คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : The White Road Generation II : Chapter 16 "Time" Finish!
ในสถานการณ์ที่ทุกคนอ่อนแอที่สุด
สิ่งที่คุณต้องการก็คือคนที่แข็งแกร่งที่สุด
และเนื่องจากว่าฉันมีคุณสมบัติมากมายตามที่ได้เคยกล่าวมาข้างต้น – โดยเฉพาะฝีมือการเปลี่ยนผ้าอ้อม - ดังนั้นฉันจึงมั่นใจว่าจะสามารถพาเพื่อนๆ ทุกคนผ่านพ้นช่วงเวลาแย่ๆ นี้ไปได้
“ดูซิวันนี้ฉันมีอะไร พิซซ่า!!”
ฉันนำเสนอด้วยเสียงดัง ราวกับกำลังพูดถึงการมีตัวตนอยู่ของซานต้าครอสอะไรอย่างนั้น
“ว้าว!” โฮการ์ดก็ทำหน้าเหมือนเห็นซานตาครอสเช่นกัน “ฉันเกือบลืมไปแล้วว่ารสชาติมันเป็นยังไง”
“แค่เอาเข้าปากซะนายก็จะจำได้” ฉันบอกแล้วใช้มีดตัดพิซซ่าชิ้นใหญ่ส่งให้โฮการ์ด รู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศมื้อเย็นวันนี้ดูดีขึ้นเยอะ
“ชูวว์ เป็นอาหารที่ใช้พลังงานในการทำใช่ย่อยเลยนะเนี่ย” หลินถอนหายใจขณะวางจานมีทบอลลงบนโต๊ะ
“ไม่อยากเชื่อว่าพวกคุณจะชอบกินอาหารที่ใช้แป้งเยอะขนาดนี้” คอลล่าทำตาลุกวาว
“มันคืออาหารหลักของพวกเราตอนเรียนน่ะคะ” ฉันบอกแล้วใช้มีดตักพิซซ่าอีกชิ้น “อ่ะ โทนี่อันนี้ของนาย”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่หิว”
คำพูดนั้นกับสีหน้าเหม่อลอยแบบนั้นทำเอาฉันชะงัก
“เฮ้ อย่าล้อเล่นนะ นายบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าอยากกินพิซซ่า นี่ไงหน้าทะเลของโปรดของนาย” ฉันดึงดันที่จะวางพิซซ่าลงบนจานของเขา ในนาทีเดียวกับที่วอร์ช่าเอาส้อมจิ้ม
มีทบอลอันหนึ่ง
“นั่นมีทบอลที่ฉันเก็บไว้เมื่อวานใช่ไหม?”
โทนี่ถาม สายตายังจ้องมองมีทบอล
“เอ่อ…ใช่” วอร์ช่าตอบ “มีอะไรเหรอ?”
“วางมันลงที่เดิม” โทนี่พูดด้วยเสียงที่เย็นชาที่สุด
“ฮะ?” วอร์ช่าผงะ…
“โทนี่ไม่เอาน่ามีตั้งเยอะ” ฉันหัวเราะ
“วางมันลงที่เดิม เดี๋ยวนี้” เมื่อโทนี่ย้ำคำดังชัด วอร์ช่าก็จำต้องทำตาม
“นายเป็นบ้าอะไร?” โฮการ์ดกระซิบกระซาบ
“มันเป็นของอเล็กซ์ ฉันเก็บไว้ให้อเล็กซ์ ใครจะกินมันไม่ได้ โดยเฉพาะเธอ” ถ้อยคำของโทนี่พรั่งพรูพร้อมสายตาเชือดเฉือน
“อะไรนะ?” วอร์ช่าดูไม่เข้าใจ
“เธอทำให้เขาเป็นอย่างนี้” โทนี่กอดอกด้วยท่าทีหาเรื่องอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน “เธอทำให้อเล็กซ์ไม่ได้กินมีทบอล”
คำพูดสั้นๆ ที่ฟังดูไร้สาระทำเอาวอร์ช่าตะลึงงันไปเลย
“โธ่ โทนี่…มันก็แค่มีทบอล” วอร์ช่าพยายามทำเสียงตลก ฉันดูออกว่าเธอกำลังประหม่า และพยายามฝืนยิ้มทั้งที่เธอพร้อมจะปล่อยโฮอยู่รอมร่อ
“มันไม่ใช่แค่มีทบอล!!”
ทันใดนั้นโทนี่ก็ลุกพรวด! ฉันสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเขากำลังชี้หน้าวอร์ช่าอย่างเกรี้ยวกราด! “มันไม่ใช่แค่มีทบอล…”
เมื่อเขาส่ายหน้า ฉันก็พบว่าแววตาของโทนี่เปี่ยมล้นด้วยความเจ็บปวดเพียงไหน และในที่สุดเขาก็ไม่สามารถกลั้นความรู้สึกไว้ได้ น้ำใสๆ ไหลลงมา แต่โทนี่กัดริมฝีปากไว้แน่น เขายังคงส่ายหน้าราวกับจะผลักไสความอ่อนแอออกไป
“มันไม่ใช่แค่มีทบอล…”
ว่าแล้วโทนี่ก็กระชากเอาจานมีทบอลออกจากโต๊ะ
แต่เพราะอารมณ์รุนแรง ทำให้มีทบอลหลายลูกกระจายหกลงพื้น
และสิ่งที่โทนี่ทำก็คือยืนตะลึง…
“มาฉันช่วย” ฉันรีบละจากถาดพิซซ่าไปหาเขา
“ไม่ต้อง…” แต่โทนี่ยกมือปรามอย่างใจเย็นที่สุด เขาสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดออกมาว่า “ใครทำอะไรไว้ คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ ในเมื่อฉันเป็นคนทำของพวกนี้เสียหาย ฉันก็จะรับผิดชอบมันเอง”
ฉันรู้ดีว่าโทนี่ตั้งใจจะมอบคำพูดนั้นให้ใคร
และในนาทีที่โทนี่ก้มลงเก็บมีทบอลใส่จาน วอร์ช่าก็เหมือนจะแบกรับสถานการณ์ไม่ไหวอีกต่อไป เธอตัดสินใจลุกจากโต๊ะอาหาร แล้ววิ่งขึ้นชั้นสองของบ้านไปทันที
“วอร์ช่า!” ฉันร้องเรียกแต่เธอไม่หันกลับ เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง ฉันก็ประจักษ์ว่าเธอคงไม่กลับลงมาอีกแล้ว “นี่นายทำอะไรลงไป!”
ใจจริงฉันอยากจะตวาดคำแรงๆ ใส่โทนี่ให้ได้อาย
แต่เมื่อภาพที่เขาก้มเก็บมีทบอลเหล่านั้น ฉันก็รู้สึกปานหัวใจสลาย…โทนี่กำลังคลานไปตามพื้นทั้งน้ำตา ใบหน้าเขาแดงก่ำ และมีเสียงสะอื้นที่ดังเล็ดลอดออกมา ฉันเข้าใจดีว่ามันลำบากแค่ไหนที่ต้องเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ แม้มีทบอลแต่ละลูกจะกระจัดกระจายห่างไกล แต่โทนี่ก็คลานเก็บมันต่อไป
ราวกับเขากำลังตามเก็บชิ้นส่วนหัวใจที่แตกสลาย…
ใช่ ก็อย่างที่คุณรู้นั่นแหละ เวลามักพาบางอย่างจากเราไป
แต่ในขณะเดียวกันมันก็ให้กำเนิดหลายสิ่งหลายอย่างขึ้นมาใหม่…
บางครั้ง อาจจะเป็นความหวังที่ทำให้เราอยู่ต่อไป
เบาะแสเรื่องชายดาบยาวทำให้จอร์แดนร่าเริงทั้งวัน และเขาก็ไม่ปฏิเสธที่จะแบ่งปันความร่าเริงนั้น ผ่านการกระทำบางอย่างที่เชอร์ล๊อคกับฟาช่าไม่คาดฝัน
“แต่น แตน แต๊น”
จอร์แดนผายมือเมื่อวางหม้อซุปร้อนๆ ลงกลางโต๊ะอาหาร
“อะ – ไร?”
เชอร์ล๊อคถามอย่างไม่ไว้ใจ – ฟาช่าชะโงกหน้าออกไปอย่างหวาดกลัว
“เซอร์ไพร์ส!” จอร์แดนร้อง “ฉันทำกับมือเชียวนะ!”
เชอร์ล๊อคตอบสนองความตื่นเต้นของเพื่อนร่วมชายคาด้วยรอยยิ้มที่แปลกประหลาด ส่วนฟาช่าเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แล้วหยิบหนังสือ ‘อาหารอันตรายสำหรับคุณแม่มือใหม่’ ขึ้นมาอ่าน
บางครั้ง อาจจะเป็นความยินดีที่เราไม่เคยได้จากที่ไหน
ความเครียดจากโต๊ะอาหาร ผลักดันให้คอลล่ากลับขึ้นห้องอย่างเดียวดาย
แต่เมื่อได้เห็นเฟธที่หลับไหล สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป – หญิงสาวนั่งลงข้างเปล แล้วแกว่งไกวมันเบาๆ พลางจ้องมองเทวดาตัวน้อยอย่างสุขใจ
ราวกับเธอไม่เคยผ่านเรื่องทุกข์ร้อนใดๆ เลย…
บางครั้ง อาจจะเป็นความรู้สึกที่งดงามกว่าความรู้สึกใด
แม้โต๊ะอาหารที่ห้องผู้ป่วยพิเศษจะไม่คับคั่งเท่าโต๊ะอาหารบ้านหลิน แต่เจอร์รี่ มัสตาฟาน และมอนโร ก็มีมื้อเย็นที่สนุกด้วยกัน พวกเขาทั้งพูดคุยกัน หัวเราะกัน หยอกล้อกันอย่างสุขสันต์ – บางครั้งเมื่อเจอร์รี่จ้องมองแววตาที่ว่างเปล่าคู่นั้น เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งรู้สึกผิด และรู้สึกสงสาร ในเวลาเดียวกัน จนมันทำให้เธอเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า ‘ที่เธอทำทุกอย่างเพื่อเขา เพราะเธอสงสารเขาหรือเปล่า?’
“เป็นไงเจอร์รี่ อาหารอร่อยไหม?”
แต่เมื่อคำพูดนั้นออกมาจากปากของมอนโร เธอก็ตระหนักว่าเขาคือผู้ชายที่เป็นห่วงเธออย่างสุดหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่เกี่ยวกับตัวเธอก็ตาม
“อร่อยซิ”
เจอร์รี่ยิ้ม แล้วตักอาหารป้อนให้มอนโร ชายหนุ่มที่เธอยอมรับได้เต็มปากว่ารักหมดใจ…
และบางครั้ง อาจจะเป็นความเจ็บปวดที่เราไม่คิดว่าจะได้เจอ
วอร์ช่าขดตัวนอนร้องห่มร้องไห้อย่างเศร้าโศก คำพูดของโทนี่ทำให้เธอตาสว่างด้วยความจริง วันที่ผ่านมาเธอกับใครๆ พยายามหลอกตัวเองว่าทุกอย่างเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่! ทุกสิ่งเกิดขึ้นจากความไม่เอาไหนของเธอ เพราะเธอไม่แข็งแรงพอจะควบคุมพลัง ไม่รู้จักขอบเขตของมัน อเล็กซ์ต้องกลายเป็นผู้รับกรรมก็เพราะเธอ เพราะเธอคนเดียว
“ฉันขอโทษ” วอร์ช่าสะอื้นบอกแล้วซบหน้าแนบกับหมอน “อเล็กซ์ ฉันขอโทษ”
ในเมื่อตอนนี้คุณเข้าใจว่าเวลาอาจพาบางอย่างจากไป รวมทั้งมันก็สามารถให้กำเนิดสิ่งใหม่
แล้วคุณจะปฏิเสธได้ไง ว่าเวลาก็สามารถทำให้บางอย่างกลับมาได้
เพียงแค่คุณเข้มแข็ง ยึดมั่น แล้วก็รอคอยมันเท่านั้น
ขณะที่บรรยากาศบ้านหลินดำเนินไปอย่างหดหู่ จู่ๆ ประตูบ้านก็เปิดออก
พร้อมกับเสียงตะโกนที่ทำเอาทุกคนสะบัดหน้าหันไปมองพร้อมกัน
“เซอร์ไพร์ส!”
“อเล็กซ์!”
ทุกคนพร้อมใจเรียกชื่อนั้น
และโทนี่ที่กำลังก้มเก็บมีทบอลก็ถึงกับตะลึงงัน
“นายกลับมา!”
จูเลียยิ้มร่า ส่ายหน้าราวกับไม่มั่นใจว่านี่เป็นความจริงหรือความฝัน
“ใช่ ฉันกลับมา” อเล็กซ์ผายสองมือออกข้างลำตัว เหมือนจะเชื้อชวนว่ามากอดฉันเร็ว
“ให้ตาย เป็นนายจริงๆ!” แล้วเธอกับเขาก็โผเข้ากอดกัน
“ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องมา” โฮการ์ดปรี่เข้าไปสมทบ เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยเข้ามาแทนที่ความเงียบเหงา แม้คีตาร์กับเฟริสจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการกอด แต่รอยยิ้มของทั้งสองก็แทนคำพูดดีๆ ได้มหาศาล – บรรยากาศในบ้านเป็นไปอย่างเบิกบาน ราวกับภาพของชายฝั่งที่สว่างไสว เมื่อพายุจากไป…
“เฮ้ย โทนี่ นายร้องไห้ทำไมวะ?”
อเล็กซ์ยิ้ม เมื่อเห็นเพื่อนสนิทที่ยืนมองเขาอยู่ไกลๆ
“คือ…”
โทนี่เดินก้มหน้าเข้ามาใกล้เหมือนคนขลาด จูเลียกับโฮการ์ดหลีกทางให้เขา
“นายถือจานนั่นไว้ทำไม?”
อเล็กซ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นจานมีทบอลในมือเพื่อนสนิท
และนั่นก็เป็นนาทีที่อเล็กซ์กับโทนี่มองหน้ากัน
“ฉันแค่…” โทนี่ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ และน้ำตาไหลในเวลาเดียวกัน “ฉันแค่เก็บมีทบอลไว้ให้นาย”
เพียงเท่านั้นเขาก็โผเข้ากอดคู่ซี้แล้วร้องไห้ด้วยความดีใจอย่างเปี่ยมล้น
อเล็กซ์แม้จะดูสับสน แต่เพราะความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างทั้งสองคน ทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกเพื่อนอย่างง่ายดาย – เขารู้ดีว่าโทนี่เป็นห่วงเขาแค่ไหน ซึ่งการที่โทนี่ร้องไห้ ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใด
“ฉันไม่เป็นไร ฉันกลับมาแล้ว”
อเล็กซ์ยิ้มอย่างตื้นตัน แล้วลูบหลังคู่หูตัวแสบ
“ฉันเก็บมีทบอลไว้ให้นายจริงๆนะ” โทนี่พร่ำบอกประโยคนั้นทั้งน้ำตา
และภาพที่เพื่อนซี้ทั้งสองกอดกัน ก็ทำให้หลายคนในบ้านถึงกับกลั้นความซึ้งใจไว้ไม่อยู่
“เด็กเอ๋ยเด็ก”
จูเลียส่ายหน้า พลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
แต่สำหรับบางคนที่ไม่มีความอดทน และหาทางเพื่อหลีกหนีความจริงอันเจ็บปวดจากเวลา บทเรียนจะสอนให้เขารู้ว่า สิ่งที่ได้ตอบกลับมา อาจเป็นสิ่งที่เหนือทุกความคาดฝันโดยสิ้นเชิง
และคุณต้องเต็มใจ ที่จะเผชิญหน้ากับมัน…
วอร์ช่าลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยสีหน้าสิ้นหวังถึงขีดสุด คำพูดของโทนี่แว่วเข้ามาในหูอีกครั้ง และมันยิ่งตอกย้ำถึงความผิดอันยิ่งใหญ่
“ใครทำอะไรไว้ คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ ในเมื่อฉันเป็นคนทำของพวกนี้เสียหาย ฉันก็จะรับผิดชอบมันเอง”
“ถูกต้อง…” เธอกระซิบบอกตัวเองด้วยรอยยิ้ม แล้วหันไปมองดวงจันทร์ที่ทอแสงอยู่นอกหน้าต่าง “ฉันจะรับผิดชอบมัน…”
เมื่อคิดได้ดังนั้น วอร์ช่าก็ลุกขึ้นแล้วยื่นมือออกมาข้างหน้า
วาบ!
แล้วแบล๊คโฮลสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นมา – แม้เธอจะมองเห็นมันไม่ค่อยชัดเพราะกำลังมองผ่านหยาดน้ำตา แต่เธอรู้ดีว่ามันคือแบล๊คโฮลแบบเดียวกับที่เคยทำให้อเล็กซ์ต้องเจ็บปวด
แบล๊คโฮลที่ทำให้เพื่อนๆ ต้องเสียใจ
เป็นแบล๊คโฮลที่ทำให้เธอถูกตราหน้าว่าเป็นคนทำร้ายเพื่อน
และตอนนี้ มันจะเป็นแบล๊คโฮลที่แสดงการสำนึกผิดจากเธอถึงเพื่อนทุกคน
“วอร์ช่า!”
จูเลียที่ดีใจจนยิ้มไม่หุบร้องเรียกเด็กสาวไปตลอดทางขึ้นบันได
แต่วอร์ช่าไม่ได้ยิน และกำลังก้าวเท้าออกไป
“วอร์ช่า!” จูเลียเรียกอีกครั้ง
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอจึงหยุดระหว่างทาง และเงี่ยหูฟัง
!!
เพียงเท่านั้นลางสังหรณ์แปลกประหลาดก็พุ่งเข้าใส่
“วอร์ช่า!!”
จูเลียจึงรีบวิ่งตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ไม่ไกล
“อเล็กซ์ฉันขอโทษจริงๆ…”
น้ำตาของวอร์ช่ารินไหล เมื่อเธอยื่นมือเข้าไปในแบล็คโฮล!
“วอร์ช่า!!”
ประตูห้องเปิดออก จูเลียถลาเข้ามาอย่างตระหนก
“วอร์ช่าอย่า!!!”
แต่ไม่ทันแล้ว
ตอนนี้ครึ่งตัวของวอร์ช่าหายเข้าไปในแบล็คโฮล!!
ผ่าง!!
แสงสีขาวสว่างเจิดจ้า จูเลียยกมือขึ้นป้องตา เธอยังคงตะโกนเรียกวอร์ช่าอย่างหัวใจแตกสลาย - แรงสั่นสะเทือนประหลาดสาดไปถึงข้างล่าง จนทุกคนแหงนมองอย่างตื่นตกใจ - แสงสีขาวสาดส่องออกจากทุกบานหน้าต่างชั้นสอง และขยายอาณาเขตความพิศวงไปถึงในเมือง – ผู้คนต่างวิ่งออกมาจากถนน แล้วชี้ชวนกันมองแสงประหลาดจากบ้านหัวหน้าเผ่า – แสงนั้นส่องไปถึงกระจกสถานีอนามัย จนทั้งเจอร์รี่ มอนโร และมัสตาฟาน ต่างเฝ้ามองด้วยความสงสัย
!!
ไม่เพียงแค่นั้นคือแสงประหลาดยังส่องถึงบ่อน้ำแห่งการหยั่งรู้ที่ห่างไกล - มันกระชากความสนใจของเมดาโบรันให้วิ่งเข้ามาดู และทำให้เขาตาค้าง พร้อมกับเปล่งเสียงอย่างแหบพร่าว่า
“เป็นไปไม่ได้…”
!!
และที่มหัศจรรย์ที่สุดก็คือ
แสงนั้นได้ส่งคลื่นสังหรณ์พิเศษไปสู่การรับรู้ของหนึ่งในคนที่พิเศษที่สุด
มันมีพลานุภาพพอจะทำให้เขาหยุดเดิน ซ้ำยังฉุดความสนใจให้เขาหันหลังกลับมามอง
“ในที่สุด…”
แม้แววตากับสีหน้าจะเคร่งขรึม
แต่เรดแองเจิลก็ไม่อาจฝืนรอยยับที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคาดปากได้
ใช่ มันช่างเป็นแสงสีที่ทรงพลานุภาพกว่าแสงใด - และนาทีนี้เมื่อมันหายไป ใครบางคนก็จะได้พบว่า
เวลาทำให้บางอย่างเปลี่ยนไป…
“วอร์ช่า…”
จูเลียเรียกชื่อนั้น เมื่อมองไปแล้วเห็นภาพอันเลือนลางของร่าง ๆ หนึ่ง
แต่เมื่อสายตาของเธอสามารถปรับสภาพเข้ากับการมองเห็น เธอก็พบว่าร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่วอร์ช่า…เป็นใครบางคนที่ตัวใหญ่กว่านั้น…ดูแข็งแกร่งกว่านั้น…เขาดูไม่น่าจะใช่ผู้หญิงด้วยซ้ำ…จูเลียหรี่ตามอง และอ้าปากราวกับจะพูดอะไรบางอย่างออกมา
ในที่สุดภาพของร่างปริศนาก็เด่นชัด
และมันทำให้ทุกโสตประสาทของเธอหยุดทำงาน
…
…
…
“รีเมียส…?”
จูเลียครางออกไปด้วยเสียงสั่นสะท้าน
“จูเลีย?”
เด็กหนุ่มขานตอบเสียงนั้น และหันมามองตามทิศทาง… แต่ร่างที่เขาเห็นนั้นช่างพร่าเลือน “จูเลีย นั่นเธอเหรอ?”
เขาใช้มือคลำทางออกไป ด้วยสีหน้าที่ก้ำกึ่งระหว่างระแวงกับสงสัย
??
จนเมื่อได้รับรู้ถึงสัมผัสอันแผ่วเบาจากมือข้างหนึ่งบนหน้า รีเมียสก็ยิ้มอย่างคนที่เข้าใจว่าความจริงอันสวยงามเป็นไร
“ใช่ ฉันเอง”
ใบหน้าของจูเลียเปี่ยมด้วยความรู้สึกมากมายจนเกินกว่าเธอจะแสดงมันออกมาได้ เธอหยิบแว่นที่ตกอยู่บนพื้นสวมให้เขา – เพียงเท่านั้นภาพของร่างที่พล่าเลือนก็เด่นชัดเต็มสองตา
“ใช่ เธอจริงๆ…”
“ใช่…ใช่ เธอจริงๆ”
แล้วทั้งสองก็โผกอดกัน ราวกับคู่รักที่จากกันไปแสนนาน น้ำตาแห่งความยินดีของจูเลียเอ่อล้นอย่างไม่อาจต้านทาน เธอโอบรัดเขาไว้แน่นที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้ ราวกับว่าไม่มีวันที่เธอจะปล่อยเขาไปไหน แม้ใครอาจจะมองว่าเธออ่อนไหว แต่จูเลียก็คิดว่าช่างมันปะไร ก็ตอนนี้เธอดีใจ ดีใจจนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง รีเมียส เดเซอร์ริส อยู่กับเธอแล้วจริงๆ
เธอกำลังกอดเขาอยู่จริงๆ!
“โอย….”
เสียงครางของใครบางคนดังขึ้น และฉุดให้จูเลียมองตาม
นั่นเป็นเวลาเดียวกับที่พวกเพื่อนๆ พากันกรูเข้ามาในห้อง
“โอ้ พระเจ้า!”
อเล็กซ์ตาค้าง โทนี่อ้าปากหวอ โฮการ์ดหายใจกระตุก เฟริสดูอึ้งสุดๆ
ทุกคนต่างแสดงอาการตอบสนองความช็อคในรูปแบบที่ต่างกัน แต่หากจะมีใครก็ดูช๊อคมากที่สุดนั้นก็คงจะเป็น…
คีตาร์
“โนอาร์?...”
เธอร้องครางอย่างไม่เชื่อสายตา และกะพริบตาหลายครั้งเมื่อเห็นภาพของโนอาร์ที่นอนโอดครวญอยู่ตรงหน้า
“คีตาร์?..”
โนอาร์ดันตัวลุกขึ้นมา เขาหยีตาอย่างไม่แน่ใจ
และเมื่อได้เห็นกันชัดๆ ทั้งคู่ก็ถึงกับอึ้งไป…
“รีเมียส…นี่มันเกิดนรกอะไรขึ้น?” อเล็กซ์เดินเข้าไปหาเพื่อนด้วยสายตาที่งงที่สุดเท่าที่คนๆ หนึ่งจะทำได้
“ฉันไม่รู้” รีเมียสส่ายหน้า ท่าทางสับสนสุดๆ
“วอร์ช่า วอร์ช่า”
เสียงของหลินดังขึ้น จูเลียมองตาม และพบว่าเธอกำลังเขย่าร่างของวอร์ช่าที่นอนหมดสติอยู่ใกล้ๆ เตียง
“โอ้ พระเจ้า เธอปลอดภัย” จูเลียยกมือทาบอกอย่างโล่งใจ
“เขาล่ะ?”
จู่ๆ รีเมียสกับโนอาร์ก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน พวกเขาหันมามองหน้ากัน
“ใคร?” จูเลียถาม
“ได้ตัวเขามาไหม?” แต่ทั้งสองกลับผุดขึ้นราวกับไม่ได้ยินเสียงเธอ
“ใครกัน?” จูเลียลุกขึ้นตาม สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยคำถาม ไม่ต่างจากทุกคนที่อยู่ในห้อง
“อย่าบอกนะว่า…” โนอาร์กับรีเมียสอ้าปากค้าง และส่ายหน้าอย่างคนที่ตกอยู่ในโลกอันสิ้นหวัง
“มันเกิดอะไรขึ้น?” จูเลียถลาเข้ามาระหว่างกลางอย่างต้องการรู้ให้ได้
“มีใครมากับพวกนายด้วยงั้นหรือ?”
เสียงของคีตาร์ตะกุกตะกัก เหมือนเธอยังปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ไม่ได้
แม้ทั้งห้องจะไม่รู้ว่าใครคนนั้นคือใคร แต่มันคงสำคัญมากพอจะทำให้
รีเมียสกับโนอาร์ก้มหน้าอย่างคนที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างได้
“ฉันพลาดไป…” รีเมียสเอ่ยอย่างเจ็บช้ำ
“ไม่” โนอาร์ดูปวดร้าวไม่แพ้กัน “เราพลาดไปต่างหาก”
“อะไรวะเนี่ย?”
โฮการ์ดพูด เมื่อเขาผลักประตูไปชนอะไรบางอย่าง – สัญชาตญาณสั่งให้เขาดึงบานประตูกลับมา
แล้วก็เป็นเวลาเดียวกับที่รีเมียสและโนอาร์เปล่งเสียงพร้อมกันว่า
“พอล!”
จบแล้วนะครับสำหรับตอนที่ 16 พรุ่งนี้จะเริ่มตอนที่ 17 รับรองว่าจะได้เซอร์ไพร์ส ได้กรี๊ดกันบ้านแตกแน่ๆ แต่ตอนนี้ป๊อบขอแหกปากให้ลั่นโลกก่อน เพราะว่าวันที่ 3 ก.พ. นี้ป๊อบจะได้ขึ้นโชว์ในงานแถลงข่าวเปิดตัวมหกรรมหนังสือแห่งเอเชีย TIBE 2009 ที่ประเทศ ไต้หวันด้วย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากรู้ว่ารายละเอียดเป็นไงติดตามได้ที่ http://drpopkingdom.blogspot.com ครับ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. ช่วยกันออกความเห็นด้วยนะครับ ว่าจะโชว์เพลงช้า เพลงเร็ว, เพลงไทย เพลงสากล นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น