คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : หึง 2
''แทคยอนรีบๆตื่นขึ้นมาสักที นายจะให้เราทั้ง 4 คน ค้างคาแบบนี้นะหรอ?� ฉันอึดอัดน่ะ!!''�
เจบอมเริ่มบ่นตั้งแต่ลืมตา ตั้งแต่อูยองกับนิชคุณกลับไป ยอมรับว่าเขายังอดคิดถึงเรื่องแทคยอนกับอูยองไม่ได้เลย
''แล้วฉันจะทำยังไงถ้าเกิดว่านายแค่ละเมอลืมตัว ฉันจะทำยังไงถ้าเกิดว่านายแค่พูดมัวๆกับสวรรค์เพื่อที่เขาจะได้ส่งนายลงมา จิ! มันยังไงกันแน่''
�
แกร๊ก ก ก ��
''อรุณสวัสดิ์ครับ!''
�เสียงที่คุณเคยกำลังจะมาทวงของๆเขาคืนหรือป่าว?�
''มันเป็นยังไงบ้างว่ะ? ตื่นมาบอกรักแกยัง?''
�
นิชคุณยักคิ้วถาม นึกถึงคำที่แม่พูดเมื่อคืนก็เลยพูดขึ้นมาเล่นๆ แต่คนพี่กลับสะดุ้งลุกขึ้นยืน ทำลุกลี้ลุกลนเหมือนถูกจับผิด ปากกำลังจะเปิดถามว่าคนน้องรู้ได้ยังไง แต่อูยองก็พูดขัดสะก่อนทำให้มันถูกกลืนหายไป
''ยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอครับ!''
�''อ่อ..อื้ม� ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหล่ะ แต่ว่าทุกอย่างก็ปกติดี� เดี๋ยวคุณหมอจะมาตรวจตอนเช้าเนี่ยแหละ''
เจบอมหันไปตอบอูยอง ที่เดินมานั่งเก้าอี้ข้างเตียง ซึ้งแต่เดิมมันเป็นที่ของเขา
''แล้วแกกินอะไรหรือยังหล่ะ? เดี๋ยวฉันกับอูยองไปซื้อมาให้เอาไหม?''
นิชคุณเอ่ยปากถามพี่ชายอีกครั้ง แต่เสียงที่ตอบกลับมา กลับไม่ใช่เสียงของพี่ชาย แต่เป็นเสียงของเมียตัวเองแทน
''พี่คุณพาพี่เจย์ไปกินก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมดูแลแทคให้ แล้วเดี๋ยวพอพี่ขึ้นมาแล้วผมค่อยลงไปกิน ''
อูยองยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะเดินตามนิชคุณมาที่หน้าประตูห้อง
''มันอยู่คนเดียวได้หน่าาา� ทำไมนายจะต้องเฝ้ามันสองต่อสองด้วย�''
''พี่ก็รู้ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับแทค''�
อูยองสะบัดมือที่คนพี่จับไว้ก่อนจะเดินไปดันเจบอมให้ออกไปกับนิชคุณ�
''พี่เจย์กินก่อนเลยครับ� ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คงจะเหนื่อยแย่ เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลให้เอง''
อูยองยิ้มบางๆบนใบหน้าให้พี่สะใภ้หน้าหมวยที่ยืนเอ๋อกับการกระทำของเขา��
หรือที่ฉันต้องเดินออกไปกับน้องชายตัวเอง...เป็นเพราะอูยองมาก่อนฉัน
เขามีสิทธิ์ที่จะได้เลือกเป็นคนสุดท้ายใช่ไหม?
เจบอมปิดประตูก่อนจะลงไปข้างล่างกับน้องชาย
ตอนนี้ภายในห้องเหลือเพียงอูยองกับแทคยอน เพื่อนตัวเล็กทำตัวยุ่งเดินไปหยิบผลไม้มาปลอก ไม่ได้มีเจตนาจะให้เจบอมเข้าใจผิดแต่อย่างใด คิดแต่เพียงว่าแทคยอนเคยดูแลเขาเท่านั้น นั้นเป็นเวลาเดียวที่เขาจะดูแลเพื่อนคนนี้ได้บ้าง�
''จะ...เจ..เจบอม''
แทคยอนละเมอเรียกคนที่ตนรัก ไม่รู้หรือไงว่าคนที่อยู่ในห้องกับแกไม่ใช่เจบอม
อูยองกระตุกยิ้มทันที เขาวางผลไม้ที่ยังปลอกไม่เสร็จไว้บนจานที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนจะลุกขึ้นแซวเพื่อนตัวเอง
ลืมไปแล้วหรือไงว่าเพื่อนรักของแกป่วยอยู่?�
''ปากบอกว่าชอบฉันก่อนพี่คุณ� แล้วไหงเรียกชื่อพี่เจย์แทนฉันหล่ะ?''
อูยองยืนหน้าเข้าใกล้เพื่อนรักก่อนที่แทคยอนจะยิ้มรับบางๆ
''หิวน้ำใช่ม่ะ? แน่หล่ะ! นายหลับไปตังนาน''
อูยองหยิบแก้วน้ำที่เทน้ำใส่ไว้อยู่แล้วขึ้นมา ก่อนจะยื่นไปใกล้ๆปากแทคยอน กินเสร็จก็เหมือนจะรู้สึกดีขึ้น ชวนอูยองคุยหยั่งกะคนไม่เคยป่วย
''แล้วเจย์หล่ะ!?''�
''พี่เจย์ลงไปกินข้าวกับพี่คุณข้างล่าง เดี๋ยวสักพักก็คงจะขึ้นมา ฉันว่า...นายควรจะตอบคำถามฉันก่อน แทค...นายชอบพี่เจย์หรือป่าว?''
''ไม่รู้สิ''�
''คนที่เขารักกันอ่ะน่ะ เขาจะละเมอหากันแบบที่นายทำเนี่ยแหละ!!''�
อูยองชี้หน้าแทคยอนก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง
''หรออออ! งั้นไอ้คุณก็ชอบจุนซูหล่ะสิ ถึงได้เรียกหามันครั้งนั้นน่ะ''�
แทคยอนสวนกลับทำเอาอูยองงุดหน้าต่ำลง
''กะ..ก็มันยกเว้นย่ะ� ตอนนั้นพี่คุณเขาสมองเสื่อมตังหาก เขาถึงไม่เรียกหาฉัน!!!''�
อูยองแก้ต่างให้คนรักตัวเองสุดชีวิต�
''งั้นฉันก็สมองเสื่อมเหมือนกันน่ะสิ เพราะตามจริงฉันต้องเรียกหานาย ''
จบประโยคอูยองก็ถลึงตาใส่แทคยอนทันที�
''แทค... นายจำไม่ได้หรอ?� ฉันชื่ออะไร?� รู้ไหมว่าฉันเป็นเมียใคร? แล้วรู้หรือป่าวว่าคนที่นั่งอยู่บนรถกับนายเมื่อวานเป็นใคร?''��
อูยองที่ตามมุกแทคยอนไม่ทัน คิดว่าเพื่อนรักของตัวเองความจำเสื่อม
''นายชื่อ จาง อูยอง เป็นเพื่อนรักที่ฉันดันคิดไม่ซื่อ แล้วนายก็เมียของไอ้นิชคุณ หรเวชกุลคนที่ฉันเกลียดขี้หน้า แล้วคนที่นั่งอยู่บนรถกับฉันเมื่อวานก็คือ ปาร์ค เจบอม เราเจอกันครั้งแรกที่สนามบิน �แล้วฉันก็รู้สึกหวั่นไหวนิดหน่อย แต่เพราะฉันบอกตัวเองว่าฉันรักนาย ฉันเลยรู้สึกไม่แน่ใจว่าใจฉันตอนนี้รู้สึกยังไงกับเจบอม� ยาวพอไหม....เอาอีกป่าว?''
แทคยอนยิ้มบางๆถามเพื่อนรักที่ยืนเอ๋อเป็นไก่ตาแตก�
''แล้วไหนบอกจำไม่ได้ไง?''
''ฉันก็แค่ล้อนายเล่น �เห็นน่าเอ๋อแล้วตลกดี ''
แทคยอนเอื้อมมือข้างขวามาแตะอูยอง แต่มันดันขยับไม่ได้�
''อะ...อย่า นายห้ามขยับแขนข้างขวาเด็ดขาด� เพราะหมอใส่เฝือกให้นายอยู่ แล้วก็ถ้ารู้สึกปวดที่หัวไหล่ขวาก็ไม่ต้องสงสัย �เพราะมันช้ำมากกกก''�
อูยองหันมาพูดก่อนจนั่งลงบนเก้าอี้เป็นครั้งที่สาม
''อ่อ...อื้ม แล้วนายกับไอ้คุณโอเคแล้วใช่ไหม?�ฉันหลับไปวันเดียว �ตกข่าวหรือป่าวก็ไม่รู้''
''แน่นอนว่าเรียบร้อยดี ทุกอย่างเหมือนเดิมa!!''
''มันใช้อะไรมัดใจนายหล่ะ ถึงได้กลับมาหลงมันหัวปักหัวปำ ที่ตอนเขาบอกว่าเกลียดไม่เห็นจะกระดี๊กระด๊าแบบนี้เลย''
''แน่นอนว่านายก็รู้ ว่าเขาใช้อะไรมัดใจฉัน ทั้งๆที่เป็นมุกเดิมๆของพี่คุณเวลาอยู่บนเตียง �แต่ฉันก็ยอมเขาแบบไม่มีเงื่อนไข สงสัยฉันจะรักเขามากเกินไปหน่อย''�
อูยองยิ้มให้แทคยอนที่นอนฟัง ทำท่าเหมือนจะอวกอยู่หลายครั้ง
''ฉันรู้ว่านายนึกเกลียดเพื่อนคนนี้นิดๆ ที่ยอมแพ้ต่อความเกลียดชังนั้นเร็วเกินไป � ใช่ไหมหล่ะ?''
''ถูก...เพราะฉันอยู่กับนายตลอดระยะเวลา6เดือน จนตัวฉันเองก็ยังนับไม่ได้ว่านายร้องไห้ทั้งหมดกี่ครั้ง??''
''ขอบใจมากมายก่ายกองแล้วกันที่คอยดูแลฉัน!''
''นายกลัวว่าฉันจะเกลียดนายหรือไง ถึงได้หันกลับมาดูแลฉันเหมือนที่ฉันเคยดูแลนาย''
''อะ..แน่นอน!''
อูยองมีรอยยิ้มบนใบหน้า ทั้งคู่คุยกันอย่างสนุกสนาน
ความลับที่แม้แต่นิชคุณเองก็ไม่เคยรู้ เจบอมเองก็ไม่เคยได้ยิน แต่ทั้งคู่กลับเล่ามันให้กันและกันฟัง ถ้าเป็นใครมาเห็นก็ต้องคิดว่าแกแอบปิ๊งกันแน่นอนอยู่แล้ว
''แทคนายเคยดูหนังฝรั่งน้ำเน่าๆหรือป่าว� เช่นพวก Romeo&Juliet �หรือไม่ก็ TITANIC อะไรทำนองเนี่ย?''�
''อื้ม!! ก็ดูบ้าง� ตอนที่แจ็คตายสะใจดี มันโง่นอนในน้ำแข็งทำไม?''
แทคยอนหลุดขำออกมา�
''นั้นมันความรักเสียสละตังหาก นายพูดสะเสียหมดเลย� ฉันว่าดูอบอุ่นดีออก พระเอกรักนางเอกมากเลยด้วย''
''อบอุ่นอะไร?? เย็นจะตาย พระเอกแช่อยู่ในน้ำแข็งอะน่ะ''
''โอ๊ย! หมายถึงความรักที่เขามีให้กันโว๊ยยย!!!''���
''ทำไม? ...ไอ้คุณมันไม่อบอุ่นกับนายหรือไง? เป็นเด็กมีปมด้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนมาม่ะ เดี๋ยวเพื่อนคนนี้จะกอดเพื่อให้ความอบอุ่นนายเอง''
แทคยอนใช้มือซ้ายที่ใช้การได้เพียงข้างเดียว ดึงมืออูยองที่ยืนอยู่ใกล้ๆจนล้มลงใส่ตัวเอง ก่อนจะใช้มือที่ดึงลูบหัวเพื่อนรัก �
''ปล่อยเลยแทค ไม่ต้องมาให้ความอบอุ่นฉันหรอก ฉันหายใจไม่ออกแล้ว!!!''�
''เดี๋ยวสิ! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว... ''
แทคยอนเว้นช่วงให้อูยองหวาดเสียวเล่น�
''ไอ้บ้าแทค ฉันไม่เล่นแล้วน่ะ ปล่อยเลยๆ อย่ามาหวั่นไหวกับฉัน ไอ้เพื่อนบ้า!!!''�
''ฉันว่าเรามาซ้อมบทละครเรื่องที่นายชอบหน่อยไหม?''
แทคยอนถาม ถึงตอนนี้อูยองก็ยังยืนโน้มตัวซบอกแทคยอนอยู่
''เรื่องอะไร? ไททานิคอ่ะน่ะ เอาดิๆ ขอบทหวานๆ!''��
อูยองยิ้มแก้มปริ
แกรู้หรือป่าวว่าคนที่ลงไปกินข้าวกำลังเปิดประตูเข้ามา และแน่นอนเขาได้ยินแน่ ถ้าแกไม่หยุดปากของแก อ๊ค แทคยอน!!!
''จาง อูยอง ฉันรักนาย �ได้โปรดมีชีวิตอยู่เพื่อฉัน นายจะต้องมีชีวิตเพื่อฉัน!!!''�
อูยองเบะหน้าใส่อกแกร่งด้วยความเลียน ก่อนที่พายุจะเริ่มขึ้น�
''จาง อูยอง!!! �นายทำอะไรกัน??''
เสียงของคนอารมณ์ไม่ดี กำลังตะคอกใส่ร่างตรงหน้า ที่กอดกันกลม แน่นอนงว่านิชคุณได้ยินประโยคนั้นรวมถึงเจบอมด้วย
ไม่มีเสียงของใครอีกคนแย่งถามเป็นเพื่อนน้องชาย เจบอมยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
ถอยคำนั้น...หรือเพราะฉันได้ยินมันผิดเอง
นายคงเรียกหาอูยองสิน่ะ
แต่เพราะฉันนึกเข้าข้างตัวเอง
ถึงรู้สึกเหมือนว่าได้ยินเป็นชื่อตัวเอง�
ทั้งคู่ผลักออกจากกัน ก่อนจะยิ้มให้กันโดยไม่แคร์สื่อ ยิ้มให้สำหรับการแสดงละครที่ดีเยี่ยมของแทคยอน�
อูยองเอ๋ย!!! ฉันว่าน่ะ...ตอนนี้เรือของแกทั้ง 4 คนใกล้จะอับปรางแล้วหล่ะ �
''ฉันถามว่าพวกนายทำอะไรกัน ห่ะ???''
เสียงเตือนครั้งที่สองถูกส่งผ่านให้คนน้องได้ยินอีกครั้ง อูยองหันกลับมามองนิ่งๆ ก่อนจะขำออกมา�
''เราเล่นกันน่ะครับ� ตลกดีอ่ะเนอะ!!''�
อูยองหันไปยักหน้ากับแทคยอนที่นอนยิ้มบางๆอยู่บนเตียง
''ตลกหรอ...นายตลกงั้นหรอ จาง อูยอง!!!''
นิชคุณกระชากแขนอูยองเข้าหาตัว ก่อนจะโอบเอวคนน้องแล้วมองหน้าแทคยอน�
''ถึงแกจะป่วยแล้วอยากให้อูยองตอบแทนในสิ่งที่แกเคยทำให้อูยอง ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร� แต่ช่วยระลึกไว้ด้วยว่าถึงยังไง จาง อูยอง ก็ยังมีทะเบียนสมรสกับฉัน ยังไงเขาก็เป็นเมียฉัน �นายมีสิทธิ์จะทำแบบนั้นหรือไง ห่ะ???''
นิชคุณโวยวายลั่นห้อง ดีที่เป็นกำแพงเก็บเสียง ไม่งั้นห้องข้างๆคงหัวใจวายไปแล้ว
เรื่องราวเริ่มไม่ขำ อูยองหันมามองหน้านิชคุณที่กำลังโอบตัวเองอยู่�
''พี่คะ....''
''ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม จาง อูยอง... มานี้เลย!!!''
นิชคุณกระชากให้คนน้องปลิวมาตามแรงของตัวเอง�
''อะไรของพี่เนี่ย..อะ...โอ๊ย!''
เสียงดังปึงปังของประตู ทำให้แทคยอนหันไปมอง ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากเขากับเจบอม
แทคยอนยิ้มบางๆก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบา
''หึ! �ก็ยังเหมือนเดิม ไม่ฟังเหตุผล ขอให้ได้ด่าไว้ก่อนเป็นพอ น้องนายนี้ใช้ไม่ได้เลยน่ะ''�
แทคยอนเอียงคอถาม คนที่ยืนน้ำตาคลออยู่ปลายเตียง�
''ฉะ...ฉัน.....ฉันไม่รู้� แค่จะมาบอกว่า อีกสักพักหมอจะเข้ามาตรวจร่างกาย ฉะ...ฉันไปน่ะ!''
เจบอมเดินสะดุดขาตัวเอง ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ฝีเท้าก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของใครบางคน
''ฉันไม่รู้ว่านายเข้าใจผิดหรือป่าว? แต่ฉันก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เพราะฉันยังรู้สึกอย่างนั้นกับอูยอง ขอโทษน่ะ! ถ้าเกิดว่านายร้องไห้เพราะฉัน� ขอโทษจริงๆ''
แทคยอนที่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรไว้ในห้องไอซียู
ทำให้เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองรักเจบอมไปแล้ว
อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกที่คุ้นเคย
เป็นเพราะความเป็นห่วงที่มีให้อูยองมากเกินไปหน่อย
ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น�
แล้วอยู่ๆรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเจบอม
''ฮาฮาฮา ฉันชอบนายที่ไหนเล่า แล้วนายจะมาบอกฉันทำไม นายรักใครก็เรื่องของนายสิ �ฉันจะกลับไปเอาของที่บ้าน อยู่คนเดียวไปก่อนน่ะ!!''�
เจบอมทำท่าร่าเริงข่มความอ่อนแอภายใจจิตใจ
''อื้ม...ขอบคุณน่ะ ที่ไม่คิดแบบนั้นกับฉัน ฉันไม่อยากให้นายเจ็บ เหมือนที่ฉันเป็น แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเวลาอันมีค่าของนายที่สละมาดูแลฉัน�''
�''อื้ม..ไม่เป็นไร เพื่อ...พะ..เพื่อนทำไมจะทำไม่ได้ งั้นเดี๋ยวฉันมาน่ะ!''�
แทคยอนพยักหน้ารับก่อนที่เจบอมจะเดินขาอ่อนออกไป
ให้แทคยอนคิดแบบนี้แหละดีแล้ว
ให้เขาคิดว่าเราไม่มีใจให้น่ะดีแล้ว�
ฉันจะได้หลอกตัวเองได้
ว่าฉันกำลังทำตัวเข้มแข็งอยู่
เจบอมปิดประตูก่อนจะปล่อยโฮไปตลอดทาง
ไม่มีของอะไรให้กลับไปเอาหรอก
เพียงแต่เขาอยากออกไปสงบสติอารมณ์สักพัก
ไว้เขาทำใจได้เมื่อไหร่ เขาจะกลับมาหาแทคยอนเอง
----------------------------------------------------------------------�
''อะ...โอ๊ย!ปล่อยผมน่ะพี่คุณ บอกว่าแค่เล่นกันไง ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย�''�
อูยองสะบักมือออกจากคนพี่ แต่ดูเหมือนอารมณ์โกรธของนิชคุณในตอนนี้จะไม่มีใครหยุดยั้งได้ แม้แต่อุยองที่เขารักมากก็ตาม
''ประโยคที่ฉันได้ยิน นายจะบอกว่ามันพูดกับนายเล่นๆงั้นสิ ถึงนายจะโง่ไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่ามันแฝงไปด้วยความจริง ความจริงที่ฉันยอมไม่ได้� ไม่ต้องกลับมาเฝ้ามันอีก ฉันไม่มีทางให้มันเป็นอย่างนั้น� แน่นอน!!!�''
นิชคุณเน้นคำสุดท้าย ก่อนที่พวกเขาจะหยุดยืนอยู่ที่หน้ารถ�
''เราก็แค่เล่นกันเฉยๆ ไม่มีอะไรสักหน่อย พี่เชื่อผมบ้างสิ? อย่ายึดตัวเองเป็นหลักได้ไหม?�''�
อูยองเริ่มอารมณ์เสียด้วยอีกคน ไม่เข้าใจว่าจะหวงอะไรนักหนา�
''มันมี...ถึงนายไม่มี แต่มันมี... มันคิดเข้าใจไหมอูยอง!!!�''�
นิชคุณหันกลับพูดก่อนจะยัดอูยองเข้าไปนั่งในรถ เขากดล็อครถทันทีที่ตัวเองเข้าไปนั่ง
อย่าหวังว่าจะได้เดินหนี เวลาเขาออกปากด่า
''ผมจะไม่สนใจว่าพี่จะคิดยังไง?''�
อูยองหันมามองหน้าเป็นจังหวะเดียวกันที่นิชคุณกดจูบที่ริมฝีปากพอดี อูยองออกแรงดันออก ไม่ใช่ขัดขืนเพราะไม่รักคนๆนี้ แต่เพราะนิชคุณเข้าใจตัวเขาแบบผิดๆ ถึงอยากจะขัดขืน เพื่อคุยกันให้เคลียร์เสียก่อน
แต่ดูเหมือนความโกรธที่ถาโถมเข้ามา จะทำให้นิชคุณหน้ามืดตามัวไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น �ไม่นานอูยองก็หยุดดิ้นไปเอง เขามักจะเคลิบเคลิ้มกับการกระทำนี้ทุกครั้ง แม้แต่ความถูกต้องยังหยุดยั้งร่างกายตัวเองไม่ได้เลย
มือที่ออกแรงดันหน้าอกในตอนแรก เปลี่ยนมาโอบต้นคอคนพี่ที่กำลังระดมจูบอย่างหนักหน่วง นิชคุณไล่ริมฝีปากไปตามซอกคอขาว ที่เขาพึ่งทำรอยความเป็นเจ้าของไว้เมื่อคืน ก่อนจะเลยผ่านซอกคอขึ้นไปที่ติ่งหู เขาขบเม้มมันเบาๆก่อนจะกระซิบ จนคนน้องนึกรังเกียจความหึงหวงนี้�
''ฉันกำลังโมโห นายรู้ใช่ไหมว่ากลับไปบ้าน ฉันควรจะได้อะไร?''
นิชคุณผลักหน้าตัวเองออกห่างก่อนจะจ้องหน้าอูยองแล้วยกคิ้วรอฟังคำตอบ
''ถึงตอนนี้พี่ก็ยังไม่ยอมฟังเหตุผล� ผมชักไม่แน่ใจว่าเมื่อคืนผมทำมันถูกไหม? พี่มันเห็นแก่ตัว เอาดีเข้าตัวเอง!!!''�
อูยองปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา� เขามองหน้าคนรักด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด นึกว่านิชคุณเปลี่ยนไปแล้ว แต่ที่แท้ก็ไม่เลย� ยังเป็นนิชคุณคนเดิม ที่พร้อมจะใจร้ายกับเขา�
''หุบปากแล้วนั่งไปเงียบๆ ก่อนที่ฉันจะทำมันในนี้!!''
นิชคุณโน้มตัวเข้าหา แต่อูยองกลับหันหน้าหนีสัมผัสนั้น เขาหันหนีจนหน้าชิดกับหน้าต่าง�
''หึ!! �ถึงฉันจะไม่ทำในนี้ แต่วันนี้นายกับฉันก็ต้องทำมันด้วยกันอยู่ดี �ความเป็นผัวของฉันจะทำให้นายไม่กล้าไปกอดใครอีกเลย...แค่จับมือก็ไม่ได้!!''
*******************************************************
อัพแล้ว!!! �
ถ้าไม่หนักแน่นพอ ความรัก้จะเป้นแบบนี้แหละ�
เม้นๆให้เขาด้วยน่ะ รักรีดเดอร์ที่สุ๊ดดดดดดดดดด
มีเรื่องมาเมา... และแบ่งบันให้ได้รับรู้กัน
พี่คุณตอบสัมภาษณ์ใน Men's Health Magazine มีอยู่คำถามนึงถามว่า...???
คุณรู้เรื่อง Khunwoo is real ไหม?
และคำตอบ... ผมรู้แน่นอนครับ อูยองเป็นน้องที่ผมชอบเป็นการส่วนตัว
เขาเชื่อฟังสิ่งที่ผมพูดมากที่สุด เราพักโรงแรมเดียวกัน สกินชิพกันบ่อยๆ
ไปไหนมาไหนด้วยกัน คนก็เลยเห็นเป็นแบบนั้น เขาคือน้องที่ผมรัก
แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ผมชอบเพศตรงข้าม 100%
ยกมาแค่ 1 หัวข้อ อยากอ่านเต็มๆ หาอ่านกันได้ที่ www.2pmalways.com�
เครดิตแปลของบ้าน 2pmalways คร้าาาาาาาาาา
ความคิดเห็น