คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แผนร้าย NC
2.
แผนร้าย
“ยินี้อนรับเ้าสู่านับมือเียน โรารอบรมสานฝันสืบานเียน่ะ” เสียอเ็สาวหน้าานเอ่ยะอยู่ในุพนัานอิเรสิหะรุ๊ป
“่ะ” พราวนภาเอ่ยะส่ใบสมัรให้หิสาวนนั้น
พนัาน้านหน้ารับมารวูแล้วส่ให้เธอเ็นื่อเพิ่มอีที่
“เี่ยวุพราวนภาเ็นรนี้อีที่นะะ” ิลวาในวัยอายุยี่สิบหปีเอ่ยะี้ไปทีุ่ที่พราวนภา้อเ็น
“่ะ” พราวนภาวานหาปาาในระเป๋าแล้วหยิบึ้นมาเียนื่ออเธออย่าลวๆ
“เี่ยวเิรับอาหารว่าแล้วเินเ้าไปในานไ้เลยนะะ” ิลวาเอ่ยเสียัถ้อยัำ
สรีเบื้อหน้าอิลวาเป็นหิสาววัยลาน ภายใ้แว่นันแสีา ิลวาลอบเห็นรอบโรหน้ารูปไ่ ผิวาวเนียนละเอียหมไร้ไฝฝ้า
ผู้หินนี้แน่ๆ ที่เป็นภรรยาอพี่ายอเธอ ิลวาอนึในใไม่ไ้ว่า เวลาผ่านไปพราวนภาที่เธอเยูถูลับมีวามสวยแปล่ประายสะุาว่าผู้เ้าร่วมทุนที่เธอเยพบมา
“่ะ” พราวนภารับำเพียสั้นๆ แล้วหมุนัวออมาทันที
“ทาไปห้อน้ำไปทาไหนะ” พราวนภาเอ่ยถามิลวาอย่าไมุ่้นเย
“เลี้ยว้ายเินไปสุทาแล้วเลี้ยววา่ะ” ิลวาเอ่ยเสียหวานแล้วียิ้มอย่าเป็นมิรที่สุเท่าที่เธอเยทำมา
"นนี้เหรอุพราวนภา” เสียระิบระาบัึ้นะพราวนภาเินออไปไล
“เบาๆสิเี่ยวุิลไ้ยิน” มิลรยาเอ่ยึ้นะลอบมอใบหน้าอเ้านายสาวที่สีหน้าบอบุไม่รับ
“มิลรยา” ิลวาเอ่ยเรียเสียเ้ม
“ะ” มิลรยาเินออมาามุมรทาเินพร้อมีน่า เพื่อนสนิทสุรัอเธอ
“ุิลวามีอะไรเหรอะ” มิลรยาเอ่ยถามเสียหวานแล้วสาวเท้าเินเ้าไปหาเ้านายสาว
“ันมีเรื่อะให้เธอสอนไปทำ” ิลวาเอ่ยอย่าระิบระาบ้าหูอพนัานสาวทั้สอ แม้ะเบาราวระิบ หาแ่ไ้ยินัเ็มสอหูอใรบานที่แอบุ่มฟัอยู่อย่าใใ่อ
ห้อน้ำ
ม่ายสาววาระเป๋าไว้้านหน้าระ วาู่นั้นเปล่ประายระยับว่าเิม
‘วันนี้แล้วินะ ที่เราะไ้เอันอีรั้ ุธนู’พราวนภาิในใ
พราวนภาเอื้อมมือเปิระเป๋าสะพายราาแพหูี่ หิสาวแ้มริมฝีปา้วยลิปสิสีแั
เธอำไ้ว่า ‘ุธนู’ ไม่อบอะไร และอบอะไร วามำอพราวนภาเป็นเลิศโยเพาะลับมนุษย์ที่ทำให้หิสาวน้ำาึมบ่อยรั้
“มันะไม่มีอีแล้ว พราวนภา” หิสาวเอ่ยึ้น
ภาพที่ปราเบื้อหน้าอพราวนภาือสรีสวมุเรสสั้นเลยเ่า
เรือนไหมสีน้ำาลเ้มแมแปล่อยสยายยาวถึลาหลั เส้นผมอสรีม่ายทิ้ัวลอย่ามีน้ำหนั
วาู่ามไล่ระับสายาลมาถึทรวอุนัน ที่วันนีุ้่อนมิิภายใ้เรสสีแสสั้นที่เผยเรียวานวลละเอียลออ
แม้ว่าาลเวลาะผ่านไปนานเท่าใ หาแ่พราวนภาลับยัวามสาววามสวยไว้เหนียวแน่นราวสาวสอพันปี
“ึ” เสียประูถูล็อัเล็ลอเ้ามา้านใน ไม่นานนัไฟ็พลันับล
“ว้าย” พราวนภาหวีร้ออย่าระหน
พราวนภาสัมผัสไ้ถึบาอย่า ั้แ่ที่เธอเอิลวาน้อสาวอสามีเ่าเธอ ที่เบื้อหน้าลับยิ้มแย้ม หาแ่เบื้อหลัลับมีใ
‘นี่ใร้ายะไม่ให้ันเ้าไปในานนานี้เลยเหรอนี่’ พราวนภาิในใ
บรรยาาศรอบทิศมีแ่วามมืมิ ลิ่นื้นอับอห้อน้ำลอยแะมูอพราวนภา
แม้ะเป็นโรแรมอสัหาริมทรัพย์นาให่ หาแ่ห้อน้ำในวันานสัมมนา แม้ว่าะไม่ไ้ให่มาระนั้นห้อน้ำลับมีลิ่นอับเหมือนหนูาย
พราวนภานึหวั่นในใ ม่ายสาวรีบเ็บลิปสิราาแพเ้าระเป๋าสะพายอเธอ
“ูู่่” เสียู่ำรามัึ้นาฟาใฟาหนึ่ในห้อน้ำที่วัเวและมีเพียเธอทำให้ม่ายสาวอรู้สึหวั่นในใไม่ไ้
พราวนภานึไ้ว่าโทรศัพท์อเธอมีไฟายอยู่ หิสาวสืบเท้าไปใล้หน้าระอีรั้
ม่ายสาวหันลับมาเพื่อหา้นเสียอเสียปริศนาอีรั้ หาแ่ราวนี้พราวนภา้อหวีร้อสุเสีย
แสไฟายาโทรศัพท์สาส่อไปสะท้อนเ้าลับ อสรพิษนาเื่อูอแผ่แม่เบี้ย
เล็มะเมื่อมสีำนิลร้อยเรียเป็นระเบียบอย่าประีามธรรมาิที่วระเป็น
แม้ว่าะสวยามเพียใในวามรู้สึอพราวนภา หาแ่อสรพิษร้ายูอหราลับทำให้สรีม่ายสาวรหน้าสาวเท้าไปไหนไม่ออ
พราวนภายืนาแ็ะที่อสรพิษูเห่ารหน้าเลื้อยเ้ามาใล้เรียวาอรรอแม่ม่ายสาวมาึ้นว่าเิม
“รี๊” พราวนภาหวีร้อสุเสียเมื่ออสรพิษนาให่เลื้อยเ้าเพื่อเป็นัหวะเียวันับที่ประูห้อน้ำถูเปิผลัวะพอี
“พราว” เสียเรียื่ออเธอัึ้น เป็นัหวะเียวับลูระสุนปืนพุ่เ้าหาที่อสรพิษัวนั้น
“ปั” เสียระสุนปืนัึ้นหนึ่นั
เรือนายอรรสลบล้วยวามหวาหวั่น เป็นัหวะเียวันับที่ธนูพุ่เ้าหาร่าอรรพอี
“ยิแม่นมาน้อธนพ” ธนูเอ่ยมน้อายเพียนเียวอระูลิเรสิหะ ระูลผู้มั่ั่้วยทรัพย์สินและเินรา
“เรา้อพาพี่พราวออไปาที่นี่นะรับ ที่นี่ไม่ปลอภัยสำหรับพี่พราว” ธนพเอ่ยพลามอพี่สะใภ้อย่านึห่ว
“อบุน้อธนพ” ธนูเอ่ยะ้อนร่าอรรแนบไว้ับอแล้วเินออไป
“ุแหน่อยลุ” ธนูเอ่ยะอุ้มร่าอรรอย่าทุลัทุเล
“รับ’ ลุนนั้นเอื้อมไเปิประูห้อให้ับธนู
ประูห้อปิลไปนานแล้ว หาแ่ธนพยัยืนมอผลานนเออย่าเศร้าสร้อย
“ผมทำไ้ีแ่นี้พี่พราว” ธนพเอ่ยแล้วหมุนัวหันหลัเินาไป
วหน้ามาย้มลสำรวเรือนายอสรีรหน้าอย่าไม่าฝัน
หนุ่มให่ไม่ิ้วย้ำว่าาินี้เาะมีวันไ้เอภรรยาเ่าอเาอีที่หย่าาไปนานว่าสิบปี
พราวนภาัเป็นศรีภรรยา เาผิเอที่ทำให้เธอาไปในวันนั้น เาวรรับผิอบพราวนภามาว่านี้
เรือนไหมสีน้ำาลอมแปล่อยยาวถึลาหลั เรื่อสำอาที่ประทินโมพราวนภาไม่อาทำให้หนุ่มให่ละสายาาสรีเบื้อหน้าไ้เลย
ธนุเพิ่สัเว่าพราวนภาแ่ัวววาบหวามวนให้ใอเาระุ
เรสสั้นนแทบะปิเรียวาอรรไม่มิ เาไม่นึฝันว่าพราวนภาะมีผิวสีสำลีละเอียลออแบบนี้ นั่น็เพราะน้อยรั้ที่ภรรยาเ่าอเาะแ่ัวเ่นนี้
“พราวผมว่าเราลับมาบันเถอะ” ธนูเอ่ยึ้นอย่าเลื่อนลอย เวลานี้หนุ่มให่ลับรู้สึถึวามแ็อแ่นำยำอนเอที่…อย่าไม่เยเป็นมา่อน
เพียแ่เห็นทรวอุนันอน้ำพริถ้วยเ่าที่ลาร้าไปนานว่าสิบปี
+++
ความคิดเห็น