[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #6 : ฮันนีมูน! 2

ก๊อกๆๆ



''เห้!ใครครับ?''

นิชคุณผลักออกจากอูยอง แต่มือของเขาก็ยังจับมืออูยองอยู่

''ฉันเอง!จุนซู''

''อ้าว!ไอ้ซูหรอ เข้ามาดิๆ ''

นิชคุณเิดินไปเปิดประตูห้องให้จุนซู ลืมไปเลยว่าอูยองยืนอยู่ด้วย เขาปล่อยมืออูยองแล้วเดินไปเปิดประตูให้จุนซูทันที

''มาได้ไงว่ะ? หรือว่าพาหญิงมาเที่ยว''

นิชคุณถามทันทีที่จุนซูเดินเข้ามาในห้อง

''ถ้าฉันบอกว่าฉันตามแกมา แกก็คงไม่เชื่อใช่ไหมว่ะ?''

จุนซูนั่งลงบนโซฟาสีสวยปากยังคงทำหน้าที่ต่อไป

''แล้วนั้นมากับแฟนหรอว่ะ ฮันนีมูนชั่วเลย แม่แกนี้จริงๆเลย จะเอาอะไรก็ต้องได้ดั่งใจสะทุกอย่าง''

''เออดิว่ะ!ทริปนี้แม่จัดให้ตั้งแต่เกาหลีเลยน่ะ!!''

นิชคุณตอบกลับแล้วนั่งลงข้างๆ

''รู้จักกันแล้วนิเนอะ?''

นิชคุณหันมามองอูยองที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง

''ไม่รู้จักได้ไง วันที่เลี้ยงสละโสดบ้านแกฉันก็ไปด้วย ชื่อ...ชื่ออูยองใช่ไหม?''

จุนซูหันมาถามอูยองเป็นการยืนยันว่าเขาจำอูยองได้

''คะ..ครับ!''

''ฉันอยากคุยกับนาย!''

''หะ..ห่ะ!! กับผมหรอครับ?''

อูยองอุทานด้วยความตกใจ อยู่ๆจุนซูก็อยากคุยกับเขา ทั้งๆที่จุนซูเป็นเพื่อนของนิชคุณ น่าแปลก!

''แกจะคุยกับเมียฉันทำไมว่ะ? ''

นิชคุณหันมาตบไหล่จุนซู

''ก็แค่อยากบอกว่าแกชอบอะไรบ้าง? แค่นั้นเอง!!''

จุนซูลุกขึ้นยืนดึงมืออูยองออกมานอกกระชาน

''ยืมตัวเมียแกแปปนึงน่ะ!''

จุนซูยิ้มทิ้งท้ายให้นิชคุณแล้วปิดประตู



''นิ!ดูนายจะไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่น่ะ?''

จุนซูเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีที่ปิดประตู

''มันก็ไม่แปลกเพราะนายไม่รักเขา..ใช่มั้ย?''

อูยองได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก
ความรู้สึกที่สับสนกำลังย้อนกลับมาหาตัวเขาอีกครั้ง
คำตอบที่ได้คืออะไรกัน? ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลย

''อย่า่บอกน่ะว่าการแต่งงานไม่กี่วัน กับทริปฮันนีมูนบ้าบอ กำลังจะทำให้นายบอกฉันว่านายหลงรักเขาแล้ว?''

''ปะ..ป่าวน่ะ!''

''แล้วยังไง...จำเอาไว้ด้วยน่ะ ฉันรู้จักเขาก่อนนาย ฉันรักเขาก่อนนาย เพราะฉะนั้นอย่างคิดว่านี้คือสิทธิของนาย เพราะเขาไม่คิดจริงจังกับนายหรอก ก็แค่แผนบ้าๆของเพลบอยคนนึ่ง ที่กำลังทำให้เหยื่อติดกักเท่านั้นแหละ อย่าคิดให้มันลึกซึ้งนักหล่ะเพราะเขาไม่ได้รักนาย!''

จุนซูเดินมาใกล้ก่อนจะเหยียบลงบนเท้าข้างซ้ายของอูยอง

''โอ๊ย! อะ...''





ผึก!


ทันทีที่อูยองกรีดร้องนิชคุณก็เปิดประตูทันที

''อะไรกัน? ทำไมถึงมีเสียงดังโวยวายออกมา''

''ก็อูยองน่ะสิ..อยู่ๆก็เดินสะดุดขอบระเบียบ เจ็บหรือป่าว จาง อูยอง! ''

''อะ..เอิ่ม!ไม่ครับ ผมซุ้มซ้ามเอง''

อูยองยันตัวลุกขึ้นแต่นิชคุณก็ยังเข้ามาประคอง

''คุยกันเรื่องอะไรบ้าง?''

นิชคุณหันมาถามอูยองที่ทำหน้าบูดบึงแต่จุนซูกลับตอบแทน

''ก็เรื่อยเปื่อยน่ะ เออ!ไอ้คุณ ดื่มกันหน่อยไหมว่ะ?''

''ไม่อยากว่ะ!ฉันมาฮันนีมูนกับเมียน่ะโว้ย จะให้ไปดื่มกับแกได้ไง เมียฉันโกรธแย่!''

นิชคุณดึงอูยองมานั่งข้างหน้าแล้วกอดอูยองไว้จากด้านหลัง

''เชิญครับ! ผมไม่ว่าอะไรหรอก ฮันนีมูนก็ไม่ได้สำคัญอะไร ถ้าคุณจุนซูอยากดื่มกับพี่คุณก็เชิญครับ ผมไม่ขัด!!''

''เมียแกอนุญาติแล้วนะโว้ย! จะไม่ไปกับฉันหน่อยหรอว่ะ?''

จุนซูถลึงตาใส่อูยองก่อนจะหันไปพูดกับนิชคุณ

''เออๆ!ก็ได้ว่ะ แต่อย่าดึกมาน่ะโว้ย เมียฉันเป็นคนนอนเร็ว''

นิชคุณตอบกลับ

''ไม่เป็นไรครับ! ผมไม่ไป!!''

อูยองลุกหนีเดินเลี่ยงเข้าห้องนอนไป ซึ่งนั้นทำให้นิชคุณถึงกับงง

''งั้นจะไปเมื่อไหร่แกก็โทรมาแล้วกัน!!!''

นิชคุณหันมาบอกจุนซูก่อนจะลุกขึ้นลกๆ

''โอเค!ฉันไปน่ะ เดี๋ยวโทรหา ''

จุนซูตัดบททันที

รู้สึกสะใจนิดๆที่อย่างน้อย การสะกดรอยตามของเขาในครั้งนี้ได้ผลเป็นอย่างดี ดูเหมือน 'จาง อูยอง' จะเกรงใจเขาไม่น้อย และนั้นแหละที่เขาต้องการ






''ความสุขของฉันจะค่อยๆเหยียบย้ำความทุกข์ของนาย หึ! ''





ด้านนิชคุณเมื่อส่งจุนซูกลับที่พักไปแล้ว เขาก็เดินเข้าห้องนอนทันที

''อูยอง!เปิดประตูให้หน่อย''

นิชคุณบิดลูกบิดไปมา ทำไมอูยองต้องล็อคห้องด้วย

''อูยะ...''


แกร๊ก ก ก 

อูยองเดินมาเปิดประตู แล้วเดินกลับไปนั่งที่ปลายเตียง

''เป็นอะไร?''

''ปะ..ป่าว! ''

''แล้วทำไมอยู่ๆถึงลุกหนีแบบนั้นหล่ะ ดูไม่ดีเลยน่ะ''

''ต้องดูดีด้วยหรือไง? ต่อหน้าเพื่อนของนายน่ะ''

อูยองหันมามองหน้านิชคุณที่ตอนนี้กำลังจ้องเขาอยู่

''เพื่อน?..ไอ้ซูน่ะหรอ ก็ไม่เห็นมันจะทำอะไรนิ?''

นิชคุณตอบกลับ

''ช่างมันเหอะ! ''

''แล้วจะไม่ไปดื่มด้วยกันหรอ? ใครจะอยู่กับนาย?''

''ฉันไม่ใช่เด็ก 3 ขวบ ที่จะต้องพึ่งนายตลอดสักหน่อย ฉันอยู่คนเดียวได้''

''แน่น่ะ!!''

''ฮันนีมูน มันก็ไม่ได้สำคัญอยู่แล้วนิ เพลบอยอย่างนายคงไม่คิดว่ามันสำคัญหรอใช่ไหม? น่าเบื่อสิน่ะที่ต้องมาฮันนีมูนบ้าบอกับฉัน''

อูยองเชิดหน้าใส่คนพี่ที่มองเขาอยู่

''เป็นอะไรเนี่ยอูยอง พูดเรื่องอะไรของนายฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย ''

''อย่าสนใจคำพูดของฉันเลย ฉันมันไม่ใช่คนสำคัญ เชิญนายไปดื่มกับเพื่อนสุดที่รักของนายเถอะ!!''

อูยองตัดบทลุกขึ้นเดินหนี แต่นิชคุณจับข้อมือไว้ได้ทัน

''ถ้านายไม่สำคัญ...ครั้งนี้ฉันก็คงจะเบี้ยว ถ้านายไม่สำคัญ...ฉันคงทิ้งให้นายอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่แรก แต่นี้นายสำคัญ...ฉันถึงเต็มใจมาฮันนีมูนครั้งนี้!''

นิชคุณร่ายยาวเขาดึงมืออูยองเข้าหาตัว จนตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกัน
นิชคุณกอดอูยองไว้แน่น

''ฉันไม่รู้หรอกน่ะ! ว่านายไปได้ยินจากที่ไหนมา แต่ขอให้นายฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด ฉันไม่ใช่คนโกหก ถึงแต่ก่อนฉันจะเหลวไหลแต่ตอนนี้ไม่ใช่...ฉันเปลี่ยนมันเพื่อนาย !!!''

นิชคุณพูดจบก็จู่โจมทันที ริมฝีปากกดจูบลงบนแก้มใส กลิ่นหอมที่ติดอยู่ยิ่งจะทำให้นิชคุณอดใจไม่ได้ เลื่อนต่ำลงนิชคุณซุกไซร้ที่ซอกคอ ทิ้งรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ก่อนจะลากผ่านคางมนมาแตะที่ปากร้อน ลิ้นหนาสอดเสียดเข้ามาในโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ ครั้งนี้อูยองไม่ปฏิเสธ นั้นทำให้นิชคุณสงสัย

ทำไมหมู่นี้อูยองถึงไม่ขัดขืนเขาเลย

อูยองทิ้งช่วงหายใจก่อนจะเปิดปากเชิญชนคนพี่ นิชคุณดันอูยองให้นอนลงบนเตียงนุ่ม ลิ้นร้อนควานหาความหวานในปากของคนน้องก่อนจะละออก

''พี่ขอน่ะ! ''

นั้นทำให้อูยองหันหน้าหนี

''ไม่ได้หรอ?''

อูยองยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงนุ่ม

''ถ้าไม่พูดพี่จะถือว่าอนุญาติน่ะ!''

นิชคุณถามอีกครั้ง อูยองไม่พูดอะไร

นั้นทำให้นิชคุณค่อยๆก้มหน้าต่ำลงกดจูบที่ปากของคนน้องอีกครั้ง ท่าทางที่ตอบสนองทำให้นิชคุณพอใจ เขาซุกไซร้ที่ซอกคอ รอยแสดงความเป็นเจ้าของดูเหมือนว่ามันจะค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ ปากหนาลากผ่านปลายคางขึ้นมาขบที่ติ่งหู

''อื้มมมมมมม~''

อูยองหลุดเสียงครางทันทีที่คนพี่สัมผัส นั้นทำให้อารมณ์ของนิชคุณยิ่งขึ้นสูงเข้าไปใหญ่ เขาอยากจะทำให้มันเสร็จๆสะเดี๋ยวนี้ แต่อีกใจกลับอยากค่อยเป็นค่อยไปเพราะเกรงว่าคนน้องจะเจ็บ

ปากหนายังคงทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี มือไม้คนพี่เริ่มควานหาชายเสื้อคนน้องแล้วถอดมันออก เขาโยนมันลงพื้นก่อนจะถอดของตัวเองตาม นิชคุณกดตัวลงให้แผ่นอกของทั้งคู่สัมผัสกัน

''อะ..อ่าาาาาาาา~''

อูยองยกมือจิกที่หัวไหล่ของนิชคุณอย่างลืมตัว แรงอารมณ์กำลังทำให้เขาดูไม่ดีต่อหน้าคนๆนี้ นิชคุณไม่ได้ว่าอะไร เขาค่อยๆก้มลงจูบคนน้องอีกครั้ง ลิ้นร้อนลากผ่านแผ่นอกและ....




ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องด้านนอกดังขึ้น นิชคุณเด่งตัวขึ้นทันที เขายิ้มให้อูยองแล้วก้มหยิบเสื้อที่พึ่งโยนทิ้งไปขึ้นมาใส่

''รอพี่น่ะ!''

นิชคุณทิ้งท้ายก่อนจะออกไปเปิดประตู อูยองลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มแล้วมองผ่านซอกประตูที่นิชคุณแง้มเอาไว้ 



แกร๊ก ก ก

เมื่อเปิดประตูจุนซูก็ถลาเขามาในห้องทันที

'''ฉันลืมโทรศัพท์เอาไว้อ่ะ แต่จำไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหน? ขอเข้าไปหาหน่อยน่ะ!''

นิชคุณยังไม่ทันจะพูดอะไรจุนซูก็เดินเข้ามาสะแล้ว

''เห้ย!แกเอาไว้ที่ไหน?''

''ไม่รู้อ่ะ!จำไม่ได้ เดี๋ยวฉันหาทุกห้องก็คงจะเจอ''

จุนซูเดินออกไปที่นอกกระชาน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา แล้ววางลงบนพื้นข้างๆประตู เขาเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

''ขอหาหน่อยน่ะ!แปปเดียว''

จุนซูทำเป็นว่าหาไม่เจอ ทั้งๆที่มันไม่ได้หายไปไหนแต่เขาหาเรื่องเข้ามาในห้องของนิชคุณโดยหาข้ออ้าง

''ห้องนอนหรือป่าวน่ะ!''

''เฮ้ย!แกเข้าไปที่ไหนเล่า ตอนแกมา ฉันเห็นแกอยู่แต่ตรงระเบียง ไม่เห็นจะเข้ามาในห้องนอนเลย ''

''นั้นแหละ!ก็ขอดูหน่อยดิ ''

ดูเหมือนจุนซูจะไม่ได้หาโทรศัพท์เขากระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเปิดมัน

''อะ..อ้าว!เมียแกอยู่ในนี้หรอว่ะ? แล้วทำไมไม่บอก''

จุนซูยิ้มให้อูยองที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่ปลายเตียง ร่างที่ว่างเปล่าเมื่อกี้ถูกอูยองจัดการใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ทำให้นิชคุณยิ้มอย่างโล่งอก

เรื่องแบบนี้จะให้เพื่อนเห็นได้ัยังไง..น่าอาย!!!

''ฉันบอกแกทันที่ไหนหล่ะ มาถึงก็เดินไปเดินมา''

''งั้นเดี๋ยวฉันไปหาที่นอกกระชานอีกที่ดีกว่า''

จุนซูเดินกลับไปที่นอกกระชานอีกครั้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่ตัวเองพึ่งวางลงไว้เมื่อกี้

''อ่อ!นี้ไง เจอแล้ว''

น้ำเสียงที่เสแสร้งกำลังทำท่าทางดีใจที่เจอโทรศัพท์

''ถ้ารบกวนก็ขอโทษด้วยน่ะ! แต่ดูแล้วพวกนายคงไม่ได้ทำอะไรหรอกใช่ไหม? ฉันคงไม่ได้รบกวนใช่ไหมอูยอง?''

''อ่อ..ครับ! ''

อุยองยิ้มบางๆ แล้วหันหนี ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะกัดไม่ปล่อย

''งั้นฉันไปหล่ะ อย่าลืมคืนนี้เรามีนัดกัน! ''

จุนซูเดินตบไหล่นิชคุณก่อนจะเดินผ่านหน้าไปเปิดประตูแล้วปิดมัน

''เสแสร้ง!! ''

อยู่ๆอูยองก็พูดขึ้น ผิดกับนิชคุณที่ตอนนี้อย่างจะต่อเรื่องหยั่งว่า นิชคุณดึงมืออูยองเข้าห้องนอนอีกครั้งก่อนจะดันตัวอุยองให้นอนลง

''ต่อน่ะ!''

นิชคุณก้มลงจูบปากบางมือข้างขวาสอดเข้าใต้เสื้อผ้าอย่างตั้งใจแต่...

''อื้มม..อื้มม?'' อูยองดิ้นหนีคนพี่แล้วยันตัวลุกขึ้น

''ไม่อ่ะ!ไม่มีอารมณ์''

อูยองหันหนีคนพี่

''ก็ได้!ตามใจนาย''

นิชคุณลุกขึ้นนั่งบนเตียงตามคนน้อง ห้องทั้งห้องปกคลุมด้วยความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย ทั้งๆที่ตัวก็ยังนั่งชิดกัน

''พี่คงไม่ได้คิดไปเองหรอกน่ะ...ว่าครั้งนี้นายเต็มใจ!''

นิชคุณเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ

''พี่บังคับนายหรออูยอง อึดอัดใช่ไหม?''

นิชคุณเชยคางคนน้องให้หันมามองเขา อูยองส่ายหน้านิดๆ

''พี่นึกว่าพี่บังคับนายสะอีก แล้วทำไมถึง...''

''ไปเตรียมตัวเถอะ! เดี๋ยวคุณจุนซูก็โทรมา!!''

''ช่างมันเถอะน่าา พี่อยากคุยกับนายก่อน''

''ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายนิ!''

''แต่พี่มีนิ!''

''ว่า?''

อูยองหันมาถามทันทีที่นิชคุณพูดจบ

''พี่รักนายคนเดียวน่ะ! รักที่สุดเลย เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักที รอนานแล้วน่ะ''

นิชคุณพูดติดตลกเขายิ้มให้อูยองนิดๆแล้วดึงคนน้องเขามากอด



นายไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน?กับการที่ฉันจะต้องทำเหมือนไม่มีอะไร ทั้งๆที่เขาคนนั้นกำลังจะประกาศตัวว่ามาก่อน กำลังจะบอกว่าฉันไม่เหมาะสมที่จะอยู่กับนาย

อูยองคิดใจในแล้วมองออกไปสุดลูกหูลูกตา


เมื่อไหร่นายจะมองพี่สักที พี่ต้องเจ็บกับคำว่า 'ฉันไม่ชอบขี้หน้านาย' อีกสักกี่ครั้ง มันเจ็บปวดมากเลยน่ะ ทั้งๆที่พี่ไม่เคยใส่ใจคำพูดพวกนี้ แต่ยิ่งนับวันมันกลับยิ่งทำให้พี่เจ็บปวด ทุกครั้งที่นายยิ้มพูดอยากถามนายทุกครั้งว่า 'นายมีความสุขจริงๆหรือป่าว?' อยากจูบวันละหลายร้อยครั้งให้คนอื่นได้รู้ว่านายเป็นของพี่แล้ว อยากบอกรักวันละหลายร้อยหนว่านั้นคือสิ่งที่พูดมันออกมาจากใจ ได้โปรดเถอะอูยองๆ รีบๆมองพี่...ก่อนที่พี่จะไม่อยู่ให้นายมอง

นิชคุณคิดในใจพรางกอดคนน้องที่นั่งนิ่ง
ความสุขที่มีเพียงน้อยนิด กำลังทำให้เขาทั้ง 2 คน เชื่อมั่นในกันและกัน




ตกเย็น

~คัม จา กี อี รอม ออ ตอก แค นัน ออ ตอด เก ฮา รัน มัล ยา เน กา โด แด เช~

เสียงโทรศัพท์ของนิชคุณดังขึ้น นิชคุณยันตัวลุกขึ้นมากดรับ

''เห้ย!ไอ้คุณ แกคงไม่ได้เบี้ยวนัดฉันหลอกน่ะ? โทรไปเป็นร้อยรอบแล้ว พึ่งจะกดรับ''

จุนซูร่ายยาวเมื่อต้นสายยอมรับสายเขา

''ฉันหลับเลยไม่ได้ยิน!''

''เจอกันที่ห้องข้างๆน่ะ''

''ข้าง..ข้างไหน? ซ้ายหรือขวา ''

''ข้างขวาๆ''

''แกพักห้องติดกับฉันหรือไง?''

''ก็เออสิ! รีบๆมาน่ะ ฉันเปิดเหล้าไว้แล้ว''

''เออๆ!แล้วแกจะโทรมาเร่งเพื่อ...? ทั้งๆที่แกอยู่ห้องข้างๆไอ้นี้นิ!!''

นิชคุณกดวางสายแล้วหันมามองใครอีกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง

''อูยอง! อูยอง! ''

''หะ..หื้ม!''

อูยองลืมตาแล้วหันมามองคนพี่ที่เรียกชื่อเขา

''พี่ไปหาไอ้ซูก่อนน่ะ!''

''อื้ม! ''

''จะรีบไปรีบกลับน่ะ!''

''อื้ม!''

อูยองตอบแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น ดูจะไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่

''มาจุ๊บที!''

นิชคุณก้มลงจุ๊บแก้มอูยอง แล้วยันตัวลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง

''พี่ไปน่ะ! ''

''อื้มมม!!''

อูยองหันมาตอบก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง



เวลาผ่านไปเนินนาน จนดึกดื่นแต่นิชคุณก็ยังไม่กลับ อูยองตื่นได้สักพักก็ออกมานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น

ต้องให้ผมบอกไหม...ว่าผมดูทีวีไม่รู้เรื่องเลย ในหัวคิดแต่ว่า...เ่ืมื่อไหร่คนพี่จะกลับสักที ยิ่งไปกับคนๆนั้นผมยิ่งเป็นกังวล

อูยองลุกขึ้นเดินไปเดินมา แล้วอยู่ๆก็มีข้อความเข้า อูยองกำมือถือไว้แน่นก่อนจะตัดสินใจเปิดอ่าน

''เบอร์ใครเนี่ยไม่เห็นจะรุ้จักเลย?''

อูยองทำท่าจะกดทิ้ง แต่ข้อความที่คนแปลกหน้าส่งมาทำให้อูยองถลึงตาใส่โทรศัพท์

 




มารับแฟนนายกลับห้องด้วย ตอนนี้เขาเมามาก ฉันอยู่ห้องข้างๆนายทางขวาืมือ
เห็นทีว่าถ้านายมาช้ากว่านี้ ฉันอาจจะต้องเป็นเมียเขาแทนนาย!!!
                                                   
                                                                                     ผู้ส่ง:08586292xx

อูยองปิดฝาพับโทรศัพท์ทันที ทั้งๆที่สมองว่างเปล่าไปหมด แต่ทำไม่ร่างกายกลับสั่งการให้เท้าของเขาเดินออกจากห้อง อูยองบิดประตูออก แล้วเคาะประตูห้องข้างๆอย่างรวดเร็ว

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

แทบจะพังประตูอยู่แล้ว แต่ทำไมคนในห้องไม่ออกมาเปิด อูยองจับลูกบิดและ...



แกร๊ก ก ก

ประตูไม่ได้ล็อค อูยองเดินตรงเข้าไปในห้องทันที
สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกคือ...ขวดเหล้าที่กลิ่งระเนระนาดเต็มห้องไปหมด
ถัดมาเป็นแก้วเหล้า...ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา
แล้วบนโซฟา...มีร่างของใครคนนึ่งกำลังนอนทับร่างของใครอีกคนอยู่
จูบที่เร้าร้อนกำลังมอบให้กันอย่างไม่อายใคร
คนข้างล่างคือคนที่เขาไม่ชอบสักเท่าไหร่
แต่คนข้างบนคือคนที่เขารู้จักดี!!!

อูยองปัดแก้วบนโต๊ะข้างโซฟาให้หล่นลงบนพื้นห้อง นั้นทำให้คนบนโซฟารู้สึกตัว

''อะ..อูยอง!! ''

นิชคุณเด่งตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะรนรานอธิบาย

''ไม่ใช่น่ะอูยอง! คือ..พี่เมา! ''

นิชคุณดึงแขนอูยองเอาไว้ ตอนนี้หน้าคนน้องขึ้นสีไปหมด กำลังโกรธจัดที่คนพี่ทำแบบนี้

อูยองสะบัดมือออกแล้ววิ่งกลับห้อง เขาเข้ามาในห้องนอนก่อนจะเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเดินทาง เขาไม่ใช่คนที่ชอบหนีปัญหา แต่ยอมรับว่านี้คือครั้งแรกที่เขาจะทำมัน

นิชคุณวิ่งตามออกมาอย่างเร่งรีบ จุนซูยันตัวลุกขึ้นนั่งเขากระตุกยิ้มที่มุมปาก

''หึ!มีความสุขจริงๆ''

จุนซูเดินมาปิดประตูห้องก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เหมือนว่าตัวเองไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด




''จะไปไหนอูยอง  ฟังพี่ก่อน! ''

นิชคุณรั้งแขนอุยองเอาไว้แล้วดึงกระเป๋าออกจากมือ อูยองปาดน้ำตาหันหนีคนพี่ที่จ้องมาที่เขา

''คือพี่...คือ.. ''

อูยองไม่ยอมฟังคำอธิบาย เขาดึงกระเป๋ากลับก่อนจะเดินหนี แต่นิชคุณก็วิ่งไปขวางไว้ได้ทัน

''ถอยไป! ไปอยู่กับเมียนายโน้น ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!''

อุยองเปล่งเสียงออกมาอย่างยากเย็น รู้สึกจุกที่หน้าอกอย่างบอกไม่ถูก

''ไม่! พี่ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น''

นิชคุณดึงอูยองเข้ามากอดไว้แน่น กระเป๋าที่อูยองถืออยู่ค่อยๆหลุดออกจากมือตามเรี่ยวแรงที่อ่อนล้า

''ขอโทษ! พี่ขอโทษ จะไม่ทำอีกน่ะ ขอร้องหล่ะอย่างเดินหนีพี่!!''

นิชคุณกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เหมือนกลัวว่าคนน้องจะหายไป อูยองปล่อยโหออกมามือขวายกขึ้นตีที่หัวไหล่คนพี่

''รู้ไหมว่าความรู้สึกของฉันมันสับสนแค่ไหน? รู้หรือป่าวว่าใจฉันกำลังคิดอะไรอยู่ตอนที่เห็นภาพนั้น!!!''

นิชคุณส่ายหน้าพรางกอดคนน้องไว้แ่น่น

''ต้องให้ฉันบอกหรือป่าว...ว่าความรู้สึกของคนที่เป็นเมียมันรู้สึกยังไง? เจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องเห็นนายนอนอยู่กับคนอื่น คงคิดว่ามันไม่สำคัญสิน่ะ? เพลบอยอย่างนายจะไปรู้สึกอะไร?''

อูยองปล่อยโหออกมาอย่างไม่อาย
ความรู้สึกตอนนี้
กำลังจะบอก...ว่าเขาหวงคนๆนี้หรือป่าว
กำลังจะบอก...ว่าเขารักคนๆนี้แล้วใช่ไหม?

''พี่ขอโทษ!คือพี่ไม่ได้ตั้งใจ..คะ..คือ..''

''เก็บคำแก้ตัวของนายไว้เถอะ! ฉันไม่เก็บมาใส่ใจหรอก แค่รู้ึสึกอินไปหน่อยเพราะฉันเป็นเมียนายแล้ว แค่รู้สึกหวงนิดๆที่เห็นนายอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน แต่ทั้งหมดไม่ใช่เพราะความรักหรอกน่ะ เพราะคำว่าเมียมันค้ำคอฉันตังหาก ฉันถึงทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้อย่างเดียว!!!''

อูยองผลักตัวออกห่างคนพี่แล้วหยิบกระเป๋า แต่นิชคุณดึงกลับมาแล้วโยนมันเข้าไปในห้อง

''ไม่ให้ไป!''

''ให้ฉันไปเถอะ! ขอร้องหล่ะ!!! ฉันยังเคยชินกับมันไม่ได้!!!''

''ไม่ต้องเคยชินกับมัน ไม่ต้องกลับไปไหนทั้งนั้น เพราะพี่ไม่ให้ไป!!''

''ขอร้องหล่ะ! ฉันกำลังจะหมดแรง กำลังจะล้มลงตรงหน้านายอยู่แล้ว ให้ฉันไปนายจะได้ไม่ต้องมาทนเห็นเมียงี่เง่าที่กำลังโวยวายใส่ ''

''ก็บอกแล้วไง! ว่าไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น''

นิชคุณดึงมืออูยองเอาไว้บีบมันให้แน่นขึ้นเหมือนจะพูดเป็นในๆว่ายังไงก็ไม่ให้ไป

''ฉันเหนื่อยเกินไปแล้ว! เหนื่อยกับนายมากเกินไปแล้ว!! ให้ฉันไป...ฉันจะได้ไม่ต้องรับรู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่ จะได้ไม่ต้องยืนมอง...เวลาที่นายอยู่กับคนอื่น''

อูยองลงไปนั่งกับพื้น สภาพเขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไร้สติ
ไม่ต่างกับคนบ้า ที่โดนแย่งของเล่นจนคลุ้มคลั่ง

''อูยอง!มีสติหน่อยสิ''

''ไม่!ไม่ได้ ฉันดีใจแค่ไหน...ที่นายบอกรักฉันทุกวัน ดีใจแค่ไหน...ที่นายเรียกฉันว่าเมีย แต่ไม่ใช่!! ฉันไม่เอาแบบนี้ ไม่เอาแบบนี้!!! ''

''เดี๋ยวนะ่อูยอง!นายใจเย็นๆ ฉันอยู่นี้แล้วไง ไม่มีคนอื่น มีแค่ฉันกับนาย มีแค่เรา 2 คน ไม่มีคนอื่นแล้ว!! พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว!!''

นิชคุณนั่งลงบนพื้นก่อนจะกอดคนน้องเหมือนโอ๋เด็ก

''ให้ฉันไปน่ะ! ให้ฉันกลับไปทำใจก่อน ขอร้องหล่ะ!!!''

อูยองพูดมันซ้ำไปซ้ำมา จนนิชคุณเองยังตกใจ ทำไมอูยองถึงเป็นมากขนาดนี้ทั้งๆที่ดูเหมือนว่า อูยองจะไม่ใส่ใจอะไรในตัวเขา แต่เอาเข้าจริงถึงกับไม่มีสติเลยหรอเนี่ย

''เอาหยั่งงี้น่ะ! กลับด้วยกัน''

นิชคุณลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้ายัดๆมันลงไปในกระเป๋าอีกใบ แล้วโทรเรียกพนักงานให้ขึ้นมายก


''รอก่อนน่ะ!''

นิชคุณจับไหล่อูยองให้ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาก่อนที่เขาจะโทรหาแม่

''ฮัลโหลแม่ครับ! ผมกับอูยองจะกลับเกาหลี แม่ช่วยเปิดบ้านให้ด้วยน่ะครับ น้องเขาเหนื่อย..อยากจะพัก!!''

''ทะ..ทำไมหล่ะลูก? ทริปฮันนีมูนไม่ราบรื่นหรือไง?''

''ผะ..ผมดันทำเสียเรื่องน่ะครับ แม่จัดการให้ด้วยน่ะครับ เดี๋ยวผมขอวางสายก่อน''

''อ่อ...จ๊ะๆ'''

''ครับ!''

นิชคุณกดตัดสาย ไม่นานพนักงานก็ขึ้นมาถึง เขายกกระเป๋าลงไปรอนิชคุณที่ด้านล่าง แล้วให้นิชคุณตามลงไป

ตลอดการเดินทางไปที่สนามบินอุยองหลับสนิท เหนื่อยจากการเหวี่ยงเมื่อกี้ก็หลับปุ๋ย เมื่อถึงสนามบินนิชคุณก็ปลุกอุยอง

''อูยอง! อูยอง!''

อูยองรู้สึกตัว เขาปาดน้ำตาที่ไหล่ข้างแก้มออก

''อย่าคิดมากน่ะ! ครั้งนี้พี่ไม่ได้ตั้งใจ สัญญาว่าจะไม่ทำอีก''

นิชคุณดึงมืออูยองออกจากรถก่อนจะปิดประตูแล้วกดล็อค

อูยองไม่ตอบอะไรเขาเดินไปนิ่งๆ สายตาที่เหม่อลอยทำให้นิชคุณนึกกลัว



















ขอโทษ!ที่พี่ทำให้นายเสียใจ!!! 

************************************************************************


กลับมาแล้วจร้าาาาาาา ไม่ได้อัพนานมากเลยใช่ม่ะ???
ก็ร.ร.ไรเตอร์มีกีฬาสี มันก็เลยยุ่งๆน่ะจร่ะ
กลับมาเหมือนเดิมแล้วน่ะ ยังไม่หายไปไหนใช่ไหม?? [เงียบกริบ!!!]

ปล. เมื่อวานใครได้ดูถ่ายทอดสด Mnet บ้าง
อูวา!!!หนุ่มๆของเราได้ตั้ง 3 รางวัลแหนะ ป่านนี้ยิ้มแก้มฉีกไปแล้วมั้ง 55+
พี่คุณเป็นพิธีกรแถมสวัสดีเป็นภาษาไทย
ส่วนอิด้งก็...โอ้โห้!!ดาม่าเก่งมาก แววเล่นละครเริ่มมา 555 แอ๊คติ้งดีเยี่ยม!!!

เม้นให้เขาด้วยน่ะ กำลังใจอันล้ำค่าของไรเตอร์!!
ยอรอบุน!!! ซารางฮัมนีดา!!!