My story .. วุ่นวายนักเรื่องรักสับสน

บทนำ

 ‘ความรัก.....มันซับซ้อน  ยากจะเข้าใจ’

มีคนเคยบอกฉันแบบนี้ เมื่อนานมาแล้ว..

          ตอนนั้นฉันก็คิดว่าทำไมความรัก มันจะต้องซับซ้อนอะไรมากมาย แค่คน 2 คนรักกัน มันก็น่าจะพอแล้วนี่นา แต่พอฉันโตขึ้น ผ่านประสบการณ์หลายๆอย่าง ฉันค้นพบความรักในหลายๆแง่ และก็รู้ว่าที่เธอบอกฉันในวันนั้น  เธอไม่ได้พูดผิดเลย

          สายฝนพรำในฤดูหนาวช่างหนาวยะเยือก ผิดจากฝนหลงฤดูอื่นๆ  ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง ตกแต่งไว้ได้อย่างสวยงามตามรสนิยมของหญิงสาวเจ้าของห้อง สองชายหนุ่มและสองหญิงสาวนั่งประจันหน้ากัน ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของทั้งสี่คน พวกเขากำลัง คิด... และกำลังรอการตัดสินใจของหนึ่งในนั้น การตัดสินใจที่จะสามารถกำหนดความเป็นไปของพวกเขาได้ทั้งหมด

          การตัดสินใจที่ไม่มีใครคาดเดาได้ มักจะน่าหวั่นใจเสมอ

หวั่นใจ...กับอนาคต ที่ ‘เธอ’ เท่านั้น จะเป็นผู้ตัดสิน....

ตอนที่ 1

ดริ้งค์

หน้าหนาวอีกแล้ว....

เฮ้อ!! หน้าหนาวทีไรฉันต้องขี้เกียจทุกทีเลยสิน่า ดีนะที่วันนี้มีเรียนสาย ฉันเลยนอนต่อได้อีกหน่อย เรียนมาหาลัยมันดีอย่างนี้นี่เอง^^

          ฉันดริ้งค์ค่ะ เรียนอยู่ปีสามคณะมัณฑนศิลป์ อ๊ะๆๆ ชื่อฉันออกจะแปลกซักหน่อย แต่ไม่ใช่ว่าฉันชอบดริ้งค์นะ ฉันดริ้งค์แค่สัปดาห์ละครั้งเอง

~♪♫♪♫♪♫♪♫~

เสียงโทรศัพท์ฉันเองแหละ ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย

          “ฮัลโหล”

          “ฮัลโหล  นี่เธอตื่นรึยังเนี่ย”  ว่าแล้วต้องเป็นเก้า

          “ตื่นแล้วย่ะ ว่าแต่นายมีอะไร โทรมาแต่เช้า”

          “เช้าที่ไหนกัน นี่มันจะแปดโมงอยู่แล้วนะ”

          “ฉันเรียนสิบโมงนะ ขอนอนหน่อยดิ”

          “ฉันจะให้เธอนอนต่อก็ได้ ฉันแค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้ฉันจะไปรับ” วันนี้อารมณ์ดีแฮะ จะมารับฉันด้วย ทุกทีไม่เห็นจะเคย

          “ก็ดี ฉันจะได้ประหยัดน้ำมัน”

          “เก้าโมงครึ่งฉันจะไปรับ โอเคนะ?”

          “ก็ได้ งั้นฉันนอนต่อนะ”

          “แล้วแต่เธอเหอะ”

แล้วฉันก็วางสาย....

          ก็อย่างที่หลายๆคนคิดแหละค่ะ ฉันกับเก้า เราคบกันอยู่^^ ฉันคบกับเก้าตอนอยู่ปีสองตอนนั้นเก้ามันมาสารภาพว่าชอบฉัน ทีแรกฉันก็ช็อค ไม่พูดด้วยไปหลายวันเหมือนกันนะ ก็ฉันกับเก้าเป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา ไม่คิดว่าเก้าจะชอบฉันขึ้นมาจริงๆ แต่พออยู่ห่างฉันก็เริ่มใจไม่ดี เพื่อนฉันเลยบอกให้ลองคบกันดูก่อน แล้วฉันก็ลองคบดู แล้วก็อย่างที่เห็น...เราคบกันมาเกือบปีแล้วค่ะ ฮ่าๆๆ และด้วยความที่แม่เก้าสนิทกับแม่ของฉัน ทั้งส่องฝ่ายก็เลยเปิดไฟเขียวให้คบกันอย่างเปิดเผยโดยไม่มีใครคัดค้าน ถึงพ่อฉันจะไม่ค่อยถูกใจนักก็เถอะ แต่พ่อก็เคารพการตัดสินใจของแม่เป็นที่สุด^^

เก้าโมงครึ่ง....

          เสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน ใช่รถเก้าแน่ๆ  ฉันรีบแต่งตัวให้เข้าที่แล้วลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว

          “เธอช้ากว่าฉันนะ” เก้านั่งไขว่ห้างรออยู่ในห้องรับแขกแล้ว

          “ฉันรีบที่สุดแล้วนะ”

          “ฉันจะลงโทษเธอยังไงดีน้า” เก้าพูด ทำหน้าเจ้าเล่ห์

          “อย่ามาเพ้อเจ้อนะ ไปเรียนได้แล้ว”

          “คร้าบๆ  ไปเรียนๆ” เก้าพูดแล้วลุกเดินออกไปสตาร์ทรถรอ

          จากบ้านฉันไปมหาลัยมันก็ไม่ไกลนักหรอก ถ้าขับรถก็ประมา15นาทีได้ โชคดีที่จากบ้านฉันไปมหาลัยไม่ค่อยมีรถติด ก็เลยไปถึงได้เร็วตามต้องการเลย

          “ดริ้งค์ เดี๋ยวตอนเย็นรอฉันอยู่ที่คณะเธอนะ ฉันจะมารับ”

          “อ้าว..ทำไมไม่ให้ฉันไปหาที่คณะวิศวะล่ะ?”

          “ได้ไง คณะฉันผู้ชายเยอะจะตาย เธอไปเดี๋ยวก็โดนพวกมันแทะโลม ไม่เอาหรอก ฉันไปนะ ตอนเย็นมารับ” เก้าพูดแล้วขับรถออกไป

          ฉันกับเก้าเรียนคนละคณะค่ะ เก้าเรียนวิศวะ ฉันไม่ค่อยได้ไปคณะเก้าหรอก เพราะตานั่นสั่งว่าไม่จำเป็นไม่ต้องไป ให้โทรตามเอา ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ที่นั่นผู้ชายเยอะ’

“ดริ้งค์” เสียงยัยแก้วโบกมือเรียกฉันหยอยๆอยู่ที่โต๊ะหน้าตึก

          “ดริ้งค์ แกอธิบายโจทย์ข้อนี้หน่อยสิ ฉันทำไม่ได้”

          “แกคิดว่าฉันทำได้หรอ?” ฉันตอบพ้อมกับวางกระเป๋าแล้วนั่งลงตรงข้ามกับยัยแก้ว ฉันไม่เก่งเลขเลยจริงๆนะ

          “แหม แกน่าจะถามแฟนแกนะ เก่งออกหนิ” ใช่แล้ว เก้าเก่งเลขสุดๆไปเลย

          “แล้วปอยไปไหนอ่ะ” ฉันถามหายัยปอย เพื่อสนิทอีคน ทุกทีต้องเห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันนี่นา

          “ปอยไปซื้อไอติมอ่ะ ยัยนี่ขาดไอติมไม่ได้ ว่าแต่แกไม่กินไอติมหรอวันนี้ ทุกทีเห็นกินอะยัยปอยทุกวันนี่นา” แก้วบอกซะยาวยืด ยัยปอยเป็นพวกขาดไอติมไม่ได้ เหมือนกับฉัน   ฮ่า ๆๆ  ฉันไม่ได้ติดขนาดนั้นนะ แต่ฉันแค่กินทุกวันเท่านั้นเอง

          “วันนี้งด ๆ ฉันรู้สึกเหมือนน้ำหนักจะขึ้น”

          “ดีแล้วที่แกงด ฉันไม่รู้จะบอกยัยปอยยังไงว่ามันดูอ้วนขึ้น ฮ่าๆๆๆ” เราหัวเราะพร้อมกัน ก็ยัยปอยน่ะ ห่วงรูปร่างสุดๆ มีอยู่ครั้งนึงน้ำหนักมันขึ้นมาครึ่งโล ยัยนั่นก็เลยเข้าฟิตเนสวันละเป็น2-3ชั่วโมงเพื่อให้น้ำหนักลด พวกฉันก็เลยไม่อยากจะบอกเพราะกลัวว่าปอยจะหักโหมเกินไป

          “พวกแกแอบนินทาอะไรฉันห๊ะ!?” ยัยปอยเดินมาพอดีเลย ในมือถือไอติมรสวนิลลามาด้วย

          “เปล่าซะหน่อยนะ” ฉันกับแก้วปฏิเสธพร้อมกัน

          “อย่าให้ฉันรู้นะ” ยัยปอยพูดแล้วนั่งลง

          “เออ นี่ เมื่อกี่ฉันเจอใครก็ไม่รู้ด้วยล่ะ” ยัยปอยพูดขณะที่ช้อนไอติมอยู่ในปากอยู่เลย

          “ใครไม่รู้ของแกนี่ใครล่ะ ?” แก้วถามขึ้น

          “ฉันก็ไม่รู้ เห็นยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าคณะเรา ท่าทางจะเป็นเด็กใหม่ สวยด้วยนะแก

          “สวยสู้ดาวคณะได้มั้ยยะ” ยัยแก้วพูดขึ้นมา ไม่อยากจะบอก อย่างฉันก็ดาวคณะเหมือนกันนะ ^^

          “ฉันว่า สูสีกับยัยดริ้งค์เลยว่ะ”

          “มหาลัยเรารับนักเรียนกลางคันแบบนี้ฉันว่ายัยคนนั้นต้องรู้จักผอ.แน่ๆ” ฉันพูดตามความคิดก็มันจริงนี่นา มหาลัยฉันน่ะเอกชนก็จริง แต่การจะเข้ามากลางคันแบเนี้ย ก็แสดงว่าเธอคนนั้นต้องรู้จักมักจี่กับผอ.ไม่มากก็น้อย..

ตอนเย็น...

          “เฮ้ยดริ้งค์ ไปชอปกันมะ?”

          “ไม่ไปว่ะ เดี๋ยวเก้าจะมารับ”

          “แหมๆๆ หวานกันเป็นปีไม่หยุดหย่อนเชียวน้า”ยัยแก้วแซวจนได้

          “พวกแกก็ พูดอะไรบ้าๆ”

          “แกอย่ามาทำเขิน ฉันรู้หรอกว่าพวกแกน่ะแอบไปทำอะไรๆกัน”ยัยปอยยื่นหน้ามาซะใกล้เลย

          “ทำบ้าอะไรล่ะพวกแก เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว รีบไปชอปเลยป่ะ”

          “เออ ๆ ไปก็ได้ ฝากบอกไอ้เก้าด้วยนะว่าแวะมาติวให้มั่ง ตั้งแต่ขึ้นปีสามมานี่ไม่ค่อยได้คุยกะมันเลย” แก้วบอกทิ้งท้ายแล้วก็ขับรถออกไปกับยัยปอย..

          ก็อย่างว่า เราสี่คนสนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนอยู่ปีสองเก้าก็มาสารภาพรักกับฉัน ฉันเลยช็อคไงคะ แต่พอเราคบกัน อะไรๆก็เหมือนเดิม แต่เก้ามีเรียนไม่ตรงกับพวกเรา เวลาว่างก็เลยไม่ตรงกันเท่าไหร่

          “ยืนเหม่ออะไรอยู่คร๊าบบบ”

          “ฉันเหม่อที่ไหนกัน ก็ยืนรอนานนั่นแหละมาช้าชะมัดเลย” ฉันพูดแล้วขึ้นรถเก้า

          “ขอโทษนะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ  นี่ วันนี้ฉันพาเธอไปกินไอติมดีมะ?” เก้าพูดขึ้นขณะที่เรากำลังจะออกจากมหาลัย

          “ไม่อ่ะ ฉันรู้สึกเหมือนน้ำหนักขึ้น ต้องงดไอติมสักพักแล้วล่ะ”

          “เอ๋??....เธอคิดแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย”

          “พูดงี้หมายความว่าไงยะ”

          “เปล่าคร๊าบบบบ”

หลังจากนั้นเก้าก็พาฉันมาส่งที่บ้าน เฮ้ย! ฉันลืมเรื่องที่ยัยแก้วบอกซะสนิทเลย เอาไว้วันหลังค่อยบอกละกัน เฮ้ออออ...เหนื่อยชะมัดเลยวันนี้

          “ทำหน้าเหนื่อยๆนะคะคุณหนู” ป้านวลเดินเข้ามาทักแล้วก็รับกระเป๋าฉันไปเก็บ

          “เรียนหนักน่ะค่ะป้า”

“อ้อ! คุณหนูคะ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายโทรมาบอกเมื่อเช้าว่าเดือนหน้าจะให้คุณหนูไปพบพวกท่านที่อังกฤษน่ะค่ะ”

“เอ๋?  ไปอังกฤษเหรอคะ ?”

“ค่ะ ยังไงคุณหนูก็โทรไปคุยกับคุณท่านดูอีกทีละกันนะคะ”

“ค่ะ งั้นดริ้งค์ไปนอนก่อนนะคะ วันนี้ดริ้งค์ไม่ทานข้าวเย็นนะคะ”

“ค่ะ” ป้านวลรับคำแล้วเดินออกไป

          ฉันเดินขึ้นมาบนห้องนอน คุณพ่อกับคุณแม่จะให้ไปอังกฤษงั้นเหรอ? ไปทำไมนะ ทุกทีพ่อกับแม่จะกลับมาบ้านเดือนละครั้งสองครั้งนี่นา แต่นี่ให้เราไปอังกฤษ มีอะไรรึเปล่านะ

ฮ้าว ว..........ง่วงชะมัดเลย นอนก่อนดีกว่าฉัน

                             ………………………………………………..

          ‘ดริ้งค์...’

เอ๋? เสียงคนเรียกฉันนี่นา จากไหนนะ

          ‘ดริ้งค์...’

เสียงนั่น..มาจากไหนกันนะ....

เอ๊ะ นั่น...ฉันเจอแล้ว

          หญิงสาวผมยาวสีช็อกโกแล็ตยืนหันหลังให้ฉันอยู่ ผิวขาวละเอียดราวกับมีแสงสว่างเรืองๆออกมาจากตัวเธอ รูปร่างสูงเพรียว น่าหลงใหลจริงๆ

          แล้วเธอคนนั้นก็ค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ.....

          “เฮือก!!!”     ฝันเหรอเนี่ย??

          แต่ว่าในฝัน...รูปร่างแบบนั้น ผมยาวสีช็อคโกแล็ต

          คุ้นตาชะมัดเลย..

 



                     ****************************************************

ลองลงก่อนตอนนึง  ยังไงก็ติชมด้วยนะคะ :)