คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : The White Road Generation II : Chapter 16 "Time" Part 3
ออกจากไวท์ซิตี้มาสู่ดินแดนอันแสนไกล
ตอนนี้คุณกำลังยืนอยู่บนสถานที่แห่งใหม่
หากมองไปข้างบน จะพบทะเลเมฆสีชมพูกับท้องฟ้าสีเขียวสด หากก้มลงมองเบื้องล่าง จะพบอาณาจักรแกรนด์แคนยอนสีแดงอันยิ่งใหญ่ - สายลมพัดเป็นริ้วแสงสีเหลืองอ่อนผ่านคุณไป ไม่ว่าจะมองทางไหน ก็ไม่อาจพบร่องรอยของสิ่งมีชีวิต
คุณคิดจะสำรวจพื้นที่โดยรอบจึงก้าวเดิน แต่ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็หยุดคุณไว้
วิ้ง!!
ต้นเสียงมาจากหน้าผาสูงชันที่อยู่ห่างไปไม่ไกล – คุณมองตามมันไป และกลั้นหายใจ เมื่อเห็นภาพที่ภูเขาทั้งลูกถูกตัดขาดครึ่งด้วยคมแสงสีฟ้า!
โครม
พริบตาต่อมาภูเขาก็พังทลาย ก่อกำเนิดกำแพงฝุ่นควันสีแดงขนาดใหญ่ - เสียงฟ้าวดังขึ้นเมื่อบางอย่างพุ่งออกมาจากม่านควัน – มันพุ่งตรงมาหาคุณ แล้วโฉบข้ามหัวคุณไปด้วยความสูงเร็ว – คุณหมุนตัวมองตาม – แต่ทันเห็นแค่เงาสีดำเลือนลาง - ตอนนั้นเองที่คุณได้ยินเสียงบางอย่างจากด้านหลัง – คุณหมุนตัวกลับไปมองมัน – เพื่อจะพบว่าสิ่งนั้นกำลังพุ่งเข้าหาคุณเช่นกัน!
ฮอลโลวคัท!!
โทนี่ ปาร์กเกอร์สลัดสองแขนสร้างคมดาบทรงกากบาทพุ่งแหวกอากาศ – ศัตรูของเขาหยุดบินในระยะห่างไกล – และเมื่อคาดเดาว่าไม่สามารถหลบได้ เขาจึงตัดสินใจตั้งรับ
ผ่าง!
ร่างของรามิเอลเรืองแสงสีเงินสว่างวาบ – ปีกวิหคเคลือบเพชรสะบัดออกสองด้าน! – มันโน้มลงมาชิดกันเพื่อรับแรงต้านทาน – เปรี้ยง! – เสียงปะทะดังสนั่นจนสาดพัดก่อนเมฆให้กระจาย – รามิเอลยังทรงตัวอยู่ได้ ภายใต้ปีกเพชร – ไอพ่นที่พื้นรองเท้าส่งเสียงดังซูมเมื่อโทนี่พุ่งตามเป้าหมาย – เพียงอึดใจคลื่นอากาศอันคมกริมระลอกที่สามก็ถูกซัดออกไป – เปรี้ยง! – เกราะเพชรยังสามารถต้านทานมันไว้ – โทนี่พุ่งตามเข้าไปใกล้ – เปรี้ยง – และการโจมตีครั้งสุดท้าย ก็ทำให้ปีกเพชรของรามิเอลสะบัดออกมาจากกัน! – ความรุนแรงจากพลังทำให้ร่างวิหคหนุ่มสั่นสะท้านจนเสียหลัก – โทนี่ฉวยโอกาสฟาดฝ่ามือใส่หน้าอกเขา – คลื่นแสงสีฟ้าอันคมกริบสว่างวาบ - พลานุภาพของมันสามารถบาดกายเคลือบเพชรของรามิเอลให้เกิดรอยร้าว!
ฮอลโลว อัปเปอร์คัท!
และเมื่อโทนี่งัดฝ่ามือขึ้นในแนวตั้งฉาก – คมดาบสีฟ้าก็บาดเกราะเพชรของรามิเอลจนแตกเป็นสะเก็ด
“ใช้ได้นี่” รามิเอลแสยะยิ้มอย่างพอใจ
!!
จู่ๆ สะเก็ดเพชรที่กระจายอยู่ในอากาศก็หยุดเคลื่อนไหว – โทนี่หันกลับไป – และพบว่าเศษเพชรเหล่านั้นได้แตกตัวกลายเป็นลูกแก้วเล็กๆ มากมายล้อมเขาไว้
ไดมอนบูเล็ต!
เพียงรามิเอลดีดนิ้ว ลูกแก้วจิ๋วลูกหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่โทนี่ราวกับมีชีวิต! – โทนี่ใช้คมดาบอากาศกำราบมัน – แต่กลับถูกลูกแก้วอีกลูกโจมตีจากด้านหลัง! - แรงกระแทกของมันหนักหน่วงอย่างไม่คาดฝัน – โทนี่แอ่นกายไปข้างหน้า - เป็นนาทีเดียวกับที่กระสุนเพชรอันที่สองพุ่งเข้ามา – มันโจมตีเข้าที่กลางลำตัวของโทนี่ – อีกลูกที่หน้าอกเขา – อีกลูกที่ต้นขาของเขา – อีกลูกที่กระดูกสันหลังของเขา - เสียงตุบๆ ของมันดังถี่ขึ้น – ถี่ขึ้น – และเร็วขึ้น! - ร่างของโทนี่ถูกโยนไปทางโน่นทีทางนี้ทีอย่างสะบักสะบอม – เขากรีดร้องเสียงหลง และยังคงไม่สามารถหาช่องโหว่กลับมาตั้งหลักได้
ตุบ!
เมื่อสิ้นเสียงกระสุนนัดสุดท้าย – ร่างของโทนี่ก็ร่วงลงจากนภา! - รามิเอลสลัดปีกออกอย่างสง่าและพุ่งตาม! – เสียงเคลื่อนไหวจากศัตรูสั่งให้โทนี่ฝืนลืมตา – รู้ตัวอีกทีเขาก็พบรามิเอลปรากฏกายตรงหน้า – แววตาคู่นั้นจ้องมองเขาอย่างสะใจ
หมับ!
รามิเอลใช้ฝ่ามือจับคอเสื้อเขาไว้ แล้วเหวี่ยงโทนี่ลอยสูงขึ้นไป – ช่องอกของร่างเพชรแหวกออกเป็นวงกลม – ริ้วแสงสีเงินปรากฏขึ้นจากอากาศที่ว่างเปล่าเข้าไปรวมตัวที่จุดนั้น – เพียงพริบตาพลังก็กลั่นตัวถึงขีดสุด!
ไดมอนบีม!
ลำแสงเพชรเส้นผ่าศูนย์กลางสองเมตรพุ่งสูงเสียดฟ้า แล้วกลืนร่างโทนี่ให้หายไปในพริบตา! - นาทีต่อมาภาพของลำแสงก็หายไป เหลือไว้เพียงเสียงคำรามที่ก้องกังวาน – ช่องอกของรามิเอลกลับคืนสู่สภาพเดิม - พร้อมกับสีเงินเคลือบกายเขาที่ค่อยๆ จางหาย
“หมดเวลา”
เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนดังอย่างไร้วี่แวว แล้วสีสันของทุกสิ่งรอบกายก็ค่อยๆ ละลาย ราวกับภาพวาดสีน้ำมันที่ถูกน้ำชะล้างความสวยงามให้หมดไป – บัดนี้รามิเอลยืนอยู่ในสถานที่แห่งใหม่ ซึ่งมีผนังสีทองเรียงรายเป็นกรอบแปดเหลี่ยม วิหคหนุ่มหันไปทางซ้าย และได้พบโทนี่ที่นั่งพิงกำแพงกุมท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“ไหวหรือเปล่า” รามิเอลถาม
“เจ็บจะตาย ถามได้” โทนี่ส่งเสียงโอดโอย สภาพเขาไม่ต่างจากผู้เคราะห์ร้ายในเหตุการณ์ระเบิดพลีชีพ ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แปดเปื้อนด้วยสีดำสกปรกของเถ้าถ่าน มีบาดแผลกระจายไปทั่ว และท่าทางเหมือนพร้อมจะหลับตลอดเวลา “ทำไมฉันยังเจ็บอยู่ล่ะ ?”
โทนี่ร้องโอดโอย ประหลาดใจที่อาการบาดเจ็บไม่หายไปทั้งที่เขาเพิ่งหลุดออกมาจากฉากทดสอบ
“ไหนข้าขอดูหน่อยซิ” รามิเอลพุ่งลงไปหาเขาอย่างเสียขวัญ
ตอนนั้นเองที่ผนังด้านหนึ่งสลายออกเหมือนกลีบดอกไม้ และใครสองคนก็วิ่งเข้ามา
“ตายจริง” ฉันร้องเสียงดังเมื่อเห็นสภาพของโทนี่
“เกิดขึ้นอะไร?” เพอเพทัวก็ดูตื่นตระหนกไม่แพ้กัน
“ข้าก็ไม่รู้” รามิเอลดูหมดหนทาง
“บาดเจ็บสาหัส ติดพิษในกระแสเลือด กระดูกแตก มีแผลช้ำใน” ฉัน
วิเคราะห์อาการอย่างแคล่วคล่อง โอ้ พระเจ้า แค่เขายังลืมตาอยู่ได้นี่ก็เจ๋งแล้ว!
“รออยู่นี่นะ ข้าจะไปตามคนมาช่วย” แล้วเพอเพทัวก็รีบวิ่งจากไป
ฉันจับมือโทนี่ที่ส่งเสียงร้องอย่างกระสับกระส่าย ฉันไม่รู้ว่าเพอเพทัวจะกลับมาเมื่อไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะหาทางช่วยโทนี่ได้หรือไม่
“เจ็บ…เจ็บจังเลย” โทนี่งอแง น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาข้างแก้ม
“อดทนไว้นะ” ฉันร่ำร้อง รู้สึกใจเสียยังไงก็ไม่รู้
ไม่ได้ต้อง ทำอะไรซักอย่าง จูเลีย คิดซิ เธอเป็นถึงรองประธานนักเรียน เป็นหัวหน้าห้อง เล่นเปียโนก็เก่ง ที่สำคัญเธอเปลี่ยนผ้าอ้อมได้! ดังนั้นเธอต้องช่วยโทนี่ได้
!!
แล้วทันใดนั้นฉันก็ยิ้มอย่างคนที่คิดออก – แต่พริบตาต่อมาฉันก็ห่อเหี่ยว ให้ตายฉันยังท่องไอ้เวทมนตร์บ้าบอนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันเพิ่งเรียนมันเมื่อวาน และในห้องนั่นก็ไม่มีวี่แววว่าฉันทำได้ ขนาดอาโฟรไดซ์ยังใช้เวลาตั้งหนึ่งอาทิตย์ แล้วฉันเป็นใครกัน ก็แค่เด็กสาวปีหนึ่ง ฉันไม่มีอะไรสู้เธอได้เลยด้วยซ้ำ เธอสวยกว่าฉัน เก่งกว่าฉัน ทำได้ทุกอย่างที่ฉันทำได้…
ใช่ แต่เธอเปลี่ยนผ้าอ้อมไม่ได้!
แหม ฉันดูได้เปรียบจัง
“อั่ก”
หน้าตาโทนี่เหยเกอย่างเจ็บปวด รามิเอลดูสูญเสียความมั่นใจอย่างสิ้นเชิง
โอเค ฉันต้องรีบทำอะไรซักอย่างก่อนเขาจะตายต่อหน้าต่อตา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำมันได้หรือเปล่า แต่ฉันทบทวนคำสอนของอาโฟรไดซ์เมื่อวันก่อน ชื่อของเวทมนตร์มากมายวนเวียนอยู่ในหัวฉัน เรสโตล่า ฮีโมโกรท สเกลบิไนท์ เฮลอยด์ และ!
โฮลี่ไลท์
ทันใดนั้นแสงสีขาวก็สว่างออกจากสองมือของฉัน แล้วขนนกสีขาวเล็กๆ มากมายก็กระจายเข้าปกคลุมร่างผู้บาดเจ็บ – โทนี่พริ้มตาหลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของพลัง – และเพียงไม่กี่วินาทีจากนั้น บาดแผลทั้งหมดก็หายไป
โอ้ พระเจ้า!
ฉันกับรามิเอลแทบจะร้องออกมาพร้อมกัน
“เจ้าทำได้ยังไง?” รามิเอลกระพริบตาปริบๆ ดูเอ๋อ หมดมาดเจ้าชาย
“ฉัน….” ฉันอ้ำอึ้ง “ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ…”
โทนี่มองดูแขน ดูร่างกายอย่างฉงน เขาเอามือจับไปตามตัว และไม่พบว่ามีบาดแผลหลงเหลือ
“ว้าว!” เขาร้องแล้วดีดตัวขึ้นยืน “ฉันยืนได้”
แหม ยังกับฉันไม่เห็น
“จูเลีย เธอ แบบว่า โอ้ว พระเจ้า เธอยอดมาก” แล้วโทนี่ก็โผเข้ากอดฉัน
“ขอบใจๆ” ร่างกายฉันถูกเขย่า เขาไม่รู้หรอกว่าเราสองคนดีใจพอๆ กัน เพียงแต่ฉันไม่นิยมการแสดงออกแบบเด็กสามขวบอย่างนั้น ฉันทำแค่เพียงหัวเราะด้วยหัวใจที่เบิกบาน ฉันเหลือบไปมองรามิเอล โอ้ เขาจ้องฉันราวกับเห็นผี
“เจ้าหญิงฮามารีนมาแล้ว....” เพอเพทัวกับฮามารีนวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกัน
แต่เมื่อเห็นสภาพของโทนี่ พวกเขาก็ตะลึงงัน
“คนไหนล่ะที่ปางตาย” ฮามารีนถาม เมื่อเห็นโทนี่ที่สดใสราวกับเกิดใหม่
“เกิดอะไรขึ้น?” เพอเพทัวอึ้ง
“ฉันก็แค่…เอ่อ แบบว่า รักษาเขานิดหน่อยน่ะค่ะ” ฉันรู้สึกเขิน เมื่อถูกมองจากคนหลายคนในเวลาเดียวกัน
“วิเศษมาก” เพอเพทัวเดินเข้ามาลูบหัวโทนี่ จับไหล่เขา จับแขนเขา ราวกับนักธรณีวิทยาที่สำรวจซากไดโนเสาร์
“พลังของเจ้าพัฒนาไปมาก” เพอเพทัวชม
“ต้องขอบคุณอาจารย์อาโฟรไดซ์” ฉันยิ้ม
“ใช่ เขาเก่งเรื่องทำให้คนสบายใจเสมอ” เพอเพทัวหัวเราะ
“ให้ตาย ฉันหิวจัง” โทนี่กุมท้อง ดูไม่ออกเลยว่าก่อนหน้านั้นเขาดูเหมือนศพ
“ได้ข่าวว่าวันนี้หลินจะทำมีทบอลนะ” ฉันบอก
“มีทบอล? ของโปรดอเล็กซ์น่ะเหรอ?” โทนี่ทำหน้ามุ้ย “ทำไมไม่มีใครคิดทำพิซซ่าที่ฉันชอบบ้างล่ะ?”
“อะไรคือพิซซ่า?” เพอเพทัวถาม
“เอ่อ…เป็น…” ฉันพยายามหาคำอธิบาย
“เป็นอาหารที่วิเศษที่สุด” โทนี่แทรกขึ้นมา ดวงตาเปล่งประกาย “แต่เอ๊ะ เมื่อวานเราเพิ่งกินมีทบอลกันนี่หน่า?”
“อเล็กซ์ติดใจ ก็เลยอ้อนน่ะ” ฉันหัวเราะ “เธอก็รู้เขาเป็นไง”
“หวังว่าซักวันฉันจะได้กินพิซซ่าบ้าง” โทนี่ทำงอนเป็นเด็ก
หลังจากที่โทนี่กลับมาซ่าได้เหมือนเดิม พวกเราทั้งหมดก็เดินออกจากโกลเด้นอารีน่าหมายเลขหนึ่ง ซึ่งมีไว้สำหรับการฝึกพิเศษ ตลอดเวลาที่ผ่านมาความสามารถของพวกเราพัฒนาไปมาก แม้โทนี่พ่ายแพ้ต่อรามิเอล แต่ก็ฝีมือเขาก็ไม่เลวร้าย ตอนนี้เขาสามารถสร้างอากาศที่ตัดภูเขาได้แล้วด้วยซ้ำ วอร์ช่ากับโฮการ์ดเองก็ก้าวผ่านขีดความสามารถสมัยตอนเป็นนักเรียนไวท์โรดไปมากกว่าที่ฉัน ฉันไม่ขอบอกดีกว่าว่ามันคืออะไร แต่มั่นใจว่าคุณจะตะลึง
ตอนนี้เราเดินมาถึงใจกลางของคอลัสเซียมซึ่งเป็นเวทีต่อสู้กลางแจ้งขนาดใหญ่ รอบกายเราอื้ออึงไปด้วยเสียงฟาดฟันของศาสตราวุธ สลับกับเสียงร้องสุดโหดของเหล่านักสู้ ตอนแรกฉันไม่นึกไม่ฝันหรอกว่าจะภาพอะไรแบบนี้ เดิมทีการฝึกพิเศษดูจะเป็นลิขสิทธิ์เฉพาะของนักเรียนไวท์โรด แต่วันนี้กลับกลายเป็นว่ามันคือจุดศูนย์กลางที่ดึงดูดนักสู้จากหลากหลายชนเผ่าให้มารวมตัวกัน ทั้งเกราเดียน แอปาซอล รวมถึงชนเผ่าวิหค นั่นทำให้ท่านเมดาโบรันพบว่าเพอเพทัวคนเดียวคงไม่สามารถดูแลทุกอย่างได้อีกต่อไป ท่านจึงขอความร่วมมือจากเหล่าอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิแห่งโฮลี่พาเลซ รวมถึงอาจารย์หน้าใหม่ - ที่ไม่ใหม่สำหรับพวกเรามากนัก
“ทุกอย่างเรียบร้อยไหม?” เพอเพทัวเดินเข้าไปถามอาจารย์ใหม่ที่เราหมายถึง
“ไปได้สวยครับอาจารย์” เชอร์คานตอบ
โอเค ถึงเชอร์คานจะดูตัวมหึมากว่า และหน้าแก่กว่า (แหงล่ะเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของใบหน้าเขาเป็นขนสิงโต) แต่เราก็ต้องไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งเชอร์คานเคยเป็นลูกศิษย์ของเพอเพทัว นักเรียนร่วมชั้นของเขามีทั้งมิไลกา เจ้าชายฟิลิป แพชเชอร์ แล้วก็หลิน ฉันเคยเจอเขาเมื่อสองปีก่อนที่หอคอยดำ
วันนั้นเชอร์คานดูน่ากลัวยังไง วันนี้ก็ไม่ต่างกัน…
“ข้ารู้สึกว่าพวกเรามีความตื่นตัวกันเปี่ยมล้นเลยทีเดียว” เชอร์คานยิ้มแฉ่ง เขากุมมือเหมือนพวกพนักงานต้อนรับดีเด่นของโรงแรมห้าดาว - จนกระทั่งเมื่อเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กหนุ่มคู่หนึ่งดังแว่วเข้ามาในหูเรา
“นี่ ไอ้เปรตสองตัวนั่นน่ะ ถ้าไม่ตั้งใจฝึก ข้าจะจับเจ้ามาหักกลางแล้วแทะใส้กินซะ!” เสียงคำรามของจ้าวป่าดังสนั่น ทำเอาฉันอ้าปากค้าง ฉันกลอกตาไปมองข้างๆ และพบว่าทุกคนกำลังตกอยู่ในอาการเดียวกัน
“ไม่ต้องห่วงครับอาจารย์ข้ารู้วิธีคุมสถานการณ์” เชอร์คานส่งยิ้มแบบพี่สิงโตในวีดีสอนพูดภาษาอังกฤษฉบับเด็กสามขวบ แต่ฉันยังกลัวจนก้าวเท้าไม่ออก
“อะ…อืม ขอบใจ” เพอเพทัวกลืนน้ำลาย
“พวกท่านฝึกกันเสร็จแล้วหรือ?”
เสียงหนึ่งดังมาจากฟากฟ้า พวกเราเงยหน้า แล้วพบว่าพระราชาฟาเดลกำลังร่อนลงมาอย่างงามสง่า พระองค์คือผู้ที่ตอบปากรับเพื่อนำเหล่าวิหคผู้รอดชีวิตมาร่วมฝึกที่นี่ ฉันบอกได้เลยว่าฝีมือของเหล่าคนมีปีกพวกนี้ช่วยเราได้เยอะ
“ครับเสด็จพ่อ” รามิเอลทำความเคารพ
“เป็นอย่างไรบ้างล่ะ?”
“ก็…” รามิเอลมองหน้าฉันเป็นเชิงตั้งคำถามว่าจะเล่าทุกอย่างที่เกิดในห้องนั้นให้พ่อฟังดีไหม
“พระโอรสหมายถึงชนะขาดลอยน่ะครับ” เพอเพทัวช่วยชีวิตเขาไว้ได้ทัน
“โอ้ ต้องอย่างนั้นซิลูกรัก” พระราชาตบไหล่เจ้าชายอย่างชื่นชม
“แต่อย่างน้อยเขาก็ทำให้เกราะเพชรของข้าแตกได้” รามิเอลบอก
“ฮึ?” ฉันแอบเห็นพระราชาขมวดคิ้ว
“ใช่ครับ เสด็จพ่อ ฝีมือของเขาเยี่ยมยอดมากเลย” รามิเอลสัมผัสบ่าโทนี่อย่างนำเสนอ โทนี่เอามือเกาหัว และพงกศีรษะเงอะๆ เงิ่นๆ
“เอ่อ ท่านเพอเพทัว ข้าขอคุยด้วยเดี๋ยวซิ” พระราชาฟาเดลเอ่ย
“ได้ครับผม”
แล้วทั้งสองคนก็แยกตัวออกไป ลางสังหรณ์บางอย่างสั่งให้ฉันมองตามพวกเขา - ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีโอกาสได้ยินการสนทนานั้นเลย
เพอเพทัวกับฟาเดลมาหยุดยืนอยู่ตรงซอกแคบๆ ระหว่างอาคารที่ห่างไกลผู้คน พระราชาเหลียวมองซ้ายขวาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างปลอดภัย พระองค์จึงเปิดบทสนทนา
“ท่านได้ยินที่รามิเอลบอกไหม?”
“เอ่อ…เรื่องอะไรหรือครับ?” เพอเพทัวสงสัย
“เรื่องที่เด็กจากอาการ์เซียคนนั้นสามารถทำให้เกราะเพชรของเขาแตกได้น่ะ”
“อ๋อ ครับ แล้ว ทำไมหรือครับ?”
“ท่านฟังข้าให้ดีนะ” สีหน้าพระราชาดูจริงจังขึ้นมาทันใด “ชาววิหคแต่ละคนมีความสามารถต่างกัน มันเกิดจากรหัสพันธุกรรมของแซไฟที่ไหลเวียนอยู่ในวิหคคนนั้นๆ รามิเอลสามารถใช้พลังของแซไฟเพื่อปกป้องร่างกายด้วยเพชร และนั่นไม่ใช่เพชรธรรมดา มันคือเพชรที่เกิดจากการอัดพลังของแซไฟ”
“เอ่อ…ข้ายังไม่เข้าใจอยู่ดี” เพอเพทัวชักเริ่มระแวง
“มันเป็นวัตถุที่ทำลายไม่ได้” อาจารย์นักรบขมวดคิ้วเมื่อได้ยินความจริงนั้น “ไม่มีอะไรบนโลกนี้ทำลายพลังแซไฟในสายเลือดของชาววิหคได้ ที่ข้าจะบอกท่านก็คือ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเด็กพวกนั้น”
“ท่านหมายถึง….”
“ใช่ ข้าหมายถึงสิ่งที่เราทำกับพวกเขา” ฟาเดลพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ข้าว่าบางทีพวกเขาอาจก้าวล้ำเขตแดนมากเกินไป”
สีหน้าตะลึงแบบนั้นบอกให้รู้ว่าเพอเพทัวเข้าใจ - นาทีนี้เขาหันกลับไปมองเหล่านักเรียนจากอาการ์เซียอีกครั้ง แววตาของเพอเพทัวนั้นกำลังพิจารณาสิ่งทีเกิดขึ้นอย่างหวาดหวั่น
โอเค ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกเขาแอบไปคุยอะไรกัน แต่เมื่อพวกเขาเดินกลับมา ฉันก็บอกตัวเองว่า ฉันต้องรู้ให้ได้
“มีอะไรเหรอค่ะ?” น้ำเสียงฉันใสซื่อ
“เอ่อ…” เพอเพทัวอ้ำอึ้ง
“เรากำลังปรึกษากันว่าจะเตรียมสนามฝึกไว้รับรองนักสู้ที่จะเข้ามาเพิ่มอย่างไร” ฟาเดลชิงตอบ
“อ๋อ…” ฉันทำเสียงรับรู้
โอเค เขาโกหก
“จะมีคนมาเพิ่มอีกเหรอครับ?” โทนี่ตื่นเต้น
“ถูกต้องคนเก่ง พวกเราคลอโรเนียต้องร่วมใจกันเมื่อภัยมาถึง” พระราชาพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ราวกับเห็นโทนี่เป็นเด็กสามขวบที่ท่องสูตรคูณได้แตกฉาน
แหงซิ ก็หมอนี่เพิ่งทำเกราะเพชรลูกชายเขาแตก
“อาจารย์ครับ”
ตอนนั้นเองที่โฮการ์ด บิสมัสวิ่งออกมาจากโกลเด้นอารีน่าหมายเลขห้า – และฉันไม่ได้โกหกตัวเองที่ได้กลิ่นของปัญหาก้อนใหญ่จากสีหน้าแบบนั้น
“อเล็กซ์แย่แล้วครับ”
ได้ยินดังนั้นพวกเราทั้งหมดก็กรูไปยังที่เกิดเหตุ หัวใจฉันเต้นระส่ำ มันเหมือนถึงตัวอเล็กซ์ก่อนฉันแล้วด้วยซ้ำ
ผนังโกลเด้นอารีอารีน่าหมายเลขห้าสลายไปทันทีที่เพอเพทัวเข้าใกล้
และเมื่อเราเข้าไป ภาพที่ปรากฏก็ทำเอาหัวใจฉันหล่นตุบไปอยู่ที่ตาตุ่ม!
ความคิดเห็น