กฎเหล็กหัวใจหลังม่านซากุระ

ลำดับตอนที่ #1 : แสงจันทร์

ดวงตะวันลาลับจากขอบฟ้า จันทราขึ้นกลางกระจ่างฟ้า  ดวงดารายังคงสว่างสดใส

มีเพียงสายลมที่พัดและเหมือนจะพัดเอาความเหงาและเศร้าของจิตใจไป … แต่ทว่าจิตใจของเบียคุยะยังคงเหมือนเดิม  อ้างว้าง .. และเงียบหงัน

คุจิกิ เบียคุยะ ในอดีต  ดูช่างแตกต่างกับคุจิกิ เบียคุยะ คนปัจจุบันอย่างสิ้นเชิง รอยยิ้มกว้าง เสียงหัวเราะ สายตาที่เปี่ยมด้วยความรักและสดใส ทุกสิ่งอย่างมันจางหายไปเพราะเธอคนนั้นของเขาได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เธอคนนั้น.... ฮิซานะ

“ขออภัย ที่กระผมต้องขัดจังหวะ ท่านขอรับ เบียคุยะซามา” เสียงดังของชายวัยกลางคนลอดผ่านจากหลังร่างสูง

“มีอะไร” ร่างสูงตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“คุณลูเคีย  ยังไม่กลับคฤหาสน์ ขอรับ กระผมตรวจสอบแล้วคาดว่าคงจะยังทำงานในหน่วยอยู่ เพราะอุคิทาเกะซามาล้มป่วยตั้งแต่สัปดาห์ที่ผ่านมาแล้วขอรับ”

“...ข้า เข้าใจละ ขอบใจเจ้ามาก”

สิ้นคำตอบของเจ้าบ้านคุจิกิ ชายวัยกลางคนที่พึ่งรายงานก็รีบโค้งคำนับแล้วออกไปจากบริเวณชานบ้านทันที ให้เจ้าบ้านยืนดูท้องฟ้ายามราตรีต่อไปโดยไม่ทิ้งแม้แต่เสียงฝีเท้าให้เจ้าบ้านรำคาน

“ลูเคีย ดึกป่านนี้ยังต้องสะสางงานอีกหรือ” เบียคุยะเอ่ยออกมาเบาๆ

“ให้ตายสิ งานพวกนี้เยอะจริงๆ หัวหน้านะหัวหน้า นึกจะป่วยก็ป่วย โอย ย  ทิ้งงานให้ข้าต้องมาสะสาง คนอื่นก็ไม่ให้ทำ” ลูเคียบ่นงุบงิบระหว่างร่างเอกสารการประชุมหน่วยเป็นสิบๆแผ่น

/ป่านนี้คนบ้านคุจิกิคงจะนอนกันหมดแล้ว เห็นทีข้าคงต้องนอนในหน่วยซะแล้ว/ หญิงสาวคิดในใจ พลางมองออกไปบนฟ้าที่มืดเต็มไปด้วยดวงดาว แสงสว่างของพระจันทร์สาดส่องมาถึงโต๊ะทำงานของเธอ ทำให้เธอตระหนักได้ว่า นี่เป็นเวลาดึกมากเกินกว่าที่คนในตระกูลคุจิกิจะมารอเปิดประตูบ้านให้เธอ

มือบางตะหวัดพู่กันเป็นระวิงเพื่อจัดการเอกสารที่กองบนโต๊ะให้หมด ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องในค่ำคืนที่ฟ้ากระจ่างใส ในขณะที่สายตาเริ่มริบหรี่ลงเรื่อยๆเพราะความเหนื่อยล้า

กุก กุก กุก

เสียงปากกาที่เปื้อนรอยน้ำหมึกกลิ้งลงไปกองกับพื้น ตามด้วยร่างเล็กที่ฟุบลงบนโต๊ะทำงาน  เอกสารยังคงกองอยู่ น้ำหมึกที่มือเล็กบัดนี้ถูกทาลงบนใบหน้าของสาวเจ้าที่ฟุบอยู่บนกองเอกสาร แต่ทว่าเจ้าตัวคงไม่รู้สึก เป็นเพราะงานที่ประดังประเดเข้ามาในตอนนี้ช่วงที่หัวหน้าหน่วยล้มป่วย อีกทั้งคนอื่นๆในหน่วยต่างมีภารกิจ

จ๋อม! จ๋อม!

ก้อนหินเล็กๆถูกโยนลงบนผิวน้ำนิ่ง ความเงียบสงบของตระกูลคุจิกิในเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับบ้านที่ไร้คนอาศัย

/นับวันจำนวนปลาโค่ยของข้ายิ่งดูร่อยหรอลง ดึกป่านนี้ทำไมลูเคียถึงยังไม่กลับมาอีกนะ/

เบียคุยะมองดวงจันทร์ที่ทอดเงาบนผิวน้ำ ปลาโค่ยแหวกว่ายไปมา และพลางคิดถึงลูเคียที่ยังคงไม่กลับถึงบ้าน

ครืด..

“คุณท่านจะออกไปไหนขอรับ” เสียงพ่อบ้านคุจิกิดังขึ้น เมื่อเบียคุยะเปิดประตู

“..ไปเดินเล่นน่ะ” น้ำเสียงเรียบตอบ

“ขอรับ”

  พรึบ

เสียงฝีเท้าก้าวกระโดดออกจากประตู ไปพร้อมกับร่างเจ้าบ้านคุจิกิหายวับจากไปจากตรงหน้าพ่อบ้านที่ยืนอยู่

“ถึงกับต้องใช้ก้าวพริบตาเชียวหรือนั่นขอรับ คุณท่านคงรีบออกไปทำธุระที่สำคัญ หึหึหึหึ” พ่อบ้านอดขำกับพฤติกรรมของเจ้าบ้านที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กไม่ได้  ไม่มีทางที่เบียคุยะจะใช้ก้าวพริบตาในการเดินเล่นเป็นอย่างแน่ แต่นายน้อยของเขาจะรีบไปไหนในกลางดึกแบบนี้กันล่ะ คงมีเพียงจันทร์ที่ทอแสงอยู่บนฟ้าเท่านั้นที่จะรู้

นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ดีๆทำไมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย XD

ทำไมพี่เบียคุยะถึงแมนแบบนี้ ~ ไปช่วยลูเคียทุกทีเลย กรี๊ ดดด ... ปลื้ ม ม ม

นั่นแหล่ะค่ะคือจุดเริ่มต้นของความคิดฟุ้งซ่านที่แผ่กระจายไปทั่วร่างเหมือนพลังจากซัมบงซากุระ (เกี่ยวกันมั้ย)

มันมีเรื่องให้คิดหลายประการว่าทำไมจะต้องมาผูกเรื่องให้ความคิดพี่เขย หลี น้องเมีย มันเกิด

เอ๊ะๆๆ มันยังไงๆ อ่านการ์ตูนไป ดูการ์ตูนไปยิ่งคิดมาก

มากไม่มากก็ดูสิคะฟิคออกมาแล้วล่ะเนี่ย~

ช่วยกันติดตามนะคะ

ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวใจไว้ให้ทุกๆคนช่วยกันอ่านด้วยนะคะ

^___^