คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 พนักงานพาร์ทไทม์
เฟธรีบเินเ้าไปรวมัวับลุ่มนัเรียน พวนัเรียนูเป็นมิรับเฟธมาึ้น เธอพยายามิหาำอบถึสิ่ที่เิึ้นในโรอาหารพลาฟัอาารย์สอน เธออยาให้บลาสไวไว อาารย์ให้นัเรียนทุนรวมลุ่ม ลุ่มละ 3 น ผู้ายร่าบาผมสีมพูและนัเรียนหิผมสีำรีบเินมาที่เฟธ พร้อมล่าวำทัทาย
“ สวัสี พวเราออยู่ลุ่มเียวันับเธอไ้ไหม ” เสียผู้หิัมาา้าหลั
“ ไ้สิ ันไม่มีใรให้เ้าลุ่มอยู่แล้วล่ะ ” เฟธหันไปอบ
“ เราื่อนาเลีย ส่วนนี่เทอร์มิส พวเราเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็แล้วล่ะ ” นาเลียแนะนำัว
“ เราื่อเฟธนะ ” เฟธพูพลาเินไปที่สอน
“ ไม่มีใรไม่รู้ัเธอนะ เธอัมา ” เทอร์มิสพูพลาหัวเราะ
“ นี่แน่ะ พูีีหน่อย ” นาเลียยื่นมือไปีไหล่เทอร์มิส
“ ไม่เป็นไรหรอ มัน็ริอย่าที่เทอร์มิสพูแหละ ” เฟธอบลับ
“ แ่เธอเ๋สุ ๆ ไปเลย ไม่เยมีใรล้า่อปา่อำับสามนนั้นหรอ ” เทอร์มิสพู
“ ริ ๆ ัน็ไม่ไ้เ๋อะไรหรอ ” เฟธพูพลาส่ายหน้า
ใรที่ไ้ลุ่มเรียบร้อยให้ออมา่อแถวแล้วมารับเอสารสำหรับานลุ่มในลาสรั้หน้า พวเธอ้อทำรายานออมาทั้หมสามส่วนโยประอบไป้วย ส่วนแร ประวัิาร่อสู้แบบประิในโลเวทย์มน์ ส่วนที่สอประวัิาร่อสู้ระยะไลในโลเวทย์มน์ ส่วนที่สามารใ้พลัเวทย์มน์ับาร่อสู้ พวเธอทุน้อแบ่หน้าที่และรูปแบบอานที่ะนำมาเสนอันให้เรียบร้อย ะแนนเ็ม 30 ะแนน ะแนนส่วนนี้ะเป็นะแนนเ็บเพื่อนำไปรวมับะแนนสอบปลายภา
“ เลิลาสไ้ ” อาารย์พู
“ นัเรียนเารพ ”
“ สวัสี่ะ / สวัสีรับ ” เสียนัเรียนัออมาอย่าพร้อมเพรียัน
หลัเลิลาสาร่อสู้ เฟธรีบวิ่ึ้นไปหาศาสราารย์เวมาร็อ์เธอร้อนใที่อยาะหาำอบเี่ยวับพลัอเธอที่เิึ้น
๊อ ๊อ ๊อ ~~
“ เ้ามาไ้ ” เสียศาสราารย์อบรับ
“ สวัสี่ะ ศาสราารย์ ” เฟธยมือไหว้พลาถอนหายใ
“ มีอะไรอย่าั้นรึ ถึไู้รีบร้อนมานานี้ยัยหนู ” ศาสราารย์้อมอไปที่เฟธ
“ ือ หนูอยาทราบว่าพลัแสสีาวเี่ยว้อับพลัอะไระ ” เฟธพู้วยน้ำเสียสสัย
“ พลัแสสีาวเหรอ ทำไมล่ะ อาารย์ให้ศึษาเี่ยวับพลัโบราเหรอยัยหนู ” ศาสราารย์ถาม่อนหยิบหนัสือเล่มหนาที่มีแสสีทอเรือรอเป็นประาย
“ พลัโบราหรือะ ือว่า ือ มันเิึ้นับหนู่ะ ” เฟธถลึาึ้นพร้อมพู้วยน้ำเสียประหลาใ
“ เธอว่าไนะ เธอปลุพลัแห่ิใไ้อย่าั้นเหรอ ” ศาสราารย์ลุึ้นยืน้วยท่าทาที่ประหลาใ
“ หนูไม่แน่ใเหมือนัน่ะ ” เฟธพูอบ
“ ไหนลอแสพลัที่มีให้ันูหน่อย ” ศาสราารย์้อไปที่เฟธ
เฟธพยายามหลับาล เธอผ่อนลมหายใเ้าอออย่า้า ๆ แสสีาวเปล่ออมาทั่วร่าเธอลืมาึ้น นัยน์าเธอเปลี่ยนเป็นสีาวบริสุทธิ์ แ่ทว่าพลัอเธอ็หยุล เธอยัไม่สามารถวบุมพลัอเธอไ้เ็มที่
“ วิเศษมา พลัแห่ิใไ้หายไปาโลเวทย์มน์นานนับพันปี ” ศาสราารย์ยิ้มไม่หยุ
“ หนูือนแรในรอบสหัสวรรษ ันอยาให้หนูฝึวบุมพลัอหนูให้ไ้ ” ศาสราารย์้อไปที่เฟธพร้อมยื่นหนัสือเล่มหนาให้เธอ
“ หนูไม่ใ่ัวประหลาเหรอะ ทุน่าพูับหนูแบบนี้ ” เฟธพู้วยสีหน้าเศร้าใ
“ หนูือนพิเศษ นที่ทาโรเรียนอเราามหามานาน หนู้อภูมิใในัวเอ ที่สามารถปลุพลัโบราที่ไม่เยมีใรทำไ้มา่อน ” ศาสราารย์พูพลาเอื้อมมือไปบแนเฟธเบา ๆ ้วยวามเอ็นู
“ ่ะ หนูะฝึและพันานเอให้แร่ึ้น่ะ หนูอไปเรียมัวทำาน่อนนะะ ” เฟธรับปาับศาสราารย์
“ ั้ใเรียนนะยัยหนู โอาสรั้ใหม่ับีวิใหม่ ใ้มันให้เ็มที่นะ ” ศาสราารย์ยิ้มว้า
หนูะใ้โอาสรั้นี้เปลี่ยนแปลีวิอหนูให้ีึ้นให้ไ้เลย่ะ หนูสัา เฟธนึในใ่อนที่ะเินออาห้อศาสราารย์ เธอรีบเินไปรอเมอร์ี่ที่ใ้โรอาหาร เธอหันไปพบวิเอร์ เธอึเินเ้าไปหาเา
“ วันนี้อบุมาเลยนะ สำหรับวามรู้ใหม่ ๆ ในห้อปรุยา ” เฟธสะิหลัวิเอร์่อนพู้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม
“ เรา้อมาฝึันอีนาน เรียมรับวามรู้แน่น ๆ เลย ” วิเอร์หันมาอบลับพร้อมหัวเราะ
“ แ่ยัไ็อบุมานะ ” เฟธโน้มัวลแสวามอบุ
“ นี่ ันมาแล้ว รอนานไหม ” เมอร์ี่วิ่มาพร้อมเสียะโนลั่นโรอาหาร
“ ันเพิ่มาถึเมื่อี้นี่เอ ” เฟธหันไปยิ้ม
“ เี๋ยวเธอ้อไปายอาหารใ่ไหม ” เมอร์ี่ถาม
“ ใ่แล้วล่ะ ” เฟธพยัหน้าอบ
“ เธอายอาหารที่ไหนเหรอ ” วิเอร์ถาม้วยวามสนใ
“ เฟธไปายอาหารามสั่แถวหอพัหิ ไปิน้วยันไหมล่ะ ” เมอร์ี่อบพลาหันไปยิบาใส่เฟธ
“ เอาิ อยาลอิม้วย ว่าะอร่อยไหม ” วิเอร์หันไปยิ้มให้เฟธ
“ ิมอาหารเหรอ ” เมอร์ี่ยิ้ม้วยวามมีเลศนัย
“ อาหารสิรับ ” วิเอร์แ้มแอมมพู
ทั้สามเินออไปพร้อมัน พวเธอุยันพลาเินไปเรื่อย ๆ เฟธและเมอร์ี่รีบึ้นไปเ็บอ่อนะเปลี่ยนุและเินลมาใ้หอพั ทั้สามเินไปยัร้านอาหารามสั่ที่แน่นไป้วยหนุ่มสาวาโรเรียนเวทย์มน์ สายลมอ่อนพัผ่านเ้ามาในร้าน ลิ่นอไม้หอมฟุ้ไปทั่วร้าน
“ ุป้าะ หนูมาทำานพาร์ทไทม์นะะ ” เฟธะโนพลาเินเ้าไปในร้าน
“ หนู้อเ็น์เวลาเ้าานและเลิาน้วยนะ ส่วนรายละเอียเรื่อเินาารทำาน ป้าิว่าหนูรู้แล้ว แ่ป้าะบออีรอบนะ ที่นี่ ทำาน 1 ั่วโมะไ้่าแร 20 แม็เน็ หนูเฟธ้อทำาน 5วัน วันละ 3 ั่วโม ป้าะ่ายเินเป็นรายสัปาห์นะ๊ะ ” ป้าเ้าอร้านแรายละเอียพร้อมยื่นสมุเ้าานให้
“ ส่วนนี่ือ ยูนิฟอร์มสำหรับพนัานพาร์ทไทม์ และ บัรเ้าาน นะ๊ะ บัรนี้สามารถใ้เป็นส่วนล่าอาหารไ้นะ๊ะ ส่วนอาหาร่ำที่นี่เลี้ยฟรีนะ๊ะ ” ป้าเ้าอร้านยื่นุและบัรทำานให้
“ ่ะ อบุนะะ อย่าน้อย็มีที่นี่ที่ให้วามรู้สึเหมือนอยู่ในโลมนุษย์ ” เฟธรีบเินไปเปลี่ยนุ
ความคิดเห็น