คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : วันแรกของการเดินทางไปเข้าค่าย!!!
-9-
อา~ และแล้วงานวันแข่งกีฬาสีก็จบไปอย่างรวดเร็วเกินคาด (?) เร็วจริงๆเลยแฮะกีฬาสี (ไรเตอร์ขี้เกียจบรรยาย ฮ่าๆๆๆๆ)
“เอาล่ะนะคะ หลังจากจบงานกีฬาสีแล้ว เราจะมีเข้าค่าย เพื่อส่งเสริมการดูแลรักษาทรัพยากรณ์ธรรมชาติ และช่วยเหลือคนทางชนบทกันนะคะ” เสียงอาจารย์ประกาศหลังจากปิดงานกีฬาสีเรียบร้อยแล้ว ดีใจจังเลยแฮะ จะได้ไปเที่ยวแล้ว!
“หวาๆๆ~ น่าตื่นเต้นจังเลยอ่า...”
“ใช่ๆ ไปแล้วได้ทำประโยชน์..”
“แถมสนุกด้วยๆแฮะ ได้อยู่กับเพื่อนๆ ฮิฮิ...” เสียงของหลายๆคนต่างซุบซิบ จับกลุ่มคุยกันเรื่องการเข้าค่ายที่เพิ่งประกาศมาเมื่อสักครู่นี้
“เรียวจ๋า~~~~ ถ้าขึ้นรถ เรามานั่งด้วยกันน้าๆ~” เสียงแบบนี้ เรียกแต่เรียวแบบนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้หน้าซาลาเปา (เปลี่ยนจากเยซองเป็นไอ้ซาลาเปาเพราะหมั่นไส้จัด)
“อะไรของนายหะไอ้ซาลาเปา! ฉันจะต้องนั่งเป็นเพื่อนยัยหมวยด๊องเพื่อนรักฉันสิ!” รักเรียวสุดใจเลยเพื่อนรัก!!!! จุ๊บๆ
“ไม่เป็นไรหรอกๆ เรียวแกก็นั่งกับเยซองก็ได้ - -“ เชอะ ผมไม่ใช่พวกขัดขวางความรักของคนอื่นหรอกนะ
“ง่า...เอางั้นหรอ…”
“จริงด้วย! ดงเฮ นายก็นั่งกับคิบอมไปสิ! ^^ เจ๋งมั้ยความคิดฉัน” ไอ้ซาลาเปาออกความเห็น
“เอาเหอะน่า! มันยังไม่ถึงวันเข้าค่ายเลย จะรีบตกลงกันไปถึงไหนเนี่ยไอ้เย่” คิบอมที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น
“เอาเหอะๆ เรียวจ๋า เราไปหาของกินตามประสาคู่รักกันเถอะนะ >3<”
“ไอ้บ้า…!!!” ยังไม่ทันที่เรียวอุคจะพูดจบก็ถูกเยซองคว้ามือกึ่งลากกึ่งจูงไปซะแล้ว งั้นตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับคิบอมน่ะสิ เห้อ~ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้คุยกับคิบอมเลยแฮะ ก็หมอนี่น่ะเอาแต่อ่นหนังสือ ><
“นี่! จะยืนอีกนานมั้ยเนี้ย ไปหาอะไรกินกัน!” แปลกจังแฮะ คิบอมชวนผม เอ๋!?
“...”
“จะยืนงงอีกนานมั้ยปลาน้อย!” เฮ้ย! ทำไมอยู่ดีๆมาเรียกมว่าปลาน้อยล่ะ มาแปลกแฮะคิบอม
“…”
“แน่ะยังนิ่งอยู่อีก ดงเฮ!!!”
“หะ หา!”
“ไปหาอะไรกินกัน!” ว่าแล้วคิบอมก็คว้าข้อมือผมและลากไปยังร้าน Tea’s café ซึ่งน่าจะเป็นร้านขายพวก ชา อะไรพวกนี้
กรุ๊ง~กริ๊ง~
ว้าวว~ พอเปิดประตูร้านเข้ามาแล้ว กลิ่นชาโชยมาติดจมูกเลยแฮะ! อื้ม...หอมน่ากินจังเลยอ่า…เอ๊ะนั่น! มีเค้กด้วยนี่นา แหมร้านก็นาน่า ตกแต่งด้วยสีฟ้าอ่อนๆ ดูแล้วสบายตา
ผมกับคิบอมเลือกนั่งด้านในสุดของร้าน และเป็นที่นั่งติดกระจก อ่า บนโต๊ะมีดอกกุหลาบสีขาวอยู่ในขวดใสวางอยู่กลางโต๊ะด้วยแฮะ!
“นี่! คืบอม นายรู้จักร้านแบบนี้ได้ยังไงอ่า”
“เจ๊เคยพามากินน่ะ”
“พี่ฮีชอลน่ะหรอ O_o” พี่ฮีชอลนิสัยออกจะขึ้บ่น ขี้โวยวายขนาดนั้น รู้จักร้านอย่างนี้ด้วยหรอเนี้ย ไม่อยากจะเชื่อแฮะ! (อะ แฮ่ม! หมวยน้อย แอบมานินทาฉัน ไม่ดีนะจ๊ะ หึหึ~ : เจ๊)
”อืมม..”
“แล้วพี่ฮีชอลรู้จักร้านอย่างนี้ได้ยังไงเนี้ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน - -“
“…>3< ดูสิร้านตกแต่งน่ารักมากเลยเนอะ ฉันชอบมากเลยอ่ะ~ เฮ้อ..ทำไมฉันถึงไม่ค่อยได้เจอร้านแบบนี้มั่งเลยน๊า อ้ะ คิบอมถ้านายรู้จักร้านนี้เยอะๆ ช่วยแนะนำให้ฉันหน่อยสิ เอ๊ะ นี่จริงสิ ทำไมพนักงานยังไม่มาอีกล่ะ ฉันหิวแล้ว โอ๊ะ! พูดถึงก็มาพอดีเลย อืม...เอาอะไรดีนะ อ้ะ เอาชาซีลอนฮะ แล้วก็เค้กชอคโกแลต ^o^”
“^^”
“คิบอม ยิ้มอะไรอยู่นั่นแหละ”
“เอ่อ..เปล่า - -“ อะไรกันเมื่อกี้ยังมองผมแล้วยิ้มอยู่เลย พอทักเข้าหน่อยล่ะรีบเก๊กขรึมเชียวนะ!
“แล้วเอ่อ จะเอาอะไรอีกมั้ยครับ ^^” พนักงานถามพลางยิ้มหวานไปหาคิบอมเต็มที่ อ๋า~ อีตานี่ต้องเป็นเคะแหงมๆ เชอะ! ทำมาเป็นมองตาหวานเยิ้ม แหย่ะ แล้วคิบอมนายนี่ก็เมื่อไหร่จะสั่งหะ! จะนั่งให้คนมายิ้มหวานใส่หรือไง หงุดหงิดๆ!
“คิบอม รีบๆสั่งสิ พนักงานรอนานแล้วนะ L”
“เอาเหมือนกันครับ”
“^^” ไม่วายยังจะทิ้งยิ้มก่อนจะเดินออกไปจากร้านอีกนะอีกตานี่!
(end Donghae’s talk)
(Heechul’s talk)
“คุณนางพญา!” เรียกผมแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เจ๊กหน้าจีนลายมังกรนี่ (?)
“มีอะไร...”
“มายืนทำอะไรตรงนี้น่ะ!”
“ก็เปล่า ไม่รู้จะไปไหนนี่นา~”
“เย็นแล้ว ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ”
“ก็ไม่อยากกลับ เอ๊ะ! นายนี่จะถามทำไมกัน ทำตัวเป็นผู้ปกครองไปได้!” แต่ทำไมผมต้องตอบคำถามมันด้วยฟะ!
“ไม่อยากกลับงั้น ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันเถอะ!!!” ว่าแล้วไอ้เจ๊กก็ดึงมือผมไป
อ่า ข้างหน้าผมเป็นสวนสาธารณะที่ไม่ค่อยมีใครแล้ว เนื่องจากตอนนี้มันเย็นแล้ว และท้องฟ้าเริ่มมืด คงไม่มีพ่อแม่คนไหนให้พวกเด็กๆมาเล่นกันในเวลาแบบนี้หรอก
“พากฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย”
“ก็เห็นนายไม่อยากกลับบ้านนี่นา แล้วก็อากาศที่นี่ดี ฉันเลยอยากพานายมาด้วยกันน่ะ! ฮ่าๆ ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่มักจะพาฉันกับนังหมวยมาที่นี่บ่อยๆน่ะ ท่านบอกว่ามันสงบดี แต่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้มาแล้ว เพราะฉันงานยุ่ง นังหมวยก็ไม่มีคนพาไป...” สีหน้าของฮันดูมีความสุขเวลานึกถึงเรื่องดีๆ ที่ได้ทำร่วมกับพ่อและแม่ จากนั้นก็ทำสีหน้าเศร้าลง
ผมจำได้ว่าพ่อกับแม่ของฮันเสียแล้ว เฮ้อ~ ว่าแล้วก็แอบสงสารนะเนี้ย - -
”อืม...ใช่อากาศดีแฮะ นี่! ฮันเกิง...”
“หืมม...”
“นาย...คิดถึงพ่อแม่มากมั้ย…”
“…มากสิ”
“ถึงแม้ว่าตอนนี้ พ่อกับแม่จะไม่อยู่กับนาย....นายก็ยังมีฉันอยู่นะ ^^” เฮ้ย! พูดอะไรออกไปวะ คิม ฮีชอล O_o
“อื้ม ^^ ฮีชอล”
“หืมม”
“ทำไม ตอนนี้ฉันอยากที่จะอยู่กับนายแบบนี้ไปเรื่อยๆกันนะ ทั้งๆที เมื่อก่อนแทบไม่อยากจะยุ่งกับนายก้วยซ้ำ” อืม นั่นสินะ ผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน
“อืม ไม่รู้สิ เหมือนกันเลยแฮะ...” ผมหันไปตอบฮัน แต่ก็ต้องนิ่งค้างเมื่อหน้าของผมกับกน้าของฮันอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียวเอง ตาเราผสานกัน ผมมองเข้าไปในตาของฮันโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าแรงดึงดูกมากมายพวกนี้มันมาจากไหน
เพียงไม่กี่วินาที ริมฝีปากของผมและฮันก็นสัมผัสกัน รสจูบที่อ่อนหวานคล่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกหายใจไม่ออก จึงค่อยผลักไหล่ของฮัน
“อ่ะ เอ่อ... ขอ ขอโทษ มันเผลอน่ะ >///<”
“เอ่อ...ฉะ ฉันกลับก่อนดีกว่า >///<” ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยอ่ะ - - นอกจากลากลับบ้านก่อน โอ้ยยย! เมื่อกี้ผมทำอะไรลงไปอีกแล้ว ทำไมช่วงนี้ เผลอเป็นแบบนี้บ่อยจัง ร่างกายมันแปลกๆยังไงชอบกลนะเนี้ย! - -
ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์แล้ว เฮ้อ~ ไอ้ป่องกลับมาแล้วหรอเนี้ย ตอนแรกก็นึกว่าจะกลับมาช้าสะอีกเพราะเห็นที่มหาลัยมีกิจกรรม นึกว่าจะไปกินอะไรต่อกับเพื่อน
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยไอ้ป่อง”
“เมื่อกี้นี้เองน่ะ!...”
“อ่าอืมๆๆ”
“เจ๊...เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ผมต้องไปเข้าค่ายอ่ะ รู้สึกว่าถ้าจำไม่ผิดจะเป็นภาคเหนือนะ ไปแถวๆชนบทอ่ะ เจ๊จะไปด้วยมะ”
“ชนบทงั้นหรอ..ไม่เอาด้วยหรอก แกก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยจะชอบความลำบาก เดี๋ยวร่างกายที่บอบบางของฉันจะช้ำหมด!” เข้าค่ายที่ชนบท เฮ้อ! ลำบากตายเลย อีกอย่างผมก็ไม่ได้เรียนแล้วด้วย ผมจบออกมาแล้ว เรื่องอะไรจะไปกันล่ะ เปลืองตัวเปล่าๆ ไฟฟ้าก็ไม่มี - - ขอบาย~
“อ่า~ ว่าและล่ะว่าเจ๊จะต้องไม่ไป - -“
“แล้วยังจะมาถามอีกนะ ไอ้น้องบ้า! - -“ ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเอง จัดการอาบน้ำช้ำระสิ่งสกปรกซะ เฮ้อ…
เวลา 21.59 น.
ติ๊ด~ติ๊ด~
ใครโทรมาอีกน่ะ เอ... ไอ้แป๊ะ(เปลี่ยนอีกแล้วชื่อป๋า - -)
“ว่าไง!”
(โหย ทักทายเย็นชาจังเลยอ่ะ ชอลลี่)
“หยี~ นายอย่ามาเรียกชื่อฉันด้วยชื่อแบบนั้นนะ มันหยี๊ๆ ยังไงไม่รู้!”
(โอเคๆ ไม่เรียกก็ได้ ‘ชอลลี่’)
“เอ๊ะ…!”
(โอเคขอโทษๆ ไม่แกล้งแล้วน่า)
“แล้วโทรมามีอะไรล่ะนาย!?”
(ก็เปล่า...อยากได้ยินเสียงเฉยไม่ได้หรอครับ?) ไอ้บ้านี่มาแปลก โทรมาแค่อยากได้ยินเสียงเนี้ยนะ บ้า!
“โรคจิต!”
(โธ่! คุณนางพญา อย่าว่าผมแบบนั้นสิคร้าบ~ ><)
“เออๆ แล้วนี่....”
และผมก็คุยกับไอ้เจ๊กเรื่อยเปื่อน เอ๊ะ! หรือจะเรียกเถียงกันก็ไม่รู้สิ อืม ส่วนใหญ่ผมจะเถียงซะมากกว่าคุยอ่ะนะ เพราะงั้นเรียกว่าเถียงกันเรื่อยเปื่อยละกันนะ!
กี่ทุ่มแล้วเนี้ยยย หวานี่มันจะเที่ยงคืรอยู่แล้วนะ นี่ผมคุยโทรศัพท์กับไอ้แป๊ะนี่นานขนาดนี้เชียวหรอเนี้ย
“นี่ไอ้เจ๊ก จะเที่ยงคืนแล้ว ฉันจะนอนแล้วนะ!”
(จริงเร๊อะ! จะเที่ยงคืนแล้วหรอเนี้ยยย)
“ก็เออสิ! งั้นฉันนอนแล้วนะ นายก็รีบนอนด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นทำงานไม่ทันแล้วฉันจะโดนข้อหาเป็นตัวต้นเหตุทำให้นักร้องอย่างฮันเกิงไม่สามารถตื่นไปทำงาน และพบกับคุณแทยอนได้”
(นึกว่าจะเป็นห่วงกันซะอีกนะ..)
“อะ ไอ้บ้า! >///< ไปเลยนะ จะวางแล่ว!!!” ไอ้บ้านี่พูดอะไรบ้าๆ!
(งั้นฝันดีและอารุณสวัสดิ์นะครับ!)
“อื้อ! ฝันหวาน~” ว่าแล้วผมด็รีบกดวางสาบไปเลย คนบ้าเอ๊ย! ทำไมต้องทำให้ผมใจเต้นแรงอยู่เรื่อยๆกันนะ...
00.01 น.
(end Heechul’s talk)
............
.......
...
.
.
.
.
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาไวเหมือนโกหก(เพราะมันเป็นฟิค) ณ หน้ามหาลัย
“เอาล่ะค่ะ! ทุกคนมากันพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วนะคะ ถ้าอย่างนั้นขึ้นรถกันได้เลยนะคะ เบาะของรถจะเป็นคู่นะคะ เพราะฉะนั้น จะนั่งได้แค่สองคนเท่านั้นค่ะ รีบจับจองที่นั่งกันนะคะ เมื่อพร้อมแล้วรถจะออก ขอบคุณค่ะ ^^!” อาจารย์ประกาศ และตนเองก็รีบวิ่งไปจองที่นั่ง (เอ่อ..อาจารย์คะ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ค่ะ - -)
“ฉันนั่งกับเรียวน้า~ ตามที่ตกลงเอาไว้ ไอ้บอมแกไปนั่งข้างดงเฮเลยนะ เพราะฉันจะนั่งกับเรียวจังของฉัน~~~”
“พูดอะไรให้มันอายซะบ้างนะไอ้ซาลาเปา...คิบอมฝากดูแลเพื่อนฉันด้วยนะ ^^” เมื่อเรียวอุคหันไปดุเยซองได้ และหันมาทางคิบอม
“อื้ม โอเค ^^” และแล้วก็จบบทสนทนาของคิบอมและเรียวอุค - -
“อะไรกัน เรียวจัง ทำไมยิ้มให้แต่ไอ้บอม!”
“อะไรของนายเนี้ย - -;;”
“น่ะ ทีกับฉันทำแต่หน้าอย่างนี้ >> - -;; ทีกับไอ้บอมนี่ยิ้มได้ยิ้มดี เชอะ!”
“อย่ามางอนไม่เข้าท่าน่า! - -“
“เรียวจังใจร้าย TT^TT”
ทางด้านคิบอมและดงเฮ
“สวัสดีคิบอม!! ในที่สุดวันเดินทางก็มาถึง ฉันตื่นเต้นจังเลย มันจะต้องสนุกแน่ๆเลย ว่ามั้ยคิบอม! ^^”
“ก็คงจะอย่างนั้นอ่ะนะ ^^”
“แล้วนายนั่งกับฉันหรอ O.o”
“นายจำวันนั้นที่คุยกันไม่ได้หรือไง เพื่อนนายฝากฉันให้มาดูแลนายแทน...”
“เอ... วันนั้นคุยเรื่องอะไรหว่า อ้อ! จำได้แล้ว อื้มๆ ขอบใจน้า~ ที่มาดูแลฉันแทนเรียวน่ะ!”
“ไม่เป็นไรหรอก - -“
“คิบอมกินข้าวเช้าหรือยัง ฉันพกขนมมาเต็มเลยนะ เอาไว้กินแก้หิวน่ะ นายจะกินมั้ยคิบอม นี่ๆ คิดมั้ยๆ น่ากินนะ!”
“ไม่ล่ะ ฉันกินมาแล้ว”
“ง่ะ ขอโทษน้า~ ฉันน่าจะรอฟังคำตอบนายก่อนจะได้ไม่ต้องยื่นของกินให้นายไปทั่วอย่างนี้ TT^TT”
“...เอามาสิ ฉันกินก็ได้ อืมหิวพอดี” เมื่อเห็นดงเฮทำหน้าหงอย คิบอมก็เลยต้องหยิบขนมมาจากมือดงเฮแล้วทำท่ากินอย่างเอร็ดอร่อย นั่นจึงทำให้ดงเฮหันมามองหน้าคิบอมและยิ้มแก้มปริ
___________________________________________________________________
ง่วงอีกแล้ววววว ว!
อ่านแล้วก็เม้นด้วยนะคะ!!!
ความคิดเห็น