ศึกเทวาอสุรา

The Trillion

บทนำ

  เข็มนาฬิกาแห่งโชคชะตา

            กลิ่นอายแห่งความสิ้นหวังฟุ้งขจรออกมาจากกระท่อมหลังเก่าอันแสนซอมซ่อและคับแคบ แสงจันทร์สีแดงฉานราวโลหิตยามจันทรคราสแทรกสอดลอดเลี้ยวทะลุหลังคาที่เต็มด้วยช่องว่างอันเป็นร่องรอยแห่งการต่อสู้ ปรากฏเงามืดสลัวทั้งสามร่างทอดลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยโครงกระดูกสีขาวโพลนแตกหักกระจัดกระจายอย่างระเกะระกะ เสียงหายใจหอบถี่แสดงถึงความเหนื่อยล้าถึงขีดสุดของบุรุษผู้อาจเอื้อมไปต่อกรกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่และทรงพลังกว่าตนมากจนเกินไป

“เมื่อไหร่ความทะเยอทะยานในตัวเจ้าจะหมดลงซักทีละแอลฟ่า ยังไงซะเผ่าพันธุ์ครึ่งๆกลางๆอย่างพวกเจ้าก็ไม่มีทางเป็นอิสระได้ง่ายๆหรอก” ปีศาจร้ายมองด้วยแววตาขุ่นเคือง

“ความทะเยอทะยานไม่ใช่สิ่งเลวร้าย หากท่านลองมาอาศัยอยู่ในสถานะเดียวกับข้า หากไร้ซึ่งความทะเยอทะยานก็ไร้ซึ่งความก้าวหน้า ข้าเชื่อว่าความพยายามของพวกข้าจะต้องไม่สูญเปล่า ตอนนี้ข้าขโมยบทปกรณัมแห่งความมืดมาแล้ว ทั้งเทพและปิศาจย่อมต้องปลดปล่อยมนุษย์ให้หลุดพ้นจากพันธนาการ” ชายหนุ่มเปล่งวาจาด้วยเสียงอันแหบพร่าเพียงสายลมแผ่วเบาที่พัดผ่าน

“แหม่...เจ้ามนุษย์ ความหวังที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของตัวเจ้ามันทำให้ข้ารู้สึกสมเพชพวกเจ้าเสียงเต็มประดา เจ้าคงไม่รู้สินะ ว่าจริงๆแล้วบทปกรณัมแห่งความมืดที่พวกเจ้าได้ช่วงชิงมาจากข้านั้นยังมีอีกจำนวนมากหลายหมื่นหลายแสนเล่ม เจ้าคิดว่าแค่เพียงบทเดียวนั้นจะมากมายพอที่จะต่อกรกับข้าแล้ว”

“ข้าไม่คิดว่ามันจะเพียงพอแต่อย่างใด แต่ตราบใดที่ยังมีชีวิต ตราบใดที่ยังไม่สิ้นความหวัง มนุษย์ก็สามารถที่จะเอาชนะปีศาจเยี่ยงท่านได้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”

เมื่อยามสิ้นสุรเสียงเจ้ามนุษย์                ผู้แสนสุดเปี่ยมล้นด้วยความหวัง

ผืนนภาเบิกกว้างไร้เมฆบัง                       ด้วยกำลังแห่งความหวังและศรัทธา