คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ถึงวันงานกีฬาสี
“โหย เอจิเซนฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมั่นใจเลยอ่ะ”
“ก็ตั้งแต่ฉันรู้จักกับนายมา ฉันยังไม่เคยเห็นนายมั่นใจเลยซักครั้ง”
“เรียวมะสู้ๆน่ะ”รานะบอกให้กำลังใจ
“ท่านเรียวมะขา พวกเรามาช่วยเชียร์ค่า”พวกแฟนคลับนับสิบคน
“โห พวกเธอเวอร์ไปมั้งน่ะ”
“ขณะนี้ขอให้นักวิ่งมารายงานตัวครับ”
“ไปกันเถอะเอจิเซน”
“อืม”
“เรียวมะพยายามเข้าน่ะ”
ซากุโนะหันไปมองเรียวมะที่ยิ้มแย้มให้กับรานะ ส่วนตัวเองก็คงจะเศร้าไม่ได้เพราะ
- พวกเขารู้จักกันมาก่อน
- พวกเขาสนิทกันมาก
- พวกเขาเป็นญาติกัน
- พวกเขามีใจให้กัน ( มั้ง )
“เข้าแล้วครับที่หนึ่งของเรา เอจิเซน เข้าคนแรกเลยน่ะครับ”
“ต่อมาด้วย..........”
“ว้า อะไรกันเจ้าเอจิเซนแข่งเสร็จไปแล้วเหรอเนี่ย”
“อ้าว รุ่นพี่โมโมะ”
“ได้ที่หนึ่งซะด้วยเก่งเหมือนกันแฮะเจ้าเปี๊ยกเนี่ย”
“อ่า รุ่นพี่คิกคุมารุนี่นา”
“แต่ก็เก่งละน่ะ”
“รุ่นพี่โออิชิ แข่งเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม ที่จริงก็นึกว่าซัก สิบห้านาทีจะเสร็จแต่ที่ไหนได้สิบนาทีก็เสร็จแล้ว”
“โห สมกับเป็นคู่แร็กทอง”
“แต่ก็ว่าเถอะน่ะชมรมเทนนิสเราก็เก่งเหมือนกันนี่ทุกคนนี่ถือว่าเก่งน่ะเพราะส่วนมากได้ที่หนึ่งแต่ก็มีแต่คาวามูระที่แพ้อินูอิ ส่วนเทะสึกะกับฟูจิยังไม่ได้แข่งเพราะกีฬาในร่มได้แข่งวันพรุ่งนี้”
“โถ่ งั้นรุ่นพี่โมโมะก็ยังไม่ได้แข่งใช่ไหมครับ”
“มันก็ใช่น่ะ”
“อ้าว ถ้ากีฬาในร่มแข่งวันพรุ่งนี้งั้นรุ่นพี่คิกคุมารุทำไมแข่งวันนี้ละครับ”
“ก็ในวันพรุ่งนี้สถานที่แข่งไม่พอน่ะสิ พวกอาจาร์ยก็เลยจับสลากกันปรากฏว่าได้แบดฯซะนี่”
“ก็ดีนี่ครับพวกผมจะได้ทันดูพวกรุ่นพี่แข่งกัน”
“ขอให้นักเรียนที่ได้ที่หนึ่งทุกรายการมาทำพิธีรับมอบเหรียญได้เลยค่ะ”
“รายการต่อไป.....”
“นี่ๆๆเพื่อเป็นการฉลองกับชัยชนะน่ะเอาเป็นว่าเราไปกินไอติมกันเถอะ”
“รุ่นพี่เอจิเลี้ยงใช่ไหมครับ”
“อืม อืม”
“นี่พวกเราวันนี้รุ่นพี่คิคุมารุเค้าจะเลี้ยงไอติมเราละ”
“จะบ้าเหรอเจ้าโมโมะใครบอกกันเล่า”
“เอาเถอะๆเอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันเลี้ยงก็ได้”
“โอ้ว สวรรค์มาโปรดขอบคุณมากเลยครับรุ่นพี่โออิชิ”
“แต่ฉันคงต้องขอตัวน่ะจ๊ะ”
“อ้าว คุณริวซากิไม่ไปด้วยกันเหรอครับ”
“พอดีไม่ว่างน่ะจ๊ะ”
“ฉันก็ไม่ว่างเหมือนกันแหละซากุโนะขอโทษด้วยน่ะ”
“อ้าวโทโมะจังก็ด้วยเหรอจ๊ะ”
“อืม”
“งั้นผู้หญิงคนสุดท้าย รานะจังไปไหมครับ”
“ไปอยู่แล้วเนอะเรียวมะ”
“แหม รานะจังเนี่ยชอบเรียกชื่อท่านเรียวมะแบบห้วนๆจริงๆด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะปรกติตอนอยู่ที่อเมริกาฉันเรียกว่าเรียวจังด้วยซ้ำไป”
“อ๋อ”
“แต่ยังไงรานะจังก็ดูมีความสุขจังเลยน่ะเวลาอยู่ใกล้ๆกับเรียวมะคุงน่ะ”
“อะ...อืม “
“งั้นพวกเราไปก่อนน่ะจ๊ะ”
“บ๊าย บายจ๊ะ ซากุโนะ โทโมะจัง”
“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะป่ะ”
“ค่ะรุ่นพี่โออิชิ”
“แล้วเราจะไปร้านไหนดีน้า”
“โออิชิไปร้านนี้ไปร้านนี้”คิกคุมารุชี้ไปที่แผ่นโฆษณาแผ่นยักษ์ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างดี
“ร้านโคชิเอ็ง เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนน่ะ”
“มันไม่ใช่ชื่อร้านหรอกครับแต่มันเป็นชื่อของนักสืบรุ่นพี่โมโมะน่าจะไปอ่านโคนันมาบ้างก็ดีน่ะครับ”
“จะบ้าเหรอฉันไม่สนใจการ์ตูนเด็กๆหรอก”
“นี่...พอได้แล้วฉันพาพวกเธอมาเลี้ยงน่ะไม่ใช่พามาทะเลาะกัน”
“งั้น...ก็ตกลงกินร้านนี้แหละ”
“เอ้าทุกคนนักประจำที่ได้”
“เบาๆหน่อยก็ได้ครับรุ่นพี่คิกคุมารุ”
“ฮี้ ฮี้” _^^_
“ยังไงก็สั่งกันแบบเพลาๆหน่อยละกันน่ะ”
“ครับ”
“ว้าว อร่อยจังเลยครับรุ่นพี่โออิชิ”
“ไอ่อร่อยมันก็อร่อยอ่ะน่ะแต่ถ้าเงินฉันเกิดไม่พอขึ้นมาล่ะก็ที่เหลือพวกนายก็แชร์กันเอาเองละกัน”
“รีบกินเถอะป่ะ”
“จะไปกันรึยัง”
“ครับ”
“เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไรเหรอรานะ”
“คือ....มื้อนี้รานะเลี้ยงเองค่ะ”
“ห๊า.”
“แหม ทุกคนจริงจังกันไปได้ล้อเล่นหรอกน่า”
“ไหนๆเราก็มีเจ้าภาพอยู่แล้วทั้งคน”
“น้องครับเช็คบิลครับ”
“ค่ะทั้งหมด ราคา 2,456 ค่ะ”เสียงกลืนน้ำลายดังมาจากรุ่นพี่โออิชิ”แต่เนื่องจากที่ร้านเราเปิดเป็นวันแรกทางร้านจะลดให้ 50 % ค่ะ แต่ก็ขอช่วยกันโฆษณาให้ทางร้านเราหน่อยน่ะค่ะ”
“ครับ”
“ ( ถอนหายใจ ) “
“นายถอนหายใจทำไมเหรอโออิชิ”พูดพร้อมกับกั้นเสียงหัวเราะไว้
“เปล่านี่”
“นี่โออิชิฉันรู้อยู่หรอกน่าว่านายคิดว่าอะไร”
“อะไรล่ะ”
“ก็...เหอะแย่จังตังค์เราจะพอรึเปล่าน่ะ ( หลังรู้ราคา ) โหตังค์ไม่พอทำไงดี ( หลังลด 50% ) เย้พระเจ้าไม่ทอดทิ้งเราแล้ว นายคิดยังงี้ใช่ไหมล่ะ”
“เปล่านี่”
“งั้นก็โชคดีน่ะ”
“บาย”
“บาย”
“บาย”
“ป่ะเรียวมะกลับบ้านเถอะ”
“รุ่นพี่โมโมะงั้นผมกลับน่ะครับ”
“อื้ม กลับกันดีๆล่ะ”
+++++++++++++เม้นส์++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น