คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Mission 3 :: Apples [100%]
Love Mission 3
แยมโรว์ TalKz ::
สวัสดีค่ะ พ่อแม่พี่น้องผองเพื่อนปู้และย่า ตาและยาย ปู่ย่าตายายทวด และพ่อกับแม่ของปู่ย่าตายายทวดของพ่อแม่พี่น้องและผองเพื่อน ...เอาหล่ะ พอๆเหอะ - - - - - - - - '''''''''
ได้เวลาฉันออกโรงซะทีซินะ หลังจากต้องฟังยัยคีตามันบ่นอยู่น๊านนาน (แยมแอบไปอ่านตอนแรกมาค่ะ)
เอาหล่ะ ยัยคีตาช่างเป็นนักบรรยายที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ไม่มีอธิบายถึงหน้าตาอันเต็มไปด้วยความสวยของฉันเลยซักนิด --- -- ++ (มันพูดอยู่ได้ไอ 'เพื่อนเลวๆ' หน่ะ)
หน้าตาของฉันนะหรอ ฉันไว้ผมยาว สีดำสนิด และไปยืดผมมา ฉันชอบที่จะมัดแกะหรือไม่ก็รวบผมไว้สูงๆ ตาของฉันเป็นสีดำโดยไม่ใส่คอนแท็คและสายตาไม่สั้น สูง 168 และหนัก 47
แล้วก็ยัยคีตา ไม่อยากจะพูดถึง... แต่ก็ต้องยอมรับว่ายัยนั่นก็สวยจริงๆนะ ยัยคีหน้าเหมือนสาวญี่ปุ่นเลยละ และขาวมากๆ (อิจฉาจัง )...ยัยคีตาย้อมผมยาวๆของมันด้วยสีน้ำตาลอ่อนๆ ผมถูกดัดเหมือนเกลียวคลื่น หยักโศกเป็นลอนยาวลงมา ผมมันสวยมากๆเลยนะและยาวถึงกลางหลังเลย มันชอบปล่อยผมหล่ะ ไอคีมีตาโตและใส่คอนแท็คเลนส์สีน้ำตาล ดูไปแล้วมันก็เหมือนตุ๊กตามากๆเลย อ่อ...มันสูงประมาณ 165 มั้งและน้ำหนัก 44...
แล้วก็มาถึงเรื่องกลุ้มใจค่ะ ยัยคียอมตกลงที่จะไปสืบฝ่านโน้น....นั่นเป็นสิ่งดีค่ะ แต่สิ่งไม่ดีก็คือ
'นี่พี่ๆ คีตกลงแล้วนะ แต่ว่าต้องให้แยมร่วมด้วยช่วยกันนะ เพราะเราเป็นเพื่อนเลิฟกัน ใช่มั๊ยจ๊ะแยม เน๊อะๆ'
หงึกๆๆ
แล้วยัยบ้านั่นก็กดหัวฉันลงสามทีเป็นการพยักหน้ารับ กรี๊ดดดด >O< ฉันไม่ใช่เพื่อนแก ฉันมันโชคร้ายที่สุดเลย โชคร้ายตั้งแต่ไปเป็นเพื่อนเลิฟแก ฮือๆ (<= คิดเหมือนยัยคีตาเลย) ไม่นะ...ไม่อาววว...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
คีตา TalKz ::
อ๊ากกก อ๊ายยย ว๊ายยย กรี๊ดดด วี๊ดดดด วิ๊วววว ปิ้วววว ป๊าดดดด ปรูดดดด แปร๊ดดดด แปร๋นนน
และแล้วมันก็ออกมาไม่เป็นภาษาแล้วค่ะ พี่น้อง งั้นเอาเน็ตๆดีกว่า
อ๊ากกกก.../// >O< /// พี่ๆไม่บอกฉันต้องแต่แรกนี่ ว่าการทำภารกิจลับครั้งเนี้ย ฉันจะต้องหาทางเป็นแฟนกับไนกี้ รือไม่ก็ต้องไปใกล้ชิดเค้ามากๆ แถมฉันจะต้องย้ายโรงเรียนไปเรียนโรงเรียนที่ตั้งตะหง่านอยู่ตรงข้าม ก็รู้นี่ว่าฉันไม่ถูกกับพวกนั้น ถึงจะโอเคกับพวกนักเรียนก็เหอะ แต่คนในแก๊งนั้น มันสุดจะทน แม้มันจะไม่แยกแก๊งชายหญิง อย่างโรงเรียนเรา (ไอโรงเรียนเรานี่มันมากมายเหลือเกิน คิดได้ ตั้งสี่แก๊ง =O=) แต่ในแก๊งไฟท์นั่นอ่ะ ก็มีไอพวกผู้หญิงที่ฉันไม่ถูกขี้หน้าอยู่นี่หนา แล้วเราก็เคยสู้กันตั้งหลายครั้ง ไอพวกนั้นจะจำฉันได้มั๊ยวะ ฉันนั่งกลุ้มมาสามวันเต็มๆเลยนะเนี่ย
โว๊ยยยย... ไม่จน แต่เครียด กินขนม //–O-
งั่มๆๆ
กินๆๆ แล้วก็นั่งดูทีวี อย่างนี่สิความสุข อ่า~ ช่องเจ็ดสี ทีวีเพื่อไทยทีสีวีหก พี่ตูนสุดหล่อ ลั้นลั้นลา มีความสุข ^O^ เครียด กิน เครียด กิน (<= โอ้ว...มันมั่วอย่างแรงค่ะ มันมีแต่ ช่องเจ็ดสี ทีวีเพื่อคุณ แล้วก็ ไทยทีวีสีช่องสาม แล้วที่ขาดไม่ได้ก็วีหก พี่ตูนสุดหล่อ ไม่ใช่เร๊อะ)
ส่วนตอนนี้ก็มีไอแยม ที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้างหน้าโน๊ตบุ๊คของมัน พร้อมกับเปิดเวิร์ด แล้วพิมพ์คำว่า 'บ้าชิบ' ลงไปอย่างบ้าคลั่ง เป็นการระบายความเครียดของมัน -*- ฉันจำได้เมื่อสองปีที่แล้ว ตอนยัยนี่เลิกกับแฟน มันก็พิมพ์แบบนี้เหมือนกัน….
'บ้า โง่งี่เต่าตุ่น ไอลูกหมา แกคิดว่าฉันชอบแกงั้นหรอ I'm not that innocent โว๊ยยยย ฉันแค้นแก แกบังอาจควงแฟนมาวันที่ฉันนัดแกมาเพื่อบอกเลิกแก งั้นแปลว่าแกรู้อยู่แล้วละซิ ไอ baby dog บ้าชิพ เรื่องฟายๆ อย่างนี้ไม่ควรมานั่งนอนอยู่ในหัวสมองของฉันด้วยซ้ำไปนะ ไอลูกหมาเฮงซวง ไอเวรตะไล m 150 ไออัปรีย์หมาไม่แด-กขี้เอ๊ยยยย ไอผู้ชาย screwball ไองี่เง่า nuts head ... dame you … don't you know who the hell you are fucking about … shit .....................................................................................................'
และประโยคอีกนับไม่ถ้วน ... แล้วมันก็ปริ๊นๆมาแปะไว้หน้าประตูห้อง แปะอยู่อย่างนั้นต้องห้าวันแหละหว่ามันจะหายโมโหและยอมแกะไอกระดาษงี่เง่านั่นออก
"บ้าชิบ ที่145 ...บ้าชิบที่146... บ้าชิบที่147………………….บ้าชิบที่ 170...บ้าชิบที่...."
"นี่ แกพิมพ์ให้ได้ครบ 250 หน้านะเฟ้ย แล้วเอาไปเสนอสำนักพิมพ์ ดีม๊ะ เพื่อเค้าจะรับเรื่องของแกมาออกหนังสือ... -----_______------"
"บ้าชิบ ที่197 ...บ้าชิบที่203... บ้าชิบที่209………………….บ้าชิบที่ 220...บ้าชิบที่225...."
"...... "
"บ้าชิบ ที่250 ...บ้าชิบที่254... บ้าชิบที่259………………….บ้าชิบที่ 270...บ้าชิบที่275.... ------- -------- +++++"
"ต๊ายยยย...275 แล้ว ถึงเวลาไปจัดของกันแล้วนะ ไปกันเถอะ เร็วๆ คิดดูสิ ไปอยู่ที่โรงเรียนแดมุนนะ ผู้ชายหล่อๆอ่ะ เยอะแยะเลยน้าา แถมส่วนใหญ่ยังเท่ห์อีกต่างหาก เฮ้อ ถ้าไปที่นั่นคงมีหนุ่มๆเยอะแยะแน่เลย เพราะพวกเราก็ออกจะน่ารัก น้า...เอ้...แล้วพวกหนุ่...."
"เราจะย้ายไปวันไหนจ๊ะ คี ^^"
"วันนี้เลย ^^"
"งั้นไปเก็บของกันนะ รีบไปซิ มัวชักช้าอยู่ทำไม เสียเวลาจัง ^O^" ใครกันแน่ที่ชักช้าห๊ะ ไอแยมโรว์ใส้สตรอเบอรี่เน่าเอ๊ยย ฉันลืมบอกไปรึเปล่า ว่าพวกเราพักอยู่หอนะ
กึกๆๆ
เสียงพวกเราลากกระเป๋าเข้าห้องพักของตัวเอง ฉันกับแยมอยู่ห้องเดียวกันหน่ะ ความจริงห้องนี้เป็นห้องกว้างนอนสี่คน แต่พวกเรานอนกันแค่สองคน อ๊า~ เตียงนุ่มดีจัง ท
"แยม มาช่วยฉันคิดแผนก่อน ว่าจะไปรู้จักกับนายนั่นยังไง แล้วก็จะทำให้เค้าชอบฉันยังไง โอ๊ยยยย ปวดหัวอ่ะ"
"แก เอางี้ แกต้องแกล้งทำไงดีอ่ะ เข้าไปตีสนิทกับรุ่นพี่สาวๆในกลุ่มนั้น เสร็จแล้วก็ค่อยตีสนิทกะหมอนั่น"
"เป็นความคิดที่ดี" ฉันรีบเปิดปึกกระดาษที่เป็นข้อมูลที่พี่ๆหามาให้
ประวัติหัวหน้าแก๊งไฟท์
ที่มา : เว็บแฟนคลับของไนกี้
ชื่อ : นาธิณต์ มงคลนิวัตน์
ชื่อเล่น : ไนกี้ – ไนค์
นิสัย : เย็นชา โหด ขี้โมโหนิดๆ ขี้หึงแต่ไม่แสดงออก ขี้อ้อนกับแฟนเท่านั้น (ย้ำ...แฟน ...ไม่นับกิ๊กกลางคืน)
สิ่งที่ชอบ : กีต้าร์ กลิ่นหอมๆดมแล้วผ่อนคลาย
สิ่งที่เกลียด : เกลียดทุกสิ่งที่ตัวเองนอกจากที่ตัวเองชอบ ถ้ารู้สึกเฉยๆก็จะบอกว่าเกลียด
…………………………………………………………………………………………………..
สตาร์ ทอร์ค...
"น้องไนกี้ สวัสดีค่ะ ^^"
"ครับ -- --"
"คำถามแรก พี่อยากจะรู้ถึงเสป็คผู้หญิงของน้องน่ะค่ะ"
"ผมชอบผู้หญิง ผมดำ ตาดำ เรียบร้อย อ่อนหวาน อ่อนช้อย เป็นกุลศตรีไทย ครับ"
"โห นั้นถ้าใครอยากเป็นผู้หญิงในเสป็คของน้องไนกี้นี่คงอยากนะคะ ^o^"
"แฮะๆ =O="
~จบ~
ฉบับวันที่ 2 เดือน xxx ปี xxx
…………………………………………………………………………………………………..
สองเดือนที่แล้วนี่นา โห อย่างนี้ทำให้เค้าชอบฉันคงอยากซะละ
…………………………………………………………………………………………………..
เจาะลึกเจาะใจหนุ่มหล่อ
"สวัสดีฮ้า น้องไนกี้"
"…. "
"คือว่าพี่จะไม่อ้อมนะฮ้า เพราะถ้าเป็นเรื่องอื่นๆของน้องไนกี้จะพอหาได้ตามเว็บแฟนคลับ แต่มีเรื่องนึงที่น้องๆแฟนคลับ (รวมทั้งพี่ด้วยฮ๊ะ) อยากจะรู้มากๆเลยนะฮ้าาา เรื่องเสป็คผู้หญิงของน้องไนกี้นะเฮ๊อะ"
"ผมไม่ชอบผู้หญิงอ่อนช้อยอ่อนหวานแบบที่มดเดินตามตูด ผมไม่ชอบผู้หญิงผมดำ มันดูเข้มไปฮะ ผมไม่ชอบผู้หญิงสู
เกินไป เอาแค่ตัวเล็กน่ารักๆ ผอมๆบางๆ หน้าเหมือนตุ๊กตา และที่สำคัญตาสีน้ำตาลครับ"
"แล้วตอนนี้น้องไนกี้เจอผู้หญิงในเสป็ครึยังฮ้าาา"
"เจอแล้วฮะ แต่ดูเธอจะต้องเป็นบ้า แถมเรายังไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่นะครับ"
"อ๋อ ได้ยินอย่างนี้แฟนคลับหลายๆคนคงจะตาลุกวาวนะฮ๊ะ ยังไงก็ต้องลาน้องไนกี้ไปก่อนนะฮ้าาา"
~จบ~
ฉบับวันที่ 2 เดือน xxx ปี xxx
…………………………………………………………………………………………………..
เอ๊ะ วันที่นี้มันหลังจากที่ฉันเจอนายนั่นหนึ่งวันเองนี่หนา –O- (วันที่ฉันเจอนายนั่น ก็วันที่ฉันตอบตกลงไอแผนบ้าๆนั่นหล่ะ T-T )
หลังจากที่อ่านต่อไปอีกหน่อย ฉนก็เข้านอนทันที ฮ้าวววววววววววว –O-zzZ
~เช้าวันใหม่ อันสดใสแข็งแรง (=O=) ~
ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมการอะไรนิดหน่อย ทำไงดีฟ่ะ ไม่ค่อยชอบเค้าแล้วต้องทำให้เค้าชอบเนี่ยมันยากนะเฟ้ย
คิดภาพเราต้องทำให้คนที่เราเกลียด หันมาชอบเรา สยิวชะมัด... >_<
"อะไรนะ ต้อนรับหรอ" ฉันตะโกน ก็นี่นะสิ อยู่ดีๆแยมก็บอกฉันว่าวันนี้เราไม่ต้องเรียน อ๊ากกก ฉันอุตส่าห์ใช้ความพยายามทั้งหมดแบกหนังสือเรียนสิบกว่าเล่มมาจากหอเชียวนะ บ้าชิบ แล้ววันนี้กลับไม่ต้องเรียน
"อืม เอ่อ...นี่ๆ รู้ป่าวว่าพี่ไนกี้เค้าก็ร่วมด้วยนะ ^^" ฉันอยู่ม.4 ส่วนตาบ้านั่นอยู่ ม.5 เด็กกว่าพวกเฮียๆที่เลิฟ คอยดูนะ ฉันจะให้พี่ชายของฉันมาฆ่าแก (พี่ชายของฉันนะมีเป็นโหลเลยนะ ^O^ ++)
"ร่วมแกล้งรุ่นน้องอย่างเรานะหรอ โธ่เว๊ยยยย ฉันตายแน่เลยอ่ะไอแหยม อีตาบ้านั่นยิ่งไม่ค่อยถูกกับฉันเท่าไหร่ T-T"
"ฉันชื่อแยม เรียกให้มันดีๆหน่อยดิ แยมๆๆ"
"อ๊ากกก ถ้าเกิดว่าตาบ้านั่นคิดเกมส์บ้าๆให้ฉันเล่นหล่ะ ไอแหยม T^T"
"โว๊ยยยยย ไอขี้ตา +o+"
"แกเรียกฉันว่าอะไรนะ อยากลองดีเร๊อะ แหยม"
"อย่าทำหน้าโหดงั้นดิ ขี้ตา..............อ๊ายยย >.< ฉันกลัวแล้วนะ ไม่เรียกแล้วๆ >O<" ยอมแล้วสินะ ไอแหยมเอ๊ยย ฉันทิ้งใบไม้หนอนลงกับพื้น นี่แหละค่ะ สิ่งที่ทำให้มันยอม ฉันแค่เอาใบไม้ตักหนอนแล้วเอาไปวิ่งไล่มันแค่เนี้ย หนอน...จุดอ่อนของยัยแยมโรว์ ^^+++
~งานต้องรับรุ่นน้อง~
จะบ้าตาย ตอนนี้พวกเรามาถึงสนามกีฬากว้างๆที่มีแดดสองแรงเผาใหม้พวกเราไปถึงกระดูก โอ้ววว มะเร็งผิวหนังจะถามหามั๊ยเนี่ย และพวกเราก็ถูกสั่งให้นั่งลงเป็นกลุ่มใหญ่ๆแยกตามห้อง ฉันอยู่ ม.4/2 ห้องเดียวกับไอแยมโรว์
นั่น ไอบ้าไนกี้ถือไมค์อยู่ (แหม...โรงเรียนเนยอง ยังใช้โทรโข่งอยู่เลยค่ะ - -)
"สวัสดีครับ ผมชื่อไนกี้"
"ครับ แล้วผมชื่อเจแปน เกมส์แรกวันนี้ แข่งกันเก็บแอ๊ปเปิ้ลครับ ในซุ้มนั้นจะมีแอ๊ปเปิ้ลห้อยอยู่ร้อยลูก สิบลูกจะเป็นของจริงนอกนั้นจะเป็นของปลอมนะครับ ภายในห้านาทีเก็ยแอ็ปเป๊ลจริงให้ได้เยอะทีสุดครับ"
"งั้นเพื่อประเดิมเกมส์แรก ผมกับไอเจแปนจะเล่นครับ ขออาสาสมัครผู้หญิงสองคนนะครับ" ทันทีที่ไนกี้พูดจบ ผู้หญิงทั้งหมดก็ยกมือขึ้น เอ่อ...ยกเว้นฉันกับไอแยม ก็แน่หล่ะ สองคนนั้นหล๊อหล่อ เจแปนน่ารักจะตายไป
"โอเค ตกลงขอผู้หญิงสองคนตรงนั้นนะครับ" อีตาไนกี้พูดขึ้น ฉันกับแยมรีบหันไปมองข้างหลัง เวง...ไม่มีใครเลยนี่หว่า งั้น คนที่หมายถึงก็พวกเราอะดิ...
"น้องคนผมดำกับยัยขว้างปานั่นแหละครับ" น้องผมดำ =แยม ยัยขว้างปา = ...ฉันเอง เขาเรียกฉันว่ายัยขว้างปา สงสัยจะตอนห้องพยาบาล ทุเรสชะมัด -- --*
"ทำไมต้องเป็นพวกเราด้วยว่ะแยม"
"ฉันก็ไม่รู้ว่ะ"
ตอนนี้ฉันกับไอแยมออกมาเตรียมตัวอยู่ข้างสนามแล้ว และมีไอไนกี้กับไอเจแปนอยู่ข้าง ...ฉันชักไม่ชอบไอเจแปนแล้วหล่ะ มันยิ้มกวนteen (ความจริงฉันก็ไม่ชอบเค้าไม่ทั่ว)
"งั้นฉันกับไอเจแปนจะอยู่ทีมเดียวกัน แล้วน้องผมดำก็อยู่ทีมเดียวกับยัยขว้างปาแล้วกันนะ" ไอไนกี้พูดขึ้น
"ฉันมีชื่อ ไม่ได้ชื่อยัยขวางปา ฉันคือคีตา ฉันบอกนายไปแล้วรอบนึงนะ"
"รู้แล้วหน่า แค่อยากเรียกว่ายัยขว้างปาอ่ะ ก็เธอชอบขว้างปาจริงๆนี่นา"
"--- * --- "
"ฉันชื่อแยมโรว์ค่ะ" ยัยแยมบอกนายเจแปน กรี๊ดดดด ไปยิ้มให้มันทำไมหล่ะ ศัตรูนะยะ
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ แยมโรว์ คีตา" อีตาเจแปนพูดขึ้น
"งั้นเรามาเริ่มเกมส์กันเลยดีกว่า แต่ว่าห้ามใช้มือ เพราะฉนั้นต้องผูกมือ^--^"
"โห แกอ่ะ อ่อนให้น้องเค้าหน่อยดิวะ น้องเค้าป็นผูหญิงนะ เดี๋ยวก็แพ้หรอก -- __ -- "
"ไม่ต้องมาอ่งมาอ่อน ฉันเป็นผู้หญิงแล้วไง คิดว่าฉันจะแพ้หรอ งั้นเรามาตกลงกันดีกว่า "
"คนที่แพ้ต้องยอมเป็นเบ๊คนชนะหนึ่งเดือน" ไอไนกี้พูดขึ้น
"อะไรนะ จะบ้าหรือไง"
"ไม่กล้าหรอ"
"กล้าสิ แค่นี้เอง...ฉันแค่ตกใจที่นายขออะไรง่ายๆต่างหาก" ง่ายบ้านเฮียแกสิไอคีตาเอ๊ยยยยย ทำไมฉันโง่งี้ฟะ ถ้าแพ้เป็นเบ๊ต้องเดือนนึง ถ้าฉันแพ้หล่ะ อ๊ากกก...ตายแน่ >O<
"งั้นเริ่มเลย ^o^ "
"ได้เลย >.<"
"แน่ใจหรอแยม" ยัยแยมกระซิบฉัน
"แกจะยอมแพ้หรอ"
"(- -) ( -) (- -) (- )" ยัยแยมส่ายหน้า จากนั้นพวกเราก็เดินไปผูกมือไขว้หลัง
ปี๊ดดดดดดดดด
เสียงเป่านกหวีดังขึ้น พวกเราทั้งสี่รีบวิ่งไปในซุ้มโดยเร็วโดยมีเสียงเชียร์อยู่ไกลๆ แต่ส่วยใหญ่(เกือบทั้งหมด) จะเชียร์พวกผู้ชาย ...แล้วจะมีใรเชียร์ฉันบ้ามั๊ยเนี่ย ตอนนี้รู้สึกว่ายัยแยมจะเจอแล้วลูกนึง แต่กำลังแย่งกับไอเจแปนอยู่โดยการเอาตัวบังแอ๊ปเปิ้ลไว้ (พวกเราถูกผูกมือไขว้หลังอยู่ อย่าลืม) ก็เชือกที่ใช้ห้อยนี่สิ ท่าทางมันแกะอยากชะมัดเลย ยัยแยมเอาแขนดึงก็ดึงไม่ออก ----- ** -----
นั่น...แอ๊ปเปิ้ล สีแดงๆแปลกๆ ต้องเป็นอันนั้นแน่ๆ อ๊ายยยยย ฉันรีบวิ่งไปที่แอ๊ปเปิ้ลวีสาม(Academy fantasia 3) ขณะนั้นนายไนกี้ก็เดินเข้ามาพยายามแย่ง ฉันเลยใช้แขนขาตัวและทุกส่วนที่ไมถูกมัดอยู่พลักๆเตะๆดันๆแอ๊ปเปิ้ลเป็นสิบที่ห้อยต่องแต่งอยู่ไปที่นายนั่น =_= ;
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆ
แอ๊ปเปิ้ลแกว่งไปโดนตานั่นที่หัว ตัว แขนขา และส่วนต่างๆของร่างกาย(ที่ไม่ถูกมัด) (<= เอาอีกแล้ว ยัยนี่)
เนื่องจากแอ๊ปเปิ้ลถูกแขวนอยู่สูงต่ำไม่เท่ากัน มันเลยโดนจุดต่างๆของร่างกาย ฉันสะบัดตัวไปมั่วๆเมื่อให้แอ๊ปเปิ้ลลอยไปโดนอีตานั่นให้มากที่สุด ---- --- +++
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โพละ
ทำไมไอเสียงสุดท้ายมันแปลกวะ แล้วพอฉันหันไป....ตายแน่ แอ๊ปเปิ้ลจริงหักครึ่งห้อยอยู่และฉันมองไปที่ไนกี้ อ๊ากกก หน้าผากเขาแดงเลยอ่ะ โอ้ววววว...ฉันเสียใจจริงๆนะ ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งหาแอ๊ปเปิ้ลต่อไปโดยไม่สนใจเขา(นี่หรือเสียใจ)
สี่นาทีผ่านไป
มีทั้งหมด สิบ ลูก
ฝ่ายฉันได้ 4 ลูก
ฝ่ายฉันได้ 4 ลูก
เหลืออีกเพียงลูกเดียวเท่านั้น (แตกไปหนึ่ง)
อันนั้นรึเปล่า อันนั้นสีแดงๆแปลกๆนะ เห้ยยยย อาจจะเป็นของจริง นายไนกี้กำลังแทรกฝูงแอ๊ปเปิ้ลมาทางนี้ อย่าบอกนะว่านายก็เห็นอ่ะ ตายล่ะ... ถ้าเป็นเบ๊นายนี่ก็เหมือนกับฆ่าตัวตายชัดๆ เห็นดังนั้นฉันก็เลยรีบกระโจนตัวไป > / / / / <
แว๊กกกกกกกก
ตึงงงง
หง่ะ ฉันหกล้มหน้าแหกขนาดนี้ทำไมไม่เจ็บเลยอ่ะ หรือว่าฉันตายแล้วเลยไม่มีความรู้สึก ฮือๆๆ ยมบาลอย่าเพิ่งคิดถึงหนูตอนนี้ได้มั๊ยคะ เอ๋...ทำไมพื้นนิ่มจังอ่ะ.... --O--
"จ๊ากกกก" ฉันนอนอยู่บนตัวไอไนกี้ หน้าฉันอยู่บนอกเขาเลยนะ อย่าบอกนะว่าเขากระโจนมาเหมือนกันแล้วหกล้มหน้าแหกเหมือนฉัน หรือว่า... เค้าเอาตัวมาบังให้ฉัน >~<
"ลุกซี่" เค้าพูดหลังจากเราเงียบกันซักพัก
"ลุกไม่ขึ้น นายไม่เห็นหรอว่าฉันถูกมัดมือไขว้หลังอยู่"
"กำ…--- --- *" และแล้วฉันก็คิดได้
"ไอแยม ๆๆๆ โว๊ย ทางนี้ แอ๊ปเปิ้ลอยู่ทางนี้" ฉันตะโกนไปที่ไอแยมที่กำลังวิ่งหาแอ๊ปเปิ้ลอยู่ และนั่นทำให้ไอแยมและไอเจแปนหันมาทันที O_o
"ไอคี แกทำบ้าอะไรนะ O_O "
"แยม ฉันล้มทับตานี่ ลุกไม่ขึ้น..." ทันใด้นั้น แยมก็เดินมาจะช่วยฉัน แกโง่หรือบ้า
"ไอแหยม แกไปเอาแอ๊ปเปิ้ลก่อนซิฟะ ฉันยอมอยู่อย่างนี้ครึ่งวินาที ดีกว่าไปเป็นเบ๊ไอบ้านี่เดือนหนึ่งนะ หยิบซิ อันนั้นแหละ" และทันทีที่อแยมจับแอ๊ปเปิ้ลกำลังจะดึงออกมาจากเชือก ....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอแยมกรี๊ดแล้วก็เป็นลมทันที แล้วอยู่ดีๆไอเจแปนกิ่งมารับมันไว้ได้ทัน พอฉันมองที่มือของยัยแยม ... TT-TT
ซวยแล้วเมิง หนอนสีเขียวตัวนอนกำลังไต่อยู่บนมือมัน แล้วอยู่ดีๆเจแปน(ที่กำลังพยุงร่างยัยแยมอยู่) ก็เอื้อมมีไปและ ...นะ มันดึงแอ็ปเปิ้ลออกจากเชือกแล้วเอาไปวางไว้ พร้อมกับอุ้มไอแยมไปที่ห้องพยาบาล อ๊ากกก แล้วไม่มีใครคิดจะช่วยฉันเลยใช่มั๊ยเนี่ย ฮือๆ ฉันลุกไม่ขึ้น ----- ----- ++++++++++
"นี่ ไอคนดูเส็งเคร็งทั้งหลาย จะให้ฉันนอนอย่างจนกว่าพวกแกจะรากงอกเลยหรือไงฟ่ะ มาช่วยดิ =O="
ทันใดนั้นทุกคนก็หายอึ้งแล้วก็มาช่วยดึงฉันกับไนกี้ให้ลุกขึ้น แล้วก็เดินกลับไปยืนที่เดิม
"เวงเอ๊ย จะให้พวกเราใช้สายตาแกะเชือกหรือไงฟะ มาช่วยกะเชือกด้วยดิ" และแล้วก็มีคนฉลาดวิ่งมาช่วยฉันแกะเชือก พอเชือกหลุดปุ๊ป ฉันก็เดินไปห้องพยาบาลทันที โดยลากอีตาไนกี้มาด้วย ...ก็นายมาช่วยบังไว้นี่ แล้วฉันก็ดันล้มลงไปเต็มๆอีก แล้วอีกอย่างพื้นนั่นก็เป็นหินกรวดขรุขระๆซะด้วย ส่วนเหตุผลที่ฉันต้องรีบเดินมานะหรอ ฉันล้มทับนายเต็มๆนะ แถมหน้าฉันก็นอนอยู่บนอกนายด้วย ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ ....ฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นี่นา ว่าหน้าฉันแดงแปร๊ดขนาดนี้น่ะ... > / / / / <
แต่แล้วฉันก็คิดขึ้นมาได้ แพ้= เบ๊หนึ่งเดือน อย่างนี้ไอแยมโรว์ก็ต้องเป็นเบ๊ไอเจแปนอ่ะดิ แล้วฉันก็ต้องเป็นเบ๊ไอไนกี้ อ๊ากกกกกกกก ตายแน่ๆเลยฉัน กรี๊ดดด >O<
.................................................................................................................................................
dreamz_4ever ::
อัพแล้วๆ อย่าลืมติดตามตอนของซิลเวอร์นะ ... รักคนอ่าน รักคนเม้น รักคนโหวต รักทุกคนเลย จุ๊บๆ ^x^...
นิ
ยาย -
-
ความคิดเห็น