: CURSE :นักสืบต้องคำสาป {WonKyu}

ลำดับตอนที่ #10 : CURSE :: ตัวประกัน

C U R S E



9

มีเหตุจูงใจที่ต้องหาข้อสรุป




 

"นั่นแหละ คนที่ผมสงสัย"

"นายแน่ใจหรอ"

"..ก็ผมบอกอยู่นี่ไงว่าแค่สงสัย"
แต่เวลาผมสงสัยใครแล้ว มันไม่เคยพลาดซักครั้ง


คยูและผู้กองซีวอน อ่อ แล้วก็ยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกคนสองคน ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่หน้าห้องเก็บเครื่องเพชร เครื่องประดับอันเลอค่าทั้งหลาย

"รปภ.ที่เราเจอเมื่อคืนเนี่ยนะ เขาจะมาเอาเพชรรามาไปได้ยังไง" ผู้กำกับการคนนั้นพูดเสียงเข้ม

"ผมว่าเขาไม่ได้ทำงานนี้แค่คนเดียวแน่ครับ ..แบบว่ามากันเป็นทีม"

"หึ นายจะแน่ใจได้ไง ..ฉันได้ข่าวว่าทั้งคู่หลับกันไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วนิ" ผู้กำกับการคนนั้นมองมาที่คยูและซีวอนเขาฉายสีหน้าเอือมระอาพวกเราออกมา ...

ผู้กองคงรู้สึกผิดใหญ่แล้ว ร่างบางหันไปมองคนข้างๆที่กำลังยืนก้มหน้าสำนึกผิด

"ครับ ..ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะ มันเป็นแผนของพวกนั้นครับ"
มีร่างบางเท่านั้นแหละมั้งที่ไม่มีสีหน้าท่าทางว่าจะเกรงกลัวชายสูงวัยที่เป็นผู้กำกับการของเหล่าตำรวจ
ชายคนนั้นมีใบหน้าที่จริงจังจนหน้ากลัว ..เขาคงจะเครียดเรื่องงานต่างๆมากเลยซินะ

"ไหนว่าใหม่สิ"

"ลองไปดูที่กล้องวงจรปิดตัวนั้นดูครับ แล้วย้อนกลับไปตอนทุ่มครึ่งของเมื่อคืน"
คยูฮยอนว่าพลางทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจยศหมู่ต้องทำตาม กล้องวงจรปิดตัวที่ว่าเป็นบริเวณห้องควบคุมอะไรบางอย่าง และขณะนั้นเอง

"ดูนั่นก่อนสิครับ ผู้ต้องสงสัยทำอะไรบางอย่างกับช่องแอร์นั่น"

"จริงด้วย นั่นมันอะไร"

"ผมเดาว่าเป็นยานอนหลับชนิดที่ระเหยได้ครับ"

"เดาหรอ"

"ครับ เขาทำแบบนั้นเพราะต้องการให้พวกเราหลับ แต่หลังจากทำแบบนั้นแล้วเขาก่อนเดินเข้าไปเช็คผลงานที่ห้องนั้นแต่พวกผมยังไม่หลับครับตอนนั้น"

"อ่า ..จริงด้วยสิครับผู้กำกับ" นายตำรวจยศหมู่คนเดิมเอ่ยเมื่อเขากดไปดูภาพในแต่ละกล้อง เวลามันไล่ๆกันมา

"ผมยังจำได้เลยว่าตอนนั้นเขาเข้ามาบอกว่าเดินมาเช็คความเรียบร้อย แต่ตาของเขาเอาแต่มองไปที่ช่องแอร์อยู่นั่น "

"อย่างนั้นสินะ ถ้างั้นผู้กองซีวอน ..คุณต้องรับดูแลคดีนี้ โทษฐานที่ปฏิบัติหน้าที่ไม่เต็มที่"

"ครับ"

ผู้กองทำหน้าจ๋อยมาตลอดระหว่างที่คยูฮยอนกับผู้กำกับการของเขาคุยกัน เราตกลงจะเร่งกันออกตามหาชายคนนั้นโดยด่วน ..


"แล้วจะไปตามที่ไหนก่อนดีเนี่ย "
ผู้กองบ่นพึมพำหลังที่ได้รับข้อมูลและภาพสเก็ตใบหน้าของผู้ต้องสงสัยมาเรียบร้อย

"ที่บ้านไงครับ"

"ได้เพชรไปขนาดนั้น คงไม่อยู่ให้ตำรวจไปตามจับหรอก" นั่นสินะ คยูก็ให้คำแนะนำโดยไม่ทันคิด

หรอ ..ถ้าผู้ต้องสงสัยรู้ชะตากรรมว่าตำรวจจะต้องตามจับเขาแล้วล่ะก็

"ถ้าคนร้ายรู้แก่ใจว่าตำรวจจะต้องกำลังตามล่าเขาอยู่.." ผู้กองบ่นพึมพำออกมาเหมือนกับได้แสกนความคิดของคยูแล้ว

"ธนาคารไงครับ!! ลองไปถามที่ธนาคารสิ ผมว่าคนร้ายต้องเอาไปฝากไว้ที่นั่นก่อนแน่ๆ"
ซีวอนหันมามอง ดวงตาเบิกโตเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง ...ใช่แล้ว



แต่วันนี้ตั้งแต่เช้ายันบ่ายทั้งคู่ก็ออกไปทั่วทุกธนาคารในโซล ...เริ่มจากที่เล็กๆก่อนเพราะสันนิษฐานกันว่าคนร้ายอาจไปฝากเพชรเอาในที่ที่เราคาดไม่ถึง


แต่ไม่เจอ ..ทุกธนาคารต่างบอกเหมือนกันหมดว่าเมื่อคืนไม่มีใครมาฝากของแบบนั้น

"แต่ก็ยังเหลืออีกที่นึงนี่ ยังพอมีหวังอยู่นะ"
เห็นได้ชัดว่าซีวอนกำลังพูดปลอบใจตัวเองและคนข้างๆที่นั่งอยู่ในรถ


"แต่นี่มันใกล้จะหมดวันแล้วนะครับ"
"พี่ขออีกที่เดียวนะ สุดท้ายแล้ว"
แน่ละ ใครจะปฏิเสธสีหน้าเคร่งเครียดแบบนั้นได้



คยูฮยอนเดินตามเข้าไปในธนาคารใหญ่ใจกลางกรุงโซล ผู้กองแสดงบัตรตำรวจก่อนจะพูดเหมือนที่พูดมาแล้วทั้งวัน
"ช่วยเช็คให้หน่อยนะครับว่าเมื่อวานมีใครมาฝากพวกเครื่องประดับอย่างเพชรหรืออะไรจำพวกนี้หรือป่าว"
สาวน้อยหน้าเคาท์เตอร์พยักหน้ารัวก่อนจะก้มเคาะคีย์บอร์ดให้ความร่วมมือกับตำรวจเป็นอย่างดี
"เมื่อวาน ..ไม่มีนะคะ"



"แต่"
ความหวังของเขามันมีค่าแล้วล่ะ


"ถ้าเมื่อประมาณตีสองของวันนี้ล่ะก็ มีค่ะเป็นเพชร"

"จำลักษณะของคนที่มาฝากได้รึป่าวครับ?"

"..ไม่ได้หรอกค่ะ แต่ถ้าดูที่กล้องวงจรปิดก็น่าจะได้อยู่นะคะ"

ซีวอนหันมายิ้มให้กับร่างบางเป็นครั้งแรกของวัน ..

รอยยิ้มนี้มัน ..หายากนะเนี่ย


เป็นครั้งแรกที่คยูฮยอนมองผู้กองหนุ่มอยู่ห่างๆ ...เขาคงอยากไขคดีด้วยตัวเอง ทุกวันนี้ก็รู้สึกเหมือนไปแย่งงานผู้กองจะแย่อยู่แล้ว ..บางทีจบงานนี้แล้วพี่ซีวอนอาจจะได้ความดีความชอบจากผู้กำกับการบ้างหล่ะ




ปังงงง !!!!!!
เสียงที่ดังจนใจสั่นเมื่อกี้ มันไม่ใช่เสียงอะไรถล่มลงมา หากแต่เป็น ...เสียงปืน

ทุกคนในธนาคารที่เดิมเคยเดินไปมาอย่างขวักไขว่ตอนนี้กลับหมอบลงกันหมดไม่เว้นแม้แต่พนักงานธนาคาร
บางคนยังกรีดร้องด้วยความตกใจ คยูฮยอนไม่ทันได้ยกมือมาปิดหูตัวเอง ร่างใหญ่ก็ดึงเขาไปซุกในอ้อมอกก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งย่อตัวกับพื้น

"หมอบให้หมด!! นี่คือการปล้น ..ใครตุกติกมึงโดนไอ้นี่แน่!!"

เสียงชายร่างใหญ่กำยำที่เข้ามาพร้อมพรรคพวกอีกเกือบสิบคนได้ ทุกคนใส่โหม่งคลุมเหลือให้เห็นแค่ดวงตาทั้งสอง เจ้าของประโยคดังกล่าวทำปืนลั่นอีกครั้งเล่นทำให้ผู้กองต้องพาผมหมอบลง


อะไรกัน ..โจรปล้นธนาคาร

ทำไมต้องมาปล้นกันตอนนี้ด้วย!!

ร่างบางพยายามรวบรวมสติที่เพิ่งแตกกระเจิงไปเมื่อครู่เพราะเสียงปืน
ไอ้โจรพวกนั้นอาวุธครบมือมาก ...ยังกะอยู่ในฉากหนังฮอลลีวู้ด

โจรคนนึงมองมาทางเขา ตายห่าล่ะ อย่าสบตากู
โจวคยูฮยอนหันไปมองคนที่ยันตัวเองขึ้นมา ..จะทำอะไรน่ะ

ร่างบางกดอีกคนให้นอนไปดังเดิม ..ตายห่าล่ะ ตราตำรวจของพี่ซีวอนโผล่
คยูหันรีหันขวาง หวังว่าพวกโจรคงกำลังวุ่นกับการปล้นเงินนะ ร่างบางจับตราตำรวจที่แขวนอยู่บนคอผู้กองก่อนจะใช้มือเล็กจับมันยัดลงไปใต้เสื้อของอีกคน

"ไอ้ตรงนั้นทำอะไรกันวะ!!!" ฉิบ ..หาย

ตอนนี้ทุกสายตาของคนในธนาคารไม่เว้นแต่พวกโจรหันมามองคนทั้งคู่ที่กำลังคร่อมกันอยู่อย่างหมิ่นเหม่

เอ้ย ..อายนะเห้ย
คยูเพิ่งรู้สึกว่ากำลังอยู่ในลักษณะที่ไม่เหมาะสม และเขาก็เอาตราตำรวจนั้นซ่อนไว้ใต้เสื้อผู้กองเรียบร้อยแล้วด้วย
ร่างบางยอมลงมาจากอีกคน ก่อนจะทำสีหน้าไม่ถูก ...

ไอโจรพวกนี้ ใครเป็นใครมั่งก็ไม่รู้ มันตัวพอๆกันหมด แต่คนที่เหมือนเป็นจ่าฝูงก็กำลัง
มองมาที่เขาด้วยแววตาดุดัน

โจรสองสามคนกำลังแหกปากกระตุ้นพนักงานธนาคารให้เอาเงินใส่กระเป๋า กระเป๋าหรือกระสอบก็ไม่ทราบ
ถ้าให้เดา ..มาชุดใหญ่ขนาดนี้คงกะปล้นให้หมดทุกบาททุกสตางค์..


อ้าว ..แล้วเพชรล่ะ


"สองคนนั้นนะยืนขึ้น"

หมายถึงใครวะ ...คยูกับซีวอนมองหน้ากันก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปทำไม่รู้ไม่ชี้

"เห้ย มึงจับพวกแม่งขึ้นมาดิ" เหมือนจ่าฝูงคนนั้นจะเรียกพวกมาเพิ่ม
โจรอีกสองคนเดินกระชากหลังเสื้อของร่างบางและซีวอนให้ยืนขึ้น

"เมื่อกี้ มึงตุกติกหรอห๊ะ!!" โจรจ่าฝูงว่าพลางให้กระบอกปืนตบลงไปที่หัวของร่างบาง ..โอ้ย สัส

"เห้ย "

"อะไรไอ้หน้าหล่อ ..มึงอยากโดนมั่งไง๊!"

"กูเป็นตำรวจ" เอ้า ..

คยูฮยอนหันไปมองผู้กองด้วยความแปลกใจ ..นี่คุณพี่ มึงบอกเขาง่ายๆยังงี้หรอ แล้วที่ทำไป..

ที่ลงทุนขึ้นไปคร่อมเพื่ออะไร TwT

"ดีเลย งั้นมึงเอาให้หนักกว่าไอนี่" จ่าฝูงคนเดิมไม่ว่าเปล่า ใช้มือกระแทกหัวอีกคนก่อนที่โจรที่เคยจับแขนผู้กองไว้จะปล่อยแล้วกระทืบซ้ำ

"หยุดนะเว้ย ...ถ้ามึงฆ่าตำรวจ มึงจะโดนหนักกว่าเดิมนะ" คยูโพล่งออกไป เพียงแค่ให้พวกนั้นเลิกทำร้ายพี่ซีวอน


"มึงคิดว่ากูกลัวคำขู่มึงหรอ ..แล้วนี่มึงก็เป็นตำรวจเหมือนกันใช่มั้ย"

เออ ...เวร


"เขาไม่ใช่ตำรวจ พวกมึงห้ามยุ่งกับเด็กคนนี้"

สาสผู้กองงงงงงงง ...มาหล่อไรตอนนี้เนี่ย สภาพหน้าก็ใช้ไม่ได้เลยนะ
ขณะที่คยูกำลังรวบรวมสติอยู่ ..หันออกไปหน้าธนาคารที่เป็นกระจกใส



จะเย็นแล้ว ...


"ลูกพี่ ..รถตำรวจมาล้อมไว้เต็มเลยหว่ะ"
โจรคนนึงเดินวิ่งเข้ามาใหม่ ...เดาไม่ผิดจริงๆ ไอ้เหี้ยนี่เป็นจ่าฝูง

"เก็บมาหมดรึยัง"

"ยังเลยพี่ ..เหลือไอ้เพชรเหี้ยนั่นแหละ ต้องใช้เวลาเปิดตู้เซฟ"

"ไม่บังคับพนักงานให้เปิดวะ"

"ทำแล้วพี่ ..มันลีลา ฆ่าทิ้งก็ไม่ได้ มันรู้รหัสอยู่คนเดียว"

"โว๊ะ กูจัดการเอง!"

โจรทั้งสองเดินออกไปจัดการงานของมัน ..แต่ยังเหลือลูกกระจ๊อกอีกสองคนที่คนนึงจับแขนผมไว้ติดหลัง อีกคนก็กำลังลังเลว่าจะกระทืบตำรวจต่อดีมั้ย

สายตาของโจวคยูฮยอนหันไปมองคนที่จับตัวเองไว้ ..มันไม่มีปืน ดีล่ะ
ร่างบางดิ้นอย่างแรงจนหลุดจากโจรนั่นก่อนจะถลาเข้าไปหาผู้กอง


หน้าเยินซะ ...แต่ยังคงความหล่อได้อยู่
หลังจากประเมินความเสียหาย มารยาที่สั่งสมมาก็กำเริบขึ้น
"พี่ฮะ ...ผมขอไปเข้าห้องน้ำ"

"มึงจะลีลาอะไรห๊ะ"
โจรที่ยืนค้ำหัวกดมามอง ซีวอนเองที่ได้คยูฮยอนช่วยพยุงตัวขึ้นมาก็งงไม่แพ้กัน
"ผมไม่ไหวแล้ว ขอเข้าห้องน้ำเถอะ พี่ตามผมไปก็ได้ถ้ากลัวผมตุกติก"







......................................................................................


คยูฮยอนไม่เคยแพ้อยู่แล้วเรื่องมารยาเนี่ย เขาและผู้กองยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าขอห้องน้ำ ขณะที่โจรคนนึงยืนคุมห่างๆ อยู่ในห้องน้ำนี้เช่นกัน

ทำไมไม่ออกไปยืนเฝ้าข้างนอกวะ ...อย่างงี้จะคุยกับผู้กองได้ไง
เอาไงดี


ผู้กองยืนหันหน้าเข้ามาคยูก่อนจะมองลงมาอย่างสงสัย
คยูช้อนตามองขึ้นไปประเมินความเสียหายบนใบหน้าหล่อเหลานั้นอีกครั้ง


ร่างบางถอนหายใจออกมาเบาๆในสถานการณ์อันน่ากดดันนี้ มือเล็กเอื้อมไปแตะแผลสดที่ขมับอีกคน ...เป็นแค่รอยถลอกน่ะ แต่ดูเหมือนจะเจ็บไม่เบาเลย

ผู้กองจับมือเล็กนั้นก่อนจะมองต่ออย่างไม่ละความพยายามที่จะสื่อสารกัน ..แต่ทำแบบนี้มันเขินรู้มั้ยผู้กอง


แต่แล้วความคิดพิเรนทร์จะแวบเข้ามาในสมอง โจวคยูฮยอนเหล่มองโจรคนนั้นที่ยังยืนนิ่งไม่ไปไหนแล้วจึงค่อยๆเอื้อมแขนเล็กของตนไปรัดเอวอีกคน

"พี่ซีวอน" เสียงของร่างบางเอ่ยราวกับกระซิบ ...เขากลัวว่าถ้าพูดดังกว่านี้อีกแค่เดซิเบลเดียวก็จะทำให้โจรนั้นหันมามองหันได้

ผู้ถูกกอดทำใด้แค่เนียนกอดตอบก่อนจะพยายามพูดให้เบาเช่นกัน
"หืม"

"พระอาทิตย์จะตกดินแล้วครับ เราจะทำยังไงกันดี"

ทั้งสองต่างกอดกันไปพลางใช้ความคิด ...ก่อนอื่นต้องทำยังไงก็ได้ให้ไอ่โจรนี่ออกจากห้องน้ำก่อน
"ตามน้ำไปก่อน โอเคนะ"

"ครับ?"

ร่างบางที่ยังไม่ทันเข้าใจว่าซีวอนกำลังให้เขาตามน้ำเรื่องอะไรก็ถูกแขนแกร่งยกตัวเขาขึ้นไปนั่งบนขอบอ่างล้างมือ
"พี่ซีวอนจะทำอะ.."

ร่างบางที่นั่งอยู่ยังถามไม่ทันได้ใจความก็โดนอีกคนจู่โจมซะแล้ว
ตาเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากหยักกำลังบดเบียดกับปากตัวเอง มือหนาประคองแก้มใสไม่ให้หัวกลมๆโอนอ่อนลงไป

"อื้ออ "
เสียงประท้วงจากลำคอเปล่งออกมาก่อนจะนึกถึงคำพูดของอีกคนได้

ตามน้ำไปก่อน ...คือยังงี้เองหรอ ว่าแล้วแขนขาวทั้งสองเอื้อมไปโอบรัดคอของซีวอนก่อนจะแอบเหล่มองโจรนั้น

มันทำหน้าตาตกใจก่อนจะเบะปากแล้วเดินออกไป..ไปได้ซะทีนะ

ดวงตากลมโตหลับตาปี๋เมื่อคนที่ยืนจูบเขาเริ่มซนเกินไป
..ลิ้นหนาบุกรุกเข้ามาเพียงแค่เขาเผลอเผยอปากเล็กน้อย ร่างบางตอบรับลิ้นอุ่นที่เข้ามาได้สักครู่โดยที่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมันตอบรับได้เอง ..ชีพจรเต้นตุบๆจนรู้สึกได้เอง เสียงจ่อกแจ่กจากสองลิ้นที่พยายามจะทำความรู้จักกันยิ่งทำใจร่างบางแทบระเบิด

อะไรเนี่ย ..โจรออกไปแล้วนะ พอได้แล้ว

มือเล็กที่เคยโอบคอนั่นเปลี่ยนมาดันแผงอกที่ชิดเขามามากเกินไปแล้ว ..ทั้งคู่ผละปากออกจากกันอย่างยากลำบาก ก่อนที่ต่างคนจะต่างกอบโกยอากาศเข้าปอด


ใจเขายังเต้นแรงอยู่เลย ..


"ดูเหมือนมันจะออกไปแล้วนะ"

"ครับ" ออกไปนานละด้วย

ซีวอนเริ่มปั้นหน้าไม่ถูกหลังจากที่ทำอะไรโดยไม่ได้ปรึกษาอีกฝ่ายซักนิด เขามองไปทั่วๆก่อนจะเจอบางอย่าง
"ถุงช๊อปปิ้งนี่" ว่าพลางหยิบมันออกมาดู


อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้ เสื้อผ้าผู้หญิง ..ใครมาลืมไว้ได้นะ

"อ่ะ เปลี่ยนสิ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก" ผู้กองว่าพลางยื่นถุงช๊อปปิ้งให้อีกคนโดยไม่มองหน้า ร่างบางที่ยังนั่งอยู่บนที่ล้างมือยังคงสงสัยก่อนจะเปิดถุงดู ...


ขอบคุณพระเจ้า ..นี่ยังเมตตากันอยู่สินะ

ยิ่งใกล้เวลาแล้วคยูฮยอนยิ่งรีบจัด มือเล็กจับชายเสื้อของตัวเองทั้งสองข้างก่อนจะยกเสื้อขึ้นมาจนเห็นเนื้อเนียนขาว
"เห้ย จะทำอะไร"

"เปลี่ยนเสื้อครับ"

"..ป..ไปเปลี่ยนในห้องน้ำนั่นไป"
ซีวอนไม่ไล่เปล่าเขาจับอีกคนลงมาจากที่ล้างมือก่อนจะผลักอีกคนเข้าไปในห้องน้ำพร้อมเสื้อผ้า

เฮ้อไม่ไหวเลย ผู้กองส่ายหน้ารัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ..

ไม่ใช่เวลานะชเวซีวอน ...อย่าเพิ่งตื่นเต้นตอนนี้



ไอ้พวกโจรที่อยู่ข้างนอกน่าตื่นเต้นกว่าเยอะ


คนตัวใหญ่พยายามคุมสติโดยบอกตัวเองไปอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ภาพโจวคยูฮยอนกำลังเลิกเสื้อตัวเองขึ้นมานั้นหายไปเลย TwT ...




..............................................

"ไอ่ที่มากับมึงหายไปไหน" โจรถามเสียงโหดหลังจากเห็นซีวอนเดินออกมาจากห้องน้ำคนเดียว

"ไม่รู้ครับ"

"ไม่รู้เหี้.ยอะไร ก็เมื่อพวกมึงยังดูดปากกันอยู่ในห้องน้ำเลยไม่ใช่ไง๊ห๊ะ!!"

"ครับ ..แต่เขาหนีไปแล้ว"

"หนีได้ไงวะ!!" โจรที่คนเดิมวิ่งเข้าไปดูให้ห้องน้ำอีกครั้งก่อนจะสอดส่องไปทั่วๆ


โจรกัดฟันก่อนส่งเสียงหงุดหงิด มันจะหายไปได้ยังไง
ร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามเดินไปผลักประตูห้องน้ำทีละห้อง ...ห้องสุดท้ายล็อคไว้ หึ

"ออกมา!"
โจรคนนั้นว่าพลางกำหมัดทุบประตูห้องน้ำรัว ตัวล็อคดูต้านทานกับแรงโจรไม่ไหวประตูห้องถูกเปิดออกมา
แต่ทุกอย่างผิดคาด


เด็กคนนั้นไม่ได้อยู่ห้องนี้ ...เพียงแต่
"มึงมาซ่อนอยู่ห้องน้ำชายได้ไงวะ"

"ค คือ.."

"ออกมา!" ว่าแล้วโจรนั้นก็กระชากข้อมือของหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่จ่าฝูงเดินมาพอดี

"ไอเด็กก่อนหน้านี้ไปไหน" จ่าฝูงเจ้าเก่าทักถามลูกน้องพลางหันมามองซีวอน

ลูกกระจ๊อกที่แรงไม่กระจอกนั้นบีบข้อมือหญิงสาวจนเจ็บไปหมด เขาไม่มีแรงที่ขัดขืนใดๆเลย
"เอ่อ .." กลับเป็นโจรลูกน้องที่เอ่ยตอบแบบกุกๆกักๆจนจ่าฝูงนั้นตบหัวอีกคนจนจมพื้น

"ปล่อยให้หนีไปได้ไงวะ ช่างเถอะ ยังไงตำรวจแม่งก็ล้อมไว้ล่ะ เอาไงดีวะเรา"
จ่าฝูงบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ด้วยดวงตาที่ดูกังวลนั่นก็หันมาจับจ้องที่หญิงสาวซึ่งจริงๆแล้วก็คือ




คยูฮยอนนั้นแหละ


หัวหน้าแก๊งปล้นธนาคารคนนั้นเดินไปเรียกเหล่าลูกน้องเหมือนนัดแนะอะไรซักอย่าง คยูหันมาสบตากับผู้กองแค่แวบเดียวก่อนจะทำเป็นไม่รู้จักกัน

จ่าฝูงเดินกลับมาก่อนจะเข้ารวบตัวหญิงสาวมาไว้ข้างกายตน

"จะทำอะไร! " ผู้กองโพล่งมาอย่างลืมตนว่าตัวเองอาจจะโดนโจรพวกนี้เป่าสมองเมื่อไหร่ก็ได้

"ก็แค่ทำให้พวกตำรวจหน้าโง่ข้างนอกนั่นปั่นป่วนนิดหน่อย" ลืมไปหรือป่าวว่าเขาก็เป็นตำรวจ

"แต่ไม่แน่ ...ถ้าอีนี่ขัดขืนล่ะก็ กูอาจจะไม่ได้แค่ขู่" ว่าพลางกระชับปืนเข้าหาหญิงสาว


.................

"ปล่อยตัวประกันซะ" เสียงจากโทรโข่งดังเข้ามาถึงข้างในธนาคารทันทีที่โจรใหญ่จับคยูไว้เป็นตัวประกัน

"กูต้องการรถสิบคัน"

"..."

"คุณตำรวจสปอร์ตพอมั้ย ถ้าไม่แม่สาวนี่คงต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ซะแล้ว" ว่าพลางจ่อปืนเข้าขมับร่างบางอีกรอบ

TTwTT พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย

คยูฮยอนที่พยายามตั้งสติมาแต่ต้นแรกขาสั่นเมื่อปืนนั่นใกล้หัวเข้าเรื่อยๆ





ชีวิตอยู่ใกล้กับความตายแค่นี้เอง



"ใจเย็นๆ เดี๋ยวเราจะหารถให้คุณ สิบคันใช่มั้ย"

"ใช่ น้ำมันเต็มถังนะ อย่าตุกติกไม่งั้น แม่คนนี่.."

"เอาล่ะๆ เราเข้าใจแล้วรอแปปเดียว"

"ต้องภายในห้านาที"

"ได้ๆ อย่าทำอะไรตัวประกัน"

เสียงตำรวจดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน ....ตำรวจที่อยู่ข้างในอย่างซีวอนทำได้แค่ยืนดูเท่านั้น ..อย่างเจ็บใจที่สุด


จะไปทำอะไรได้ อีกฝ่ายมีอาวุธครบทั้งยังมีกันอยู่เป็นสิบคน





ซีวอนไม่ได้เคยกลัวตายเท่านี้มาก่อน ....


เขากลัวว่าเขาจะตาย โดยที่ยังช่วยคยูฮยอนไม่สำเร็จ


เขาต้องโกรธพระเจ้าแน่ๆ ถ้าเกิดรีบเอาชีวิตเขาไปทั้งๆที่คยูยังได้รับอันตรายอยู่อย่างนี้


เวลาผ่านไปไม่เลยห้านาทีรถเก๋งสิบคันก็มาถึงตามคำขอของพวกโจรปล้นธนาคารพวกนี้
จ่าฝูงเดินนำโดยที่ยังคงใช้แขนแกร่งของตนรัดคอหญิงสาวไว้แนบกายตลอดเวลา
ถึงจะทำให้คยูหายใจติดขัดแต่ในเวลานี้เขาไม่ปากเขามันหนักจนพูดไม่ได้ ไม่กล้าพูดอะไร
กลัวพูดไปแล้วโจรนี่โมโหยิงเขาทิ้งขึ้นมา ...มันไม่เวิร์ค



...................................................

ทันทีที่โจรทั้งหมดขึ้นรถขับออกไป ซีวอนก็วิ่งออกมาหาตำรวจอีกสิบคันรถที่ล้อมธนาคารอยู่
"เรียกหน่วยสวาทมารึยัง"

"..คือว่า"

"เรียกมาเดี๋ยวนี้!!" ซีวอนแหกปากบอกนายตำรวจที่ยืนถือโทรโข่งอยู่ พอเรียกตามหน่วยสวาทเสร็จก็ไม่รีรอขึ้นตัวเองก่อนจะขับตามคนร้ายไป

รถคนร้ายมีเป็นสิบคันแต่ซีวอนมองก่อนแล้วว่าคันไหนที่พาคยูไป รถออดี้สีขาววิ่งเร็วเท่าที่แรงมันมีโดนมีรถตำรวจตามหลังมาอีก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ใกล้ตัวรถที่ขับพาคยูฮยอนมาเลย ..ก็ไอ่โจรนั่นซิ่งนำมาก่อนนานแล้วนี่

แต่ก็ยังไม่สาย เพราะบนถนนทางด่วนนี้คร่าคร่ำด้วยเสียงไซเรน รถทุกคันต่างร่วมมือเบนไปข้างๆ เลนกลางตอนนี้จึงเห็นได้ชัด ตาคมมองไปยังทะเบียนรถที่เขาจดจำมันได้ ล็อคเป้าหมายไว้แล้ว ซีวอนเร่งเกียร์ขับพุ่งไปให้ตามคันข้างหน้าให้ทัน เวลานั้นเองเลนข้างซ้ายตนก็มีรถใหญ่คล้ายรถบรรทุกขับมาเทียบ มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นรถของหน่วยสวาท

ซีวอนตัดสินใจเบี่ยงไปเลนขวาก่อนจะเหยียบคันเร่งจนสุดเพื่อให้ได้นำรถคันเป้าหมาย เขานำได้เพียงแค่ส่วนหน้าของรถก็ใจร้อนหักพวงมาลัยเลี้ยวตัดหน้ารถคันเป้าหมาย ...

แน่นอนนั่นทำให้เครื่องยนต์ทั้งสองคันต้องดับลง โจรที่พาตัวคยูฮยอนมาหมดหนทางไปต่อต้องลงจากรถพร้อมวางอีกคนให้อยู่ในท่าเดิม

สภาพซีวอนตอนนี้แย่นิดหน่อยแต่ก็ออกจากรถมาได้ ทว่าไม่จำเป็นต้องประมือกับโจรให้เหนื่อยเพราะหน่วยสวาทที่เรียกมาได้ขับรถมาบนถนนนานแล้ว ...รถบรรทุกคันที่ว่าจอดลง เหล่าตำรวจหน่วยอาวุธและกลยุทธพิเศษได้วิ่งเข้าล้อม ชายฉกรรจ์ที่กำลังรัดคอคยูฮยอนในร่างผู้หญิงอยู่

ดวงตากลมสั่นคลอนเพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตนมาก่อน เขาสอดส่องออกหาผู้กองหรือพี่ซีวอนแต่ก็ไม่พบ ..เพียงแต่ในวินาทีนั้นเอง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งในชุดเกราะที่มีคำว่า SWAT อยู่บนเสื้อเกราะดำนั่น
ร่างบางมองเขาอย่างเว้าวอน ขณะที่ยังคงตัวสั่นเพราะกลัวปืนที่จ่อติดกับขมับ ..เขาเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา
หยั่งเชิงผู้ร้ายที่รัดคอเขาอยู่ตอนนี้ คยูตัดสินใจฮึดสู้เขาหาจังหวะเหยียบเข้าไปที่เท้าของคนร้ายเต็มๆ
ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เจ้าหน้าที่คนนั้นคว้าหญิงสาวให้ออกมาจากคนร้ายเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างปลอดภัย เสียงปืนดังขึ้น หญิงสาวได้แค่หลับตาปี๋อยู่ในอ้อมอกของชายแปลกหน้าที่มาช่วยชีวิตเขาไว้...


เขาปลอดภัยจริงๆ เสียงปืนนั่นมาจากตำรวจที่ยิงตรงที่หัวไหล่ของคนร้ายจนชายฉกรรจ์นั่นต้องล้มไป


"คุณปลอดภัยแล้วนะครับ"
".."
"คุณครับ"
".."
"คุณ"

คยูฮยอนเผลอหลับไปอยู่ในอ้อมกอดนั่น เขาได้ยินเสียงเรียก แต่เขาล้าเกิดกว่าจะตื่นมาพูดคุยตอนนี้





....................................................


RRRRRRR RRRRRRRRR
"ฮัลโหลครับ"
((คยู ตื่นรึยัง)) เสียงที่คุ้นหูทักเขาในยามเช้า โจวคยูฮยอนตื่นขึ้นมาโดยที่ไม่แน่ใจว่าเขากลับมายังไง
"ตื่นแล้วครับ"
((เดี๋ยวพี่ไปหาที่ห้องนะ))
"อ่า ..เดี๋ยวก่อนครับ"

ร่างบางถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่ออีกสายวางไปก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร



เมื่อคืนนี้มันเป็นเรื่องที่หาคำพูดมาอธิบายไม่ได้แล้วล่ะ



เขารอดชีวิตมาได้เจอพ่อเจอแม่เจอพี่ทึก ....เจอพี่ซีวอนที่กำลังจะมา



-0- พี่ซีวอนกำลังจะมา !!!!

ร่างบางรุดตัวขึ้นมาเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวอย่างรีบร้อน ...โอ้ยเพิ่งตื่น ผู้กองจะมาหาทำไม


.
.
มือเล็กเปิดประตูออกก่อนจะปล่อยให้อีกคนเดินเข้าห้องของตน
"เป็นไงบ้าง "
"สบายมากครับ"
ร่างบางยังคงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย คนตัวสูงหันหน้ามามองก็ได้แค่ถอดยิ้มออกมาพร้อมวางขยี้ผมอีกคนเบาๆ
"วันนี้ไม่ไปทำงานหรอครับ"
"ไปสิ ไปด้วยกัน"
"อ่อ..มารับผมหรอครับ"
"ก็จะอะไรซะอีกละ ไงไปไหวไหมละ"
"ไปได้ซิครับ พี่ซีวอนตื่นตูมจริงๆ ผมไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนซะหน่อย"



"แล้วเมื่อคืนไม่รู้สึกกลัวบ้างหรอ"
"..."
"พี่หน่ะ กลัวแทบตายเลยรู้มั้ย"
คนตัวสูงว่าพลางเข้ามากอดอีกคน แขนแกร่งรัดอีกคนแน่น เวลานั้นเองที่ทำให้คยูฮยอนรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก พอนึกไปว่าโดนเป็นห่วงขนาดนี้ก็อดรู้สึกดีไม่ได้


ขายาวของทั้งคู่ก้าวลงมาอยู่ที่สำนักงานตำรวจเกาหลีที่ตั้งอยู่ที่โซล วันนี้เรามาเรื่องคดีเพชรรามาที่ตอนนี้ไปอยู่ในมือโจรเรียบร้อยแล้ว ..แน่นอนว่าหัวหน้าโจรเมื่อวานนี้โดนจับ แต่ทว่าเราไม่สามารถตามจับที่เหลือได้ ยังไงซะดูเหมือนคดีนี้จะไม่ง่ายเหมือนทุกทีที่ผ่านมาซะแล้ว

"อ้าว ซีวอน" เสียงทักทายทำให้ทั้งซีวอนและคยูฮยอนหยุดหันไปมองเจ้าของเสียง







ดวงตาคู่นั้น ...คยูฮยอนยังจำได้ติดตา



ผู้ชายที่ช่วยชีวิตเขาให้รอดจากโจรนั่น

ใครกันนะ รู้จักกับพี่ซีวอนด้วย

"อ้าว ไงยุนโฮเป็นไงบ้างวะ"
"ก็เรื่อยๆ ..นี่ เดี๋ยวนะ เด็กคนนี้"
ผู้ชายที่พี่ซีวอนเรียกเขาว่ายุนโฮ เขามองมาที่คยูฮยอนไม่ละสายตา

"ตัวประกันเมื่อวานนี้ใช่ไหมครับ!!"

เดี๋ยวนะ
..รู้ได้ไง ก็เมื่อคืนเขาเป็นผู้หญิงนี่

"ใช่จริงๆด้วย ผมชองยุนโฮ ผู้บังคับการหน่วยอาวุธและกลยุทธพิเศษครับ จำผมได้ไหมครับ?"
ชายหนุ่มแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการก่อนจะยื่นมือขอไมตรีจากคยู

"จ จำได้สิครับ คุณช่วยชีวิตผม"


เป็นครั้งแรกที่ชเวซีวอนเห็นคยูหน้าแดงเพราะคนอื่น ร่างบางจับมือทำความรู้จักกับเพื่อนสมัยเรียนของเขา
ก็น่าดีใจนะ ...แต่ทำไมรู้สึกทะแม่งๆ



แถมคยูยังไม่ปฏิเสธไปอีกว่าเขาไม่ใช่คนเดียวกับตัวประกันเมื่อคืน ..ทั้งๆที่ปกติต้องแก้ตัวเป็นพัลวันแล้ว




สังหรใจไม่ดีซะแล้วสิ..


TBC

ว่าจะลงหลัง 29 ก.ย. แต่แบบมันสอบเสร็จแล้วอ่ะค่ะ ดีใจ >< เป็นไงอ่านตาแฉะเลยมั้ย ฮา
กร๊าาาากกกกกกก พี่ซีวอนมีคู่แข่งแบ้วววววว ต้อนรับตัวละครใหม่ด้วยนะคะรีด อิอิ เราเปิดตัวยิ่งกว่าพระเอกเลยนะ คิคิ

G  Minor!