: CURSE :นักสืบต้องคำสาป {WonKyu}

ลำดับตอนที่ #12 : CURSE : วางแผน

11

เมื่อถึงทางตัน ความรักกำลังวางแผน

ซีวอนลืมตาขึ้นมาในห้องโดยสารที่กำลังบินอยู่ เสียงจากห้องกัปตันบอกว่าหมอกหนามากต้องใช้เวลาหลบเลี่ยงหมอกเมฆเหล่านั้นนาน จึงอาจจะต้องลงจอดช้ากว่ากำหนด

ซีวอนก้มมองนาฬิกา ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว แต่เวลาที่เกาหลีช้ากว่าฮ่องกงเกือบชั่วโมง แสดงว่าตอนนี้ที่ฮ่องกงก็ประมาณตีหนึ่งเศษๆสินะ

ในห้องโดยสารชั้นธุรกิจ ซีวอนที่นั่งข้างกับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องปกติที่เขาจะอึดอัด
แต่ที่นอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นหรอก ...เพราะที่นั่งฝั่งข้างๆต่างหาก

ซีวอนเอนหน้าไปทางฝั่งขวามือเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเห็นยุนโฮลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
คนที่นั่งข้างยุนโฮในตอนนั้นเอาผ้าคลุมหัวซะมิด พลางนึกไปว่าตอนนี้เขาอาจจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงไปซะแล้ว

ภายในห้องโดยสารนี้ถูกปรับไฟให้มืดสลัวเพื่อให้ผู้โดยสารหลับอย่างสบาย ซีวอนที่เพิ่งตื่นก็มองซ้ายมองขวาก็เห็นว่าแอร์โฮสเตสกำลังแอบพักกันอยู่เช่นกัน
เขาเลิกแอบปลดเข็มขัดออกแล้วเดินไปหาคยูฮยอน
คลุมแบบนี้จะหายใจออกไหมนะ มือหนากังวลเรื่องของอีกคนจึงได้ลดผ้าห่มของอีกคนลง ...ตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงจริงๆด้วยสินะ

ยืนมองใบหน้าอีกคนที่กำลังหลับพริ้ม ขนตายาวที่เขาจดจ้องสักพักกลับมาน้ำตาไหลออกมา ..ร้องไห้อย่างนั้นหรอ

เมื่อคิดว่าอีกคนอาจจะฝันร้ายอยู่ เขาใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใส ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้หญิงสาวที่หลับใหลอยู่พลางกระซิบอย่างแผ่วเบา

"คยูฮยอน พี่ขอปกป้องนายเอง"

"..พี่ซีวอน"

อีกคนขยับปากพูดเบาๆทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แม้จะได้ยินไม่ถนัดแต่เพียงแค่ได้ยินเสียงของอีกคน หัวใจของคนตัวใหญ่ก็สั่นไหว ซีวอนเลื่อนใบหน้าเข้ามาก่อนจะกดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่ม มือข้างหนึ่งยังคงลูบแก้มใสไว้เหมือนเดิม

เป็นอีกครั้งที่หัวเขาสั่นไหว เพียงเพราะอีกคนละเมอชื่อของเขาออกมา


อีกคนยังคงหลับใหลอยู่พร้อมน้ำตา คนตัวใหญ่ถอยกลับไปนั่งที่เดิมของตนก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า แต่สายตายังไม่วางจากคยูฮยอน

ในความมืดแต่ก็ยังพอมองเห็น ซีวอนพอใจที่จะคอยมองคยูฮยอนอยู่ไกลๆเช่นนี้

เขาแค่อยากมีคยูฮยอนอยู่ในสายตาเท่านั้น แค่เห็นว่าหลับสบาย ปลอดภัย
เท่านี้จริงๆที่เขาต้องการ

ความเงียบงันของห้องโดยสารหยุดลงเมื่อเสียงฝีเท้าของคนที่ลุกไปเข้าห้องน้ำกลับมา
แย่ล่ะ ..ซีวอนนึกในใจ บางทีพอมืดแล้วยุนโฮคงไม่สังเกตหรอนะว่าคยูมีบางอย่างเปลี่ยนไป มองอีกคนลงมานั่งที่เงียบๆก่อนจะเห็นยุนโฮใส่ผ้าปิดตาแล้วหลับต่อ..

โล่งไปที เกือบแย่แล้วนะคยูฮยอน

หันกลับมาเงยหน้ามองเพดาน ..ในใจของซีวอนยังคงสั่นไหว หายใจไม่ทั่วท้อง
แม้อีกคนจะดื้อและไม่ฟังเขาจนมาที่นี่ด้วยกันจนได้

..วันนี้ตอนนี้ความรู้สึกน้อยใจนั้นกลับหายไปหมดแต่เขาก็ยังไม่เลิกห่วงอีกคน
ข่มตานอนหลับทั้งๆที่ยังพะวงเรื่องของอีกคน

เขาหวังว่า เมื่อเครื่องลงจอดที่ฮ่องกงจะเช้าพอดี
ถ้าไม่อย่างนั้นคยูฮยอนอาจจะลำบากได้


.
.
.



ท่านผู้โดยสารครับ ขณะนี้เรากำลังลดระดับลงสู่ท่าอากาศยาน นานาชาติ ฮ่องกง ครับ กรุณานั่งประจำที่ รัดเข็มขัดอยู่กับที่นั่ง ปรับพนักเก้าอี้ให้อยู่ในระดับตรง เก็บโต๊ะหน้าที่นั่ง เปิดม่านหน้าต่าง และปิดอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทุกชนิดด้วยครับ เวลาที่ ฮ่องกง ขณะนี้คือ 06.30 ครับ ขอบคุณครับ
Ladies & Gentlemen, We have descending to Hongkong International Airport, Please keep fasten seat belt, Return a seat back up right, Open your window shade and turn off all electronic devices, The time in New York is now 06.30 am Thank You.


เสียงประกาศจากห้องกัปตัน เร่งให้คนที่ตั่งติดหน้าต่างอย่างคยูฮยอนเปิดม่านหน้าต่าง
มองนาฬิกาตัวเองตอนนี้มันเป็นตีห้าจึงต้องปรับให้เป็นไปตามเวลาฮ่องกงจะได้ไม่งง

หันไปมองคนข้างๆอย่างยุนโฮก็พบว่าเขากำลังปรับพนักเก้าอี้อยู่
"อรุณสวัสดิ์"
คนตัวใหญ่นั่งข้างๆหันมายิ้มทักจนตาปิด ร่างบางยิ้มกลับแห้งๆพลางรู้สึกแปลกๆเพราะเกิดมาไม่เคยมีคนมาทักอรุณสวัสดิ์หลังตื่นนอนมาแบบนี้

ดวงตากลมมองผ่านยุนโฮไปที่ผู้ชายที่เขาฝันถึงเมื่อคืน ก่อนจะต้องหลบสายตาเมื่อเจ้าตัวหันกลับมามอง


หลังลงจากเครื่อง คยูฮยอนเดินไปตามเส้นทางอย่างใจลอย ร่างบางเดินนำทุกคนไปตามทางทั้งที่เขาก็ไม่รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน ภาษาจีนเขียนกำกับเต็มไปหมด ภาษาอังกฤษเขาก็ไม่ค่อยแข็งแรงเสียด้วย แต่ถ้าให้เดาคนมากมายที่เดินตามๆกันไปก็คงไปเอากระเป๋าเดินทาง

"คยูครับ ระวังหลงนะ"
เสียงทุ้มจากยุนโฮเอ่ยมาพร้อมมือหนาทั้งสองที่จับไหล่ของร่างบางอย่างถือวิสาสะ นั่นก็เพราะร่างบางเดินเหม่อลอยจนจะไปชนคนอื่น

"ขอโทษครับ"
คยูฮยอนเอี้ยวตัวหันมามองยุนโฮก่อนจะเลื่อนสายตามองผ่านไปข้างหลังของยุนโฮ
ชเวซีวอนกำลังยืนห่างจากเขา


ห่างกันไกลเหลือเกิน


คยูฮยอนหันกลับมาเดินตรงไปที่จุดรับกระเป๋า ต่างคนต่างเอากระเป๋ามาแค่ใบเดียวเพราะพวกเราทุกคนรู้ดีว่างานนี้ไม่ได้มาเที่ยวแต่จะมาจับโจรกลับบ้าน

ร่างบางเดินไปพลางถอนหายใจ ...เขาคิดไปเองรึป่าวว่าผู้กองมีสีหน้าเย็นชากับเขามาตั้งแต่ที่เขาดึงดันจะมาที่นี่แล้ว ยิ่งเห็นท่าทางหมางเมิน ร่างบางยิ่งรู้สึกเจ็บแปลกๆ

"เดี๋ยวเราไปสำนักงานตำรวจเลยละกัน อยู่ใกล้ๆนี่แหละ"
เป็นประโยคแรกที่ร่างบางได้ยินซีวอนพูดหลังขึ้นเครื่องมา แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นเพียงแค่ประโยคที่ซีวอนเอ่ยขึ้นกับยุนโฮ ไม่ใช่กับเขา

ตอนนี้คยูฮยอนรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กนิดเดียว ไม่สามารถทำอะไรได้ เป็นเหมือนภาระที่เขาหิ้วมาด้วยเท่านั้น ..มาถึงที่หมายก็พบชายสูงโปร่งคนหนึ่งยืนรออยู่แล้ว ผู้ชายจีนที่พูดเกาหลีได้

"ผมสารวัตรฮันเกิงครับ เราทราบเรื่องจากพวกคุณแล้ว"
เขาว่าพลางยื่นมาจับมือกับทุกคนรวมทั้งผมด้วย

"ที่จริงเรื่องนี้ให้ทีมตำรวจภายในประเทศเราจัดการกันเองก็ได้นะครับ"

"พวกเราถึงได้มากันแค่สามสี่คนไงครับ ผมผู้กองซีวอนครับผู้ดูแลคดีนี้ ส่วนนี่เป็นผู้บังคับการหน่วยสวาท คุณยุนโฮ และนี่ก็ลูกทีมของเขาครับ"
ชายตัวสูงจัดการแนะนำตัวทุกคนอย่างรวดเร็ว ผมกับจงฮยอนและชางมินโค้งหัวให้สารวัตรฮ่องกงคนนั้น

"ผมว่าเราไปคุยกันข้างในดีกว่าครับ" ว่าแล้วเจ้าบ้านคนนั้นก็เดินนำไป ขณะเดินคนฮ่องกงคนนั้นก็ยังคงคุยกับผู้กองไปด้วย

"เอาเป็นว่าเรื่องตัวการใหญ่อะไรนั่นไม่ต้องห่วงนะครับเราจะหาทางจับกุมตัวให้พวกคุณพาเขากลับประเทศ ส่วนเรื่องเพชร ตอนนี้พวกเรากำลังสั่งปิดการเข้าออกทั้งยังส่งคนไปตรวจแถบเขตชายแดนทั้งหมด ถึงแม้ว่าพวกโจรนั่นจะขายไปแล้วก็ยังสามารถตามคืนได้อยู่ครับ"

"ขอบคุณครับ ว่าแต่ตอนนี้ได้เรื่องถึงไหนแล้วครับ รู้ที่ซ่อนของพวกมันหรือยัง"

"ตอนนี้รู้แค่แหล่งกบดานของผู้ร่วมขบวนการน่ะครับ"
ระหว่างที่สองคนคุยกันอยู่ คุณยุนโฮก็แทรกขึ้นมา

" มีแผนลอบจับกุมพวกมันรึยังครับ"

"มีแล้วครับ"

"ขอฟังหน่อยครับ"

"อ่า งั้นเชิญทางนี้เลยครับ"
สารวัตรเปล่งเกาหลีสำเนียงจีนก่อนจะเดินเข้าห้องไป ยุนโฮหันมากวักมือเรียกชางมินกับจงฮยอนซึ่งเปรียบเป็นเสมือนมือขวา เรื่องที่คุยก่อนหน้าดูเหมือนยุนโฮจะไม่สนใจเท่าไหร่ ..เขาก็แค่อยากบู๊กับพวกโจรมากกว่า

ร่างบางกำลังจะเดินตามเข้าไปแต่ทว่ามือหนาของคนที่ไม่ได้คุยกันเลยกลับดึงมือเขาไว้
"เราไม่ต้องเข้าไปหรอก"
เพราะนี่มันเป็นเรื่องของสายบู๊ ซีวอนถึงได้ยื้ออีกคนไว้ เข้าไปก็คงไม่เข้าใจว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ตากลมมองตาอีกฝ่ายพลางเก็บสีหน้าให้เรียบนิ่งก่อนจะยอมปล่อยมือออกจากลูกบิดประตู


ช่วงเวลาที่นั่งสองนั่งอยู่บนโซฟานั้นผ่านไปช้าเหลือเกินจนต่างฝ่ายต่างสงสัยว่าเมื่อไหร่เขาจะคุยกันเสร็จ ซีวอนและคยูฮยอนต่างนั่งนิ่งไม่ได้พูดจาอะไรกันเลย ทั้งโซฟาที่เล็กๆที่พวกเขาก็ยังสามารถทำให้รู้สึกว่าอีกคนนั่งห่างไกลจากกันมาก

ทำไมจู่ๆทั้งสองคนก็มีท่าทีอึดอัดต่อกันแบบนี้ ..เรื่องนี้ไม่มีใครตอบได้เลย

ทางคยูก็ยังคงคิดเองฝ่ายเดียวว่าผู้กองกำลังโกรธเขาอยู่ เรื่องที่เขาดื้อที่จะมาที่นี่
เวลาทะเลาะกับใครคยูมักจะไม่ใช่ฝ่ายที่พูดกับอีกคนก่อนอยู่แล้ว
ไม่ว่าตนจะผิดหรือถูกก็ตาม

สิ่งที่เขาอยากเอาชนะนั้นไม่ใช่ใครเลย

แต่เป็นความรู้สึกตัวเองต่างหาก

เขาอยากชนะความรู้สึกตัวเอง


เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องคิดมากเมื่อเห็นผู้กองมีท่าทางเย็นชา
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาอีกคนมาแตะตัวเขาแล้วต้องรู้สึกเหมือนหัวใจตกวูบ
ไม่เข้าใจว่าเมื่ออีกคนมองมาแบบนั้นแล้วเขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน

อยากร้องไห้ต่อหน้าผู้กองตลอด

ความรู้สึกนี้มันจะหมดไปเมื่อไหร่ เมื่อไหร่เขาจะชนะตัวเองได้ซะที






.................................................

"ขอโทษนะคะ ตอนนี้ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ อ่อ เหลือห้องธรรมดาสองห้องค่ะ"
พนักงานสาวเอ่ยอยู่หน้าเคาท์เตอร์ของโรงแรมแห่งหนึ่งที่ไม่ได้หรูหราอะไรนัก

"เอาไงดีละ เรามากันห้าคนซะด้วย" จงฮยอนเอ่ยพลางทำหน้าคิดหนักแต่แล้วยุนโฮก็ตบบ่าลูกทีมคนสนิทก่อนจะหันไปตกลงกับพนักงานสาวว่าจะพักสองห้องนั้น

"เดี๋ยวห้องนึงฉัน จงฮยอน และชางมินจะพักด้วยกัน ส่วนอีกห้องก็นายกับคยูฮยอนพักห้องเดียวกันล่ะกันนะ" คนตัวสูงว่าพลางยื่นกุญแจห้องให้ซีวอน

ไม่ใช่แค่ซีวอนที่ทำหน้าแปลกใจ แต่คยูฮยอนก็ได้ เขาที่กำลังเหม่อลอยอยู่เพียงแค่ได้ยินยุนโฮพูดนั้นก็ทำเอาร่างบางต้องทำตาโตใส่ยุนโฮพลางทำสีหน้าแปลกใจ

จู่ๆทำไมถึงการเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ล่ะพี่ยุนโฮ??

"นี่ๆให้ผมนอนห้องเดียวกับคยูฮยอนก็ได้นะ" ชางมินว่าไม่ทันไรก็โดนยุนโฮดีดหน้าผากให้ทีนึง

"จำไม่ได้หรอว่าคืนนี้เราสามคนจะเตรียมแผนจับผู้ร้ายกันไง"
พี่ยุนโฮว่า สองคนนั้นหันไปมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเออออด้วย


คนอย่างยุนโฮน่ะ ทำไมเพื่อนแบบซีวอนจะดูไม่ออกว่าหมอนี่จงใจให้เป็นแบบนี้



"พักกับมันได้รึเปล่าคยูฮยอน ถ้าไม่ได้ก็มาห้องพี่ก็ได้นะ แต่คงต้องนอนเบียดกันหน่อย"
คำถามแกมมัดมือชกจนร่างบางไม่จำเป็นต้องเลือกก็ได้ ยังไงเขาก็ไม่อยากไปวุ่นวายพี่ยุนโฮ และก็ไม่อยากไปนอนเบียดกันสี่คนด้วย

"ไปกันเถอะ" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ขยับปากตอบ ซีวอนก็พูดขึ้นแล้วเดินนำไปโดยไม่ได้รออีกคน คยูฮยอนโค้งหัวให้ยุนโฮก่อนจะจ้ำเท้าเดินตามไป

เดินมาจนไล่ทันไหล่กว้าง ก่อนจะหยุดเดินเพราะอีกคนหยุดไขกุญแจ
ยังไงก็รู้สึกแปลกๆที่เดินตามผู้กองเข้าห้องแบบนี้ แต่ก็ช่างเถอะ

ร่างบางเดินเข้าไปเปิดผ้าม่านเป็นอันดับแรก วิวหลังผ้าม่านนี่ข้างล่างเป็นมุมถนนของย่านหนึ่งในฮ่องกง ผู้คนกำลังเดินพลุ่งพล่าน แต่ก็ถือเป็นวิวที่ดีไม่น้อย

"หิวรึยัง เดี๋ยวนอนพักอยู่นี่ล่ะกัน พี่จะซื้อของขึ้นมาให้"

"ขอบคุณครับ"

"เสียใจหรอ"

"เอ๋?"
คยูฮยอนหันกลับไปมองคนที่กำลังถอดนาฬิกาข้อมืออยู่ข้างเตียงก่อนเขาจะสังเกตเห็นว่าห้องนี่มันมีอยู่เตียงเดียว..

"เสียใจมั้ย ..ที่ต้องมาพักกับพี่"

"ไม่หรอกครับ"
คนตัวสูงเพียงแค่แค่นยิ้มบางๆ ดีที่คยูฮยอนไม่ได้ใจร้ายกับเขาจนเกินไป

"ผู้กองครับ"
จู่ๆร่างบางก็โพล่งขึ้นจนผู้กองต้องเลิกก้มหน้าขึ้นมาฟังอีกคนพูดต่อ

"ตัวการใหญ่..เราบอกพวกเขาว่าอย่าจับตายได้ไหมครับ"

"..ทำไมล่ะ"
คยูฮยอนเดินเขามาก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเตียง
..คนตัวสูงได้แต่ยืนมองรอคำตอบต่อไป

"ผมมีเรื่องบางอย่างจะถามเขาครับ"

".."

"เขามีรอยสัก เหมือนกับคนที่ทำให้ผมโดนคำสาปเมื่อหกปีก่อน"

".."
ใบหน้าของคนตัวขาวเลื่อนขึ้นมามองอีกคน ใบหน้าที่คยูมองมามันทำให้เขาเจ็บปวดตามไปด้วย แม้เขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกที่ต้องเปลี่ยนเป็นผู้หญิงทุกๆคืน


แต่ดวงตาของคยูฮยอนก็สามารถทำให้เขารู้สึกได้ว่าอีกคนต้องทนทุกข์มานานแค่ไหน


"เพราะแบบนั้นผมถึงดึงดันจะมาที่นี่ให้ได้ ..ได้โปรด


ได้โปรดอย่าโกรธผมเลยนะครับ"

ทันทีที่อีกคนพูดจบแขนแกร่งก็เอื้อมไปลูบหัวทุยนั้น ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยที่แขนขาวๆเอื้อมรัดเอวเขาไว้

คยูฮยอนกอดคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรอีก เขาซุกหน้าอยู่ที่แผงอกของอีกคนก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไร้เหตุผลอีกครั้ง


และแล้วคยูฮยอนก็รู้ตัวว่าเขาอ่อนแอมากแค่ไหน


ไม่มีทางที่เขาจะชนะความรู้สึกของตัวเองได้



เพราะผู้กองคนนี้คนเดียว ที่ทำให้เขาแพ้


เขาแพ้แล้ว

.
.
จิ้มมม นาทีที่รอคอยมาถึงแล้วค่ะ ถ้าเขินก็หลับตาอ่านนะ

................

อีกด้านนึงชายผิวคล้ำรูปร่างไม่สูงนักในชุดสูทที่เขาใส่ไม่สามารถปกปิดรอยสักรูปแมลงปอที่ต้นคอนั้นได้

"ครับท่านๆ" เอ่ยกับโทรศัพท์ที่แนบหูสักครู่ก่อนจะเก็บเครื่องมือสื่อสารนั้นเข้ากระเป๋า ชายผิวกร้านแดดดวงตาสีดำทมิฬมองมาที่ลูกน้องที่นำเพชรมาให้

"ทำไมถึงมาช้านัก"

"พอทีต้องเลี่ยงพวกตำรวจครับ พวกนั้นกัดไม่ปล่อยเลย"

"เพราะพวกแกชักช้า ลูกค้าเขาบอกว่าไม่อยากได้ของแล้ว"
ชายที่ดูน่าเกรงขามเอ่ยเสียงเย็น จนคนที่ได้ฟังตัวสั่นไปทั้งตัว ชายชุดดำสองคนที่ยืนประกบข้างอยู่นั้นเห็นค่อยๆหยิบปืนพกขึ้นมาจากด้านในของเสื้อนอกก่อนจะยิงไปที่ชายที่ตัวสั่นอยู่ตรงหน้าอย่างไม่รอฟังคำร้องขอชีวิต

"เสียเวลาจริงๆ" ชายที่คอมีรอยสักย่อตัวลงเปิดกล่องนิรภัยที่อยู่ข้างศพ

นี่หรือเพชรน้ำงามที่ลูกค้าต้องการมันมากๆ ที่เขาสนใจคือเงินเท่านั้นหากเพชรนี่ไร้มูลค่าใดๆ เขาสาบานได้ว่าไม่มีวันสนใจหินไร้ค่านี่ เพชรที่ลูกค้าต้องการแต่ ณ ตอนนี้กลับถูกแคนเซิล เพียงเพราะตำรวจกลุ่มเดียวแท้ๆที่ทำให้เรื่องงานของเขามันยากขึ้นแบบนี้ มือหนาควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อตัวนอกพลางมองเพชรที่ยังอยู่ดีภายในกล่อง

"ฮัลโหล ตอนนี้พวกแกอยู่ที่ไหน"
((..))
"ดีฉันจะส่งของสำคัญไปให้ เราต้องเปลี่ยนแผนใหม่แล้วล่ะ"
วางเพียงเท่านั้นก็กดวางสายพร้อมหยิบกล่องนิรภัยนั้นไปให้ชายชุดดำ ก่อนจะแค่นยิ้ม

"ถ้าตำรวจมันอยากได้ของคืนก็ให้มันเอาไป ตอนนี้พวกเราต้องเอาตัวรอดก่อน"

-------

"เอ่อ นี่หรอครับที่ว่าจะวางแผนกัน"









ชางมินว่าพลางสายตาจดจ่อกับการ์ดสามใบที่อยู่ในมือ

"นี่แหละ"

ยุนโฮเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะเหลือบไปมองการ์ดคนข้างๆ

"ผมว่าพวกเราไม่น่ามาเป็นตำรวจเลยนะครับ"

"เอาน่าจงฮยอน ..ไม่ได้เล่นกินตังค์ซะหน่อย นี่แหนะ! แปดสามเด้ง!"
ชางมินเอ่ยพลางทิ้งไพ่ทั้งสามใบของตนลงบนพื้นพรมของห้องในโรงแรม


"โธ่เอ้ยย เอาอีกละ" ทั้งยุนโฮกับจงฮยอนต่างบ่นกับเสียงระงม ก่อนเจ้ามืออย่างชางมินจะหัวเราะร่า

"ว่าแต่พี่จะโกหกสองคนนั้นทำไมครับว่าเราจะมาวางแผนกัน"
จงฮยอนว่าขณะกวาดไพ่มาสับใหม่

"โธ่ ไม่ฉลาดเลย ก็พวกเราจะได้หาเรื่องอู้งานไง มาเล่นไพ่คลายเครียดไรงี้ ใช่ไหมพี่"
"อือ"
ชายตัวโตยิ้มมองสองคนที่สนิทกันเหมือนน้องแท้ๆ


ความจริงไม่ใช่แบบนั้นหรอก
ที่ยุนโฮทำไปน่ะ


ช่วงเวลาที่กัปตันในเครื่องบินประกาศว่าหมอกลงหนาอาจะต้องใช้เวลานาน เป็นช่วงที่ยุนโฮอยากเข้าห้องน้ำพอ ในห้องโดยสารที่มืดสลัวและเขาก็เพิ่งลืมตาขึ้นมาเลยอาจทำให้ตาพร่าไปก็ได้เลยปลดเข็มขัดแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ

ไปแค่แปปเดียวนั้น ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเห็นภาพนี้

แผ่นหลังที่เขาคุ้นตาเพราะมันเป็นแผ่นหลังของเพื่อนซี้สมัยเรียนของเขา ชเว ซีวอน
เพราะหลังใหญ่ๆของเขาทำให้ยุนโฮมองไม่เห็นหนุ่มน้อยที่นั่งข้างเขามาเป็นชั่วโมง
แต่ก็พอจะรู้ว่าหมอนี่ทำอะไรเด็ก


หึ ...ยุนโฮยังคงยกยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในเครื่องบินเมื่อคืนก่อน
"อ่าว ยิ้มไรคนเดียวละนั่น มาต่อๆครับ สามใบน้า"

------------------

"คยูฮยอน กว่านายจะรู้ว่านายชอบพี่


พี่ก็รักนายแล้ว"

คำพูดของผู้กองมักฝังอยู่ในหัวของร่างบางตลอด พลางหลับตาปี๋เมื่อจู่ๆหัวลามกก็ดันไปนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เย็นมากแล้วแต่ผู้กองยังไม่กลับเข้ามาอีก

ร่างบางนั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียง รายการทีวีของฮ่องกงเขาไม่ใช่แค่ไม่รู้จักแต่ยังฟังไม่ออกอีก
ถึงอย่างนั้นก็ยังเปิดดู รอคนที่บอกว่าจะไปซื้ออะไรมาทานขึ้นมา


ครืดดด ครืดดด
"ฮัลโหลครับ"
((คยู!!! เป็นไงบ้าง โอ้ยยยยย คิดถึงง))

"ยังสบายดีครับ" ตอบพร้อมยิ้มบางๆเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายของเขาตะโกนซะดัง พี่อีทึกเว่ออีกแล้ว
((โอ้ยยยย พี่เป็นห่วงนานจะตายอยู่แล้ว ไม่ได้เจอหน้าตั้งหลายวัน))

"เดี๋ยวจัดการเรื่องเพชรเสร็จผมก็ได้กลับแล้วครับ"

((อื้มๆ นี่พี่มีอะไรบอก จบคดีนี่นายคงไม่ต้องไปช่วยงานรัฐแล้วนะ เขาจ้างพวกเราไม่ไหวแล้วล่ะอีกอย่างเขาคงหานักสืบรัฐได้แล้ว))

".." คยูนิ่งฟังไปครู่นึง ไม่ต้องช่วยงานรัฐ ก็เท่ากับ..ไม่ต้องคอยทำงานกับผู้กองแล้วน่ะหรอ


((นี่ยังอยู่ไหม))

"อยู่ครับๆ แปลว่าผมก็ไม่ต้องตามพวกตำรวจไปสืบคดีแบบนี้แล้วหรอครับ"

((ใช่ เพราะถ้าเขามีนักสืบรัฐแล้วก็คงไม่มาจ้างเราแล้วแหละ นายก็กลับมาสำนักงานพี่ตามเดิม ดีมั้ยล่ะ และพี่กะว่าตอนนายกลับมาจะให้งานสืบนายซักสองสามงาน..ฟดาดทาสำ))


เสียงอีกคนพูดเจื้อยแจ้วผ่านสายโทรศัพท์ แต่คนฟังกลับเหมือนหูหนวกไปชั่วครู่







ทำไมรู้สึกใจหายแบบนี้ล่ะ



.......................................................
TALK;;

ตอนนี้มันไม่มีเนื้อหาสาระอะไรเล๊ยยยย มีแต่ตัณหาของไรท์เตอร์ 5555555555555555555555

ป.ล ฝากฟิคเรื่องใหม่ด้วยค่าาา [WONKYU] LOVE YOU,MY HYUNG 

G  Minor!