คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แรกพบ Kihae / งานใหม่!
-2-
เฮ้ยยยยยยยยยย! ไอ้เจ๊กนี่อยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ ผมงง ไอ้บ้านี่มัน อย่าบอกนะว่า มันอยู่โรงแรมเดียวกับผมน่ะ กร๊าซซซซซซซซซซซ! ทำไมผมถึงเจอเรื่องซวยไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะ เหตุการณ์พวกนี้มันทำให้ผม..เกลียดทะเลโว้ยยยยยยยยยยยยย!
“นี่นาย! นายมาที่นี่ได้ยังไงอ่ะ” โอ้ความคิดผม มันออกจากปากผมไปแล้ว!
“เฮ้! โรงแรมนี้นายเป็นเจ้าของหรือไง ฉันถึงจะมาอยู่ไม่ได้น่ะ” อีตาบ้านี่!
“นี่นาย…!” เถียงไม่ออก อ้ากกกกกก ไอบ้านี่มันกล้ามาย้อนผมแบบนี้ได้ยังไง ชีวิตนี้ไม่เคยมีใครเคยทำแบบนี้กับผม ><
“อะไรกันพี่ฮัน จะไปมีเรื่องกับเขาทำไมล่ะเนี้ย” ผู้ชายหน้าตาน่ารัก ดูขี้อ้อนถามอีตาบ้าหน้าเจ๊กอย่าง งงๆ
“นี่นังหมวย ตอนอยู่ร้านอาหารนี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเขาเลยหรอว่ามีอะไรกันน่ะ ถึงจำผู้ชายคนที่โวยวายในร้านไม่ได้”
“โธ่! ก็ตอนนั้นเค้าหิวนี่นา เลยไม่ได้ .....สนใจอ่า U_U”
“เอาเถอะน่าฮัน”
“เออ ๆ พอดีมันพาลไปหน่อยว่ะ! ไอ้วอนแกก็พาฮยอคไปนอนได้แล้ว ดูหน้าอึนฮยอคแล้วเหมือนจะไม่สบาย - -“
“เออจริงด้วยว่ะ ฮยอคจี้ๆ เดี๋ยวผมพาไปนอนพักนะ”
“อื้ม ๆ”
“อ้ะ รอเค้าด้วยยยยยยยยยย!” ชายหนุ่มขี้อ้อนรีบวิ่งตามไป งั้น.. ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับไอ้เจ๊กนี่น่ะสิ!
“ว่าไง เมื่อกี้จะด่าฉันว่าอะไรหรอคุณผู้ชายหน้าสวย!”
“นี่นาย อย่ามาย้อนฉันนะ! ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ไอ้หน้าเจ๊ก! อ้อ มีเรื่องนึงคือ ไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้มาก่อน จำไว้เลยนะ ว่าฉันเกลียดนาย!”
“ฉันชอบนายตายล่ะ - -“
“นี่นาย...! อย่าหนีนะ กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ นาย ไอ้เจ๊กหน้าจีนลายมังกร มานี่นะ อีตาบ้า! นายกล้ามากนะที่ทำแบบนี้ อ้ากกกกกกกกก! ><” เหลืออดจริงๆ อีตาบ้านี่มันเดินหนีผม เกลียดมันจริงโว้ยยยยยยยยย! พระเจ้าได้โปรดอย่าให้ผมได้เจอมันอีกเป็นครั้งที่สามเลยเถอะ!
(end Heechul’s talk)
(Kibum’s talk)
สวัสดีครับ ทุกคนคงเคยเจอผมกันบ้างแล้ว ผมคิบอมหรือไอ่ป่องที่เจ๊เรียกแหละครับ ตอนนี้ผมหนีนางพญาขี้โวยวายมาได้สักพักแล้ว ดี! ปล่อยให้ยัยเจ๊คนสวยจ่ายเงินไปเลย - - ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงแรมแล้วล่ะ กำลังเดินเล่นอยู่ในสวน เฮ้อ~ คนอื่นชอบบอกว่าผมไม่ค่อยพูด พูดเยอะๆหน่อยก็ดี แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ ก็ในเมื่อมันไม่มีอะไรจะพูดนี่!
“รอเค้าด้วยยยยยยยยยย!”
โอ๊ะ! ใครเนี่ยซุ่มซ่ามจริง ๆ
“อ้ะ ขอโทษนะๆๆๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่า!!!!!” น่ารักจัง...เอ้ย! อะไรของแกวะคิบอม - -
“คราวหลังเดินให้ระวังหน่อยก็ดีนะ” ผมบ่น
“ง่า~ เค้าขอโทษน้า~~ >///<”
“อืม รู้แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร - -“
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เอางี้เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษละกันนะ!” หา!!! ข้าวอีกแล้วเร๊อะ! ให้ตายสิ คนพวกนี้คิดอะไรไม่ออกนอกจากเลี้ยงข้างแล้วหรือไง - -
“ชั่งเถอะน่า!” ไม่เอาหรอกกินสองรอบจนพุงจะแตกแล้ว
“ไม่ได้นะ! ฉันผิดฉันก็ต้องไถ่โทษสิ! ฉันเป็นคนผิดจะปล่อยให้คนที่ถูกกระทำซวยอย่างเดียวได้ยังไง ไม่รู้ล่ะยังไงฉันก็จะต้องเลี้ยงข้าวนายให้ได้ ^_^ ว่าแต่ นาย
“คิม คิบอม - - “
“คิบอม! คิบอมหรอ อ้า ทำไมพูดน้อยจัง แต่ชั่งเถอะไปกินข้าวกันนะเดี๋ยวฉันเลี้ยง
“ไม่เป็นไรฉันอิ่มแล้ว - -“
“ได้ไงกัน นายพูดอย่างนี้เพราะเกรงใจฉันใช่ไหมล่ะ แหม~ ไม่เป็นไรหรอกน่าไม่ต้องเกรงใจ ยังไง ฉันก็ผิด” เอ๊ะ! ยัยนี่นี่ยังไง ก็ผมอิ่มจริงๆ นี่นา
“บอกว่าไม่เป็นไร ฉันอิ่มจริงๆ!” ผมเผลอตะคอกไป
“งะ งั้นหรอ ขอโทษนะ แต่ว่าฉันรู้สึกผิดนี่ TT^TT” ให้ตายสิ รู้สึกผิดจริงๆ
“เอ่อ..งั้นพรุ่งนี้สิ พรุ่งนี้นายค่อยไถ่โทษฉัน”
“เลี้ยงข้าวหรอ *0*”
“ให้ตายสิ นายนี่จริงๆเลยนะ ชีวิตนี้อยู่เพื่อกินหรือไงกัน”
“แหม~ ก็ฉันไม่รู้จะไถ่โทษยังไงนี่นา!”
“พรุ่งนี้ฉันกินข้าวกับพี่ชายอ่ะ! งั้นเพื่อการไถ่โทษพรุ่งนี้แปดโมงนายก็มาเดินเล่นชายหาดเป็นเพื่อนฉันสิ - -“ เฮ้! ผมชวนยัยนี่ออกไปเดินเล่นงั้นหรอ ไม่สมกับเป็นผมเลยแฮะ! - -
“จริงนะ! เฮ้ออย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย ^____^”
“เอาเถอะ อย่าเลตและกัน! - -“
“ฉันไม่เคยเลตอยู่แล้วล่ะน่า โอะโอ... ฉันลืมไปเลยว่าฉันกำลังวิ่งกลับห้อง แต่ดันมาคุยกับนายซะนาน ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ชายฉันว่า ^^ บ๊ายบาย ฝันดีนะคิบอม เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม” และยัยคนหน้าหมวยนั่นก็วิ่งกลับไป เอ... แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงต้องยิ้มด้วยนะ แปลก! แต่ชั่งเถอะกลับห้องมั่งดีกว่า ป่านนี้ยัยเจ๊นั่นโวยวายไปถึงไหนแล้วนะ (?)
ณ ห้อง
“ไอ้ป่องงงงง! แกไปไหนมาหา!” นั่นไง เข้าห้องปุ๊บก็โดนโวยใส่ปั๊บ
“เดินเล่นฮะ ^^”
“แกยิ้ม (?) แปลก! แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นนี่หว่า…นี่ไอ้ป่องฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกนะที่ปล่อยให้ฉันจ่ายค่าอาหารน่ะ แล้วไหนจะเรื่องปล่อยให้ฉันโดนให้เจ๊กหน้าจีนนั่นหยามอีก!”
“เอ๋(?) ใครอ่ะเจ๊กหน้าจีน?” งงสิครับ ใครหว่า??
“ไม่รู้เว่ย! โมโห!!!! นอนแล่ว! ฝันร้ายนะไอ้ป่อง ชิ!” อ้าวเจ๊ ง่ายจังเลย มาแช่งให้ผมฝันร้ายซะงั้น แต่ก็นะ มีคนอวยพรให้ฝันดีแล้วนี่นา คงไม่เป็นไรหรอก เอ๊ะ! แล้วผมคิดถึงหน้ายัยหมวยนั่นทำไมกันนะ คนวุ่นวายอย่างนั้นน่ะ ไม่เห็นน่าคิดถึงเลย โว๊ะ! สมองไปและม รีบนอนดีกว่า ก่อนที่จะคิดอะไรมากกว่านี้ - -
(end Kibum’s talk)
(Donghae’s talk)
คิบอม คิบอม คิบอม! ทำไมฉันรู้สึกถูกฉโลกกับนายจังเลยนะ!? เฮ้อ~~ รีบกลับห้องดีกว่าเรา เดี๋ยวพี่ฮันกับพี่ฮยอคและก็พี่วอนพี่คยู จะเป็นห่วง
“กลับมาแล้ววววววว!”
“นังหมวยหายไปไหนมาเนี้ย!” พี่ฮันถาม
“ก็...เดินเล่น! ^____^”
“แหม! ยิ้มหน้าบานเลยนะหมวย โรงแรมมีอะไรน่าชมหรอ” พี่คยูถาม
“ก็เปล่าอ่ะ! ^^”
“เฮ้อ~ หมวยนอนได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะไข้ขึ้นเหมือนฉัน” อึนฮยอคบอก
“รู้แล้วน่า! ^^”
“อื้ม หมวยนอนกับฮยอคใช่มะ” พี่วอนถาม
“แน่สิ!”
“งั้นฝากดูแลฮยอคด้วยนะ *0*”
“รู้แล้วน่าพี่วอน!! เค้านอนก่อนน้า~~ ^^”
“อย่านอนตกเตียงล่ะนังหมวย”
“พี่ฮันอ่ะ! เชอะ!!!” พี่ฮันนะพี่ฮันมาล้อผมอ่ะ! ไม่เอาและไปนอนดีกว่า เฮ้อ~ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง ^^ ป่านนี้คิบอมจะนอนหรือยังนะ!?
“หมวย เป็นอะไรนอนยิ้มอยู่ได้ ^^?” ฮยอคถามผม
“เปล๊า ^^”
“แน่ะ ๆ มีความลับอะไรกับฉันเนี้ยยัยหมวยน้อย!”
“ไม่มีอะไรซักหน่อย! นอนดีกว่า U_U” ผมพลิกตัวหันหลังให้ฮยอค
“เชอะ! ทำเป็นไม่บอก”
“ฝันดีนะ..” คิบอม ^^
ณ ชายหาด เวลา 08:00 น. (เป๊ะ)
“คิบอมมมมมมมมมมมมม!”
“อืม มาแล้ว”
“นายมาช้ากว่าฉันนิดเดียวเอง ^^”
“รู้แล้วน่า!”
“กินข้าวกันมั้ย? ^^” ผมนหิวนี่นา
“ฉันกินมาแล้วอ่ะ” ผมกล้มหน้าขอโทษ ง่ะคิบอมกินมาแล้วหรอเนี้ย ให้ตายสิ ทำไมผมนต้องชวนคิบอมไปกินข้าวด้วยล่ะ เมื่อวานคิบอมก็บอกอยู่ว่าเดินเล่นเฉย ๆ โอ้ย ปลาทองจัง ><
“เออ จะไปกินมั้ยล่ะ”
“^^” ผมนเงยหน้าไปสบตาคิบอมแล้วยิ้ม พลางพยักหน้าเบาๆ
“แล้วจะยืนยิ้มอีกนานมั้ย ตามมาสิ!”
“อะ อื้อ! *0*” ผมมีความสุขจัง ^^
(end Donghae’s talk)
(Heechul’s talk)
เฮ้ย!!! เผลอเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวไอ้ตี๋แก้มป่องหายไปอีกแล้ว ไอ้น้องบ้าทำไมชอบทิ้งให้ผมจ่างเงินอยู่เรื่อยเลย โว๊ะๆๆ!
“อ๋อ เห็นหมวยบอกว่าจะไปเดินเล่นน่ะ บอกให้พวกเรากินกันก่อนเลย” เสียงคนคุยเจี้ยวจ้าว
“หรอ อื้มๆ นังหมวยนะนังหมวย จะไปไม่เคยจะชวนพี่ตัวเองเล้ย!” เอ๊ะ! เสียงแบบนี้อย่าบอกนะว่า ผมพูดพลางหันไปมอง O_O อ้ากกกกกกกกก! ไอ้เจ๊กนี่อีกแล้ว!!! ทำไมชีวิตนี้ผมถึงซวยอย่างนี้นะ ทำไมถึงไม่มีเรื่องดีๆ เข้ามาเลย พระเจ้า ผมขอเรื่องดีๆ ซักครั้งจะได้มั้ยยยยยยยยย~~~
ติ๊ดๆ~ ติ๊ดๆ~
ไม่ต้องตกใจนี่มันเสียงโทรศัพท์ผม
“ฮัลโหล ว ว!” ผมกรอกเสียงลงไป
(พี่ซิน นี่ฉันเองนะ) ฉันเองนะแล้วใครกันเนี้ย เอ แต่เรียกผมว่า พี่ซิน หรือว่าจะเป็น
“ซองมิน!!!!”
(อ่าฮะใช่ ๆ ฉันนึกว่าพี่จะจำฉันไม่ได้ซะอีก)
“โทรมาได้ไงอ่ะ ซองมิน นายอยู่ปารีสไม่ใช่หรอ แล้วโทรมาได้ไง” งงเลยดิ ก็ไหนซองมินเรียนอยู่ปารีสไม่ใช่หรอ
(ฉันกลับมาเกาหลีแล้ว)
“เมื่อไหร่อ่ะ?”
(สองวันที่แล้ว พอไปหาพี่ที่บ้านพี่ก็ไม่อยู่ ฉันเลยโทรไปหาพี่แต่พี่ก็เปลี่ยนเบอร์ซะแล้ว ฉันเลยโทรถามคิบอมน่ะ! อ้อ ได้ข่าวว่าพี่ตกงานนิ)
“ถ้าโทรมาเพื่อจะตอกย้ำล่ะก็ ไม่ต้องก็ได้นะ!”
(โธ่! พี่ซิน ตอกย้ำอะไรเล่า ฉันอุตส่าหห์หางานให้พี่ได้นะ พอดีแฟนฉันอ่ะเป็นผู้จัดการส่วนตัวของนักร้องที่ชื่อฮันเกิง แล้วทีนี้เขาต้องการผู้ช่วยผู้จัดการ ฉันเลยขอให้พี่ไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการน่ะ พี่คงรู้จักใช่ไหม ฮันเกิงน่ะ)
“อื้ม ก็เคยได้ยินอ่ะนะ แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าอ่ะ!”
(พี่ไปอยู่ไหนมาเนี้ย คนเขารู้จักกันหมดแต่พี่ไม่เคยเห็นหน้า!)
“เอาเหอะน่า! ก็ฉันไม่ค่อยคลั่งดารานี่! อืม งานก็ดีนะเงินดีมะ”
(สุดๆอ่ะพี่ซิน! แล้วพี่ตกลงจะรับงานมะ)
“รับสิ!!”
(โอเค งั้นเดี๋ยวฉันบอกแฟนฉันให้นะ^^)
“อืม บาย *0*” เยสสสสส! ในที่สุดคนอย่างผมก็ได้งานแล้วววววว! ยะฮู้!!~ ขอบคุณพระเจ้าที่ยังส่งเรื่องดีๆ มาให้ผมบ้าง ^^ โทรไปบอกพี่ทึกกี้ดีกว่า
“ฮัลโหลวววว พี่ทึกกี้แสนสวย”
(มีอะไรจ๊ะ)
“ซินได้งานแล้วนะพี่ทึกกี้ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการของฮันเกิง”
(จริงอ่ะ น่าอิจฉาจัง จ่ะๆ พี่ยินดีด้วยนะ! อ้อซิน จะกลับจากทะเลวันไหน เดี๋ยวพี่จะได้จัดงานเลี้ยงที่ซินได้งาน)
“พรุ่งนี้อ่ะพี่ อ้อฝากบอกไอ้หมีคังด้วยนะ ว่าซินได้งานแล้วอ่ะ! โฮะๆๆๆ อยากล้อซินดีนักว่าคนตกงาน ตอนนี้ซินได้งานแล้ว พี่อย่าลืมย้ำมันหนักๆ เลยนะ!”
(จ้าๆ แม่ซินแสนสวย อื้ม พี่ทำงานก่อนนะ เดี๋ยวโทรไปใหม่จ่ะ)
“คร้าบพี่ทึกกี้ บายๆ จ๊วฟๆ *0*” ลั่ลล้า~ ในที่สุดผมก็มีงานกับเขาแล้วเย่!!!!! ดีใจจังเลย ฮ่าๆๆๆๆ! อย่างนี้ต้องป่าวประกาศ อะโฮะอะโฮะๆๆๆๆๆ อุ๊ย! ขำจนลืมตัว คนอื่นมองหมดแล้วเสียภาพพจน์ของผมหมด - - แต่ก็นะยังคงแอบดีใจ กรี๊ดกร๊าดดดด ผมได้งาน ผมได้งาน ผม-ได้-งาน!!!!! ฮ่าๆๆๆ (เอ่อเจ๊ ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ- - ท่าทางเจ๊จะตกงานนานมากเลยนะเนี้ย - -)
______________________
ความคิดเห็น