คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ไม่หย่า!!!
''แทคๆ แย่แล้วๆ เราแย่แล้ว ''
เจบอมวิ่งมาด้วยความเร็วแสง เขาสะดุดขาตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาแทคยอนที่กำลังนั่งกุมขมับอยู่ตรงโซฟา
''อะไร มีอะไรอีก ถ้าเป็นเรื่องไอ้นิชคุณนั้นไม่ต้องพูดให้ฉันฟังน่ะ ฉันไม่อยากรับรู้ ''
แทคยอนทำท่าส่ายหน้า เขาไม่อยากได้ยินชื่อนี้ในตอนนี้เลยจริง
''จุนซูตังหาก.. มันไม่ได้อยู่ที่ห้าง คนของฉันโทรมาบอกว่ารอมาตั้ง 3 ชั่วโมงแล้ว ยังไม่เห็นคนในรูปที่ฉันให้มันไปเลย''
เจบอมร่ายยาว
''ซวยแน่ๆ ซวยของจริง นี้ฉันจะต้องมาพยายามทำนั้นทำนี้ให้มันได้อะไรเนี่ย ผลสุดท้ายฉันก็ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรด้วยเลย''
แทคยอนบ่นควันออกหู แต่มือกลับคว้ากุญแจรถแล้วลากตัวเจบอมออกไป
''ระ..รู้หรอว่าจุนซูอยู่ไหน? คุณกับอูยองก็ทะเลาะกันอยู่ จูนซูก็ไม่เป็นไปตามแผนอีก โอ๊ย!ฉันจะบ้าตาย จะบ้าตาย!!!''
เจบอมโวยวายขณะที่ก้าวขาขึ้นรถ
''มีที่เดียวที่หมอนั้นจะไป ก็คือบ้านของว่าที่สามีมัน!''
แทคยอนตอบให้เจบอมหายสงสัย เขาเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปบ้านของนิชคุณทันที
ไม่รู้ป่านนี้นิชคุณกับอูยองจะเป็นไงบ้าง... เข้าใจกันหรือยังก็ไม่รู้?
----------------------------------------------------------------------------
เสียงของคนที่เราเองก็รู้จักดี ดังขึ้นจนอูยองผวาโผเข้าหานิชคุณ แล้วมันแปลกตรงที่นิชคุณเองก็วิ่งมาบังร่างคนน้องไว้เช่นกัน
''คิดว่าแก 3 คนจะรวมหัวกันหลอกฉันได้งั้นหรอ หึ!ฉันไม่โง่ขนาดนั้นหรอน่ะ คุณ...มานี้!!!''
จุนซูพูดกับอูยองก่อนจะทิ้งท้ายให้นิชคุณทำตามคำสั่งเขา
''มะ...มีอะไรหรอซู ทำไมต้องขึ้นเสียงขนาดนั้นด้วย''
นิชคุณแสร้งถาม ร่างทั้งร่างยังไม่ยอมขยับไปไหน
''ที่ฉันยอมออกไปตามนัดของเพื่อนแก ก็เพราะฉันเปิดโอกาสให้สุดที่รักของฉัน พาแกไปหย่าตังหาก กลัวว่าแกจะกลัวจนเป็นบ้าไปสะก่อน ฉันก็เลยยอมถอยออกมาให้คุณพาแกไปคนเดียว เผื่อว่าสติจะมีเหลือให้จับปากกาอยู่บ้าง''
''ว่าไงคุณ!ไหนหล่ะใบหย่า ซูว่าเราเอาไปใส่กรอบเลยไหม แขวงไว้กลางบ้านเลยยิ่งดี!!!''
ประโยคหลัง จุนซูหันมาพูดกับนิชคุณ
สายตาเลือดเย็นนั้นกำลังส่งผ่านมาถึงอูยอง ห้องทั้งห้องเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่
นั้นอาจเป็นสัญญาณบอกให้จุนซูรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
''คุณ!!! ใบหย่าอยู่ไหน?''
จุนซูถามเสียงแข็ง หรือสองคนนี้มีอะไรปิดบังเขา
''------------ ''
''ไม่ตอบ! งั้นถอยไป''
จุนซูเดินมากระชากนิชคุณออกจากตรงนั้น
เขามองอูยอง รอยยิ้มที่สะแหยออกมานั้น น่ากลัวเหลือเกิน! บอกตัวเองแล้วแท้ๆ ว่าจะไม่ยอมให้จุนซูทำแบบนี้กับตัวเองอีกแล้ว แต่เพราะคาวมรู้สึกที่อ่อนแอเกินไปในตอนนี้ทำให้จุนซูเหนือกว่า
'' ไอ้อูยอง...ใบหย่าอยู่ไหน!!!''
จุนซูบีบแขนของอูยองจนเป็นรอยแดง
''อะ...โอ๊ย! ฉันไม่รู้ ฉะ.. ''
''ซะ..ซูใจเย็นๆสิ ค่อยๆพูดก็ได้ ไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย''
นิชคุณเดินเข้ามา เขาทำท่าจะดึงมือจุนซูออกจากแขนอูยอง
'' คุณ...ปล่อย! ''
จุนซูสะบัดมือนิชคุณให้ห่าง
''ซูไม่ต้องการให้คุณแตะต้องมัน..!!''
จุนซูหันมาตะคอกใส่นิชคุณก่อนจะหันกลับไปพูดกับอูยอง
''ตอบฉันมะ... ''
''เรายังไม่ได้หย่ากัน! ''
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของคนที่อ่อนแอ
แต่เป็นเสียงของคนที่โดนสะบัดมือออกห่างเมื่อกี้นี้
''ทะ..ทำไม? หรือคุณจำมันได้แล้ว หรือว่ามันให้ท่าคุณ หรือว่า....หรือว่า...''
จุนซูทำท่าทางหวาดระแวง เหมือนกลัวว่าอูยองจะเอานิชคุณไปจากเขา
''ไม่ใช่นะซู! เพราะเรามีปัญหากันนิดหน่อย เราเลยยังไม่ได้ไปอำเภอ...ก็แค่นั้นเอง ''
นิชคุณจับมือจุนซู เขาลูบมือนั้นเบาๆเพื่อให้จุนซูเย็นลง
''และ...แล้วทำไมต้องพามันมาที่นี้ด้วย ทำไมจะต้องพามาที่นี้!!''
จุนซูพูดทั้งน้ำตา
ไม่ใช่เพราะเขากำลังหวงคนๆนี้หรอกน่ะ
แต่กลัวว่าการแก้แค้นของตัวเองจะไปได้ไม่ดีตังหาก
''ถ้างั้นก็ตอนนี้...ไปหย่าตอนนี้เลย!!''
จุนซูเดินมาลากอูยองที่กำลังยืนหลบอยู่ข้างบันได
ขอร้องหล่ะ ใครก็ได้ แค่ใครสักคน มาช่วยเขาหน่อย เขากำลังจะขาดสติอีกครั้ง เวลาเจอเรื่องที่บอบช้ำจิตใจของอูยองก็จะแย่ลงเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
อูยองส่ายหน้า เขาร้องไห้ออกมา ร้อง...ร้องเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว
''ซูพอเถอะ! ปล่อยอูยองไปเถอะ แค่ทะเบียนสมรส ไม่สำคัญสำหรับเราหรอก มันไม่จำเป็นสำหรับชีวิตคู่หรอกน่ะ''
นิชคุณเข้ามาขวาง
ถ้าอูยองเข้าใจเขาก็คงจะดี ว่าตอนนี้ เขาคนนี้กำลังพยายามปกป้องอูยองอยู่ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม?
แต่อูยองกลับไม่นึกถึงการกระทำตรงหน้า เขานึกถึงถ้อยคำเมื่อครู่ตังหาก
''มันไม่สำคัญงั้นหรอ? ไม่มีอะไรที่เป็นความจริงตั้งแต่แรกใช่ไหม? ''
อยู่ๆอูยองก็นั่งลงไปกับพื้น จิตใจที่บอบช้ำกำลังเริ่มก่อตัวให้ตัวเอง เขาจะกลับมาเป็นคนที่ฟุ้งซ้านอีกครั้ง เพราะคนสองคนนี้อีกแล้ว! เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกันไปสักที
''คืออูยอง..มะ..มันไม่ชะ...''
''รู้ตัวก็ดีนิ ในเมื่อก็ได้ยินชัดอยู่แล้ว!!!''
จุนซูพูดแทรกขึ้นมา
''คิม จุนซู!!! หุบปากเดี๋ยวนี้น่ะ!''
และเสียงที่ตอนกลับก็กำลังโกรธมากเสียด้วย
''ทะ..ทำ..ทำไมคุณต้องตะหวาดซูด้วยล่ะ''
จุนซูมีน้ำเสียงอ่อนลง
ยอมรับว่าอยู่ๆเขาก็เกิดรู้สึกกลัวนิชคุณขึ้นมา ทั้งๆที่ก่อนหน้า เขาทั้งนั้นที่จะเป็นคนสั่งให้นิชคุณทำอะไรก็ได้
นิชคุณไม่พูดอะไร เขาเดินมาประคองอยู่
แต่....
''อย่าแตะเขา!''
แทคยอนกับเจบอมโผล่เข้ามาได้ทันเวลาพอดี แทคยอนเดินมาประคองอูยอง เขาปัดมือนิชคุณออกจากไหล่อูยอง
''ถ้าไม่จำเป็นก็อย่ายุ่งกับอูยองเลยจะดีกว่า''
แทคยอนเอามือของอูยองพาดไหล่ก่อนจะพาอูยองเดินออกไป
''ฉันว่า...ฉันน่าจะเห็นแกวิ่งตามเมียสุดที่รักแกน่ะ แต่ฉันก็เข้าใจ...ว่าแกจำอะไรไม่ได้!!!''
เจบอมตีไหล่นิชคุณแล้วเดินออกไป
บ้านทั้งบ้านนิ่งเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น
--------------------------------------------------------------------------------
''ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม? ว่าอย่าปล่อยให้อูยองมากับมัน''
แทคยอนนั่งอยู่ข้างอูยอง ตอนนี้ทำได้แค่เพียงกอดปลอบเหมือนเคยเท่านั้น
''โอเคๆ!ฉันผิดเองแหละ คราวหน้าคราวหลังจะไม่ปล่อยให้ไปกับไอ้คุณมันอีกแล้ว พอใจยัง? ''
เจบอมพูดแกมประชด
''ขับๆรถไปเถอะน่าาา''
''เออ!!! ...จิ''
--------------------------------------------------------------------------------
''คะ...คุณ! คือซู... ''
''วันนี้ซูกลับบ้านไปเถอะ คุณขออยู่คนเดียว!!''
นิชคุณหันมาตอบ
''ทำไม? โกรธที่ซูว่ามันหรอ?''
'' ป่าว! คุณแค่อยากอยู่คนเดียว ซูกลับไปก่อนน่ะ!''
นิชคุณทิ้งท้ายก่อนจะลุกเดินขึ้นบันไดไป
และจุนซูก็เลือกที่จะไม่เดินตาม
''วันนี้...พอแค่นี้ก็แล้วกัน''
จุนซูพูดกับตัวเองก่อนจะเดินกลับออกไป
ปัง!!!
''โธ่โว้ย!! ทำไมจะต้องอารมณ์เสียด้วยว่ะ!''
นิชคุณนั่งลงบนเตียง
เขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นเหมือนกัน แต่พอเห็นแทคยอนจับเนื้อต้องตัวอุยอง เลือดในตัวเขาก็เหมือนจะทะลุออกมาอย่างนั้นแหละ
''ทำไมจะต้องประคองด้วย อูยอง!! นายนี้มันมารยาจริงเลย รู้ว่ามันจะมาช่วย เลยทำตัวอ่อนแอรอมันใช่ไหม? ฉันไม่น่าเชื่อคนอย่างนายเลย''
นิชคุณสบดกับตัวเอง
เป็นเพราะเขามีอะไรกันเมื่อไม่นานมานี้หรือป่าว จิตใจของเขาถึงได้หวั่นไหวแล้วรู้สึกแปลกๆ
''โอ๊ย!!ทำไมถึงจำไม่ได้ว่ะ ฉันจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน? พยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก...โว้ยยย!!''
นิชคุณเอามือกุมศรีษะตัวเอง
''อย่าให้ฉันเจอนายอีกน่ะอูยอง ไม่อย่างงั้นฉันจะจับนายมาขังไว้กับฉันตลอดชีวิตเลย โทษฐานที่ทำให้ฉันอารมณ์เสีย!!!''
***************************************************
มาอัพต่อแล้ววววว
ถ้าบอกไปจะเป็นข่าวดีหรือป่าวนร้าาาาาาาาาา
ไรเตอร์สอบเสร็จแล้วววว เจอกันทุกวันแน่นอน
พี่คุณเริ่มจะจำน้องได้แล้ว คับคล้ายคับคราวเหมือนจะ...แต่ก็ยังจำไม่ได้
จะบีบใจยิ่งกว่านี้อีก เพราะตอนที่พี่คุณจำน้องได้จะดราม่าและซึ้งมากๆ 555
แค่คิดก็หนุกแล้วอ่ะ! ^*^
เจอกันพรุ่งนี้มืดๆๆ
ไปเรียนๆพิเศษ กลับมาจะอัพให้
ขอให้ไรเตอร์เห็นคอมเม้นเยอะๆทีเถิดดดดดดดดดด
อยากกรี๊ดกับเขาบ้างงงงงงงง
ความคิดเห็น