[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #39 : บอก........... 100%

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นตั้งแต่ประตูเริ่มแง้ม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าบรรดาญาติๆมากันแล้ว 

''เป็นไงบ้างลูก?'' 

แม่แทคยอนพุ่งตัวเข้ามาเป็นคนแรก เห็นหน้าลูกตัวเองก็ถามไถ่ทันที 

''ดีขึ้นครับแม่! เจย์ดูแลผมเป็นอย่างดีเลยล่ะ'' 

แทคยอนยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขามองเจบอมที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเจบอม  

''งั้นแสดงว่าแม่เข้าใจถูก เจบอมคือแฟนของลูก...ถูกไหม?''  

พูดเชิงถาม ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเจบอมทำให้แทคยอนเริ่มสงสัย เจบอมทำท่าจะลุกหนีออกไปจากตรงนั้น 

เพราะเขาเคยบอกแม่ของแทคยอนว่าเขาเป็นแค่เพื่อน  นั่งตรงนี้คงจะดูไม่ดีสักเท่าไหร่   แต่แทคยอนก็ไม่ยอมปล่อยมือ 

''ฮะ!!...เจบอมเป็นแฟนผม'' 

แทคยอนตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ เจบอมกลัวไปเอง คิดว่าแม่ของแทคยอนจะไม่ชอบตัวเองหรือยังไง?  

''วันที่ลูกอยู่ในห้องไอซียู แม่ก็คุยกับเจบอมนะ แต่เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อน แม่ก็เลยว่าจะลองถามลูกดู ตกลงว่ามันยังไงกันแน่?'' 

เจบอมยืนนิ่ง ทุกอย่างในห้องเหมือนถูกหยุดไว้แค่นั้น แต่แทคยอนก็ยังคงทำหน้าเรียบเฉยและตอบแม่ตัวเองเช่นเดิม 

''เมื่อก่อนเราเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วครับ!!!'' 

เสียงตอบกลับมาดูเหมือนจะทำให้บรรยากาศในห้องส่งเสียงเฮฮากันยกใหญ่ เจบอมเองก็ยังไม่เข้าใจเช่นเดิมว่าทำไมวันนี้ทุกคนถึงได้ร่าเริงกันจัง ทำไมมีแต่เขาที่ทำตัวไม่ถูก 

''งั้นก็ดีเลย! ทุกอย่างที่แม่คิด จะได้เป็นจริงก็คราวนี้ล่ะ!!!''

บทสนทนาสิ้นสุดลง ญาติพี่น้องทุกคนกำลังเดินเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่น 

แม่แทคยอนสั่งให้เจบอมพาแทคยอนเดินเข้าไปในห้อง แทนที่จะคุยมันตรงนี้ก็ไม่ได้ ลำบากคนป่วยต้องเดินลากสายน้ำเกลือตามไปอีก  

แม่ของอูยองกับแม่นิชคุณไม่ได้ถามถึงสองคนนั้นเลย 
ลืมไปสะสนิทว่านัดลูกตัวเองเอาไว้ 

มือเรียวเปิดประตูห้องนั่งเล่น...และรอยยิ้มก็ปรากฏ 

ทุกคนอึ้งกับภาพเบื้องหน้า 

อูยองกำลังนอนตักนิชคุณอยู่ มือคนน้องทั้งสองข้างจับมือข้างซ้ายของคนพี่ไว้ข้างแก้ม ใบหน้าอมยิ้มนิดๆ ดูมีความสุข 

คนพี่เองก็ไม่ต่างกัน หลังที่พิงติดโซฟาทำให้ดูเหมือนเป็นท่าที่เมื่อย แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความสุข  

''ถ้าลูกฉันแต่งกับลูกเธอก็จะเป็นแบบนี้แหละ!!!'' 

แม่ของเจบอมสะกิดแม่ของแทคยอนเบาๆ ก่อนจะหันไปมองแม่ของอูยองแล้วพยักหน้า 

เกือบ 1 ปี ที่เขาตามบันทึกเรื่องราวของสองคนนี้ 
สมุดบันทึกที่พกติดตัวตลอดเวลาถูกหยิบขึ้นมาอีกครั้ง  


''วันที่ 16 มีนาคม 2554  ภรรยานอนตักสามีที่ห้องนั่งเล่นของโรงพยาบาล!!!'' 

ถ้าจะจดละเอียดสะขนาดนี้ 

หัวเราะคิกคักจนพอใจ ก่อนที่ทุกคนจะเดินเงียบๆไปนั่งที่โซฟา 

ห้องนั่งเล่นในนี้ มีโซฟาล้อมรอบโต๊ะตรงกลางห้อง นิชคุณกับอุยองใช้ไปแล้ว 1 ตัว ก็ยังเหลืออีกสามตัวให้ญาติได้นั่งกัน  

ทุกคน ไม่มีใครปลุกนิชคุณกับอูยอง ยังอยากจะเห็นฉากนี้อีกสักพัก 

เจบอมพาแทคยอนเดินลากสายน้ำเกลือเข้ามา เขาปิดประตูห้องนั่งเล่นแล้วหันกลับมา 

แน่นอนว่าใครเห็น...ก็ต้องอมยิ้มกันทั้งนั้น 
และอิแทคก็ทำเสียเรื่อง 


''เฮ้ย! เขาจะคุยกัน ถ้าจะนอนไปนอนที่บ้าน!!!'' 

สิ้นเสียงทุกคนหันมาทำปากจู๋ใส่แทคยอน เป็นเชิงว่าเบาๆ แต่ไม่ทันแล้ว เพราะเสียงของแทคยอนทำให้นิชคุณรู้สึกตัว 

มือที่อูยองดึงไปจับ  กำลังสะกิดแก้มคนน้องให้ตื่นจากภวังค์ 

นิชคุณก้มลงกระซิบข้างหู แต่ภาพที่เห็นเหมือนกำลังจูบมากกว่านะ?  

''อูยอง!! แม่ๆมากันแล้ว ตื่นเร็ว!'' 

อูยองลุกขึ้นนั่งและก็ต้องตาโต เพราะทุกคนในห้องกำลังจับจ้องมาที่เขา อูยองเอาขาลงจากโซฟาก่อนจะขยับเขาใกล้นิชคุณแล้วเหลือที่ว่าไว้ให้เจบอมกับแทคยอน  

''โอเค!! ทุกคนมาครบแล้ว แม่มีเรื่องจะคุยด้วย เริ่มจากกำหนดออกจากโรงพยาบาลของแทคยอนก่อนก็แล้วกัน'' 

แม่ของแทคยอนเริ่มพูด 

ทุกคนนั่งเงียบ 

เว้นแต่อูยองที่นั่งซบไหล่คนพี่แล้วหลับไปอีกรอบ  
อะไรมันจะง่วงขนาดนั้น??? 

แถวยังไม่สนใจสายตาญาติพี่น้องคนอื่นๆ ที่กำลังจ้องในความหวานจนมดจะขึ้นของทั้งคู่อีก 

นิชคุณก็ได้แต่นั่งฟังแทนภรรยา  

เขินๆเหมือนกันแหละ 
ที่อูยองทำหวานต่อหน้าคนอื่นๆ 

''อีก 2 เดือน แทคก็จะออกจากโรงพยาบาล หลังจากนั้น แม่ก็จะให้ลูกทั้งสองคนเตรียมงาน จัดหาการ์ดแต่งงานแล้วก็ของชำรวย หลังจากนั้น 2 อาทิตย์   บ้านเราทั้ง 4 ครอบครัวก็จะมีงานมงคล''  


''ดะ...เดี๋ยวนะครับ!!   พี่เจย์แต่งกับพี่แทคแล้วมันจะเรียกว่า 4 ครอบครัวได้ยังไง มันแค่ 2 เองนะ!?'' 

ชานซองที่รู้สึกงงๆ หันมาถามแม่แทคยอน 

แต่แม่ของแทคยอนกลับหันไปยิ้มกับแม่ของอูยอง  

''อ่อ...ลืมบอกไปจ๊ะ!! ว่างานแต่งงานครั้งนี้ จะแต่งทั้งหมด 2 คู่ คือเจบอมกับแทคยอน  แล้วก็ชานซองกับจุนโฮ ส่วนวันงาน แม่จะให้นิชคุณกับอูยองเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวกับเพื่อนเจ้าสาว''  

''ห่ะ!!  ผมกับโฮงั้นหรอครับ?'' 

ชานซองดูจะอึ้งไม่น้อย 

แต่ช่วยดูหน้าจุนโฮนิสสสสนึง ว่าพี่แกนิ่งไปแล้ว  

''จะ...จริงๆนะครับแม่!!'' 

ชานซองหันมาจับมือแม่ตัวเองที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พยักหน้าให้ลูกชาย 

''ต่อจากนี้แทคยอนก็แค่ดูแลตัวเองให้หายไว้ๆก็พอ!'' 


''เอิ่ม...ขอโทษนะครับ! ผมขอขัดแปปนึง คือแม่ครับ เรื่องที่จะบอกมีแค่นี้ใช่มะ?'' 

ผู้เป็นแม่พยักหน้ารับ 

''งั้นผมพาน้องกลับบ้านนะครับ! เมื่อคืนพวกเรานอนดึก  วันนี้ก็เลยเพลียๆนะครับ'' 

นิชคุณว่าพรางหันไปยิ้มให้แทคยอนกับเจบอม 

''ดีใจด้วยนะ! ที่คู่แกจะเป็นเหมือนฉัน แล้วก็...ดีใจด้วยนะชานซอง!!'' 

นิชคุณหันไปยักคิ้วให้ชานซองที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สมใจอยาก  

''ผมขอตัวก่อนนะครับ!!'' 

นิชคุณลุกขึ้นโค้งให้ทุกคน ก่อนจะหันไปลาเพื่อนซี้ 

''ไปก่อนนะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่!'' 

ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็ลากอูยองที่กึ่งหลับกึ่งตื่นออกไป   

'' ลูกๆเราน่ารักจริงๆเลยนะ  ใครบอกว่าจับแต่งแล้วไม่รักกัน...ฉันขอค้าน!!!    ดูสินะ...ตัวติดกันเชียว!!! '' 

''อูยองเป็นอะไร? ถ้าเป็นผู้หญิง ฉันคิดว่ามันกำลังท้องอยู่นะเนี่ย!!''

แทคยอนหันไปพูดกับเจบอมที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันแล้วก็ขำ  ทำเอาญาติๆในห้องอดคิดตามไม่ได้

''อย่าไร้สาระหน่าาา!  อูยองมันเป็นผู้ชาย นายชอบคิดอะไรตื้นๆ''

เจบอมหันมาเอ็ด


''งั้นก็ตามนี้นะลูก เดี๋ยวแม่ว่าจะไปเม้ากันต่อสักหน่อย ไม่รบกวนแล้วนะจ๊ะ  พักผ่อนเยอะๆ แม่อยากจัดงานแต่งจะแย่อยู่แล้ว!!''

แม่ของแทคยอนพูดขัดขึ้นมา ก่อนจะหันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ลูกชาย

''ครับบบ! ผมจะพยายาม''

แทคยอนรับปาก เหมือนมันเป็นภารกิจที่เขาต้องทำให้สำเร็จอย่างงั้นแหละ

แม่นะแม่!! เหมือนที่ไอ้คุณพูดไว้ไม่มีผิด

ไม่นานทุกคนก็แยกย้ายกลับกันหมด

เว้นแต่คู่รักหน้าใหม่  ' ชานโฮ '  ที่ขอแม่ๆไปเดท 2 ต่อ 2 อย่างเปิดเผย

ไม่รู้หรอกนะว่าแม่ๆรู้ได้ไงว่าเขาชอบกัน แต่ยังไงก็ต้องขอบพระคุณมากๆที่เอาคู่ของเขาไปพิจารณาในการจัดงานแต่งครั้งนี้ด้วย

ชานซองดูมีความสุขขึ้นมาทันตาเห็น หลังจากซบอกคุยกับโฮบนห้องตอนเช้า ตกบ่ายก็มีข่าวดีเฉยเลย

และใช่... เจบอมไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอก ถึงแม้ว่าจะอยากไปก็ตาม  

''เจย์!! ฉันอยากกินผลไม้อ่ะ'' 
 
''ถ้าไม่ติดว่านายแขนหักละก็...ฉันไม่ปลอกให้หรอก!!'' 

เจบอมลุกขึ้นบ่นจิจ๊ะ  แต่แปลกที่มือก็ยังคงทำให้ ทั้งๆที่ปากบ่นนักบ่นหนาว่าไม่อยากทำ

''บ่นอีกแล้วๆ บ่นมากๆระวังจะแก่!!'' 

แทคยอนยักคิ้วใส่ก่อนจะถูกเจบอมตอกกลับ  

''มันเกี่ยวกันที่ไหน? นั่งเงียบๆ...แล้วเก็บปากของนายไว้กินผลไม้เถอะ  ก่อนที่ฉันจะหมั่นไส้ แล้วเอามีดเลาะมันออกมาจากหน้าของนาย ชิร์!!''

ทิ้งท้ายด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท

คิดจะเถียงชนะ ปาร์ค เจบอม งั้นหรอ....ฝันไปเถอะ!!!

--------------------------------------------------------------------------------------- 

''อูยอง อูยอง...ทำไมวันนี้นอนทั้งวันเลยนะ เป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย? ไปกินอะไรผิดแปลกมาหรือป่าว? อยากจะหลับท่าเดียวเลย '' 

นิชคุณถามขณะที่ตัวเองกำลังขับรถอยู่
ไม่มีเสียงใครตอบกลับ มันก็แน่นอนอยู่แล้ว เพราะ จาง อูยอง หลับไปอีกแล้ว

''อ้าว!! แล้วฉันคุยกับใครว่ะเนี่ย?''   

นิชคุณที่หันไปมอง หันกลับมาหัวเราะกับตัวเอง

''ฉันว่ามันก็ไม่มีอะไรผิดแปลกนะ ฉันว่าเมื่อคืนทุกอย่างก็เหมือนเดิมนี้น่าาา นายต้องไปทำอะไรมาแน่ๆ  หรือว่าไปแอบมีกิ๊ก    ตลก...เขาอยู่กับแกตลอดจะเอาเวลาไหนไปมี หึ!''

ขำตัวเองจริงๆที่แอบคิดว่าเมียนอกใจ ทั้งๆที่เมียอยู่กับตัวเองตลอดเวลา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าอูยองไปทำอะไรมา??? 

''ถึงบ้านเมื่อไหร่ ถ้านายไม่มีคำอธิบายละก็....ขึ้นเขียงแน่!!!''

 
--------------------------------------------------------------------------------------------

''เอาเป็นว่าดูหนัง แล้วก็กินข้าว''

จุนโฮหันไปสรุปการเดทวันนี้

''แต่ชานอยากร้องคาราโอเกะด้วยอ่ะ แล้วก็อยากกินไอศกรีมด้วย!!'' 

ชานซองดิ้นไปมาเหมือนเด็กๆ 

''ไว้วันหลังก็ได้ นายจะมากับฉันแค่ครั้งเดียวหรือไง?   ถึงต้องทำให้ครบทุกอย่างสะขนาดนั้นนะ''

จุนโฮหันมามอง แล้วชานซองก็ยอมแพ้จนได้

''เอางั้นก็ได้! ดูหนังแล้วก็กินข้าว''

ถึงแม้จุนโฮจะรู้ว่าน้ำเสียงของชานซองกำลังน้อยใจอยู่ แต่ก็ปล่อยเลยตามเลย 

20 นาทีให้หลัง

''ทำไมต้องดูเรื่องนี้ด้วยยยย!!  ชานไม่ชอบ!...โฮอ่ะ ไม่รู้จะอยากดูเรื่องนี้ทำไม?''

''ไม่อยากดูก็ออกไป เดี๋ยวฉันดูเสร็จแล้วจะตามออกไปทีหลัง'' 

จุนโฮพูด หน้าก็ยังไม่มองเลยด้วยซ้ำ

ตกลงว่าพวกแก เขากันได้หรือไม่ได้กันแน่
ทำไมการเดทที่เปิดเผยของพวกแก ถึงได้ไปคนละทางแบบนี้!!! 

''โห้! ก็รู้ว่าพูดแบบนี้แล้วชานจะยอม  จิ! เสียเปรียบตลอด'' 

ชานซองนั่งหน้างออยู่อย่างนั้น จุนโฮก็ได้แต่ขำในใจ

''อ้อนไม่เข้าเรื่องเอาสะเลย ฉันต้องเป็นต่อนายให้มากๆหน่อย เพราะเดี๋ยวหลังวันแต่ง  ฉันก็ต้องสิ้นเนื้อประดาตัวอยู่ดี ไม่เป็นฉันบ้างให้มันรู้ไป นายไม่รู้หรือไงว่าถ้าเราแต่งงานกัน นายตังหากที่เป็นคนได้เปรียบไม่ใช่ฉัน  เรื่องเดทก็ยอมๆให้ฉันหน่อยไม่ได้หรือไง?'' 

จุนโฮพูดขึ้นในขณะที่คนเริ่มทะยอยเข้ามา 

''เออใช่...จริงด้วย!!''

ทำตัวเหมือนเด็กที่พึ่งนึกออกว่าวางของเล่นไว้ที่ไหน

''พูดถูกที่สุดจ๊ะ....เพราะฉะนั้นเรื่องเดทสบายมาก ชานทนได้อยู่แล้ว!!!'' 

ชานซองยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปมองผู้คนที่เริ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆ

''ชิร์! แบบที่พี่อูยองบอกไว้เลย...นายนี้มันเหมือนพี่คุณไม่มีผิด ฮวาง ชานซอง!!!''

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ถึงบ้านแล้วก็ยังจะทิ้งตัวลงที่โซฟาแล้วก็หลับไปอีก จนนิชคุณชักจะอารมณ์เสีย  วันนี้เข้าพูดกับอูยองยังไม่ถึง 10 ประโยคเลยด้วยซ้ำ แถมบางประโยคยังไม่มีเสียงตอบกลับอีกตังหาก

''อูยองลุกขึ้นแปปนึง พี่จะพาไปนอนข้างบน''

นิชคุณกรอกเสียงข้างหู แต่คนน้องก็ทำเฉยไม่ได้ยิน  จนนิชคุณต้องตัดสินใจอุ้มมันทั้งอย่างงั้น


เขาวางอูยองลงบนเตียง เอาผ้าห่มมาห่มให้เหมือนทุกครั้ง ก่อนจะหันไปที่หัวเตียงเพื่อกินยา




แต่......ยามันหายไป!? 

นิชคุณลุกขึ้นนั่ง

''เมื่อคืนก็อยู่ตรงนี้นิ! แล้วมันหายไปไหน?''

นิชคุณมองไปที่โต๊ะข้างห้อง มีเพียงหนังสือของอูยองที่วางกองรวมกันอยู่ ไม่มีกล่องยาของเขา สายตากำลังมองหาแล้วอยู่ๆใจก็คิดขึ้นมาได้ ว่ามันอาจจะเป็น.... ???


''อูยองลุกขึ้นมาคุยกับพี่ก่อนสิ!  นายกินยาที่วางอยู่บนนี้ใช่ไหม?''

นิชคุณจับหน้าอูยองให้มองหน้าเขาก่อนจะหันไปชี้บนหัวเตียงตัวเอง

''อื้ม!!'' 

อูยองหลี่ตามองก่อนจะตอบ

''จิ! ทำไมไม่ถามพี่ก่อนว่ามันกินได้หรือป่าว?''

''ก็เมื่อเช้าผมอาบน้ำเสร็จแล้วรู้สึกปวดหัว เห็นว่ามียาแก้ปวดหัววางอยู่ ผมก็เลยกิน ทำไมอ่ะ...ปวดหัวแล้วกินยาแก้ปวดหัวไม่ได้หรอ?''

อูยองหลี่ตามองหน้าคนพี่

''นั้นมันยาแก้ปวดหัวที่ไหน? มันยานอนหลับตังหาก พี่น่าจะเอ๋ใจว่าทำไมนายถึงง่วงขนาดนี้!!'' 

นิชคุณกุมหัวตัวเอง

''นั้นมันเม็ดสุดท้ายของพี่นะอูยอง!!''

''อ้าว! กินผิดหรอเนี่ย ถึงว่าหัวก็ไม่หายปวด แถมตาก็จะหลับอย่างเดียว แล้วทำไมพี่จะต้องกินยานอนหลับด้วย  ผ่าตัดสมองครั้งนั้นมีผลข้างเคียงงั้นหรอ?'' 

''ปะ..ป่าว พี่มีเหตุผลของพี่ละกัน  .......นอนเถอะ!! ''

นิชคุณถอนหายใจ เขาดึงตัวอูยองให้นอนลงบนอกตัวเอง มือข้างขวาโอบไว้ในอ้อมแขน ส่วนมืออีกข้างก็จับมืออูยองไว้แน่น

คนน้องก็ยังไม่สนใจอะไรเหมือนเดิม คงจะเป็นแบบนี้ไปอีกหลายชั่วโมง

''แต่ถ้าพี่ไม่มียานอนหลับ....พี่ก็หลับไม่ลงอยู่ดี!!''

เหตุผลของผมนะหรอ...บอกไปใครจะเชื่อ? 
แต่เชื่อผมเถอะ!!! เพราะมันต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ
ทุกคืนที่เรามีอะไรกัน ผมยอมรับว่าผมมีความสุขเหมือนคนธรรมดาทั่วไป 
แต่ที่มันมากกว่าคนอื่นๆก็คือ เด็กคนนี้มีดีอะไรนักหนา ถึงทำให้ผมกลายเป็นคนแบบนี้
วันไหนที่เราต่อกันจนถึงเช้า อีกวันหลังจากนั้นอูยองก็จะดูเพลียๆ ผมเองก็ไม่อยากจะฝืนเขา มันอาจทำให้เขาเพลียมากกว่าเดิม

.......และนั้นแหละที่ผมจะบอก
วันไหนที่อูยองดูเพลียๆ ผมก็จะต้องรีบกินยาแล้วชิงนอนก่อนสะ ไม่งั้นผมก็จะอดไม่ได้ทุกที
มันเป็นยาที่จำเป็นกับผมมาก อยู่บนเตียงด้วยกันทีไรเหมือนว่าผมต้องเข้าหาเขาให้ได้
รำคาญตัวเองเหมือนกัน!! แต่ทำไงได้..................?




















''เด็กนี้...มีอิทธิพลต่อร่างกายผมมากจริงๆ!!!''



****************************************************

ไม่ได้ต่อหลายวันมากๆ
หวังว่าจะไม่ฆ่าไรเตอร์นะจ๊ะ...อ่านแบบใจเย็นๆ อย่าพึ่งโมโหไรเตอร์นะจ๊ะ 55+

มีรีดเดอร์หลายคนที่เข้ามาทวง
จะบอกว่าดีใจที่มีคนสนใจและติดตามอยู่เสมอ
เป็นเหตุให้ไรเตอร์เกรงใจรีดเดอร์ขึ้นมาแบบฉลับพลัน เลยมาต่อให้ครบ 100% 

ยังไงก็เม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะ
ปิดฉากสองเรื่องนี้เมื่อไหร่ อย่าพึ่งหนีหายไปไหนหล่ะ
เพราะไรเตอร์จะคลอดเรื่องที่ 3  
คิดๆไว้บ้างแล้ว ว่ามันจะคล้ายๆหนังชีวิต รับรองว่าน้ำตานอง อาบสองแก้ม!!!


แน่นอน!!!