คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : งานกีฬาสี 2
“เฮ้เอจิเซน รานะจังทางนี้”
“วันนี้มาเช้าจังเลยน่ะเรียวมะคุง”
“นี่คันจิโร่คุงอย่าไปชมเรียวมะคุงเค้าเลยครับ เพราะที่จะต้องขอบคุณน่ะต้องขอบคุณ รานะจังดีกว่าครับเพราะคนที่ช่วยปลุกคนอย่างเรียวมะคุงให้ตื่นเช้าได้น่ะไม่มีหรอก รานะจังเค้าก็เลยช่วยอาสาให้ครับ”
“อ๋อ เอจิเซนนายเนี่ยก็อ้อนเป็นเหมือนกันแฮะ”
“ผมว่าเราอย่ามาเถียงกันเองเลยดีกว่าน่ะครับ ผมว่าน่าจะเอาเวลาไปช่วยเชียร์พวกรุ่นพี่เค้าดีกว่าน่ะครับ”
“นั่นไงรุ่นพี่โมโมะจังเตรียมแข่งแล้ว”
“ไงสวัสดี มาดูเจ้าโมโมะแข่งเหรอ”
“อ้า รุ่นพี่โออิชิ”โฮริโอะ_ ^^_
“ใช่ครับ รุ่นพี่ก็เหมือนกันเหรอครับ”
“อื้ม ถ้าดูเจ้าโมโมะกับเจ้าไคโดเสร็จน่ะก็จะไปดูฟูจิแข่งต่อน่ะ”
“เอ๋ รุ่นพี่โออิชิครับที่ว่าดูรุ่นพี่ไคโดแข่งเนี่ยรุ่นพี่เค้าแข่งอะไรเหรอครับ”
“อ้าว ก็ต้องแข่งบาสน่ะสิ”
“ฮ้า แข่งบาส”
“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อน่ะคันจิโร่ ฉันว่าน่ะพวกรุ่นพี่เนี่ยต้องร่วมมือกันเอาชนะแน่ๆเลยน่ะ”
“ไม่จริงหรอกครับโฮริโอะคุงก็พวกรุ่นพี่น่ะเป็นศัตรูข้ามชาติไม่ใช่เหรอครับ”
“ศัตรูข้ามชาติ น่าสนดีแฮะ”
“อ้าว รุ่นพี่คิกคุมารุมาสายจังเลยน่ะครับ”
“แฮะ แฮะ”
“แต่ความจริงน่ะ พอเจ้าไคโดมันรู้ว่าเจ้าโมโมะแข่งบาสเกตบอลน่ะ แต่แค่นั้นยังไม่พอเจ้าโมโมะก็ดันไปเย้ยเจ้าไคโดว่าไม่มีน้ำยาเพราะยังไงบาสเกตบอลก็แกร่งกว่ากีฬาที่นายแข่งเป็นร้อยเท่า...”
“อ้าว แล้วรุ่นพี่ไคโดแข่งอะไรล่ะครับ”
“นี่ โฮริโอะคุงอย่าขัดเวลาคนอื่นเค้าพูดยังไม่จบได้ไหมครับ”
“แฮะ แฮะโทษที แล้วตกลงมันเป็นยังไงครับ”
“ตอนแรกเจ้าไคโดมันลงแข่งแบดมินตันนะแหละแต่เพราะความที่ไม่ยอมใครง่ายๆน่ะของเจ้าพวกนั้นแกร่งกว่า ดังนั้นนี่ก็คือสิ่งที่ทำให้ความคิดของเจ้านั่นเปลี่ยนไปยังไงล่ะ”
“คังนั้นเจ้าโมโมะก็เลยมีศัตรูฝังลึกเพิ่มน่ะสิ”
“แล้วมันเพิ่มยังไงละครับรุ่นพี่คิกคุมารุ”
“ก็...แทนที่มันจะมีศัตรูแค่ 1ฝ่ายที่คอยกดดันอยู่แต่ก็ดันไปสร้างเพิ่มที่เจ้าไคโดซะนี่”
“อ๋อ นี่ก็คือเหตุผลสิน่ะ”
“อุ๊ย การแข่งเริ่มแล้วครับ”
“ทั้งสองฝ่ายเตรียมพร้อม”
“เริ่ม”
“ 15-30 “
“ ว้าวฝ่ายรุ่นพี่โมโมะนำแล้วละครับ”
“ 40-15 “
“ โหป็นเกมที่ไม่มีใครยอมใครเลยนะครับ”
“ สุดยอดจริงๆนี่แหละคือศึกลละ”
“ 30-
“ 40-
“สุดยอดเลยครับ”
“ 30-30 “
“จบเกม”
“ว้าว พวกรุ่นพี่เนี่ยเก่งกันจริงๆเลยละครับ”
“เก่งจังเลยค่ะรุ่นพี่โมโมะ”
“โถ่ รานะจังทีพวกฉันแข่งเนี่ยทำไมไม่เชียร์บ้างเลยล่ะ”
“ -^^-“
“งั้นต่อไปก็ไปดูรุ่นพี่ฟูจิแข่งต่อเลยครับ”
“พี่ครับ พี่ครับหมากล้อมเนี่ยเริ่มแข่งรึยังครับ”
“อ๋อ เพิ่งเริ่มไปประมาณ 2 นาทีได้มั่ง”
“อ้าวยังไม่ได้เรี่มเลยนี่นา”
“เปล่าหรอกการแข่งน่ะจบไปแล้ว”
“อ้าวรุ่นพี่อินูอิ”
“เทะสึกะน่ะเอาจริงมากแค่ 3 นาทีก็เอาชนะได้แล้ว”
“เทะสึกะฉันยอมรับเลยว่านายเก่งจริงๆ”
“ไม่หรอกนายแค่ฝึกไม่พอต่างหาก”
“นั่นสิน่ะก็ฉันไม่ได้เล่นมาปีหนึ่งแล้วนี่นา”
“รุ่นพี่โออิชิครับแล้วตอนนี้ค้างการแข่งของใครอีกไหมครับ”
“ก็ไม่มีแล้วน่ะ”
“ขอให้นักเรียนทุกคนไปทำพิธีปิดงานที่ห้องประชุมใหญ่”
“ไปกันเถอะทุกคน”
“ในวันพิธีปิดปิดนี้เราจะทำการประกาศผลการแข่งขันต่างๆ.....”
“เฮ้อ กว่าจะเลิกได้”
“อย่าบ่นเลยน่าโฮริโอะคุง”
“นี่เอจิเซนอาทิตย์หน้ามีงานดอกไม้ไฟกับงานเทศกาลด้วยไปไหมล่ะ”
“ไม่รู้สิฮะ คงต้องไปถามพ่อก่อน”
“แล้วรานะจังล่ะ”
“ก็คงต้องไปถามคุณลุงน่ะค่ะ”
“อืม แย่จังงั้นพวกนายคงว่างใช่ไหมล่ะโฮริโอะ คันจิโร่ คาสึโอะ”
“ครับ”
“งั้นก็ไปเที่ยวกับฉันก็แล้วกันน่ะ ส่วนนายน่ะเอจิเซนรีบกลับไปถามซะ”
“ครับ”
“เรียวมะเดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนน่ะเดี๋ยวมา”
“อืม”
ปึก เสียงของในกระเป๋าของรานะหล่น
“รานะ ของตก”
“ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน”
“งั้นผมกลับบ้านก่อนแล้วกันน่ะครับรุ่นพี่โมโมะ”
“อื้อ”
“เนี่ยน่ะฉันเกือบลืมเรื่องจดหมายไปเลยอ่ะ”
“แล้วใครเอามาให้”
“ก็...รู้สึกว่าจะเป็นนักข่าวน่ะ”
ณ บ้านเอจิเซน
“นี่ค่ะคุณลุง”
“อะไรน่ะ”
“ก็จดหมายน่ะสิค่ะคุณลุงเห็นเป็นอะไรเล่า”
“แล้วหนูไปเอามาจากไหน”
“ก็...นักข่าวที่ชื่ออินูอุเอะเอามาให้น่ะค่ะ”
“แต่ความจริงเค้าก็ให้หนูตั้งนานแล้วล่ะค่ะแต่หนูดันลืม แล้วบังเอิญเรียวมะไปเจอน่ะค่ะ”
“ไม่ใช่บังเอิญหรอกมั้งรานะ”
“นายน่ะเงียบแล้วฟังอยู่เฉยๆดีกว่า”
“แต่ลุงก็ขี้เกรียจไปอยู่ดีอ่ะรานะจัง”
“แต่คุณลุงค่ะได้ข่าวว่ามีนักข่าวสาวไฟแรง น่ารักๆขาขาวๆอึ้มๆอวบๆ.....”
“แล้วทำไมลุงจะต้องไปด้วยล่ะ”
“เลื่อนไปดูตอนที่ นักข่าวสาวไฟแรง....”
“แม่จ้าพรุ่งนี้เตรียมตัดชุดเลยน่ะจ๊ะ ให้เสร็จภายในวันพรุ่งนี้ด้วย”
“เจ้าเรียวมะ รานะจังโทรไปบอกที่โรงเรียนด้วยบอกว่ามีธุระขอหยุดหนึ่งวันน่ะ”
“เห็นด้วยค่าคุณลุง”
“งั้นผมขึ้ไปนอนก่อนน่ะฮะ”
“รานะฝากโทรบอกให้ด้วย”
“เห๊ย...เดี๋ยว”
“โถ่เอ๊ยชิ้งทุกที”
“ฮัลโหลกัปตันเทะสึกะ”
“ใครครับ”
“อ๋อ รานะเองค่ะคือรานะจะโทรมาขอลาหยุดพรุ่งนี้น่ะค่ะเรียวมะด้วยน่ะค่ะ”
“เหตุผลล่ะ”
“คือ..ที่บ้านมีธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ....ก็ได้”
“ขอบคุณมากค่ะ”
วันรุ่งขึ้น
“เรียวมะตื่นๆๆๆๆๆ”
“ตื่นๆๆๆๆ”
“ตื่นเซ่ๆๆ”
“เ-รี-ย-ว-มะ”
“ตื่นเดี๋ยวนี่ๆๆๆๆๆ”
“อืมๆๆรู้แล้ว”
“ก็ไหนว่าวันนี้ไม่ไปโรงเรียนไงรานะ”
“ก็ไม่ไปไงแต่เราต้องไปตัดชุดกันไม่ใช่เหรอ”
“อื้ม แล้วไปร้านไหนล่ะ”
“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าป้าฉันเปิดร้านชุดออกงานที่อยู่ใจกลางเมืองน่ะ”
“อ๋อ อืม”
“งั้นไปกันเถอะ คุณลุงกับคุณป้าไปรอแล้ว”
ณ ร้านลาติน
“เรียวมะนายลองชุดนี้ละกันเอ้าลองเอาไปลองสิ”
“แล้วเธอละ”
“เดี๋ยวฉันเลือกของฉันเอง”
“เร็วๆสิเรียวมะเสร็จรึยังฉันลองเสร็จแล้วน่ะ”
“เสร็จแล้ว”
ภาพที่รานะเห็นก็คือเรียวมะที่เคยเย็นชากลับกลายเป็นเหมือนเทพบุตรผมเท่าที่ไม่เคยเข้าทรงพอจัดแล้วทำให้ดูดีไปเสียหมด เขาใส่เดสสูตรที่สะอาดสะอ้านตาบอกตรงๆเลยว่าเหมือนถูกต้องมนต์
“รานะ รานะ รานะ”
“ฮะ..มะ...มีอะไร”
“แหม ตะลึงในความหล่อของฉันก็บอกมาเถอะ”
“บ้า ใครตะลึงนายกันไม่มีซะหน่อย”
“ฮ่า ฮ่า”
“เอ้า เจ้าเรียวมะเสร็จแล้วใช่ไหมจะได้ไปกันเลย”
ณ คอร์ทเทนนิสเซชุน
“เซงาคุทุกคนรวมพลวันนี้ฉันคงไม่สอนอะไรเพราะเนื่องจากสมาชิกทีมเราไม่ครบ ก็ขอให้ทุกคนแยกย้ายไปวอร์มอัพได้”
“กัปตันครับ”
“มีอะไรเหรอโมโมชิโระ”
“แล้วรานะ กับเอจิเซนละครับ”
“พวกเค้าลาไปทำธุระ ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมงั้นก็ไปวอร์มต่อได้”
“ครับ”
“เอ๋ รุ่นพี่เอจิไม่ไปวอร์มเหรอครับ”
“แล้วนายเห็นใครไปวอร์มมั้งล่ะ”
“_$$_”โมโมะ
“ค่ะ เนื่องในวันนี้เป็นวันรวมตัวของฮีโร่เทนนิสในตำนาน.....”
“ว้าว เซนิสเย อุ้ย คาโปนก็มาด้วยโหยมีหลายคนเลย”
“อ้าว มานั่งดูถ่ายทอดสดกันหรอกเหรอ”โมโมะพูดอย่างเซงๆ
“ค่ะ แล้วตอนนี้ครอบครัวเอจิเซนก็ได้มาถึงเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ห๊า..เอจิเซนที่ว่าเนี่ยอย่าบอกน่ะว่าเป็นเจ้าเรียวมะน่ะ”
“ครอบครัวนี้น่ะค่ะวันนี้ได้มีสิ่งมหัศจรรย์เพิ่มอีกคนน่ะค่ะซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของเค้าน่ะค่ะ เค้าชื่อว่าเอจิเซน เรียวมะค่ะ ซึ่งเป็นเด็กคนที่ไปแข่งที่อเมริกาชนะรวดค่ะ”
“ดูอะไรกันอยู่น่ะ”
“กึ๊ย กะ...กัปตัน”
“ฉันจำได้ว่าฉันบอกให้ทุกคนไปวิ่งไม่ใช่เหรอ”
“เออ ไปเดี๋ยวนี้ละ”
“เพิ่มอีก 10 รอบแล้วคูณ 3 “
“หา..โถ่ๆๆๆ”
“ค่ะซึ่งเรียกได้ว่าอัฉริยะจริงๆค่ะ”
“เอจิเซน”
“โห..เทะสึกะนี่ดุขึ้นเยอะเลยเนอะฟูจิ”
“อืม”
“แต่ผมว่าน่ะครับที่มันบอกว่าเป็ธุระเนี่ยแค่เรื่องนี้เองเหรอ”
“แต่ยังไงเค้าก็ถูกเรียกว่าอัฉริยะน่ะ”
“โถ่...รุ่นพี่ฟูจิก็หมอนั่นยังเด็กอยู่นี่ครับแล้วถ้าเผื่อมาเจอกัปตันกับรุ่นพี่ฟูจิอาจจะอึ้งไปเลยก็ได้น่ะครับ”
“หึไม่หรอก”
ณ โรงแรมนารีเพทาย
“เออ..คุณเอจิเซนค่ะ ตอนนี้คุณคิดอะไรกันแน่ค่ะคุณคิดที่จะส่งลูกชายของคุณดันเค้าให้เป็นมือโปรใช่ไหมค่ะ แล้วคุณ....”
“โอ๊ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย”
“ก็เพราะพ่อน่ะแหละที่ชวนให้มาที่นี่น่ะ”
“อย่าโทษกันนักซิเจ้าตัวเล็ก”
“แล้วรานะกับแม่ละพ่อล่ะพ่อ”
“เออ ใช่ๆ”
“เออ คุณนายค่ะทำไมคุณถึงแต่งงานกับคุณนันจิโร่ละค่ะ แล้วทำไม....”
“หนูจ๊ะที่ว่าหนูเป็นแชมม์จูเนียร์อออเมริกาใช่ไหมจ๊ะ”
“คะ....ค่ะ”
“แล้วที่บอกว่าเป็นแฟนสาวของเรียวมะคุงละค่ะ”
“อ๋อ มะ...”
“อุ๊บส์ “
“ปล่อยก่อน เรียวปล่อย หายใจไม่ออก”
“อะ”
“แฮก แฮก เหนื่อยชะมัด”
“ก็แหงละสิตอนที่ฉันวิ่งออกมาทำไมเธอไม่ออกมาด้วย”
“ก็ฉันกับคุณนป้าออกมาไม่ได้นี่ ใครจะเหมือนนายกับคุณลุงล่ะ”
“ก็ปรติเธอออกจะบู้ไม่ใช่เหรอ”
“ก็วันนี้ฉันใส่กระโปรงน่ะยะ”
รานะพูดจบเรียวมะก็เริ่มมองรานะตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ใบหน้ารานะแดงระเรื่ออมชมพู พอเรียวมะเห็นดังนั้นแล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที กลับกลายเป็นหน้าเขาก็แดงแล้วเขาสองคนก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา
ความคิดเห็น