ความรัก กับ เวลาที่หมดหวัง

ลำดับตอนที่ #1 : รักที่หวนกลับ แต่ก็ไม่กลับ 1

 "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วได้มีเจ้าหญิงผมทองคนหนึ่งนั่งถอนหายใจแล้ว บ่นว่าเรานี่ช่างไร้น้ำยาเสียจริง"เสียง
ที่ดังขึ้นขณะที่ห้อง ซี กำลังซ้อมละครอยู่
"โธ่มีนาเธอเล่นละครของห้องเราให้มันดีๆกว่านี้หน่อยสิ"ดาว เพื่อนรักของเค้าบ่น
"ได้ๆ แต่เธอก้อน่าจะรู้นี่ว่าฉันน่ะไม่ถนัดเรื่องพวกนี้" มีนากล่าวพร้อมๆกับการถอนหายใจ
"อ๊อด......อ๊..อ...ด......อ้าวโรงเรียนเลิกแล้วงั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะมีนา"
"นี่...ดาวเธอว่าละครห้องเราจะไปรอดรึเปล่าอ่ะ"มีนา เริ่มคำถามแรก
"ทำไมเธอถามอย่างนั้นล่ะ มีนา"
"ก็...ฉั..นไม่มั่นใจในตัวเองเลยอ่ะ"
"โธ่เรื่องขี้ผงเเค่เนี่ยไม่ต้องกังวนหรอก"
"อื้ม..ขอบใจน่ะ ดาว"
"ไม่เปนไร จ้า"

ณ โรงเรียนนานาชาติ
"เห๊ย ไอซ์โรงเรียนสตรีหญิงเนี่ยน่ะสุดยอดไปเลยว่ะ"เพื่อนสนิทของเค้ากล่าว"
"ทำไมว่ะเจส"
"ก้อเด็กโรงเรียนนั่นน่ะเรยกได้ว่ายอด 5 หญิง ไงล่ะ"
"แล้วไอ่ยอด 5 หญิงของแกเนี่ยมีอะไรบ้างล่ะ"
"ก้อมี..ความสวย  ความอึ้ม  ความเปนกุลสตรีไทย  ความน่ารักและสุดท้ายที่แน่นอนที่สุดคือไม่ห้าว"เพื่อนเค้าสาธยายมาซะยาวเหยียด
"อ้าวแล้วนั่นแกจะไปไหนน่ะ"เมื่อเหนเพื่อนเขาเซงๆ
"ไป แดกข้าวดิหิวจะตาย"พูดแล้วก็เดินไปทันที

โรงเรียนกุลสตรีหญิง
"อ้าวนักเรียนทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อย จ๊ะ"
"ค่ะ"
"แล้วเรื่องละครห้องไปถึงไหนแล้วล่ะ ดาว แตน จั๊กจั่น"
"ก็เริ่มใกล้จะสมบูรณ์แล้วค่ะ"
"อื้ม ดีมากจ๊ะ"
"มีนา "แตนเรียก
"มีอะไรเหรอ"
"อ้อปล่าวหรอก แค่จะมาเรียกให้ไปลองชุดน่ะ"
"อืม..ได้สิ"

ณ ร้านชุดไหมไทย
"ยินดีต้อนรับค่ะ"พนักงานสาวต้อนรับลูกค้า
"สวัสดีค่ะ มาเอาชุดที่สั่งไว้น่ะค่ะ"แตนกล่าวอย่างนอบน้อม
"นี่ค่ะ ชุดนี่ใครออกแบบกันค่ะสวยมากๆเลยค่ะ"พนักงานสาวชม
"ขอบคุณค่ะ"
"อ้าวเปนอะไรไปรีบลองชุดสิมีนา"
"อืม"
      พอมีนาแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาแต่แล้วเมื่อเดินออกมา ทุกคนในร้านก็ต่างมองที่เธอจุดเดียว แตนชักไม่มั่นใจแล้ว ว่าคนคนนี้ใช่เพื่อนเธอรึเปล่าเพราะเธอคนนี้ทั้งสวยและผิวขาว นัยต์ตาคมเข้มมากจนลืมเพื่อนเธอคนเก่า พร้อมที้งคิดว่าเค้าไม่คิดไม่ผิดเลยที่ออกแบบชุดนี้
"นี่แตน เป็นไรเนี่ย"มีนาเรียกแตนเพื่อเรียกสติ
 "แค่ตกใจนิดหน่อย ที่ฉันมองผ่านข้ามคนที่สวยๆอย่างเธอน่ะสิ"
"เรื่องนี้ฉันรุ้อยู่แล้วไม่ต้องมาชมกันหรอก"( ฮิ ฮิ ความจิงฉันก้อรุอยู่แล้วแหละ )

ณ งานละครโรงเรียน

"นี่นางเอกของเราสวยมากๆเลยน่ะรู้ไหม"แตนโม๊อย่างอดไม่ได้
                             
                                การแข่งขันก็จบลุล่วงไปด้วยดี
และแล้วก้ถึงเวลาอันสมควรแล้วที่เราจะประกาศคนที่เข้ารอบรอง 5 คนสุดท้าย ได้แก่
1.นางสาว เกศลิน  คำใต้

2.นางสาว พนเมย สิงถี

3.นางสาว นารี  กลิ่นบุญ

4.นางสาว นกนาถ พิรันกุล

          และในช่วงระทึกขวัญนั้น
5.นางสาว มีนารี พันรัลกุล
สิ้นเสียงชื่อนี้ทุกคนก็โห่ร้องแบบดีใจ เหมือนถูกล็อดเตอรี่ เล้ย
"เห็นมั้ยทุกคนว่ามีนาต้องทำได้"แตนโม้อย่างอร่อย
"แต่ฉันกลัวว่าจะไม่ได้น่ะสิ"มีนาพูดอย่างหมออาลัยตายอยาก
"แต่เราว่าเธอน่าจะกลีบบ้านไปพักผ่อนได้แล้วน่ะ"ดาวเตือน
"จ้.....า."

โครม ! !
"โอ๊ยเจ็บว่ะ ใครมันบังอาจมาชนผู้หญิงที่หน้าตาดีอย่างฉันฟ่ะ"มีนาพูดอย่งหมดอารมณ์
"ขอโทด น่ะครับ"ไอซ์พูด
"โธ่เอ๊ยที่แท้ก็เด็กนานาชาติ"
"อ้าว คุณพูดงี้ได้ไง โธ่งั้นความจิงที่ผมทราบมาก็คงไม่จิงหรอก"
"ความจิงอะไร"
"ก้อ..ความจิงที่ว่า น.ร.กุลสตรีไทยเรียบร้อยเนี่ยก้อคงเปนแค่ข่าวเท็จ"
"งั้นนายก็จำไว้เลยน่ะว่านักเรียนโรงเรียนนี้ไม่ได้ดีเรียบร้อยเหมือนที่นายคิดไปซะทุกอย่าง"มีนาใส่อารมณ์
"คุณก็จำไว้ด้วยน่ะว่าผมและผู้ชายคนอื่นๆก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบคุณนักหรอก"
"งั้นนายน่ะก็รีบออกไปจากบริเวณโรงเรียนนี้เลย"มีนาไล่อย่างหมดความอดทน
"ได้แต่ผมก็หวังว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก"แล้วเขาก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย
" เห๊ย ไอซ์เป็นไงบ้างว่ะ"เจสพูด
"ก็ดีแต่มันไม่ดีไอ่ตอนที่ฉันไปเจอกับเด็กไรงเรียนนู้นน่ะ"
"เอ้าแล้วเป็นไงบ้างว่ะ"
"จะเป็นไงล่ะก้โดนด่ากลับมาอ่ะดิ"
"อ้าวแล้วแกไปทำอีท่าไหนว่ะ"
"ก็ตอนนั้นน่ะ.............."ไอซ์เล่าอย่างเมามัน
"555+.....ไอ่ไอซ์แกนี่โชคร้ายชมัด"
"แต่ยังไงฉันก็ขอเตือนแกแค่นี้ก้แล้วกัน"
"เออ ว่ะแต่ฉันคิดว่าฉันจะไม่โชคร้ายแบบแกแน่นอน"เจสพูดอย่างมั่นใจ
และหลังจากนั้นทั้งสองคนก้แยกย้ายกันกลับบ้าน พอไอซ์ถึงบ้านของตัวเองพ่อของเขาก็เรียกไปคุย
"ไอซ์ พ่อว่าพ่อจะให้ลูกไปงานวันพรุ่งนี้กับพ่อหน่อย"
"งานอะไรหรอคับ"
"มันเป็นงานของโรงเรียนกุลสตรีน่ะ แต่เค้าแค่เชิญพ่อไปเป็นประธานในพิธีแล้วว่าแต่ลูกจะไปรึเปล่าล่ะ"
ไอซ์คิดอย่างถี่ถ้วนแล้วจึงตอบว่า
"ไป ครับ"
                                   ....................................................................