✷ S O N D E R ✷

ลำดับตอนที่ #10 : ✷ sweet lemonade ✷ [rp]

งานฉลองวันเกิด

จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ได้ปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินไปกับอะไรแบบนี้คือเมื่อไหร่

ตั้งแต่ที่ได้ความทรงจำทั้งหมดกลับมา มันทำให้รู้ตัวว่าแท้จริงแล้วเขาห่วงหากิจกรรมแบบนี้มากแค่ไหน

การได้พูดคุยทำความรู้จักกับกลุ่มคน ทั้งที่สนิทกันแล้วและที่ยังไม่รู้จักกันดี

การได้เต้นรำและร้องเพลงประกอบกับเสียงดนตรีที่บรรเลงอย่างร่าเริง

เหมือนกับได้เติมเต็มความโหวงในใจที่เกิดมาจากคำถามหลาย ๆ ข้อที่ยังตอบไม่ได้

แม้จะแค่คืนเดียวก็ตาม

คิดถึง

เขาคิดถึงบรรยากาศแบบนี้มากเลยทีเดียวล่ะ

น่าแปลก หลังจากที่กลับมาจากงานทาราฟาฮ์ก็ฝันเห็นตัวเองเต้นรำและสนทนาอย่างออกรส

ไปกับกลุ่มเหงาที่ไม่เคยพบเคยเห็น แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยจนปฏิเสธไม่ได้

อย่างคุณกระต่ายขนสีขาวปุกปุยที่แอบชื่นชอบของหวานเอาเสียมาก

และคุณกระรอกตัวเล็กน่ารักที่ช่างขี้อายแต่ก็น่าเอ็นดูเหลือเกิน

เขาคลี่ยิ้มให้กับเพดานไม้ที่อยู่เหนือหัวขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว

ราฟาฮ์ค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงเดี่ยวในห้องนอน อากาศเย็นสบายของตอนเช้าทำให้ไม่อยากละ

ผ้าห่มออกห่างจากกาย แต่เขาก็ชูมือยืดเส้นสายให้ตัวเองรู้สึกตื่นและพร้อมสำหรับวันใหม่

เสียงของธรรมชาติก็ยังคงเล่นคลออยู่เบา ๆ เฉกเช่นเดียวกับทุกวัน

แต่สำหรับเช้าวันนี้มันกลับรู้สึกเงียบเหงากว่าวันอื่นอย่างน่าประหลาด

เท้าเปล่าทั้งสองข้างย่างก้าวบนแผ่นไม้เย็นเพื่อพาเจ้าของไปเตรียมตัวตามกิจวัตรของทุกเช้า

ก่อนที่มันจะไปหยุดอยู่หน้ากล่องของขวัญที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ

ดวงตาสีส้มมองปกหนังสือนิทานที่ตนได้มา นิ้วยาวแตะสัมผัสเข็มกลัดทั้งสองข้าง ๆ ห่อของขวัญอย่างอ่อนโยน

เขาสูดลมหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา หลับตาลงชั่วครู่ไปกับความทรงจำดี ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่

ราวกับว่าอยากซึมซับประสบการณ์นี้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่จะต้องปล่อยมันไปในตอนจบ

เป็นความฝันที่ตลกและไร้สาระสิ้นดี

หวนนึกถึงความฝันเมื่อคืนก็อดหัวเราะไม่ได้

เขายกยิ้มให้กับสิ่งที่สมองของตนสรรค์สร้างขึ้นมาอย่างขำขัน

… แต่มันก็หอมหวาน ช่างหอมหวานและน่าจดจำ

เหมือนกันกับชามะนาวที่เขาดื่มในงานรื่นเริงเมื่อคืนไม่มีผิด

อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้

โอกาสที่จะได้สนุกไปกับทุกคนแบบเมื่อคืนจะกลับมาอีกหรือเปล่าก็ตอบไม่ได้

ความคิดถึงที่ยังแพร่ขยายอยู่ในอกก่อคำถามขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

(หากว่าเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่คอยห่วงหาความทรงจำในอดีต

ถ้าหากว่าบ้านเกิดที่เขาถวิลถึงไม่มีอยู่จริงอีกต่อไปแล้ว)

“…”

เขากลัวเหลือเกินว่าจะเป็นเช่นนั้น

ความสงสัยที่ชักใหญ่เกินตัวทำให้ราฟาฮ์ก้าวถอยหลังกลับมาสู่ปัจจุบัน

อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องนั้น เด็กหนุ่มพยายามบอกตัวเอง

รู้อยู่แก่ใจว่าจะคิดอย่างไรให้ตายตอนนี้ก็ไม่ได้คำตอบ

ทาราฟาฮ์ถอนหายใจ มือเรียวยกขึ้นมาลูบเปลือกตาทั้งสองก่อนที่จะลดกลับไปอยู่ข้างตัว

อาจจะเป็นด้วยเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่ถาโถมเข้ามาติด ๆ กัน ทั้งดีทั้งร้าย

แต่ก็เยอะพอจะทำให้เขาเริ่มเปลี่ยน กลายเป็นคนคิดมากที่คอยระแวดระวังเพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ หันหลังกลับพลางพยายามนึกไปถึงรอยยิ้มของเมื่อคืนวาน

มันเต็มไปด้วยความวังเวง แต่ก็ช่างหอมหวานไปพร้อมกัน

“อ่า… อยากดื่มชามะนาวชะมัด…”

Matcha