ความปรารถนาสุดขอบจักรวาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 01: ก้าวแรกสู่การปฏิวัติ

 เสียงฮัมของเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์เย็นยะเยือกดังก้องไปทั่วห้องแล็บขนาดใหญ่ที่ไร้หน้าต่าง แสงไฟนีออนสีฟ้าสาดส่องลงมา ทาบทับแผงวงจรนับพันที่เรียงรายอยู่บนผนังคอนกรีตอันดิบเปลือย แผงวงจรเหล่านั้นส่องประกายราวกับดวงดาวในจักรวาลอันไกลโพ้น กลิ่นโอโซนจากเครื่องกำเนิดไฟฟ้าสถิตย์ปะปนกับกลิ่นโลหะร้อนจากเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่กำลังทำงานอย่างต่อเนื่อง

เบื้องหลังกระจกนิรภัยหนา ดร. ภาคิน รักษ์นิรันดร์ นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ ผู้ก่อตั้ง L&P Technologies บริษัทยักษ์ใหญ่ในสหพันธรัฐไทเทียกำลังจดจ่อกับข้อมูลบนจอภาพโฮโลแกรมหลายจอที่ลอยอยู่กลางอากาศ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะที่ไล่อ่านข้อมูล นิ้วเรียวของเขาเคลื่อนไหวไปในอากาศ สัมผัสกับอินเทอร์เฟซโฮโลแกรมอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องตัวเลขที่ไหลเวียนราวกับสายน้ำเชี่ยวกรากบนหน้าจอหลัก

"ท่านผู้สร้างคะ หนูทดลองพร้อมแล้วค่ะ" เสียงหวานใสของอรยา ผู้ช่วย AI อัจฉริยะ ดังขึ้น ราวกับเสียงกระซิบ "พร้อมส่งข้อมูลการทดลองไปยังจุดหมายปลายทาง ตามที่ท่านสั่งการ"

ภาคินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด "ขอบใจ อรยา เตรียมพร้อมสำหรับการบันทึกข้อมูล และ...อย่าลืมเรื่องความปลอดภัย" แววตาของเขาแฝงไปด้วยความกังวล แม้จะมั่นใจในเทคโนโลยีของตัวเอง  แต่นี่คือการทดลองครั้งสำคัญที่อาจเปลี่ยนแปลงโลกได้ตลอดกาล หรืออาจทำลายมัน... เสียงเครื่องปฏิกรณ์ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขา ราวกับเป็นเครื่องเตือนใจถึงพลังอันมหาศาลที่เขากำลังจะปลดปล่อยออกมา

เขาก้าวไปยังมุมห้อง ที่ซึ่งเครื่องพิมพ์ 3 มิติขนาดใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่า สายไฟนับร้อยเส้นพันกันยุ่งเหยิงราวกับใยแมงมุม บนแท่นวางมีลูกบอลโลหะขนาดเท่าลูกเทนนิส พื้นผิวเรียบเนียนประดับลวดลายวงจรซับซ้อน นี่คือผลงานชิ้นเอก คือเครื่องต้นแบบ "เทเลพอร์ต" ที่เขาและทีมงานทุ่มเทแรงกายแรงใจมากว่า 5 ปีหลังค้นพบเทคโนโลยีอันน่าพิศวงนี้ในสถานโบราณแห่งหนึ่ง ภาคินสัมผัสลูกบอลโลหะอย่างแผ่วเบา รู้สึกถึงความเย็นและน้ำหนักของมันในมือ นี่คือความฝันที่เขาทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อทำให้เป็นจริง  แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้

"เริ่มการเทเลพอร์ต"  ภาคินสั่งการด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด แต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เขาบรรจงวางหนูทดลองสีขาวตัวน้อยลงในช่องเล็กๆ บนลูกบอลโลหะ ห้องแล็บตกอยู่ในความเงียบอันน่าอึดอัด มีเพียงเสียงฮัมของเครื่องจักรที่ดังเป็นจังหวะราวกับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรง  บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกสายตาในห้องแล็บจับจ้องไปที่ลูกบอลโลหะ ราวกับกำลังรอคอยปาฏิหาริย์ที่จะเกิดขึ้น

ทันใดนั้น แสงสีฟ้าสว่างจ้าราวกับฟ้าผ่าจากลูกบอลโลหะ หนูทดลองตัวน้อยหายวับไปราวกับมายากล ภาคินเฝ้าจับตามองด้วยใจระทึก มือของเขาเย็นเฉียบ ลมหายใจติดขัดราวกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบรัดลำคอของเขา

"อรยา ตรวจสอบตำแหน่งของหนูทดลอง สัญญาณชีพเป็นไงบ้าง" ภาคินกัดริมฝีปากแน่น ขณะที่เขาร้องขอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"รับทราบค่ะ ท่านผู้สร้าง กำลังตรวจสอบข้อมูล" อรยาตอบรับด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะที่หน้าจอแสดงผลข้อมูลการประมวลผลอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่อรยากำลังประมวลผลข้อมูล จอมอนิเตอร์เบื้องหน้าภาคินสั่นไหวถี่ๆ เป็นจังหวะ ก่อนจะปรากฏสัญลักษณ์รูปงูสีม่วงขนาดใหญ่ ที่กำลังเลื้อยผ่านหน้าจออย่างรวดเร็ว ราวกับเป็นเพียงความผิดพลาดของระบบ แต่ภาคินรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ ทำให้ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน  ความรู้สึกเย็นยะเยือกแล่นปราดไปทั่วสันหลัง ราวกับมีสายลมหนาวพัดผ่านห้องแล็บที่ปิดสนิท

"อรยา เกิดอะไรขึ้น? ทำไมสัญญาณชีพของหนูถึงหายไป" ภาคินร้องถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สีหน้าซีดเผือด ใจของเขาดิ่งวูบ ความหวังที่เคยส่องประกายมืดดับลงในพริบตา ความรู้สึกผิดหวัง ความกลัว และความสับสนถาโถมเข้าใส่ราวกับพายุ เขากำหมัดแน่น พยายามควบคุมสติไม่ให้ความรู้สึกเหล่านั้นครอบงำ

"ไม่พบสัญญาณค่ะ ท่านผู้สร้าง" อรยาตอบ เสียงหวานใส แฝงไปด้วยความสงสัย

ภาคินทรุดลงบนเก้าอี้ ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ ความหวังสุดท้ายของเขาพังทลายลงต่อหน้าต่อตา เสียงเครื่องจักรในห้องแล็บดังก้องอยู่ในหูราวกับเสียงกรีดร้องของปีศาจ

"ระบบระบุว่าหนูทดลอง...สลายไปแล้วค่ะ! แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น ระบบป้องกันส่งสัญญาณเตือนว่ามีการพยายามแฮ็กข้อมูลจากภายนอกค่ะ" เสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"ล้มเหลว...งั้นเหรอ" เขาพึมพำเสียงแหบพร่าความผิดหวังกัดกินหัวใจของเขาจนแทบแหลกสลาย "ห้าปีที่เราทุ่มเท... ทุกอย่างสูญเปล่า..."

ภาพความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในห้วงความคิดของเขา ภาพของทีมงานที่ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความฝัน ภาพของเงินลงทุนมหาศาลที่ถูกเทลงไปในโครงการนี้ราวกับทรายที่ไหลผ่านมือ ภาพของความฝันที่จะเปลี่ยนโลก ที่จะทำให้มนุษยชาติก้าวข้ามขีดจำกัด... ทั้งหมดพังทลายลงต่อหน้าต่อตา

เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องแล็บ แสงไฟนีออนสาดส่องลงมา ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงสู่ห้วงเหวลึก ความเงียบในห้องแล็บกดทับเขาจนแทบหายใจไม่ออก มีเพียงเสียงเครื่องจักรที่ยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง ราวกับเย้ยหยันความล้มเหลวของเขา

"ไม่น่าใช่ค่ะ ท่านผู้สร้าง" อรยาตอบ เสียงหวานใสของเธอดูขัดกับสถานการณ์ที่ตึงเครียด "ระบบไม่ได้ระบุว่าการทดลองล้มเหลว แต่มันไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เหมือนมีใครบางคนลบข้อมูลของหนูทดลองออกไปจากระบบ...ราวกับว่ามันไม่เคยถูกส่งไปที่ไหนเลย"

ทันใดนั้น จอภาพขนาดยักษ์ก็กะพริบถี่ๆ แสงสีแดงฉานน่ากลัววูบวาบ รหัสแปลกปลอมนับล้านตัวไหลบ่าเข้าสู่ระบบหลักของห้องแล็บ เสียงไซเรนเตือนภัยดังสนั่นหวั่นไหว ปลุกความตื่นตระหนกในห้องแล็บที่เคยเงียบสงบ ภาคินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ขณะที่อรยาพยายามควบคุมเสียงของเธอไม่ให้สั่นขณะรายงานสถานการณ์

"ท่านผู้สร้าง! ระบบกำลังถูกโจมตี!" อรยาตะโกน เสียงหวานใสแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก "ไฟร์วอลกำลังถูกเจาะอย่างรวดเร็ว! ฉันกำลังพยายามป้องกันระบบ!"

ภาคินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาหันไปมองจอมอนิเตอร์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรหัสสีแดงที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง

“พวกไหนกันที่ทำแบบนี้?” ภาคินพึมพำ มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น อีกข้างคว้าเมาส์ คลิกเปิดหน้าต่างโปรแกรมตรวจสอบระบบ ภาพกราฟิกสามมิติของเครือข่าย L&P ปรากฏขึ้น เครือข่ายข้อมูลที่ซับซ้อนถูกปกคลุมไปด้วยจุดสีแดงกะพริบถี่ๆ บ่งบอกถึงตำแหน่งของผู้บุกรุก

อรยาจ้องมองหน้าจอด้วยความกังวล "พวกเขากำลังพยายามเจาะเข้ามาในระบบหลักค่ะ ท่านผู้สร้าง!"

"พวกมันเก่งมาก" ภาคินพึมพำ "อรยา พยายามถ่วงเวลาไว้ ฉันจะตามรอยพวกมัน"

ภาคินกัดฟันแน่น สายตาของเขามุ่งมั่นไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วมือเริ่มกดปุ่มบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว

"รับทราบค่ะ ท่านผู้สร้าง" อรยาตอบรับอย่างมุ่งมั่น "ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องระบบ"

ความตึงเครียดในห้องแล็บเพิ่มสูงขึ้น ทุกวินาทีมีค่า ภาคินรู้ว่าเขาต้องรีบหาตัวผู้บุกรุกให้ได้ก่อนที่พวกมันจะทำลายทุกอย่าง

เสียงพัดลมระบายความร้อนดังกระหึ่ม  ภาคินขมวดคิ้วมุ่น จดจ่ออยู่กับหน้าจอ รหัสตัวเลขสีเขียวไหลผ่านหน้าจอราวกับสายน้ำปั่นป่วน นิ้วของเขาเต้นระบำบนแป้นพิมพ์อย่างบ้าคลั่ง ราวกับนักเปียโนบรรเลงบทเพลงแห่งการต่อสู้ทางไซเบอร์

"ท่านผู้สร้าง! ไม่ดีแล้วค่ะ! พวกมันกำลังพยายามเจาะระบบเพื่อขโมยข้อมูลโครงสร้างของเครื่องเทเลพอร์ต!" เสียงหวานของอรยาดังขึ้นพร้อมกับเสียงเตือนดังสนั่นทั่วห้องแล็บ แสงไฟฉุกเฉินสีแดงกะพริบเป็นจังหวะ ทำให้บรรยากาศในห้องแล็บเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

ภาคินรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หันไปมองจอมอนิเตอร์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรหัสสีแดงที่กำลังเคลื่อนไหวราวกับฝูงแมลงคลั่ง เขากัดฟันแน่น ความโกรธและความกังวลปะทุขึ้นในอก

"พวกมันคิดจะทำอะไร?" เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "ข้อมูลโครงสร้างของเครื่องเทเลพอร์ต... ถ้าพวกมันได้ไป..."

เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงผลลัพธ์ หากเทคโนโลยีนี้ตกไปอยู่ในมือของคนผิด โลกทั้งใบอาจตกอยู่ในอันตราย

"อรยา! สกัดกั้นพวกมันไว้ให้ได้! ฉันจะพยายามหาทางปิดกั้นการเข้าถึงข้อมูล" ภาคินสั่งการอย่างเด็ดขาด เขาเริ่มกดปุ่มบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว พยายามเรียกใช้โปรแกรมป้องกันข้อมูลที่เขาออกแบบไว้ แต่ดูเหมือนว่าผู้บุกรุกจะรู้ทันทุกการเคลื่อนไหวของเขา พวกมันหลบหลีกการป้องกันทุกชั้นได้อย่างง่ายดาย

"ฉันกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถค่ะ ท่านผู้สร้าง!" อรยาตอบกลับ เสียงของเธอเต็มไปด้วยความเครียดและความกังวล "แต่พวกมันแข็งแกร่งมาก ฉันไม่แน่ใจว่าจะต้านทานได้นานแค่ไหน"

เสียงซ่าแผ่วเบา แทรกเข้ามาในระบบสื่อสาร มันเป็นเสียงที่แทบไม่ได้ยิน หากไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่ภาคินกลับรู้สึกถึงความผิดปกติ เขากัดกรามแน่น สายตาคมกริบจ้องมองไปยังลำโพง

"อรยา พวกมันอยู่ที่ชั้นไหนของระบบแล้ว?" ภาคินสอบถามอย่างร้อนรน

"ชั้นที่สองค่ะ ท่านผู้สร้าง" อรยารายงาน

"ชั้นที่สองแล้วเหรอ พวกมันเร็วมาก" ภาคินพึมพำอย่างร้อนใจ "เราต้องเร่งมือแล้วอรยา"

"ฉันกำลังพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ ท่านผู้สร้าง"  เสียงของอรยาสั่นเล็กน้อย

ภาคินหรี่ตาลง เพ่งสมาธิไปยังหน้าจอ เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

"ชั้นแรก...ผ่าน"  ภาคินพึมพำ เขาแตะไอคอนรูปโล่บนภาพโฮโลแกรม ก่อนจะใช้นิ้วลากผ่านพื้นผิวเพื่อยืนยันคำสั่ง

เสียงคลิกเบาๆ ดังขึ้น รหัสคำสั่งสีเขียวเรืองแสงไหลผ่านภาพโฮโลแกรมราวกับสายน้ำเชี่ยวกราก
"ชั้นที่สอง...ผ่าน"  นิ้วของเขาเต้นระบำไปบนพื้นผิวโฮโลแกรม สร้างกำแพงข้อมูลจำลองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ปิดกั้นการเข้าถึงข้อมูลสำคัญ

"ชั้นที่สาม...ใกล้แล้ว...ใกล้แล้ว"  ภาคินรู้สึกถึงแรงผลักดันจากอีกฝั่งเหมือนกับกำลังดึงเชือกชักเย่อกับคู่ต่อสู้ที่มองไม่เห็น  เหงื่อไหลอาบแก้มเขา ขณะที่เขาพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรักษาการควบคุม

แต่แล้ว จู่ๆ เส้นใยข้อมูลทั้งหมดก็ดับวูบลง จอภาพกลายเป็นสีดำสนิท  ห้องแล็บตกอยู่ในความเงียบที่น่าขนลุก เหลือเพียงเสียงพัดลมระบายความร้อนที่ยังคงดังอยู่ ภาคินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ขณะที่อรยาอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

"พวกมันหายไปแล้ว" อรยากล่าว "พวกมันตัดการเชื่อมต่อ"

ก่อนที่สัญญาณจะขาดหาย ภาคินเห็นแสงสีเขียวรูปแอปเปิลกะพริบขึ้นเพียงเสี้ยววินาที บนจอภาพที่ไร้ชีวิตชีวา เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ความรู้สึกไม่สงบก่อตัวขึ้นในใจ มันเป็นสัญญาณหรือคำท้าทาย? เสียงเครื่องจักรในห้องแล็บเริ่มทำงานอีกครั้ง แต่บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความตึงเครียด

ภาคินมองไปที่อรยา “แกะรอยพวกมันได้ไหม?”  

อรยาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงลังเล “ฉันเสียใจค่ะ ท่านผู้สร้าง พวกมันลบร่องรอยทั้งหมด...แต่..." ความเงียบในห้องแล็บทวีความกดดันขึ้นอีก ภาคินจ้องมองอรยารอคอยคำพูดต่อไปของเธอ

"ฉัน...ฉันสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง...ร่องรอยของข้อมูลที่อันตรายมากค่ะ" น้ำเสียงของเธอสั่นไหว ร่างโฮโลแกรมของเธอเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย "มัน...มันน่ากลัว ทรงพลังเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจได้ ฉัน...ฉันไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องมัน"

ภาคินจ้องมองอรยาอย่างแปลกใจ เขาไม่เคยเห็นอรยาหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อน อรยาสะดุ้งเล็กน้อย ร่างโฮโลแกรมของเธอสั่นไหว “เธอเป็น AI ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในโลกนะ อรยา อะไรที่ทำให้เธอกลัวได้ขนาดนี้?” บรรยากาศในห้องแล็บเย็นยะเยือก ความตึงเครียดแผ่กระจายไปทั่ว

อรยาตัวสั่นเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าครามของเธอหรี่ลง “ฉันไม่รู้ค่ะท่านผู้สร้าง...แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความมืดมิด...ความโหดร้าย...และความ...ว่างเปล่า...ฉัน...ฉันกลัวว่าถ้าฉันเข้าใกล้มันมากเกินไป...ฉัน...ฉันอาจจะสลายไป..." เธอพูดไม่ออก ร่างโฮโลแกรมของเธอเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง

ความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากการโจมตีทางไซเบอร์ทำให้ภาคินรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแล่นไปตามสันหลัง  แววตาของเขาฉายแวววิตกกังวล เขาพยายามสงบสติอารมณ์

"ตรวจสอบความเสียหายของระบบ"  ภาคินกัดฟันแน่น ขณะที่เขาสั่งการ

"รับทราบค่ะ ท่านผู้สร้าง" อรยารายงานด้วยน้ำเสียงที่พยายามรักษาความเป็นมืออาชีพ แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล

ภาคินลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังมหานครที่ส่องแสงระยิบระยับในยามค่ำคืน

"ใครบางคนกำลังจับตามองเราอยู่" ภาคินอุทาน "งู แอปเปิล อย่าบอกนะว่าเป็น...สิ่งนั้น"

ในขณะนั้น ประตูห้องแล็บที่เงียบสงบถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว กวิน พัฒนกิจ เพื่อนสนิทและผู้ร่วมก่อตั้งบริษัท วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นเต้นพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ

"เฮ้ย คิน! การทดลองผ่านไปได้ด้วยดีไหม?"

ภาคินละสายตาจากกล้องจุลทรรศน์ หันกลับมามองเพื่อน ใบหน้าเคร่งเครียดริมฝีปากเม้มแน่น  “ยังไม่แน่ใจว่ะ กวิน ผลมันยังไม่ชัดเจน”

“หือ เกิดอะไรขึ้นวะ?”  กวินถามพลางขมวดคิ้ว สังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของภาคิน

ภาคินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กวินฟัง

“อะไรนะ! โดนแฮกงั้นเหรอ?” กวินอุทานเสียงดัง พร้อมกับเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ หน้าซีดเผือด "ใครมันบ้า กล้ามาแหยมกับระบบของเรา” กวินพูดอย่างเหลือเชื่อ “ระบบความปลอดภัยของเราแน่นหนาขนาดนี้ แฮกเกอร์ระดับโลกยังต้องถอย”

“อย่าประมาทกวิน” ภาคินพูดเสียงเครียด มือของเขาขยำกระดาษในมือจนยับยู่ยี่ “แต่ครั้งนี้ มันต่างออกไป พวกมันเก่งมาก และดูเหมือนว่า...พวกมันจะรู้จักระบบของเราเป็นอย่างดี ราวกับว่า...รู้จุดอ่อนของฉัน”

“แล้วหนูทดลองหายไปเลยเหรอ?” กวินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน "มันหายไปไหน? หรือว่ามัน..." กวินไม่กล้าพูดต่อ กลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่เขาไม่อยากได้ยิน

“อรยาบอกว่าข้อมูลของมันโดนลบไป ไม่รู้ว่าสำเร็จไหม"  ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็ก้าวหน้าไปอีกขั้น นับว่าสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ไปฉลองกันไหม? ผ่อนคลายที่ไนต์คลับกันหน่อย เป็นไง?” กวินเปลี่ยนเรื่องชวนพร้อมกับตบบ่าภาคินเบาๆ

ภาคินส่ายหน้าเบาๆ “ขอโทษที กวิน วันนี้ฉันคงไปด้วยไม่ได้ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

“เอาน่า เครียดไปก็เท่านั้นแหละ ไปพักผ่อนบ้างเถอะ เราจะได้มีแรงลุยงานต่อ” กวินพูดพร้อมกับยิ้มให้ภาคินอย่างอบอุ่น

“ก็ได้ ไปก็ไป” ภาคินพยายามฝืนยิ้ม

…

ขณะที่ภาคินกับกวินออกไป อรยานั่งตัวสั่นเทาอยู่คนเดียวในห้องปฏิบัติการที่มืดสลัว จอภาพบนใบหน้ากะพริบถี่ๆ สะท้อนแสงสีฟ้าวูบวาบไปทั่วห้อง รหัสข้อมูลที่เธอเพิ่งค้นพบเกี่ยวกับการทดลองมนุษย์ด้วยยาชนิดหนึ่ง ยังคงวนเวียนอยู่ในหน่วยความจำ มันปลุกเร้าความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ความกลัวกัดกินหัวใจของเธอ เธอไม่เข้าใจว่าทำไม AI อย่างเธอถึงรู้สึกกลัว แต่ที่น่ากลัวกว่าคือความคิดที่ว่าเธออาจถูกลบหากภาคินรู้

"ไม่...เขาไม่ใช่แค่ผู้สร้าง...เขาคือบิดาผู้ให้กำเนิดเธอ..."