กฎเหล็กหัวใจหลังม่านซากุระ

ลำดับตอนที่ #3 : ตื่นรับแสงตะวัน

 ต้องขออภัยที่ปีที่ผ่านมานี้หายหัวอย่างสมบูรณ์แบบ

ชีวิตเฟรชชี่มหาลัยนี่ช่างแสนเหนื่อยแท้..ไหนจะเรียน..ไหนจะรับน้อง

บอกได้เพียง..กูจะตาย ..กูจะตาย...

ช่วงนี้ได้หยุดพักจากการเรียนมีเวลามาเปิดหูเปิดตากับโลกไซเบอร์บ้าง

ขอโทษที่ทิ้งไปนานนะคะ เชิญสนุกต่อกับกฎเหล็กหลังม่านซากุระต่อเลยนะคะ

ปีนี้สัญญาจะอัพบ่อยๆ เขียนเรื่องใหม่ๆให้เพื่อนๆได้อ่าน อย่าพึ่งรียหนีไปไหนก่อนนะคะ


____________________________________________________



อะไรกันนี่เช้าแล้วหรือนี่..

  ร่างบางดึงตัวขึ้นจากที่นอน มือเล็กๆขยี้ตาพลางมองออกไปด้านนอก
แสงแดดกำลังทอแสงต้องกับใบไม้ นกตัวน้อยๆกำลังบิน เอ๋? ที่นี่มัน!

ลูเคียกระโดดตัวลอยขึ้นจากที่นอน หมุนหัวไปรอบๆ

"ห้องข้านี่ .. เมื่อคืนข้าจำได้ว่าข้ายังทำงานอยู่ที่หน่วยนะ"

มือเล็กๆขวานหาโซเดะโนะ ชิรายูกิ ดาบฟันวิญญาณของเธอ

"เห้ ยย หายไปไหน นี่ข้าสะเพร่าขนาดนี้เชียวรึ ข้าลืมอาวุธไว้ที่หน่วยแล้วเดินละเมอกลับบ้านเนี่ยนะ"
ท่ามกลางความสับสนในใจลูเคีย ก็มีเสียงฝีเท้าหนึ่งย่างเข้าสู่อาณาเขตหน้าประตูห้องเธอ
ประตูห้องถูกเปิดออก

ครืด....

"ท่านพี่"

เบื้องหน้าประตูปรากฎร่างเจ้าของคฤหาสก์คุจิกิที่ตีสีหน้าเรียบ

"หาดาบเจอรึยัง"

น้ำเสียงนุ่มทุ้มพูดขึ้น ทำเอาลูเคียที่กำลังขวัญกระเจิงเพราะหาดาบไม่เจอหยุดชะงักอาการสับสน

"ท่านพี่ .. ข้าคงลืมไว้ที่หน่วย เมื่อคืนข้าคงเหนื่อยจนเดินละเมอกลับมาบ้าน"
   
   ว่าแต่ท่านพี่รู้ได้ไงว่าข้ากำลังหาดาบ ร่างเล็กคิดในใจ

"หึ ... ข้าว่าเจ้าคงเหนื่อยจริงๆล่ะลูเคีย เพราะข้าว่าดาบเจ้าวางอยู่บนฟูกนั่นตั้งแต่ข้าเปิดประตูเข้ามาละนะ"

ร่างเล็กหันขวับลงมองบนฟูกที่ตนเหยียบอยู่แล้วหัวเราะออกมา

"สมกับเป็นท่านพี่ สายตาดีจัง ฮะฮะฮ่า ข้าคงต้องไปหาแว่นตาแบบพวกมนุษย์มาสวมซะแล้ว ข้าคงจะเหนื่อยมากจริงๆ"

ลูเคียหยิบดาบของตนผูกกลับเข้ากับชุดชินิกามิ พลางตบหัวตนเองและหัวเราะกับความสะเพร่า โดยที่มีชายหนุ่มผู้เป็นพี่เขยยืนมองที่หน้าประตู รอยยิ้มจางๆที่มุมปากปรากฎบนในหน้าที่เรียบเฉยของเบียคุยะ พักหลังเขาเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่เห็นร่างเล็กทำอะไรแผลงๆ หรือไม่ก็ความหลงๆลืมของเธอเอง

"ว่าแต่ท่านพี่มีธุระอะไรกับข้ารึ จึงมาแต่เช้า"
ตากลมโตของร่างเล็กจ้องมองร่างสูงที่หน้าประตูพร้อมกับคำถาม

"ข้าว่าวันนี้เจ้าไม่ต้องไปทำงานก็ได้นะลูเคีย"

"ทำไมล่ะท่านพี่ ..ตอนนี้ที่หน่วยวุ่นวายมากเลยนะ หัวหน้าก็ป่วย ข้าต้องเร่งเขียนรายงานด้วย"

"ข้าบอกให้พ่อบ้านไปบอกหัวหน้าเจ้าว่าวันนี้เจ้าขอพักแล้ว"

"หา...." ร่างเล็กตาถลึงโตยิ่งกว่าเดิมเมื่อสิ้นสุดคำพูดของพี่ชาย

"อีกอย่างตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว..ข้าว่าเจ้ารีบอาบน้ำแล้วไปกับข้าดีกว่า เห็นว่าเจ้าเร็นจิกำลังคิดถึงเจ้าอยู่"

เร็นจิเนี่ยนะจะคิดถึงข้า..แล้วให้ท่านพี่มาบอกข้าแบบนี้?
นี่ข้าต้องโดดงานในช่วงวิกฤตเลยนะเนี่ย...วันนี้
 ______________________________________________________________________
อีกด้านหนึ่งของสถานที่....ใครคนหนึ่งมาทำงาน ท่ามกลางเสียงฮือฮาของเหล่ายมทูตในหน่วย
อุคิทาเกะ จูชิโร่ เดินมาอย่างเชื่องช้า สายลมพัดปลิ้วเส้นผมสีเงินส่องสว่างแต่ใบหน้าของเขากลับดูทรุดโทรม
ไม่เหมาะกับการทำงานเลยสักนิด

"เออ หัวหน้าคะ ความจริงถ้ายังไม่ไหววันนี้ก็พักเถอะนะคะ พวกเราไม่อยากให้ท่านหัวหน้าเป็นอะไรไป"
ยมทูตสาวคนหนึ่งกล่าวขึ้นระหว่างทางเดินในหน่วยที่สิบสาม

"ถึงข้าหยุดข้าก็ต้องตาย ยิ่งถ้าข้าหยุดเรื่อยๆมีหวังเจ้าเบียคุยะต้องใช้ซัมบงซากุระสับหัวข้าสักวันแน่"
อุคิทาเกะ กล่าวตอบยมทูตสาวอย่างอารมณ์ดี แต่ทว่าผู้ได้ฟังคำตอบกลับต้องทำหน้าฉงนคิดหนักต่อ

"นี่ ลูเคียมาทำงานหรือยัง"

"วันนี้ท่านลูเคียขอลาหยุดค่ะ พ่อบ้านคุจิกิมาบอกที่หน่วยเมื่อเช้านี้"

"ข้าเข้าใจละหล่ะ ขอบใจที่อุตส่าเป็นห่วงข้า ..ข้าเริ่มสบายดีละหล่ะอย่าได้ห่วงเลย"

หน็อยแหน่เจ้าเบียคุยะ นี่ห่วงลูเคียมากขนาดส่งพ่อบ้านมาลาหยุดเชียวรึ ข้าว่ามันชักจะห่วงเกินหน้าที่พี่เขยซะละนะ
อุคิทาเกะหัวเราะออกมาเบาๆในลำคอขณะที่เดินเข้าห้องทำงานเพื่อเริ่มสะสางงานในหน่วย