คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ห้วงรัก
-4-
ห้วรั
ั้แ่เิมาอามัน์ไม่เยเอสรีใที่ใีเเ่นอรรวินทร์มา่อน...นับแ่เาไ้้าวเ้ามาในบ้านทีู่เหมือนปราสาทราวัมาว่าะเป็นฤหาสน์บ้านเรือนอนธรรมา
บ่อยรั้ที่เามัฝันถึสรีใบหน้าละม้ายล้ายหิสาวเ้าอเหาสน์ในวามฝัน…ายหนุ่มอิไม่ไ้ว่านี่เาหลุมรัอรรวินทร์ไปเสียแล้วหรือนี่ระไร!
รอยยิ้มที่สใส ร่าเริและท่าทีที่ไม่เยหวาลัวบุรุษหรือผู้ในั้นไม่อาทำให้วใอายหนุ่มรุปารีสสบลไ้เลย
ายหนุ่มลอบมอัวเอผ่านระบานให่ที่สะท้อนภาพอเาอออมา
ในอนแรที่เาไ้เอับอรรวินทร์ เาิแ่เพียว่าสรี
ผู้นี้ผิแผแ่าาสรีในรุปารีสยิ่นั นั่น็เพราะว่าสรีที่อามัน์เยพบเห็นพวหล่อนมัะไหว้ผมยาวสลวยถึลาหลั แม้ะทำทรผมทรพอๆประหลาาไว้บนศีรษะ็ามที
ทว่าผิันับอรรวินทร์ หล่อนเป็นสรีที่พูาโผผา ท่าทีไม่เรลัวใรหน้าไหน ทำให้อามัน์อหลุมรัเธอไม่ไ้
ภาพที่สะท้อนในระบานว้าเป็นภาพออามัน์ที่ำลัเปลือยแผ่นอำยำล่ำสัน ใบหน้าอเาเปื้อนรอยยิ้มนั่นทำให้เาอสสัยนเอไม่ว่าเพียวูบเียวเาสามารถหลุมรัหิสาวเเ่นอรรวินทร์ไ้มานานี้เียวหรือ
บริเวห้อโถว้าโออ่าให่โ บนผนัอห้อโถแห่นี้เ็มไป้วยภาพเียนสีน้ำมันทีุ่ย่าออรรวินทร์อบสะสม หิสาวรู้แ่เพียว่ามันือศิลปะสมัยยุฟื้นฟูอฝรั่เศสเพียเท่านั้น
ร่าเพรียวอุ้มเลอนัวร์ เ้าสุนัแสนรู้ใอเธอไว้แนบอ ะที่นุนไ้แ่ยืนประบเ้าเลอนัวร์ามหน้าที่อเา
“อามัน์ไปไหน” อรรวินทร์เอ่ยถามนุนทีู่แลเลอนัวร์ เ้า
ูบแสนรัอเธออย่าี
ร่าสูำยำปราึ้นเบื้อหน้าออรรวินทร์เวลานี้อามัน์ไ้ถอแ็เยีนส์ออแล้ว เาสวมอาภร์ล้ายเสื้อล้ามเผยให้เห็นล้ามเนื้อแนเป็นมัๆ
อรรวินทร์อรู้สึร้อนวูบบริเวใบหน้าไม่ไ้ ทว่าเ้าอบ้านที่ีวรูแลลูบ้านให้ี้วย แม้ว่าะไม่เยรู้หัวนอนปลายเท้าอายหนุ่มเลย็าม
“อามัน์” อรรวินทร์เอ่ยเรียพลาวัมือให้ายหนุ่มเินเ้ามาหาในห้อโถให่
“โฮ่” เลอนัวร์เห่าเสียัและระโนหลุามือ้าเียวออรรวินทร์ไปอย่ารวเร็ว
“เลอนัวร์” อรริวนทร์ร้อเรีย
อาัปิริยาอหิสาวบ่บอให้ายหนุ่มรู้ว่า เ้าูบอหล่อนำลัะหลุหายไป
อามัน์รีบอุ้มเ้าูบที่ำลัะระโหนีอีรั้ึ้นมา ายหนุ่มลูบหัวมันอย่าเอ็นู
อรรวินทร์ที่เห็นอาัปิริยาอายหนุ่ม็อเบาใไม่ไ้ วหน้าหวานออรรวินทร์แ้มระบายรอยยิ้มออมาอย่าไม่รู้ัวมีเพียนุนเท่านั้นที่เห็นว่ายามนี้อรรวินทร์แย้มรอยยิ้มอย่ามีวามสุ
ลิ่นหอมอ่อนาอาึูวามสนใอามัน์ไ้ไม่น้อย เวลานี้อรรวินทร์เรียอามัน์มานัุ่ย้วยอย่าอารม์ี
“อบเลอนัวร์เหรอ” หิสาวเอ่ยถามเป็นสำเนียภาษาอัฤษพลาส่รอยยิ้มให้ับอามัน์
“ผมอบเ้าอมาว่ามั้” อามัน์เอ่ยับหิสาวอย่ารไปรมา
“ุหมายถึอะไร” อรรวินทร์อถาม้วยใบหน้าแ่ำไม่ไ้...หัวใอหิสาวเ้นระรัวับน้ำำอายหนุ่ม
“เ้าอเลี้ยี” อามัน์อบสำเนียภาษาอัฤษอย่าหน้าาย ใบหน้าออามัน์สบนิ่ ทว่ามีเพียแววาอายหนุ่มหน้าาหล่อเหลาที่เปล่ประาย
อรรวินทร์หน้ามุ่ยอย่าไม่สบอารม์ับำอบที่ไ้รับ หิสาวยมือึ้นอออย่าลืมัวทำให้เ้าูบเลอนัวร์ที่นั่อยู่บนัอเธอเผลอใไม่ไ้
เ้าหมาระโนออมาไปทาอามัน์อย่ารวเร็ว ทว่าายหนุ่มรับเ้าูบัวยุ่ไว้ไ้ทัน อารามใอสุนัเล็บยาวที่ยัไม่ไ้ัอเลอนัวร์่วนเ้าับแนออามัน์อย่ารวเร็ว
“โอ๊ย” อามัน์ร้อโอรวนหิสาวรู้สึใ
อรรวินทร์ที่เห็นันั้นึส่สัาให้นุนพาเลอนัวร์ออไปเสีย่อน
“เป็นยัไบ้าไหนูหน่อยสิ” อรรวินทร์เอ่ยถามเาหน้ามุ่ย ะที่หิสาว้าวประิัวอายหนุ่ม สีหน้าออรรวินทรืนึผิในวามผิที่นไม่ไ้่อ
เมื่อรู่หัวใออรรวินทร์ระุวูบ มันแทบะลิ้หล่นไปถึาุ่ม โีที่อามัน์รับเลอนัวร์ไว้ไ้ทันทว่าหิสาว็ยัอรู้สึผิที่เป็น้นเหุให้เาเ็บัวไม่ไ้
เป็นโีอายหนุ่มที่ล่อยาใส่แผลอยู่ใล้มือออรรวินทร์ อรรวินทร์ึทำแผลให้ับอามัน์
“โอ๊ย” อามัน์เอ่ยร้อเมื่อน้ำยาสีฟ้าหยลบนผิวอเา ายหนุ่มึแนลับทันที
“แ่นี้ทำเป็นโอโอย” อรรวินทร์ล่าวแล้วบ่นระปอรแป หิสาวเผลอสบสายาอเาโยที่ายหนุ่มไม่ทันไ้ั้ัว
ราวับระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่าออามัน์ วหน้าออามัน์แ่ำเเ่นเียวับใบหูอเา
“อูแผลหน่อย” หิสาวเอ่ยเสียห้วนแล้วทำท่าะยื่นมือมาึมืออามัน์ไปอีรอบ
“เ็บนะรับุผู้หิ” อามัน์ล่าวเป็นสำเนียภาษาถิ่นอเาอย่ารวเร็ว
“เรียันว่าอรระวินทร์” หิสาวเอ่ยึ้นเป็นภาษาอัฤษ้วยน้ำเสียสะบั
“รับผม” อามัน์เอ่ยอบรับำอหิสาว
‘่อยุยันรู้เรื่อหน่อย’ อรรวินทร์อนึในใไม่ไ้
“ส่แนอุมา” อรรวินทร์ล่าว้วยเววาริันอามัน์อัวลใไม่ไ้
อามัน์ส่แนให้หิสาว รานี้อรรวินทร์ทำแผลใส่ยาให้เาอย่าเบามือ นทำให้ายหนุ่มอมอหิสาวอย่าเผลอไผลไม่ไ้
“อบุที่่วยผม” อามัน์ล่าว้วยสำเนียฝรั่เศสัถ้อยัำ
“ไม่เป็นไร ไหนๆุ็มาอยู่บ้านันแล้ว” อรรวินทร์ล่าวลับเป็นภาษาเียวับเา
“อบุมารับ” อามัน์ล่าวอบุหิสาวอีำรบหนึ่
“แล้วอามัน์ ุมาาที่ไหน” อรรวินทร์นึไ้ว่าเธอ้อสืบเรื่อนี้ให้ระ่าเสีย่อน หิสาวึเอ่ยถามำถามที่้าาใหล่อนมานาน
“ผมมาารุปารีส’ ายหนุ่มะัแล้วอบหิสาวอย่ารวเร็ว
“ีั ันอยาไปปารีส’ อรรวินทร์เอ่ยึ้น หิสาวเผลอระบายรอยยิ้มอ่อนเบาอย่าไม่รู้ัว
“ุอบปารีสหรอ” อามัน์เอ่ยถามหิสาวอีรั้
“ใ่ที่นั่นสวยมา” อรรวินทร์ล่าวับเา้วยน้ำเสียสใส
สีหน้าและแววาออรรวินทร์ทำให้อามัน์เผลอหลุปาบออบเธอออมาไม่ไ้
“ผม็อบ” อามัน์ล่าวอย่าลืมัว
เาเผลอ้อมอหิสาวอย่าลืมัว ทว่าอรรวินทร์รู้สึัว่อน หิสาวถามแ้เ้อ
“อบอะไระ” อรรวินทร์เอ่ยถามายหนุ่ม
‘ริๆแล้วผมอบุ’ อามัน์ิในใับนเอ
“อามัน์ะ” อรรวินทร์เอ่ยเรียอีรั้เมื่อเห็นายหนุ่มรหน้าไม่อบเธอ หิสาวเอื้อมมือไปแะเาอย่าแผ่วเบา ายหนุ่มสะุ้สุัว
“ุอบอะไระ” อรรวินทร์เอ่ยถามเาอีรั้ราวนี้หิสาวมอสบสายาอายหนุ่มอย่ารไปรมา
“อ้อ ผมอบสุนัพันธ์นี้อ...รับ’ ายหนุ่มเอ่ยเมื่อเห็นออรวินทร์้อมอทาเา ายหนุ่มเผลอี้ไปที่เลอนัวร์ที่ไม่อยู่แล้ว ทว่าสายาู่มปลาบออามัน์ลับเหลือบเห็นำราบาสิ่ ายหนุ่มเอ่ยถามหิสาวออไปทันทีทันใ
“ุอบวิทยาศาสร์เหรอรับ” อามัน์เอ่ยแ้เ้อ
“ใ่ันอบเลวอนัม และทุอย่าที่เี่ยวับวิานี้” อรรวินทร์เอ่ยอบายหนุ่ม
อามัน์อสัเไม่ไ้ว่าเวลานี้หิสาวมีสีหน้าเปี่ยมสุมามายเพียใยามเมื่อเาเอ่ยถึวิทยาศาสร์ ศาสร์ที่เาเอ็อบแอบศึษามาเหมือนัน
“ผม็อบ” อามัน์เอ่ยอบหิสาว้วยน้ำเสียอ่อนละมุน
‘อบุอรรวินทร์’ อามัน์นึในใ
“ันหลใหลและลั่ไล้มันมา” อรรวินทร์ล่าว
‘แ่ผมหลใหลและลั่ลุ้มาว่า’ ายหนุ่มิในใ
“ันรู้สึว่ามันมีเสน่ห์” อรรวินทร์เอ่ย้วยสีหน้าเลิ้มฝัน แววาอหิสาวเปล่ประายพราวระยับ
“ผม็รู้สึว่ามันมีเสน่ห์” อามัน์เอ่ยแล้วสบสายามอหิสาวรหน้าเาอย่าเป็นประาย
‘แ่แทนที่ะเป็นวิทยาศาสร์ผมลับหลใหลสรีรหน้านี้เสียแล้ว’ อามัน์ิในใำรบ
“ุ็อบวิทยาศาสร์มาไหมะ” อรรวินทร์เอ่ยถามเา้วยสีหน้าผ่อนลายึ้น
“อบรับ” อามัน์อบเสียนุ่มละมุน
“แล้วุอบอะไรอีบ้า” อรรวินทร์เอ่ยถาม้วยน้ำเสียสนใในเรื่อราวอายหนุ่ม
“อบลิ่นหอมออไม้” อามัน์เอ่ยพาหิสาวเปลี่ยนเรื่อุยบ้า
“อบอไม้เหรอ” อรรวินทร์เอ่ยถามายหนุ่มอีำรบหนึ่
“ใ่ผมอบอุหลาบ มันสวยม” อามัน์อบหิสาว้วยแววาลุ่มลึ
“ใุ่หลาบสวย แ่ไม่หอม’ อรรวินท์ล่าว
วหน้าออรรวินทร์อแระเรื่อไม่ไ้ยามเมื่อสายาออามัน์ับ้ออยู่ที่ใบหน้าอเธอเพียนเียว
“แล้วุอบอไม้อะไร” อามัน์เอยถามหิสาวบ้า
“ันอบอไม้ลิลลี่” หิสาวล่าวพลาสบสายาอายหนุ่มอย่าพยายาม้นหาำอบบาอย่า
“แล้วุอบอะไรอี” อรรวินทร์เอ่ยถามเาอีรอบ
“ผมอบำราและสมุบันทึ” อามัน์ล่าว
“ทำไมถึอบล่ะ” อรรวินทร์เอ่ยถามอย่าสสัยอีรา
“เพราะมันือเพื่อนอผม” อามัน์เอ่ยอบหิสาว้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม
“ุไม่่อยมีเพื่อนเหรอ” อรรวินทร์เอ่ยถามเา
“ผมไม่่อยมี” ายหนุ่มเอ่บอบหิสาวพลา้มหน้าล
“่าเถอะ” อรรวินทร์ล่าว
อรรวินทร์ทำแผลให้อามัน์เสร็แล้ว หิสาวยิ้มอย่าพอใในผลานิ้นโบว์แอเธอ
“เรียบร้อยแล้ว” อรรวินทร์เอ่ยึ้นแล้วสะิเรียอามัน์ใหู้ผลานทำแผลสำเร็แล้วอเธอ
“อบุรับ” อามัน์เอ่ยับหิสาว้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม
แววาอเาทอประายอย่าอ่อนละมุน ายหนุ่มัสินใถามบาอย่าับหิสาว
“ุเื่อเรื่อพรหมลิิไหม” อามัน์ถาม
“ันไม่เื่อ…ันว่ามันไม่มีริ” อรรวินทร์เอ่ยอย่าพยายาม่มอารม์นเอไม่ให้รู้สึีไปมาว่านี้
“ั้นเหรอ” อามัน์ล่าว้วยน้ำเสียเศร้าสร้อย
“แ่ันเื่อเรื่ออโะานะ” อรรวินทร์เอ่ยอีรั้ หิสาวหันใบหน้าามมาหาเา
“ันิว่ามันเป็นเรื่อที่วิเศษ” อรรวินทร์ล่าว
“ที่นสอนมาเอันอย่าบัเอิ” หิสาวเอ่ย่อ้วยแววาเป็นประาย
“ผม็ิเ่นนั้น” อามัน์ล่าวึ้นแล้วสบสายาริัับหิสาว
“แ่วามริแล้ว…ผมอบุ” อามัน์เอ่ยึ้นในวามเียบัน
[End of อามัน์ part]
สีหน้าและแววาริัอายหนุ่มอทำให้หิสาวรู้สึไหววูบไม่ไ้ อรรวินทร์รีบเอ่ยอัวออไปาสถานาร์นี้ทันที
“ันลืมไป...เลอนัวร์้อิน้าวแล้วนะ อามัน์มาเหนื่อยๆไปพั่อนนะ” อรรวินทร์เอ่ยบอายหนุ่มทิ้ให้อามัน์ยืนเ็อยู่รนั้น
+++
ความคิดเห็น