คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันซวย!
-1-
(Heechul’s talk)
สวัสดีคร้าบ~ ทุกคนคงจะรู้จักผมกันแล้วสินะ ผมชื่อฮีชอลครับ ผมมหลายฉายามากเลย แต่ที่มชอบที่สุดก็คงจะเป็นนางซินล่ะ ก็ไม่รู้สิ ผมชอบ ผมมีน้องชายหนึ่งคนนั่นก็คือคิบอม หรือไอ้ป่องที่ผมชอบเรียกมันนั่นแหละครับ พ่อกับแม่ ผมน่ะ ท่านเสียไปใอห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ผมเลยอยู่กับไอ้ป่องแค่สองคน เฮ้อ~ พูดถึงไอ้ป่อง มันหายไปไหนของมันฟะเนี้ย กลับมาก็ไม่เจอ
“ไอ้ป่องงงงงงงงงงงงงงงงงง อยู่หนายยยยย~” ผมตะโกนเรียกลั่นห้อง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เอ๊ะ! หรือไอ้ป่องจะเป็นไรไป เฮ้ย! ไม่จริงน่า
แกร๊ก~ ผมหยุดความคิดทุกอย่างเมื่อมีเสียงเหมือนคนกำลังเปิดประตู! ใครกันนะ หรือจะเป็นขโมยยย โอ้ไม่นะ (เจ๊อย่าเพ้อๆ)
“เจ๊ ตะโกนอะไรเสียงดังลั่นห้อง” อะ อ้าว ไอ้ป่องเองหรอเนี้ย โล่ง~
“ก็ฉันหาแกตั้งนาน แต่หาไม่เจอก็นึกว่าจะเป็นอะไรไป แล้วนี่ไปไหนมาเนี้ย”
“กินข้าว”
“อ้ากกกกกก ไอ้ป่องทำไมแกไม่รอฉันฮะ! รู้ไหมตอนนี้ฉันหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว ทำไมไม่รอฉันบ้างเลย นี่พี่แกทั้งคนนะ ฉันเล่นน้ำแค่แป๊บเดียวแกหนีไปกินข้าวคนเดียวเลยหรือไง ไม่รู้ล่ะยังไงแกก็ต้องพาฉันไปหาข้าวกินเดี๋ยวนี้!”
“เฮ้อ ทำไมชอบสั่งจังนะนางพญา!”
“ก็ฉันหิวนี่! ถ้าฉันไม่ได้กิน มีหวังเป็นโรคกระเพาะ หรือไม่ กระเพาะอักเสบเข้าโรงพยาบาล ปวดท้องตาย มิหนำซ้ำฉันยังอาจจะป็..”
“พอเหอะเจ๊ เลิกเพ้อ ๆ ตกลงจะไปกินข้าวไหม - -“
“ของมันแน่อยู่แล้ว” ผมตอบแล้วรีบลากน้องชายตัวดีออกมาเพื่อจะไปหาร้านอาหารทาน
ณ ร้านอาหาร
โอ๊ะโอร้านอาหารร้านนี้น่ารักมากเลย ตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด ดูแล้วสดชื่น ดูแล้วสบายตาชะมัด
“ป่อง มื้อนี้แกเลี้ยงนะ โทษที่ไม่ยอมรอฉันเล่นน้ำเสร็จ”
“ถ้าขืนรอ ผมคงหิวตาย”
“ว่าไงนะ!”
“เปล่า - -“ หนอยไอ้น้องบ้า ทำไมไม่บอกกันดี ๆ วะ อย่างนี้ต้องโวย!
(end Heechul’s talk)
(Hangeng’ talk)
หวัดดีครับ ผมชื่อฮันเกิง เป็นคนจีน ฟังและพูดเกาหลีรู้เรื่อง ผมไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย แต่ผมมีอาชีเป็นนักร้องดาราล่ะ! ถึงแม้มันจะวุ่นวายแต่ก็ยังดีกว่าคนไม่มีงานทำล่ะ!
วันนี้ผมมาเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ และน้องชายของผมนั่นก็คือ นังหมวยด๊องน้องชายผมเอง และมี ซีวอน อึนฮยอค เพื่อนผมเอง (สองคนนี้เขาแอบกิ๊กกั๊กกันล่ะ - -) และผู้จัดการส่วนตัวของผมคือไอ้คยู เพื่อนสนิทของผมล่ะ
“พี่ฮัน เค้าหิว เค้าอยากกินข้าว หิ๊วหิววว ~ เราไปกินข้าวร้านนู้นกันนะ *0*” นังหมวยอ้อนพร้อมทำตาวิ้งๆ~ และชี้นิ้วไปยังร้านที่แลดูน่ารัก ไม่ค่อยมีคน อืม..บรรยากาศดีแฮะ
“อืมๆ จะกินก็กิน” ผมว่าแล้วเดินนำไปที่ร้านนั้น
เมื่อมาถึงร้านนังหมวยเล่นสั่งอาหารเยอะซะจน กินแทบไม่หมดเลยล่ะ! ก็นะน้องชายผมมันก็เงี้ยแหละ - -
“อ้ากกกกกกกกก! นี่แกจะไม่บอกจริงๆ ใช่ไหมไอ้ป่อง” โต๊ะข้างๆ ผมโวยวายขึ้นมา ดูจากหน้าตาแล้วสวยเป็นบ้า สง่าซะ แต่ดูวาจาคนเธอสิ - -
“ฮัน หลังปีใหม่แกมีงานเต็มเลยว่ะ! ช่วงนี้อยา..”
“จะบอกไม่บอกไอ้ป่อง!!! ฉันโกรธแล้วนะโว้ยยยยยยยย!” ขณะที่ไอ้คยูพูดผู้หญิงโต๊ะข้างๆก็ขัดขึ้นมา เฮ้ ผมจะคุยธุระเว้ย!
“เอ่อ .. ช่วงนี้อยากทำอะไร กะ...”
“อ้ากกกกกกกกกกกก! ฉันหมดความอดทนกับแกแล้วนะไอ้ป่อง เงยหน้ามาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เอาอีกแล้ว ชาตินี้ผมจะรู้เรื่องนี้ไอ้คยูมันจะพูดมั้ย
“เอ่อ คิอ แกอยากทำอะไรก็รีบทำซะนะ..”
.”กร๊าซซซซซซซ! ไอ้ป่องบ้า แกหาว่าฉันเล่นน้ำนานหรอ ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยย! นี่แกจะไปไหนฮะไอ้ป่อง!” ให้ตายเหอะ ผมก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน หนวกหู! ผมจึงเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น
“นี่คุณกรุณาเงียบๆ หน่อยได้ไหม? คนอื่นเขารำคาญ เป็นผู้หญิงซะเปล่า ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลยนะ คนเขาจะกินข้าวกัน คุณน่ะโวยขึ้นมาเสียบรรยากาศร้านหมด” ผมพูด
“นี่! นายอย่ามายุ่งได้ไหม ฉันจะจัดการน้องชายตัวดีของฉัน เกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ!! อ้อ! แล้วอีกอย่างนะ ฉัน ไม่ ใช่ ผู้ หญิง!!!!! ฉันเป็นผู้ชายเข้าใจไหม ว่าผู้ชายอ่ะ!!!” เอ๋(?) ไม่ใช่ผู้หญิง ให้ตายเหอะ สวยอย่างนี้ ใครๆก็ต้องคิดว่าเป็นผู้หญิงกันทั้งนั้นแหละ!
“แต่ยังงัย คุณก็ไม่ควรรบกวนคนอื่นเขา!”
“นายนี้น่ารำคาญจริงๆ ให้ตายสิ! เจอกับน้องชายตัวดีแล้วยังจะต้องมาเจอกับคนขี้บ่นอย่างนายอีกหรอเนี้ย! (ใครกันแน่ขี้บ่นอ่ะเจ๊) ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เราไม่รู้จักกัน นายไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน!”
“ผมไม่ได้มาสอน แต่คุณกำลังรบกวนเวลาคุยงานของผมอยู่!!! ก็เลยจะมาบอกให้คุณผ่อนเสียงลงบ้าง”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนฮะ!!! ไอ้หน้าจีน โอ้ยยย! อารมเสียยย!”
“ผมก็อารมเสียเหมือนกัน เพราะฉะนั้นกรุณาพูดเบาๆหน่อยแล้วกัน ก่อนที่ทุกโต๊ะเขาจะอารมเสียกันเพราะคุณ!”
“อ้ากกกกกกกก! ไอ้หน้าจีนบ้า ไอ้เจ๊ก ไอ้ ไอ้..!” ผมไม่รอให้ยัยนั่นมาด่าผมหรอก ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ พอดีกับที่พวกเพื่อนๆผมกินเสร็จพอดี ผมจึงวางเงินไว้บนโต๊ะและชวนกลับโรงแรมทันที ให้ตายสิผู้ชายบ้าอะไร ปากจัดซะ! ขี้โวยอีก แถมสวยอีก เห้ย! ผมชมยัยนั่นไปได้ไง เอ... แต่ว่ายัยนั่นเป็นผู้ชายผมควรจะเรียกว่าหมอนั่นสิ แต่ว่า เรียกยัยนั่นน่ะแหละดีแล้ว! เอ๊ะ! แล้วผมจะคิดให้มันรกสมองทำไม (>< )( ><)!
(end hangeng’s talk)
(Heechul’s talk)
อ้ากกกกกกกก! ไอ้เจ๊กนั่นมันเดินหนีผม! ไม่เคยมีใครเดินหนีผมอย่างนี้มาก่อน !!!! โกรธๆๆๆๆๆๆๆ! ตอนแรกโมโหคิบอมอยู่แล้ว มาเจอไอ้เจ๊กหน้าจีนนี่ก็ยิ่งโมโห!!! เอ๋ ว่าแต่ ไอ้ป่องหาย เหลือผมคนเดียว ถ้างั้นผมก็ต้องเป็นคนจ่ายน่ะสิ โฮกกกกกกกกกก! ไอ้ป่อง แกแสบมากนักนะ กลับไปผมจะโวยให้ลั่นห้องเลย
โอ้ยยยยยยยยยยยย! ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องซวยๆ กะจะมาเที่ยวเล่นให้สบายใจสักหน่อย โอ้ยยยยยยยยยย เครียด! โมโห! โฮๆ แล้วที่ผมบอกน่ะว่าอุตส่าได้พักงานมาเที่ยวความจริงแล้วผมตกงานต่างหาก TT^TT ก็ผมน่ะขี้โวย และก็ไอ้นิสัยขี้โวยนี่แหละ เลยทำให้ผมตกงาน! โฮก ชีวิตช่างโหดร้ายยยยยยยย!
ณ โรงแรม
ผมกลับโรงแรมมาด้วยใจห่อเหี่ยวเหลือเกินโฮ! ทำไมวันนี้มันวันซวยอย่างนี้ พอคิดเรื่องไอ้เจ๊กนั่นแล้วแค้นไม่หาย! เอ.. สระน้ำน่าเล่นจังแฮะ แวะไปดูซักหน่อยดีว่า
“น้าพี่ฮันน้า เค้าอยากเล่นน้ำให้เค้าเล่นเหอะนะ”
“เฮ้อ~ พี่เหนื่อย” เอ๋ เสียงคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน กระดึ๊บๆ~ เขยิบไปอีกนิดดีกว่า
“น่านะพี่ฮัน”
เพล้ง~ โอ๊ะโอ้ยยยยยยยย! ใครเอากระถางต้นไม้มาวางตกนี้เนี้ย เตะแตกเลย โอยยย ซวยอีกแล้ว! พอผมเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจอีก นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะเนี้ย! ซวยยิ่งกว่าเมื่อกี้อีก ก็ดันมาเจอเข้ากับ
“นาย! O_O” <<<<< ผม
“นาย! - -” <<<<< ไอ้เจ๊กหน้าจีน (?)
ความคิดเห็น