คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The White Road Generation II : Chapter 16 "Time" Part 1
มีหลายสิ่งที่ฉันสามารถทำได้
ฉันเป็นนักเปียโนระดับพระกาฬตั้งแต่สิบขวบ
เคยเป็นตัวแทนนักเรียนในการพูดสุนทรพจน์ปิดภาคเรียน
เคยเป็นหัวหน้าห้องถึงสี่ครั้ง
เคยได้รับประกาศนียบัตรเรียนดีทุกเทอมตอนมัธยม
เคยทำหน้าที่ฑูตนักเรียนแลกเปลี่ยน
และเคยได้โล่ประกาศเกียรติคุณผู้มีคุณสมบัติแพทย์ดีเด่น
ทั้งหมดทั้งปวงนั้นทำให้ฉันคิดว่าไม่มีอุปสรรคใดบนโลกนี้ที่จะยากเกินความสามารถ ฉันมั่นใจมาตลอดว่าฉันจูเลีย คาร์ตันคนนี้ฉลาด เก่งกาจ มีแบบแผน และมีหลักการณ์ ซึ่งนั่นช่วยให้ฉันสามารถรับมือกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้นแม้ยามหลับ
อุแว้ อุแว้
เสียงร้องไห้ของเด็กทารกกระชากฉันให้ตื่นจากนิทรา
อุแว้ อุแว้
ฉันลุกขึ้นอย่างเหนื่อยล้า พลางส่งเสียงไปในความมืดว่า “ไม่ต้องร้องนะจ๊ะ ฉันมาแล้ว” ดวงตาทั้งสองของฉันหนักอึ้งอย่างไม่เต็มใจตื่น กระนั้นฉันก็จำเป็นต้องฝืนสังขารไปให้ถึงเปล เวลานี้เสียงของเจ้าตัวน้อยดูจะดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันเข้าไปใกล้ – ใช่ เสียงเด็กก็เหมือนเสียงกาน้ำร้อนที่ไม่มีวันหยุดส่งเสียงจนกว่าเราจะกดปุ่ม
“ไม่ร้องนะจ๊ะคนดี ไม่ร้อง ไม่ร้อง”
ฉันโน้มกายลงไปอุ้มร่างที่แสนบอบบางขึ้นมาโอบกอด แม้เจ้าตัวน้อยจะยังพูดไม่ได้ แต่เขาก็บอกความต้องการให้ฉันรู้ผ่านผ้าอ้อมที่อุ่นและส่งกลิ่นตุๆ
งานเข้าแล้วไง
ฉันวางเด็กน้อยลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล แล้วเดินไปหยิบผ้าอ้อมในลิ้นชักหัวเตียง โอเค การเปลี่ยนผ้าอ้อมอาจยากสำหรับมือใหม่บางคน แต่หลายเดือนที่ผ่านมา ฉันสาละวนกับเรื่องนี้ซะจนได้ตำแหน่ง “เจ้าแม่ผ้าอ้อมเด็ก” จากอเล็กซ์ – ขั้นตอนไม่มีอะไรมาก ก็แค่ต้องดึงแถบกาวผ้าอ้อมออกแล้วพับไปด้านหลัง – ใช้ผ้าปิดอาโบ๊ะจามะเขาไว้เพื่อไม่ให้สกปรก – ใช้มือหนึ่งจับที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของเขา – ยกก้นขึ้น – พับผ้าอ้อมลงครึ่งหนึ่งไว้ใต้ตัวเขา – ทำความสะอาด – เลื่อนผ้าอ้อมให้กระชับ – ติดแถบกาวแต่ละข้างให้แน่น
แล้วก็เสร็จ
ใช่ การเลี้ยงเด็กเป็นที่วุ่นวายใช่เล่นเลยทีเดียว แต่อาจเป็นเพราะดวงตาสีฟ้าคู่น้อยของเขาล่ะมั้งที่ทำให้ฉันไม่เคยโกรธเขาเลยซักครั้ง มันทั้งใสซื่อ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และฉันรู้สึกได้ถึงคำขอบคุณเวลาที่เขาจ้องกลับมา – ถึงฉันจะไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของเขา แต่ฉันก็ทั้งรัก ทั้งหวงแหนเขาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
“กู๊ดไนท์นะจ๊ะ เฟธ”
ฉันจุมพิตราตรีสวัสดิ์ที่แก้มใสนั้น ด้วยความหวังว่าเขาจะฝันดี ฉันวางเฟธลงกับเปลอย่างแผ่วเบา ห่มผ้าให้เขา ก่อนจะหันหลังกลับที่นอน ตอนนั้นเองที่ฉันสบสายตากับอะไรบางอย่างนอกหน้าต่าง…
ว้าว ดูดวงจันทร์นั่นซิ มันช่างนวลผ่อง ทั้งกลมโต และเป็นสีขาวท่ามกลางหมู่ดาว
ความงดงามสุดบรรยายนั่นทำให้ฉันตาสว่าง และเรียกให้ฉันเดินไปเท้าสองแขนริมหน้าต่าง ฉันยิ้มให้ท้องฟ้า ด้วยใจที่เต็มไปด้วยคำถามต่างๆ นานา เช่น
พรุ่งนี้เราจะเป็นอย่างไร ?
โลกของเราจะปลอดภัยไหม ?
เราจะผ่านพ้นวันเวลาที่เลวร้ายที่สุดของสามโลกได้อย่างไร ?
หรือ เรื่องราวต่างๆ จะสิ้นสุดอย่างไร ?
นั่นแหละสารพันคำถามที่หลายคนกำลังค้นหาคำตอบ แต่สำหรับฉัน ฉันรู้เสมอว่าเวลาเท่านั้นที่จะเป็นคำตอบของทุกสิ่ง
กระนั้นก็มีอยู่คำถามหนึ่งที่ฉันอยากได้คำตอบจริงๆ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นทำให้ฉันหวนนึกถึงบางสิ่งในชีวิตที่หายไป ไม่มีวี่แววด้วยซ้ำว่าสิ่งนั้นอยู่ที่ไหน แต่ฉันรู้สึกได้ว่าพวกเราต้องเฝ้ารอความหวังว่าสิ่งนั้นจะกลับมา ฉันเชื่อเสมอว่าเราสามารถฝากข้อความบางอย่างถึงคน หรือ อะไรก็ตามที่คิดถึงผ่านดวงดาวและท้องฟ้า
ดังนั้นนาทีนี้ฉันจึงกระซิบถามดาราบนนภาว่า
“เธออยู่ที่ไหน?...”
Chapter 16
Time
เมื่อออกพ้นเขตเมือง ภาพของมหกรรมยานยนตร์และคลื่นมนุษย์ก็หายไป
นี่คือที่ๆ เสียงร้องของนกน้อยจะทำให้คุณลืมเพลงเถื่อนที่ดาวน์โหลดผ่านอินเตอร์เน็ต มีลมเย็นสบายที่ผ่อนคลายยิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศ มีกลิ่นหอมของป่าที่เป็นมิตรกว่าบุหรี่บรรจุสมุนไพรปีศาจ และเต็มไปด้วยภาพทิวทัศน์มหัศจรรย์ เช่น ภาพสุนัขจิ้งจอกสองตัวดมก้นกัน ซึ่งน่าดูกว่าข่าวการเมืองเป็นไหนๆ แต่ถึงที่นี่จะดูเป็นดินแดนสงบแสนปลอดภัย ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะสามารถรอดพ้นจากเรื่องประหลาดต่างๆ ไปได้
ฟังดีๆ…มีเสียงหนึ่งกำลังใกล้เข้ามา…
มันเริ่มจากเสียงหึ่งๆ ที่ทำให้เจ้ากระรอกตัวหนึ่งขากรรไกรค้างขณะกำลังจะงาบลูกวอลนัท - นาทีต่อมามันก็กลายเป็นเสียงครืนๆ ที่ทำให้สุนัขจิ้งจอกสองตัวเลิกภาระกิจดมก้นกัน และในที่สุดเมื่อเจ้าของเสียงปรากฏกาย กลุ่มนกบอยแบนด์ทั้งหมดก็สะบัดปีกบินจากไป
มันคือสิ่งที่ไม่มีลักษณะคล้ายสัตว์ป่าชนิดใด ความยาวตั้งแต่หัวจรดท้ายประมาณห้าเมตร ทุกส่วนปกคลุมด้วยสีดำสนิด มีลายสีขาวประปราย ข้างลำตัวมีดวงตาทรงสี่เหลี่ยมข้างละสองดวง ตรงส่วนหัวกับส่วนท้ายอีกอย่างละดวง ทุกการเคลื่อนไหวของมันนำมาซึ่งเสียงครืนอันแผ่วเบา และที่มหัศจรรย์กว่านั้นก็คือมันบินได้โดยไม่มีปีก!
ตอนแรกพวกสัตว์ไม่รู้หรอกว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร จนกระทั่งนกขี้เม้าท์ตัวหนึ่งคาบข่าวมาแหกปากลั่นไปทั่วสโมสรแห่งพงไพร พวกสัตว์ขี้สงสัยก็พากันขนานนามสิ่งนั้นว่า
ยานบิน…
แม้ภาพที่สุนัขจิ้งจอกดมก้นกันจะเกิดขึ้นเพียงครู่หนึ่ง แต่ก็ติดตรึงความสนใจของเด็กชายที่ซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างยาน ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นส่องประกายความสงสัย และเขายังคงเหลียวมองตามมันไป ผมของเขาดำสนิท ผิวขาว สวมเสื้อยืดสีน้ำเงินเก่าๆ กับกางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำมีรอยปะ กะจากความสูงน่าจะอายุประมาณแปดขวบ ซึ่งมีแต่เด็กแปดขวบที่เป็นโรคซึมเศร้าเท่านั้นถึงจะดูหมองหม่นได้อย่างเขา
“สนใจอะไรอยู่เหรอ?” สุภาพบุรุษในชุดสูทสีดำถามด้วยรอยยิ้ม แต่เด็กชายกลับส่ายหน้า “ฉันเห็นเธอมองอะไรอยู่ตั้งนาน” เขาเอ่ยอีกครั้ง เด็กชายก้มหน้าหนีทันใด
“ให้เวลาแกหน่อยเถอะค่ะที่รัก” หญิงสาวข้างๆ กระซิบบอกพร้อมสัมผัสฝ่ามือลงบนตักชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา ชุดสูทสีชมพูอ่อนเสริมรอยยิ้มแห่งความรักให้กระจ่างชัด เด็กชายเหลือบมองตาสีฟ้าคู่สวยนั้น และพบกับรอยยิ้มที่ทำให้เขาก้มหน้าอย่างเขินอาย
ตอนนั้นเองที่นกฝูงหนึ่งบินผ่านไป หากคุณเป็นพวกมัน คุณก็จะเห็นว่ายานลำนี้กำลังบินอยู่เหนือถนนเส้นยาวสีขาวที่ขนาบข้างด้วยผืนป่ากว้างใหญ่ สีเขียวแห่งพงไพรแผ่ไพศาลไปสุดลูกหูลูกตา แต่ถ้ามองให้ทั่ว คุณก็จะพบว่าป่าทั้งหมดถูกล้อมรอบด้วยกำแพงวงกลมสีขาวมหึมา! - กึ่งกลางของป่าเป็นที่ตั้งของสถาปัตยกรรมสุดมหัศจรรย์ มันดูราวกับปราสาทในเทพนิยายซึ่งประกอบด้วยป้อมปราการเรียงรายรอบหอคอยสูงเสียดฟ้า อาคารทั้งหมดยึดโทนหลักเป็นสีขาวกับหลังคาสีคราม การออกแบบงดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ แค่มองปราดเดียวคุณก็คงจินตนาการไปว่าเจ้าของสถานที่คงรวยถึงขั้นสกัดแร่หายากในอวกาศมาถักเป็นกางเกงใน หรือไม่ก็ต้องมีส้วมคนใช้อยู่ที่ไหนซักแห่งบนทางช้างเผือก
เครื่องยนต์ส่งเสียงทำงานดังฟิ้วเมื่อยานบินถึงที่หมาย มันร่อนลงพร้อมกับด้วยแรงลมใต้ฐานที่พัดเอาเศษใบไม้แห้งบนพื้นให้พัดกระจายออกไป บอดี้การ์ดในชุดดำทะมัดทะแมงสองคนวิ่งมาเปิดประตูที่เบาะหลัง และทันทีที่เด็กชายผมดำวางเท้าลงสัมผัสพื้น ภาพของปราสาทก็หยุดสายตาคู่นั้นให้ตื่นตะลึง
“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง กลับมากันเร็วดีจังนะคะ” หญิงสูงวัยผมสีขาวโพลนเดินออกมาต้อนรับด้วยท่าทางเหมือนคุณป้าใจดีตามหนังซีรีส์ “โอ้พระเจ้า นี่คงเป็น….” หล่อนผงะอย่างตั้งคำถาม
“ใช่จ๊ะ” คุณผู้หญิงพยักหน้า “ไงหนุ่มน้อย ทักทายแมสซี่หน่อยซิจ๊ะ”
แต่เมื่อแมสซี่ยื่นมือออกมา เด็กชายก็รีบวิ่งหนีไปหลบข้างหลังเธอทันที
“ต๊าย ตาย น่ารักน่าเอ็นดู” แมสซี่ประกบมือขึ้นมาเกยคาง แววตาเป็นประกายคล้ายคนที่ตกหลุมรักลูกสุนัขในร้านขายสัตว์เลี้ยง
“แกขี้อายน่ะ” สุภาพบุรุษในชุดสูทสีดำอมยิ้มน้อยๆ “อ้อ แมสซี่ แล้ว…”
“กำลังซ้อมดนตรีอยู่ค่ะคุณผู้ชาย”
แมสซี่ตอบราวกับรู้ว่าเจ้านายกำลังพูดถึงใคร
“แล้วเรื่อง….”
“เรียบร้อยค่ะคุณผู้หญิง” เธอขยิบตาพร้อมทำนิ้วเป็นรูปตัวโอ
“นี่ซิ แมสซี่” คุณผู้หญิงหัวเราะ “งั้นฉันฝากให้เธอดูแลหนุ่มน้อยคนนี้ด้วยแล้วกันนะ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ รับรองว่าเขาจะหล่อสุดๆ ในงานเลี้ยงต้อนรับ”
“กลับมาแล้วเหรอครับคุณพ่อ คุณแม่”
เหล่าบอดี้การ์ดชุดดำต่างโค้งคำนับทำความเคารพเจ้าของเสียง การปรากฏกายของเขาติดตรึงสายตาเด็กชายผมดำไว้เนิ่นนาน เป็นอาการของคนที่ได้เจอสิ่งไม่คาดฝันโดยบังเอิญ
“ไงลูกรัก ซ้อมไปถึงไหนแล้ว”
คุณผู้ชายเอ่ย เมื่อเขาคนนั้นเดินลงมาตามขั้นบันใด
“ดีเหมือนเดิมครับ” เขาตอบ ก่อนจะหันไปมองเด็กชายแปลกหน้า “นี่เขาใช่ไหมครับ?”
“ใช่จ้ะ” คุณผู้หญิงตอบ “แองเจิล นี่ริชาร์ด – ริชาร์ด นี่ แองเจิล”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ริชาร์ดยื่นมือออกมาทักทาย แต่แองเจิลยังคงตะลึงงันอยู่อย่างนั้น
สีหน้าเขาราวกับกำลังหาคำตอบว่าเด็กชายที่สว่างผุดผ่องคนนี้เป็นเทพหรือเป็นมนุษย์ ?
รอยยิ้มของริชาร์ดช่างกระจ่างใส เกินกว่าจะหาแสงใดมาเทียมทาน
แต่นาทีนี้เขาไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไป…
???
ภาพใบหน้าของริชาร์ดนิ่งสนิดราวกับภาพวีดีโอที่ถูกหยุดเอาไว้…วินาทีต่อมาสีสันรอบกายเขาก็ค่อยๆ จางหาย… - และเพียงพริบตามันก็กลายเป็นภาพสีขาวที่สว่างจ้า – มากขึ้น – มากขึ้น - จนในที่สุดก็กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง
!?
แล้วเรดแองเจิลก็ลืมตา ในท่ายืนกลับหัวกลับหาง ท่ามกลางแสงดาวและสีดำของอวกาศ การเผลอหลับเพียงวูบเดียว เปิดโอกาศให้คู่ต่อสู้บุกเข้าประชิดอย่างเร็วพลัน!
เปรี้ยง!!
เสียงปะทะดังสนั่นทันทีที่เรดแองเจิลใช้ฝ่ามือผ่าครึ่งศัตรู! ซึ่งไม่ใช่คน ไม่ใช่หุ่นยนตร์ ไม่ใช่ปีศาจ หรือสัตว์ประหลาด แต่เป็นดาวหางขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางแปดสิบกิโลเมตร ที่ขาดออกจากกันอย่างง่ายดายแค่เพียงปลายนิ้วสัมผัส!
ครืนนน
ครึ่งหนึ่งของมันลอยข้ามหัวเขาและอีกครึ่งลอยผ่านใต้ฝ่าเท้า – เรดแองเจิลลอยอยู่กึ่งกลางของความพินาศและถูกเงาสีดำมหึมาทาบทับ เสียงคำรามครืนๆ ของมันยิ่งใหญ่กังวานเต็มสองหู – เขารู้สึกได้ถึงการสั่นสะเทือนอันมหาศาล – สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ละเลียดไปตามผิวกาย – และได้ยินเสียงกระทบกระทั่งของอุกกาบาตน้อยใหญ่มากมายภายในดาวหาง! – เรดแองเจิลหลับตา - เขาไม่ได้ใส่ใจว่ามีอุกกาบาตยักษ์ลูกหนึ่งเพิ่งลอยโฉบศีรษะ – และไม่ได้หันไปมองอุกกาบาตสองลูกที่เพิ่งชนกันจนระเบิดตรงหน้า – หูของเขาเปิดรับทุกเสียงที่ผ่านเข้ามา
จนเมื่อเขาลืมตา!
ซูมมมม
เปลวเพลิงสีเลือดก็สาดส่อง! - ดาวหางสีดำถูกเปลี่ยนเป็นสีแดงดุดันดั่งแมกม่าภูเขาไฟ! – อุกกาบาตน้อยใหญ่ถูกหายนะแห่งอัคคีเผาผลาญจนสิ้นสลาย – การเคลื่อนไหวของดาวหางยักษ์ค่อยๆชะลอ จนถูกหยุดไว้ – ดาวหางทั้งสองซีกเกิดการสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ – และ!
ตูมมมมม
ดาวหางยักษ์ทั้งดวงก็แตกสลายกลายเป็นห่าฝนดาวตก!
เรดแองเจิลยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมท่ามกลางเศษซากดาวหางดวงแล้วดวงเล่าที่พุ่งผ่านไป – แสงสีแดงของพวกมันเผยให้แววตาเด็กหนุ่มที่แสนว่างเปล่า… คุณไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าเขากำลังครุ่นคิด กำลังเงียบเหงา หรือกำลังเศร้า มันเหมือนเขากำลังจ้องมองบางอย่างที่เรามองไม่เห็น อาจจะเป็นอะไรบางอย่างที่อยู่ห่างไกล เป็นอะไรอะไรบางอย่างที่เราไม่สามารถสัมผัสได้
หรือไม่ก็อะไรบางอย่างที่ไม่ได้อยู่กับเขาอีกต่อไป…
“คุณอยู่ที่ไหน?”
เรดแองเจิลเปล่งเสียงอันแผ่วเบานั้นออกไป
ทั้งที่รู้ว่าจะไม่มีใครได้ยินเขาเลย…
แสงไฟแห่งไวท์ซิตี้สว่างไสวเมื่อดวงอาทิตย์ลับของฟ้า
หากเป็นถนนทองก้า นี่จะเป็นเวลาที่เหล่าหนุ่มสาวแท็กทีมกันทิ้งการบ้านออกมาท้องราตรี - หากเป็นถนนเอลีเยอร์ ร้านค้าต่างๆ ก็คงเริ่มจะครึกครื้น - แต่เพราะนี่คือถนนไอยดา ซึ่งมีสวนสาธารณะไอรินปาร์คเป็นแหล่งปาร์ตี้ของแก๊งคุณปู่คุณย่า ในเวลาห้าทุ่มเช่นนี้ ชาวไอยดาส่วนใหญ่กำลังนอนหลับฝันดี – กระนั้นก็ยังมีบางคนที่เต็มใจโบกมือเรียกปัญหา โดยการออกมาเดินเล่นตามลำพัง – เสียงสะท้อนจากรองเท้าของเขาดังไปตามจังหวะการก้าวสัมผัสกับพื้นถนน เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาวัยประมาณสามสิบ มีผมสีน้ำตาล สวมโอเวอร์โค๊ตสีเทาทับเชิ้ตสีขาว กางเกงเป็นสแล็คสีดำ ใส่คู่กับรองเท้าหนังสีเดียวกัน ดูจากการแต่งตัวและสีหน้าครุ่นคิดแบบนั้น คุณอาจนึกว่าเขาเป็นซุปเปอร์สตาร์หรือไม่ก็นักธุรกิจที่หมกมุ่นเรื่องเงิน แต่เปล่า ใครที่รู้จักเขาย่อมรู้ดีว่าเขาเพิ่งได้งานใหม่ที่มีรายได้มหาศาล นั่นหมายความว่าเขามีเรื่องอื่นให้ปวดกบาลมากกว่าเรื่องเงิน
“ไง รูปหล่อ”
เสียงทักทายเจื้อยแจ้วนั้นมาจากเด็กสาววัยรุ่นผมทอง เธอมีริมฝีปากอวบอิ่มแดงสด สวมเสื้อเกาะอกสีแดง แจ๊กเก็ตฮิปฮอปสีเหลือง กางเกงสีเหลืองสั้นสามนิ้ว เจาะสะดือ สวมแว่นดำ มองจากท่าโพสจิกขาที่เธอทำ ประกอบกับการที่เธอยืนเปลี่ยวบนทางเท้า เราไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เธอมีคุณสมบัติของคนที่ถนัดการปรนเปรอความสุขทุกประการ “ไปสนุกด้วยกันไหม?”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ว่าง” ชายหนุ่มมองตรงไปอย่างไม่ใส่ใจ เด็กสาวเดินบิดก้นเข้ามาใกล้ ริมฝีปากขยับเมื่อเคี้ยวหมากฝรั่งด้วยท่าทางเย้ายวน
“ฉันเป็นเซียนเรื่องการใช้ปาก” ว่าแล้วเธอทำการสาธิตความเชี่ยวชาญกับชายหนุ่มอย่างโจ่งแจ้ง “โดยเฉพาะเรื่องเป่า”
ใช่ เธอเป่าลูกโป่งหมากฝรั่งได้ใหญ่ทีเดียว
แม้ชายหนุ่มจะมีเรื่องบางอย่างให้หนักใจ แถมยังถูกรบกวนด้วยเด็กสาวที่แต่งตัวไร้รสนิยม กระนั้นเขาก็จำเป็นต้องตัดเรื่องทั้งหมดทิ้งไป เพราะตอนนี้ไวท์ซิตี้มีบทเรียนใหม่ ที่จะสอนให้เขารู้ว่าถนนเปลี่ยวยามค่ำคืนไม่มีแค่อันตรายจากเด็กสาวกับหมากฝรั่ง
“ฉันตามหานายซะทั่ว” เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างปริศนาที่เดินออกมาจากตรอกระหว่างอาคาร “รู้ไหมเจ นายนี่มันห่วยแตกเรื่องหาที่ซ่อน”
ชายในชุดโอเวอร์โค๊ทประเมินสถานการณ์อย่างเคร่งขรึม น้ำเสียงกวนประสาทบอกให้เขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นเด็กวัยรุ่น – และไม่ใช่วัยรุ่นธรรมดา – เป็นวัยรุ่นตัวแสบคีบบุหรี่ สวมกางเกงหนังสีดำฟิตเปรี๊ยะ มีเสื้อกั๊กสีเดียวกันคลุมท่อนบนที่เปลือยเปล่า มือทั้งสองข้างถูกครอบด้วยเกราะข้อมือเหล็กสีทมิฬที่ตกแต่งด้วยหนามแหลมสีแดง ผมสีดำของเขายาวถึงกลางหลังและฟูฟ่องแบบพวกร็อคเกอร์ติดยา คุณสามารถพบเด็กแบบนี้ได้ทั่วไปตามหนังสือพิมพ์หน้าอาชญากรรม หรือไม่ก็เขตเสื่อมโทรมที่กัญชาหาง่ายกว่าลูกอม
“โอเค นายไม่ว่างจริงๆ” ว่าแล้วเด็กสาวก็เดินบิดสะโพกจากไป เมื่อประจักษ์ถึงภัยคุกคาม
“คืนของๆ ฉันมาซะ” ไอ้หนุ่มผมฟูพูดไป พ่นควันไป
“ง่ายไปมั้ง” เจเลิกคิ้ว
“ฉันไม่อยากมีเรื่องนะ” เด็กหนุ่มดูดบุหรี่อีกครั้ง
“ดี ฉันก็ไม่อยากเสื้อเปื้อน”
“ฉันเอาจริงนะ” เด็กหนุ่มอัดควันเข้าปอดอย่างเกรี้ยวกราด
“ลองดูซิ” เจท้าทาย - เด็กหนุ่มเบิกตาถลน รูจมูกบานออกอย่างข่มขวัญ เขาดูดบุหรี่อีกครั้ง!
“แค่ก แค่ก!”
เมื่อเขาสำลัก ทุกเสียงก็เงียบงัน เจทำหน้าเซ็ง
ฟู่!!
ทันใดนั้นร่างของเด็กหนุ่มก็เปล่งแสงสีขาว และสายควันสีเทาก็พุ่งออกมามากมายราวกับมหกรรมรูรั่วบนท่อก๊าซขนาดใหญ่! – ภายในพริบตาทั่วทั้งถนนไอยดาก็ถูกปกคลุมด้วยทะเลหมอกอันหนาทึบ – ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และเจถูกความตระหนกตรึงติดจนไม่อาจเคลื่อนไหว - เขาพยายามเพ่งสายตาออกไป และพบเพียงสีขาวขุ่นของหมอกควันที่แผ่ไพศาลไปไกล โดยไม่อาจมองเห็นใคร หรืออะไรได้เลย
“ยาฮู้” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้น – เจหันกลับหลัง ทันได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าที่วิ่งผ่าน “อยู่ไหนนะ?” เสียงนั้นดังมาจากทิศที่ต่างไป เจหันตาม และได้ยินเสียงหัวเราะก้องกังวาน – เจาล้วงมือขวาลงไปในกระเป๋าโอเวอร์โค๊ต – ดวงตาและหูของเขาเปิดรับทุกสัมผัสอย่างเต็มที่
ฟู่!
สายลมเย็นยะเยือกโฉบไป – เจมองตาม – แต่ตรงนั้นไม่มีอะไร! - ความรู้สึกเย็นฟู่ๆ แบบเดิมพุ่งผ่านเขาอีกครั้ง – เจเหวี่ยงแขนซ้ายออกไปอย่างสุ่มทาง – เสียงหัวเราะดังขึ้น
“จ๊ะเอ๋!”
บัดนั้นกำปั้นขวาหนามเหล็กก็พุ่งเข้ามา – เจหลบไปทางขวา! – ฟู่! – แต่พริบตาร่างนั้นก็หายไปเป็นสายควัน – ฟู่! – มันโฉบออกมาจากสีขาวอันว่างเปล่าอีกครั้ง! - เจถูกกำปั้นหนามกระซวกเข้าเต็มหน้าท้อง!
“โอ๊ะ โทษที เสื้อแก้เปื้อนแล้ว”
ฟู่! – ร่างของเด็กหนุ่มสลายเป็นสายควัน – ฟู่! – มันปรากฏกายอีกครั้ง – กำปั้นมัจจุราชลงแผลเดิม! - เจส่งเสียงร้องตัวงออย่างปวดร้าว – ไอ้หนุ่มพังค์เบียดบดมือขวาชำแรกคมหนามให้ยิ่งทิ่มแทงลึกลงไป และใช้มือซ้ายกระชากเรือนผมศัตรูขึ้นสบตา!
“มัน – อยู่ – ไหน – ฮึ?”
“มัน ยะ…อยู่” เจกลั่นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“อยู่ไหน!” เด็กหนุ่มกระชากกระปั้นออกแล้วกระซวกซ้ำลงจุดเดิม เจแหกปากโหยหวน
“ยะ…อยู่ …อยู่” เจอ้าปากผงาบๆ เหมือนปลาใกล้ตาย เขาหายใจหอบ ดวงตาหรี่ลงอย่างอ่อนล้า – ไอ้หนุ่มยื่นหน้าเข้ามา แววตาวาวโรจน์
ในที่สุดเจก็พูดว่า
“อยู่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับแก”
!!
ทันใดนั้น เจก็ฉวยวินาทีแห่งความตะลึงแปะบางอย่างไว้บนหลังมือศัตรู
“ไม่!”
เด็กหนุ่มพลันกระชากกำปั้นออกจากช่องท้องเขาอย่างตื่นตกใจ! – เสียงติ๊ดๆ ดังขึ้น พร้อมกับดวงไฟสีแดงขนาดเท่าเม็ดถั่วเขียวที่กระพริบวูบวาบ เจแสยะยิ้มอย่างมีชัย
“ไม่จริง ไม่จริง!” เด็กหนุ่มหมุนร่างกายเป็นรอบทิศทางและพยายามคุ้ยแคะแกะแสงกระพริบปริศนา – แต่เขาไม่อาจสัมผัสมัน – จู่ๆ ดวงแสงนั้นก็เคลื่อนไหว! – มันวิ่งขึ้นไปตามแขนขวาของเขา! – เด็กหนุ่มใช้มือซ้ายตะปบไว้ได้ – แต่กลับกลายเป็นว่าดวงแสงเกิดการแตกตัวแพร่ไปยังแขนซ้าย! – “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!” – เจที่ยืนตัวงอส่งเสียงหัวเราะอย่างสะใจกับภาพการเริงระบำแห่งความตาย – บัดนี้ร่างของเด็กหนุ่มถูกดวงแสงสีแดงกลืนกินทั้งร่างกาย – เสียงร้องโหยหวนของเขาดังก้องไปไกล และเขาช่างดูสว่างไสวในแวดล้อมที่ขาวโพลน
“แกมันไอ้ปีศาจ อั๊ก!” เสียงของเด็กหนุ่มขาดช่วงเมื่อสำลอกเลือดเรืองแสง!
“เรียกฉันว่าไวรัส” เจหัวเราะเมื่อเดินโซซัดโซเซเข้าไปใกล้ร่างที่อาเจียนโลหิตเรืองแสงอย่างบ้าคลั่ง “แล้วรู้อะไรไหม?”
เจหยุดยืนเหนือร่างเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ใครก็ทำอะไรฉันไม่ได้”
!!
เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มก็ตาถนน เมื่อจู่ๆ บาดแผลที่ท้องของเจหายไปราวกับถูกสูบ! – เจก็กลับมาหยัดยืนอีกครั้ง ด้วยร่างกายที่ปกติดีทุกประการ
“หนึ่งร้อย” เขานับเมื่อก้มมองนาฬิกา “เก้าสิบ”
“อย่านะ!” เด็กหนุ่มตื่นตะลึง
“เจ็ดสิบ หกสิบ” เจนับดังขึ้น
“พอแล้ว!” เด็กหนุ่มตะโกน
“ห้าสิบ สี่สิบ สามสิบ” เจนับดังขึ้น
“โอเคๆ ฉันยอมแพ้!” เขาแผดเสียง
“ยี่สิบ สิบ” เจนับต่อไป
“ไอ้เวรเอ๊ย ฉันบอกว่ายอมแพ้!!”
ติ๊ด!
ดวงแสงสีแดงทั้งหมดบนตัวเด็กหนุ่มเปล่งแสงพร้อมกัน และหยุดกระพริบทั้งอย่างนั้น
…
…
เกิดเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ
ดวงตาของเด็กหนุ่มหลับปี๋อย่างหวาดกลัว เขาดูเหมือนคนที่ลุ้นระทึกจนลืมหายใจ
“ได้” เจอมยิ้ม “นายรู้ดีกว่าต้องทำไง”
เด็กหนุ่มกัดฟันกำหมัดอย่างโกรธแค้น แล้วดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาว
เพียงเท่านั้นทะเลหมอกก็ถูกดูดกลับเข้าไปในร่างกาย สีขาวที่ปกคลุมทั่วทั้งถนนพลันจางหาย และไอยดาก็กลับสู่ราตรีอีกครั้ง
“ขี้โกงชัดๆ” จู่ๆ เด็กหนุ่มก็ดีดตัวลุกขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์
“แพ้แล้วอย่าพาล” เจกอดอกหัวเราะ ชูสองนิ้ว “สองศูนย์แล้ว”
“ไม่นับ!”
“หุบปากน่ะ เชอร์ล๊อคนายสู้เขาไม่ได้จริงๆ” เด็กสาวคุณตัวปรากฏกายอีกครั้ง - เธอยังคงจุดยืนในชุดทุเรศๆ กับหมากฝรั่งสีชมพู
“ไม่ฟาช่า ฉันไม่แพ้ ใครจะไปรู้ว่าจอร์แดนจะใช้อาวุธใหม่ มันไม่มีขายในเกมส์ด้วยซ้ำ” เชอร์ล๊อคโวยวาย – ฟาช่าหยุดยืนจิกขาอยู่ใกล้ๆ จอร์แดน
“ฉันว่านายศัลยกรรมแล้วหล่อเนี๊ยบเลยเชียวล่ะ” เด็กสาวยิ้ม
“เอ่อ…ขอบคุณ” จอร์แดนหน้าแดง
“โถ่เว้ย!” เชอร์ล๊อคปึงปัง และนาทีเดียวกันนั้น ลูกโป่งหมากฝรั่งของฟาช่าก็แตกดังโพล๊ะ “เดี๋ยวนะ” เชอร์ล๊อคขมวดคิ้ว เพ่งมองน้องสาว
“ว่าคือ?” ฟาช่าเคี้ยวหมากฝรั่งต่อไป
“เธอแต่ง – ตัว – อะ –ไร?”
“อ๋อ ชุด - คุณ – ตัว – นัก - เป่า” น้ำเสียงฟาช่าราบเรียบ
“พระเจ้า!” เชอร์ล๊อคยกสองมือกุมหัวเหมือนเป็นบ้า
“อย่าไร้สาระ ชุดพระเจ้าแพงไป ฉันไม่สน โอ้ว! ดูซิ ฉันเป่าเป็นรูปกางเกงใน!”
“เธอจะบ้าเหรอ! ถ้ามีคนรู้ว่าน้องสาวฉันแต่งตัวแบบนี้ ฉันจะมองหน้าเขายังไง!”
“ใช้ตามองซิยะ” ฟาช่าสวนกลับ เกิดเสียงระเบิดดัง โป๊ะ! “โอ๊ะ! กางเกงในระเบิด”
“ทำไมเธอถึงทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างนี้!” เชอร์ล๊อคปรี่เข้าหาน้องสาว
“ทีนายแต่งตัวเป็นเด็กมีปัญหา ติดยา ผมฟูยังกับลูกผสมของสิงโตกับอุรังอุงรังติดเชื้อบ้า ฉันยังไม่พูดอะไรซักคำ” ฟาช่าโต้ตอบอย่างคุณนาย “พอฉันดาวน์โหลดชุดนี้มา โปรแกรมก็จะเซ็ตค่าบุคลิกให้เราเป็นคุณตัวอย่างน่าภูมิใจ เห็นไหมฉันหยุดยืนจิกขาไม่ได้” แล้วฟาช่าก็เป่าหมากฝรั่งเป็นรูปยกทรง
“หยุดเป่าหมากฝรั่งซักที!” เชอร์ล๊อคเหวี่ยงแขนอย่างสุดทน
“ฉันหยุดไม่ได้! ฉันเป็นคุณตัวนักเป่า โปรแกรมมันเซ็ตให้ฉันต้องเป่าตลอดเวลา แล้วรู้อะไรไหม ถ้านายไม่ยอมออกจากไอ้เกมส์เวรนี้เร็วๆ รูปทรงของลูกโป่งที่ฉันเป่าได้จะสุ่มไปเรื่อยๆ ซึ่งหากวัดจากว่าโปรแกรมเปลี่ยนฉันให้เป็นสุดยอดคุณตัว เชื่อเถอะ นายไม่อยากเห็นหรอกว่ารูปทรงสุดท้ายที่โปรแกรมเรียกว่าจุดสุดยอด ฉันจะเป่าเป็นรูปอะไร ฉันใบ้ได้แค่มันใหญ่มากๆ เชอร์ล๊อคนายแพ้แล้ว ออกจากเกมส์ซะ ฉันเมื่อยปาก!” ตอนนั้นเองที่ฟาช่าเป่าหมากฝรั่งเป็นรูปถุงยางอนามัย
“เอ่อ ฉันว่ารูปทรงมันชักจะเข้าใกล้จุดสุดยอดเข้าไปทุกทีแล้วนะ” จอร์แดนชี้แจงอย่างหวาดหวั่น
“ได้ๆๆๆๆ โอเค ฉันแพ้!” แล้วเชอร์ล๊อคก็ยอมจำนน “คราวนี้นายจะคืนบุหรี่อีกอันให้ฉันได้หรือยังล่ะ”
“ชัวร์” จอร์แดนกดปุ่มบนนาฬิกา หยิบบุหรี่หมอกอันหนึ่งส่งให้เชอร์ล๊อค
“ขอบใจ” เชอร์ล๊อคพูดห้วนๆ “ไม่น่าเชื่อว่าบุหรี่หมอกจะใช้ไม่ได้ผล”
“เอ่อ มันขึ้นอยู่กับคนที่นายใช้ด้วยต่างหาก” จอร์แดนหัวเราะแห้งๆ
“นายชนะฉันได้แค่ในเกมส์เท่านั้นแหละ!” เชอร์ล๊อคปึงปังเหมือนเด็กที่แพ้เกมส์เป่ายิงฉุบ แล้วก้มลงมองนาฬิกา ที่แสดงให้เห็นว่า LF ของเขาเหลือแค่หนึ่ง
“ยังไงก็แพ้อยู่ดี” ฟาช่าพูดลอยๆ
“นี่!”
“จุดสุดยอด” ฟาช่าเอ่ยโค๊ดลับอันเป็นที่รู้กัน
“เออๆๆๆๆ”
ดังนั้นเชอร์ล๊อคจึงรีบเข้าเมนูเพื่อพาทุกคนออกจากระบบ
“เดี๋ยว!” แต่จอร์แดนกลับหยุดเข้าไว้
“มีอะไรสำคัญกว่าไอ้หมากฝรั่งอุบาทว์นั่นอีกเหรอ!?” เชอร์ล๊อคชักฉุน
“ดูนั่น….”
ทันทีที่เห็นสีหน้าตะลึงงันแบบนั้น เชอร์ล๊อคจึงมองตามทิศทางสายตาของจอร์แดนไป
และได้พบกับหนึ่งในสิ่งที่เขาไม่อยากเจอที่สุดบนโลกซีมูเลชั่นสปีด
นักรบชุดดำกับดาบยาวห้าเมตรกำลังเดินตรงมาทางนี้!
ความคิดเห็น