คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องสำคัญ
เรื่อสำั
มือเรียวสวยรเล็บลบนระาษแล้วรีเป็นทายาว หิสาววัยเลสามปัปอยผมที่ปรหน้าลมาอย่ารำา
“อรั้สิหน่อยิ” อริมาเอ่ยึ้นะเรียื่อนเออย่าเือนสิอเธอเอ
“ันรัแนะ นายภั” เสียโทรศัพท์อหิสาววัยเลสามัึ้น
อริมาุ๊ปาอออมาอย่าหุหิ ระนั้นหิสาวลับนึไ้ว่าอาเป็นลู้าอเธอโทรมา็ไ้
มือเรียวสวยอหิสาวหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแล้วรับสายทันที
"สวัสี่ะ อร่ะ” อริมารอเสียลไปามสายอย่ารวเร็วโยไม่ทันไ้ฟัปลายสาย
“สวัสีรับ ใุ่นิหรือเปล่ารับ” ท้ายประโยเสียนุ่มเอ่ยถามอย่าสุภาพ
“ะ...นั่นใระ” อริมาเอ่ยึ้นแล้วรีบถามลับอย่ารวเร็ว
วูบหนึ่ที่หิสาวรู้สึใ ระนั้นอริมาลับำเสียเาไ้ี…เพื่อนบ้านออริมานั่นเอ
“อ้อ อริมาเอ่ะ” อริมาปรับเสียให้เป็นปิที่สุ หิสาวพยายามวบุมไม่ให้เสียสั่นว่าเิม
“รับ ผมธีรรภันะรับ” ปลายสายเอ่ยอบลับมาอย่า
สุภาพ
“ุนิอยู่บ้านไหมรับ พอีผมมีเรื่อสำัะุยับุ
นิ” ปลายสายอบลับมา้วยน้ำเสียร้อนรนว่าเิม
“เรื่อสำั เรื่ออะไระ” อริมาเอ่ยถาม้วยน้ำเสีย
สสัย
“อ้อพอีผมะออแบบ Branding ับโลโ้ใหม่รับ”
ธีรรภัเอ่ยึ้น
“อ๋อ...ไ้่ะ เป็นานประำหรือฟรีเเลน์ะ” เสียหวาน
อหิสาวเอ่ยถามอย่า้อารอยารู้รายละเอียอเนื้อาน
“เป็นานฟรีเเลน์รับ” ธีรรภัเอ่ยอบหิสาวอย่า
สุภาพ
“ไ้่ะ” อริมาเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียสุภาพ ระนั้นหิสาว
ยัอประหลาใไม่ไ้ เมื่อไ้ยินเพื่อนบ้านหนุ่มใ้บริารานราฟิอเธอ
“ถ้าอย่านั้นพรุ่นี้เอันที่ร้านาแฟรับ” ายหนุ่มเอ่ย
วนหิสาวพลาบอสถานที่ั้อร้านาแฟ
“่ะ ล่ะ” อริมาเอ่ยึ้นอย่าเลี่ยไม่ไ้
“อบุุนิมานะรับ” ธีรรภัล่าวแล้ววาสายไป
ิ้วเรียวมุ่นเ้าหาันอย่าใ้วามิ อริมาอนึถึโลโ้ที่เห็นบนถ้วยาแฟนั้นไม่ไ้…่าเป็นโลโ้ที่นัออแบบอยาะีมือนทำเสียริ ระนั้นหรือแบรน์าแฟอธีรรภัลับิลาไ้ไม่ยา
อริมาำลิ่นหอมรุ่นรุใาแฟอายหนุ่มไ้ี าแฟรสาิลมล่อม เ้ม แทบไม่้อเิมน้ำาลเ้าไปเลย รสาิพอีลัว...ำลัี
‘ิ้’ เสียไลน์โทรศัพท์มือถือออริมาัึ้นอย่ารวเร็ว
หารั้นี้อริมาาเาไม่ผิ…
“ผมอแอไลน์ุนิไว้่อนนะรับ” ้อวามในไลน์เ้
ึ้นมาอัโนมัิ
อริมาเพียเหลียวูโทรศัพท์ที่วาอยู่้าน้าแล้วว่ำ
หน้าโทรศัพท์ลัเิม
“ยัยอรนะยัยอร...ไม่น่ารับปาปาภัทรเลย” อริมาอ
ิถึเหุาร์เรื่อราว่อนที่เธอะเ้ามาทำภาริสุประหลาึ้นมาไม่ไ้
ร้าน๋วยเี๋ยวีนไ่เ้าเ่า
ร้าน๋วยเี๋ยวีนไ่เ้าเ่าแห่นี้มีื่อเสียมาในย่าน
บาเนละแวบ้านเ่าเ่าออริมา
อริมาำลัูีนไ่อย่าเอร็อร่อย ทว่าะโ้ยอย่า
เพลินๆ พลันเสียหนึ่็ัึ้นะ่อน
“เฮ้ย อรไม่เอันนานสวยึ้นเยอะเลย” เสียเรียทำให
หิสาวผมยาวสลวยหันไปาม้นเสียที่เรียเธอ
“อ้าว...ภัทรเป็นไบ้า” อริมาเอ่ยึ้นอย่ารวเร็วแล้วหัน
ไปโบมือโบไม้ให้ายหนุ่ม
“เราสบายี” ปาภัทรเอ่ยะสำรวมอเพื่อนสนิทห้อ
เียวันในั้นประถม
“ไ้่าวอไอ้ภับ้าไหม” ปาภัทรถามำถามแรที่ทำให้
อริมาอสำลัีนไ่ไม่ไ้
“ไม่นะ” อริมาล่าวพลาส่ายหน้าไปมา
“ั้นเหรอ” ปาภัทรเอ่ยึ้นะลอบสัเอาัปิริยาอ
หิสาวที่เวลานี้มีใบหน้าแแ๋ว่าเิม
“อืม” อริมาอบเสียแผ่วเบา
“อรว่าเปล่าเรามีเรื่อะุย้วยหน่อย” ปาภัทรเอ่ยถาม
อริมาอย่านึสนุ
“ว่าสิ” หิสาววัยลานเอ่ยอบะแะี้ฟัน
“ั้นพรุนี้มาเอที่ร้านาแฟแถวนี้หน่อยนะ” หนุ่มแว่นเอ่ย
ึ้นแล้วส่นามบัรให้อริมา
“ล” อริมาล่าวอย่ารับำ
“เฮ้อ” หิสาวถอนหายใเฮือให่ แล้วเปิโน้บุ๊
เรื่อโปรึ้นมาทันที
นิ้วเรียวออริมารบนแป้นีย์บอร์อย่ารวเร็ว...มือ
เรียวสวยอหิสาวเอื้อมแป้นพิมพ์แล้วรีเสริ์หาบาอย่า
“โลโ้ร้านาแฟ” อริมาเอ่ยะพิมพ์แป้นพิมพ์ไป้วย
ภาพรหน้าอหิสาว ือหน้าอโน้บุ๊ที่เ็มไป้วยภาพ โลโ้ร้านาแฟ บ้า็มีวลมแล้วมีแ้วาแฟรลา บ้า็มีแ่ื่อร้านเย ๆ
“ลายเส้นสวยั” อริมาเอ่ยึ้น
หิสาววัยลานไล่ลิเปิหน้าเว็บไ์ที่โว์โลโ้เรียบหรู แล้วลอสเ็์ภาพเอาอย่ารวเร็ว
ินสอเบอร์สอบีรลบนระาษาวสะอาา แสสะท้อนาหลอไฟทำให้ระาษนั้นูสว่ามาึ้นว่าเิม
อริมาวาเป็นภาพใบโฟเวอร์ไว้้านบนัวอัษรที ไทเอร์ แล้ววาเส้นปิท้าย
ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไหร่ที่อริมาสเ็์ภาพโลโ้... อริมาเหลียวมอูนาฬิาิผนั...วรนอนไ้แล้วอริมา
หิสาวบิี้เียเล็น้อยแล้ววามือาารสเ็์โลโ้อร้านาแฟให้ับายหนุ่ม
“นัออแบบที่ี้อเรียมารบ้าน่อนไปพบลู้าเสมอ”
อริมาิในใ
อริมาหยัายลุึ้นาเ้าอี้พนัพิสีน้ำาลเ้ม
เ้าอี้สีน้ำาลุ่นบุนวมทำให้หิสาวปวหลัเล็น้อย
“อริมาเธอปวหลัอีแล้ว ีวิีีที่ลัว” อริมาเอ่ยึ้นะที่มืออหิสาวับที่สะโพ
มือเรียวเอื้อมว้าผ้าเ็ัวสีมพูสใสแล้วสาวเท้าเ้าห้อน้ำทันที
.
ห้อน้ำ
บรรยายห้อน้ำ
เรือนายาวผ่อเปลือยเปล่า อริมาอเหลือบมอใบหน้ายามปราศาแว่นาอนเอในระไม่ไ้
...อริมาับหน้านเออย่าแผ่วเบา
มือเรียวเอื้อมเปิฝับัว สายน้ำอุ่นาฝับัวไหลผ่านทรวออวบอิ่มอวยอปทุมถันสีมูอ่อนหวาน
อริมาอมอเรือนร่าอรรยามที่นเอเปลือยเปล่าไม่ไ้ หิสาวไล้มือไปามเนื้อัวเพื่อถูสบู่
อริมาำระล้าเรือนายอรรอนเออย่าแผ่วเบา ารอาบน้ำนเียวทำให้หิสาวมีวามสุอย่ามา
หิสาวเอื้อมมือหยิบผ้าเ็ัวมาห่ม ผ้าเ็ัวสัมผัส
ส่วน่อนเร้นอย่าอ่อนละมุน
อริมาอสะุ้โหยไม่ไ้ ยามเมื่อนผ้าเสียสีับ่อทาสวาทสีสวย
หิปล่อยมือแล้ววาผ้าเ็ัวเ่นเย วหน้าหวานแ้มสีระเรื่อเล็น้อย ยามมอเรือนายาวโพลน่อหน้าระบานให่
ปลายเท้าเรียวาวสะอาสาวเท้าออมาาห้อน้ำอย่ารวเร็ว
สายลมเย็นาเรื่อปรับอาศแล่นรีผิวสีสำลีออริมาอย่ารวเร็ว หิสาวสัมผัสไ้ถึวามหนาวเย็นที่แทรเ้ามาปะทะเรือนาย
อริมาเลือุนอนสีมพูหวานระบาย้วยลูไม้ หิสาวมอสำรว้าวอที่ระเรียมวาไว้เป็นระเบียบ
หิสาวปีนึ้นเียแล้วล้มัวนอนอย่ารวเร็ว อริมาไม่ลืมที่ะั้นาฬิาปลุไว้สำหรับนัสำัในวันพรุ่นี้้วยัวเอ
ธีรรภัเินไปมาอย่าระวนระวายใ เวลานี้เามีเพียปาภัทรนเียวที่ะ่วยเาไ้โยเพาะเรื่ออหัวใ
“อ้าวภั...โทรมาอะไรป่านนี้ว่ะเนี่ย” ปาภัทรเอ่ยะำลัะเ้านอน
ปาภัทรรู้ีว่า หาไม่ใ่ว่าธีรรภั ราสีห์หนุ่มเ้าสำรามีเรื่อเือเนื้อร้อนใเาไม่โทรสิบสายอย่านี้หรอ...หรือะเป็นเรื่อยายเพิ้
“ไอ้ภัทร...ว่าะรับไ้” ปลายสายอธีรรภัเอ่ยำแร้วยเสียุนเียว
“เอ็โทรมาอะไรว่ะ...ป่านนี้” ปาภัทรเอ่ย้วยสีหน้าไม่เ้าใ
“อโทษทีเว้ย แ่้าื่นเ้น” ธีรรภัเอ่ยอย่ารวเร็วนเพื่อนสนิทหนุ่มสัมผัสไ้
“ื่นเ้น เรื่อแม่สาวไทยนนั้นใ่ไหม” ปาภัทรเอ่ยอย่าเาวามิเพื่อนสนิทหนุ่มออ
“เออ ไอ้ภัทร...เอ็รู้ไ้ไว่ะ” ธีรรภัเอ่ยอย่าออรสออาิ
“้าะบอให้นะเว้ย ้าเินนาริว่ะ” ธีรรภัเอ่ยึ้น วหน้ามายอายหนุ่มึ้นสีแระเรื่อ
“เสือผู้หิอย่าเอ็นี่นะะเิน” ปาภัทรเอ่ยถามพลาหัวเราะออมา๊าให่
“เออ...้าเิน” ธีรรภัเอ่ยทวนำเิม้ำไปมา ราวับแผ่นเสียร่อ
“เอาละเหวย...ธีรรภัพ่อาสโนว่าหนุ่มเินสาวน้อยบอบบา ้าัอยาเห็นแล้วสิว่าผู้หินนั้นเป็นใร” ปาภัทรเอ่ยระเ้าเพื่อนสนิทวัยประถม
“เาื่อุนิ” ธีรรภัเอ่ยหน้าแเถือ ะที่มือหนาอายหนุ่มเอื้อมสัมผัสใบหน้านเอที่ร้อนผะผ่าว
“นิ นิไหนว่ะ...นิาเปล่า ฮั่นแน่” ปาภัทรเอ่ยึ้นอย่าิล
“ไม่ใ่วัย...ยัยนั่น็ไม่ใ่...เธอื่ออริมา” ธีรรภัเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียระิบราวับลัวว่าอริมาหรือใรที่ผ่านมาะไ้ยินเรื่อนี้เ้า
“อริมา” ปาภัทรทวนำอย่าุน
ายหนุ่มลั้นำไม่ไ้ นี่ธีรรภั ราสีห์หนุ่มวามำเสื่อมหรืออย่าไรัน เาถึำอร...ยัยเพิ้ประำห้อวัยประถมไม่ไ้ เห้ย นั่นยัยอรนะเว้ย ปาภัทรอยาะโพล่ออไปเสี่ยเหลือเิน ิแ่ว่าอริมาไ้อเอาไว้
“เอ็อบน้อนิอะไรนั่นเหรอว่ะ” ปาภัทรเอ่ยถามธีรรภัอย่าสนอสนใในัวอริมาเสียริ
เปล่าเลยวามริเาสนแ่อาัปิริยาอไอ้ภั เพื่อนสนิทหนุ่มวัยสามสิบหอเาเท่านั้น
ำถามอปาภัทรทำให้ธีรรภันิ่ิทว่าเพียแ่สอวินาทีะวินาทีถัไป...ทำให้ปาภัทรออมยิ้มับำอบเพื่อนไม่ไ้
“้านะไม่ไ้แ่อบนะเว้ย แ่ว่า้าหลุมรันา” ท้ายประโยธีรรภัเอ่ยเสียนุ่มทุ้มอย่าอ่อนโยน
“ถ้าเอ็หลุมรัเา...็ีบให้ิแล้วแ่เลยเว้ย” ปาภัทรเอ่ยึ้นและว่าเิม ะที่ายหนุ่มแทบลั้นำไว้ไม่ไหว
ธีรรภัวาสายไปแล้ว ปาภัทรอำ๊า่อวามรัรั้ใหม่อธีรรภัไม่ไ้
เว้ย เอาละเว้ยเอาละเว้ยมาูันว่าใระหลุมรั่อนัน
“ภัทร่ะมีอะไรหรือเปล่าะ” ยุวภาว่าที่เ้าสาวอปาภัทรเอ่ยถาม
“ไม่มีอะไรหรอ้ะ” ปาภัทรเอ่ยแล้วล้มัวลนอนอยุวภา ภรรยาอเาอย่าหวนแหน
.+++
ความคิดเห็น