ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ch.4 My Valentine
บทที่ ฉี่
My Valentine
~จะทำยังไง อาม่าไม่ให้สกา!! แปะ แปะ แปะ ~
“อือ......”
บอสทูน่าปรือตาขึ้นช้า.....ทำให้เห็นแสงสว่างในยามเช้าในประเทศไทย...
“ยามา.....จ๊ากกกกกก =O=!!!!”
ร่างชายหนุ่มผมทองเจ้าชายนักฆ่าของวาเรียนที่เมื่อคืนนอนที่โซฟาแต่บัดนี้ ได้มานอนอยู่บนเตียงกับบอสทูน่าผู้นี้.......
“เบล.......งั้น...ยามาโมโตะล่ะ?”
สึนะยันตัวขึ้นแล้วก้มดูลงไปข้างล่างของเตียง.......
‘ว่าแล้ว.......โดนไอ้เจ้าชายถีบตกเตียงชัวร์......= =’
“อ่า......เบล เบล”
สึนะเขย่าตัวเบลเพื่อปลุก......ได้ยินมาว่าเจ้านี่ปลุกยากจริงๆเชียว - -
“เบลถ้าเบลไม่ตื่นผมไม่รักเบลจริงๆนะ...”
เด้ง ดึ๋ง!!!!!
“หา.......=W=;; มีอะไรหรอ ชิชิชิชิ”
“มานอนนี่ได้ไงเนี่ย ^^”
“อ่า......ละเมอๆน่ะ ^[++]^”
“^^ 555+ ไม่ได้เห็นมานานแล้วนะครับเนี่ย รอยยิ้มที่จริงใจของเบลน่ะ.....”
“^^ 555+ ไม่ได้เห็นมานานแล้วนะครับเนี่ย รอยยิ้มที่จริงใจของเบลน่ะ.....”
“เจ้าชายน่ะ คิดถึงสึนะมาเลยรู้มั้ย….”
“ชั้นก็....คิดถึงนายนะ.....เบล”
“ฮ่ะ ฮ่ะ เด็กโง่เอ๊ย....”
เบลกอดสึนะด้วยความรู้สึกที่ล้นออกมาจากหัวใจ.....จริงสิ พรุ่งนี้ 14 กุมพา....วันวาเลนไทน์สินะ
“นี่เจ้าเปี๊ยก”
“ฮะ?”
“พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์นะ”
“O.O!! จริงหรอเนี่ย ที่เมืองไทยเค้ามีเทศกาลานี้เหมือนอิตาลี่รึเปล่าอ่ะ...”
“เอ....เรื่องนี้เจ้าชายก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ชิชิชิชิ”
“งั้นวันนี้พวกเราไปเที่ยวกันมั้ยครับ >_<!!”
“อ่า....ได้ๆ ชิชิชิชิ ไปที่ไหนดีล่ะ”
“ไปสยามฮะ >O<!!! งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ~”
“เร็วๆล่ะเจ้าเปี๊ยก~”
‘สุดท้าย.....ยามาโมโตะก็ไม่มีบทพูด......อาเมน’
กุหลาบสีแดงโปรยปรายลงมา.......
กลีบกุหลาบสีแดงในความหมายของชั้น...........
ไม่ใช่ว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์......
ไม่ใช่ว่าเป็นสัญลักษณ์ในวันแห่งความรัก......
ในความหมายของชั้นมันแปลว่า เลือด.....เลือดของคนรัก
เพื่อเสียสละ......ให้อีกคนนั้นอยู่ต่อ............
“วันส่งต่อวิญญาณ”
ในห้องทำงาน
มาเฟียเจ้าใหม่ แต่ฝีมือนั้นเทียบได้เท่ากับคาบัคเลโน่แฟมิลี่ที่ย้ายที่อยู่มาที่เมืองไทย
“สวัสดีจ้ะ โยโกะจัง ^^”
“สะ......สวัสดีค่ะ ซาอิจัง”
“ได้ข่าวว่า......บอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 มาที่เมืองไทยไม่ใช่หรอ?”
“ค่ะ......”
“ทำไมเธอไม่บอกชั้น!?”
“คุณไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะ!!!! เรื่องความรักน่ะ!!!!!”
หญิงสาววิ่งออกจากห้องทำงานของบอสแฟมิลี่ที่เป็นสาวสวย ในขณะที่บอสมาเฟียแกงค์อื่นๆคิดว่าเธอเป็นเพียงสาวธรรมดาๆที่ไม่สามารถสู้ใครได้
“ทำไมชั้นจะไม่เข้าใจ.......เรื่องความรักน่ะชั้นเข้าใจดีเลยล่ะ....โดยเฉพาะรักเค้าข้างเดียว”
โยโกะ......ชั้นรู้นะว่าเธอน่ะรักคนคนนั้นเหมือนชั้นน่ะ......
รักข้างเดียวซะด้วยสิ......
ฝั่งเบลกับสึนะ และ ยามาโมโตะ
ห้างมาบุญครอง
“เอ๋....เบลทำไมมีแต่คนมองมาทางเราล่ะ”
“ก็คนญี่ปุ่นนี่นา คนไทยเค้ามองอยู่แล้วคนต่างชาติน่ะ ชิชิชิชิ”
“งั้นหรอ~”
ครืด.....ครืด.......
“เสียงโทรศัพท์นายรึเปล่ายามาโมโตะ”
“ไม่ใช่นะ เสียงโทร.ชั้นต้องอินเทรนด์กว่านี้ = =;;”
“อ่าหรอ = = งั้น.....”
พรึบ!!!!
“หยึยยย =O=!!!”
เจ้าบอสทูน่าตกใจจนต้องวิ่งเข้าไปหลบหลังของยามาโมโตะ จน เบลอิจฉาเลยแกล้งทำเป็น จับมือให้กำลังใจกับเจ้าบอสขี้ป๊อด
“สวัสดีค่ะ ^^ สึนะคุง”
“เอ๋......”
สึนะเดินออกมาจากข้างหลังของยามาโมโตะพร้อมกับจ้องหญิงสาวตรงหน้า
“เอ่อ.....หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่หรอ?”
หญิงสาวพูดพร้อมจับที่ใบหน้าของตัวเอง
“ซาอิ!! >_<!! สวัสดีฮะ ซาอิจัง”
สึนะพูดพร้อมกับเขย่ามือของเธอแรงๆ
“เอ่อ..........ค่ะ ^^;;”
“ว่าแต่ซาอิมาที่นี่ มาทำอะไรหรอ~^^”
“อ๋อ มาหาสึนะคุงนั่นแหละ ^^”
“เอ๋? O_O ผมหรอ?”
สึนะพูดพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ค่ะ.........คือว่า......”
“ว่า?”
“ชั้นรักคุณค่ะ!!!!!!!!”
……………………………………………
“แต่ผม........ไม่เคย....ชอบ......”
“ฮึก.......”
“พอเถอะค่ะ.......แค่ชั้นได้มีโอกาสได้รักสึนะคุง......ชั้นก็พอใจแล้วค่ะ”
“ซาอิ.......จัง”
“ลาก่อนค่ะ...วองโกเล่เดซิโม่”
วูบ!!!!!
“สึนะ.....นายเป็นอะไรรึเปล่า?”
ยามาโมโตะพูดพร้อมกับจับที่ไล่ของสึนะ.....แต่พอจับแล้วถึงกับต้องสดุ้ง
‘สึนะกำลัง.......ร้องไห้อยู่....งั้นหรอ?’
“ยามาโมโตะคุง - -‘ เจ้าชายว่าให้เจ้าเปี๊ยกอยู่คนเดียงเงียบๆเหอะ ชิชิชิชิ”
โป๊ก!!!!
“จะบ้าหรอครับ = =!! นี่มันห้างนะครับ ไม่ใช่ทะเลจะได้มาปล่อยให้อยู่คนเดียวน่ะครับ!!”
“ซอรี่ ซออู้ ซอด้วง แอนด์ ซอสามสาย = =;; อารมณ์เจ้าชายมันพาไปน่ะ”
~sakura saku maioshiru maio nai boku note noe~
“สวัสดีครับ ยามาโมโตะพูดครับ = =”
[ฮาโหล - - ยามาโมโตะ นี่ชั้นเองนะรีบอร์น]
“อ้าว ไง! รีบอร์น”
[มารับชั้นที่สนามบินหน่อยสิ พาเจ้าสึนะมาด้วยล่ะ - -]
“แล้วไม่พา.......อุ๊บ!!!”
“ฮัลหลิว~ รีบอร์น ชิชิชิ นี่เจ้าชายเองนะ ^O^”
[=[]= แก.....อย่าบอกนะว่า....]
“ตามที่เข้าใจนั่นแหละ เดี๋ยวชั้นไปที่สนามบินด้วยละกันนะ ชิชิชิชิ”
[หา!!! ว่าไงนะ!!]
“บ๊ายบี~”
[เฮ้ย!!!]
ตรู๊ดดดดดดดดดดดด
“เฮ้~ เจ้าเปี๊ยก!! ไปสุวรรณภูมิกันเถอะ ชิชิชิชิ”
เจ้าชายโรคจิตไม่ได้พูดเปล่าแต่ถือ วิสาสะจับมือวองโกเล่แล้วลากไปขึ้นรถพร้อมออกเดินทาง โดยทิ้งให้ผู้พิทักษ์พิรุน วิ่งตามก้น.......อาเมน
ณ สนามบิน สุวรรณภูมิ
“เอ.......พวกรีบอร์นอยู่ไหนน้า =3=”
“อยู่นั่นไงสึนะ!!”
ยามาโมโตะจับมืออีกข้างของสึนะพร้อมกับลากไปตรงที่รีบอร์นยืนอยู่.....แต่ นายยังสะเพร่าอยู่นะยามาโมโตะ = =;; ก็ได้คนที่จับมืออีกข้างของบอสนายน่ะอยู่ติดหนึบไม่ปล่อยเลยล่ะ....
“แก!! =O= ไอ้เจ้าชายโรคจิต!!!”
“เบล........แกตัดสายชั้น - -!!!!!”
“กล้าดียังไงมาจับมือวองโกเล่ครับ ^^?”
“เจ้าชายปล่อยแล้ว - -”
“ชั้นก็ปล่อยแล้วนะ ^^;;”
“แล้ววองโกเล่หายไปไหนครับ?”
“สึนะอยู่โน่นแบบสุดหูรูดกับฮิบาริอยู่!!!!!”
ควับ!!!!
สายตาของทุกคนได้มองไปทางมือของเรียวเฮ
“อ๊ะ ขอบคุณครับคุณฮิบาริ^^”
จุ๊บ
“ไม่เป็นไรชั้นเต็มใจ”
มองไปแล้วก็ฉุน - -!!!!
“ไอ้ฮิบารี้~!!!!!!! ไอ้เนียนหน้าตายเอ๊ย!!!!!”
____________________________________
ในที่สุดก็ได้มาอัพ =..= ฮ้า~~ ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ พอดีช่วงที่อัพตอนที่ 3 จบมันนอยด์น่ะค่ะ อารมณ์แต่งก็เลยไม่มี วันนี้เลยมาแต่งแล้วก็สำเร็จค่ะ !!>< สนุกไม่สนุกยังไงติได้นะคะ !^^
____________________________________
ในที่สุดก็ได้มาอัพ =..= ฮ้า~~ ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ พอดีช่วงที่อัพตอนที่ 3 จบมันนอยด์น่ะค่ะ อารมณ์แต่งก็เลยไม่มี วันนี้เลยมาแต่งแล้วก็สำเร็จค่ะ !!>< สนุกไม่สนุกยังไงติได้นะคะ !^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น