: CURSE :นักสืบต้องคำสาป {WonKyu}

ลำดับตอนที่ #4 : CURSE : ผู้เคราะห์ร้าย

C U R S E

3

มารยาททางสังคม ต้องปากปราศัยแล้วเชือดคอ
 

 

             กลางเดือนสิงหาคม ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อนของเกาหลี บางคนอาจจะไม่ชอบความร้อนของมัน
แต่ทว่าสำหรับโจว คยูฮยอนแล้ว หน้าร้อนถือเป็นของขวัญของเขา เพราะอะไร..เพราะว่ามันเป็นฤดูที่มีกลางวันยาวนานน่ะสิ

ช่วงเวลาที่เขาจะต้องกลายไปเป็นผู้หญิง หรือตอนนี้จะต้องเรียกว่าคโยฮยอนนั้น ก็จะมีน้อยตามไปด้วย

"คยู ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปช่วยงานพวกตำรวจเลยนี่"


พี่ชายที่รักของเขา อีทึกเอ่ยขึ้นในขณะที่เรากำลัง เดินออกจากสำนักงาน เพราะนี่มันก็หมดเวลางานแล้ว

"ครับ ก็เป็นเรื่องดีนะครับ แปลว่าอาชญากรรมในเขตนี้มันน้อยลงแล้ว"

ร่างบางพูดไปขณะที่ขึ้นรถพี่ทึกที่จะขับไปส่งเขาที่แมนชั่นเป็นปกติ

"เหรอ แล้วยังงี้ผู้กองชีวอนอะไรที่นายเคยเล่าให้ฟังนั่นนะ ได้ติดต่อกันมั่งป่ะ"

"ไม่นิครับ "

"โถ่ พี่อยากเจอเขามั่งจัง"

อีทึกบ่นๆก่อนจะขับรถออกไป.... อยากเจออย่างงั้นเหรอ คยูฮยอนได้แต่สงสัยอยู่ในใจ ทำไมพี่ทึกต้องอยากเจอตำรวจติ๊งต๊องแบบนั้นด้วย

เอาจริงๆการที่เขากับผู้กองไม่ได้เจอหน้ากันไปเกือบเดือน
มันก็ทำให้โจว คยูฮยอนเกิดเหงาๆมาบ้างเหมือนกัน..

แต่ยังไงซะ ถ้าตอนนี้ไม่มีคดีของตำรวจ เขาก็ต้องมาทำหน้าที่นักสืบในสำนักงานนักสืบเอกชนนี้โดยมีพี่ทึกคอยดูแลงานให้อยู่อย่างปกติ แต่ทว่างานสืบที่เขาต้องทำในคืนนี้ไม่ใช่งานที่ทำได้คนเดียว
แล้วร่างบางก็พลางนึกถึงคำพูดของพี่ทึกที่เล่าให้ฟังเมื่อตอนกลางวัน


"คืนนี้ฉันกับนายต้องปลอมตัวไปร่วมงานเลี้ยงของเจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางแห่งหนึ่ง
งานของเราก็คือติดตามพฤติกรรมของเจ้าของงานนั่นแหละ"

"แปลว่านายจ้างของเราคือเมียของเจ้าของงานใช่ไหมครับ"

"ป่าว เจ้าของงานเป็นผู้หญิง ส่วนคนที่จ้างเราเป็นผู้ชาย"

"อ่า..ยังไงซะก็เป็นเรื่องชู้สาวอีกตามเคย"


เพราะแบบนั้น แทนที่พี่ทึกจะขับตรงไปยังแมนชั่นของร่างบาง แต่กลับเลี้ยวไปห้างสรรพสินค้าชั้นนำแถวกังนัมเสียก่อน
 ร่างบางที่ตอนนี้เขายังเป็น คยูฮยอน เดินเข้าไปยังร้านเสื้อผ้าต่างๆพร้อมกับพี่ทึก หลังจากเลือกเสื้อผ้าเครื่องประดับที่เข้ากัน และเหมาะกับงานวันนี้แล้ว เขาก็ได้กลับที่พักเสียที แต่ก็แค่กลับไปเอาของแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นพี่ทึกที่พักอยู่แมนชั่นเดียวกันก็เดินมาเคาะประตู เรียกให้ออกไปทำงานพร้อมกัน






ร่างบางก้าวออกมาจากห้องของตนด้วยเดรสสั้นเข้ารูปสีชมพูอ่อนบวกเข้าผิวขาวของเขาทำให้วันนี้เขาดูเหมือนลูกคุณหนูน่ารักๆที่กำลังจะไปงานเปิดตัวเซ็ทเครื่องสำอางค์ตัวใหม่ของแบรนด์ดัง โดยไปพร้อมกับพี่ชายที่ใส่ทักซิโด้เข้ากัน

คยู ไม่ใช่สิ ตอนนี้คือ..คโยฮยอนเดินออกไปพร้อมกับอีทึก พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปโรงแรมระดับห้าดาวที่มักจะมีไว้ใช้จัดงานเช่นนี้เสมอ เนื่องจากมีห้องรับรองแขกเพียงพอและมีการจัดแต่งที่ดูดีมีราคา


"พอไปถึงเราก็แค่ไปมองหาเจ้าของงาน เดี๋ยวพี่จะเป็นคนชวนเขาพูดคุยส่วนเราก็มองดูสถานการณ์ไปนะ"
พี่ทึกให้คำสั่งง่ายๆกับงานอย่างการติดตามพฤติกรรม จะว่าง่ายก็ง่าย หรืออาจจะยากก็ได้ถ้าคนที่เราก็ไปจับตาดูเขาไหวตัวทัน


..ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างสง่างามไม่แพ้พวกไฮโซเซเลปที่มาร่วมงาน แน่นอนว่าหลายคนต่างจับจ้องไปที่คยูฮยอนที่ตอนนี้ร่างกายของเราเป็นสาวสะพรั่งไปเรียบร้อยแล้ว
และสักพักก็ถึงพิธีเปิดของงาน


ทุกอย่างก็เป็นไปตามขั้นตอนทั่วไป เจ้าของงานก็พูดถึงเครื่องสำอางค์ตัวใหม่ของเขาไปจนเสร็จก็มีแฟชั่นโชว์เล็กๆ หลังจากนั้นในงานก็กลายเป็นงานเลี้ยงที่ทำให้เหล่าคนรวยได้พูดคุยอวดกันเป็นกลุ่มๆ


คนที่ไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกันกับพวกไฮโซเหล่านั้นอย่างคยูฮยอนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลีกตัวไปหาของกิน..


"อ้าว คุณคโยฮยอน"

เสียงทักนั่นทำให้ร่างบางที่ยืนตักของกินต้องเหลือบขึ้นไปมอง
...ตาผู้กองนี่อีกแล้ว บังเอิญเกินไปไหม เขาเชื่อแล้วล่ะว่าโลกนี้มันกลม

"เบาๆสิคะ" ร่างบางเอานิ้วชี้ยกมาไว้ที่ปากเป็นสัญญาณบอกผู้กองชีวอนว่าอย่าทำอะไรให้มันเป็นจุดสนใจนักจะได้มั้ย

"ทำไมครับ" ผู้กองหันซ้ายหันขวาอย่างเหลอหลา

"ดิฉันมาทำงานค่ะ ยังคุยไม่ได้นะคะ"

"มาสืบอะไรอย่างงั้นหรอครับ"

"ทำนองนั้นแหละค่ะผู้กอง แล้วผู้กองมาทำอะไรคะ"

"เอ่อ..คือ ผมก็มาทำหน้าที่ของลูกที่ดีนะครับ" คำพูดติดๆขัดๆของร่างสูงทำให้แววตาของคยูเกิดความสงสัยขึ้นมา

"แม่บังคับให้มาน่ะครับ เจ้าของงานเขาเป็นรุ่นน้องของแม่ผมเอง"


อ่อ...สังคมพวกคนรวย เขาเกือบลืมไปเลยว่าภายใต้คราบตำรวจท้องถิ่นของผู้กองชเวชีวอน จริงๆแล้วตัวตนของเขาก็คือคุณหนูของตระกูลชเวที่ทำกิจการหมู่บ้านจัดสรรหลายโครงการในโซล


ดูเหมือนการที่ทั้งสองกำลังยืนคุยกันอยู่หน้าบาร์สลัดนี่จะเป็นจุดรวมสายตาของสาวๆทั้งหลายในงาน ป่านนี้พวกผู้หญิงพวกนั้นคงสงสัยจะแย่อยู่แล้ว ว่าสาวสวยที่มาคุยสนิทสนมกับชีวอนแบบนี้คือใครกัน

"แล้วนี่มากับใครครับ"

"ก็รุ่นพี่ที่ทำงานค่ะ แต่ตอนนี้เขาหายไปไหนแล้วไม่รู้"

"คยูฮยอนล่ะครับ?"

"เอ๋?" ร่างบางเอียงคอมองชีวอนอย่างแปลกใจ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองชื่อ คโยฮยอน แถมยังเป็นผู้หญิงสวยอีกด้วยก็เลยหายข้องใจแล้วพูดคุยกับคนตรงหน้าต่อ

"ถ้าเป็นคยูล่ะก็..ป่านนี้คงนั่งเล่นเกมอยู่มั้งคะ"

"อ่อ ครับ"

สิ้นเสียงนั้นบรรยากาศที่เคยลื่นไหลก็สะดุดกึกขึ้นมา เพราะชีวอนไม่ได้ถามอะไรต่อ และเขาเองก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรด้วย

..ยังไงดีล่ะ ไม่ได้เจอกันเกือบเดือน ไม่คิดจะถามถึงเขาให้มากกว่านี้เลยหรอ..

"ว่าแต่..ช่วงนี้งานผู้กองเป็นไงบ้างคะ"

"ก็เริ่มไม่ค่อยมีอะไรมากแล้วครับ บางทีพวกคดีอาชญากรรมก็น้อยซะจนผมต้องไปช่วยแผนกอื่นบ่อยๆ"
อย่างผู้กองเนี่ย ไปช่วยงานคนอื่นเขาได้ด้วยหรอ..คยูแซะอยู่ในใจทั้งๆที่กำลังยิ้มให้อีกคน

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ชีวอน"

เสียงผู้มาใหม่ที่มาพร้อมเดรสสีดำเปิดไหล่ หญิงสาวที่จะให้เรียกว่าเป็นลูกคุณหนูก็เห็นว่าไม่ได้เรียกผิดอะไร เพราะดูท่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

"..คริสต้า สวัสดีครับ สบายดีไหม" ชีวอนหันไปมองสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาแทรกบทสนทนาเมื่อครู่นี้

"อื้ม เราสบายดี เธอเป็นไงบ้าง"

"ครับ ผมก็สบายดี"

คนฟังอย่างคยูฮยอนฟังแล้วก็อึดอัดแทนหลือเกิน เป็นอะไรกันนะสองคนนี้ ถ้าเป็นเพื่อนก็ไม่เห็นต้องพูดสุภาพกันถึงขนาดนั้น ขัดหูขัดตา

ร่างบางคิดแบบนั้นจึง เดินไปหาของกินต่อ
...จะว่าไป ไม่หิวซะแล้วล่ะ ทำไมก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้อยากออกไปสูดอากาศข้างนอก..


คยูฮยอนที่ยังคงร่างกายของหญิงสาวนั้น เดินหนีออกมาจากสถานการณ์เมื่อครู่แล้วตรงดิ่งมาที่ลิฟท์แต่ทว่าระหว่างเดินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วเข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ

"เดี๋ยวครับ แฮ่ก"

"คะ?"

คยูเหลียวไปมองผู้กองที่ตามมาด้วยแววตาใสซื่อ ก่อนที่เขาจะกดลิฟท์ ขณะนั้นก็มีพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรมสองคนวิ่งมากดลิฟท์ขึ้นไป คนหนึ่งมองเลขลิฟท์ที่กำลังขึ้นมาเรื่อยๆ ส่วนอีกคนก็พูดกับวิทยุสื่อสารว่าให้ปลายทางโทรเรียกตำรวจกับรถพยาบาลมา

"เกิดอะไรขึ้นหรอคะ"

ร่างบางหันไปถามรปภ.ทั้งสอง แต่พวกเขากลับแสดงอาการเลิกลั่กก่อนจะตอบกลับมา
"ไม่มีอะไรครับ เชิญเข้าไปสนุกในงานต่อเถอะครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแขกทุกท่านครับ"


ท่าทางแบบนั้นยิ่งกระตุ้นให้คยูฮยอนร้อนใจหนักกว่าเดิม ต้องเกิดเรื่องอะไรที่ชั้นบนของโรงแรมนี่แน่ๆ ทั้งยังมีเรียกรถพยาบาล กับตำรวจอีก

คยูหันไปมองผู้กองที่ตามเขามาแล้วสื่อสารกันทางสายตา ผู้กองมองนิ่งอยู่ครู่นึงก่อนจะเข้าใจสถานการณ์แล้วจึงควักบัตรแสดงตัวเจ้าหน้าที่ตำรวจของตัวเองออกมาจากสูทตัวนอก

"คุณเป็นตำรวจหรอครับ งั้นเชิญมาด้วยกันหน่อยครับ" รปภ.ท่าทีเปลี่ยนทันทีที่เห็นบัตรนั่น หลังลิฟท์เปิดทั้งสี่คนเดินเข้าไปในลิฟท์

"เอ่อ ให้คุณผู้หญิงคนนี้มาด้วยจะดีหรือครับคุณตำรวจ?" หนึ่งในผู้รักษาความปลอดภัยของโรงแรมเอ่ยถามผู้กอง

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เธอเป็น.."

".."

"เป็นเพื่อนผมเองครับ" ผู้กองพูดเสร็จแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆเหมือนกับโล่งอก

ใช่เพราะคโยฮยอนบอกเอาไว้ว่าห้ามบอกใครว่าเขาเป็นนักสืบที่แฝงตัวเป็นแขกในงานเลี้ยงนี่
ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆก็พลอยโล่งอกไปด้วย ก่อนที่ทั้งสี่คนจะยืนนิ่งจ้องมองแต่ตัวเลขที่เปลี่ยนขึ้นไปทีละชั้นๆ






ติ๊งงงงงงงง



ประตูลิฟท์เปิดออกมาที่ชั้นสิบสี่ โรงแรมนี้มีทั้งหมดสิบห้าชั้นถ้ารวมฟลอห้องโถงชั้นล่างสุดก็จะเป็นสิบหกชั้น

คยูฮยอนและผู้กองก้าวเท้าตามรปภ.สองคนไปยังห้องพักห้องนึงของชั้นนี้




พอเปิดห้องและเดินเข้าไปยังกลางห้อง ก็พบว่ามีผู้หญิงอายุประมาณเกือบสี่สิบนอนสลบอยู่บนพรม ขวดไวน์ที่แตกมีเศษติดไปเต็มพรมใหญ่ผืนนั้น...เห็นได้ชัดว่าเธอถูกทำร้าย
ที่สำคัญก็คือผู้หญิงคนนี้แหละที่เป็นเจ้าของงานเลี้ยงนี่




"คุณพบเธอได้ยังไงครับ" คยูฮยอนเอ่ยก่อนจะเอามือมาปิดปากตัวเองอย่างเผลอตัว



"ฉันหมายถึง..พวกคุณมาเจอเธอในสภาพอย่างงี้ได้ยังไงคะ"

รปภ.ทั้งสองคอเอียงคอมองสุภาพสตรีท่านนี้ก่อนจะหันไปคุยกับผู้กอง

"มีคนไปแจ้งผมครับ ว่าได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากห้องนี้"

"ใครแจ้งครับ ผมขอพบเขาได้ไหม" คราวนี้เป็นฝ่ายผู้กองที่เอ่ยขึ้น รปภ.คนหนึ่งพยักหน้ารับแล้ววิ่งออกไป ทิ้งให้ทั้งสามคนพิจารณาสภาพโดยรอบและผู้เคราะห์ร้าย

คโยฮยอนคุกเข่าเข้าไปหาผู้เคราะห์ที่นอนสลบอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บตรงศีรษะด้านซ้าย เลือดไหลซิบๆ พอร่างบางมองดูเศษแก้วจากขวดไวน์แล้วจึงได้พอเข้าใจสถานการณ์

"ผู้เคราะห์ถูกคนร้ายเอาขวดไวน์ฟาดลงไปบริเวณศีรษะด้านซ้าย เพราะเศษขวดไวน์ที่แตกอยู่ตรงนี้มีรอยเลือดติดอยู่"

เป็นเรื่องที่ร่างบางเคยชินซะแล้ว คำพูดที่มักจะออกมาเหมือนกับลอกความคิดเขา เป็นคำพูดที่มาจากคนๆเดียวคือ ผู้กองชีวอน

"คุณค่ะ.."

คโยฮยอนไม่สนใจคำพูดของผู้กอง แต่กลับเรียกผู้หญิงอีกคนที่เหมือนหมดสติไปแล้ว
ทันใดนั้น ก็เหลือบไปเห็นแหวนเรียบๆบนนิ้วนางข้างซ้าย เธอเอาแหวนแต่งงานใส่เข้ามาในห้องนี้ด้วย จริงๆเขาก็สังเกตเห็นว่าตอนเปิดงานเธอก็ใส่ ดูเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อคนรักดีนี่นา..ทำไมสามีเธอต้องจ้างให้เรามาติดตามพฤติกรรมเธอด้วย

"มาแล้วครับ" รปภ.คนก่อนหน้านี้ที่วิ่งหายไป เขาเดินกลับมาพร้อมกับพยานคนแรก

...พี่อีทึก!! เห้ย ไหงเป็นพี่ได้เนี่ยยยย

คโยฮยอนอ้างปากค้างที่เห็นพี่ทึกของเขา อีทึกก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน เพียงแต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา หนำซ้ำยังทำเหมือนไม่รู้จักคยูอีก

"คุณใช่ไหมครับที่ไปแจ้งรปภ."

"ครับ ผมเอง"

"ผมชเว ชีวอน เจ้าหน้าที่ตำรวจจากเขตกังนัม จะขอสอบปากคำคุณเพื่อนำไปใช้ในการสืบคดีหน่อยนะครับ"

ผู้กองร่ายแนะนำตัว อีทึกกลับทำหน้าอ๋อขึ้นมาทันทีก่อนจะเหลือบไปมองคยูฮยอนน้องชาย
ประมาณว่า นี่ใช่ไหม ผู้กองที่นายทำงานด้วย จากนั้นเขาก็เริ่มทำการสอบสวน


จากที่ฟังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พี่ทึกกำลังเดินตามเจ้าของงานที่ขึ้นมา พอเธอเดินเข้ามาในห้อง พี่ทึกก็กะจะไปตาม แต่ได้ยินเสียงทะเลาะกันเสียงดัง ซักพักได้ยินเสียงเหมือนแก้วแตก ใจไม่ดีก็เลยลงไปแจ้งรปภ.


"แล้วทำไมคุณต้องตามเจ้าของงานไปทุกที่ด้วยล่ะครับ"

"..พูดแล้วอย่าไปบอกใครนะครับคุณตำรวจ"

".."

"ผมมาทำงานครับ นี่ครับนามบัตรผม" พี่ทึกพูดราวกับเสียงกระซิบก่อนจะยื่นการ์ดนามบัตรไปให้ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า อีทึก สำนักงานนักสืบเอกชน


"..หรือว่าคุณกับคุณคโย.."

"ครับ เรามาด้วยกัน"


ผู้กองเบิกตากว้าง ที่แท้รุ่นพี่ที่คโยฮยอนบอกว่าผลัดกัน ก็คือผู้ชายคนนี้นี่เอง
หลังจากสอบปากคำจนพอใจ รปภ.ทั้งสองก็เข้ามาพร้อมเจ้าหน้าที่ที่มารับตัวผู้เคราะห์ไปเข้าโรงพยาบาล อาจจะต้องทำแผล แต่รอตรวจร่างกายให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก


คราวนี้มาที่เรื่องของรูปคดี ร่างบางเดินเข้ามาแทรกกลางบทสนทนาระหว่างพี่ชายกับผู้กองติ๊งต๊อง 

"เห็นได้ชัดเจนว่ามันเป็นการทำร้ายร่างกาย และที่พี่ทึกบอก คือผู้เคราะห์เดินเข้าไปในห้องคนเดียว แน่นอนว่าผู้ร้ายต้องอยู่ในห้องนี้อยู่ก่อนแล้ว อาจจะโทรเรียกผู้หญิงคนนี้เข้าไปเพื่อคุยกันบางอย่างแต่เกิดมีปากเสียง และสุดท้ายคนร้ายก็เกิดบันดาลโทสะเอาขวดไวน์ฟาดไปตรงศีรษะด้านซ้ายของเหยื่อจนเหยื่อหมดสติไป"


ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ภายในห้องฟังแล้วก็หันไปมองกันก่อนจะพยักหน้าออกมา ดูเหมือนเขาจะเห็นด้วยกับผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่ไปซะทุกอย่าง

"งั้นเดี๋ยวไปขอดูจากกล้องวงจรปิดก็น่าจะรู้ตัวคนร้ายแล้วน่ะสิครับ" ผู้กองได้มีบทพูดบ้างแล้ว คโยฮยอนพยักหน้ารับ ทันทีที่ผู้กองเห็นท่าทางแบบนั้นของคโยฮยอน เขาก็นึกถึงคยูฮยอนขึ้นมาทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรู้สึกอย่างงั้น

เอาเป็นว่าเรื่องในคืนนี้ ทำให้งานเลี้ยงกร่อยไปไม่น้อย เพราะหลังจากดูกล้องวงจรปิด ผู้กองก็ตามตัวผู้ต้องหามาจนได้ แขกในงานพอรู้อย่างนั้นก็ทยอยกันกลับ แหงล่ะเจ้าภาพเข้าโรงพยาบาลไปแล้วนี่



คโยฮยอนเดินไปออกมาพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินประกบเขาทั้งสองฝั่ง แต่เขารู้ตัวดีว่าต้องยืนอยู่ฝั่งใคร

"ไว้เจอกันโอกาสหน้านะคะ "

กล่าวลาอย่างมีมารยาทก่อนจะเดิยขึ้นรถพี่ทึกไป ผู้กองได้แต่ทำตาละห้อย พร้อมคิดอยู่ในใจ...ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงน่าสนใจมากขนาดนี้นะ


.


.


"หล่อดีนี่นา ผู้กองคนนั้นน่ะ"

"หรอ..ดีใจด้วยนะครับที่ได้เจอกันซะที"

"ฮ่าๆๆ ฉันต้องพูดกว่าคำนั้นน่ะ"

"ครับ?"

"ดีใจด้วยนะ แหม่ ที่มีหนุ่มๆมาสนใจซะแล้ว"

"...พูดอะไรแบบนั้นครับ"
อีทึกพูดแซวน้องชายอย่างอารมณ์ดีขณะที่พวกเขากำลังตรงไปยังแมนชั่น ไปนอนพักผ่อนและเตรียมตัวสำหรับงานใหม่

Arrrr arrrr
เสียงข้อความดังขึ้น ร่างบางที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก
ผู้กองส่งข้อความมา....เขามองมันแทบไม่กระพริบตา จะเป็นข้อความแบบไหนนะ

'คยูฮยอน..นอนรึยัง ออกมาเจอกันหน่อยสิ ฉันกำลังจะไปร้านกาแฟที่เราเคยไปกัน '



...เรียกเขาออกไปหาตอนดึกๆแบบนี้เนี่ยนะ
ทั้งๆที่เพิ่งจะลากันไปเมื่อกี้นี่เอง คนบ้าอะไรเนี่ย

...คยูฮยอนคิดก่อนจะนึกได้อีกทีว่าผู้กองคงกำลังอยากคุยกับคยูฮยอน
..ไม่ใช่คโยฮยอนที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้


แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ..ในเมื่อคืนนี้จะมีแต่คโยฮยอนเท่านั้น โทษทีนะผู้กอง


ป่านนี้คงกำลังขับรถไปร้านกาแฟนั่นแล้ว

"ใครส่งอะไรมาอ่ะ คยูฮยอน"

"ค ครับ? เปล่าๆ ข้อความบริการน่ะ"

".." อีทึกเหลือบหางตามามองน้องก่อนจะยิ้มๆ เขาไม่เคยเห็นคยูทำท่าทางแบบนั้นเลย









บางที



อาจจะถึงเวลาแล้ว ... ที่ชีวิตของน้องชายที่เขาเห็นตั้งแต่เด็กๆอย่างคยูฮยอน จะได้มีเรื่องดีๆเข้ามากับเขาบ้าง


















.................................................................................................................

Talk
ป่วงมาก คดีก็สั้นๆง่ายๆ แต่เอาไปอ่านแก้เซ็งกันก่อนเนอะ ตอนหน้าต้องสนุกแน่ๆ 555555

G  Minor!