คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นัดเดท
2.
นัเท
สอสัปาห์ผ่านไปมาฮันห์และนุลรี สนิทันอย่ารวเร็วเสียนหล่อน็ไม่นึว่ามาฮันห์ ายหนุ่มาวเมือมัทราสะนัเธอออมาเออีรั้
หลัาวันที่เาลับไปนุลรีเฝ้าฝันถึลิ่นหอมอโโลน์อ่อนๆ อายหนุ่มที่ไ้่วยเหลือเธอในวันที่เธอประสบเราะห์ร้ายถูวิ่ราวระเป๋ามาโยลา
วหน้าหวานอหิสาวแ้มระบายรอยยิ้ม
อ่อนาพลาหมุนัวสำรวนเอในระบานว้าที่อยู่ในห้อพัอโรแรมแห่นี้
สถานที่ที่ายหนุ่มนนั้นนัเทือร้านาแฟในโรแรมึ่พิพิธภั์อเอะรีนนาร์ สถานที่ที่เป็นแลน์มาร์ที่นุลรีปรารถนาะไปให้ไ้อีสัรั้ในีวิหนึ่
เอะรีนนาร์
“ที่นี่น่ะเหรอเอะรีนาร์” นุลรีเอ่ยึ้นพลาแหนหน้ามออาารที่ั้ระห่านอยู่เบื้อหน้าอหล่อน
โรแรมึ่อาร์แลอรี่ั้ระห่านอยู่เบื้อหน้านุลรี หิสาวไม่รอ้าหล่อนรีบสาวเท้าเ้าไปภายในโรแรมทันที
เวลานี้นุลรีสวมเสื้อไหมพรมอเ่าสีำเ้มปิอาวระหส์าวนวลอย่ามิิ
หิสาวใเลือระโปรทรสูสีแมาสวมเพื่อให้แมท์ับรอเท้าบูทู่เ่อหล่อนที่เพิ่ถอยมาหมา ๆในวันเิอหิสาว
สาวเ้าเินผ่านบานประูว้า็พบับสวนหย่อมที่ัแสผลานศิลปะหรืออาร์แลอรี่นาย่อม
วาู่มเบิว้าอย่าสนใในภาพวารูปเียนสีออยพาสเทิลเหล่านี้ นุลรีมอฝ่าฝูน็เห็นายหนุ่มแุ่เิ้สีฟ้าลำลอลุึ้นยืนโบมือให้หล่อนอยู่
เรือนไหมสีำลับับให้รอบหน้ามายเ่นันมเ้มว่าเิมเป็นเท่าัว นุลรีอรู้สึไม่ไ้ว่ามาฮันห์เวลานี้หล่อเหลาปานเทพบุรลมาุิยัแนโลมนุษย์
เมล็าแฟั่วบส่ลิ่นหอมลอยฟุ้เ้ามาแะมูอนุลรีอย่ารวเร็วนหิสาวเผลอสูมลิ่นั่วบอันหอมยั่วเย้าอาแฟสอย่าลืมัว
ลิ่นหอมอ่อน ๆ อเมล็าแฟที่ส่ลิ่นหอมปลุมไปทั่ว สร้าบรรยาาศน่านั่ให้ับร้านาแฟแห่นี้เป็นอย่ามา
ร้านาแฟร้านนี้ั้อยู่ใลารุอปารีสเลยทีเียว หิสาวสัเเห็นรลาอร้านาแฟีไน์ออแบบมาให้เป็น รูปภาพรูปหนึ่ที่วาไว้รลาอร้านาแฟแห่นี้
“ิวที่ 11 ไ้แล้ว่ะ” พนัานสาวล่าวเป็นภาษาฝรั่เศส
“ิวที่ 11 ่ะ” หิสาวเินออไปรับาแฟทายื่นมือไปรับาแฟ
“อบิล้วย่ะ” พนัานสาวในร้านาแฟล่าวึ้นพลาส่อรอยยิ้มเป็นมิรให้ับนุลรี
นุลรีส่ใบเสร็ระาษให้ับหล่อนพลาแล้วรับาแฟสอแ้วมาอย่ารวเร็ว
พนัานสาวรีบหยิบระาษแล้วึนำไปเสียบไว้ับที่ิระาษทาเินออมาาหน้าเาน์เอร์
หิสาวรับาแฟร้อน สอแ้วมาแล้วรีบเินรมายั้าน้ามุม้านในอร้านาแฟทันที
“นี่าแฟอุ่ะมาฮันห์” เสียหวานอนุลรีเอ่ยึ้นพลาัแหยิบาแฟส่ให้เาามมารยาท
“อบุรับ” ายหนุ่มนนั้นเอ่ยึ้นพลาเอื้อมมือมารับแ้วาแฟมาามือเรียวสวยอเธอ
“ัน่าหาที่้ออบุุ่ะมาฮันห์” หิสาวล่าวพลาวาถ้วยาแฟลรหน้าอหล่อนในท่าที่ยืน
มาฮันห์ยับัวลุึ้นพลาเินเ้ามาใล้นุลรีเายับเ้าอี้ให้หิสาวไ้นั่ลร้ามเา
ร่าสมส่วนอนุลรีหย่อนัวลนั่บนเ้าอี้ที่เาลาออมา หล่อนยับเ้าอี้เ้าไป้านในอโ๊ะ
“ริิุนุลรีมาที่ร้านนี้บ่อยไหมรับ” มาฮันห์ถามหล่อนเป็นภาษาอัฤษ
“็บ่อยนะะ” นุลรีเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียสใส
“ุอบร้านนี้เหรอรับ” มาฮันห์เอ่ยถามหิสาว้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“ใ่่ะ” นุลรีเอ่ยอบ
“ทำไมุถึอบร้านนี้” มาฮันห์เอ่ยถามหล่อน วาอเาเปล่ประายระยับ
“เพราะารแ่ร้านเป็นแบบ...นี้ไะ” ันถึอบ หิสาวล่าวึ้นพลามอไปรอบ้านอย่าหลใหล
มาฮันห์เหลือบามอไปยัสายาอนุลรี วาอหล่อนทอประายแสอ่อนล้ายวาวระพริบ
นุลรีเบือนหน้าไปอีทา มาฮันห์เห็นเพียว่าหิาวเอเียทอมอ้วยแววายาที่เาะาเาไ้
าแฟร้านนี้อร่อยมา ร้านนี้เป็นร้านาแฟที่มีสาามามาย แ่ที่สาาอฝรั่เศสนี้มีเพียลารุปารีสเท่านั้น
นุลรียแ้วาแฟึ้นิบแล้ววาลรหน้ามาฮันห์
าแฟิมุมปาอนุลรี มาฮันห์เหลือบมอวหน้าอผู้หิเบื้อหน้าเาอย่าหลใหล
เรือนไหมสีน้ำาลเ้มแมำสนิทปล่อยยาวสยายลอเลียไหล่ลมลึทีุ่่อนภายใ้ผ้าไหมพรมเนื้อี
นุลรีมีใบหน้ารูปไ่ วาลมโสวยมลายสาวอาหรับ หาแ่มูอหิสาวโ่ึ้นเพียเล็น้อย ระนั้นยัวนให้หล่อนน่ามอว่าผู้หิในฝรั่เศสเสียอี
ราบาแฟนมที่นุลรีสั่มาเลอะที่้าแ้มอหล่อน มาฮันห์อมยิ้มำส่ายหน้าเล็น้อยแ่พอาม
“ุนุลรี” มาฮันห์เอ่ยึ้นพลาี้ไปที่แ้มอเา
“ะ” นุลรีานรับพลามอายหนุ่มอินเียใ้้วยแววาสสัย
“แ้มเลอะ” มาฮันห์ล่าวึ้นในที่สุ
“โอ้ย น่าอายริ” นุลรีล่าวึ้นพลาหยิบผ้ามาเ็แ้มอนเอ
“อบุ่า” หล่อนล่าวอบุเาพลาับแ้มอนเอที่ร้อนผะผ่าว
านหนุ่มมอไปยัหิสาวที่ำลัเ็แ้มอหล่อนอย่ายิ้มำัน
“ว่าแ่มัทราสนี่อินเียใ้ไหมะ” นุลรีเอ่ ยถามเาอย่าเป็นันเอ
“ใ่รับ” ายหนุ่มเอ่ยพลาิบาแฟอย่าละเลีย
“ุมาาที่ไหนนะ” เาถามหล่อนบ้า
“ันมาาประเทศไทย” หล่อนอบพลายแ้วาแฟึ้นิบ
“ันเยใฝ่ฝันว่าอยาไปอินเียให้ไ้สัรั้หนึ่ในีวินี้” นุลรีล่าวึ้น
“ุ้อไ้ไปแน่นอน ุนุลรี” ายหนุ่มเอ่ยึ้น วาอมาฮันห์พราวระยับ เายแ้วาแฟึ้นิบอีรั้
“ุมาเรียนเหรอะ” หิสาวเอ่ยถามเา
“ใ่รับ ผมเป็นนัศึษาแลเปลี่ยน” ายหนุ่มบอับหิสาวอย่าออรสออาิ
“เรียนที่มหาลัยอะไระ” นุลรีเอ่ยถามเา
“มอร์ริส” มาฮันห์ล่าวึ้นพลาวาแ้วาแฟลรหน้าเา
“แล้วุล่ะ” เาเอ่ยถามะมอไปยัพนัานที่เินมาเสริ์ฟรัวอ์ร้อน ๆ ที่หล่อนสั่มา
“อร่อยไหมรับ” มาฮันห์เอ่ยถามหล่อน้วยแววาใร่รู้
“อร่อยมาเลย่ะ” หิสาวเอ่ยอบ
“ันมาเที่ยวหลัาเรียนบ” นุลรีอบในที่สุ
“ุอบเที่ยวเหรอ” ายหนุ่มถามอย่าอารม์ี เาบิุี้ที่บริรในร้านนำมาเสิร์ฟออเป็นสอส่วนพลาส่ส่วนหนึ่ให้ับหิเอเียรหน้าเา
วาอเามอสบสายาับนุลรี หิไทยอย่าไม่ทันั้ใ ราวับว่าโลทั้ใบหยุหมุนเวลานี้หนุ่มสาวเผลอมอาัน้วยแววาทอประายวาววับ
นุลรีูะเป็นฝ่ายไ้สิเสีย่อน หล่อนึรีบผละออมาาวาอมาฮันห์ที่มอสำรวหล่อน้วยสายาที่ไม่ปิบัวามรู้สึอี่อไป
“มาฮันห์ะ ัน้อรีบไปแล้วพอีุแม่โทรามัน่ะ” นุลรีล่าวัเาึ้นทำลายบรรยาาศสบสุอมาฮันห์
“ให้ผมไปส่ไหม” ายหนุ่มล่าวพลาระน้ำเปล่าลไปในลำอ
“ไม่เป็นไร่ะ ันมาเอ็ลับเอไ้” นุลรีล่าวพลาแย้มรอยยิ้มอย่าอ่อนเบา
“ไว้มีโอาส่อยพบันใหม่นะะ” นุลรีล่าวึ้น้วยวามรู้สึผิเล็น้อย
“ผมเื่อว่าเราะมีวันไ้พบันอีแน่นอนรับ อบุสำหรับาแฟและุี้” ายหนุ่มเอ่ยับหิสาวะมอหล่อนที่ลุพรวพราึ้นมาแล้วเินาไป
ลิ่นหอมอ่อนาอนุลรีลอยมาถึมูอเา รูปทรอหล่อน็วนให้เาใละลายไม่ใ่เล่นหรือที่ริแล้วเาำลัหลุมรัู่หมั้นอพี่ายไปเสียแล้ว
แ่็ีเหมือนันานี้ระูลเะไ้รับรู้ว่าโยเฟห์นนี้็มีหัวใเหมือนันไม่ใ่หุ่นยน์ที่ใระมาบัับ็ไ้
โยเฟห์สวมรอยเป็นมาฮันห์โยที่เาไม่รู้เลยว่า โยธาและมาฮันห์ัวรินั่มอเหุาร์ทั้หมระหว่าหิายอยู่ไม่ไลาโ๊ะอเามานั
+++
ความคิดเห็น