: CURSE :นักสืบต้องคำสาป {WonKyu}

ลำดับตอนที่ #7 : CURSE : หลักฐานเท็จ

c u r s e


6

หลักฐานพิสูจน์ข้อสันนิษฐาน ความลับพิสูจน์ความจริง


 

 

 

 

 

 

 

คัทชูสีดำขลับเดินลงมาจากแมนชั่นก่อนจะวิ่งเข้าไปเคาะกระจกรถ 

 

ชีวอนที่่รอนานแล้วก็สะดุ้งเหมือนหลุดจากภวังค์ก็ปลดล็อคประตูก่อนคนข้างนอกจะรีบก้าวเข้ามานั่งด้านข้างคนขับ

"ทำไมนานแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวคนที่นู้นเขาก็หมดศรัทธาในตัวผมหมด"

ชีวอนบ่นอย่างอารมณ์เสียนิดๆก่อนจะแตะเกียร์ขับรถออกมาแมนชั่น 

"ก็ผู้หญิงมันต้องมีเรื่องให้ทำอะไรเยอะแยะนะครับ"


คยูฮยอนหาข้ออ้างก่อนจะยู่ปากนั่งนิ่งๆอยู่ในออดี้ความเร็วสูง หัวค่ำนี้คยูฮยอนมากับเบลเซอร์สีดำที่ใส่ทับกับเชิ้ตขาว ผมที่เคยยาวปลิวสลวยบัดนี้ก็ถูกรวบตึงไว้ดูทะมัดทะแมง ว่าไปแล้วก็ดูเป็นสาวทำงานที่น่ามองไม่หยอกเลย

บนใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์ใดๆ มีก็แต่ริมฝีปากอิ่มที่ดูมีสีออกชมพูอมส้ม

 

ผู้กองหน้ายาวเหลือบมามองคนข้างๆมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ทราบ แต่ครั้งนี้ซวยโดน
คยูฮยอนในสภาพสาวสวยเต็มวัยหันกลับมามองตอบ

"นี่ขับรถมาเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดแล้วนะครับ"

ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้คยูฮยอนจะต้องมานั่งบอกกฎจราจรกับตำรวจอย่างผู้กองชีวอน นัยน์ตากลมหันกลับไปเมื่อเห็นอีกคนหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถ

 

 

 

 

 

ทั้งสองมาถึงหน้าบ้านของเจ้าทุกข์ คุณหญิงคิมเจ้าห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในย่านกังนัม ทั้งสองเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเร่งรีบเดินขึ้นไปยังที่เกิดเหตุ เหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆเดินไปเดินมากันให้ขวักไขว่ แสงแฟลชสาดเป็นระยะๆจากเหล่านักข่าวคดีอาชญากรรม ใช่นี่เป็นคดีอาชญากรรม ถึงจะยังไม่มีคนตายก็เถอะ

 

ทั้งสองได้ฟังจากเจ้าหน้าที่ตำรวจนายนึงจนทราบว่า เมื่อเย็นวันนี้คุณหญิงคิมเจ้าของบ้านได้ยินเสียงกระจกแตกมาจากห้องข้างๆของเธอ แต่ตอนนั้นเธออาบน้ำอยู่จึงไม่ได้สนใจอะไร จนเมื่อเธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอได้ยินเสียงกรี๊ดแสบแก้วหู เธอจึงออกไปดูแล้วพบว่าลูกชายของเธอเลือดไหลที่ศีรษะ เธอจึงกดเรียกรถพยาบาล และเมื่อเธอถามเรื่องราวกับแม่บ้านเจ้าของเสียงกรี๊ดเธอก็เลยต้องโทรเรียกรถตำรวจมาด้วย
 

"แม่บ้านเขาว่ายังไงหรอครับ"  เสียงใสถามขึ้น สายตาทุกสายตาของคนแถวนั้นหันมามองกันอยู่ที่เดียว....คยูฮยอนเอ้ย แกลืมตัวอีกละ เค้าก็เอะใจว่าทำไมตอนเดินมากับผู้กองมีแต่คนมองแปลกๆ ไม่มีใครรู้จักคโยฮยอนสินะ ตำรวจทุกนายรู้จักแค่คยูฮยอนเท่านั้น 

 

สาวสวยยิ้มอายๆก่อนจะเดินหลบไปอยู่หลังผู้กองราวกับจะให้ผู้กองช่วย

"อ่อ เธอมากับผมครับ เป็นนักสืบเอกชนเหมือนกับคยูฮยอน" ชีวอนสัมผัสได้ถึงมือเล็กๆที่กำชายเสื้อเขาแน่นจึงต้องเริ่มหาเรื่องมากลบเกลื่อนคนอื่น

เจ้าหน้าที่ทุกคนพยักหน้าเข้าใจไปถึงบางอ้อก่อนจะเดินไปเดินมาดั่งเดิม แต่ทว่านายตำรวจคนเดิมยังยืนเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ให้ฟังต่อ

แม่บ้านที่กรี๊ดจนคุณหญิงตกใจต้องเดินไปดูบอกว่า เธอเดินไปตามระเบียงทางเดินเพื่อที่จะลงไปยังห้องครัว พอผ่านห้องของคุณหนูก็พบว่าประตูนั่นเปิดอ้าออก เธอจึงเดินไปดูแล้วก็พบว่าเลือดออกที่ศีรษะของคุณหนูเป็นอย่างมาก เธอกรี๊ดเพราะเธอเข้าใจว่าคุณหนูต้องช็อคเลือดตายไปแล้วแต่ปรากฏว่าไม่ใช่ เธอได้ยินเสียงหอบของคุณหนูประกอบกับคุณหญิงที่วิ่งเข้ามาพอดี เธอจึงโทรเรียกรถพยาบาล

 

เมื่อฟังจนได้ความคยูฮยอนก็กระซิบบอกผู้กองว่าอยากไปดูต้นตอของเสียงกระจกแตก ผู้กองได้ยินเช่นนั้นก็จัดการสั่งให้นายตำรวจชั้นผู้น้อยนำทางไป  ตอนนี้คยูอยากจะทำอะไรก็ต้องผ่านชีวอนตลอด แหงล่ะ ถ้าเขามาทำอะไรตามใจ มีหวังคนที่นี่คงได้หมันไส้เขามากกว่านี้แน่

 

เมื่อเข้าไปสอบถามทั้งคยูกับผู้กองก็หันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจ เพราะห้องที่กระจกแตกควรจะเป็นห้องของเหยื่อ แต่นี่กลับเป็นห้องของลูกชายคนกลางของบ้านคุณคิม

 

นี่มีเรื่องต้องคุยกันส่ะหน่อยแล้ว ผู้กองคิดอย่างงั้นจึงได้จัดแจงให้เหล่านายตำรวจชั้นผู้น้อยไปเรียกทุกคนในบ้านให้มารวมกันที่โถงห้องนั่งเล่น

 

"นี่คุณตำรวจเรียกพวกเรามาทำไมครับเนี่ย มันมีเรื่องอะไรนักหนาหรอครับ
แค่น้องชายคนเล็กของเราหัวแตก"

"นั่นสิ ไม่มีใครตายซักหน่อย คุณแม่ก็เว่อร์จริงๆ" 

สองพี่น้องของตระกูลคิมบ่นอย่างเสียอารมณ์ทันทีที่เดินเข้ามา คนโตที่พูดก่อนหน้านี้หยิบมวนบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะขวานหาไฟแช็คในกระเป๋ากางเกง 

ชายผู้เป็นน้องคนกลางที่อายุไล่เลี่ยกันหยิบไฟแช็คจากกระเป๋าตัวเองก่อนจะจุดบุหรี่ให้อีกคน กลิ่นนิโคตินฟุ้งตลบอบอวนเต็มห้อง คยูฮยอนเมื่อได้กลิ่นบุหรี่ก็ยู่จมูกก่อนที่คัทชูสีดำขลับจะเดินเตาะแตะไปเปิดหน้าต่างออกเงียบๆ 

"ถึงยังไงทางเราก็ต้องสอบถามไว้ก่อนนะครับ "

ชีวอนนั่งลงบนโซฟาเมื่อ ชายทั้งสองเข้ามาแล้ว ภายในห้องนี้มีคุณหญิงคิม แม่บ้าน หลานสาวของคุณคิมที่มาเที่ยวโซล และสองสุดท้ายที่เข้ามาก็คือลูกชายคนโตและคนกลางของคุณนาย

คยูฮยอนกับเจ้าหน้าที่อีกสองสามคนยืนฟังอยู่ในห้องด้วย และผู้กองชีวอนก็เปิดฉาก

"ขอถามแต่ละคนนะครับ เมื่อเย็นๆประมาณห้าโมง ทุกคนกำลังทำอะไรอยู่บ้างครับ?"

"ดิฉันบอกกับตำรวจอีกท่านไปแล้วว่าตอนนั้นดิฉันอาบน้ำอยู่" คุณนายเป็นประเดิมตอบคำถามตามด้วยคุณแม่บ้านที่เธอบอกว่าตอนนั้นกำลังเก็บผ้าของพวกคุณๆไปซัก

"หนูนอนเล่นอยู่ในห้องค่ะ พอดีฟังเพลงเสียงดังมากเลยไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย"

เสียงใสแจ๋วเอ่ย เด็กสาวอายุราวๆ 17 เธอเป็นหลานสาวที่เข้ามาเที่ยวบ้านคุณป้าในช่วงปิดเทอม ท่าทางเป็นคนซน ผิวขาวเนียน ผมยาว และรูปร่างที่ดูโตเป็นสาวยิ่งทำให้เธอดูใกล้เคียงกับคโยฮยอน 

"ผมเพิ่งกลับมาจากบริษัท" พี่ชายคนโตเอ่ย ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นระรอกๆ 

"ผมดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นสอง" พี่ชายคนกลางเอ่ยก่อนจะหยิบบุหรี่มาสูบบ้าง
 

 

ผู้ชายบ้านนี้มันติดบุหรี่กันหมดเลยรึไง คยูฮยอนขมวดคิ้วคิดในใจก่อนจะหันหน้าหนีไปที่ริมหน้าหน้าต่างที่เขายืนห่างจากที่นั่งสอบถามกันอยู่นานแล้ว ผู้กองเหลือบไปมองเป็นระยะแล้วทำหน้าราวกับถามอยู่ในใจว่า 'ทำไมไม่มาช่วยกันตรงนี้?'

ช่วงเวลาประมาณห้าโมงเย็น ทุกคนต่างก็อยู่คนเดียว ไม่มีใครมีพยานมายืนยันที่อยู่ในตอนนั้นได้

เริ่มยุ่งยากแล้วสิ ผู้กองทำหน้าใช้ความคิดอยู่นานก่อนจะถามต่อ
 

"คุณรู้เมื่อไหร่ครับว่ากระจกที่ห้องคุณแตก แถมยังมีหินเข้ามาในห้องอีก"

ลูกชายคนกลางถูกถามก็ให้ความร่วมมือไป

"รู้ตอนหัวค่ำที่มีเสียงเอะอะของคุณแม่แล้วก็แม่บ้าน ผมเลยลงมาดูก็เห็นว่ามีเรื่องขึ้น และพอเดินกลับไปที่ห้องตัวเองก็เลยพบว่ามีคนปาหินเข้ามาในห้องผม"

ลูกชายคนกลางเล่าเป็นฉากๆก่อนบุคคลที่ดูหัวเสียที่สุดในห้องจะเอ่ยขึ้นมา

"ผมว่าคนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้มันก็มีแต่คนนอกเท่านั้นแหละ ทั้งเรื่องกระจกกับเรื่องน้องผมหัวแตก"

"ใจเย็นครับ ทางเรายังหาข้อมายืนยันไม่ได้นะครับว่านี่เป็นฝีมือคนนอก" ผู้กองเอ่ยอย่างใจเย็น

"แล้วนี่เมื่อไหร่จะสอบสวนพวกเราเสร็จล่ะครับ ผมยังมีงานที่ต้องกลับไปเคลียร์ต่อนะ" หนุ่มใหญ่ในบ้านเอ่ยก่อนจะสูดนิโคตินเข้าปอดอีกครั้ง
 

คยูฮยอนแม้จะยืนดูอยู่ไกลๆ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความไม่ปกติของสายใยของคนในบ้านนี้

ดูพี่น้องแท้ๆจะไม่ได้เป็นห่วงน้องชายเขาที่อาจจะตายก็ได้ถ้าเจอช้ากว่านี้

พอนัยน์ตากลมสอดส่องลงไปทางด้านล่างหน้าต่างของพบว่าด้านนี้มีสวนดอกไม้อยู่ 

 

การสอบสวนผ่านไปได้ด้วยความเหน็ดเหนื่อยของผู้กองที่ต้องคอยต่อกรกับการตอบคำถามของแต่ละคนก่อนคนตัวใหญ่จะมองหาคยูฮยอนอีกครั้งและพบว่าเขาไม่ได้ยืนอยู่ริมหน้าต่างแล้ว 

ยังไงคืนนี้ก็คงยังไม่ได้คำตอบอะไร

ผู้กองถอนหายใจไปทีนึงจัดแจงร่ำลาเหล่าเพื่อนร่วมงานก่อนจะเดินออกไปตามหาคนที่มาด้วยกัน

ขายาวเดินไปเรื่อยๆในสวนที่อยู่ข้างๆบ้านหลังใหญ่ เขาเดินไปจนพบคยูในร่างสาวน้อยที่กำลังยืนเงยหน้าอยู่


 

"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้"

ผู้กองเอ่ยทักก่อนจะเลิกคิ้วมองเมื่ออีกคนเอามือหอมๆของตัวเองมาปิดปากผู้กอง

"เบาๆครับ" พูดจบอีกคนก็ปล่อยมือก่อนจะหันไปมองยังหน้าต่างด้านบนอีกครั้ง ผู้กองเงยหน้ามองตามก่อนจะพยักเข้าใจว่าเด็กน้อยมาทำอะไรที่นี่ 

"หน้าต่างชั้นสองที่มีกระจกแตกอยู่ตรงนั้นคงเป็นห้องของลูกชายคนกลาง และชั้นล่างก็คาดว่าจะเป็นห้องของเหยื่อ และข้างๆก็เป็นห้องของคุณนายคิม.."

เสียงเล็กๆแต่ไม่แหลมเอ่ยเบาๆพร้อมชี้ให้ผู้กองมองตาม

 

"แล้วไหนห้องของหลานสาวคนนั้นนะ" ชีวอนเอ่ยเป็นเชิงถาม 

"ผมว่าเป็นห้องตรงนั้นครับ" มือเนียนชี้ไปยังข้างๆห้องที่กระจกแตก ผู้กองมองตามมือก่อนจะหันมามองอย่างข้องใจ


 

"รู้ได้ไงเนี่ย" มันเป็นอย่างงั้นจริงๆตอนที่คยูฮยอนลงไปข้างล่างแล้ว
ผู้กองก็ได้เดินไปคุยกับแม่เด็กสาวอีกนิดหน่อยเรื่องคดี ใช่ ห้องเธออยู่ข้างๆห้องของพี่ชายคนกลาง

คยูฮยอน หรือจะคโยฮยอนก็ตามที เธอยักไหล่ก่อนจะพูดต่อ

"ถ้าทุกอย่างมันเป็นอย่างที่ผมสงสัยล่ะก็.."

"เริ่มสงสัยใครแล้วหรอ"

"ก็มีบ้างแล้วครับ"

"นี่คโยฮยอน.."

"...อะไรครับ?"

"เลิกพูดครับทั้งๆที่เป็นผู้หญิงแบบนี้ซะทีเถอะ" ผู้กองกับคโยฮยอนยืนคุยกันเบาๆอยู่ข้างสวน คยูนิ่วหน้ามองผู้กอง

"ทำไมล่ะครับ"  

ผู้กองเห็นสายตาของคยูก็พลอยต้องเบียนหน้าหนีไปมองทางอื่น



"...มันไม่ชิน" 


 

"..ก็ได้ค่ะ" ผู้กองได้ยินเสียงเล็กๆนั่นก็เกิดใจสั่นขึ้นมาอย่างประหลาดก่อนจะหันกลับมามองอีกคนที่กำลังหาวเหมือนแมวง่วง =.= 

 

จะกลางวันหรือกลางคืน เด็กคนนี้ก็ขี้เซาเหมือนกัน

 

 "ง่วงแล้วหรอ ปะ เดี๋ยวไปส่งบ้าน"

"=_= จะกลับแล้วหรอครับ..คะ"  คนที่ดูงัวเงียตอบชีวอนด้วยคำถาม 

"อื้ม วันนี้ไว้แค่นี้ก่อน ..ไปกันเถอะ" ร่างสูงหันหลังกลับเพื่อจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่กลับต้องชะงักเมื่ออีกคนดึงมือเขาไว้

"เดี๋ยวก่อนครับ ผมมีเรื่องให้ช่วย" 

 

 

.



 

.

.



 

.
 

.

.


 

ร่างเล็กบอบบางแต่ยังคงส่วนเว้าโค้งกำลังหลับใหลอยู่บนเตียงกว้าง ผมที่เคยถูกรวบไว้ก่อนหน้านี้ถูกปล่อยลากยาวคลุมไหล่ คโยฮยอนกำลังหายใจเข้าออกอย่างเรียบนิ่ง


นอนสบายอยู่บนเตียงนุ่มๆจนกระทั่งร่างบางต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโลหะที่กระทบกันดัง
 

คโยฮยอนลืมตาขึ้นมากระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับให้ชินกับความมืดในห้องนอน ก่อนจะพบว่ามีชายสองคนกำลังต่อสู้อยู่ในห้อง แผ่นหลังที่กำลังหันหลังให้อยู่คโยรู้สึกคุ้นตาดี ชายคนนั้นกำลังต่อสู้กับชายอีกคนที่กำลังถือมีดอยู่

แต่คนที่หันหลังนั้นกลับถือแค่กระบองเหล็กแบบพิเศษที่ตำรวจทุกคนมี แม้อาวุธจะดูด้อยกว่าอีกฝั่งแต่ดูเหมือนว่าฝ่ายที่คโยเห็นแต่แผ่นหลังจะดูได้เปรียบ 

 

"ผู้กองสู้ๆ" เสียงเล็กเอ่ยอย่างหลุดปาก ฝ่ายที่ถือมีดหันมามองอย่างสงสัย ในความมืดนั้นอาจทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นหน้าอีกฝ่ายได้ แต่พอคโยคนสวยเชียร์ชีวอนไป ฝ่ายที่ถือมีดกวัดแกว่งไปมาอยู่นั่นก็เกิดชะงักขึ้นมา โอกาสเป็นของชีวอน เมื่อเกิดช่องว่างผู้กองรีบคว้ามีดมาจากอีกคนจนสำเร็จ 

 

แม่สาวตัวดี วิ่งไปกดสวิซต์เปิดไฟให้ห้องนี้สว่างขึ้นมาทันตา ก่อนจะพบคนที่เขาคาดการณ์ไปแล้ว



 

"ทำไมถึงรู้.."


เสียงของลูกคนกลางของบ้านนี้เอ่ยขณะที่ร่างของเขาลงไปทรุดกับพื้น

"รู้ตอนที่ผู้กองสอบสวนครั..   ค่ะ" คโยเกือบจะหลุดอีก แต่ก็ว่าต่อ

"ตอนนั้นคุณบอกว่าอยู่ชั้นสองได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย แต่ไม่เห็นคุณพูดถึงได้ยินเสียงกระจกแตกเลย
ทั้งๆที่คุณบอกว่าคุณอยู่ที่ชั้นสองซึ่งเป็นชั้นของห้องคุณเองแท้ๆ"



 

"..."
 

 

"ฉะนั้น สิ่งที่คุณให้ปากคำมานั้น นเป็นความเท็จ รวมถึงกระจกที่แตกนั่นก็เป็นปลอม"

ชีวอนที่ฟังอยู่เพลินๆ ก็หันมาเลิกคิ้วมอง

"กระจกแตกเป็นของปลอมหรอ"

"ป่าวครับ เอ่อ หมายถึง ป่าวค่ะ กระจกแตกเพราะถูกหินขว้างเข้ามาจริงๆ แต่ที่ปลอมนั่นก็คือหลักฐาน ถึงตอนนี้แล้วอยากจะพูดอะไรอีกมั้ย ...คะ"

คโยที่ดูสับสนกับเพศของเธอเอ่ยถามชายที่ยังนั่งทรุดกับพื้นก่อนเขาจะสารภาพออกมา

 

 

เขามีปัญหากับน้องชายจึงให้คว้าไม้เบสบอลในห้องทุบหัวจนเลือดออก ช่วงเวลานั้นเอง เป็นช่วงเวลาที่เขาคิดแผนออกมาได้คือการสร้างหลักฐานเท็จโดยการเดินลงไปทางข้างสวนเพื่อหยิบก้อนหินก่อนจะขว้างไปยังหน้าต่างห้องตัวเองเพื่อให้ตนพ้นข้อสงสัย ทั้งที่ก็ยังกลัวว่าลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ห้องข้างๆจะได้ยิน ฉะนั้นคืนนี้เขากะไว้แล้วว่าจะย่องเข้ามาทำร้ายยอนเบ 

 

 

 

โชคดีไป ที่คยูฮยอนเซ้นส์ดี ไม่งั้นสาวน้อยยอนเบต้องรับเคราะห์แน่ 

ด้วยรูปร่างที่คล้ายๆกับเด็กสาวคนนี้ทำให้คยูกล้าคิดแผนนี้ขึ้นมาและเอาไปเสนอชีวอนตอนที่ผู้กองกำลังจะกลับ

 

 

"ช่วยพาผมไปที่ห้องนอนของเด็กสาวคนนั้นหน่อยนะครับ ผมมีแผน"

 

 

สุดท้ายก็ปิดคดีได้ภายในวันเดียวอีกแล้ว ถึงจะดึกแล้วก็เถอะ

 

 

ร่างบางเข้าไปนั่งในรถออดี้ก่อนจะเอียงคอพับหลับไปอีกรอบด้วยความง่วงสะสม  คนตัวใหญ่ที่ยืนคุยจัดแจงเรื่องคดีกับนายตำรวจสี่ห้าคนอยู่ข้างนอกก็เหลือบไปมองอีกคนที่นั่งนอนรอในรถแล้ว


 

 

"งั้นคืนนี้ก็จัดการแค่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้้เช้าค่อยว่ากันใหม่ ผมขอตัวล่ะ"

 

"แหมๆๆ ผู้กอง ดูรีบร้อนนะครับ" "นั่นน่ะสิครับ เพิ่งจะสามสี่ทุ่มเองนะ" 

เหล่าตำรวจมาดแมนส่งเสียงแซวกันเกรียวกราวเมื่อผู้กองเดินตรงไปยังรถของตัวเอง ชีวอนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะโบกมือลา โดยที่ขาอยู่ในรถไปข้างหนึ่งแล้ว

 

มองสาวน้อยที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ จึงจะค่อยๆออกรถ

"ผู้กอง.."

"หืม?"

"งึมงำงึมงำงึมงำงึมงำ"
 

"ห๊ะ?" 

ชีวอนหันไปมองอีกคนที่ส่งเสียงงุงงิงฟังไม่รู้เรื่อง


....ละเมอ -_-



แต่ทว่าเสียงแง่วๆเหมือนเสียงแมวนั้นก็ยังไม่หยุดร้อง จนชีวอนอยากจะลองตั้งใจฟังว่าอีกคนละเมออะไร


 

"ผู้กอง.."

 

..
 

"คโยไม่มีนะ..มีแต่คยู"

 

..









 

"ผู้กอง.. มีแต่คยูนะ"


 

 

  ใจของคนตัวใหญ่เต้นรัวไม่เป็นสับเมื่อฟังอีกคนออก นี่หูเขาฟังถูกรึป่าว

แล้วรถออดี้ของผู้กองก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูงที่ยังคงน้อยกว่าความเร็วในการสูบฉีดเลือดของคนขับตอนนี้

 

 

 

 

 

ทำเขาต้องตื่นเต้นด้วย??








 

เมื่อไหร่จะผ่านคืนนี้นะ

จู่ๆผู้กองก็เริ่มรู้สึกอยากให้ถึงตอนเช้าเร็วๆ...

 

 

 

 

............
 

ฮิฮิ ตอนนี้หนักคดีไปป่าว เราพยายามให้มันสมดุลนะ คดีกับวอนคยู

55555 ดีใจที่ชอบวอนคยูมากกว่าคโย ช่วยเม้นติชม+โปรโมทด้วยน้า จะได้มีตอนหน้าเร็วๆ แฮ่

 

 

 

G  Minor!