กฎเหล็กหัวใจหลังม่านซากุระ

ลำดับตอนที่ #2 : ผลลัพธ์ของแสงจันทร์

ครืด

 

ประตูบานสวยที่สลักป้ายหน่วยที่สิบสามถูกเปิดออก เท้าใครบางคนก้าวเข้าสู่ห้องเล็กๆ ภาพตรงหน้าที่เห็นคือ หญิงสาวหน้าเปรอะเปื้อนน้ำหมึกกำลังนอนลงบนโต๊ะที่มีกองหนังสือ พู่กันตกลงอยู่กลางพื้นห้อง ชุดฮากามะสีดำของหญิงสาวหลุดลุ่ย แสงจันทร์ทอแสงสาดมาในห้อง

 

“ลูเคีย”  เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกหญิงสาวที่นอนอยู่บนโต๊ะทำงาน

“อือ .. . ”

“ลูเคีย กลับบ้านเถอะ ดึกมากแล้วนะ”

“ข้าจะรีบทำงานนี้ให้เสร็จค่ะหัวหน้า ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง” หญิงสาวพึมพำออกมา

 

เจ้าหักโหมมากเกินไปแล้วล่ะลูเคีย เมื่อไหร่นิสัยมุทะลุกับบ้างานของเจ้าจะหมดซักทีนะ ดูสิหน้าเลอะหมึกหมดแล้ว เสื้อผ้าก็หลุดลุ่ย

 

เบียคุยะกวาดสายตาไปยังลูเคีย พร้อมกับลูบเส้นผมของเธอที่แทบไม่แตกต่างจากฮิซานะ ทั้งสี ความนุ่มลื่น และกลิ่นที่ส่งออกมาเข้าสู่ประสาทสัมผัสของเขา

 

“ช่วยไม่ได้แฮะ”

 

 ร่างใหญ่ช้อนตัวของลูเคียขึ้นเบาๆ สองมือประคองร่างเล็กขึ้นจากโต๊ะทำงาน เขาอุ้มเธอแล้วเดินออกจากหน่วยที่หก

 

 

อุ่นจัง ~

สัมผัสนี้มันคืออะไร ผ้าห่มหรืออะไร ข้ารู้สึกดีจริงๆ

 

ร่างบางขยับตัว ใบหน้าของลูเคียนั้นบัดนี้ซุกอยู่แนบอกเบียคุยะที่กำลังอุ้มเธอกลับบ้าน ชายหนุ่มนั้นตีสีหน้าเรียบเฉยขณะเคลื่อนฝีเท้าไปข้างหน้า แสงจันทร์สว่างส่องมาทอดเป็นเงาของทั้งคู่ 

 

เจ้าคงจะเหนื่อยมากสินะ ลูเคีย

 

เบียคุยะคิดพลางก้มลงมองใบหน้าเล็กกับเส้นผมดำขลับที่ติดกับอกของเขา เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจของร่างเล็กที่แทรกผ่านเสื้อคลุมกับผ้าพันคอที่เขาสวมอยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอด..

 

ประตูคฤหาสน์คุจิกิถูกเปิดออก พร้อมกับใบหน้าเหี่ยวย่นของพ่อบ้านที่ยืนรอการกลับมาของเจ้าบ้าน

“กระผมได้จัดเตรียมที่นอนให้กับคุณลูเคียแล้วขอรับ “

“....”

ไร้การตอบรับใดๆ เบียคุยะก้าวเท้าผ่านหน้าพ่อบ้านที่ยืนเปิดประตูให้เขา ร่างของลูเคียยังคงอยู่แนบอก มือทั้งสองข้างของเขายังประคองอยู่  ไม่ทันไรร่างสูงก็ถึงห้องของลูเคีย  เบียคุยะวางร่างเล็กลงบนฟูก ร่างเล็กยังคงหลับ ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ เขาปลดเอาดาบ ของเธอออกแล้ววางข้างๆฟูก จากนั้นดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเล็กที่เริ่มงอตัวเพราะอากาศที่เย็น

 

“เจ้านี่ช่างไม่ระวังตัวเอาซะเลยนะลูเคีย”

 

 

“ขอประทานอภัยครับ อุคิทาเกะซามา”

“อะไร มีอะไรแต่เช้าเนี่ย” ชายร่างสูงผมสีเงินส่ายหัวทันทีที่เห็นคนมารายงานสถานการณ์ในตอนเช้าตรู่

“หัวหน้าหน่วยที่หก เบียคุยะซามา มาขอพบท่านขอรับ”

“เบียคุยะน่ะนะ มาพบข้า”

“ขอรับ กระผมได้เชิญท่านเบียคุยะไปนั่งรอท่านที่ห้องรับรองแล้วขอรับ”

“เอาล่ะๆ ๆ ขอบใจมาก ข้าจะไปพบเบียคุยะละล่ะ” ฝีเท้าเดินเชื่องช้าของเจ้าของผมเงินปลิวไสวกำลังมุ่งหน้าสู่ห้องรับรอง

ครืด..

“อะไรกันเบียคุยะ ลมอะไรหอบเจ้ามาหาข้าในตอนเช้าตรู่ขนาดนี้ ดูท้องฟ้าสิพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย”

“ดูเหมือนเจ้าจะสบายดีแล้วนี่จูชิโร่”

“ข้าก็แบบนี้แหล่ะ เดี๋ยวดีเดี๋ยววูบ” อุคิทาเกะตอบด้วยท่าทางร่าเริง เขานั่งลงข้างเบียคุยะ

บรรยากาศรอบๆห้องรับรองของวังฤดูฝนดูเรียบง่าย ห้องรับรองขนาดหกเสื่อนั้น เทียบไม่ได้กับลานเดินของคฤหาสน์คุจิกิ แต่ถึงกระนั้นอุคิทาเกะก็ยังคงสดใสและทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีเพื่อต้อนรับคุจิกิ เบียคุยะ ที่แทบจะไม่เคยมาเหยียบที่นี่  

“ข้ามานี่เพื่อจะให้เจ้ากลับไปทำงาน”

เอ๊ะ ว่าไงนะ เบียคุยะเนี่ยนะมาขอร้องให้ข้ากลับหน่วยตอนนี้

อุคิทาเกะทำหน้าฉงน

“เจ้าหมายความว่าจะให้ข้ากลับหน่วยไปทำงาน ”

“ใช่แล้วล่ะ เจ้าได้ยินถูกต้องแล้วจูชิโร่” เบีคุยะย้ำ ดวงตาสีนิลเรียบเฉยของเบียคุยะจ้องมองใบหน้าของอุคิทาเกะ

 

การขาดงานของข้าคงจะไปทำให้เบียคุยะต้องลำบากหรือนี่? ต้องเป็นเรื่องสำคัญเสมอเบียคุยะจึงจะมาหาข้า อ้อ..ต้องเป็นเพราะเธอคนนั้นเป็นแน่

 

“เอาล่ะข้าเข้าใจแล้ว วันนี้ข้าจะเข้าไปทำงานที่หน่วย”

 

“....”

“นี่เบียคุยะ ก่อนกลับแวะเอาวางาชินี่กลับไปให้ลูเคียจังกินด้วยสิ” อุคิทาเกะยื่นกล่องขนมกล่องใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นห้องให้เบียคุยะ

 

“ขอบใจมาก จูชิโร่ ข้าขอตัวล่ะ” ทันทีที่รับกล่องขนมจากมืออุคิทาเกะ เบียคุยะก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องรับรองทันที

 

“หึหึ ให้ตายสิ แค่ข้าเห็นหน้าเป็นกังวลของเจ้า ข้าก็รู้แล้วน่ะว่าเจ้าเป็นห่วงลูเคีย เจ้านี่ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลยนะเบียคุยะ” อุคิทาเกะอดขำกับพฤติกรรมของเบียคุยะไม่ได้

 

 

G o s H! คนแต่งเบลอๆ ขอบคุณที่ช่วยติงนะคะ

 

เริ่มสับสนเอาลูจังไปอยู่หน่วยที่หกซะได้

 

แหมๆก็คิดถึงแต่พี่เบียนี่คะ อะไรๆเลยดูเป็นเลขหกไปหมด

 

จะรีบมาอัพค่ะ!!!