คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : The White Road Generation II : Chapter 16 "Time" Part 9
ในฐานะผู้ดูแลบ้านพักหัวหน้าเผ่า คอลล่ากับมีดาร์ต่างมีหน้าที่ให้ทำร้อยแปด
เริ่มจากคอลล่าต้องปลุกเด็กๆ ให้ตื่นแต่เช้า – มีดาร์มีหน้าที่ทำอาหารเช้า – หลังจากที่เด็กๆ ไปโฮลี่พาเลซ มีดาร์ก็จะเก็บกวาดโต๊ะอาหาร ส่วนคอลล่าก็จะกวาดบ้าน – บ่ายหน่อยๆ มีดาร์จะทำหน้าที่ดูแลสวน ส่วนคอลล่าจะขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนแขก – และพอช่วงเย็นคอลล่าก็จะไปตลาดในเมืองเพื่อซื้อวัตถุดิบทำอาหาร ส่วนมีดาร์ก็จะจัดบ้านเตรียมพร้อมต้อนรับทุกคน
ใช่ พวกเขามีเรื่องให้ทำมากมาย
และเมื่อไม่นานมานี้ ก็มีหน้าที่ใหม่เพิ่มเข้ามาในลิสต์รายชื่อ ‘สิ่งที่ต้องทำ’ ของทั้งสอง
“มาหาป้าคอลล่าซิจ๊ะ มาเร้ว มาเร้ว” คอลล่าที่นั่งอยู่บนพื้นกำลังตบมือ
“มาหาลุงมีดาร์ดีกว่า มามะ มามะ” มีดาร์กำลังทำสิ่งเดียวกัน โดยมีเฟธกำลังคลานต้วมเตี้ยมอยู่ระหว่างทั้งสอง – เทวดาน้อยผู้น่ารักมองไปซ้ายทีขวาทีอย่างลังเล ดวงตากลมโตกับรอยยิ้มกว้างๆ และเสียงหัวเราะนั่นบอกให้รู้ว่าเขากำลังมีความสุขที่สุด – ถึงเฟธจะอายุไม่ถึงขวบ แต่เขาก็ต้องทำการตัดสินใจครั้งใหญ่ ว่าจะเดินไปหาตุ๊กตาไดโนเสาร์ในมือมีดาร์ หรือ ตุ๊กตายอดมนุษย์ในมือคอลล่า
“อย่างนั้นแหละคนเก่ง!” แล้วมีดาร์ก็เป็นฝ่ายได้หอมเจ้าหนูเฟธฟอดใหญ่
“ไดโนเสาร์ชนะใจเด็กเสมอ” คอลล่ายิ้ม
“อาจเป็นเพราะตุ๊กตายอดมนุษย์ของคุณหน้าอกใหญ่ แล้วก็สวมบีกินี่ล่ะมั้ง” มีดาร์บอก คอลล่าก้มลงพิจารณา อืม ก็จริง เธอถือตุ๊กตายอดมนุษย์สาวแตก “อย่างน้อยเราควรดีใจที่เฟธจะไม่โตขึ้นเป็นยอดมนุษย์สาวแตก”
“ใช่ เขาจะโตเป็นไดโนเสาร์” ทั้งคู่หัวเราะ
ยามนี้ที่คอลล่าจ้องมองภาพของมีดาร์กับเฟธ เธอก็รู้สึกอิ่มเอมในใจจนยิ้มไม่หุบ - และอาจเป็นเพราะเธออินกับภาพนั้นนานเกินไป มีดาร์จึงรู้สึกตัวว่าถูกสังเกต
“มีอะไรเหรอ?” เขาถาม
“เมื่อไหร่เราจะมีลูกของเราเองบ้างนะ”
“ฮะ?”
มีดาร์มีสีหน้าเหมือนคนที่ถูกฟ้าผ่าลงกลางหัวมากที่สุด
“เอ่อ ฉันก็แบบว่า ถามดู ไม่ได้ซีเรียสอะไร” คอลล่ารีบส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นอย่างเขินอาย
“เฮ้ๆ อย่าเพิ่งซิครับ” มีดาร์อุ้มเฟธลุกขึ้นตาม
“คือ ไม่มีอะไร ฉันแค่ถามดูเท่านั้นแหละค่ะ” คอลล่ายิ้มแห้งๆ
และมีดาร์ก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่า เมื่อผู้หญิงพูดว่า ‘ไม่มีอะไร’ นั่นหมายถึง ‘ฉันมีอะไรที่หนักใจมากๆ’
“คุณ เอ่อ…อยากมีลูกจริงๆ เหรอ?” มีดาร์ถามอีกครั้ง
“เปล่าหรอกค่ะ แค่รับชอร์ตี้กับดารันต์เป็นลูกบุญธรรม เราก็มีเรื่องให้สนุกกันพออยู่แล้ว” คอลล่ารีบเดินจากไป
“ลูกสาวหรือลูกชายดีล่ะ?”
“ลูกสาวก็น่ารักดีนะคะ”
และก่อนที่จะรู้ตัว คอลล่าก็เผลอตอบความในใจออกไปเสียแล้ว
“เอ่อ….” เธออ้าปากอ้ำอึ้ง เฟธในอ้อมกอดของมีดาร์หัวเราะชอบใจ “ฉันก็แค่…แสดงความเห็น”
“งั้นผมขอแสดงความเห็นบ้าง” มีดาร์เดินเข้าไปหาคอลล่า – สายตาที่เขามองเธอเปี่ยมไปด้วยความเสน่หา นาทีนี้เขามีสติ และรู้ว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรออกไป “หลังจากจบเรื่องวุ่นวายพวกนี้เมื่อไหร่ เราจะสร้างครอบครัวกันใหม่”
“มีดาร์…” คอลล่าครางออกมา
“ผมคงโง่ ถ้าปล่อยคนที่สวยและเก่ง แถมทำอาหารได้อร่อยสุดๆ อย่างคุณไป” มีดาร์ยิ้ม
เพียงแค่นั้นก็ทำให้คอลล่าตื้นตันจนน้ำตาคลอ
“ฉันก็คงโง่ ถ้าปล่อยคนที่ทำสวนเก่ง จัดบ้านสะอาด และฆ่าสัตว์ประหลาดด้วยมีดเดียวได้อย่างคุณไป” คอลล่าพรั่งพรูอย่างซื้งใจ
แล้วทั้งสองก็สัมผัสหน้าผากเข้าหากัน
เรากลัวเสมอเวลาต้องเลือกเดินตามเส้นทางที่ไม่รู้จุดหมาย มันอาจจะเป็นถนนที่ไม่รู้จัก…ถ้ำที่ดูลึกลับ…หรือไม่ก็ป่าที่มืดมน
แต่ถึงเราจะมองไม่เห็นจุดหมาย ความกลัวก็สามารถทุเลาลงได้
ถ้าอย่างน้อยเรารู้ว่ามีอะไรอยู่ที่ปลายทาง…
อีริสและแขกต่างแดนทั้งสองเดินฝ่าม่านหมอกสู่ทางออกที่ซ่อนอยู่
มันคือห้องวงกลมขนาดใหญ่ซึ่งเรียงรายด้วยเสาสีดำมันวาว มีดวงไฟสีน้ำเงินลอยเรี่ยพื้นระหว่างเสาทุกเสา แสงของมันก่อให้เกิดเงายาวไปตามผนังอย่างน่ากลัว ที่ยอดสุดของเสาทุกต้นประดับด้วยรูปปั้นครึ่งตัวของปีศาจหน้าตาชวนขนหัวลุก ซึ่งพวกมันสามารถหันหน้ามองตามการเคลื่อนไหวของมาลาไจน์กับอาโฟรไดซ์ได้ราวกับมีชีวิต…
อีรีสนำพวกเขาเดินมาถึงบัลลังก์ศิลาสีดำขนาดใหญ่ บนนั้นมีชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ด้วยท่วงท่างามสง่า ใบหน้าของเขาหล่อเหลา เขามีจุดเด่นอยู่ที่เรือนผมกับดวงตาสีเงิน เสื้อเชิ้ตแขนยาวของเขาเป็นสีขาว สวมทับด้วยสูทสีเทา กางเกงสแล็คสีเทา มีเนคไท รองเท้า และเข็มขัดหนังสีดำ ส่วนด้านหลังประดับด้วยผ้าคลุมเทาอีกหนึ่งผืน ทั้งหมดดูกลมกลืนกับบุคลิกคุณชายที่เงียบขรึม อีรีสทำความเคารพเขาและเดินไปข้างบัลลังก์ เมื่อมองตามคุณจะพบว่ารอบๆ นั้นเต็มไปด้วยโซฟาและเก้าอี้นวมที่มีคนจับจองอยู่มาก ทั้งชายหนุ่ม หญิงสาว ไปจนถึงเด็กวัยรุ่น พวกเขาล้วนสวมชุดสุภาพไม่ต่างผู้ดีมีสกุล
และทุกคนดูน่ากลัวไม่น้อยไปกว่าอีริสเลย
“ฮึ พวกเทพ” ชายผมขาวยาวสลวยคนหนึ่งเชิดหน้าอย่างท้าทาย
“จนตรอกอะไรล่ะ ถึงต้องมาที่นี่” เด็กสาววัยรุ่นหน้าตาสละสลวยอีกคนถาม แล้วทุกคนในห้องก็พากันหัวเราะ
แต่เมื่อชายบนบัลลังก์ยกมือขึ้นปราม ทุกเสียงก็เงียบลง
“ข้าไม่รู้จะหาใครช่วยเหลือนอกจากท่าน” มาลาไจน์พูด และอาโฟรไดซ์ใช้เวทมนตร์ยกร่างอเล็กซ์ให้ลอยมานอนเบื้องหน้าชายผู้นั้น “ได้โปรด เกเบรียล”
“ดาร์คเอเนอร์จี้?”
เสียงพึมพำนั้นดังมาจากทุกซอกทุกมุม อาโฟรไดซ์มองเห็นท่าทีงงฉงนของพวกกาแลคเซีย แม้กระทั้งเหล่ารูปปั้นก็ยังพากันตกใจ – แต่เกเบรียลไม่ได้แสดงท่าทีหวั่นไหว ตรงกันข้ามเขารีบลุกขึ้นจากบัลลังก์แล้วก้าวลงมายังร่างของเด็กหนุ่มคนนั้น
“อย่านะเกเบรียล”
เสียงหนึ่งขึ้นจากระเบียงที่อยู่ด้านหลังบัลลังก์ มาลาไจน์กับอาโฟรไดซ์มองตาม และได้พบกับเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเกเบรียล แม้จะมีผิวขาวซีดเหมือนทุกคนในกาแลคเซีย แต่เธอคนนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป ใบหน้าของเธองดงามได้รูป เรือนผมสีเงินตรงสลวย เธออยู่ในชุดเหมือนเจ้าหญิงที่สวยสะกดใจ
แม้เกเบรียลจะไม่หันกลับไป แต่เขาก็หยุดอย่างคนที่ตั้งใจฟัง
“ท่านเคยบอกว่าจะไม่กลับไปยุ่งกับพวกมันไม่ใช่หรือ?”
ทุกสายตาในห้องจับจ้องเกเบรียลโดยพร้อมกัน และเมื่อคำถามนั้นยังไม่ได้คำตอบ สาวงามจึงเหาะลงมาข้างเขา
“ว่าไงเกเบรียล?”
นั่นคือนาทีที่เทพทั้งสองสังเกตเห็นว่าผู้มาใหม่มีดวงตาสีดำสนิท ไม่มีสีขาวให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว!
“องค์หญิงเฮเลน่าเพคะ เจ้าชายทรงรับสั่งให้พระองค์ถอยไป”
อีริสชี้แจงทั้งโค้งคำนับ
“ท่าน…?”
เฮเลน่าสะบัดหน้ากลับไปมองเด็กหนุ่มอย่างไม่คาดฝัน ทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยความกดดันจนเงียบงัน – นาทีต่อมาเกเบรียลก็หันไปสบตาหญิงสาวผู้นั้น และบางอย่างในความเงียบขรึมของเขา มีพลังมากพอจะทำให้เธอถอยห่างอย่างหวาดกลัว - เกเบรียลเดินมาหยุดที่ร่างของอเล็กซ์ และยกร่างนั้นขึ้นด้วยพลังจิต
“ท่านเคยพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งนะเกเบรียล!” เฮเลน่าตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงแห่งความผิดหวัง “ท่านเคยพลาดมาแล้ว!”
ร่างของอเล็กซ์ยังลอยขึ้นสูงต่อไปเหมือนเกเบรียลไม่รับฟัง เกเบรียลหยุดร่างนั้นไว้ในระดับสายตา – ฝ่ามือของเขาส่องแสงสีเงินขึ้นมา พร้อมกับสายลมประหลาดที่จู่ๆ ก็กำเนิดขึ้นพัดผ้าคลุมสีเงินให้โบกสะบัด
“เราจะไม่ยอมให้ท่านพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง!!”
พลันนั้นเฮเลน่าก็โผเข้าใส่เกเบรียลด้วยปากที่อ้ากว้างเผยคมเขี้ยวยาวสยอง! - เกเบียลหันไปมอง - ดวงตาทั้งสองทอแสงวาบ! – เกิดเสียงปะทะดังปัง! – แล้วร่างของเฮเลน่าก็ปลิวไปกระแทกผนังหลังห้อง! – พวกกาแลคเซียทั้งหมดต่างผุดลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจ – อาโฟรไดซ์ชะเง้อมองตามเฮเลน่าไป และพบว่าใบหน้างดงามของเธอถูกเผาจนไหม้เกรียม!
“องค์หญิง!” อีรีสร้องเรียกอย่างปวดร้าว แล้วเธอกับทุกคนก็วิ่งตรงไปดูอาการเด็กสาว
วาบ!
อาโฟรไดซ์สะบัดหน้ากลับมาหน้าบัลลังก์อีกครั้งเมื่อสัมผัสถึงพลังเย็นยะเยือก! – บัดนี้สองฝ่ามือของเกเบรียลวางอยู่เหนือร่างของอเล็กซ์ - สายลมประหลาดโหมกระหน่ำขึ้นมาจากใต้ฝ่าเท้าของเขา – เกิดเสียงผ้าคลุมโบกสะบัด ดังพึ่บๆ พับๆ สลับไปกับเสียงกรีดร้องแหลมสูงของอะไรบางอย่างมองไม่เห็น – เหล่ารูปปั้นตามเสาทมิฬต่างแหกปากคำรามอย่างน่ากลัว – ดวงไฟทั่วทั้งห้องติดๆ ดับๆ ชวนตื่นเต้น
“อะ….อา”
ทันใดนั้นริมฝีปากของอเล็กซ์ก็แยกออกจากกัน! – สีดำของไอปีศาจที่ครอบร่างเขากระพริบถี่ๆ และเริ่มกลายเป็นสายควันที่ระเหยขึ้นมา – “อ้า!!!!!!!!” – เสียงร้องของอเล็กซ์ดังขึ้น พร้อมกับร่างของเขาที่ดีดดิ้นกลางอากาศอย่างบ้าคลั่ง! - สายลมทวีแรงสาดกระหน่ำ! - อำนาจของพลังมหาศาลจนพัดเอาเหล่าโซฟา และบัลลังก์ลอยขึ้นมาอย่างง่ายดาย!
“อ้า!!!!!!!!!!”
อเล็กซ์กรีดร้องราวกับเป็นเสียงสุดท้าย – ในที่สุดสีดำที่ครอบร่างเขาทั้งหมดก็สูญสลายไป
เปรี้ยง!
สายลมระเบิดออกจากศูนย์กลาง พัดข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง
!!
แต่เมื่อเกเบรียลกำหมัด ทุกสิ่งก็ถูกหยุดอยู่กลางอากาศ
และพวกมันก็ค่อยๆ ลอยกลับสู่ที่เดิม
“แค่ก แค่ก”
เสียงไอของอเล็กซ์ดังขึ้นพร้อมกับเสียงสะบัดผ้าคลุมดังพึ่บของเกเบรียล
อาโฟรไดซ์กับมาลาไจน์ถลาเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่บนพื้นอย่างดีใจ และเมื่ออเล็กซ์ลืมตา เขาก็เอ่ยว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ ?”
“ไม่มีอะไร” มาลาไจน์อมยิ้ม “เจ้าแค่ต้องกลับบ้านก็เท่านั้น”
“ขอบคุณท่านมาก” อาโฟรไดซ์ลุกขึ้นบอกเด็กหนุ่มชุดเงินอย่างตื้นตัน
แต่เขากลับหันหลังให้เธอ
“เจ้าชายรับสั่งให้พวกท่านกลับไปได้แล้ว” เสียงของอีรีสดังขึ้น พร้อมกับตัวเธอที่เดินเข้ามากั้นกลางระหว่างพวกเขากับเกเบรียลอย่างเกรี้ยวกราด
“ต…แต่”
“พระองค์บอกให้กลับไป เราไม่มีหนี้บุญคุณอะไรติดค้างกันอีกต่อไปแล้ว ออกไป!” อีริสแผดเสียงดังสนั่นและแยกเขี้ยวจนอเล็กซ์ตกใจ
“อ๊ากกก แวมไพร์!!” เขาจึงโผเข้ากอดอาไฟรไดซ์เอาไว้อย่างแนบแน่น “ผมกลัวๆ”
“โถ ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อย” มาลาไจน์กระชากอเล็กซ์มาให้กอดเขา แล้วกระซิบด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารู้เจ้าคิดอะไร เพราะฉะนั้นทำเป็นว่ากลัวต่อไป โอเค๊”
“อะ…โอ เค ครับ” อเล็กซ์เสียงสั่น
“กลัวซิ” มาลาไจน์กระซิบ
“ผะ…ผมกลัว” อเล็กซ์เอ่ยอีกครั้งทั้งทำหน้าเบ้
“ร้องไห้ด้วย…”
“แงๆๆๆ ผมกลัววววว”
“โถๆ ไม่ต้องกลัวๆ” แล้วมาลาไจน์ก็สวมบทบาทคุณปู่ใจดีที่ตบไหล่หลานชายดังตุบ! ตุบ!
“ได้ เราจะกลับ”
เมื่อเกเบรียลแสดงการเมินเฉยเด่นชัด อาโฟรไดซ์จึงไม่เห็นประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ เธอยังคงชะเง้อมองเฮเลน่าที่ตอนนี้บาดแผลทางกายได้สมานดังเดิมแล้ว
แต่ท่าทางที่เธอร้องไห้ฟูมฟายแบบนั้น แสดงเห็นว่าบาดแผลทางใจยังไม่ได้รับการเยียวยา
“ขอบใจสำหรับทุกอย่าง” อาโฟรไดซ์เอ่ยคำ แม้มันจะไม่ได้รับการตอบสนอง เธอกับมาลาไจน์โค้งคำนับให้กับเจ้าชายแห่งแวมไพร์พร้อมกัน
แล้วผู้มาเยือนทั้งสามก็เดินจากไป…
ความคิดเห็น