ในแสงจันทร์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(ไม่องอ่านก็ได้ฮะ ไม่ค่อยสำคัญ แต่ไงยาวโคตรอย่างนี้ล่ะเนี้ย)

เฮรท(Hrate) ฝั่งดาสเพอร์เรีย (Dasperia)

อาณาจักร จีนเชิ่น ณ ห้องประชุมลับ สถาบันอัสเนียน(Usnion)

1 ตุลาคม xxxx 46.45น.

การประชุมครั้งนี้ เป็นการประชุมลับที่จัดขึ้นทุกๆ 2 เดือน ซึ่งเป็นการประชุมที่มีแต่คนสำคัญของดาสเพอร์เรียมาร่วมประชุม ทั้ง

‘โอคาล์รัม’ ชายหนุ่มหน้าตาทะเล้นๆเต็มไปด้วยเสน่ห์ จนไม่น่าเชื่อว่าเป็นถึงผู้ครองอาณาจักรอินทราวตี อาณาจักรแห่งพลังจิต

‘ผู้เฒ่าภูธเรศทร์’ ชายชราผู้เคร่งครัดทว่าเป็นที่รักของชาวอาณาจักรทยภพ (อ่านว่า ไท-ยะ-พบ) อาณาจักรแห่งพลังกาย และความเข้มแข็งอดทน

‘ริชาร์ด’ ชายหนุ่มที่หล่อแบบขรึมๆ ที่มีความสามารถทั้งในการเงิน การรบและ...ผู้หญิง ผู้ครองอาณาจักรอังราเกียร์ อาณาจักรแห่งอาวุธ

‘จิงฟู่ตง’ ชายวัยกลางคนผู้เปี่ยมไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน เจ้าของอาณาจักรจีนเชิ่น อาณาจักรแห่งมนตรา

‘มาโกะ’ หญิงสาวผู้มากด้วยเสน่ห์ เป็นเพียงผู้เดียวในประวัติศาสตร์ ที่มีความสามารถมากจนสามารถครอบครองอาณาจักรปุ่นเนะ อาณาจักรแห่งผู้มีพรสวรรค์พิเศษ

‘คลาร์ก’ ชายผู้ที่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงอายุของเขา ผู้ที่มีสามารถสร้างความอุ่นใจแก่ผู้อยู่ใกล้ เป็นเพียงอาจารย์ใหญ่ของสถาบันอัสเนียน แต่เป็นบุคคลเดียวที่สามารถผสานความสัมพันธ์ของอาณาจักรทั้ง 5 ไม่ให้ขัดแย้งกัน

และ ‘เทรม’ หัวหน้าเหล่าผู้พเนจร (ชาวคัสมา) ซึ่งน้อยคนจะล่วงรู้ถึงการมีตัวตนและอิทธิพลของเขาต่อเฮรท เขาเป็นแหลงข่าวที่สำคัญและเชื่อถือได้ของทุกคนในที่นี้

ขณะนั้น คลาร์กผู้เป็นประธานของการประชุม ได้เริ่มการประชุมไปตามปกติ

“การประชุมครั้งนี้ เราจะมาดูความคืบหน้าของทางฝ่ายเฟริ์นเนียล ว่า...”

“คลาร์ก ก่อนอื่นท่านไม่น่าจะให้คนนอกเขามาในการประชุมลับนะ หรือว่าเขาคนนี้มีความสำคัญและไว้ใจได้เพียงพอที่จะเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้” ผู้เฒ่าภูธเรศทร์ พยักเพยินไปยัง ‘ใคร’ คนหนึ่งที่ปกคลุมร่างกายด้วยผ้าสีดำ ผู้เป็นคนแปลกหน้าของการประชุม

“แน่นอนเขาผู้นี้มีความสำคัญต่อเรื่องที่เรากำลังกล่าวถึง”

“แต่เขาก็น่าจะเปิดเผยตัวดูสักนิด เราจะได้รู้จักเขาและเจตนาที่แท้จริงของเขา” มาโกะกล่าวถามด้วยน้ำเสียงอันไพเราะเพราะพริ้งของเธอที่คนทั่วไปเพียงได้ยินก็ต้องลุ่มหลงคล้อยตามไปด้วยทุกครั้ง ทว่าทุกคน ณ ที่นี้รู้จักเธอเพียงพอที่จะรู้ว่า คำพูดนั้นเป็นดังอสรพิษ ที่จะค่อยๆล้วงความลับจากเหยื่ออย่างนุ่มนิ่มแต่นำมาซึ่งความเจ็บปวดของผู้บอกเล่า

“...คือ...” ยังไม่ทันที่ท่านคลาร์กจะกล่าวจบ ‘ใคร’คนนั้นก็กล่าวตัดบทเสียงก่อน

“ไม่เป็นไรท่านคลาร์ก ในเมื่อทุกคนอยากจะเห็นข้า โดยเฉพาะหญิงสาวผู้งดงามเช่นท่านมาโกะเป็นผู้เอ่ยปากถามด้วยแล้ว ข้ายิ่งยากที่จะห้ามใจตนเพื่อตอบสนองความต้องการของท่าน” เสียงที่ทุ้มนุ่มชวนฟัง ไม่น่าเชื่อว่าจะเอือนเอ่ย‘ใคร’คนนั้นซึ่งร่างกายถูกปกคลุมด้วยผ้าที่มืดมิดเช่นนี้

“บางคนเรียกข้าว่า ไนท์ บางคนเรียกข้าว่า รัตติกาล แต่ความจริงแล้ว ข้าคือ ... ผู้เป็นนิรนาม” เมื่อเขาเริ่มเปิดผ้าคลุมศีรษะออกนั้น ความกดดันกลับมาอีกครั้งเพราะ ชายคนนี้คือบุคคลที่คนในหลากหลายอาณาจักร กล่าวถึง บ้างคนว่าเขาช่วยชีวิตผู้คน แต่ บางคนว่าเขาพรากชีวิตผู้บริสุทธิ์ เขาจึงเป็นบุคคลที่ใครต่อใครต่างต้องการพบ และสิ่งที่น่าสงสัยก็คือ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ผ้าคลุมถูกดึงออกไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่สิ่งที่ชสร้างความตกตะลึงให้ทุกคนยิ่งกว่าข้อสงสัยใดๆที่มีอยู่!

ร่างที่เปิดออกนั้นโปร่งแสง จนแทบจะมองไม่เห็น ดูเหมือนเส้นใยบางๆที่เพียงใครเอามือไป กระทบแรงๆ ร่างนั้นจะต้องสูญสลายไป!

ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึ่งอยู่นั้น คลาร์กก็ไอขึ้นมาเพื่อเรียกสมาธิของทุกคนอีกครั้งแล้วเริ่มประชุมต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “วันนี้ตัวเราได้รับข่าวจากเทรมเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของฝั่งเฟิร์นเนียลซึ่งเรารู้สึกว่าจะเงียบสงบจนผิดปกติ เทรม บอกซิว่าเจ้าได้อะไรมาบ้าง”

ยังไม่ทันที่เทรมจะได้เล่า โอคาล์รัมก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน “บางทีนี่อาจเป็นสัญญาณดีว่าเขาจะสงบศึกกับเรานะ”

“เจ้าคิดก็อะไรตื้นๆ คนอย่างพวกนั้นไปมีวันจะยอมสงบศึกง่ายๆโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยนหรอก เขาว่ากันว่า หลังคลื่นสงบมักมีพายุแรง ข้าเองจึงหวั่นๆว่า พวกจะเตรียมการก่อสงครามครั้งใหญ่กับเรามากกว่า” ริชาร์ดกล่าวด้วยน้ำเสียงตำหนิ

“ถูกแล้วสหายข้า แต่ก็ไม่ทั้งหมด สายของข้าที่ข้ามไปฝั่งนั้นบอกมาว่า ช่วยนี้พวกเขากำลังเก็บตัวเงียบเพื่อเตรียมรับ ‘ผู้ตัดสิน’ จากโลกมนุษย์อีกไม่นานจากนี้” เทรม จังหวะนี้บอกถึงข่าวที่เขาได้รับมา

“ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่ามันได้คิดก่อสงครามกับเรา อีกอย่าง ‘ผู้ตัดสิน’ อาจเป็นเพียงตำนาน เพราะไม่มีใครเคยเจอสักที” ริชาร์ด ผู้ไม่ค่อยถูกกับเทรมเสียเท่าไร (ความจริงคือ เขาไม่ถูกกับใครๆเลย ยกเว้นพวกผู้หญิง) กล่าวอย่างดูแคลน แต่ความจริงก็คล้อยตามไม่ได้ เพราะข่าวจากเทรมมักแม่นยำ (แต่บังเอิญถ้าเขาไม่ได้แหนบใคร คืนนั้นจะนอนไม่หลับ)

“แล้วแต่ท่านจะเชื่อ แต่ข้ามั่นใจแหล่งข่าวของข้า”

“ครั้งนี้เรามั่นใจกว่าครั้งใด เพราะไนท์ มีเรื่องเกี่ยวกับมีสิทธิเป็น‘ผู้ตัดสิน’ มากที่สุดคนนี้มาเล่า ซึ่งลงล็อกกับเรื่องที่เทรมเล่าอยู่พอดี ไนท์เรื่องของเด็กคนนั้น ช่วยเล่าทีสิ” คลาร์กรีบขัดขึ้น ก่อนที่จะเกิดสงครามขนาดย่อม

“ถ้าข่าวจากสายของข้าบอกไม่ผิด ทางฝั่งนั้นกำลังหมายตาเด็กที่ข้าเคยรู้ดูแลเมื่อ 12 ปีก่อน นางคือเด็กผู้หญิงผมดังทองแต่ผมด้านในของนางนั้น กลับมีผมสีดำแซมอยู่ เพราะบิดาของนางนั้นเป็นพวกลูกผสมข้ามเผ่าพันธุ์ ระหว่างมนุษย์และปีศาจ ส่วนนัยน์ตาสีรุ้งของนางนั้นเป็นสัญลักษณ์ของเผ่าเทพ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่นางถูกสงสัยว่าเป็น ‘ผู้ตัดสิน’ โดยเฉพาะที่มีเชื้อเทพด้วยนั้นยิ่งทำให้ฝั่งนั้นมั่นใจมากขึ้น...”

“บางทีสายของท่านอาจบอกข่าวผิกก็ได้หนิ” (เอาอีกแล้วริชาร์ด แก่อยากถูกฆ่าตายกลางการประชุมเลยหรือไงถึงได้กวนยังงี้: คนเขียน ก็คนเขียนให้บทมาอย่างนั้นอ่ะ: ริชาร์ด)

ไนท์ไม่สนใจเพียงส่งรังสีอาฆาตที่น่ากลัวออกมาจนริชาร์ดเงียบกริบ

“แล้วเหตุใดนางจึงไปอยู่ที่โลกมนุษย์”

“ข้ากำลังจะเล่า...” ไนท์พูดอย่างมีอารมณ์นิดๆ เพราะมีคนมาขัดจังหวะ “พวกท่านจำสงครามขนาดย่อมแถบชายแดนอินทราวตีเมื่อ 5 ปีก่อนได้ไหม นั้นคือสงครามที่ฝั่งนั้นส่งคนมาชิงตัวนางไปจากข้า แต่เกิดการผิดพลาดขึ้น พวกมันควันนัยน์ตาของนางไปถวายเจ้านายของมันแทนตัวนาง และนั้นคือเหตุผลที่ข้าและมารดาของนาง ส่งนางไปโลกมนุษย์ เพื่อให้นางได้อยู่อย่างปลอดภัยสักพัก ก็ตอนนั้นนางเพิ่งจะ 10 ปี ซึ่งถือว่ายังเด็กอยู่มาก โดยที่ทีน่า มารดาของเธอนั้น ได้กักขังพลังเวทมนตร์ของนางไว้ จนกว่านางจะมีอายุจะครบ 15 ปี มนตรานี้ก็จะเสื่อม  ซึ่งอีก 20 วันจะถึงวันครบ 15 ปีที่กำหนดไว้ นั้นคือวันที่มนตราในตัวนางจะปรากฏ และจะทำให้สายจากฝั่งนั้นที่จับตาดูนางอยู่ จะรับรู้ถึงไอเวทมนตร์จากนาง”

“จากที่ท่านอยู่กับนาง ท่านเห็นหรือไม่ว่ามีสัญลักษณ์ใดๆที่บ่งบอกว่านางเป็น‘ผู้ตัดสิน’ก็จากตำนานบอกเล่าว่า‘ผู้ตัดสิน’จะได้รับสัญลักษณ์จากผู้สร้างโลกไม่ใช่หรือ”

“ไม่มีข้าไม่เคยพบสัญลักษณ์ใดๆบนตัวนาง แต่...ก็ไม่แน่ว่าสัญลักษณ์จะต้องติดตัวมาตั้งแต่เกิด บางทีมันอาจจะปรากฏเมื่อถึงเวลาที่ถูกกำหนดไว้ก็ได้”

“งั้นหมายความว่าพวกเราต้องจับตาดูนางตลอดชั่วชีวิตจนกว่านางจะตายไปหรืออย่างไร เกิดสัญลักษณ์นั้นมันปรากฏตอนนางอายุ 90 ปี เราก็ต้องแก่ผมหงอกแล้วล่ะ”

“หึ หึ ไม่ถึงขนาดนั้น เพราะพวกลูกผสมระหว่างปีศาจและเทพนั้นมักมีอายุสั้น มากที่สุดคือ 30 กว่าปี ซึ่งหมายความว่านางมีชีวิตได้อีกเพียง 15ปีเท่านั้น” ประโยคหลังดูเหมือนว่าไนท์กำลังย้ำกับตัวเองเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆแน่นอนจะเศร้าก็ไม่เศร้าแต่ก็ไม่ใช่ความดีใจอย่างแน่นอน

...เงียบ...

...เงียบ...
*******************************

ยังไม่จบฮะ รออ่านตอนนี้ต่อนะฮะ(บอกแย้วว่ายาว) แต่ช่วยกันเม้นเยอะๆหน่อยสิฮะ คนเขียนขาดกำลังใจแย่เลยอ่ะ