คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The White Road Generation II : Chapter 16 "Time" Part 2
“ดูนั่น….”
ทันทีที่เห็นสีหน้าตะลึงงันแบบนั้น เชอร์ล๊อคจึงมองตามทิศทางสายตาของจอร์แดนไป
และได้พบกับหนึ่งในสิ่งที่เขาไม่อยากเจอที่สุดบนโลกซีมูเลชั่นสปีด
นักรบชุดดำกับดาบยาวห้าเมตรกำลังเดินตรงมาทางนี้!
“ตายห่าแล้ว!” เชอร์ล๊อคร้องอย่างหวาดผวา “มันโผล่มาในนี้ได้ไง นี่มันเซิร์ฟเวอร์ส่วนตัวของหน่วยรบนะ!”
“มันต้องเป็นพวกแฮคเกอร์แหง!” ฟาช่าถอยห่าง รักษามาดขรึม และเป่าหมากฝรั่ง “ทำอะไรซักอย่างซิ!”
“รู้แล้วๆๆ!” พูดจบเชอร์ล๊อคก็รีบกดปุ่มบนนาฬิกา
ไม่สามารถเชื่อมต่อระบบกับเครือข่ายได้ในขณะนี้
“เวร!” เชอร์ล๊อคหันไปประจัญหน้าศัตรูผู้แข็งแกร่งด้วยตัวสั่นสะท้าน “คิดว่าอาวุธของนายจะได้ผลกับมันไหม?”
“ฉะ…ฉันไม่รู้” จอร์แดนอ้ำอึ้ง
“ไม่รู้ได้ไง หากเราถูกมันฆ่า ของๆ เราทุกอย่างจะถูกมันเอาไปด้วยนะ!”
“จุดสุดยอด”
“ฟาช่า…” เชอร์ล๊อคคำรามอย่างอดกลั้น
“จุดสุดยอด…”
“ฟาช่า!” เชอร์ล๊อคสะบัดหน้ากลับไปตวาด
“ไม่ใช่เสียงฉัน!” ฟาช่าส่ายหน้า คำว่า “จุดสุดยอด” ยังคงดังต่อไป
แต่ไม่ใช่ในรูปแบบของคำพูด
มันคือการร้องประสานเสียงที่เริ่มจากเสียงต่ำๆ ทำนองน่ากลัว แต่เมื่อเสียงระฆังโบสถ์ดังขึ้น คำว่า “จุดสุดยอด” ก็ถูกบรรเลงไปพร้อมกับดนตรีออเครสต้าอย่างลงตัว ราวกับเพลงประกอบหนังมหากาพย์ฟอร์มยักษ์!
“จุดซู้ด ยอ โฮะ โฮ่ โฮะ โฮ่” มีการใช้เสียงแบบสั้น
“ยอด ยอด ยอด ยอด” มีการทำเสียงก้องกังวาน
“สุดย้อดดดดดดดดดดดดดดดดดด” มีเสียงสูงปรี๊ดแบบโซปราโน่
“จุดสุด เฮ้ เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ สุดยอด โอ้ว เบบี้” และมีการอิมโพรไวซ์อย่างเชี่ยวชาญ
นับเป็นการร้องคำว่า “จุดสุดยอด” ที่จัดการประสานได้อย่างงดงาม ยิ่งใหญ่ ไพเราะ และอลังการที่สุดในประวัติศาสตร์มนุษย์ชาติ – เชอร์ล๊อคปฏิเสธไม่ได้ว่าท่วงทำนองนั้นทำให้สถานการณ์ยิ่งตื่นเต้น – เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นโครมคราม – ไอ้ดาบยาวกำลังตรงเข้ามา – อีกเพียงยี่สิบเมตรพวกเขาจะปะทะกัน – แต่เขายังคิดหาหนทางสู้กับมันไม่ได้เลย
“ต้องรีบทำอะไรซักอย่าง” จอร์แดนเสียงสั่น
“ใช่ ไม่งั้นของมีค่าของเราจะกลายเป็นของมัน” เชอร์ล๊อคกำหมัด แววตาแน่วแน่
“เปล่า ฉันว่าเรามีเรื่องน่ากังวลให้มากกว่านั้น” จอร์แดนสะกิดเชอร์ล๊อคให้หันไปดูน้องสาวอีกครั้ง และภาพที่ได้เห็นก็คือฟาช่ากำลังเป่าหมากฝรั่งเป็นรูปทรงสุดท้าย
“โอ้ พระเจ้า….” ความใหญ่โตโอฬารทำเอาเชอร์ล๊อคแทบหยุดหายใจ
“สูงเสียดฟ้าเลยทีเดียว…” จอร์แดนยกมือขึ้นป้องตามองอย่างเจาะลึก
“เชอร์ล๊อคคคคคคคคค” แม้โปรแกรมจะเซ็ตค่าให้ฟาช่าจำต้องยืนจิกขาอย่างมีมาด แต่เสียงร้องนั้นบอกทั้งสองว่า เธอกำลังทรมานกับรูปทรงอุบาทว์ของหมากฝรั่งที่ใหญ่ขึ้นๆ ตามจังหวะเพลงอันอลังการ
“เราควรจะถ่ายรูปไหม?” เชอร์ล๊อคตาลอยอย่างต้องมนตร์สะกด
“ดูนั่น” จอร์แดนสะกิดเด็กหนุ่มอีกครั้ง - บัดนี้นักสู้ดาบยาวกำลังหยุดยืนอยู่กลางถนน – ชุดสีดำของมันมืดสนิดจนแทบจะกลืนไปกับราตรี – มีเพียงแสงสะท้อนจากคมดาบเท่านั้นที่ส่องสว่าง – มันสะบัดดาบไปด้านข้าง แล้วพุ่งตรงเข้ามา!
“จอร์แดน!” เชอร์ล๊อคร้องเสียงหลง
“แป๊บนึง” จอร์แดนเอามือล้วงกระเป๋า “เฮ้ย!”
“อะไร!”
“ฉันเอามาแค่อันเดียว!”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
เสียงแหวกอากาศดังสนั่น – และเพียงพริบตานักสู้ปริศนาก็ปรากฏกายตรงหน้า!
“อย่า!!!”
เสียงของจอร์แดนก้องกังวานราวกับเสียงตะโกนแห่งหุบเขา
…
มันคือนาทีเดียวกับที่เสียงเพลงจุดสุดยอดหายไป – รอบกายปราศจากซึ่งเสียงใด – ความรู้สึกประหนึ่งโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว
…
จอร์แดนที่หลับตาปี๋ค่อยๆ ลืมตาขึ้น… เขากำลังหายใจถี่รัว และยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยร่างกายไม่แหลกสลาย…และเมื่อจอร์แดนลดสองมือลง เขาก็ได้พบกับภาพสุดยอดแห่งฝันร้าย
บัดนี้ดวงตาของเขา กับดวงตาของนักสู้ดาบยาวห่างกันไม่ถึงฟุตเลย!
“จะ…จะ…จอ จอร์แดน” เชอร์ล๊อคเปล่งเสียงอย่างยากลำบากในท่านั่งยองๆ สองมือกุมหัว
นักสู้ดาบยาวยังคงไม่เคลื่อนไหว เช่นเดียวกับจอร์แดนที่นิ่งสนิดเหมือนถูกสาป เขากลอกตาไปทางซ้ายช้าๆ เพื่อจะเห็นดาบสองเมตรที่ถูกยกค้างในอากาศ – จนเมื่อกลอกตากลับมา จอร์แดนก็ได้พบเหตุการณ์ประหลาด เขาเพิ่งสังเกตว่าศัตรูผู้ร้ายกาจตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นขี้ผึ้ง… และในระยะซึ่งใกล้เพียงปลายนิ้วสัมผัส จอร์แดนก็ได้พบว่าชายปริศนามีบางอย่างแตกต่างจากผู้เล่นทั่วไป – ไม่ใช่เพราะใบหน้าที่ซีดขาว ไม่ใช่เพราะการแต่งตัว ไม่ใช่เพราะอาวุธสุดโหด แต่เป็นบางอย่างที่จอร์แดนไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้ – เวลานี้เขากำลังจ้องดวงตาที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากาก – จอร์แดนกำลังยื่นหน้าเข้าไปใกล้ – มองลึกลงไป – ราวกับเขามั่นใจว่าจะพบคำตอบของสุดยอดปริศนา….
แล้วเขาก็ได้พบ!
“จุดสุดยอด!”
เสียงเพลงดังขึ้นอย่างทันใด! - เชอร์ล๊อคกับจอร์แดนหันกลับไป และถูกสะกดให้หยุดเคลื่อนไหว กับภาพรูปทรงของหมากฝรั่งที่ยิ่งใหญ่ มันทั้งสูงตระหง่าน ทั้งน่าเกรงขาม กว่าของจริงใดๆ ที่เขาเคยเห็น! – สีชมพูของมันเรืองแสงโดดเด่น - และมันกำลังสั่นสะท้านเหมือนลูกโป่งที่ถูกอัดแก๊ซจนบวมเป่ง!
“มันมีปีกด้วยนะ” เชอร์ล๊อคชี้ด้วยสีหน้าตะลึงพรึงเพริด
และในที่สุด
บึ้ม!
หมากฝรั่งยักษ์ก็ระเบิดพร้อมเสียงโน๊ตสุดท้ายของวงออเครสต้า - เศษสีชมพูเหนียวหนืดของมันปลิวกระจัดกระจายเกลื่อนนภา – เวลาที่พวกมันโปรยปรายลงมา ดูแล้วไม่ต่างห่าฝนขนมหวาน - เศษหมากฝรั่งมากมายร่วงแหมะลงบนตัวชายชุดดำ ภาพยามที่เขายกดาบค้าง หน้าตาขึงขัง แต่เต็มไปด้วยสีชมพูช่างน่าขัน - เชอร์ล๊อคนึกสนุกจึงวิ่งเข้าไปโอบไหล่ชายดาบยาว แล้วกดเลือกกล้องจากนาฬิกา เพื่อบันทึกช่วงเวลาอันแสนตื่นเต้น
“ฉันจะดังเพราะภาพนี้”
แชะ!
เมื่อสิ้นเสียงแฟลช – ดวงตาของนักสู้ปริศนาก็กระพริบ
“เชอร์ล๊อคระวัง!” จอร์แดนแผดเสียงลั่น – เชอร์ล๊อคสะบัดหน้า – ดาบยาวฟาดลงมา
“อย่านะ!”
และเป็นอีกครั้งที่เสียงของจอร์แดนสามารถหยุดการกระทำของชายปริศนา! - ชายชุดดำหันกลับมามองจอร์แดนด้วยแววตาตั้งคำถาม – จอร์แดนรีบถอยห่าง เขาเองก็ดูสับสนกับสถานการณ์
“นี่มันเรื่องอะไรเรื่องบ้าอะไรกัน!” เชอร์ล๊อควิ่งหัวซุกหัวซุนมาหลบด้านหลังจอร์แดน ตามด้วยฟาช่าที่เซเหมือนคนเมา
“ฉันจะไม่โหลดชุดบ้านั่นอีกแล้ว” ฟาช่าพูดอย่างเหนื่อยล้า
“นายเป็นใคร?” จอร์แดนถามออกไป – ชายชุดดำสะบัดดาบออกข้างลำตัวดังฟับ แล้วพุ่งเข้าใส่ “หยุดอยู่ตรงนั้น!”
สิ้นเสียงคำสั่ง ร่างปริศนาก็พลันหยุดอีกครั้ง
“โอ๊ะ โอ่” จอร์แดนกระพริบตาปริบๆ
“หรือนี่จะเป็นผลของการศัลยกรรม?” ฟาช่าตั้งสมมติฐาน
ชายชุดดำไม่ตอบ แต่แสดงสีหน้าเจ็บปวด ตัวเขาสั่นสะท้าน ท่าทางเขาเหมือนคนโดนผีอำที่พยายามจะกลับมาควบคุมร่างกายอีกครั้ง - แม้จะไม่มีคำตอบกลับมา แต่จอร์แดนก็สังเกตเห็นบางอย่างที่สะท้อนอยู่ในแววตาคู่นั้น
“จอร์แดน!” เชอร์ล๊อคกับฟาช่าร้องเรียกพร้อมกัน แต่จอร์แดนสมัครใจเดินเข้าหาอันตรายอย่างมุ่งมั่น – ยิ่งใกล้เขายิ่งรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่ส่งออกมาจากชายปริศนา พื้นถนนใต้ตัวเขามีเศษหินชิ้นเล็กมากมายที่ลอยขึ้นมา ราวกับว่ามีแรงดันมหาศาลเกิดขึ้นที่ตรงจุดนี้
“นายเป็นใคร?” จอร์แดนก้มลงถามในระยะประชิด - สีหน้าของชายปริศนาบอกให้รู้ว่าเขากำลังเจ็บปวด – ฟันของเขากัดกันดังกรอดๆ แต่เขาไม่แม้แต่จะเปล่งเสียง
“นาย – เป็น – ใคร?” จอร์แดนเน้นคำถามช้าๆ ชัด
วาบ!
ทันใดนั้นดวงตาของชายปริศนาก็เปล่งแสงสีขาว พร้อมกับเสียงครืนๆ หึ่งๆ ประหนึ่งเสียงทำงานของเครื่องจักร! -
วาบ!
แต่เพียงอึดใจ แสงสีขาวก็แผ่กระจาย!
“จอร์แดน!”
สองพี่น้องรีเก็ตร้องเรียกออกไป
และนั่น คือเสียงสุดท้ายที่จอร์แดนได้ยิน
วันอาทิตย์ที่ 4 มกราคม 2009 เวลา 20.00 จะอัพสิ่งที่เรียกว่า THEME ให้ชมกันนะครับ มาดูนะๆๆ
ความคิดเห็น