คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : หึง 3
ผลึก!
แรงเหวี่ยงที่ทำให้คนน้องกระเด็นไปโดนกับขอบโต๊ะอาหาร ยิ่งเพิ่มความมั่นใจให้อูยองเจียมตัว ว่ายังไงสะวันนี้เขาก็ต้องยอมทนเจ็บด้วยความไม่เต็มใจอีกครั้ง
''ฉันอยากฟังคำตอบของนาย มันอาจจะทำให้ฉันลดโทษได้บ้าง อ๊ะๆ..ตอบดีๆหล่ะ เพราะมันขึ้นอยู่กับนาย ยิ่งทำให้ฉันโมโหเท่าไหร่ นายก็น่าจะรู้น่ะ...ว่าหลังจากนั้นนายจะลุกไม่ขึ้น''
นิชคุณ..นายลืมไปแล้วหรือไงว่าคนตรงหน้าเจ็บเพราะแกจำเขาไม่ได้มาแล้วครั้งนึง
แล้วมันก็ไม่ใช่เวลาสั้นๆ ที่จะทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วครั้งนี้แกยังจะทำร้ายเขาอีกหรอ
ทำร้ายทั้งๆที่รู้เหตุผลแต่แค่ไม่อยากฟัง
ไว้ จาง อูยองคนนี้หมดความอดทนเมื่อไหร่?
จะกลายเป็นนายน่ะ...ที่เรียกร้องกลับคืน!!
''ผมบอกพี่คุณไปแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร? ทำไมไม่ยอมฟังเหตุผลของผมบ้าง ทำไมพี่ถึงชอบคิดอะไรที่มันไร้สาระแบบนี้ห่ะ!!!''
อูยองตะโกนใส่หน้า
และใช่...แกเตรียมตัวตายเลยดีกว่า จาง อูยอง
''นายเห็นว่าความรักของฉันเป็นเรื่องไร้สาระงั้นหรอ เห็นว่าการที่ฉันหึงนายเป็นฟืนเป็นไฟนี้คือเรื่องไร้สาระงั้นหรอ? แล้วถ้าเป็นแบบนั้น...ถ้าฉันต้องฟังแค่เหตุผลของนาย แล้วจะมีทะเบียนสมรสไว้เพื่ออะไร จะมีพันธะต่อกันเพื่ออะไร?''
''ความรักของเรา พี่เห็นว่ามันเป็นแค่พันธะหรอ? พี่เห็นว่ามันเป็นสิทธิ์ของพี่...เห็นว่ากระดาษใบนั้นสำคัญกับพี่ เพราะว่าพี่จะหาข้ออ้างจากมันผูกมัดผม ''
''ใช่!! ฉลาดนิ''
นิชคุณกระตุกยิ้ม
ในเมื่ออธิบายให้คนน้องเข้าใจถึงความรักที่ตัวเองมีให้ไม่ได้
ก็ปล่อยให้มันผ่านไปแล้วกัน ปล่อยให้อูยองคิดว่าเขาเลวนั้นแหละ
''แต่ความรักของผมต่างจากพี่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หัวใจของผมละทิ้งความเย็นชากับคนตรงหน้า ตั้งแต่ผมแต่งงานกับพี่ มีแค่เราในทุกๆวัน ผมก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่ารักคืออะไร ผมถามตัวเองวันละหลายหนว่า...ทั้งๆที่ผมปฏิเสธงานแต่งนี้ แต่ทำไมผมกลับอย่างถูกพี่ขังไว้อย่างนี้ตลอดไป ทำไมผมถึงยอมอ่อนข้อให้พี่ทุกครั้งที่พี่ข่มขู่ผม และเมื่อผมรู้คำตอบนั้น เมื่อเราสองคนมีความสุขดี ความทรงจำก็พรากเราให้ห่างออกไป ผมทรมานกับมันมาก เพราะว่าผมรักพี่มาก ผมอยากจะตายแต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะผมรักพี่อีกนั้นแหละ แล้วพอถึงตอนนี้ผมก็บอกกับตัวเองว่าผมเห็นพี่สำคัญที่สุด ไม่ใช่เศษกระดาษใบนั้น แต่เป็นพี่ ผมเปลี่ยนตัวเองมาตลอด เพื่อให้ผมเข้ากับพี่ให้ได้ทุกอย่าง แต่พี่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำมันเพื่อผม ''
อูยองปาดน้ำตาตัวเอง
เสียงที่กระทบโสทประสาททำให้อูยองร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
''เพ้อเจ้อ!! หึ! นายคิดว่าฉันจะเชื่อนิทานหลอกเด็กของนายหรอ? ความรักของนายดูมีค่าขนาดนั้นเชียว ไม่เห็นว่านายจะทำมันให้ฉันเห็นบ้างเลย ถ้ารักฉันมากขนาดนั้น นายก็ไม่น่าจะเอาหน้าด้านๆของนายไปซบอกมัน''
นิชคุณสะแหยยิ้มใส่คนน้องก่อนจะดึงอูยองให้ลุกขึ้นยืน อูยองสะบัดข้อมือออกจากคนพี่ เขาค่อยๆก้าวขึ้นบันไดและหายเข้าไปในห้อง คนพี่ที่มองตามก่อนจะเดินตามขึ้นไป
ประตูถูกเปิดออกและสีหน้าคนพี่ก็เปลี่ยนไป
อูยองถอดเสื้อนอนบนเตียงนุ่ม เขาลืมตาขึ้นมามองคนพี่ที่ยืนจ้องหน้า ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงข้างแก้มอีกครั้ง
'' ฮึก...ผม..พร้อมแล้ว!!!''
พูดเหมือนเด็กจะเริ่มวิ่งแข่ง
สีหน้าคนพี่ที่งุนงงกับภาพตรงหน้า ทำให้เขาไม่มั่นใจที่จะทำ
แต่เพราะหน้าของแทคยอนที่กำลังยืนยิ้มเยาะเขา ผลุดขึ้นได้จังหวะพอดิบพอดี
ทำให้อารมณ์โกรธก่อตัวมากกว่าเดิม
นิชคุณปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปหาอูยองช้าๆ
อูยองหลับตาไม่มองหน้าเหมือนทุกครั้ง
เพราะครั้งนี้เขากำลังบังคับให้อูยองทำมันอย่างน่าอาย
ริมฝีปากโน้มลงตามตัว นิชคุณขึ้นค่อมอูยองก่อนที่ริมฝีปากจะประกบกัน
จูบที่ดูจะเร้าอารมณ์คนพี่ได้ดี
ต่างจากคนน้องที่นอนไม่ไหวติง เหมือนท่อนไม้ที่ไม่มีความรู้สึก
ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป
ความหอมหวานในโพรงปากถูกเปิดออกให้ลิ้มลองเหมือนทุกครั้ง
แปลกไปก็ตรงลิ้นร้อนของอีกฝ่ายไม่สะบัดเข้าหาเหมือนเคย
นิชคุณยังไม่ละความพยายาม
ในเมื่ออูยองตั้งใจทำให้ตัวเองไร้ความรู้สึกต่อสิ่งเหล่านี้
เขาก็อยากจะรู้นักว่าความด้านชาของอูยองจะทนการปลุกเร้าของเขาได้นานสักแค่ไหน???
นิชคุณซุกไซ้ซอกคอขาว ออกแรงกัดจนเป็นรอยฟันรอบต้นคอ ก่อนจะดูดดุนให้อูยองรู้สึกสั่นสะท้านเหมือนที่เคยเป็น
แต่คนน้องก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะตอบสนอง
ยังคงนอนนิ่งหลับหูหลับตา ยังคงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ
และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่....ที่ผมแพ้น้ำตานี้!!!
นิชคุณทำเสียงจิจ๊ะในลำคอก่อนจะผลักหน้าออกจากอูยอง
''ช่วยมีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหม? อย่าให้ฉันต้องบังคับนายน่ะ จาง อูยอง!!''
แล้วสิ่งที่แกทำอยู่ ยังไม่เรียกว่าบังคับอีกอย่างงั้นหรอ?
นิชคุณก้มลงประกบปากอีกครั้ง แต่อุยองก็ยังคงนิ่งเฉยจนคนพี่นึกรำคาญ
''ฮึก..ฮืออ...ฮึกก''
''โธ่โว๊ย!! ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับฉัน ก็รู้ว่าฉันหวงแล้วทำไมนายยังทำ''
นิชคุณผลักออกจากอูยองอีกครั้ง
เขานั่งลงข้างตัวอูยอง
พ้นถ้อยคำใส่หน้าคนน้องทีนอนอยู่
''ฮึก...ฮืออ.....''
อูยองยกมือปิดปากกลั้นเสียงร้องของตัวเอง
''ลำบากมากหรออูยอง? อยู่กับมัน... นายสบายใจกว่าอยู่กับพี่ใช่ไหม?''
นิชคุณเองก็ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเหมือนกัน
''แค่ทำมันเพื่อพี่ไม่ได้หรอ? ไม่แตะต้องตัวมันนายทรมานมากเลยหรือไง?''
สิ้นเสียงคนพี่ อูยองก็ลุกขึ้นนั่ง เขาสะกดกลั้นตัวเองให้หยุดเสียงสะอื้นน่าอายนี้สะ แต่ก็ทำไม่ได้
''เราหย่ากัน...ดีกว่าไหม?''
ถ้อยคำที่ถูกส่งผ่านปลายปาก ทำให้นิชคุณถึงกับสะอึกน้ำลายตัวเอง
วันนี้มาถึงแล้วจริงๆน่ะหรอ
เขาเคยคิดว่างานแต่งของเขาทั้งสองคน ไม่ได้มาจากความรัก
และใช่...เขาคิดเอาไว้แน่นอนว่าเขาจะขอหย่า
แต่พอเอาเข้าจริงเขากลับรัก จาง อูยอง ตั้งแต่แรกเห็น
จนลืมไปแล้วว่ามีกระดาษใบนั้น
หน้าคนพี่ชาไปหมด เขาอ้าปากอ้ำอึ้ง แต่เสียงที่ขอค้านกลับไม่เปล่งออกมาตามใจคิด
''พี่ไม่ฟังเหตุผลผมเลยสักนิด ขืนเรายังยื้อกันไว้แบบนี้ เราก็จะยิ่งเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ จะดีกว่าไหมถ้าเราจบมันซะ''
อูยองปาดน้ำตาก่อนจะหันไปมองหน้าคนพี่
สีหน้าที่อึ้ง นั่งฟังเหมือนคนไม่อยากรับรู้ ดูก็รู้ว่าไม่อยากหย่า
''ผมทนมามากพอแล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ระหว่างเราก็เป็นได้แค่คู่รักจอมปลอม ที่ถูกจับแต่ง ไม่มีความรักเกิดขึ้น ถึงผมจะยอมรับว่าผมรักพี่มากแค่ไหนก็ตาม แต่พี่คงไม่อยากรับรู้ถึงมันหรอ เพราะผมไม่ใช่คนที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่''
อูยองโอบกอดคนพี่จากด้านข้าง เขาจะซบอกนี้ไม่ได้อีกแล้ว ตราบใดที่นิชคุณยังเป็นแบบนี้ เรื่องระหว่างเราจะเป็นไปไม่ได้อีก
''ผมเข้าใจพี่น่ะครับ!! และผมก็เจ็บที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เมื่อวันนึงผมเจ็บจนเกินจะทน นี้ก็เป็นทางเลือกสุดท้ายที่ผมจะทำ พี่ลองเก็บไปคิดว่าผมเจ็บเพราะพี่มามากมายแค่ไหน เก็บกลับไปตัดสินใจน่ะครับ ถ้าพี่พร้อมที่จะหย่าก็โทรหาผม''
อูยองเอาหน้าถูกับอกแกร่งเพื่อเช็ดน้ำตา ก่อนจะยิ้มให้คนพี่บางๆแล้วเดินออกไป
ถึงตอนนี้คนพี่ก็ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง
ที่เขาหวงเมียตัวเองผิดด้วยหรอ
ความรักที่เขามีให้ อูยองไม่เคยเห็นมันเลยหรือยังไง
ถึงคิดว่าตัวเองไม่สำคัญสำหรับเขา
''นายใช้อะไรมอง จาง อูยอง ว่าฉันไม่ได้รักนาย ใช้อะไรมองผู้ชายคนนี้ ในความหึงหวงนั้น นายไม่เห็นบ้างเลยหรือไง ว่ามันมีความรักที่ยิ่งใหญ่ของฉันซ่อนอยู่ ถ้าจะให้ฉันหย่า...ฆ่าฉันให้ตายเลยดีกว่า!!!''
นิชคุณตะโกนลั่นห้อง
คนน้องเองก็ได้ยินมันเช่นกัน
ฝีเท้าที่ทำแค่ก้าวออกมาให้พ้นประตู ต่อจากนั้นเขาก็ไม่ได้ก้าวต่อ ยังคงยืนพิงประตูอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ และยิ่งได้ยินคำที่คนพี่โอดครวญ เขาก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
''แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง...ในเมื่อผมก็เจ็บปวดเหมือนกัน!!!''
--------------------------------------------------------------------------
''หายไปนานแล้วน่ะ ไปเอาของถึงไหนกัน?''
แทคยอนเผลอเรียกหาคนที่ตัวเองพึ่งออกปากว่า
''อะ..อ้าว!และนี้ฉันจะเป็นห่วงนายทำไมเนี่ย''
แทคยอนเกาหัวตัวเอง
ในใจนึกขำให้กับคาวมรู้สึกของตัวเอง ที่อยู่ๆก็เกิดเป็นห่วงเจบอมขึ้นมาสะอย่างงั้น
แกร๊ก ก ก
''อาหารเช้ามาแล้วค่ะ! คุณ..อะ...เอิ่ม...''
''แทคยอนครับ! อ๊ค แทคยอน ''
แทคยอนยิ้มบางๆให้พยาบาลสาวสวย
แน่นอนว่าเขาเกิดหลงเสน่ห์คนไข้
''อ่อ..ค่ะ คุณแทคยอน คุณต้องอยู่ที่นี้อีกนานน่ะค่ะ ฉันเลยต้องรู้จักชื่อคุณไว้ จะได้เรียกถูก''
เป็นอะไรที่สมเหตุสมผลเหลือเกิน
''เอิ่ม..ไม่ทราบว่าเห็นเพื่อนผมหรือป่าวครับ?''
แทคยอนเอ่ยถามคุญพยาบาลที่กำลังวางถาดข้าวลงบนโต๊ะเลื่อน
''คนไหนหล่ะค่ะ? เมื่อวานญาติคุณมากันเยอะแยะ ดิฉันเองก็จำไม่ค่อยได้ ''
''อ่อ..คนที่ตัวเล็กๆ น่ารักๆหน่อยน่ะครับ''
''ผู้หญิงหรอค่ะ ไม่มีน่ะค่ะ เมื่อวานตอนที่รอหน้าห้องไอซียู ดิฉันก็เห็นแต่ผู้ชายทั้งนั้นที่รุ่นเดียวกับคุณ''
''อ่อครับ..เขาเป็นผู้ชาย แต่ว่า..เอิ่ม..คือผมหมายถึงเขาคล้ายๆผู้หญิงน่ะครับ ตัวจะเล็กๆหน่อย คุณพอจะเห็นเขาบ้างไหม?''
แทคยอนยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่คุณพยาบาลสาวจะเลื่อนโต๊ะกินข้าวมาข้างเตียง
''คนที่ยืนร้องไห้เมื่อวาน ที่ร้องเหมือนจะขาดใจคนนั้นหรือป่าวค่ะ ตัวเขาจะเล็กๆหน่อย''
''คะ..ครับ! เขาร้องไห้หรอครับ!''
''อ่อค่ะ! ถ้าเราหมายถึงคนเดียวกัน รู้สึกจะชื่อคุณเจบอมมั้งค่ะ คุณหมอบอกว่าเขาทำให้คุณฟื้นน่ะค่ะ''
''คะ...ครับ? เขาเข้าไปหาผมในห้องไอซียูงั้นหรอ''
''ค่ะ...เขาบอกว่าคุณคุยกับเขา แต่ก็ไม่ได้บอกว่าคุยอะไร? ''
''ขอบคุณมากครับ ที่เล่าให้ฟัง ไว้ผมลองโทรหาเขาเองดีกว่า''
''อ่อ...แขนข้างขวายังใช้การไม่ได้ ต้องการให้ดิฉันป้อนหรือป่าวค่ะ?''
คุณพยาบาลสาวจัดแจงเดินเข้าใกล้
''เอิ่ม....ไม่ต้องครับ คือผมยังเหลืออีกแขนนึง ผมกินเองได้ ยังไงก็ขอบคุณมากน่ะครับ ที่เอาอาหารเช้ามาให้''
''อ่อ....ค่ะ!!''
คุณพยาบาลยิ้มเจื่อนๆก่อนจะเดินออกไป
สักพักเสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
''มาแล้วหรอเจย์! นายร้องไห้ให้ฉันงั้นหรอ? ''
แทคยอนเช็ดปากก่อนจะเงยหน้ามอง
แต่ไม่ใช่.....
''อ้าวอูยอง..นายมาทำอะไรที่นี่ กลับบ้านไปกับไอ้คุณแล้วไม่ใช่หรอ แล้วมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย??''
แทคยอนวางช้อนลงทันที เขาผลักโต๊ะเลื่อนออกห่างก่อนจะมองตามอูยองที่พึ่งเดินเข้ามา
''มีอะไรหรือป่าว?''
''วันนี้ฉันจะเฝ้านายทั้งวันเลย เพราะฉันไม่มีอะไรทำ''
อูยองเปลี่ยนสีหน้าก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นแย้งของคนป่วยกิน
''จาง อูยอง...มานี้เลย! อย่าให้ฉันต้องถอดสายน้ำเกลือ แล้วขับรถไปถามมันน่ะ''
แทคยอนชี้ที่เก้าอี้ข้างเตียง เป็นคำสั่งชี้ขาดให้อูยองเดินมาหาเขา
''เป็นอะไร? หน้าหงิกกลับมาหาฉันนี้คือ...?''
''ฉะ...ฉันทะเลาะกับพี่คุณ!''
อูยองงุดหน้าต่ำลง
''อย่าบอกน่ะว่าเรื่องที่เราแสดงละครเรือล่มอะไรนั้นน่ะ?''
''อื้ม!''
อูยองพยักหน้าตอบ
''มันก็ยังไม่มีเหตุผลเหมือนเดิม นายอยู่เนี่ยแหละ ไม่ต้องไปหามัน แข็งข้อกับมันสะบ้าง ให้มันคลานมาหานายเอง!!''
แทคยอนสั่งห้ามเพื่อนรักและอูยองก็ยอมเชื่อฟังเสียด้วย
''ฉันขอหย่าเขา?''
''ห่ะ!!! นายคิดดีๆนะอูยอง นายไม่ใช่เด็กแล้วน่ะ ถ้าเกิดว่ามันตกลงหย่าขึ้นมา นายก็รู้ใช่ไหม ว่านายนั้นแหละที่จะตาย''
''ฉันเหนื่อยแทค! ถ้าเขายอมตกลงฉันก็จะไม่เปลี่ยนคำพูด''
อูยองยืนยันคำเดิม
''เฮ้อ!! ฉันหล่ะเชื่อนายเลย ศักศรีดิ์มันกินไม่ได้น่ะอูยอง ฉันรู้ดีกว่าตัวนายเองสะอีก เพราะ 6 เดือนที่ฉันคอยดูแลนาย ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายรักมัน''
''ฉันเองก็รู้ตัวดีแทค แต่เขาไม่เคยฟังเหตุผลของฉัน แค่เรากอดกัน เขายังเป็นขนาดนี้ ฉันไม่อยากจะคิดว่าต่อไป เขาจะทำอะไรฉันอีกบ้าง?!!''
อูยองปล่อยโฮต่อหน้าเพื่อนรักที่ตัวเองไว้ใจมากที่สุด
''หึ!! นายอย่าพูดเหมือนว่านายทนมันไม่ได้สิ นายน่ะ...ยอมมันทุกอย่างนั้นแหละ ฉันพูดถูกไหม?''
''ก็ใช่! แต่ครั้งนี้มันมากเกินไป เขาไม่สนใจอะไรเลย ''
''เอาเถอะ! เรื่องของนาย จะเอายังไงก็เอา''
แทคยอนสุดจะทนกับเพื่อนคนนี้แล้วจริงๆ
ทั้งๆที่ใจก็ยังรักเขา.. แต่ปากกลับขอหย่า เจริญเถอะชีวิต!!!
ยอมรับว่าทีแรกเขาอยากจะยุให้มันหย่ากันสะให้รู้แล้วรู้รอด
แต่มานั่งคิดว่าเพื่อนตัวเองต้องเจ็บเป็นครั้งที่สอง
ถ้าทำแบบนั้น!! ปากของเขาก็กลับค้านไม่ให้ทำ
--------------------------------------------------------------------------------
ดิ๊งด๊อง ดิ๊งด๊อง
เสียงกดอ๋อดที่หน้าบ้านดังขึ้น แต่ไม่มีแม่แต่เงาของเจ้าของบ้านที่จะออกมาเปิดต้อนรับ
เจบอมเปิดประตูรั้วเข้าไป ก่อนจะเปิดประตูหน้าบ้านอย่างถือวิสาสะ
สายตากวาดมองเจ้าของบ้าน และเขาก็หันไปสะดุดกับโซฟาตัวงามที่มีคนนั่งอยู่
เจ้าของบ้านนั่งจ้องจอทีวี ภาพเคลื่อนไหววิ่งไปเรื่อยๆ แต่สายตาของคนที่นั่งดูกลับเหม่อลอยออกไปข้างนอก
''สบายดีใช่ไหม...น้องรัก!!!''
เสียงเรียกหาทำให้เจ้าของบ้านหันกลับมา
น้ำตาที่เอ่อล้นไหลลงมาเปอะข้างแก้ม
'' ไม่!! ''
''หึ! ฉันก็เหมือนกัน เราเป็นพี่น้องที่เหมือนกันจริงๆเลยน่ะ''
เจบอมปล่อยโฮเหมือนน้องชาย นิชคุณโอบกอดที่พี่ชายเอาไว้
เป็นครั้งแรกที่พี่น้องคู่นี้เกิดรักกันขึ้นมา
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนอีกคนเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุด
''อูยองหล่ะ?''
''เขาขอหย่าฉัน!!''
สิ้นเสียงพี่ชายก็ผลักออก เขาจับใบหน้าขาวเนียนของน้องชาย ก่อนจะออกแรงบีบข้างแก้มที่เปอะแต่คราบน้ำตา
''แล้วแกรักเขาไหม?''
''รัก...รักมาก!!!''
******************************************************
อัพแล้ว 100 %
เรื่องเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ
อยู่ๆพี่คุณก็คิดว่าตัวเองกับอูยองอยู่ด้วยกันไม่สะงั้น?
ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...อยู่ๆก็มาคิดว่าไปด้วยกันไม่ได้!
เม้นๆให้เขาด้วยน่ะตัวเธอ
คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนมากมายก่ายกอง รักน่ะ ม๊วฟๆ
ความคิดเห็น