คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Mission 1 :: Nurse Room [100%]
Love Mission 1
โอ้ว ...ในที่สุด ฉันก็มาถึงโรงเรียนนานาชาติ เนยอง แล้ว เฮ้อ เหนื่อยจังแฮะ โรงเรียนเนี่ยดูยังไงก็ยังดูกว้างเมือนเดิมเลยเนอะ ฮิๆ คือเมื่อสองปีที่แล้วฉันย้ายจากโรงเรียนนี้ไปเรียนต่อที่อังกฤษพร้อมกับพี่ชาย(สุดหล่อ) ทั้งสอง ฮะๆ ^o^ แต่น่าเสียดาย อีตาพี่คนโตก็โหดซะ...อีกคนก็หน้าหม้อซะไม่มีอ่ะ ... พี่ซีเนียร์ อยู่ year 13(ม.6) และ พี่ซิลเวอร์ year 12(ม.5) บ้านของฉันเป็นลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่นละ แด๊ดเป็นคนญี่ปุ่น หม่ามี้เป็นคนไทย แต่แด๊ดก็พูดไทยได้นะ เอาละ จบเรื่องของครอบครัว ฉันซะเหอะ กลับมาเรื่องโรงเรียน พอฉันมองดูโรงเรียนอีกครั้ง ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมสินะ ...แน่ละ ทางโรงเรียนคงไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงยุบโรงเรียนมาทำเป็นโรงพยาบาลหรอก -___-
"ไอคีตา" เสียงยัยแก้ว เพื่อนของฉันดังขึ้น
"อ๊ากกก ยัยแก้ว แกอ้วนขึ้นเยอะนะเนี่ย"
"นี่คือคำทักทายหรอย่ะ"
"ใช่สิยะ เจอกันแล้วพูดกันคำแรกเค้าเรียกว่าคำลามั้ง"
"ปากแม่งไม่เปลี่ยนเลยนะแก ...ว่าแต่มีของฝากป่ะ ฮี่ๆ ^ ^.... แต่เอ๊ แกอ่ะ ไม่เจอกันสองปีไม่ได้ทำให้หน้าแกมีความคล้ายคลึงมนุษย์มากขึ้นเลยนี่หว่า"
"อ้าวไอเวร...เดี๋ยวเมิงได้ของฝากเป็นบาทาประดับหน้าซะเลยนี่ - - ''' "
"ว่าแต่ แกอ่ะ....แกมีหอบหิ้วผู้ชายหล่อๆมาฝากฉันบ้างป่ะเนี่ย ^ ^"
"ผู้ชายหล่อๆอ่ะไม่มี แต่มียาลดดีกรีความบ้าผู้ชายมาฝากว่ะ เอาป่ะ ^O^"
"- _ -" แล้วพวกเราก็คุยกันต่อไป ยัยแก้วนี่น่าจะไปทอล์คโชว์เนอะ มันพูดได้ไม่หยุดอย่างดีเยี่ยมมาก =_=; พูดจนฉันเสียดายน้ำลายแทนแกเลยนะเฟ้ย
แล้วก็ไม่พ้นเวียนวนเข้ามาเรื่อง...ผู้ชาย -*-
"แกรู้ป่ะเนี่ยว่าตั้งแต่แกไม่อยู่นะ ก็มีคนมาจีบฉันมากขึ้นต้องเยอะแหน่ะ" ยัยแก้วพูดพลางอมยิ้มไป ท่าจะบ้าละ เพื่อนตู..
"อ้าว มีคนหลงผิดมาจีบแกด้วยเรอะ...แล้วใครคือผู้เคราะร้ายคนนั้นล่ะ"
"ไม่ต้งมาพูดมากเลย เพราะแกนั่นแหละ ตอนแกไปด้วยกันนะนะกลบรัศมีความสวยของฉันหมดเลย >.<"
"แกมีด้วยเรอะ รัศมีความสวยนะ ^--^"
"ย่ะๆๆ ใครจะไปสู้แกได้ล่ะ ยัยคีตา "
หลังจากพวกเราคุยกันต่อได้อีกไม่เท่าไหร่ ก็ถึงเวลาเข้าห้องเรียน พวกเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ปีนี้ฉันอยู่ห้อง year11 class 3 (เท่ากับ ม.4 ห้อง 3) และยัยแก้วอยู่ 11/4 ซึ่งมีทั้งหมด 4 ห้อง 11/ 1 11/2 11/3 และ 11/4
"เงียบหน่อยค่ะ เป็นที่ทราบกันดีแล้วว่าจะมีนักเรียนใหม่เข้ามาห้องเราคนนึง แนะนำตัวได้นะคะ"
"ดี ฉันชื่อ คีตนารีย์ สิริโชคภาณิช ชื่อเล่นชื่อ คีตา ..." คนญี่ปุ่นจะเรียกฉันว่า คิ-ตะ-นะ-ริ คนไทยเรียกว่า คี-ตะ-นา-รี หล่ะ ^_______^
แล้วก็มีเสียงฮิ้วๆกันจากพวกผู้ชายหลังห้อง น่ารำคาญชะมัด แน่นอนว่าฉันไม่สารถตะโกนด่าตรงนี้ได้ เพราะวันนี้เป็นวันแรกและฉันยังไม่อยากโดนด่านะ ----- ------
และเมื่อฉันเดินไปเดินมาเพื่อหาที่นั่ง ก็เจอกับที่นั่งว่างๆอยู่ที่หนึ่งใกล้ๆผู้หญิงที่เอาหลับซุกหน้าลงกับแขนตั้งแต่ฉันเข้ามา ยังไม่ได้เห็นหน้าเลยนะ
"นี่ ถ้าหาที่นั่งไม่ได้มานั่งกับพวกฉันก็ได้นะ " พวกโรคจิตหลังห้องพูดขึ้นแล้วก็ร้องฮิ้วๆ..... อยากตายหรือไงยะ ไม่รู้ว่าฉันเป็นใครละสิ
"ไอพวกที่ร้องกันนะ หิวเพดดีกรีย์กันหรอฟะ เดี๋ยวพี่สาวบริการส่งรองเท้าตรงถึงหน้าเลยมั๊ย ไอน้อง"
"นี เธอเด็กใหม่นะ มาพูดอย่างนี้ก็หาเรื่องกันซิวะ รู้มั๊ยฉันเป็นใคร"
"อ้าว ...ฉันจะไม่รู้เหลือว่าแกเป็นใครหรือเป็นตัวอะไร ตอนที่ครูสอน topic สัตว์ป่าชนิดต่างๆฉันไม่ได้ตั้งใจฟังซะด้วยซิ ^^"
"พูดอย่างนี้ก็สวยดิ ฉันชื่อลิฟท์ อยู่แก๊งบอย เชียวนะ "
"ฉันสวยอยู่แล้วย่ะ อ๋อ แล้วอีกอย่าง สงสัยฉันจะแนะนำตัวไม่เคลียร์ ฉันอยู่แก๊ง มิส เมื่อสองปีที่แล้วฉันไปเรียนที่อังกฤษ หวังว่าพวกนายคงจะรู้จักฉันนะ ยัยตัวแสบจอมซ่าส์คีตาแห่งแก๊งมิส ใครๆก็เรียกฉันว่ายังเงี้ยอ่ะ " ทันทีที่ฉันพูดบ ทุกคนในห้อง(รวมทั้งครู) ก็ฉันหน้ามาจ้องฉัน
"คีพูดเสียงดังไปหน่อยหรอคะครู ขอโทษทีคะ เชิญครูสอนต่อเถอะนะคะ ... ง่า จ้องฉันทำไมขนาดนั้นเหล่า" ฉันพูดกับครูจบก็หันไปถาม
เพื่อนๆที่ตอนนี้ทำหน้าแบบนี้ => OoO พร้อมกับเสียงกระซิบว่า...
"คีตา น้องของพี่ซีเนียร์ หัวหน้าแก๊ง มิสเตอร์ กับพี่ซิลเวอร์ คนที่หล่อๆๆๆๆ ที่ออกไปสองปีที่แล้วใช่มั๊ยอ่ะ"
"คีตา เพื่อนสนิทของแยมโรว์ป่าว ที่ตอนนั้นแยมโรว์นั่งเศร้าอยู่สองชั่วโมงเพราะเพื่อนไปอังกฤษอ่ะนะ"
"คีตา คนที่ลือกันว่าน่ารักมากที่สุดในแก๊มิสใช่ป่าว"
เวง...ไอแยม ไอเพื่อนเลว ฉันไปอังกฤษตั้งสองปี นั่เศร้าแค่สองชั่วโมง
พรึ่บ... ผู้หญิงคนที่หลับอยู่เงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน เหมือนตกใจสะดุ้งตื่น
"แยมโรว์" ใช่...แยมโรว์เพื่อนเลิฟ ใช่มันจริงด้วงอ่ะ
"คีตา"
"อ๊ายยยย" ยัยนั่นร้องพลางกระโดดเข้ากอดฉันอย่างแรงจนฉันจะล้ม
"อ๊ากกกก ฉันจะละ...ล้ม"
ตึง...
"โอ๊ยย เจ็บนะเฟ้ยไอแยมบ้า ฉันจะฆ่าแกให้ได้เลยคอยดู" ฉันร้องอยู่นห้องพยาบาล โดนมีไอแยมนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ข้างๆอย่างไม่สะทกสะท้าน ไอเพื่อนเลว
"ชู่ว์" ยัยแยมทำเสียงแล้วก็เอานิ้วชี้แตะที่ปาก
"อะไรหรอ"
"แกรู้อะไรม๊ะ พระเอกในเนี้ย(การ์ตูน) กำลังจะจูบนางเอก พอแกร้องโวยวาย มันทำให้ฉันคิดว่า เค้ากำลังจะจูบกัน....เอ่อ ...ในสวนสัตว์น่ะ ฮ่าๆๆ ^^"
"ไม่ตลก แกด่าฉันว่าเป็นตัวที่อยู่ในสวนสัตว์หรอ - -"
"ไม่ได้พูด ฮ่าๆๆ ^o^" ฉันเอาหนังสือในมือมัน ฟาดหัวมันซักสองที แล้วก็โยนคืนให้มัน
ตอนนี้ฉันต้องอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียน มีอยู่สองโรงเรียน แดมุน และ เนยอง ตึกเรียนตั้งอยู่ตรงข้ามกัน แต่อย่างอื่นเช่นสนามกีฬา สระว่ายน้ำ หอประชุม จะใช้ร่วมกัน ตอนแรกเป็นของครอบครัวเกาหลี เมื่อพ่อเสียไปจึงยกให้ลูกชายทั้งสองคนละตึก ซึ่งตอนแรกยังเป็นโรงเรียนเดียวกันอยู่ ต่อมาได้เกิดการทำเลาะเกี่ยวกับชื่อโรงเรียน จึงได้แยกเป็นสองโรงเรียน เครื่องแบบก็จะไม่เหมือนกัน
ของโรงเรียนเนยอง
-ผู้หญิงก็จะมี กระโปรงอัดจีบสีเทาสายสกอตท์สั้นเลยเข่า เสื้อแขนสั้นๆสีขาวและเสื้อกั๊กใหมพรมแบบสวมสีเทาเพื่อสวมทับ ถุงท้าวยาวๆเกือบถึงหัวเข่า และรองเท้าสีดำ
-ผู้ชายจะมีกางเกงสีเทา เสื้อแขนสั้น และเสื้อไหมพรมแขนสั้นแบบสวม ถุงเท้าความยาวปกติ และรองเท้าสีดำ
ของโรงเรียน แดมุน
-ผู้หญิง กระโปรงผ้าเรีบยธรรมดาสีเทา เสื้อแขนยาวสีขาว แล้วเสื้อกั๊กใหมพรมสีฟ้า ถุงเท้ายาวเกือยถึงหัวเข่า และรองเท้าสีดำ
-ผู้ชาย กางเกางสีเทา เสื้อแขนสั้น เสื้อใหมพรมแขนสั้นสีฟ้า ถุงเท้ายาวปกติ และรองเท้าสีดำ
"จบ - -"
เพราะฉัน(อ้างว่า)เจ็บก้น ฉันก็เลยไม่ต้องเข้าเรียน เดินไม่ไหว (หาเรื่องโดดอย่างเนียนๆ ^^)
ส่วนตอนนี้เนิร์ส (Nurse = นางพยาบาล) ก็ไปประชุม
"คี หมดเวลาพักแล้ว ฉันไปเข้าเรียนก้อนนะ แล้วจะมาหา ^^"
"ไปๆๆๆเลยย่ะ"
หลังจากที่ไอแยมไปแล้ว ฉันก็เบื่อๆเลยเอากระดาษมาชีกเห็นชิ้นสี่เหลี่ยมแล้วก็ปั้นเป็นกลมๆโยนไปเตียงที่อยู่ข้างๆ (คือที่นี่จะใช้ม่านทำจากผ้ามากันเตียง) โยนไปเรื่อยๆ ก้อนแล้วก้อนเล่า จนเมื่อยมือ
พรึ่บบบบบ
เสียงม่านเปิดออก ให้เห็นหน้าคนที่นอนอยู่เตียงถัดไป (นึกออกป่ะ แบบว่านอนอยู่แล้วเอื้อมมีมาดึงม่านจากหัวเตียงอ่ะ) เค้าหน้าตาดีมาก แบบว่าหล่อมากๆ อ่ะ อึ้งๆๆ อึ้งเพราะไม่คิดว่าจะมีคนอยู่(โยนไปอย่างเยอะนะนั่น) แล้วก็อึ้งเพราะหล่อ
"นี่ เมื่อไหร่จะเลิกโยนซะที เพี้ยนรึไง" ชาย(สุดหล่อ)ข้างเตียงถามขึ้นพร้อมใบหน้าเรียบเฉย ใช้เตารีดโฆษณารีดแมวแบน รีดหน้ามารึไงยะ
"เอ่อ..ทะ...โทษที"
"เป็นอะไร เพี้ยนรึไง" นายนั่นถาม หนอย ตาบ้า มาหาว่าฉันเพี้ยนหรอ
"เป็นคนสวย "
"- - เอ่อ ...ตรงไปนิดนะ"
"ไม่จริงหรอ"
"เออ...คือ ก็..." นั่น พูดไม่ออกละซิ (จะมีผู้หญิงซักกี่คน ถามผู้ชายตรงๆอย่างนี้ฟ่ะ - -)
"งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า...เป็นคนหน้าตาดี"
" …… = -- "
"โฮะๆๆ ^O^"
"ยัยบ้า" เขาพึมพำเบาๆ ได้ยินไม่ถนัดเลยอ่ะ
"อะไรนะ พูดบ้าอะไรนะ อีกทีดิ"
"เปล่า"
"เฮ้อ แน่จริงก็พูดอีกทีดิ ช่างเหอะ...นายชื่ออะไรอ่ะ"
"ไนกี้ เรียกสั้นๆว่า ไนค์ หัวหน้าแก๊งไฟท์ (Fight) แห่งโรงเรียนแดมุน "
"ฉันชื่อคีตา อยู่โรงเรียน เนยอง"
"ไม่ได้ถาม"
"ไอผู้ชายบ้า"
"โรคจิตหรอ ปามาทำไมเนี่ย"
"เบื่อ"
โป๊กกก
"ทำบ้าอะไรหน่ะ" ฉันถาม ...อยู่ดีดี อีตาบ้าไนกี้ก็โยนกระดาษ (ที่ตกอยู่ตามเตียงทั่วไปหมด) มาใส่ฉัน และที่สำคัญ หัวฉันเต็มๆอ่ะ
"ฉันก็เบื่อเหมือนกัน" พูดหน้าตาเฉยนะนั่น เดียวเหอะ...
โป๊กกกกก X 2
"ง่ะ ดับเบิ้ลเบื่อ ดัลเบิ้ลกระดาษ" กระดาษสองก้อนถูกส่งไปที่หัวไอรองเท้าไนกี้
โป๊กกก
"เอาคืนไป"
โป๊กกกก
"ซื้อแล้วไม่รับคืน"
โป๊กกกกก
"ได้ไง ป้ายติดอยู่นั่นว่าคืนของไม่ได้" ไหนป้าย ไอมั่วเอ๊ย
โป๊กกกก
"ป้ายนั่นของร้านอื่นโว๊ย" เอาว่ะ ...โม้สดๆครับท่าน
โป๊กกกกก
"เอามาฝากไง ^^"
โป๊กกกก
"บอกให้ซื้อมาฝากโว๊ย ไมได้ฝากซื้อ เอาคืนไป"
โป๊กกก
"อ่ะไม่คิดตังค์ก็ได้ไง เอาไปเหอะ"
โป๊กกกก X 2
"ไม่เอา เอาคืนไป พร้อมดอกเบี้ย"
โป๊กกก X 3
โป๊กกก X 4
โป๊กกกกๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วสงครามกระดาษ(ไม่เล็ก) ก็เกิดขึ้น…. เชอะ อีตาบ้านี่ ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ หัดออมมือซะบ้างสิ เหอะ... อีตาบ้าชื่อรองเท้าเอ๊ย ฉันเกียจนาย...
โพสคอมเม้นต์กันเยอะๆนะ ติชมรับหมด (อยากได้อันหลังมากกว่าอ่ะนะ)
จอร์จ เครียด กินขนม ๆ การบ้านเยอะมากมาย ตอนสองยังไม่เกิด เดี๋ยวดรีมจะรีบไปคลอด (พิมพ์) มันออกมาโดยเร็ว -
-
~o ดรีม o~
นิ
ยาย - -
ความคิดเห็น