คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนร่วมงาน!
-4-
(Heechul’s talk)
อ้ะ ๆ ตอนนี้ผมอยู่โซลแล้ว!!! ปลื้มปิติอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว โฮะๆๆๆๆๆ (มันเวอร์ไปหน่อยหรือเปล่าฟะ) ก็นะ คนมันตื่นเต้นนี่นา พอถึงโซลพรุ่งนี้ก็มีงานมีการทำ ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่ว่านะเดินทางมาตั้งหลายชั่วโมง บัดนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย (แน่ใจหรอเจ๊ : ไรเตอร์)
“เจ๊ ตอนกลับก็ไม่ช่วยขนของ พอถึงห้องแล้วยังจะไม่ช่วยขนอีกหรอเนี้ยยยย!” ไอ้ป่องบ่นอีกแล้ว เฮ้อ~ น้องชายหรือพ่อวะเนี้ย (?)
“เออรู้แล้วล่ะน่า! เดี๋ยวช่วยๆ เออ ไอ้ป่อง เย็นนี้พี่ทึกกี้จัดงานสองทุ่มครึ่งนะ! แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันด้วย!”
“ทำไมต้องเป็นผม!?”
“เพราะแกเป็นน้องชายฉันไงไอ้ป่อง”
“อืมๆ”
“เออไอ้ป่อง! เมื่อคืนฝันว่าไปเหยียบเปลือกโลกมาด้วย”
“แหมเจ๊! ทำเป็นเรื่องหน้าตื่นเต้น ก็ที่เรายืนอยู่นี่มันก็เปลือกโลกไง เอาไว้ไปนอกโลกก่อนแล้วค่อยมาคุย”
“อย่ามาเทศได้มะ! เบื่อคนฉลาดรู้จริงๆเลยวุ้ย!!!” เชอะ! ไอ้น้องบ้า มาฉลาดกว่าผมได้ไงอ่ะ! มันน่ามั้ยล่ะ
“เอาเหอะเจ๊ ตกลงจะไปหรือเปล่างานเลี้ยงน่ะ นี่มันก็จะหนึ่งทุ่มแล้ว ไหนจะแต่งตัวอีก”
“ฉันอยากหาอะไรกินก่อนอ่ะไอ้ป่อง”
“รอไปกินที่งานเลี้ยงเลยดิเจ๊! จะรีบกินไปไหน” เอ๊ะไอ้น้องบ้า! พี่ชายคนสวยหิวทั้งที ไม่คิดจะพาไปหาของกินเลยหรือไงฟะ แอบน้อยใจจริงๆ! - -
“เร็วๆเจ๊ จะยืนคิดอีกนานมั้ย!! จะไปไม่ไป ถ้าขืนยืนบื้ออยู่อย่างนี้ผมจะไม่ไปเป็นเพื่อนแล้วนะ!”
“เออ! เร่งจริงๆ” เร่งได้เร่งดีเลยนะไอ้น้องบ้า นี่ถ้าผมมีเพื่อนไปนะ ผมไม่ง้อไอ้ป่องหรอก เชอะ! เอาเหอะ ตามใจไอ้ป่องหน่อยแล้วกัน ไปถึงงานแล้วค่อยทิ้งๆไป (ที่งานมีเพื่อนน่ะ) โฮะๆๆๆๆๆๆๆ ความคิดนี้ชั่งดีเลิศประเสริฐศรีแท้~~
ณ คฤหาสพี่ทึกกี้
คืองานที่จัดเนี่ย จัดที่บ้านพี่ทึกกี้น่ะ แล้วไหนบอกจะมารับผมที่อพาร์ทเมนท์ สุดท้ายก็ให้ผมบึ่งรถมาเองอยู่ดีให้ตายสิ วันนี้ผมแต่งด้วยชุดโทนดำแดง เสื้อสีดำ ทับด้วยเสื้อกั๊กสีแดง กางเกงของผมสีแสบอย่าบอกใคร ก็ผมใส่กางเกงสีแดงน่ะสิ ตัดกับร้องเท่าหนังสีดำทำให้ดูสง่ามากขึ้น ก็งานนี้จัดมาเพื่อผมนี่นา อีกอย่างผมชอบสีแดงเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว ของแบบนี้ผมไม่อายหรอก ผมชอบอะไรที่เด่นๆ
“พี่ซินนนนนนนนนนนนนนนน!” อ๋า ฟักทองมินนี่ นี่เอง ผมก๊นึกว่าใครทักมา โอ้หมอนี่มางานนี้ด้วยหรอเนี้ย เอ ... แล้วคยูแฟนมินนี่จะมาหรือเปล่าเนี่ย ถ้ามาจะได้ทำความรู้จักกันไว้ในฐานะเพื่อนร่วมงาน
“ไงล่ะมินนี่” ผมทักแบบสบายๆ
“แต่งมาซะเด่นเลยนะพี่ซิน สมเป็นนางพญาจริงๆ” เอ ตกลงมันจะให้ผมเป็นนางซินหรือนางพญากันแน่ฟะเนี้ย! แต่นี่มางานซักพักแล้วทำไมยังไม่เจอนางฟ้าทึกกี้สุดสวยอีกล่ะเนี้ย!? แปลกจริง
“แล้วพี่ทึกกี้ล่ะ”
“อ้อ ไปรับพี่คังอินน่ะ เห็นว่าพี่คังอินรถเสียเลยให้พี่ทึกกี้ไปรับ” โหย ที่แท้ก็เห็นแฟนดีกว่ารุ่นน้องนี่เองนะพี่ทึกกี้ ถึงว่าตอนแรกบอกจะมารับ ๆ ไปๆมาๆ ให้มาเองซะงั้น ทำไมชีวิตนี้ผมมีเรื่องให้น่าน้อยใจเยอะจังเลย - -
“อ้าว ไอ้ป่อง ไหงมาแล้วไม่พูดล่ะ ยังเหมือนเดิมเลยนะ นิสัยไม่ค่อยพูดเนี่ย ^^” มินนี่หันไปทักไอ้ป่องที่เดินมาเงียบๆ จนผมไม่รู้ว่ามันยังเดินตามผมมาอยู่หรือเปล่า
“ก็ไม่มีอะไร สวัสดี ^^” ไอ่ป่องยังคงเหมือนเดิม ทักทายด้วยคำธรรมด๊าธรรมดา นี่ขนาดมินนี่เพิ่งกลับมาจากปารีส น้องชายตัวดีของฉันยังทักได้แค่เนี้ย!?
“เหมือนไม่มีเปลี่ยนเลยนะไอ้ป่อง!”
“ก็มันไม่มีอะไรจะต้องให้พูดนี่หว่า - -“ ไอ้ป่องตอบ
“เอาเหอะๆ อ้อ! พี่ซิน วันนี้คยูกับฮันเกิงแล้วก็เพื่อนๆน้องๆ ของฮันเกิงมาด้วยนะ พี่ซินก็ทำความรู้จักเพื่อนร่วมงานไปซะนะ ^^”
“อ่าจริงหรอ?”
“อ่า ฉันว่าพี่จะต้องชอบพวกเขาแน่ๆ”
“ฉันก็คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ! ^^” เอ .. แต่รู้สึกว่าตาขวาจะกระตุกนะ! โอ้~ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง นี่มันงานของฉันนะ
“ไอ้ป่องงงงงงง”
“เฮ้ย! ไอ้เย่! แกมาได้ไง ฉันไม่ได้ชวนแกนะเว่ย!”
“ฉันตามอุคกี้มา”
“ไอ้ตัวเล็กนั่นน่ะนะ? เอ แล้วเรียวอุคจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะ เจ๊รู้จักหรอ”
“ไม่นะ ฉันไม่รู้จัก ><” ผมตอบไอ้ป่องไป
“ก็คืองี้นะ อุคกี้ของฉันน่ะมีเพื่อนเป็นน้องของฮันเกิง(ดงเฮนั่นแหละ) และฮันเกิงมางานนี้ อุคกี้เลยมาเป็นเพื่อน(ดงเฮ)น้องของฮันเกิงน่ะ งงมะ?” เยซองอธิบายซะยาว งง นิด ๆ แต่ก็พอเข้าใจ เอ๊ะ! ยังไง (?)
“อืม เข้าใจ” ดู๊ดู ไอ่ป่อง ตอบได้สุดยอดจริงๆ ไม่พูดจริงๆ ด้วยแฮะ - -
“อ้ะ! พี่ซิน นั่นคยูมาแล้ว!! คยูทางนี้จ้ะ!!!!!!!!!!” มินนี่หันมาพูดกับผม และหันไปตะโกนเรียกบุคคลที่น่าจะชื่อคยู เอ...แต่หน้ามันคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน และทันใดนั้นเอง ผมก็ต้องรู้ทันทีว่ามันคือใครเมื่อเห็นคนที่มากับคยู ก็นั่นน่ะมันไอ้เจ๊กนั่นนี่นา ถ้าอย่างนั้น คยูเป็นผู้จัดการส่วนตัว ไอ้เจ๊กก็น่าจะเป็นฮันเกิงนักร้องจีนที่มาดังในเกาหลี ผมผู้ช่วยผู้จัดการ ? ขอเวลาเรียบเรียง .....
อ้ากกกกกกกกกกก! ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องไปร่วมงานกับไอ้เจ๊กนั่นน่ะหรอ! ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไม่เอาเว้ย แบบนี้! ฮือๆ นึกว่าจะมีเรื่องดีๆเข้ามาซะแล้ว ดันมาเจอเรื่องที่ไม่ดียิ่งกว่าอีกโฮ!!! ชีวิตนี้ผมจะอยู่สุขกับคนอื่นบ้างมั้ยยย!?
“อะ อ้าว! พี่ซินทำไมทำหน้าอย่างกับจะลาโลกอย่างนั้นล่ะ? หรือว่าตื่นเต้นมาเกินไปที่ได้เจอกับคยูแล้วก็พี่ฮันเกิงน่ะ?” มินนี่ถามผม โดยที่ไม่รู้อะไรเลยว่า ผมโคดจะชอบฮันเกิงเลยยยย (ประชด)
“นี่! มินนี่ ฉันจะต้องทำงานกับไอ้เจ๊กนี่จริงๆน่ะหรอ”
“พี่หมายถึงพี่ฮันเกิงน่ะหรอ?”
“เออ!” ไม่อ๊าวไม่อาววววว ผมไม่อยากทำแล้วง่ะงานนี้ ตายแหงมๆ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการ ไปเป็นทาสมันเลยงั้นหรอ โอ้ นางซินผู้บอบบาง ต้องถูกใช้งานจนไม่สบาย เข้าโรงพยาบาลและตาย เลยหรือนี่ ไม่น้า~~~ (เจ๊หยุดเพ้อสักห้านาทีจะเป็นไรมั้ยคะ : ไรเตอร์)
“หวัดดีมินนี่ วันนี้ฉันซื้อหมอนฟักทองมาฝากด้วยนะ! ^^”
“จริงหรอคยู!!!! อยู่ไหนล่ะ? *0*”
“อยู่บนรถครับ เดี๋ยวเลิกงานและเดี๋ยวเอามาให้นะครับ ^^” โอ้ยเลี่ยน!! เบื่อคนมีคู่โว้ยยยย!
“อ้ะ นี่คือคุณฮีชอลสินะครับ ที่จะมาทำงานกับผม เอ ... แต่คุณนี่ใช่คนที่...”
“ชื่อฮีชอลหรอเนี้ย ที่แท้ก็จะมาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการนี่เอง งั้นเราคงต้องร่วมานกันสินะ - - ฮีชอล นายคงจะต้องดูแลฉันไปอีกนานเลยแหละ ^^”
“นี่นาย อย่ามากวนโมโหฉันนะ อย่ามาตีสองหน้าหน่อยเลย ไม่ชอบฉันก็ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มได้มั้ย ฉันไม่ชอบ!”
“โอ๊ะ โอ ... ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับคุณฮีชอล เราจะต้องร่วมงานกัน ขืนคุณยังใช้อารมแบบนี้ แล้วจะดูแลผมได้ไหมเนี้ย? นี่ถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมา คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นความผิดใคร^^” ประโยคหลังมันมากระซิบข้างหูผมอ่ะ ตีสองหน้าชัดๆ!
“นี่นาย! หุบปากไปเลยไป๊!” ผมตวาดใส่ ก็มันเหลืออดแล้วนี่นา
“พี่ซิน ทำไมไปว่าพี่ฮันเกิงแบบนั้นล่ะ!”
“มินนี่ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่าน่า! หมอนี่น่ะ ร้ายจะตาย” ผมพูดความจริงนะ! และแล้วการนินทาไอ้เจ๊กก็ต้องจบลงด้วยการมีเสียงคนตะโกนแทรกเข้ามา!
“อ้า!!!! พี่ฮันทำไมเดินไม่รอเค้าเลย” เอ...หมวยนี่น่าจะเป็นน้องของไอ้เจ๊กแน่เลย - - ไม่น่ามีพี่อย่างไอ้เจ๊กนี่เลยอ่ะ
“นังหมวยช้าทุกงานเลยนะเรา” ไอ้เจ๊กบ่น
“ใครใช้ให้เฮียเดินเร็วล่ะ..อะ อ้าว! คิบอม!!!!!” หมวยน้อยท่าทางจะตกใจมากที่เห็นไอ้ป่องท่าทางสองคนนี้จะกิ๊กกันจริงๆ แฮะ โฮะๆๆๆ เสียอย่างเดียว หมวยไม่น่าเป็นน้องไอ้เจ๊กเล้ยยยยย! TT^TT คนสวยแซด! เอ แต่คนที่มากับหมวยน้อยนี้ทำไมทำหน้ากระอักกระอ่วนจังเวลามองเยซอง - - แต่ดู๊ดูเยซองมองเพื่อนหมวยน้อยตาหวานเยิ้มเลย - -
“ดงเฮ ^^”
“พูดน้อยอีกแล้วนะคิบอม”
“ก็ไม่มีอะไรจะพูดนี่ - - “ ไอ้ป่องพูดเป็นแต่ประโยคนี้หรือไงฟะ!?
“อ่า ฉันลืมแนะนำ นี่เรียวอุค เพื่อนสนิทของฉัน ^^”
“อ่ายินดีที่ได้รู้จักครับๆ อ้อนี่ก็เพื่อนสนิทผม เยซอง”
“หวาดดีคร้าบบบ~ อุคกี้! เจอกันอีกแล้วดีใจจังเลย ^o^” เยซองหรือไอ้หน้าซาลาเปาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส่ ผิดกับเรียวอุค
“แต่ฉันรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกเลย TT^TT”
“เอ๋ เยซองใช่คนที่เรียวเล่าให้ฟังแน่เลย ใช่มั้ยครับ เยซองใช่คนที่ตามตื๊อเรียวอุคจริงๆสินะ โอ้ โลกกลมจังเลยอ้ะ!“
“ดงเฮ เรื่องแบบนี้ใครเขาให้พูดกันล่ะ!” เรียวอุคปราม
“นั่นสินังหมวย อายเขาจริงๆ” ไอ้เจ๊กเสริม
“อะไรกัน ก็เค้าคิดยังไงก็พูดอย่างนั้นนี่นา เค้าผิดหรือไงเล่าเชอะ! ไปแล่ว งอน!!!” หมวยน้อยเชิดหน้าใส่และเดินจากไป อะอ้าว! ไอ้ป่องตามไปซะงั้น มันชักยังไงๆ อยู่นะคู่นี้ โฮะๆๆๆ แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องมองอยู่ โอ๊ะ! ไอ้เจ๊กนี่เอง จ้องอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงวะ! ว่าแล้วผมก็เชิดหน้าใส่ไอ้เจ๊กนั่นแล้วหันไปคุยกับคนอื่นๆต่อ
(Donghae’s talk)
เฮ้อ~ ความจริงแล้วผมไม่ได้งอลหรอก ฮ่าๆๆๆ ใครๆก็รู้ว่าผมชอบแกล้งงอล แต่ที่ผมออกมาเพราะผมอยากให้เยซองกับเรียวอุคคุยกันมากกว่า ผมไม่อยากขัด ฮ่าๆๆๆ (โอโห ด๊องใช้สมองส่วนไหนคิดเนี้ย คนในงานเยอะออกอย่างนั้น เรียวอุคกับเยซองคงคุยกันสะดวกหรอก - -)
“มาเดินเล่นคนเดียวในที่เปลี่ยวแบบนี้มันไม่ค่อยจะดีเลยนะดงเฮ”
“ อะ อ้าวคิบอม ^^ มาได้ยังไงเนี้ย แล้วไม่อยู่ในงานต่อหรอ อ่า แล้วพี่นายจะไม่ว่าหรือไงที่นายออกมาอย่างนี้น่ะ?”
“คำถามที่หนึ่งฉันเดินมา คำถามที่สองฉันเบื่อความวุ่นวาย คำถามที่สามยัยเจ๊นั่นไม่ว่าฉันหรอก เพราะยัยนั่น่ะเจอเพื่อนแล้ว!”
“อ๋า~ ฉันคงถามมากไปสินะ” อีกแล้วแฮะ ไปถามคิบอมมากเกินไปอีกแล้ว
ป๊อก~ โอยย คิบอมดีดหน้าผากผมพร้อมพูด
“ฉันยังไม่ได้พูดแบบนี้ซักหน่อยนะ”
“ก็ไม่รู้สิ ฉันกลัวนายคิดอย่างนั้น!”
“มันก็น่ารักดีนะ” เอ๋? คิบอมว่าไงนะเมื่อกี้
“นายว่าไงนะ?”
“อ้อ เปล่าหรอกชั่งมันเถอะ” เชอะ! ทำไมชอบปล่อยให้ค้างคาจังเลย
“ง่ะ - - คิบอมแล้วนี่นายเป็นเพื่อนกับเยซองนานหรือยังอ่ะ”
“ตั้งแต่เด็กเลยล่ะ นายล่ะ เอ่อ กับเรียวอุคน่ะ”
“ฉันกับเรียวอ่ะนะสนิทกันตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว! ^^ ไปไหนมาไหน ก็ไปด้วยกันตลอด เรียวน่ะไม่เคยมีความักเลยนะ ถ้าเพื่อนคิบอมจะจีบเพื่อนฉันน่ะ คงยากหน่อย เพ่ะเรียวไม่เคยเหลียวแลใครมาก่อนเลยล่ะ! นี่ฉันพูดมากไปหรือป่าวเนี่ย - -“ เผลอคุยยาวอีกแล้ว ><
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เท่าไหร่”
“นายหัวเราะ? ฉันชอบจังเลยเวลานายหัวเราะน่ะ ^^”
“มันแปลกมากนักหรือไง - -“
“เปล่าซักหน่อยอ่ะ ^^”
(end Donghae’s talk)
(Sungmin’s talk)
สวัสดีคร้าบ~ ผมซองมิน ครับ คงพอๆรู้จักกันแล้วใช่ไหมล่ะครับ ตอนนี้ผมชวนคยูออกมาเดินเล่นข้างนอกล่ะ เพราะต้องการจะถามอะไรเกี่ยวกับพี่ซินกับพี่ฮันสักหน่อยน่ะครับ ^^
“มินนี่มีอะไรจะถามฉันหรอ *0*?”
“ฉันอยากรู้ว่า พี่ซินกับพี่ฮันมีอะไรกันหรอ ดูท่าพี่ซินไม่ค่อยจะชอบพี่ฮันเท่าไหร่เลยๆ ทั้งๆที่หลายคนเวลาเจอพี่ฮันแล้วจะต้องชอบกันทั้งนั้น”
“คือ มินนี่จำวันที่ฉันไปทะเลได้ไหมล่ะ?”
“จำได้ทำไมหรอ *0*”
“วันแรกที่ไปถึงน่ะ สองคนนั้นมีเรื่องทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกเลยล่ะ!”
“จริงอะ!? ตายแล้ว และสองคนนั้นจะต้องทำงานร่วมกันอีกนะ แล้วงานนี้จะสงบสุขไหมเนี้ย พี่ซินยิ่งความอดทนน้อยอยู่ด้วยสิ!”
“น่าๆ อย่าเครียดเรื่องของคนอื่นเลย เดี๋ยวฉันพาไปดูฟักทองที่ซื้อมานะ ^^”
“เอาสิ ฉันอยากเห็นอยู่พอดี ^^” ผมรู้หรอกน่า คยูเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้ผมคิดเรื่องคนอื่นมาเกินไป หึหึ~ แต่ก็นะ ผมก็ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าสองคนนั้นถ้าอยู่ด้วยกันนานๆจะเข้ากันได้หรือเปล่า ก็โบราณเขาบอกนี่ ว่าเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้นน่ะ! จะจริงหรือเปล่าก็ดูจากงานนี้ล่ะ!
(end Sungmin's talk)
------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เวลา ตี 1 กว่าแล้ว ปีใหม่พอดี ไรเตอร์มาอัพข้ามปีกันเลยทีเดียวนะคะ
เพราะฉะนั้นช่วยกันเม้นให้ไรเตอร์ด้วยน้า~~
Happy new year คร่า!
ความคิดเห็น