คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
3
มันคือดินแดนซึ่งผืนหญ้าถูกตัดแต่งเป็นรูปคีย์บอร์ดเปียโนสีขาวดำสุดลูกหูลูกตา
ท้องฟ้าสีขาวประดับประดาด้วยตัวโน้ตสีแดงน้อยใหญ่หลากรูปแบบ สุดเขตแดนซ้ายขวามีน้ำตกแกะสลักรูปไวโอลินสีเงินสูงเสียดฟ้าที่หันหน้าเข้าหากัน สายธารใสแจ๋วจากน้ำตกยักษ์ทั้งสองไหลมาบรรจบกันที่เกาะกลางน้ำอันเป็นที่ตั้งของ “ห้องสมุดขนาดยักษ์” – มีชั้นหนังสือสีดำสูงลิ่วนับร้อยชั้นเรียงล้อมไปตลอดเส้นรอบวงของเกาะ ทุกชั้นอัดแน่นไปด้วยหนังสือที่โชว์สันหลากสี อาจมีเป็นพัน เป็นหมื่น หรือมากกว่านั้น
ใครบางคนกำลังนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่กลางห้องสมุด
เรือนผมสีบลอนด์ของเขาตั้งเด่เสริมโครงหน้าหล่อเหลาแบบตะวันตกให้ดูเย่อหยิ่ง เรือนร่างบึกบึนฟิตเปรี๊ยะของหนุ่มวัยสิบแปดซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดสีดำ เขาสวมยีนขาเดฟดำซีดประดับโซ่ มือขวาของเขาจับหนังสือในระดับสายตา ขณะที่มือซ้ายกอดอก รอบ ๆ ตัวเขาคือกองหนังสือนับร้อยซึ่งถูกทิ้งเกลื่อนกลาด หลายเล่มกางออกปล่อยให้สายลมโลมเลียหน้ากระดาษอย่างไร้การใส่ใจ เขาเป็นคนประเภทที่แค่คุณสบตาก็รู้สึกได้ถึงหัวใจบีบรัดเหมือนถูกมัดแล้วจับขังในกล่องเหล็ก คุณสามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายและภัยคุกคามที่แผ่รังสีออกจากทุกอณูของเขา เขาทำให้โลกที่งดงามแห่งนี้ดูหนืดเหนียวและแคบลงได้อย่างประหลาด
บัดนี้ดวงตาสีฟ้าสุกสกาวกำลังจับจ้องแอนดี้อย่างนิ่งขรึม
ทุกสิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แอนดี้ถูกติดตรึงด้วยความผวา
“ฮึ” เด็กหนุ่มเจ้าของห้องทำลายความเงียบด้วยเสียงเย้ยหยัน “ใครบางคนโง่จนอ่านคำเตือนไม่ออก หรือไม่ก็สติบกพร่องจนลืมมารยาท”
สุ้มเสียงอันราบเรียบสะกดทุกคนจนก้าวขาไม่ออก น่าแปลกใจที่เขาพูดไทยได้ชัดทั้งที่โครงหน้าไม่มีเค้าความเป็นไทยเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มปริศนาเหลือบมองทุกคนผ่าน ๆ และก้มลงอ่านหนังสือต่อ
“ลูกชายฉันอยู่ไหน” บางสิ่งสั่งให้แอนดี้รักษาน้ำเสียงอย่างระวังภัย แต่เขาไม่อาจห้ามหน้าตาที่บึ้งตึงได้
เด็กหนุ่มเหลือบมองเขา รอยยิ้มมุมปากแฝงความฉลาดล้ำลึก
“เต้?”
“ใช่”
“ฮึ” ท่าทีรังเกียจของเด็กหนุ่มทำแอนดี้ไม่พอใจ “ไกลแสนไกล”
“ที่ไหน” แอนดี้ถาม
“ไกลแสนไกล”
“ประมาณว่าตรงไหนล่ะ” แอนดี้พยายามอดทน
“ไกล – แสน – ไกล”
“ที่ไหนเล่าไอ้งั่ง!”
เสียงตะโกนของผู้กองกู่ก้องไปไกลในดินแดนมหัศจรรย์
ความเงียบบุกเข้ายึดทุกพื้นที่ พวกเก่งชัยตัวแข็งทื่อ
“ฮึ” เจ้าของห้องลดหนังสือลงมองแอนดี้ “ตอนอายุสิบหกคุณเคยแอบสูบบุหรี่ในห้องนอน พ่อเคาะเรียกคุณอยู่นานแต่คุณไม่ตอบ พ่อเลยพังประตูเข้ามา แล้วคุณก็ถูกหวดด้วยเข็มขัดยกใหญ่ ปมด้อยที่ฝังในรากเหง้านิสัย พ่อเป็นไงลูกก็เป็นงั้น”
แอนดี้อึ้ง “แกรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง”
“ผมรู้ทุกอย่างที่อยากรู้ และรู้ทุกอย่างที่คนอื่นไม่อยากให้ผมรู้ พอลูกคุณอายุสิบหกก็โดนคุณตบจนหนีออกจากบ้านไป เจอตัวอีกทีก็กลายเป็นซากเน่ารอวันตาย” เขาพูดไปพลิกหน้ากระดาษหนังสือไป “โหลยโท่ยทั้งตระกูล” เด็กหนุ่มชุดดำเหลือบมองผู้กองอย่างเย็นชา
แรงโทสะถีบแอนดี้ให้พุ่งเข้าหาไอ้ปากดี!
ฝีเท้าที่เหยียบย่ำผืนหญ้าตัวโน้ตอย่างเร็วรี่ก่อเกิดเป็นบทเพลงที่สับสนและผิดเพี้ยนชวนขนหัวลุก –
เด็กหนุ่มชุดดำส่งเสียง ฮึ แล้วปิดหนังสือ
คมดาบสีขาวนับสิบปรากฏขึ้นล้อมแอนดี้ในทันใด!
เพชฌฆาตผู้ถือดาบทุกคนคือเด็กหนุ่ม ม. ปลาย ผมดกดำ ในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงิน
“ตะ…เต้” แอนดี้ละล่ำละลักเมื่อประจันหน้าลูกชาย – ความสับสน หวาดกลัวและความปลื้มปิติท่วมท้นจนเกินจะเปล่งเสียงได้ ผู้กองหนุ่มยกสองมือทั้งดวงตาสั่นไหวโหยหาจะสัมผัสลูก
ฝูงนักฆ่าพลันจี้คมดาบชิดคอหอยเขา – แอนดี้หายใจกระตุก
“เต้ นะ…นี่ พ่อเองลูก” แอนดี้เปล่งวาจาอย่างยากลำบากและฝืนยิ้มทั้งปากสั่น
ชายชุดดำส่งเสียง ฮึ – แล้วเต้ทั้งหมดก็กลายสภาพเป็นผีไม่มีหน้า
“ลูกข้าอยู่ไหน!!” ผู้กองแผดเสียงลั่น
“พูดเพราะ ๆ สิ” ชายเจ้าของห้องกอดอกเท้าคางกวนประสาท
“ไอ้ชั่ว ลูกข้าลูกไหน!!!!”
เสียงฉัวะ!ดังแหวกอากาศ – แอนดี้ร้องเสียงหลงเมื่อขาขวาถูกฟันจนเลือดพุ่ง! – เก่งชัยกับพรรคพวกวิ่งเข้าไปช่วย
กำแพงเวทมนตร์สีดำปรากฏขึ้นขังพวกเขาทันใด
“ฮึ” ชายปริศนาฮึมฮัมอย่างมีชัย
เมื่อเขายืน หนังสือนับร้อยก็ลอยขึ้นมาหมุนรอบตัวเขาอย่างตระการตา!
เสียงหวือ ๆ พั่บ ๆ เมื่อมันเสียดสีกับสายลมดังหลอนไปทั่วพสุธาเหมือนฝูงนกคลั่ง!
แอนดี้ถูกภาพนั้นสะกดจนตัวแข็งทื่อ คำถามที่พุ่งขึ้นมารอบกายเขาคือ ‘ไอ้นี่มันตัวอะไรกันแน่!!’
“ไหนพูดซิ ลูกผมอยู่ไหนครับ” ชายชุดดำเดินนวยนาดลงบันได ดวงตาสีฟ้าใสจับจ้องแอนดี้อย่างเย่อหยิ่ง มือซ้ายล้วงกระเป๋า มือขวาถือหนังสือ กิริยาอาการโดยรวมบ่งบอกว่า ‘ฉันกลัวไม่เป็น’
“แกมันไอ้ปีศาจ!”
“ฮึ” เสียง ฉัวะ ดังชัด
ผู้กองร้องโหยหวนเมื่อริมฝีปากถูกเฉือนจนเลือดสาด!
เด็กหนุ่มชุดดำย่างสามขุมเข้ามาใกล้
แหวนบนนิ้วนางขวาของแอนดี้เปล่งแสงวาบ!!
“เฮีย!!” ภาคย์ร้องเสียขวัญ
“ฮึ”
คมดาบแทงทะลุสองมือของแอนดี้ทันใด!
เลือดแดงฉานไหลทะลักจากมือผู้กองดั่งท่อประปาแตก! ปากที่แหกกว้างแผดเสียงร้องเผยให้เห็นฟันขาวชุ่มเลือด พิษบาดแผลฉกรรจ์ฉุดผู้กองหนุ่มให้ทรุดอย่างศิโรราบ เงาทะมึนของไอ้ตัวแสบทอดทับกายเขาในอึดใจ ภาพของหนังสือนับร้อยที่หมุนรอบตัวมันอย่างเกรี้ยวกราดทำให้ร่างนั้นดูน่าเกรงขามดุจแม่ทัพปีศาจผู้หยิ่งยโส เสียงพั่บ ๆ ของหน้ากระดาษเปรียบดั่งเสียงกระพือปีกของค้างคาวอสูรที่หลอนประสาทให้ศัตรูปราชัย
แอนดี้หมดเรี่ยวแรงจะต่อกรแล้ว เขาสู้ไม่ได้จริง ๆ…
“ละ...ลูกผม อยู่ไหนครับ” ผู้กองเค้นคำพูดทั้งหอบแฮ่ก
ไอ้ตัวแสบยิ้มมุมปากเหยียดหยาม
ทันใดนั้นเหล่าผีไร้หน้าและฝูงหนังสือบินก็สลายไป!
ชายชุดดำคว้าช็อกโกแลตแท่งออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่าก่อนจะใช้เท้าเขี่ยแอนดี้ให้นอนคว่ำแล้วหย่อนก้นนั่งบนร่างนั้น ผู้กองส่งเสียงโอดครวญชวนเวทนา แต่ก็รู้ว่าหมดหนทางขัดขืน ไอ้ตัวแสบกินช็อกโกแลตไปใช้มือละเลงผมแอนดี้ไปอย่างสำราญใจ
เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเห่อลูกสุนัขตัวใหม่
“อยากรู้ใช่ไหมว่าเต้อยู่ไหน”
“คะ...ครับ” แอนดี้เสียงอ่อน
“อยากรู้มากไหม”
“มากครับ”
“จริงอ่ะ”
“ครับ”
“ฮึ น่ารัก” ชายชุดดำก้มลงจุ๊บหัวแอนดี้เบา ๆ
พลันนั้นบาดแผลทั้งหมดของผู้กองก็หายเป็นปลิดทิ้ง
“รอไปก่อน”
เขาจบประโยคห้วน ๆ แล้วเดินจากไปพร้อมเปิดหนังสืออ่าน
แอนดี้หน้าหลาพลางสำราวจร่างกายที่คืนสภาพ
ทุกอย่างจบลงง่าย ๆ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น…
“เราบินได้”
“คุณว่าไงนะ” แอนดี้รีบผุดลุกขึ้นอย่างกังขา
“เรา – บิน – ได้” ไอ้ตัวแสบย้ำช้า ๆ ชัด ๆ แล้วกัดช็อกโกแลตอีกคำ
“แต่ลูกผม…” แอนดี้พยายามต่อรอง
“ชู่ว์” ชายชุดดำชูนิ้วชี้ทำนองว่าฉันจะไม่พูดซ้ำละนะ
ความโกรธล้นปรี่ขึ้นในดวงตาแอนดี้อีกครา
เอาวะ ถ้ามันไม่ยินดีจะพูด เขาจะบังคับให้มันพูดเอง!
“บอกความจริงมาว่าลูกชายผม…”
ผู้กองสะดุ้งโหยงเมื่อชายชุดดำปรากฏกายตรงหน้าเขาราวกับโฉบออกมาจากสายลม – สองมือหยาบกร้านนั้นโอบหน้าเขาไปประกบชิดกับใบหน้ามันในเสี้ยววิ แอนดี้สั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อสัมผัสถึงความอำมหิตจากแววตาคู่นั้นที่กรีดแทงลงลึกถึงขั้วหัวใจ
“สิ่งที่คุณอับอายที่สุดก็คือการฉี่รดที่นอนในกองร้อยสินะ”
แอนดี้ช็อก
“ฮึ”
ทันใดนั้นร่างแอนดี้ก็ถูกชูขึ้นด้วยมือเดียว! มือซ้ายอันทรงพลังบีบคอเขาไว้แน่น แอนดี้หน้าแดงก่ำ หลอดลมของเขาหดเกร็งต่อต้านการหายใจ “คุณล้วงความจริงคนได้ ผมก็ทำได้ และถ้าแหวนนั่นทำให้คุณควบคุมสสารได้”
เสียง ครืน ดังสนั่น พื้นสีขาวสลับดำสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น
ทันใดนั้นผืนหญ้าก็ผุดขึ้นมาเป็นเทือกเขาล้อมพวกเขา!!
“ผมก็ทำได้” ชายชุดดำเลิกคิ้วดูถูก “ผมทำได้ทุกอย่างที่คนอื่นทำได้ และทำได้ทุกอย่างที่คนอื่นทำไม่ได้”
พลันนั้นเทือกเขาก็แตกสลายดังโครม! ตัวโน้ตสีดำจาง ๆ พรั่งพรูออกมาจากเศษดินเศษหญ้าแล้วปลิวไปในอากาศดุจเกสรแห่งบทกวี
เสียง เปรี้ยง ดังสนั่นเมื่อสายอสุนีบาตผ่าฟาด!
แล้วเสียงโหยหวนอึงคะนึงก็ดังมาจากฟากฟ้า…
ปรากฏจุดสีดำมากมายกระจายทั่วนภาดั่งหยดหมึกบนกระดาษยักษ์ – ทุกสายตาจับจ้องไปยังความพิศวงอันมหึมาที่ขยายใหญ่ขึ้น ๆ เสียงร้องหลอนหูดังตามมาและค่อย ๆ ดังขึ้นจนกระหึ่มดั่งลำโพงอเวจีถูกเร่งเสียงถึงขีดสุด
และแล้วภาพแห่งฝันร้ายก็ซัดทุกความรู้สึกจนขาดสะบั้น
มันคือห่าฝนมนุษย์ที่ร่วงโปรยลงมาดุจตุ๊กตาผ้า!!
เสียงโหยหวนดั่งนรกแตกดังมาจากร่างนับพันที่ตะเกียกตะกายในเวหา เพียงพริบตาเสียง ตุบ! และเสียง กร๊อบ! ก็ดังไปทั่วดินแดน ร่างแล้วร่างเล่าพุ่งกระแทกพสุธาจนแหลกเละระเนระนาด
แอนดี้อ้าปากค้างตกตะลึง – ศพเหล่านั้นคือเต้!
“เห็นชัดไหม” ชายชุดดำชูร่างผู้กองให้สูงขึ้น
ภาพของทุ่งสังหารเล่นงานแอนดี้จนสติแตก
บางศพหน้าเละบิดเบี้ยว บางศพร่างแหลกเครื่องในกระจาย บางศพตาค้างมือยังกระตุกไม่หยุด มีทั้งศพเต้ในชุดนอน ชุดไปรเวท แม้แต่ในชุดผู้ป่วย สีแดงของเลือดอาบชุ่มไปทั่วทั้งดินแดนดั่งสีทาบ้านที่ถูกละเลงด้วยจิตกรคลั่ง – หัวใจผู้กองเต้นข้ามจังหวะเมื่อความสะพรึงฉีดพล่านไปถึงสมอง!
“พะ…พ่อ”
เสียงครวญครางแหบพร่าดังขึ้น แอนดี้ใจแทบแหลกเมื่อเห็นเต้ในชุดนักเรียนใบหน้าเละไปครึ่งหนึ่ง
ร่างนั้นกำลังคลานมาหาเขา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา
“เต้!” เขาแผดเสียงเรียกลูกปานใจสลาย! สองขาที่ลอยอยู่ออกแรงกวัดแกว่งเพื่อปลดเปลื้องตัวเองจากพันธนาการ เด็กหนุ่มคลานต้วมเตี้ยมไปตามสุสานทั้งครางเรียกเขา เสียงตุ้บ ๆ ดังไม่ขาดสาย ความตายแต่งแต้มพสุธาไม่รามือ – ชายปริศนาบีบคอแอนดี้แรงขึ้น ผู้กองส่งเสียงคอก ๆ แคก ๆ แต่ยังฝืนแรงเหยียดแขนออกไป เขาตั้งปณิธานกับตัวเองว่าต้องช่วยลูกชายให้ได้!
“พะ พะ พ่อครับ” ลูกชายเอื้อมไขว่ขว้าเขาทั้งสะอึกสะอื้นร้องไห้
“อีกนิดเดียวลูกรัก” แอนดี้ยิ้มให้ร่างนั้นอย่างมีความหวังทั้งเจ็บปวดปางตาย
ลูกใกล้จะถึงตัวเขาแล้ว อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียว...
“เก่งมากลูก” ผู้กองเหยียดมือสุดเส้นเอ็นเพื่อร่นทางให้ลูก
เสียง เผละ ดังสนั่น
เต้ตรงหน้าเขาถูกอีกร่างร่วงลงมาทับตายคาที่…
น้ำตาของแอนดี้รินไหล ดวงตาค้างเติ่ง ดั่งสติหลุดลอยไปแสนไกล
บัดนี้ทั่วทุกแห่งถูกห่มด้วยซากศพนับพันที่แหลกเละ เสียงสะอื้นดังขึ้นในคอพ่อผู้เหม่อมองทะเลแห่งความตายสุดลูกหูลูกตา ร่างของลูกเขากระจายเกลื่อนกลาดดั่งซากปลาที่ถูกเทลงถมกันอย่างไร้ค่า
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”
แอนดี้แผดเสียงร้องฟูมฟายเป็นคนบ้า ชายชุดดำทอดสายตามองเขาอย่างนิ่งขรึม พวกพัทธ์ในกำแพงเวทพากันสลดแต่ก็ไร้หนทางช่วย
ในที่สุดจอมมารก็ปลดปล่อยนายตำรวจจากพันธนาการ แอนดี้ทำได้แค่ทิ้งตัวนอนไปกับพื้นอย่างใจสลาย เขาเหม่อมองศีรษะของลูกชายที่แน่นิ่งอยู่ใกล้สุดแล้วร้องห่มร้องไห้ ผิวกายลูกช่างซีดเผือดและชุ่มโชกด้วยโลหิต ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของกระแสชีวิตหลงเหลืออยู่ในร่างนั้น
“ลูกพ่อ…” แอนดี้พร่ำเพ้อ ทั้งน้ำหูน้ำตาไหล เขารวบรวมแรงที่เหลืออยู่ยื่นมืออันสั่นระริกออกไปหวังจะกอดจะหอมลูกแนบใจ
ทันใดนั้นร่างของเต้ทั้งหมดก็หายไป
… … …
แอนดี้ยกมือค้างในอากาศและนิ่งสนิทดั่งหลงทางในห้วงจิต
ทั้งดินแดนเงียบกริบ ไม่มีแม้เสียงลมหายใจ
“ผมชื่อเพกาซัส เจมส์ คริสมาสต์” ชายชุดดำมองแอนดี้ผ่านไหล่ “เรา – บิน - ได้”
แล้วเพกาซัสก็เดินจากไป
แอนดี้จมดิ่งสู่มหาสมุทรแห่งความอัปยศอันหมดหนทางงมซากใจที่แหลกสลาย กำแพงเวทซึ่งกักขังพวกเก่งชัยจางหาย – รอยยิ้มแห่งความโหยหาพลันสว่างวาบขึ้นบนหน้าภาคย์
“เฮีย กินข้าวกันครับ” ภาคย์ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อยเห็นซานตาคลอส
“ไม่” เพกาซัสตอบห้วน ๆ แล้วโยนหนังสือทิ้งผ่านไหล่
ความสุขบนหน้าภาคย์ดับวูบ
“ได้เวลา” เพกาซัสเดินผ่านภาคย์ไปอย่างไร้ตัวตน
“ครับ” พัทธ์รับคำอย่างเข้าใจ
“ผมไปด้วยนะเฮีย” ภาคย์รีบเดินตามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่” เพกาซัสพูดสั้น ๆ แล้วออกจากห้องไป
ภาคย์นิ่งสนิท เป็นใบ้
พี่ชายไม่มีทีท่าจะหันกลับมามองเขาเลย…
“รีบตามเขาไปเถอะ ทางนี้ผมจัดการเอง” เก่งชัยเสนอตัว
“ขอบคุณครับ” พัทธ์ไหว้ลาคุณหมอแล้วเดินตามเพกาซัสไป เก่งชัยวางมือไหล่ภาคย์อย่างให้กำลังใจ ก่อนจะหันกลับไปมองแอนดี้ที่นั่งคุกเข่าเหม่อมองฟ้าอย่างใจสลาย
“คุณจะบอกผู้กองเรื่องนั้นไหม” ช็อกโกแลตถาม
“จะเร็วหรือช้าเขาก็ต้องรู้” เก่งชัยเฝ้ามองแอนดี้อย่างเวทนา
หากนายตำรวจหนุ่มคิดว่าสิ่งที่เขารู้วันนี้มันเจ็บปวดสุด ๆ แล้ว
เขาคิดผิด…
ติดตามตอนต่อไปในเล่ม
ขอบคุณทุกการตอบรับที่อบอุ่นเกินคาดที่ส่งให้ Fate Diary สร้างสถิติระดับประเทศ
*No. 1 หนังสือขายดีทั่วประเทศตั้งแต่ 10 ชั่วโมงแรกที่วางแผง
*No. 1 หนังสือขายดีราย 7 วันทั่วประเทศใน 3 วันแรกที่วางแผง
*No. 1 วรรณกรรมประเทศไทย
*No. 1 นิยายไทยที่เปิดตัวสูงสุดของนานมีบุ๊คส์ในรอบ 23 ปี
ขอบคุณที่เปิดใจและให้โอกาสผมมาตลอด 13 ปีในวงการครับ heart emoticon
ร่วมใช้ #Fatediary บน Social network ของคุณ
เพื่อแสดงความเห็นของคุณเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้กันครับ
Dr.Pop Facebook : www.facebook.com/drpopworld
Dr.Pop Twitter : http://twitter.com/drpoppop
Dr.Pop Instagram : @drpoppop
ความคิดเห็น