ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

    ลำดับตอนที่ #38 : พยาบาลสาว!!

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.19K
      10
      15 มี.ค. 54











    ''อูยองออกมาจากห้องน้ำได้แล้ว!!  ไม่งั้นพี่จะนอนแล้วนะ'' 

    นิชคุณตะโกนเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

    คนน้องอ้างว่าตัวเองท้องเสียจากอาหารมื้อเย็น ทั้งที่จริงแล้ว ตัวเองไม่กล้าทำอะไรบางอย่างตังหาก

    แถมคนพี่ก็ดูเหมือนจะไม่ยอมนอนง่ายๆ  ก็ใครใช้ให้แกไปสัญญากับผู้ชายคนนี้ล่ะ

    ''อูยอง...ออกมา!!''  

    นิชคุณตะโกนเหมือนเด็กโดนขัดใจ



    แกร๊ก ก ก

    ในที่สุดคนน้องก็ยอมแพ้ อูยองเดินหน้าซีดออกมา นั้นยิ่งทำให้คนพี่นึกว่าคนน้องปวดท้องจนหน้าซีด แต่ที่จริงแล้วคนน้องมันกลัวอะไรบางอย่างตังหาก

    ''ท้องเสียหนักขนาดนั้นเลยหรอ?''

    นิชคุณว่าพรางเดินเข้ามาประคอง โอกาสมาแล้วอูยอง ตามพี่มันไปแล้วกันตัวเองจะได้รอดตัว 

    ''อื้ม! ก็นายนั้นแหละ ให้ฉันกิน ข้าวแข็งๆ ไข่ไหม้ๆ หมูเกรียมๆ  ไม่แปลกที่ฉันจะเป็นหนักขนาดนี้!!''  

    อูยองทำสำออยตามเรื่องไป  แต่ดูเหมือนคนพี่จะยังไม่ลืมสัญญา

    ''แต่ถึงยังไง วันนี้นายก็ต้องทำ สัญญาแล้วนิ ผิดสัญญาล่ะน่าดู!! ''

     นิชคุณว่าและท่าทีคนน้องก็เปลี่ยนไปทันที อูยองสะบัดมือออกจากคนพี่ก่อนจะยืนด้วยตัวเองและตอบกลับเหมือนคนไม่ปวดท้องเลยสักนิด 

    ''ได้ไง!  ก็วันนี้นายทำฉันปวดท้อง ถือว่าหายกันสิ นายจะให้ฉันเสียทั้งขึ้นทั้งล่องเลยหรือไง?'' 

    อูยองจ้องตาคนพี่ แต่คนพี่กลับขมวดคิ้วจ้องกลับ 

    ''นี้นายไม่ได้ปวดท้องใช่ไหมเนี่ย? ทำไมถึงยืนเถียงพี่ฉอดๆๆแบบนี้!!'' 

    นิชคุณยกมือชี้หน้าคนน้อง 

    ''เล่นละครเก่งจริงนะเรา!!''  

    ปากยกยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ แล้วรวบตัวคนน้องไว้ อูยองทำหน้าเฉไฉก่อนจะเดินหนี

    แต่ไม่ทันแล้วแหละ ห้องก็มีอยู่แค่นี้ ทำไมคนพี่ที่ตัวโตกว่าจะวิ่งตามไม่ทัน 

    ''มานี้เลย! ไหนล่ะสัญญา''

    นิชคุณเหวี่ยงอูยองขึ้นเตียง ก็จะขึ้นค่อมแล้วทวนถาม 

    ''สัญญาอะไร? ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ถอยไปเลย...จะนอนแล้ว!!!''

    อูยองดันอกคนพี่ออกห่าง

    แต่ก็นั้นแหละ... นิชคุณไม่ยอม เขาพลิกตัวกลับไปนอนบนเตียง ให้อูยองนอนบนตัวเขาแทน  สายตาในตอนนี้ดูก็รู้ว่าคนพี่เจ้าเล่ห์แค่ไหน  นิชคุณยื่นหน้าเข้าหาอูยอง แต่คนน้องกลับพูดทำลายบรรยากาศ 

    ''แล้วเรื่องหย่า...จะว่าไง?''

    ''โฮ...ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่อีกหรอ เลิกคิดได้แล้ว เพราะยังไงก็ไม่หย่าให้หรอก''

    นิชคุณทิ้งหัวลงบนหมอนอีกครั้ง  เขาหันหน้าออกไปทางอีก คุยเรื่องนี้ที่ไร ยอมรับว่าไม่อยากมองหน้าอูยองเลยจริงๆ

    เขากลัวว่าจะเห็นสายตาที่เจ็บปวดส่งผ่านมา 

    ''ยังไงก็ไม่หย่.....'' 

    นิชคุณหันหน้ากลับมามองอูยองและยืนยันคำพูดนั้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนเสียงช่วงหลังจะหายไป อูยองก้มลงประกบปากปิดท้ายคำพูดคนพี่ และนิชคุณเองก็ตอบสนองจูบนั้นเช่นกัน  จูบที่เนินนานเกือบทำให้นิชคุณวางใจอูยอง ...แต่ก็ไม่!

    เมื่ออูยองพยายามจะซุกไซ้ซอกคอของเขา แต่ท่าทางที่เก้ๆกังๆแบบนั้นมันช่างน่าขำ นิชคุณปล่อยเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะพลิกตัวกลับไปขึ้นค่อมอูยอง

    ''พี่บอกแล้วว่านายทำไม่ได้!!''

    นิชคุณมองหน้าคนน้องที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าเขา

    ''ผมไม่เคยทำนี้น่าาา  ใครจะไปรู้เล่า...ว่ามันยาก'' 

    นั้นยิ่งเรียกเสียงขำของคนพี่ให้ฮาหนักกว่าเดิม

    ''เด็กน้อย!!!''

    ''ชิร์!  ใครว่าผมเป็นเด็ก ผะ...''

    ไม่ทันแล้วด้งเอ๋ย...  ยังไม่ทันจะถึง 1 นาที แกก็โดนทวนสิทธิ์สะแล้ว  นิชคุณดึงตัวอุยองเข้าหาก่อนจะกดจูบอย่างหนักหน่วงจนจิตคนน้องเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

    รสจูบที่มีแต่ความจริงใจ ยินยอมทั้งสองฝ่าย มันช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้  เวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร พอที่จะทำอูยองกึ่งหลับกึ่งตื่น พอที่จะทำให้อูยองได้ยินเสียงหอบของคนพี่  

    ทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดก็เผลอหลับไป

    อ้อมกอดที่เคยเข้าใจผิดกันมาหลายต่อหลายครั้ง มันเพียงพอหรือยังกับการที่คนทั้งคู่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กๆได้แล้ว

    พอแล้วหรือยังกับ....วิธีประชดของอูยองที่ทำตัวเองเจ็บตัวทุกครั้ง

    พอแล้วหรือยังกับ....การที่คนพี่จะเลิกคิดเล็กคิดน้อยสักที

    เชื่อใจกันสักทีเถอะ!!
    ในเมื่อก็รักกันแล้ว
    ในเมื่ออีกฝ่ายก็ขาดอีกฝ่ายไม่ได้ 

     

     


    --------------------------------------------------------------------------



    ''ชานซองงงงงงง   ฮวาง ชานซองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  เมื่อไหร่จะเลิกนอนตื่นสายสักทีเนี่ย วันนี้เราต้องไปเยี่ยมพี่แทคยอนนะ  นิ! ไอ้บ้าชาน ถ้านายไม่ตื่นเดี๋ยวนี้ล่ะก็...ฉันจะฆ่านาย!!'' 

    จุนโฮขึ้นมาบนห้องของชานซอง ก่อนจะออกแรงตะเบ็งเสียงจนสุดหลอด ไม่มีทีท่าว่าคนที่นอนอยู่จะขยับตัวเลยสักนิด สงสัยต้องใช้ไม้ตาย

    จุนโฮเดินมาที่ข้างเตียงก่อนจะทำเหมือนทุกครั้ง มือขวาจับขอบกางเกงแล้วดึงให้สุดแรง เดี๋ยวมันก็รู้สึกตัวแล้วตื่นเอง แต่ครั้งนี้เหมือนมันจะไม่เป็นแบบนั้นนะ

    เพราะอิชานดึงมือจุนโฮที่จับขอบกางเกงลงไปกองอยู่บนตัวมันแล้ว 

    ''เฮ้ย!! ไอ้บ้าชาน แกเล่นอะไรเนี่ย  รีบๆลุกมาเลย ถ้าสายฉันจะบอกแม่ว่าเพราะแก'' 

    จุนโฮดันตัวออกแต่ชานซองก็ยังไม่ยอมปล่อย

    ''เฮ้ย!! ปล่อยฉันสักที ฉันไม่ใช่หมอนข้างแกนะ ไอ้บ้าชานนนน ปล่อยยยยย!!! ''

    '' เหอะน่าาา!! แปปเดียว อยู่อย่างนี้แค่แปปเดียว ''

    ''นายไม่ได้หลับจริงๆด้วย!'' 

    ''เมื่อคืนฉันได้ยินแม่คุยเรื่องงานแต่พี่แทคกับพี่เจย์... '' 

    จุนโฮทำหน้าสงสัยก่อนจะพยักหน้ารับ

    ''อื้ม!!'' 

    ''ฉันแอบเสียดายที่ไม่ใช่เรา!'' 

    นั้นทำให้จุนโฮแอบยิ้มนิดๆ

    ''จะรีบร้องไปทำไม เรายังเด็กอยู่เลย ปล่อยให้พี่เขาแต่งกันไปก่อนนะถูกแล้ว!!''

    ''โฮ! นายรักฉันใช่ไหม?''

    อยู่ๆชานซองก็ถามถึง  ทำเอาจุนโฮหน้าแดงเลยทีเดียว

    ''กะ...ก็...อื้ม!'' 

    ''แค่บอกว่ารักหรือไม่รัก?'' 

    ''อื้ม..ก็รัก''

    ''แต่ทำไมนายถึงไม่รู้สึกเหมือนกันฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันอยากแต่งงานกับนายเร็วๆ ฉันไม่คิดถึงเรื่องเรียนเลยด้วยซ้ำ ฉันคิดแต่เรื่องนาย!!''

    สิ้นเสียงชานซองจุนโฮก็พูดต่อทันที  

    ''เราต้องนึกถึงอนาคตบ้างนะชาน!!  อยากให้เราเป็นเหมือนพี่อูยองกับพี่คุณหรอ ทะเลาะกันบ่อยๆแบบนั้นนะหรอ ฉันแค่คิดว่าเราควรจะวางแผนให้ดี ก่อนที่เราทั้งคู่จะเป็นสามีภรรยากัน... ก็แค่นั้นเอง!''  

    ชานซองคลายกอดจุนโฮก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

    ''จริงนะ...งั้นฉันไปอาบน้ำก่อน แล้วจะตามลงไป'' 

    ชานซองฉีกยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ ก่อนจะหายเข้าห้องน้ำไป 

    ''เห็นคนนั้นคนนี้เขาแต่งงาน ตัวเองก็เลยอยากจะแต่งบ้าง แค่ฉันมาหานายทุกวันหลังอาหาร 3 มื้อ ยังไม่พอใจอีกหรือไง?''

    จุนโฮยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง

     

     


    ---------------------------------------------------------------------------------


    ''เฮ้ย...งามไส้  อูยองๆตื่นเร็ว แม่โทรมาตามแล้ว!!'' 

    นิชคุณตกใจตื่นทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

    ''คุณภรรยาที่น่ารัก โปรดฟังสามีสักนิด ลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย!!!''

    นิชคุณออกแรงดึงตัวอูยองลุกขึ้นนั่ง แต่คนน้องก็ปล่อยตัวล้มลงนอนบนหมอนอีกครั้ง

    ''ไม่ลุกใช่ไหม?'' 

    นิชคุณก้มลงข้างหูก่อนจะขบเม้มที่หูจนคนน้องทำตาโต

    ''ตื่นได้แล้ว...ที่รัก!!'' 

    '' เฮ้ย... ปลุกดีๆก็ได้ ทำไมต้องมานัวเนียข้างหูด้วยเนี่ย ไอ้พี่บ้า!!!'' 

    อุยองหน้าแดงลุกขึ้นคว้าผ้าเตรียมเข้าห้องน้ำ แต่คำพูดของคนพี่ก็สามารถหยุดฝีเท้าคนน้องได้อีกครั้ง

    ''ปลุกดีๆตื่นที่ไหน ...ครั้งหน้าถ้าปลุกยากแบบนี้  พี่ทำมากกว่านี้อีก!''

    นิชคุณทำหน้าทะเล้นใส่ และคนน้องก็โต้กลับทันที

    ''แล้วเมื่อคืนพี่ไม่ฟังผมบ้างล่ะ ผมบอกว่าผมเหนื่อยพี่ก็ยังจะทำ แล้วพอผมตื่นสายก็มาว่าผมอีก พี่ทำทั้งนั้นนะ และไหงยกความผิดมาให้ผมหมด!! ''

    อูยองร่ายยาวตามแนวภรรยาขี้บ่น กลายเป็นว่าคนตื่นสายไม่ผิดแล้วสะงั้น คนที่พึ่งดุไปหยกๆกลับเดินมาง้อคนที่โดนดุสะเอง

    ''ขอโทษ...ก็ลืมไปว่าเมื่อคืนหนักไปหน่อ...''

    ''ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่อยากฟังงงงงงงง!!!'' 

    อูยองปิดปากคนพี่แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที


    ไม่นานทั้งคู่ก็ออกเดินทาง

    วันนี้พวกแม่ๆจะพากันไปเยี่ยมแทตยอนที่โรงพยาบาล หลังปล่อยให้วัยรุ่นดูแลกันเองมาร่วมอาทิตย์ นับว่าวันนี้เป็นวันรวมญาติครั้งใหญ่

     



    ------------------------------------------------------------------------------------ 



    ''กินเข้าไปเยอะๆ ของที่คุณพยาบาลเตรียมให้...กินๆเข้าไปให้หมดเลย''

    เจบอมวางผลไม้ ขนมขบเคี้ยวที่มีเป็นสิบๆซองลงบนโต๊ะเลื่อน

    ถ้าเป็นอาหารเช้า กลางวัน เย็น จะไม่ว่าสักคำ เพราะมันเป็นอาหารที่ทางโรงพยาบาลต้องจัดเตรียมให้อยู่แล้ว

    แต่นี้มีอย่างอื่นด้วย เอามาให้ยิ้มน้องยิ้มใหญ่ ไม่เห็นหัวเขาด้วยซ้ำ ขนาดเขานั่งอยู่ยังไม่คิดจะชวนกิน ชิร์!!! โกยมาให้แทคยอนสะหมด  

    ''ยังไม่ทันจะแต่ง เตรียมหึงฉันแล้วหรอ?''  

    ''หึงบ้าอะไร? ฉันจะไปหึงนายทำไม? ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องทำแบบนั้นนิ'' 

    เจบอมทำหน้าเฉไฉมองไปทางอื่น

    ''โธ่!! เรื่องแค่นี้เอง ฉันไม่ได้อยากได้สักหน่อย นายก็เห็น''

    แทคยอนดันโต๊ะเลื่อนออกห่าง

    ''ใช่!! ฉันเห็น...ฉันเห็นนายยิ้มให้เขา แล้วก็จับมือขอบคุณเขาด้วย!!''  

    แทคยอนที่หันมายิ้มเพราะคิดว่าเจบอมเข้าใจ แต่ประโยคสุดท้ายก็ทำให้แทคยอนหน้าซีดไปตามระเบียบ

    ''หึ!! ฉันล่ะเชื่อนายเลย  เสือผู้หญิงก็คือเสือผู้หญิง นายนี้มัน... ''

    เจบอมว่าพรางยกมือจะทุบแขน 
    ตะ...แต่นั้นแขนขวา 

    ''เฮ้ยๆๆ...เจย์ใจเย็น แขนฉันหักอยู่นะ!''

    เจบอมกำมือแน่นก่อนจะลดมือลงข้างตัวตามปกติ

    ''เอาไปทิ้งให้หมดเลยไป เทลงถังขยะให้หมดเลย แล้วถ้าเขาเข้ามา ฉันจะบอกเขาด้วยว่านายเป็นแฟนฉัน!!''

    แทคยอนชี้ไปที่ขนม ก่อนจะหันไปชี้ที่ถังขยะอีกที 

    เจบอมเอาจริง เขาเดินเอาขนมทั้งหมดไปใส่ในถังขยะ มันเยอะจนพูนออกมานอกถัง เขากลับมานั่งที่ก่อนจะหันหลังให้แทคยอน 

    ''ไม่เอาหน่าาา! อย่าเป็นแบบนี้สิเจย์ มีอะไรก็คุยกันให้มันจบๆไป ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะไม่เข้าใจนาย แล้วนายก็จะไม่เข้าใจฉันนะ''

    แทคยอนเอื้อมมือซ้ายจับบ่าเจบอม

    และลมพายุก็พัดอีกครั้ง เจบอมหันกลับมาใส่สะหมดเปลือก จนแทคยอนยิ้มออกมา

    ''ฉันหึงนาย!! ในเมื่อนายจะแต่งกันฉัน แล้วทำไมจะต้องทำเป็นยักคิ้วหลิ่วตาให้พยาบาลพวกนั้นด้วย  ทั้งๆที่ฉันยังนั่งอยู่ในห้อง  ฉันจะไม่โวยวายแบบนี้ ถ้านายไม่ทำมันต่อหน้าฉัน!!''

    บอกสะหมด ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้เมื่อครู่

    ''ฉันรู้ๆ ฉันรู้แล้ว!!!'' 

    แทคยอนจับมือเจบอม เขาบีบมือเจบอมเบาๆ เจบอมหันมามองหน้า
    รู้สึกใจหายนิดๆที่เห็นเจบอมน้ำตาคลอเพราะเขาเป็นต้นเหตุ

     

    แกร๊ก ก ก

     

    แทคยอนจับมือเจบอมไว้อย่างนั้น ก่อนจะออกปากเรียก

    ''พวกแม่ๆมากันแล้วหรอครับ?'' 

    ไม่มีเสียงดังโวยวายเพราะคนเยอะ มีแต่เสียงที่เจบอมหันกลับไปมอง

    ''พอดีว่าลงไปกินข้าวข้างล่างมานะคะ แล้วเห็นว่าแทคน่าจะกินได้ก็เลยซื้อมาฝาก''

    พยาบาลสาวเดินเข้ามาในห้อง เขาเรียกชื่อแทคยอนอย่างสนิทสนม  เจบอมทำท่าจะลุกหนีแต่แทคยอนก็ดึงเอาไว้  เขาพูดกับพยาบาลสาว น้ำเสียงและสายตาที่เปลี่ยนแปลงไปทำให้เจบอมพอใจไม่น้อย

    ''ขอบคุณนะครับ! ที่นึกถึงผม แต่ต่อจากนี้ไม่ต้องซื้อมาให้แล้วนะครับ ผมไม่กินของที่คนแปลกหน้าซื้อมาให้หรอกครับ แล้วอีกอย่างแฟนผมเขาก็หึงผมด้วย  หวังว่าคุณคงเข้าใจนะครับ!!''

    ถ้อยคำที่ดูผู้ดีเสียเหลือเกิน
    แต่กลับทำให้คนฟังหน้าเจื่อนจนทำตัวไม่ถูก

    ''อ่อ..คะ  งั้นดิฉันเอากลับไปนะคะ ขอโทษนะค่ะถ้าทำให้คุณเจบอมเข้าใจผิด''

    พยาบาลสาวหันมามองหน้าเจบอม
    แต่ดูเหมือนคำขอโทษจะไม่ได้มาจากใจจริงสักเท่าไหร่

    ''อ่อ...แล้วก็เอาในถังขยะไปด้วยครับ!!'' 

    แทคยอนชี้ไปที่ถังขยะ ถุงขนมที่ล้นออกมานอกถัง ยิ่งทำให้พยาบาลสาวหน้าชามาขึ้นไปอีก เธอรีบเก็บลกๆก่อนจะยิ้มจิกๆให้เจบอมแล้วเดินออกไป 

    ''จะไม่ชมหน่อยหรอ ว่าฉันทำได้ดีนะ!!'' 

    แทคยอนเอามือข้างซ้ายสะกิดไหล่เจบอมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว

    ''อื้ม! ก็ดี '' 

    หันหน้ากลับมาตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
    ทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกดีอะไรที่แทคยอนทำแบบนี้

    แต่ที่จริงแล้ว...อยากจะหัวเราะออกมาดังๆเลยด้วยซ้ำ

     

     

    แกร๊ก ก ก

     

    ''อ้าว!! พวกแม่ๆยังไม่มาอีกหรอ นึกว่าเราสายสะอีก!!'' 

    นิชคุณเดินเข้ามาพร้อมๆกันอูยอง แทคยอนที่หันไปมอง ยิ้มให้นิชคุณนิดๆก่อนจะเบะปากให้

    ''แล้วนั้นเป็นอะไรนะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น?''

    แทคยอนเอ่ยถามอูยองที่ยืนก้มหน้าก้มตา

    ''ขี้เกียจตื่น!''  

    นิชคุณตอบแทนคนน้อง และอูยองก็พยักหน้ารับ 

    ''เดี๋ยวฉันพาอูยองไปนอนรอพวกแม่ๆในห้องนั่งเล่นดีกว่า''

    ''เออว่ะ...ดูจากหน้าเหมือนคนยังไม่ตื่น''

    แทคยอนเออ..ออ..เห็นด้วย ก่อนที่นิชคุณกับอูยองจะหายเข้าห้องนั่งเล่นไป 

    ''ดีสะอีก...เราจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง''

    แทคยอนหันมายักคิ้วให้เจบอม ก่อนที่คนตัวเล็กจะลุกขึ้นตีท้องคนป่วย

    '' ชิร์! คิดอกุศลตลอด ''

       

     


    ''นอนไปก่อนก็ได้ พวกแม่ๆมาแล้วพี่จะปลุก''

    นิชคุณพาอูยองมานั่งที่โซฟา

    ''เปิดทีวีไหม...?''

    นิชคุณหันมาถาม อูยองเองก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่พอคนพี่จะลุกไปเปิด มือทั้งสองข้างกลับคว้าแขนคนพี่เอาไว้

    อูยองดึงให้นิชคุณนั่งลงก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนบนตัก ตาทั้งสองข้างหลับลงทันที 

    ''อยากให้พี่เป็นหมอนก็ไม่บอก ดึงสะพี่ตกใจหมด!!''

    นิชคุณลูบหัวคนน้องไปมา
    และใช่...ฉากหวานๆในละครใช้กับคู่นี้ได้ทุกครั้งที่มีโอกาส

    นิชคุณก้มลงจูบปากคนน้องทั้งๆที่อูยองกำลังหลับอยู่เขาก็ยังไม่เว้น
    แต่มันฮาตรงที่...คนที่นอนหลับจูบกลับนี้สิ เสียงจ๊อบแจ็บดังพอสมควร ดังพอที่จะทำแทคยอนรู้ว่าข้างในห้องนั่งเล่นเกิดอะไรขึ้น!? 

    ''เดี๋ยวฉันเอาน้ำผลไม้ไปให้สองคนนั้นก่อนน่ะ!''

    เจบอมยกถาดเดินตรงไป แต่แทคยอนก็หยุดไว้เสียก่อน

    ''มะ...ไม่ต้องๆ!! สองคนนั้นมันกำลัง..เอิ่ม...เออนั้นแหละ มันกำลังกินกันอยู่!!

    แทคยอนที่เข้าใจว่านิชคุณกำลังกินอูยองอยู่...ต่างกับเจบอมที่เข้าใจความหมายที่แทคยอนบอกว่าทั้งสองคนนั้นคงกำลังกินน้ำผมไม้อยู่ 

    ''อ้าว!! ในนั้นมีตู้เย็นด้วยหรอ? สองคนนั้นเอาจากไหนมากิน?''

    เจบอมทำซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราว 

    ''เหอะน่าาา!!  สองแก้วนั้นนะ ของฉันกับของนาย เอามานี้ๆ!!''

    แทคยอนกวักมือให้เจบอมถือกลับมา เจบอมเองก็งงๆ...แต่ก็ยอมทำตาม

     




    ''อือออ...อื้ม..พอแล้ว!!!''

    อูยองผลักปากออก

    ''ทำไมล่ะ? ''

    นิชคุณก้มหน้าถามคนน้องที่เงยหน้ามองเขา

    ''นี้มันโรงพยาบาลนะ...แค่นี้ก็พอแล้ว!!''

    อูยองตะแคงข้างก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง นิชคุณจำต้องยอมทำตาม

    เข้าวางมือข้างซ้ายลงบนหัวคนน้อง ก่อนจะเอาหลังพิงโซฟาแล้วหลับตาลง

    อูยองดึงมือข้างซ้ายที่คนพี่วางลงบนหัวตัวเองมาจับไว้ ก่อนจะหลับตาลง  ทั้งคู่เผลอหลับไป เพราะความเหนื่อยล้าจากเมื่อคืนงั้นหรอ?...ถึงทำให้ทั้งคู่หมดสภาพขนาดนี้ 

      

     





















    ''ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง...ที่คนไม่มีความรักไม่รู้จัก!!!''



    **********************************************************


    หายไปหลายวันมากๆ   ไม่รู้ว่ารีดเดอร์จะยังติดตามอยู่หรือป่าว???  
    เอาเป็นว่าขอโทษขอโพยแล้วกันนะ   

    คู่ชานโฮจะเริ่มมีบทบาทมากขึ้นเรื่อยๆ
    แล้วคราวนี้ไรเตอร์ก็จะบ้ามันทั้งสามคู่ 555  
    อะ...ลืมบอกไป จุนซูไม่ได้หายไปไหน
    เดี๋ยวพี่แกก็จะโผล่มาล่ะ... อีกสักพัก!!!
    ลุ้นกันเอาเองว่าพี่แกเป็นคนดีแล้วหรือยัง???  

    ยังไงก็เม้นๆให้ไรเตอร์ด้วยน่ะจร่ะ
    ใครไปคอนมาบ้างหนอ???? ........ไรเตอร์อิจฉาจริงๆ  

    ไม่เป็นไรรองานหน้า เห็นพี่คุณบอกว่าคอน 2PM อีกไม่นาน!!!


    ได้ข่าวมาว่า ผู้ชายของเรา รวมตังกันเช่าบ้านแถวๆบริษัท อยู่ด้วยกันแหละ
    มีห้องเป็นของตัวเองกันทุกคนเลยยยยย  ดีใจมากกกกกก
    ประมาณว่าหาเงินได้เยอะเกิน...เยอะเกินจนใช้เองไม่หมด 555 



     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×