สะดุดรักสาวโก๊ะ

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเรื่อง

                  ร้านกาแฟเล็กๆ  มุมถนนย่านมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่ายดูผ่อนคลายมีกระถางต้นไม้กระจายอยู่ทั่วทุกมุมของร้าน   ด้วยบรรยากาศที่เป็นกันเองร้านนี้จึงมีแขกหมุนเวียนกันมาไม่ขาดสาย

                   มุมด้านในของร้านถือเป็นมุมที่สงบที่สุดเหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ชอบความวุ่นวาย  หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง  ผมยาวหยิกขอดสลวยสีน้ำตาลเข้มกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างในสมุดโน๊ตเล่มบางกระทัดรัด    รายมือขยุกขยิกแกมหวัดเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนกระดาษสีขาวสะอาด  ริมฝีปากบางขยับเปล่งเสียงเบาเบาพร้อมปลายนิ้วเรียวที่ไล่ตามตัวอักษรที่ตนเขียนไว้เมื่อครู่  

                    แม้จะเป็นมุมที่สงบก็ยังมีผู้คนเดินเข้าออกเป็นระยะ  เสียงพูดคุยเกิดขึ้นทั่วทุกมุมของร้าน  แต่สิ่งรอบข้างก็ไม่สามารถก่อกวนสมาธิของหญิงสาวได้เลย   จนกระทั่งมีเสียงห้าวทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นใกล้ตัว

                    ''   มุกมาหลบอยู่นี่เอง  ตามหาแทบแย่แนะ  ''     ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างสูงเอยทักพรางขยับร่างไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างซึ่งอยู่ตรงข้ามหญิงสาว   

                   ''   อ้าวพี่โอ้  มาได้ไงเนี้ยมีธุระอะไรหรือป่าว  ''   หญิงสาวยิ้มที่มุมปากเอยทักชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม

                   ''   ถ้าพี่ไม่มีธุระนี่  มาหาแกไม่ได้ใช่ไหม  ''    ชายหนุ่มเอยขึ้นด้วยท่าทีน้อยใจแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก  เพราะเค้ารู้ว่ายังไง  เธอก็ยังเป็นน้องสาวที่น่ารักสำหรับเค้าเสมอ   ถึงแม้จะไม่ใช่น้องจริงๆ  ก็ตามแต่เค้าก็รักเธอเหมือนน้องสาว   เค้าเอ็นดูเธอคงด้วยบุคลิกโก๊ะโก๊  ใสใส จริงใจ  ไม่เคยห่วงสวย  และมักเรียกเสียงฮาจากเพื่อนได้เสมอของเธอนี่ละ

                 ''   พี่โอ้อะ  ทำเป็นน้อยใจไปได้  นี่!!!   มาเหนื่อยๆทานกาแฟเย็นไหมเดี่ยวสั่งให้  แต่เอ๊ะ    มุกว่าเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นดีกว่านะเพราะเดี่ยวสีผิวพี่จะเข้มมากไปกว่านี้  ''   หญิงสาวหัวเราะชอบใจหลังพูดจบ  

                 ''   แกจะไปรู้อะไร  สีผิวเข้มๆ  อย่างพี่อะก็ป๊อบได้  รู้ไหมว่าพี่นะหล่อที่สุดในคณะแล้วนะ   ''      ชายหนุ่มพูดพลางยืดตัวหลังชิดเก้าอี้เก็กท่าที่คิดว่าหล่อที่สุด  


                 ''    ฮ่าๆๆๆๆๆ  ''   หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น   ''   ไม่ไหวแล้วพี่โอ้เนี้ยตลกจัง


                ''    นี่ยัยมุก   หยุดหัวเราะได้แล้ว  กะอีแค่พี่พูดเรื่องจริงหน่อยทำเป็นขำ   มีความเป็นกุลสตรีหน่อยดูสิคนมองเต็มร้านแล้ว  แกไม่อายแต่พี่อายนะ  ''    รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากชายหนุ่มแต่สักพักสีหน้าก็ถูกปรับเป็นเคร่งขรึม

                หญิงสาวหันซ้ายแลขวาเพื่อสังเกตุบรรยากาศรอบข้าง ทุกสายตาจ้องมองมาทางเธอจริงๆ   ด้วยความขัดเขินต่อสายตาที่จ้องมาด้วยแววตำหนิ   มือเรียวบางจึงถูกยกขึ้นมาป้องปากก่อนจะเปล่งเสียงกระซิบคุยกับชายหนุ่ม

                 ''   อะอะ  ก็ได้  พี่โอ้มีธุระอะไรก็บอกมาสิ  ''   มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบกาแฟเย็นที่เหลืออยู่ครึ่งแก้วยกขึ้นมาดื่มเพื่อชดเชยพลังงานที่เธอเสียไปกับการหัวเราะเมื่อครู่

                 ''   พี่จะมาชวนแกไปสมัครเข้าชมรมดนตรีเห็นแกสนใจเรื่องดนตรีอยู่ก็เลยมาชวย  ว่าไงสนใจไหม  ''  

                 ''  สนใจสิ  ''


                 หญิงสาวตอบด้วยแววตากระตือรือล้น   ดนตรีอาจไม่ใช่สิ่งที่หญิงสาวเลือกเรียนแต่มันก็เป็นสิ่งที่หญิงสาวชื่นชอบพอๆกับอาชีพสถาปนิกที่หญิงสาวเลือกเรียน

                 ''   งั้นไปกันเลยไหม  พี่บอกไอ้ก้านมันไว้แล้วว่าจะพาน้องที่คณะไปสมัครเข้าชมรม ''

                 ''   ใครกันก้านไม่เห็นรู้จักเลย  ''

                 ''   โอ้ย  มันออกจะป๊อบ  แต่เอ๊ะ  มัวสงสัยอะไรอยู่เนี้ยไปได้หรือยัง   ''    ชายหนุ่มพูดพรางขยับลุกขึ้นพร้อมเร่งหญิงสาวไปในตัว

                  ''   ถามหน่อยก็ไม่ได้   จะรีบไปไหนเนี้ยพี่โอ้ น้ำท่ายังไม่ทานเลย   ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้  ''   หญิงสาวคว้าสมุดโน๊ตเล่มบาง  ขยับลุกตามแต่ไม่ไวเท่าชายหนุ่มซึ่งขณะนี้ได้เดินผ่านประตูไปแล้ว

                 ''  พี่โอ้  รอด้วย  ''