[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #8 : เริ่ม...?

''อูยอง''

''---------''

''อูยองงงง ''

''----------''

''คุณเมีย คุณเมียคร๊าบบบบบบบ!!''

นิชคุณสะกินอูยองได้สัก 10 นาทีแล้วมั้ง แต่ดูเหมือนอูยองจะเหน็ดเหนื่อยจาก...อะไรสักอย่าง

''คุณเมียยยยยยย''

''จิ! อะไร?''

อูยองยกมือปัดมือของอีกฝ่าย

''ตื่นได้แล้ววววว ไปโรงเรียน''

''ฉันไปสายได้ นายไปก่อนเลย''

อูยองตอบทันที ด้วยความที่รวย หล่อ เก่ง เนี่ยแหละ เป็นจุดประสงค์หลักที่ทำให้เขาเข้าเรียนตอนไหนก็ได้

''ไม่ได้! ต้องเดี๋ยวนี้ ''

นิชคุณยืนยัน

''อะไรนักหนาเนี่ย คนจะหลับก็ไม่ให้หลับ จะเซ้าซี้ไปถึงไหน?''

อูยองสบถพรางลุกขึ้นนั่ง น่ารำคาญจริงเชียว

''เราต้องไปโรงเรียนพร้อมกัน!''

''น่าเบื่อ จะย้ายตามทำไมก็ไม่รู้ น่ารำคาญ!!!''

อูยองบ่นแต่ตาก็ยังคงหลับอยู่

''ก็อยากเรียนโรงเรียนเดียวกับนายนิ ผัวเรียนโรงเรียนเดียวกับเมียนี้มันผิดด้วยหรอ?''

นิชคุณเอียงคอถาม ตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังคงนั่งอยู่บนเตียง

''ก็ไม่ผิด...แต่ฉันไม่ชอบ!'' แล้วก็เลิกเรียกได้แล้วไอ้คำนั้นน่ะ ทุเรศ! ''

อูยองลุกขึ้นยืนข้างเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนู หูของเขาแอบได้ยินเสียงอะไรนิดๆ

''พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้''

นิชคุณส่ายหัวไปมาเหมือนจะน่าเอ็นดู แต่สำหรับอูยองมันหน้าหมั่นไส้

''จิ!เงียบไปเลย''

อูยองหันมาชี้นิ้วใส่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป




ลืมบอกไป...หลังจากที่แม่ๆมาเยี่ยมเยียนครั้งนั้น ทุกอย่างก็เหมือนจะดีขึ้นมาจากเดิมนิดนึง...เน้นว่า นิดนึง

และโรงเรียนของอูยองก็ส่งใบสมัครมาให้นิชคุณที่บ้าน แค่นิชคุณไปคุยว่าอยากจะอยู่ที่เดียวกับภรรยา อาจารย์ที่โรงเรียนก็ยินดีทันที

แต่คนที่ไม่เห็นดีเห็นงามก็คือ อูยอง ทั้งบอกข้อเสีย ทั้งพลิกหน้าพลิกหลังสรรหาคำพูดมาให้อาจารย์มองนิชคุณให้แย่ที่สุด แต่ก็อย่างที่เห็น เขาทั้งเก่ง ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทุกคำพูดของอูยองก็เลยลอยผ่านไป เหมือนว่าอาจารย์ทุกคนไม่ตั้งใจฟัง

และวันนี้ก็เป็นวันที่ทั้ง 2 คน จะไปเรียนที่โรงเรียน วันแรกหลังจากลาไปแต่งงานและฮันนีมูน นี้จะเป็นวันแรกที่อูยองก้าวเท้าเข้าโรงเรียนนี้อีกครั้ง










ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาเต็มหน้าโรงเรียน นิชคุณต้องเบรกรถจนหน้าทิ่ม

''บอกแล้วว่าให้ฉันขับก็ไม่เชื่อ''

อูยองบ่นตลอกทางว่าเขาอยากเป็นคนขับเอง

''เออ..แม่นายบอกมาว่าย้ายโรงเรียนให้น้องนายแล้ว''

''ย้ายอีกและ...มันบ้าปะเนี่ย ย้ายไปย้ายมาอยู่ได้ เสียเวลา! ''

อูยองบ่นถึงน้องชายตัวดี

''เห็นแม่นายบอกว่าย้ายกลับมาเรียกที่เดิม''

''หะ...ทะ..ที่เดิม! ก็ที่นี้อ่ะดิ มันต้องกินแต้มฉันแหงเลย''

อูยองสบถอย่างหัวเสีย ไอ้น้องตัวแสบคงคิดว่าเขาแต่งงานแล้ว เลยใช้โอกาสนี้กลับมาเรียนที่เดิมเพื่อพบปะกับสาวๆให้มากขึ้น

''ไม่ยอม! ''

''นิ!น้อยๆหน่อย นายนะเป็นมะ..''

อูยองชี้หน้านิชคุณทันที ให้สัญญาณว่า ถ้าพูดคำนั้นออกมา นายตายแน่

''นายเป็นภรรยาฉันน่ะ!''

''แฟนก็พอ... ''

อูยองพูด

''ผู้หญิงพวกนั้นก็ให้น้องมันไปเหอะ เทกระจาดให้น้องไปให้หมดเลย ยังไงสะนายก็มีฉันได้เพียงคนเดียว ใช่ไหมจ๊ะ? ''

นิชคุณยักคิ้วใส่ เขาขับเข้ามาด้านในแล้วจอดรถใกล้ๆทางเดินเท้า

''หมดคาบแปดเดินมารอที่รถน่ะ''

นิชคุณพูดพรางหยิบหนังสือให้

''อื้ม! ''

อูยองตอบสั้นๆแล้วเดินแยกไป อูยองกลับไปเรียนที่ห้องเรียนห้องเดิม เขายังไม่จบปีสุดท้ายของไฮสคูล ส่วนนิชคุณก็เริ่มเรียนปี 1 คณะนิติศาสตร์ ที่นี้







เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หมดคาบแปดอูยองก็เดินไปรอที่รถทันที

''จะกลับเลยหรอ?''

''อื้ม! นายก็กลับได้แล้วน่ะ พรุ่งนี้มีสอบเคมี ถ้านายทำไม่ได้ละก็...''

อูยองชี้หน้า เขาทั้ง 2 คน  คะแนนไล่กันมาตลอด ที่ 1 ที่ 2 เลยไม่พ้น 2 คนนี้ ''

''รู้แล้วน่าาา ''

แทคยอนว่าแล้วเดินเลี่ยงไป

''งั้นฉันไปก่อนน่ะ''

อูยองยกมือโบกไปมาให้เพื่อนรักแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินไปที่รถ




''อะ..อ้าว!! คุณพี่ผู้หมดไฟ มาเดินทำอะไรตรงนี้ครับ''

น้องที่แสบดีเดินผ่านมาทักพี่ชาย

''ไอ้ชาน!มาก็ดีเลย ฉันอยากจะฆ่าแกนัก เห็นฉันแต่งงานเลยกลับมาเรียนที่เดิมหรือไง ไม่มีใครแย่งสาวแกแล้วนิ''

อูยองตบหัวน้องเบาๆแล้วเชิดหน้าใส่

''ถูกต้องครับ! ''

ชานซองทำหน้าทะเล้นใส่  แล้วเสียงสาวๆก็ดังขึ้น


''อ๊าย อ๊ายยยๆๆๆ ''

รุ่นพี่รุ่นน้องวิ่งมาล้อมทั้งคู่

''พะ..พี่อูยอง พี่ตะ..แต่งงานแล้วหรอค่ะ กะ..กลับใคร??''

รุ่นน้องคนนึงทำท่าสะอึกสะอื้นใส่อูยอง

''คะ..ครับ! ''

อูยองยืนงง แล้วเสียงน้องชายก็ดังขึ้น

''พี่ผมแต่งงานแล้วครับ พึ่งไปฮันนีมูนกลับมา ตอนนี้มีแค่ผมแล้วละที่ยังว่างอยู่''

ชานซองพูดจบสาวๆก็กรี๊ดใส่

''ผมว่าเราไปตรงนั้นกันดีกว่า อย่าไปกวนพี่เขาเลย''

ชานซองพูดจบก็เดินเลี้ยงไป สาวๆทั้งหมดก็เดินตามเหมือนโดนยาสั่ง แต่แล้วชานซองก็หันกลับมาทำท่าทำทาง

''ยอมรับเถอะพี่!! ว่าพี่น่ะ...หมดยุคไปแล้ว''

ชานซองลอยหน้าลอยตาพูดอย่างสบายใจ ก่อนจะพาสาวๆทั้งหมดเดินเลี่ยงไป

''ไอ้เด็กบ้า! แม่นะแม่ไม่น่าทำกับผมแบบนี้เลย''

อูยองเดินบิดตูดใส่น้องชายแล้วมุ่งหน้าไปที่จุดนัดพบ หวังว่านิชคุณจะรอเขาอยู่ที่รถน่ะ





10 นาที ผ่านไป

แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของนิชคุณเลย

''จิ!มาน่ะ..จะด่าให้ ปล่อยให้ฉันรอ''

อูยองทำหน้าหงิกยืนพิงรถสปอร์ทคันหรูแล้วมองออกไป ลานข้างหน้าเป็นลานกว้างสำหรับจอดรถดูไม่เหมือนเมื่อเช้าที่รถจอดแน่นจนไม่มีที่จะเดิน แต่ตอนนี้มันกลับวาง  เหลือรถอยู่ในลานจอดแค่ไม่กี่คัน

อูยองกวาดสายตามองไปทั่วเผื่อว่าจะเห็นนิชคุณเดินมาจากมุมใดมุมหนึ่ง และเขาก็เจอ...




นิชคุณเดินมากับเพื่อน น่าจะเป็นเพื่อนใหม่เพราะเขาพึ่งมาเรียนที่นี้เป็นวันแรก แต่ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทกันมาก นิชคุณเดินนำหน้ามากับผู้หญิงคนนึงและมีเพื่อนชายเดินอยู่ข้างหลังอีก 2-3 คน  ทั้งคู่ดูคุยกันสนุกสนาน สนิมสนม...มากเกินไป

นิชคุณหยุดคุยแล้วหันไปมองที่รถ สบตากับอูยองวูบนึงแล้วหันกลับไปคุยต่อ เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้แล้วหยุดตรงหน้าอูยอง

''ขอบใจน่ะที่เดินมาส่ง''

นิชคุณตีไหล่เพื่อนสาวที่เดิมมาด้วยกัน แล้วหันไปยิ้มให้เพื่อนชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง

''ไม่เป็นไร..ก็เดินไปคุยไปสนุกดี''

หญิงสาวตอบแล้วหันมาที่อูยอง เธอมองเขานิดๆแล้วหันไปหานิชคุณ

''ใครอ่ะ?? ''

สีหน้าท่าทางดูอยากรู้อยากเห็น

''ฉันรอนายนานแล้วน่ะ...ถ้านายมัวแต่เดินคุยแบบเนี่ย พรุ่งนี้ฉันจะกลับเอง''

อูยองค้อนใส่เพื่อนสาวของนิชคุณ

''ไม่จำเป็นต้องรู้สักหน่อย!!!''

อูยองพูดใส่หน้าเธอ ก่อนที่เธอจะยิ้มกลับแบบแห้งๆ นิชคุณเดินมาโอบไหล่อูยองก่อนจะตอบกลับ

''น้องชายน่ะ! เขาเป็นแบบนี้แหละ ขี้วีน!! ''

หมดประโยคอูยองถลึงตาใส่นิชคุณทันที แต่แล้วก็ต้องเก็บสีหน้าเมื่อใครอีกคนพูดกลับมา

''นึกว่าแฟนนายสะอีก ฉันใจหายหมด ''

หญิงสาวยิ้มให้อูยองนิดๆแล้วเดินไปใกล้นิชคุณ

''คืนนี้ฝันดีน่ะ''

พูดจบก็เดินผ่านหน้าอูยองไป ทำเอาอูยองถลึงตาใส่นิชคุณเป็นครั้งที่สอง ไม่นานทุกคนก็เดินผ่านไปเหลือเพียงนิชคุณกับอูยองเท่านั้น

ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า อูยองสะบัดแขนนิชคุณแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถทันที นิชคุณยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ

''เป็นอะไร??''

นิชคุณเริ่มพูดเมื่อเขาออกรถ อูยองบิดตัวหันหลังหนี เลี่ยงที่จะไม่ตอบ

''ขำๆน่าาาาาา ไม่เห็นต้องเครียดเลย ''

นิชคุณนั่งทำตัวผ่อนคลายอยู่ในรถ ทำเห็นว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด รถทั้งรถเงียบสงัด จนนิชคุณขับผ่านร้านอาหาร




''หาอะไรกินเลยป่าว?''

''ไม่หิว!''



เอี๊ยดดดด

นิชคุณหยุดรถอย่างกระทันหัน ทำเอารถที่ตามมาเบรกตามกันเป็นแถว

''เป็นอะไร?''

''ป่าว!''

''ขอเหตุผล''

''ปะ...ป่าว!''

''จาง อูยอง! ''

นิชคุณเรียกชื่ออูยองแล้วโน้มหน้าเข้าหา อูยองเกร็งตัวออกแต่ก็ทำได้ไม่สะดวกนัก

''เป็นอะัไรนักหนา  ทำไมต้องทำหน้าเป็นตูดแบบนั้นด้วย''

นิชคุณชี้หน้าอูยองที่กำลังชักสีหน้าใส่เขา

''ฉันต้องถามนายมากกว่า ฉันยืนรอตั้งนาน..แต่พอนายมาถึง นายก็ทำเหมือนไม่เห็นฉันด้วยซ้ำ ท่าทางที่ร่าเริงกับเพื่อนสาวเหมือนรู้จักกันมาสัก 10 ปี มันกำลังทำให้ฉันสบายใจอยู่มั้ง''

''เรื่องแค่นี้เนี่ยน่ะ อย่าทำตัวไร้สาระนะอูยอง ก็บอกแล้วว่าขำๆ ทีหลังจะวิ่งมาเลย โอเคไหม? ''

นิชคุณดึงมืออูยองมาจับ แต่คนน้องกลับสะบัดใส่

''ไม่!''

นิชคุณเอียงคอมอง ทำไมหมู่นี้อูยองถึงทำตัวงี่เง่าอยู่เรื่อย

''งั้น!ขอโทษ''

นิชคุณพูดเรียบๆแล้วขับรถเข้าข้างทาง เสียงแตรของรถคันอื่นๆไม่ได้ทำให้ทั้ง 2 คน เย็นลงเลย

''ฉันไม่ได้อยากได้ยินคำนั้น ไม่ได้อยากได้ยินคำแก้ตัวของนายสักหน่อย!!! ''

อูยองตะคอกใส่นิชคุณ มันชักจะไม่ขำสะแล้วหล่ะ

''โอเค!พี่ผิดเอง พี่แค่อยากจะแกล้งเล่น เห็นว่านายยืนทำหน้าบูดอยู่ ''

นิชคุณจับแขนอูยอง ครั้งนี้คนน้องไม่ได้ถอยหนีแต่กลับเริ่มพูด

''ฉันยืนรอนายในฐานะอะไร น้องชายงั้นหรอ? สนุกมากใช่ไหม? ''

''แสดงว่าหึง?''

นิชคุณยิ้มนิดๆแล้วมองหน้าอูยองอีกครั้ง แต่ใบหน้านั้นกำลังขึ้นสี แก้มทั้ง 2 ข้างมีหยาดน้ำใสๆไหลลงมาอย่างช้าๆ

''โอ๋!! ขอโทษษษษ''

นิชคุณเห็นน้ำตาอูยองแล้วรู้สึกใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก รู้ว่าคนน้องรอนานแทนที่จะรีบวิ่งเข้าไปหา แต่กลับเดินอ้อยอิ่งแล้วคุยกับหญิงอีกคนต่อหน้าต่อตา

''พรุ่งนี้ก็พูดอีกน่ะ คะ..ใครถามก็บอกเขาไปให้หมด...วะ..ว่าฉันเป็นน้องชาย บอกไปให้หมดทุกคนเลย''

อูยองโวยวายใหญ่แล้ว ความสนุกของคนพี่แท้ๆ

''โอ๋! ขอโทษๆ ''

นิชคุณโบกมือสลับไปมาตรงหน้าอูยองเหมือนกำลังโอ๋เด็ก  อูยองหันหนีไปทางหน้าต่างข้างรถแล้วมองออกไปโดนไม่สนใจคนพี่สักนิด

เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ทุกเมื่อ ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นกับแบดบอยจอมคิดมาก จาง อูยอง 

นิชคุณไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่ขับรถออกไปแล้วนั่งเงียบๆ เสียงสะอึกสะอื้น น้อยอกน้อยใจดังให้อีกฝ่ายได้ยินเป็นพักๆ จนรถสปอร์ทจอดสนิท

อูยองเปิดประตูลงจากรถทันที เขาปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายกะให้มันพังไปเลย นิชคุณที่มองตามรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านอย่างไว

''เดี๋ยวสิอูยอง! เมื่อกี้ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยน่ะ''

นิชคุณเดินมาปิดขวางทางเดินขึ้นบันได

''เรื่องงี่เง่าน่ะ อย่างเก็บไปคิดเลย มันไร้สาระ!!''

อูยองว่าพรางปาดน้ำตา

''พี่ขอโทษน่ะ พี่คงเล่นแรงเกินไป ก็แค่อยากเห็นนายหงุดหงิด ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้!''

นิชคุณทำท่าจะดึงอูยองเข้ามากอดแต่อูยองขืนตัวเอาไว้

''บอกคนอื่นหรือป่าวว่าเราแต่งงานกัน''

อูยองจ้องหน้านิชคุณนิ่ง

''ไม่มีใครถามก็เลยไม่ได้บอก''

นิชคุณส่ายหัวแล้วพูดออกมา ท่าทีคนน้องดูเหมือนคนดีใจ

''ดีแล้ว..ไม่ต้องให้ใครรู้อ่ะดีแล้ว ดีกับนายแล้วก็กับฉัน''

อูยองสะบัดมือออกแล้วดันนิชคุณให้หลีกทาง นิชคุณยังไม่ถอยหนี เขายังพยายามดึงอูยองไปกอดอีกครั้ง คำพูดต่างๆทาบทับพื้นห้องเต็มไปหมด อูยองปล่อยให้คนพี่ทำต่างใจเพื่อเขาจะได้ขึ้นไปข้างบนสักที

''ขอโทษน่าาาาาาา!!!''

นิชคุณกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ทำไมกันน่ะ? แค่คำขอโทษเท่านั้น

แค่คำเดียวก็ทำให้...อูยองอ่อนแอได้
แค่คำเดียวก็ทำให้...น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

''ฮึก..ความรู้สึกของฉันมีไว้ล้อเล่นหรือไง? มันน่า..ขะ..ขำนักหรอ ถ้าฉันถูกเรียกว่าน้องชาย นะ..นายไม่ได้เป็นคนเสีย ทุกอย่างฉันต้องรับมันไว้ทั้งหมด ทั้งความรู้สึกและความทรมาน''

อูยองบิดตัวไปมาทำตัวดื้อรั้นเหมือนเด็กๆ นิชคุณนึกขำที่อูยองคิดมากไม่เข้าเรื่อง แต่อีกใจก็นึกสงสาร

ทั้งๆที่คนๆนี้...ไม่้เคยบ่นไปมากกว่าคำว่า ไม่ชอบขี้หน้า
ทั้งๆที่คนๆนี้...ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างมาโดยตลอด

แต่ดูเขาทำมันสิ เขากำลังหาเรื่องให้ทะเลาะกับอูยองเล่นๆ  เพียงแค่อยากให้อูยองหึง แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่โต

''รู้แล้วๆพี่รู้แล้ว ขอโทษน่ะ! ''

นิชคุณยกมือลูบผมคนน้อง คงนึกน้อยใจสิน่ะ อูยองผลักออกจากคนพี่ แล้วปาดน้ำตาอีกครั้ง

''ฉันแค่รู้สึกอึดอัดเฉยๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น''

อูยองบอกปัด 

''แค่อยากให้รู้ว่าฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ร่างกายของฉันมันอ่อนแอกว่าที่ฉันคิด  บางทีมันก็รู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้ เวลาทีเห็นคนอื่นยืนข้างนาย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร?    หึ!เพราะความเป็นเมียอีกละมั้ง มันคงบีบให้ฉันใจแคบและรู้สึกแบบนั้น''

อูยองยิ้มให้กับตัวเอง

ทั้งๆที่...บอกตัวเองไปแล้วว่าไม่ได้รักคนๆนี้
ทั้งๆที่...พูดกับตัวเองอยู่บ่อยๆว่าจะไม่สนใจ

แต่ทำไมกัน?? ทำไมสายตาของเขาไม่สามารถหันหนีท่าทีนี้ได้เลย



''พี่สร้างปัญหาอีกแล้ว!!!''

''ไม่หรอก!อาจเป็นเพราะฉันยังไม่เข้าใจ ยังไม่เข้าใจความเป็นเพลบอยของนาย ยังไม่เข้าใจว่าฉันต้องใจกว้างกว่านี้อีกนิด''

''ไม่..ไม่ต้อง! ทุกคนที่นายเห็นเป็นแค่เพื่อนน่ะ''

''ทุกครั้งที่นายพูดแบบนี้ มันไม่เคยเป็นจริงเลย ..... ไร้สาระมากพอแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนน่ะ''

อูยองหันกลับไปหยิบประเป๋าที่หล่นอยู่ข้างตัว แต่คนพี่จับแขนเอาไว้สะก่อน




นิชคุณลูบไล้ฝ่ามือไปบนใบหน้า ลากผ่านคางมลได้รู้ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ มือทั้งสองค่อยๆอ้อมไปด้านหลััง จับเอวของอีกฝ่ายไว้แน่น นิชคุณโน้นตัวลงแตะริมฝีปากบาง อูยองไม่หันหนี

อาจเพราะ...เขาต้องการมันมากกว่าครั้งไหนๆ
อาจเพราะ...มันเป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่จะเยี่ยวยาเขาไ้้ด้

หรือเขาจะต้องยอมรับ...ว่าั้ทั้งหมดที่เกิดขึ้น...มาจากใจของเขาที่เริ่มทรยศเจ้านายตัวเองเสียแล้ว เริ่มทำอย่างที่มันต้องการโดยไม่นึกถึงเจ้านายของมันอีกต่อไป

อูยองจูบตอนอย่างโหยหา นิชคุณนึกคิดว่า หมู่นี้อูยองแปลกไปจริงๆ เพราะอะไรกัน???

ริมฝีปากยังคงสัมผัสกันอย่างเนินนาน ลิ้นร้อนที่ทำหน้าที่รับรสสัมผัสในโพรงปาก ถูกอีกฝ่ายเปิดทางให้อย่างไม่ลังเล แค่เจ้าของลิ้นบอกว่าจะมองแค่เขาเท่านั้น ขอแค่นี้เอง!!

คนพี่สอดมือเข้าใต้เสื้อ ลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่มของคนน้องอย่างลืมตัว จิตใจของเข้าเริ่มฟ่อหาย ทุกอย่างกำลังจะถูกร่างกายบังคับ คนพี่ดันร่างคนน้องที่ตอบสัมผัสอย่างเร้าร้อนลงบนโซฟาตัวงาม

ขอบคุณความคิดของเขาดีไหมน่ะ ที่คิดเรื่องแกล้งบ้าบอนี้ขึ้น แล้วทุกอย่างก็ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ นึกว่าจะได้เห็นสีหน้าเกลียดชังเหมือนแต่ก่อนสะอีก แต่นี้กลับมีแค่การสนองตอบอย่างช้าๆ

อูยองผลักปากออกหอบหายใจเสียงดังรดตัวคนพี่ที่ขึ้นค่อมอยู่ คนพี่ถือโอกาสนี้ซุกไซ้คอขาวอย่างหลงใหล จริงหรือที่ครั้งนี้อูยองจะยอมเขาอย่างเต็มใจ เป็นความจริงอย่างงั้นหรอ??

นิชคุณกดรอยความเป็นเจ้าของลงบนคอสองสามแห่ง เขาตั้งใจกดรอยเหล่านั้นเพื่อจะเอามันไปยืนยันในวันพรุ่งนี้

''อะ..อ่าาา''

เสียงครางของอูยองถูกเปล่งออกมาเมื่อคนพี่ลูบไล้ไปตามร่างกาย อีกแค่นิดเดียวนิชคุณก็จะหมดความอดทน อีกแค่นิดเดียวเขาก็จะบุกต่ออย่างไม่มีสิ้นสุด แค่นิดเดียวเท่านั้น

''ไหนลองบอกพี่สิ..ว่านายรักพี่หรือป่าว?''

นิชคุณกระซิบที่ข้างหูแล้วเหลือบมามองหน้าอูยอง คนน้องส่ายหน้าแทนคำตอบ   เขารู้สึกสับสนทั้งๆที่เขาก็ต้องการ

''แค่คำเดียวอูยอง รัก หรือ ไม่รัก ?''

เหมือนคนพี่จะรอฟังคำตอบแต่น้ำเีสียงนั้นก็ยังไม่ตอบกลับมา


นิชคุณกดจูบที่หน้าผากก่อนจะถามอีกครั้ง

''แค่พูดออกมาเท่านั้น อย่าทำให้พี่ลังเลที่จะต้องทำมัน''

นิชคุณปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของอูยองออก ก่อนจะค่อยๆดึงมันออกไป

''อูยอง...บอกพี่ว่านายรู้สึกยังไง?''

นิชคุณถอดเสื้อของตัวเองออกระหว่างเอียงคอถาม

''เร็วสิคนดี...นายต้องมีคำตอบอยู่ในใจสิ มันต้องมีสักอย่าง!!''

นิชคุณจ้องมองหน้าคนน้องที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีแดงสด หน้าที่คอยส่ายไปมาตลอดทำให้คนพี่ลังเลที่จะทำ นิชคุณก้มลงพรมจูบลงบนแผ่นอกข้างซ้าย

''อะ...อื้มมมมม ''

อูยองแอ่นอกเข้าหาสัมผัสที่พึ่งถูกตัว นิชคุณซุกไซ้ที่ซอกคออีกครั้ง

''ผม..อืมม..มะ..ไม่แน่ใจ..มัน..สะ...สับสน''

น้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกใจหายดูจะตรงกันข้ามกับความต้องการ

''อะ...อ่าาาาาาาา..อืมมม ''

นิชคุณขบติ่งหูอูยองไปมาเหมือนแหย่เล่น ไล้ลงไปที่ซอกคออีกครั้ง รอยความเป็นเจ้าของ ดูเหมือนจะชัดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคนพี่ทำอย่างอื่นไม่ได้จนกว่าจะได้คำตอบ

เขาอยากให้...อูยองเต็มใจสักครั้ง
อยากให้...ทั้งคู่มีอารมณ์ร่วมไปด้วยกัน

นิชคุณกดจูบบริเวณปลายคางซ้ำไปซ้ำมา ความต้องการของคนน้องไม่ได้น้อยลงเลย มันมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่คนพี่ถาม

หรือเขารักคนๆนี้แล้วจริงๆ
เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่อาทิตย์จะทำให้คนใจแข็งอย่างเขาเปลี่ยนใจได้เร็วขนาดนี้เลยหรอ 

''อูยอง...ตอบสิครับคนดีของพี่!!''

นิชคุณเงยหน้ามามองหน้าอูยอง เหงื่อผลุดขึ้นมาบนใบหน้าเต็มไปหมด เสียงหอบหายใจอย่างหนักทำให้นิชคุณยิ่งลุ้น สมองประมวลผลความคิด จากจิตใต้สำนึกอย่างรวดเร็ว

''ระ...รัก  ผะ..ผม...รัก..ระ..รัก...รักพี่เหลือเกิน ตั้งแต่..มะ..เมื่อไหร่ไม่รู้ ระ..รักมากจนรู้สึกทรมาน ใช่!ผมรักผู้ชายคะ...''

ถ้อยคำที่เหลือถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ คนพี่ปิดปากคนน้องด้วยริมฝีปากที่เอิบอิ่ม

รอ..รอฟังคำนี้มานาน
รู้สึกเหมือนมันยาวนานเป็นปีๆที่เขารอคอยคำๆนี้

อูยองตอบสนองอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่อาจฝืนได้อีกต่อไป






รุ่งส่าง

''คนดีของพี่...ไหนดูสิ''

นิชคุณนอนกอดอูยองอยู่บนโซฟา ท่าที่อูยองนอนทับนิชคุณแบบนั้น มันไม่ดีนักถ้าใครจะบังเอิญเปิดประตูบ้านเข้ามา

''ไปข้างบนเถอะ''

อูยองทำท่าจะยันตัวลุกขึ้น แต่นิชคุณดึงมือเอาไว้ 

''ทำไม? อึดอัดหรอ?''

นิชคุณมองหน้าอูยองที่มุดต่ำ

''ปะ..ป่าว แต่ว่า..นอนบนเตียงมันสบายกว่านี่น่าาาา''

อูยองทำหน้าแดงใส่แล้วซบอกคนพี่เพื่อหลบหน้า

''เอางั้นก็ได้! แต่พี่ต้องอุ้มนายน่ะ''

นิชคุณพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

''ไม่เอาอ่ะ!''

''ทำไมหล่ะ?? พี่อุ้มเมียขึ้นห้องมันไม่ผิดหรอน่ะ ''

นิชคุณได้ทีแกล้งอูยองอีกแล้ว 

''รู้แล้วหน่าาาา ใส่เสื้อผ้าก่อน!!''

อูยองพูดพรางหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ในความมืด

''ไม่เห็นต้องใส่เลย อีกสักพักก็ต้องไปอาบน้ำอยู่ดี ''

''ไม่เอา! มันดูโล่งๆบอกไม่ถูก''

อูยองโยนเสื้อผ้าให้นิชคุณสวม ในความมืดมีเพียงแสงโคมไฟที่จะส่องให้พวกเขาเห็นว่าอะไรเป็นอะไรในกองเสื้อผ้า

ไม่นานทั้งคู่ก็แต่งตัวเสร็จ ชุดนักเรียนที่สวมกลับไปบอกได้เลยว่าพวกเขาไม่ได้อาบน้ำ

''ไปเถอะ รีบขึ้นไปนอน เดียวพรุ่งนี้นายจะไปไม่ไหวน่ะ''

นิชคุณเดินมาทางอูยองยิ้มให้นิดๆก่อนจะอุ้มเหมือนกับว่าอูยองเป็นเจ้าหญิง

ในความมืด ความรู้สึกที่แปลกใหม่ทำให้อูยองใจเต้นแรง ไม่อยากเชื่อว่าเขาพูดคำๆนั้นออกไปแล้ว มันเหมือนกับว่าพึ่งผ่านไปเมื่อนาทีที่แล้วเอง อูยองคิดอะไรไปเพลินๆไม่นานก็มาถึงห้องนอน

นิชคุณวางอูยองลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยอีกคน

''รีบนอนเถอะ''

อูยองพูดแล้วหันหลังให้นิชคุณ

''พรุ่งนี้หยุดเรียนได้ไหม?''

นิชคุณดึงอูยองเข้ามากอด

''ผมมีสอบเคมี''

''คาบไหน?''

''ค่าย 5 บ่ายๆอ่ะ ถามทำไม?''

''งั้นพรุ่งนี้เข้าเที่ยงน่ะ''

''แล้วถ้าอาจารย์ถามจะว่าไง??''

''ไม่เห็นต้องเดือดร้อน เรามันเส้นใหญ่นี่น่าาา''

นิชคุณยิ้มเยาะให้กับตัวเองที่เกิดมาดีแท้

''ตามใจ! ''

อูยองตอนสั้นๆ

''มาจุ๊บทีนึง!''

นิชคุณผลิกตัวอูยองให้หันมาหาเขา แล้วพรมจูบลงบนแก้มเนียนใส

''นอนได้แล้วหน่าาาา''

อูยองตีมือนิชคุณที่โอบกอดเขา




















ต้องขอบคุณ...น้ำตาที่เสียไปในวันนี้
เพราะมันทำให้...คนๆนี้สำนึกได้บ้าง

ต้องของคุณ...เรื่องขำๆบ้าบอ
เพราะมันทำให้...คำว่ารักหลุกออกมาจากปากอูยอง

ต้องขอบคุณ...อาการลังเลและความไม่แน่ใจของทั้งคู่
เพราะสิ่งเหล่านี้...ทำให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเอง










**************************************************************



หายไปนาน ติดกีฬาสีแล้วสอบบบบบบบบบบบ และชี้เกรียจ[อันนี้ประเด็นหลัก 55+]
สมองมันอึนมึนจริงๆค่ะ กว่าจะคิดตอนนี้ได้ ลบแล้วลบอีก
มี NCดีไหม ไม่มีดีไหม ทั้งหมดเลยออกมาแบบครึ่งๆกลางๆ 555 


ยังไม่จบน่ะตัวเธอ...ทั้งหมดพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น!!!
เตรียมใจสักนิด...จิตแจ๋มใจ

เม้นๆให้เขาด้วยน่ะ หายหน้าไปนาน  ไม่รู้ว่ามีใครติดตามบ้างหรือป่าว???
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด???? รักน่ะ ม๊วฟฟฟๆ ♥♥♥