ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ผมรักฮยองนะครับ 💕
❤ แเนียล
หลัาที่เินออมาาห้อ ร่าสู็รไปที่ห้อ
อน ร่าหนานั่ลบนเียว้าและุมมับ
อย่านหมหนทา.
ผมะทำยัไี ผมะทำยัไีรับฮยอ ฮึ นํ้าา
ลูผู้ายไหลออมาอย่า่ายาย ผมมอูัวเอ
ในระอย่าสมเพ. ถ้าออูฮยอทิ้ผมไป
ผมะทำยัไนะ ผมะอยู่ไ้รึเปล่า ยิ่ิมัน็ยิ่
ปวหัว.
แร๊
เสียประนเปิออพร้อมร่าหนาอีอฮยอ
เินเ้ามา ่อนะใสภาพอผม
"แเนียล นินาย" ีอฮยอยี้ผมัวเอนยุ้
และเินมาหาผมที่นั่อยู่ปลายเีย
"ไหนเป็นอะไรบอฮยอสิ". ีอฮยอพูแล้วับ
แนผม ผมไม่ไ้สะบัออ แ่็ไม่ไ้รู้สึอะไร
"เปล่ารับ" ผมบอไปแบบนั้นเพราะไม่้อาร
ให้นอื่นมารับรู้ปัหาอผม และผมมัะเป็นแบบ
นั้นเสมอ.
"เฮ้อ นายยัเหมือนเิมเลยนะแเนียล" ฮยอพูึ้น
พร้อมสวมอผม ึ่มัน็ปินะเพราะอนแ่
เราสนิทันมาอยู่แล้ว
"นายรู้ไหมแเนียล ั้แ่ที่ออูเ้ามานาย็ี
ัวห่าาันเลย ันน้อยใเป็นนะ" ีอฮยอ
พูึ้นึ่เป็นประโยที่ผม้อมอนที่อผม
อยู่
"อ่า ริสินะ อโทษนะรับฮยอ" ผมบอและัน
นรหน้าออให้นั่ีๆ
"ถ้าไม่มีออูนายะลับมาหาันไหมนะ" ีอ
ฮยอพึมพำอะไรเบาๆ ผมที่ับใวามไม่ไ้
ึมวิ้วถาม
"อะไรนะรับ" ผมเอ่ยถาม. นหน้าสะุ้เหมือน
ลืมัวว่าพูอะไรอยู่ ผมยิ่สสัยไปอี
"ปะ เปล่า ฮะๆ " ฮยอว่า ผมึพยัหน้าเ้าใ
แอ๊
เสียประูเปิอีรั้ทำให้ผมับร่าหนาหันมอ
นมาใหม่ ออูฮยอ ร่าบาเินเ้ามา
่อนะใที่เอผม
"อะ เอ่อ ีอฮยอรับ ผมไปนอนห้อเล็นะรับ"
ร่าบาพู. ึ่ผมไม่ยอมเหรอ
ผมเินเ้าไปึ้อมือนร่าเล็ที่หาผ้าห่มับ
หมอนอยู่
"อะ ปล่อยนะ" นร่าบาพูพร้อมสะบัมือผมออ
แ่ผม็ยัับแน่น.
"อย่าไปเลยนะรับฮยอ" ผมพูออมาเสียเศร้า
ร่าบาที่หันหลัอยู่ัวสั่นนผมใ
❤ ออู
"อย่าไปเลยนะรับฮยอ" เสียพูทีู่เศร้าอ
เ็บ้านี้ มันทำให้ำแพที่ผมสร้าึ้นมันพั
ทลายล ใผมมันอ่อนยวบั้แ่วินาทีที่เห็นน
ัวโนั่อยู่ปลายเีย
"ฮึ อย่า ยะ ทิ้ผม.ฮึ ไปเลยนะรับ ฮะ ฮยอ"
เสียสะอื้นและหน้าผามนที่แะลบนไหล่อ
ผม. มันยิ่ทำให้ผมที่พยายามลั่นนํ้าาไว้ทำ่อ
ไปไม่ไหว
"โอ้ยยย" อยู่ๆ็มีเสียหนึ่ัึ้นทำผมับแเนียล
้อหันไปมอ ีอฮยอที่ล้มพับอยู่บนพื้น
ทำให้พวผมผละออาันไปูฮยอ
"ฮยอเป็นไรฮะ" ผมถามึ้น โยมีแเนียล
อยูอาารอยู่ห่าๆ
"เ็บนะ. แเนียล่วยไปหายาให้หน่อยสิ" ีอ
ฮยอพูึ้น แเนียลึวิ่ออไป ทั้ห้อเลย
เหลือแ่ผมับีอฮยอ
"ฮยอเ็บมาไหมรับ" ผมถามออไปอย่าห่วๆ
"ออู นายอย่าใอ่อนนะ" ีอฮยอบีบไหล่
ผมแรมา ผมทำเพียับแนฮยอไว้เพื่อเรียสิ
"อะ โทษที ันแ่อยาเือนนายนะ" ีอฮยอว่า
ผมึมวิ้ว. "ถ้านายใอ่อนแเนียละ
ไ้ใ และิว่านาย่ายเอานะ นายิว่าแเนียล
ะริัับนายรึไ" เสียพูห้วนๆล่าวึ้น
ทำให้ผมสะั้นไปนิ
"เอ่อ. ือ.."
"นายอย่าลืมสิ ว่าันรู้ัแเนียลมา่อนนาย
นายนะะไปรู้อะไร" ีอฮยอพูออมา ยิ่ทำ
ให้ผมลืนนํ้าลายลออย่าลำบา. อะไรัน
"ันะบอให้นะออู ัวริอแเนียล
ือัน่าหา " เสียระิบ้าหูทำผม
ัวาวาบ นํ้าาที่ลั้นไว้นานไหลรินออมา้าๆ
" ฮะ ฮยอ ฮึ ไหนบอ ะอยู่ ฮึ ้าผม ทำไม
ทำไมละ ทำไมถึหัหลัผมสะเอ" เสียพู
อย่าเ็บปวอผมพรั่พรูนออมาอย่าเสียใ
"ันมา่อน่าหาละ ไอ้นหน้าาน" เสียวา
ัึ้นนผมสะุ้โหย มันเ็บเหลือเิน ฮื่ออ
ผมปล่อยโฮออมาอย่าเสียใ
ทำไมละ ฮยอ ฮื่ออ. ฮยอทำแบบนี้ทำไม
"เลิมารยาปล่อยนํ้าาสัที รำา. แ่็นะ
ถ้านายอยารู้ว่าใรสำัับแเนียลละ็
วิ่ออไปสิ ถ้าเาามนายแสว่านายสำั"
ีอฮยอหยุพูแล้วโน้มัวมาระิบผม
"แ่ถ้าเาอยู่ับัน ำอบ็ัเน" ประโย
สุท้ายมันทำผมสะอึ ่อนเสียประูะัึ้น
พร้อมร่าุ้นาเินถือยาเ้ามา
แเนียลุเ่าลและับ้อเท้าีอฮยอึ้นมาู
ผมไ้แ่มอภาพนั้นอย่าทรมาน
"เ็บไหมรับ" เสียพูทีู่อ่อนโยน ัึ้น
พร้อมทายาเบาๆบนเท้าีอฮยอ ร่าหนาหันมา
ยิ้มให้ผม ทั้ที่นที่ผมรัยั้มหน้า้มา
ทายาให้ร่าหนาอย่าั้ใ
"ฮึ " เสียสะอื้นที่ลั้นไว้ไม่อยู่ สอาึ้าว
ออมา อย่าเ็บปว มันเ็บเินไปแล้ว
เ็บเินไปแล้วแเนียล ฮื้ออ
"ออูฮยอ"
"ะ วานลิน"
"รับ". ร่าสูยิ้มและเินมาประิผม ผมเ็นํ้าา
ออลวบๆ
"มีอะไร" ผมถามออไปเสียปิ น้อเล็ยยิ้มมุม
ปา
"ผมอูริปที่ถูส่มาหน่อยสิรับ" วานลินพู
ผมมวิ้วแ่็ยอมส่โทรศัพท์ให้มัเน่อยู่ี
ร่าสูอะไรอยู่สัพั ่อนะยยิ้ม
"อ่า ทนหน่อยนะรับ เี๋ยว็บแล้วละ"
วานลินพูแล้วส่โทรศัพท์ืนให้ผมแล้วเิน
าไป
ผมยืนนิ่อยู่นาน ่อนะหันมอบานประูทีุ่้นา
อ่า นายไม่ามมาริๆสินะ ปานนีู้แลัวริ
อนายอยู่สินะ ฮึ แล้วนายะรู้ไหมแเนียล
ว่าันเ็บแ่ไหน. นายะรู้ไหม นายมาหลอัน
ทำไม ฮื่อออ
❤แเนียล
"ฮึ" เสียสะอื้นมันทำให้ผมรีบหันมอน้าๆ
แ่ร่าบาลับวิ่ออไป ผมึะามไป
แ่ลับมีมือบาึไว้่อน
"ปล่อยผม" ผมพูพร้อมสะบัมือออ. แ่็้อะั
เมื่อไ้ยินประโยที่ร่าหนาพู
"ออูบอว่าเลียนาย" ผมัวาวาบทันที
"เาบอันว่าไม่อยาให้นายไปยุ่ับเา
เพราะมันะทำให้เาลำบาใ และเลียนายมา
ึ้น". ผมหันไปมอแววาอีอฮยอ
ที่บอว่าไม่ไ้โหสันิ ผมทรุลที่พื้น
่อนะร้อไห้ออมา. ทำไมมันโหวเหวไ้นานี้
ฮึ. ออูฮยออผม ฮื่ออ
"ไม่เป็นไรนะแเนียล นายยัมีัน ันนที่ไม่เย
ทิ้นายไปไหน" ีอฮยอพูแล้วสวมอผม
ผมทำเพียร้อไห้ในอ้อมอนั้น. อ้อมออ
นที่ผมนับถือเหมือนพี่ายมาลอ
แ่ร่าสูยัไม่เห็นรอยยิ้มมุมปาออีน
ที่อนอยู่
'นายลืมไปสินะแเนียล ว่าันนะเ่ารแส หึๆ"
ร่าหนาิในใ. แ่ลืมสัเบานประูที่ปิไม่
สนิท. เพราะยัมีร่าสูออีนที่มออยู่้วย
ใบหน้าเรียบเย ร่าสูยยิ้มพอใเมื่อแน่ใ
ในำอบ
"อ่า. เป็นฮยอริๆสินะรับ"
เสียทุ้มล่าวลับอาาศและเินออมา
รไปห้อนอนให่ที่นัวเล็รออยู่ทันที
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
พรุ้นี้ิาน เลยมาอัพ่อน
ะั้ใแ่ออมา. ให้ีที่สุน๊าา
ใล้บแย้วว. เย้ ^^
#อบุสำหรับำลัใ่าา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น