เสน่หาบุหรง

(นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับสนพ.นะคะ)

สำหรับท่านที่ยังไม่เคยอ่านไปโหลดกันเถอะ ขอบคุณค่า จุ๊บๆๆ

คำโปรย

หากมีการลงกินเนสส์บุ๊กสำหรับความโชคร้ายซ้ำซ้อนของคนดวงกุดสุดๆ บุหรงคิดว่าเธอน่าจะได้รับเกียรตินี้

ความซวยอันดับแรกคือเจอผีที่บ้านเรือนไทย

แล้วจากนั้น... เครื่องบินก็ตก

และเธอก็ตาย

เรื่องที่เกิดขึ้นอันดับท้ายสุดของวันมหาวิปโยคคือ... เธอในร่างวิญญาณผลุบเข้ามาอยู่ในร่างผู้หญิงท้อง

ร่างอวบขยับตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบากแล้วไปหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดวงตากลมโตพิจารณาคนในกระจก ตันหยงเป็นผู้หญิงที่สวยก็จริง แต่... รูปร่างไม่น่ามองเอาซะเลยในสายตาของบุหรง... เพราะว่า...

เธอไม่มีเอว

ก็แน่ล่ะ คนท้องห้าเดือนจะมีเอวได้ยังไงกัน คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย แค่วิญญาณหลุดออกมาจากร่างและเข้ามาอยู่ในร่างสาวท้องเท่านั้นพ่นลมออกจากปากขณะทอดถอนใจ

……………….

มือบางยังคงออกแรงทุบคนตัวโตสุดแรง กระทั่งคณิณพลิกตัวกลับมาแล้วรั้งร่างของเธอเข้าไปในอ้อมกอดเขานั่นล่ะ บุหรงก็รู้สึกราวเป็นอัมพาตขึ้นมาในฉับพลัน ปลายจมูกโด่งคมสันอยู่ห่างจากพวงแก้มสีระเรื่อไม่กี่นิ้ว หัวใจดวงน้อยเต้นถี่ระรัวยามสัมผัสร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเพรียวแกร่ง ทรงพลัง ทั้งยังอุ่นจัดของชายหนุ่มชนิดเนื้อแนบเนื้อ

“คะ คุณเล็ก ปล่อยฉัน” บุหรงหาเสียงตัวเองไม่เจอไปชั่วขณะ แต่กว่าจะเจอเสียงตัวเองมันก็ช่างแผ่วเบาจนตัวเธอยังแทบไม่ได้ยิน

“คุณก็อย่าทุบผมสิหยง”

“ฉะ ฉันไม่ทำแล้วไง ปล่อยฉันสิคะคุณเล็ก”

แขนแข็งแรงทำท่าจะคลายออกแต่กลับโอบกระชับร่างนุ่มหอมแน่นกว่าเดิมเมื่อคณิณเปลี่ยนใจกะทันหัน เพิ่งรู้ว่าห่วงเธอมากขนาดไหนก็ตอนที่แม่ตัวยุ่งหายตัวไปแล้วปิดอุปกรณ์สื่อสารทำให้เขาติดต่อไม่ได้นี่ล่ะ ความรู้สึกนี้กระทบกระเทือนเขาอย่างรุนแรงจนไม่เป็นอันทำงานทำการ กังวลไปสารพัด กลัวเธอจะเป็นอันตราย...

คนท้องจะดื้อแสนดื้อแบบนี้ทุกคนไหมนะ? ชายหนุ่มอยากรู้นัก คณิณกำลังนึกถึงคำพังเพยที่ว่าจับปูใส่กระด้งซึ่งบางทีอาจจะง่ายกว่าจับคนท้องอย่างตันหยงให้นั่งนิ่งๆ มากนัก

..............................