คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันแรกของการทำงาน
-5-
(Heechul’s talk)
อ่า ตอนนี้ผมกำลังรอพี่ทึกกี้อยู่ล่ะ! พี่ทึกนะพี่ทึกเมื่อไหร่จะมาเนี่ย ปล่อยมอยู่กับพวกไอ้เจ๊กนี้คนเดียวได้ยังไง ไหนจะไอ้ป่องอีก หายไปไหนของมันฟะเนี้ย!? ทำไมทุกคนทิ้งผมให้อยู่กับไอ้เจ๊กนี้ล่ะ คยูก็พาซองมินไปเอาฟักทอง หมวยน้อยก็เดินเล่น ไอ้ป่องก็ตามหมวยไป โอ๊ยย! แล้วเพื่อนของไอ้เจ๊กนี่อีกสองคนก็ไม่ได้มา! ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ผมกับไอ้เจ๊กนี่เท่านั้น ชีวิตชั่งหน้าเศร้าจริง
“ท่าทางทุกคนคงอยากให้ฉันกับนายอยู่ด้วยนะเนี้ย!” ไอ้เจ๊กนี่เริ่มบทสนทนา
“เฮอะ! นายจะไปไหนก็ไปเถอะย่ะ! ฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่ใกล้นายซักเท่าไหร่” โธ่เว่ย! แล้วเมื่อไหร่พี่ทึกกี้จะมาฟะเนี้ย!!
“ได้ไงกัน เราต้องทำงานกันอีกนาน จะให้ฉันทิ้งเพื่อนร่วมงานตัวเองให้อยู่คนเดียวได้ยังไง เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่านายโดนเพื่อนทิ้งเอาได้”
“ไอ้เจ๊กบ้า! ใครเขาโดนเพื่อนทิ้งกันฮะ! ฉันรอรุ่นพี่ของฉันอยู่!”
“แล้วตอนนี้รุ่นพี่คนนั้นเขามาหรือยังนะครับคุณเพื่อนร่วมงาน” โอ๊ย พี่ทึกกี้เมื่อไหร่จะมาเนี่ย ปล่อยให้ผมโดนไอ้เจ๊กนี่มาว่าเพื่อนทิ้งผมได้ไง
“เออ! ฉันไม่อยากจะเถียงกับนายแล้ว!! - -” ผมเบื่อแล้วนะที่จะต้องเถียงกับไอ้เจ๊กนี่น่ะ! เถียงไปก็เท่านั้น - -
“งั้นเราไปหาของกินกันเถอะนะ! ^^” ว่าแล้วไอ้เจ๊กนี้ก็ลากแขนผมไป
“นาย! ฉันไม่หิว ไม่กิน” เรื่องอะไรผมจะให้ไอ้เจ๊กนี่ลากผมไปไหนมาไหนล่ะ
~จ๊อก ~จ๊อก ~~~ (ไม่ต้องตกใจค่ะ เสียงท้องร้องของเจ๊ - -) อ้าว! ไอ้ท้องเวร ทำไมทำกับเจ้านายแกอย่างนี้ฮะ! อย่างนี้ผมก็เสียฟอร์มอ่ะดิ ><
“แล้วเสียงนี่มันมาได้ยังไงกันนะ ไม่หิ๊ว ไม่หิว จริงๆสินะฮีชอล”
“นี่นาย..! อย่ามาล้อฉันนะ เอ้า แล้วยืนล้อฉันแบบนี้แล้วจะได้กินไหมเล่า จะพาฉันไปกินอะไรก็รีบๆไปเซ่!” ผมรีบเบี่ยงประเด็น
“ฮะๆ นายนี่ก็นะ เวลาว่าง่ายๆ ก็น่ารักดีหรอก”
“เอ๊ะนี่นาย!” อะไรของหมอนี่
“ก็มันจริงนี่!” อีตาบ้านี่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายให้ตายเหอะ ผมตามอารมหมอนี่ไม่ทันจริง อีตาซูเปอร์สตาร์หน้าจีนเอ๊ย!
ตอนนี้ผมกับไอ้เจ๊กมายืนอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ให้ตายเหอะ ในงานก็มีอาหารตั้งเยอะทำไมถึงพาออกมาก็ไม่รู้ แล้วผมนี่ก็แปลก ยอมมากับไอ้เจ๊กนี่ได้ไงกัน คงเป็นเพราะผมหิวเกินไปล่ะมั้งนะ!? (>< )( ><) จะคิดทำไมให้ปวดสมอง รีบสั่งอาหารดีกว่ามื้อนี้ไอ้เจ๊กบอกจะเลี้ยง เพราะงั้นผมจะสั่งไม่อั้นละน้า~
“ผมเอา #@*@^$%$&@^$!$#%$!!#^&#^%@$&@$^%@&$^@%$%@&$$@*@%$”
ผมสั่งยาว โฮะๆๆ ก็นี่มันไม่ใช่เงินผมนี่ อีกอย่างอาหารในงานก็มีตั้งเยอะ ไอ้เจ๊กนี่ดันพาผมมากินข้างนอกเองนี่!
“นี่คุณนางพญา! จะสั่งเยอะอะไรนักหนาเนี้ย ถ้ากินไม่หมดนะ..!”
“อะไรกันเล่า! ก็นายพาฉันมาเลี้ยงทั้งที ฉันก็ต้องสั่งให้คุ้มสิ”
“โอ้โห! ฉันไม่น่าพานายมากินข้างนอกเลยแฮะ! เพิ่งจะรู้ว่านางพญาเกินจุ _ _ เดี๋ยวได้อ้วนกันพอดี”
“ถึงฉันจะอ้วน แต่ฉันก็สวยย่ะ!”
“มั่นใจจังเลยนะคุณนางพญา~”
“แน่นอนล่ะสิ”
“ผมว่าถ้าคุณอ้วน หน้าตาจะต้องแย่มากแน่ๆ ไขมันเยิ้ม ขาใหญ่ เดินไม่ไหว พยุงตัวไม่ได้แหงเลยอ่ะ~~~” อะ อีตาบ้านี่! มันจะจริงหรือเปล่านี่ที่ไอ้หน้าเจ๊กบอก ไม่น้า~ ผมยังคิดสภาพตัวเองไม่ออกเลย
“อ้ากกกกก! ฉันไม่กินแล้ว ยกเลิก! ยกเลิกออเดอร์ให้หมดเลยนะ!!!!!” ไม่กินๆ เดี๋ยวอ้วน โฮๆ ถ้าผมอ้วนขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไงกันล่ะทีนี้ TT^TT
“ฮะๆๆๆๆๆ นี่นายเชื่องั้นหรอ ฉันก็แค่พูดเล่นเองนะ แหม! ก็เห็นนายสั่งเยอะ ก็เลยอยากจะแกล้งเล่นๆ ฉันก็นึกว่านายจะไม่เชื่อ ที่ไหนได้เชื่อซะสนิทใจเลย ^o^”
“นี่นายแกล้งฉันงั้นหรอ ตายซะเถอะไอ้เจ๊กหน้าจีน!!!!!!!!” ผมว่าพร้อมกับลุกจากโต๊ะวิ่งไปฝั่งไอ้เจ๊กแล้ว ตีแขนของไอ้เจ๊กหลายครั้ง
“โอ๊ย โอ๊ย! โหย นางพญาแรงเยอะจังเลยแฮะ!” ไอ้เจ๊กว่าแล้วก็รวบมือผมทั้งสองข้างเข้าหาตัว
“นี่นาย! ปล่อยได้แล้ว ฉันอายเขา อีกอย่างนะฉันยิ่งอายเพราะมาอยู่กับไอ้เจ๊กอย่างนายนี่แหละ เสียชื่อนางซินผู้แสนดีและบอบบางของฉัน - -“
“ขนาดนี้ไม่ต้องอายแล้วมั้งครับ! ตอนที่นายโวยวายน่ะคนก็มองนายก็ไม่เห็นจะอายเลย กับอีแค่อยู่กับฉันน่ะไม่เห็นจะน่าอายเลย คนหลายคนทั่วประเทศอยากอยู่กับฉันอย่างนี้จะตาย! นายเนี่ยถือว่ามีบุญสุดๆเลยนะ!”
“อ้อหรอ! หลงตัวเองสุดๆอ่ะนาย!”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ”
“นายนี่ ยังจะมาขำอีกนะ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันอายคนอื่นจริงๆนะโว้ย! อย่าให้ฉันต้องโวยอีกนะ!”
ติ๊ด~ติ๊ด~
“โทรศัพท์ฉันมา นายปล่อยมือฉันได้แล้วน่า!” ผมเปรยและส่งสายตาจิกกัดไปให้ จึงทำให้คนข้างหน้าผมยอมปล่อยข้อมือแต่โดยดี
“คนสวยพูด”
(ซินอยู่ไหนเนี้ย? พี่ถึงที่งานแล้วนะทำไมยังไม่เห็นซินเลย!)
“พี่ทึกกี้ ซินน่ะรอพี่ตั้งนานพี่เพิ่งจะมาถึงหรอเนี้ย! ให้ตายสิมัวแต่ไปสวีทกับไอ้หมีคังอยู่หรือไงถึงได้มาช้าขนาดนี้”
(บะ บ้าหรอ!! >///< ว่าแต่นายเถอะซิน อยู่ไหน)
“เอ่อ..แวะมาข้างนอกนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวซินก็จะกลับเข้างานแล้วล่ะ”
(อ่าอื้มๆ รีบๆมาล่ะ!)
“รู้แล้วล่ะน่า! - -“
หลังจากกินอาหารเสร็จผมก็ให้ไอ้เจ๊กพาผมกลับเข้างาน ตอนอยู่บนรถนะ ก็ยังคงกวนประสาทผมเหมือนเดิม เฮ้อ~ ถ้าผมทำงานกับหมอนี่มีหวัง ผมได้ตายเพราะสงครามน้ำลายแน่ๆ!
“อิ่มหรือเปล่าล่ะ สั่งมากินเยอะซะขนาดนั้น”
“แน่นอนสิ อิ่มมากและอร่อยมากด้วย เพราะว่านั่นไม่ใช่เงินฉัน ฮ่าๆๆๆๆ!”
“นายนี่นะ จริงๆเลย!”
“หยุดพูดแล้วรีบๆขับไปเลย!” ไอ้บ้านี่ มันทำเสียงระอาผมอ่า~
“ซิน กว่าจะมานี่นานจริงๆเลยนะ! พี่รอตั้งนานแน่ะ”
“แหมทีตอนซินรอพี่ทึกกี้นี่ ไม่นานเลยใช่มะ?”
“โธ่! ก็รถไอ้หมีมันเสียนี่!”
“อ๋อหรอออ! ไปสวีทกันมากกว่าล่ะซี่ เพราะบ้านไอ้หมีคังก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่ซักเท่าไหร่”
“มะ ไม่ใช่สักหน่อย! >///<” พี่ทึกกี้ปฏิเสธพลางหันไปมองหน้าไอ้หมีคังด้วยสีหน้าอายๆ ซึ่งตอนนี้หน้าของพี่ทึกกี้เป็นสีแดงราวกับมะเขือเทศแล้ว!
“ไอ้หมี แกต้องทำอะไรพี่ทึกกี้แน่ๆ ไม่งั้นพี่ทึกกี้ไม่หน้าแดงหรอก ใชมั้ย!?” ผมหันไปถามไอ้หมีคัง
“ก็นิดหน่อย ฮะๆๆๆๆๆ อะ อ้าวเป็นไรเนี้ย มาตีแขนผมทำไมเล่า!” เมื่อไอ้หมีพูดอย่างนั้นพี่ทึกกี้ก็ใช้มือของตัวเองตีแขนไอ้หมีอย่างแรง!!
“เอาเถอะ! จะสวีทก็สวีทไปเถอะ ไม่กวนและ” ฉันว่าพลางเดินออกมาจากคู่รัก เอ..แบบว่ามันแปลกอยู่นะ อ้อ! รู้และแปลกยังไง
“ไอ้เจ๊ก นายจะยืนเป็น กขค. อีกนายมั้ย มากับฉันนี่!” ผมว่าไอ้เจ๊กแล้วรีบเข้าไปลาหมอนั่นออกมา
“พี่ทึกกี้ ไอ้หมี มินนี่ เยซอง หมวยด๊อง (ตอนนี้ผมรู้จักกับหมวยแล้ว เพราะคิบอมแนะนำให้รู้จักน่ะ) คยู เรียวอุค (หมวยแนะนำอีกที) ฉันกับไอ้ป่องกลับแล้วน้า~”’ ผมบอกลาทุกคน
“....ไอ้เจ๊กด้วย บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกัน! ><” เฮ้ย! ผมเผลอพูดอะไรออกไปวะเนี้ย! จะไปบอกลาไอ้เจ๊กทำไม โอ๊ะ เบลอแล้ว (>< )( ><)
“บ๊ายบายจ้าซิน!”
เช้าวันต่อมา วันทำงาน
วันนี้ผมทำงานวันแรกแล้ว! ปลื้มจังเลย ^^ เฮ้อวันนี้ผมแต่งชุดสีแดงล่ะ (อีกแล้ว) ก็นะผมชอบสีแดงเป็นชีวิตจิตใจนี่นา
“ไอ้ป่อง เสร็จยัง ไปส่งฉันได้แล้ว!!!!” ผมเร่งไอ้ป่อง ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนปลุกผมแท้ ๆ แต่กลับเสร็จช้ากว่าผม (ได้ข่าวว่าผมให้เจ๊อาบน้ำก่อน และผมก็รอเจ๊อาบน้ำเป็นชั่วโมงนะ : บอม)
“มาแล้วๆ”
“เออ! ต้องให้เร่ง”
“จะไปไม่ไป”
“ไปดิ!!!” ผมว่าแล้วก็รีบลงไปขึ้นรถ
ณ ที่ทำงาน
“หวัดดีคร้าบทุกคน! ผมชื่อ คิม ฮีชอล จะมาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการของคยูฮยอนนะคร้าบ~ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย!! ^o^” ผมกล่าวทักทายทีมงานทุกคนด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“อ้ะ! หวัดดีครับฮีชอล ยินดีที่ได้ร่วมงานนะ”
“อ่า หวัดดีจ้ะคยู ยินดีที่ได้ร่วมงานเหมือนกันนะ!”
“ครับไม่เป็นไร วันนี้ไอ้ฮันมันจะต้องเข้าห้องอัดล่ะ! ฮีชอลตามผมมาที่ห้องอัดเลยแล้วกันนะครับ! ^^”
“โอเค~~~” ลั่ลล้า ~ งานวันแรก คงไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่หรอกมั้ง ^o^
“ฮีชอล ช่วยเอาน้ำให้นักร้องด้วยยยยยยยยย!” หาอีกแล้วหรอ ครั้งที่แล้วผมก็เพิ่งจะช่วยพี่คยูเช็คคิวของไอ้เจ๊กนะ คราวนี้ต้องให้ผมเอาน้ำไปให้ไอ้เจ๊กนั่นอีกอ่ะนะ ให้ตายสิ ผมนึกว่างานผู้ช่วยผู้จัดการมันจะไม่ค่อยเหนื่อยนะเนี้ย โอ๊ยย~ ที่ไหนได้เหนื่อยเป็นบ้า ผมเข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำมู้จัดการถึงต้องหาผู้ช่วย - -
“อ่ะไอ้เจ๊กเอาน้ำไป! ><”
“แต๊งครับคุณ...นางพญา!!!”
“กัดฉันอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไม่เหลือเสียงไว้ร้องเพลงหรอก! อีกอย่างฉันขี้เกียจจะเอาน้ำมาให้นายบ่อยๆ!”
“โธ่! โอเค ๆ เดี๋ยวรออักเสียงก่อนแล้วกัน ยัยซิน!”
“เอ๊ะ! นายนี่เรียกฉันหลายอย่างจริงๆเลยนะ! - -“
“ฮะๆๆๆ”
“พอเลยเลิกขำ! กินน้ำเสร็จแล้วก็รีบเข้าห้องอัดไปซะ จะได้เสร็จๆ เพราะนายมีคิวถ่ายรายการสดอีก!”
(end Heechul’s talk)
(Yesong’s talk)
สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบ ~ ผมเยซองนะครับ ออกมาตั้งนานแล้วก็เพิ่งจะได้มีบทบาทจังๆก็ตอนนี้แหละนะ! ฮะๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ผมอยู่ที่มหาลัยครับ ผมมาอยู่ที่คณะบริหารล่ะ! อ้ะๆ! แต่ผมไม่ได้เรียนคณะนี้หรอกนะ คงจะสงสัยล่ะสิว่าผมมาทำอะไรที่นี่ ก็เพราะว่าผมมาตามตื๊อคนๆนึงอยู่ไงล่ะครับ ใจแข็งเป็นบ้าเลยล่ะ ปกติคนที่โดนลูกตื๊อของผม ต้องสยบทุกราย มีแต่หมอนี่เท่านั้นแหละ ที่ไม่รู้สึกอะไรกับลูกตื๊อของผม คอยดูผมจะตื๊อให้ถึงที่สุดไปเลย!
“แกจะยืนรออีกนานไหมวะไอ้เย่ ฉันเมื่อยแล้วนะเว้ย!”
“โธ่! ไอ้บอม แกอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนดิวะ เดี๋ยวพออุคกี้ลงมานะ แกค่อยไป!
“เออ! พออุคกี้มาแกก็ถีบหัวส่งเลยนะ! - -“
“เอาเหอะน่า อ้ะ! นั่นไงอุคกี้มาแล้ว” ผมว่าพลางรีบผลักคิบอมเพื่อนรักของผมออกไป มันทำหน้าเหยเกนิดๆ แต่ก็ยอมเดินห่างออกไป
“อุคกี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตะโกนเรียกอุคกี้ อ้ะ! ดงเฮนี่รู้หน้าทีดีจัง รีบเดินออกห่างจากอุคกี้เลยเชียว
“หมวยด๊องๆๆ จะไปไหนน่ะ!” อุคกี้เรียกดงเฮ
“อุคกี้คร้าบบบบบบบบบบบ~” ก่อนที่อุคกี้จะเดินตามดงเฮ ผมจึงรีบวิ่งไปขวาง
“นีไอ้ซาลาเปา ถอยไป! ฉันจะตามเพื่อนฉัน”
“โธ่! อุคกี้ เพื่อนของอุคกี้น่ะ จะหลีกทางให้ผมหรอกนะ!”
“เอ๊ะ! นี่นาย…!”
“อุคกี้ ไปกินข้าวกับผมได้ไหมอ่า~”
“ไม่เอา!”
“นะอุคกี้น้า”
“ไม่กิน!”
“โธ่! ไปกับผมเถอะน้าๆๆๆ~”
“เอ๊ะนายนี่...!”
“ไม่งั้นผมก็จะตื๊ออยู่อย่างนี้แหละ!” ผมว่าพลางคุกเข่าแล้วรวบมือของอุคกี้ (เหมือนคนจะขอแต่งงานยังไงอย่างนั้น)
“ไปกินข้าวกับผมน้า~” ให้ตายเหอะ ผมคุกเข่าเพื่อจะชวนอุคกี้ไปกินข้าว! แต่ไม่เป็นไรเพื่อความรัก
“ลุกขึ้นน่า อายเขา!”
“ผมไม่อาย~~ จนกว่าอุคกี้จะไปกินข้าวกับผม!”
“นาย! ...เออๆ ก็ได้ๆ ไปกินด้วยก็ได้ ลุกขึ้นได้แล้วว!”
“จริงนะ!” ได้ยินอย่างนั้นผมก็ลุกขึ้นและลากแขนอุคกี้เพื่อไปหาข้าวกิน อ้า~ ผมว่าตอนนี้อุคกี้ก็เริ่มใจอ่อนให้ผมระดับนึงแล้ว
(end Yesong’s talk)
ณ โต๊ะหินอ่อน คิบอมและดงเฮมานั่งด้วยกัน
“นี่คิบอม เพื่อนฉันน่ะเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ นายว่ามั้ย *0*” ดงเฮว่าพลางหันไปทำตาแป๋วใส่คิบอมตามแบบฉบับคนขี้อ้อน
“ก็คงอย่างนั้นอ่ะนะ!”
“นี่คิบอม! เพื่อนฉันไปกินข้าวกับเพื่อนนายแล้ว งั้นเราก็ไปกินข้าวกันมั่งสิตอนนี้ ฉันหิวววววว~~~”
“เอาอีกแล้วนะนายน่ะ! ชีวิตนี้จ้องจะกินข้าวอย่างเดียวเลยหรือไง สักวันเหอะจะอ้วน!”
“อ้าย! นี่คิบอมอย่ามาแช่งฉันสิ T^T ก็นี่มันเที่ยงแล้วนี่นา ฉันก็ต้องกินข้าวสิ ไม่สิ! ทุกต่างหากที่ต้องกินข้าวเที่ยงเพื่อประทังชีวิตของตัวเองน่ะ!”
“นายนี่มันจริงๆเลยนะ!” คิบอมว่าพลางเดินนำหน้าไป แต่ก็ต้องหันมาเพราะคนข้างหลังไม่ยอมเดินตามไป
“ตกลงนายจะกินข้าวไหมเนี้ย!”
“นาย จะพาฉันไปหรอ *0*”
“ก็ใช่นะสิ ตามมา!”
“(- -)(_ _)” ดงเฮพยักหน้าและรีบวิ่งตาม เพราะกลัวจะเดินตามคิบอมไม่ทัน ทั้งดงเฮและคิบอมก็ต่างยิ้ม แต่พยายามที่จะไม่ให้อีกฝ่ายรู้ ทั้งคู่มีความรู้สึกเหมือนกันคือ
‘ฉันมีความสุขจัง’
ความคิดเห็น