[exo] error - kristao ☆

ลำดับตอนที่ #3 : > error : 03 [100%]

error 03 

 

 

        "อะไรนะ ! / พี่จื่อโดนแล้วเหรอ.. / มึง กู อยากกรี้ด / อะไรตุ๋ยๆนะ ? / ไอ้คริสนี่มันร้ายจริงๆ / โหดสัดๆเลยว่ะ / ตุ๋ยคือไรวะมึง ? / บลาๆๆ" และอีกมากมายหลายประโยคของสมาชิกในแก๊งค์ที่กำลังพูดคุยกันเซ็งแซ่หลังจากได้ยินหัวข้อเรื่องที่ว่า 'จื่อเทาโดนตุ๋ย' ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นที่สนใจของเด็กๆในแก๊งค์ทุกคน เพราะอะไรน่้ะเหรอ ก็คือตอนแรกกำลังจะแยกย้ายกันออกไปช่ะ ? แล้วพอได้ยินเรื่องนี้ ต่างคนก็ต่างหูผึ่งหูกางเป็นกระด้งรับแสงอาทิตย์ทันที 




        "อ่อมส์... อะไร ใครโดนตุ๋ย บ้า อีพวกหูฝาด" เจ้าของหัวข้อในวันนี้อย่างจื่อเทารีบพูดแก้ตัวแล้วหัวเราะแห้งๆท่ามกลางสายตาชาวแก๊งค์นับล้านคน (เว่อร์แล้วจย้า) ที่กำลังจับจ้องมาทางเขา 





       "มึงไงไอ้เทา!!" จงอินตะโกนเสียงดัง นั่นทำให้คนที่แก้ตัวไปเมื่อครู่นี้ต้องกุมขมับอีกครั้งหนึ่ง




        เงียบสักครั้งได้มั้ยได้มั้ยอ้ายเควี่ย................




        "ทุกคนไม่ต้องตกใจไป ตอนนี้กูโอเค โดนเชี่ยไรมากูก็โอเค พวกมึงกลับบ้านไปได้แล้วปะ เดี๋ยวกูจะอธิบายให้ฟังทีหลัง ไปๆๆๆๆ" บอกโอเคทั้งๆที่มันไม่โอเค เพื่อให้ชาวแก๊งค์ซำบายใจ แหม่ะ คนดีก็งี้แหละครับ หล่ออีกด้วยนะ นี่บอกเลย




        ประโยคไล่ของจื่อเทานั้นทำให้ชาวแก๊งค์ค่อยๆทยอยกันไปอย่างงงงวย เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าแก๊งค์ของตน บ้างก็โบกมือบ๊ายบายให้จื่อเทา บ้างก็ส่งจูบลาเหมือนนางสาวไทย บ้างก็โหวกเหวกโวยวายเพราะไม่รู้เรื่อง อืม เอาที่ชาวแก๊งค์แพนด้าจะสบายใจอ่ะจ้า



        "มึง กลับบ้านไปนอนไป เมื่อคืนคงไม่ได้นอนสินะ ฮุฮิ" หลังจากที่เห็นว่าสมาชิกในแก๊งค์กลับกันหมดแล้ว จงอินจึงตัดสินใจบอกเพื่อนสนิทของตนด้วยความเป็นห่วง แหม่ะ เพิ่งจะมาห่วงตอนนี้ป่ะนิ ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งตะโกนบอกฟามลับอันยิ่งใหญ่ของกูไปเมื่อกี้นี้ โถ ไอ้ดรรม 




        "กูไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อคืนกูแค่ไปดื่มอ่ะมึง ละตื่นเช้ามากูก็เจอตัวกูในสภาพนั้นแล้วอ่ะ" 




        "เพราะมึงไม่ชวนกูไปด้วยไง!" 




        ช่วยห่วงกูสักนาทีได้มะสาด....




        "มึงต้องห่วงกูสิ ห่วงกู!! ไอ้คริสแม่งบอกว่าไอ้เชี่ยลู่มันสั่งมันให้มาทำอะไรก็ได้ให้กูเละ โถไอ้สัด กูอยากจะต่อยมันมาก อย่าให้กูเจอนะ" 




        "ก็มึงไปกระชากพวงกุญแจคิตตี้ที่แขวนเป๋ามันจนขาดไง มันเลยแค้นมึง มึงจะไปดึงทำไมวะ โห้ว" อ่านไม่ผิดหรอกทุกคน... เหตุผลที่ทำให้จื่อเทาโดนแบบนี้ก็เพราะว่าเขาไปกระชากพวงกุญแจคิตตี้ที่แขวนบนกระเป๋านักเรียนของลู่หาน แหม่ เดินสวนกันก็ขอสักหน่อยไง หมั่นไส้มั่ก เป็นถึงหัวหน้าแก๊งค์ใหญ่เสือกบ้าคิตตี้ โห้ว มึงนอนอยู่บ้านละเปิดนิทานหรรษากับซานริโอ้ดูยังมีประโยชน์กว่าสั่งให้ไอ้คริสมาจิ้กดิ้วกูอีกนะ




        "แต่กูเสียหายมากกว่านะเว้ย!" จื่อเทาพยายามเถียงประมาณตนเองไม่ผิด ก็แค่กระชากพวงกุญแจอ่ะ ตอนแรกกะจะตะโกนว่าแมนยูกาก แต่กลัวมันไม่ได้ยิน เดี๋ยวเสียเซลฟ์ เลยเปลี่ยนเป็นกระชากคิตตี้มันแทน




        "แต่มึงไปทำมันก่อนอ่ะ! " จงอินก็เถียงไม่แพ้กัน ตอนนี้จื่อเทาเริ่มสงสัยแล้วว่าเพื่อนสนิทตรงหน้าเขานี่เข้าข้างใคร




        "มึงเพื่อนกูป่ะนิ" 




        "กูเกลียดคำถามนี้ของมึงมาก กลับบ้านดีกว่า ไอ้สัดบายๆๆ" จงอินโบกมือลาเพื่อเป็นการตัดบทสนทนา เพื่อไม่ให้มันออกทะเลไปไกลมากกว่านี้น่ะ 




        "เออ จะไปไหนก็ไปเลยมึง บายไอ้สัดๆๆ" 




        "กูขออวยพรให้มึงโดนไอ้คริสตุ๋ยอีกรอบ บายๆๆๆ" 




        "อ้าว ไอ้เย้ดเขร้" 




        Rrrrrrrrrr! 




        เมื่อจงอินไปได้สักพักแล้วก็มีเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ที่ของจื่อเทาที่เพิ่งหยิบมันขึ้นมา เจ้าของโทรศัพท์ขมวดคิ้วไปสักพักหนึ่งแล้วกดรับสายทันทีด้วยความสงสัย 

        "ฮัลโหล" 




        [สวัสดีครับ จำผมได้มั้ย คริสคนหล่อเองนะ] 




        "ใครถาม" 




        [โทรมาแค่นี้แหละครับ บายเด็กน้อย] พูดจบแล้วก็กดตัดสายไปโดยที่จื่อเทาไม่ทันพูดอะไรสักประโยคเดียว 




        "น้อยพ่อง" 




        นี่โทรมาทำไมนิ ? ไม่มีอะไรทำ หรือโปรโทรศัพท์ใกล้จะหมดเลยโทรให้เปลืองเล่น และเรื่องที่สงสัยอีกอย่างนึงก็คือ เอาเบอร์กูมาจากไหน........ 




        อะไรของมึงครับงง....

- error -




 

        21.30 น.

 

        Rrrrrrrrrrrrrr!




        เสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยนั้นทำให้เด็กหนุ่มที่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียงกว้างต้องรีบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา วันนี้จะมีคนโทรมาหากูทั้งวันเลยป่ะนิ โอ๊ยงง แต่พอเห็นชื่อของคนที่โทรมานั้นก็ต้องยิ้มแก้มปริ เพราะนั่นเป็นชื่อของคนรักของเขานี่เอง




        "ฮัลโหลตัวเอง ว่าไง คิดถึงเค้าเหรอครับ" จื่อเทากดรับสายแล้วพูดเสียงหวานหยาดเยิ้มระดับสิบใส่คนรักปลายสาย




        [คิดถึง.... ] เสียงเบาๆของโอ เซฮุน ที่ตอบกลับมานั่นทำให้จื่อเทาต้องขมวดคิ้วสงสัยว่าแฟนของเขาเป็นอะไร ทำไมน้ำเสียงไม่ร่าเริงเลย ปกติเซฮุนต้องมาลั้ลลาๆๆใส่หูเขาทุกๆวัน แต่วันนี้น้ำเสียงมันผิดปกติ




        จื่อเทาและเซฮุนนั้นคบกันมาได้หนึ่งปีกว่าๆแล้ว ด้วยอายุที่ห่างกันแค่สองปีนั่นทำให้สองคนนี้พอเข้าใจกันและกัน จึงคบกันได้นานพอสมควร เซฮุนถือว่าเป็นคนแรกที่จื่อเทาจริงจังขนาดนี้ เพราะปกติแล้วเขาไม่เคยคบใครถึงปีด้วยซ้ำ ใครเสนอมาก็สนองให้อ่ะครับ ชิลๆ 




        "เค้าก็คิดถึงตัวเองนะ555555555555555555555555555555555" พยายามทำให้คู่สนทนาไม่เครียดจนเกิดไปด้วยเสียงหัวเราะอันดังสนั่นลั่นห้อง ไม่รู้ว่าเสียงนี้มันทำให้เซฮุนเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า




        [อืม คิดถึงมากๆ] แต่ผลลัพธ์เท่ากับศูนย์ เสียงนั้นดูหดหู่ยิ่งกว่าตอนแรก 




        "ตัวเองเป็นอะไร บอกเค้ามา" จากน้ำเสียงดูขี้เล่นเปลี่ยนจริงจัง และดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่จริงจัง สีหน้าของจื่อเทาก็จริงจังตามไปด้วย




        [จื่อเทา ] เซฮุนเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกคนรัก นั่นทำให้คนที่ถูกเรียกเริ่มใจไม่ดี สมองเริ่มคิดอะไรไปมากมายต่างๆนานา บทสนทนาก็เริ่มอึมครึมเมื่อคนที่ถูกเรียกเมื่อครู่ก็เปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเหมือนกัน 




        "ว่าไงครับ พี่เซฮุน" 




        [จะโกรธพี่มั้ย ?] 




        "โกรธเรื่องอะไรล่ะครับ" 




        [อย่าโกรธพี่เลยนะ]




        "พี่ก็บอกมาสิว่าผมต้องโกรธพี่เรื่องอะไรน่ะ!?" ตะคอกใส่ปลายสายด้วยความหงุดหงิด นิสัยของจื่อเทาเป็นคนอารมณ์ร้อนพอสมควร เจอแบบนี้เขาก็ทนไม่ไหว อะไรที่เขาถาม เขาก็ต้องการคำตอบตอนนั้นเลย ไม่ใช่พูดอะไรซ้ำๆเดิมๆอยู่แบบนี้ 




        [พี่..  ]




        "จะบอกเลิกผมใช่มั้ย ?" ด้วยอารมณ์ที่ร้อนระอุนั่นทำให้คำพูดไวกว่าความคิด จื่อเทาอยากจะตบปากตัวเองหลายๆครั้ง ปากพูดไปแล้ว มันย้อนกลับคืนมาไม่ได้แล้วเนอะ เรื่องแรกที่เขาคิดได้ก็คือเรื่องนี้นี่แหละ เป็นไงเป็นกัน 




        [.... ] 




        "ใช่มั้ยครับ ? " 




        [อือ.. ฮือ] 




        ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบที่ได้รับมันต้องทำให้เจ็บจึ้กแน่ๆ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะถามต่อ แล้วเป็นไงล่ะ ทายผิดซะที่ไหน หัวใจของเขาเหมือนถูกอะไรแทงเข้าอย่างจัง ใบหน้าเริ่มชา บทสนทนาของสองคนนี้เงียบลง ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ตอนนี้จื่อเทาเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แม้แต่เสียงแอร์ในห้องที่ดังตลอดเวลาเขาก็ไม่ได้ยิน 







        .








        "ดีแล้วล่ะครับ..." 




        [....] 




        "ดีแล้วที่พี่บอกผม ดีแล้วที่พี่ไม่ปล่อยให้ผมโง่รักพี่อยู่ฝ่ายเดียว ผมไม่โกรธพี่หรอก พี่ไม่ต้องร้องไห้ โตๆกันแล้ว เลิกขี้แยได้แล้วนะเว้ย พี่คงไม่มีคนตามต้อยๆแบบที่ผ่านมา ส่วนผมก็คงไม่มีคนตามบ่นผมเหมือนกัน ถือว่าเจ๊าๆละกันเนอะ จะมีแฟนใหม่ก็หาให้ได้หล่อกว่าผมนะ คงหายากแหละ เพราะในโลกนี้ผมหล่อที่สุด 5555555555  ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะครับ ที่ผ่านมาผมไม่รู้ว่าพี่มีความสุขหรือเปล่า แต่สำหรับผมแล้วมันมีความสุขมากๆนะ ฝันดีครับ " จื่อเทาร่ายยาวให้ปลายสายได้รับรู้ถึงความในใจจนจบ แล้วรีบกดตัดสาย เขาไม่อยากให้เซฮุนได้รับรู้ว่าตอนนี้เขาอ่อนแอมากแค่ไหน เพราะตอนพูดเมื่อครู่นี้น้ำตามันเริ่มไหลออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย มือทั้งสองรีบปัดน้ำตาให้ออกไปจากใบหน้าแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ แล้วออกจากบ้านไปในสถานที่ที่เขาคุ้นเคยทันที




        "ฮัลโหล... ไปเจอกันที่เดิมหน่อย.. " 

- error -

 

 

       

         "ขออีกแก้ว" ปากพูดพลางชูแก้วเปล่าที่ก่อนหน้านี้เคยมีน้ำสีอำพันอยู่ แต่ตอนนี้มันหมดไปอีกแก้วแล้ว พอสั่งจบก็ฟุบลงไปกับเคาท์เตอร์ที่อยู่ตรงหน้า และเมื่อน้ำที่สั่งนั้นมาอยู่ตรงหน้า มือก็รีบหยิบแก้วมาและกระดกเข้าปากอย่างไม่รอช้า




        "คุณครับ... ผมว่าคุณควรพอได้แล้วนะ" หลังจากนั่งเท้าคางมองร่างบางที่กระดกแอลกอฮอล์ในแก้วอยู่สักพักก็ต้องรีบห้ามจื่อเทาไว้ทันทีด้วยความเป็นห่วง คริสได้ถูกเรียกมาที่นี่โดยจื่อเทา เขาโทรหาคริสให้ตามมาที่นี่ด้วยเหตุผลที่ว่าถ้าเขาเมาจะได้มีคนมาหามกลับบ้าน 




        "ไม่ต้องห้ามน่า... ยังไม่เมา... " เหมือนปากจะไม่ตรงกับใจ ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ตอนนี้น้ำเสียงของเขาเริ่มยานคาง สติเริ่มหาย ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่เขาเพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ เป็นสัญญาณว่าจื่อเทาเริ่มจะเมาแล้วนะ...




        "กลับเถอะ" 




        "เอ๊ะ.. ก็บอกว่ายังไม่เมา... ไม่กลับโว้ยยยย" 




        อืมจ้ะ...

 

 

- error -





 

        "จะพากลับทำไมเนี่ย ไอ้วู้ว" ในที่สุดคริสก็พาคนที่เอาแต่บอกว่าตัวเองไม่เมาๆๆ มาจนถึงคอนโดของเขาจนได้ ร่างบางได้ล้มตัวลงนอนที่เตียงใหญ่กลางห้องแล้วบ่นเจ้าของห้องทันที ก็บอกว่าไม่เมาก็ไม่เมา ยังจะพากลับอีก ฟังภาษาคนหล่อไม่รู้เรื่องหราครับ แสดงว่าไม่หล่อสินะ ถึงฟังไม่รู้เรื่อง กากจังกากๆๆๆๆ




        "นอนได้แล้วครับ ดึกแล้ว" พูดพลางมองไปที่ร่างที่กำลังครอบครองเตียงเขาอยู่ในตอนนี้ คืนนี้เจ้าของเตียงคงไม่ใช่เขาแน่นอน เพราะว่ามันมีคนยึดแล้ว แม่งนอนกางแขนกางขาขนาดนี้ใครจะไปกล้าห้ามไม่ให้นอน เอาที่สบายใจอ่ะเด็กๆ จะไปอาบน้ำละ สบายจาย 




        "คริส" เสียงเรียกจากจื่อเทานั่นทำให้บุคคลเจ้าของชื่อหันหลังกลับมามองต้นเสียงทันที จื่อเทาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาหาคริสที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงมากนัก ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด ตาที่เริ่มปรือหน่อยๆ กลีบปากบางสีแดงอ่อนๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าที่ทำให้เขาหลงใหลเมื่อแรกเห็น ขณะนี้ได้เข้ามาอยู่ในระยะห่างกับหน้าของเขาเพียงไม่กี่เซ็นต์ ตอนนี้คริสควรทำไงดีเหรอ........................ 




        "จื่อเทา.. คุณควรไปนอน" พูดพร้อมกับถอยห่างออกมา แต่เหมือนยิ่งถอยร่างตรงหน้าก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ 




        "คุณทำให้ผมลืมเขาคนนั้นทีได้มั้ย" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ปกติจื่อเทาจะต้องพูดหยาบคายใส่คริสตลอดเวลา แต่ตอนนี้คงกึ่งเมากึ่งไม่เมาแหละ เพราะสรรพนามที่เขาใช้เรียกคริสมันดูสุภาพลง อ่า ดีๆ แต่ถึงจะเมาหรือไม่เมาความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันก็เหมือนกันอยู่ดี เจ็บไงล่ะ อกหักรักคุดตุ๊ดเมินไงล่ะ ไงล่ะ ไงล่ะ ล่ะ ล่ะ 




        "ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะอกหักสินะ" ร่างสูงที่พอจะเข้าใจเหตุผลที่จื่อเทาเป็นแบบนี้ก็แค่นหัวเราะไปทีนึง มือใหญ่ค่อยๆเกลี่ยไปที่แก้มแดงของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ซึ่งจื่อเทาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรกับสัมผัสนี้




        "อกหักนี่มันโคตรเจ็บเลยเนอะ ผมไม่รู้ว่าควรทำไง.. ผม... อื้อออ"






 

- error -

ตัดฉับ... 
อพค.ทำไรน้อง งร้าก /)-(\ 

 

© themy  butter