[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #2 : แต่งงาน!!!

ปรื้นนนนนน ปรื้นนนนนนน ปรื้นนนนนนนนน  เอี๊ยดดดดดดดดดด

''เฮ้ย!!! อะไรว่ะ ขับรถดูทางบางดิ ใครแม่งทำฉันเสียอารมณ์แต่เช้าว่ะ''

นิชคุณเดินลงจากรถทันที 

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะกระจกของอีกฝ่าย

''ย่า!! ลงมาเดี๋ยวนี้น่ะ ตาบอดหรือไงห่ะ!!''

ฟื๊ดดดดด เสียงเลื่อนกระจกให้ลดต่ำลง

''ว่า...?''

อูยองพูดนิ่งๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์แนบหู

''เฮ้ยแทค! วันนี้ฉันเข้าสายนิดนึงน่ะ บอกครูห้องปกครองให้ออกมาเปิดประตูให้ฉันด้วย''

''อ้าว!ทำไมว่ะ ไหนบอกว่าออกจากบ้านเร็วไง?''

''ก็เออ! แต่ฉันดันขับรถไปเหยียบหางหมาน่ะสิ โวยวายใหญ่เลย แค่นี้ก่อนน่ะ อื้มๆ บาย''

อูยองกดตัดสายก่อนจะ...

''มีอะไรก็ว่ามาสักทีสิ ฉันรีบน่ะ! ''

''มะ..เมื่อกี้ นายบอกว่าเหยียบหางหมางั้นหรอ''

''ก็อื้ม! แล้วยังไง?''

''นายรู้ไหมว่าฉันลูกใคร คงไม่รู้สิน่ะ เพราะถ้านายรู้นายคงไม่ขับรถปาดหน้าฉัน''

''ใช่!ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร เพราะฉันไม่รู้จักนาย ''

''ดูจากชุดนักเรียนนายเป็นรุ่นน้องฉันนิ ฉันแก่กว่านายน่ะ พูดกับฉันให้มันดีๆหน่อย ไม่งั้นนายจะเดือนร้อน''

''แล้วไง? ฉันไม่มีพี่ชาย ไม่จำเป็นต้องเคารพอยู่แล้ว ''

อูยองตอบหน้าตายก่อนจะเตรียมตัวออกรถ ''นินาย!ชื่ออะไรเนี่ย ทำไมพูดจาหยาบแบบนี้''

นิชคุณชี้หน้าอย่างหาเรื่อง

''เรื่องของฉัน! เอาเป็นว่าเราไม่เคยเจอกันแล้วกันน่ะ นายสบายใจฉันสบายโอเคป่ะ?''

อูยองยื่นข้อเสนอให้

''ไม่!!! ''

''แต่ฉันรีบโว้ย!!! แค่นี้ัก็เสียเวลาหายใจมากพอแล้วน่ะ ถอยไปไกลๆรถฉันเลย น่ารำคาญ!''

อูยองทำมือปัดข้างรถก่อนจะยักคิ้วให้แล้วขับรถออกไปด้วยความเร็วแสง

''ย่า!!! นาย...นายรู้จักฉันน้อยไปแล้วววว ชิ! อย่าให้ฉันเจอนายอีกก็แล้วกัน พ่อจะชนให้พังเป็นเศษเหล็กเลยค่อยดู''

นิชคุณขึ้นรถอย่างหัวเสีย โดนกวนตีนแต่เช้าแถวยังไปตามนับสายอีกตังหาก






---------------------------------------------------------------------------------





''ทำไมมาช้าจังค่ะ ฉันรอคุณนานแล้วรู้ไหม?''

ผู้หญิงหน้าตาพอใช้ได้คนนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นหน้านิชคุณ

''แต่คุณก็ยังรอผม ''

นิชคุณเดินยิ้มมาแต่ไกล ก่อนจะก้มลงจูบหญิงสาวเป็นการขอโทษ

''ผมว่าเราไปหาอะไรกินแก้เซ็งดีกว่า''

นิชคุณถอดจูบก่อนจะดึงมือหญิงสาวคนนั้นให้ลุกตามเค้าไป



''รอผมตรงนี้ก่อนน่ะ เดี๋ยวผมมา''

นิชคุณให้หญิงสาวรอที่ร้านอาหารสุดหรู ส่วนตัวเองก็เดินออกมาด้านนอก

''หึ!ผู้หญิงก็คือผู้หญิง โง่ชะมัด!!!''

นิชคุณพูดพรางถอดแบตเตอรี่ออกจากโทรศัพท์ ดึงซิมขึ้นมาแล้วหักทิ้งทันที ซองซิมอันใหม่ถูกแกะออกแล้วนำมาใส่ในโทรศัพท์ นิชคุณมองนาฬิกาก่อนจะฉีกยิ้ม

''อ่า!น้องซอฮยอน นัดไว้วันนี้นิ ว่าแต่ที่ไหนน่ะ''

นิชคุณพูดใส่โทรศัพท์ที่พึ่งใส่ซิมเสร็จ โทรศัพท์ทำหน้าที่ประมวลผลทันที มันเปิดหน้าแจ้งเตือนเอาไว้ให้ก่อนที่นิชคุณจะกดดู

''ที่ร้านZZZงั้นหรอ โอเค! Go ''

นิชคุณปล่อยให้หญิงสาวคนนั้นนั่งไปเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่าที่เค้าทำนั้นก็คือเค้าทิ้งแกแล้ว[ยัยโง่] หักซิมเพื่อไม่ให้ติดต่อได้ และซิมใหม่ที่พึ่งใส่ก็กำลังจะมองหาสาวสวยเพื่อจับจองพื้นที่เมมเบอร์ในซิม

''ว่าไงจะซอฮยอนรอนานไหม? ''

''อ่อ!พี่คุนนี้เอง ไม่นานหรอกค่ะ พึ่งมาเมื่อกี้นี้เอง กำลังคิดอยู่เลยว่าพี่จะลืมนัดของเราหรือป่าว?''

ซอฮยอนทำหน้างอนๆก่อนจะขยับมานั่งใกล้นิชคุณ

''ว่าแต่วันนี้จะพาซอฮยอนไปไหนหรอค่ะ ซอฮยอนตื่นเต้นจัง!''

หญิงสาวยิ้มหน้าบานก่อนที่หัวใจจะเต้นหนักขึ้นๆๆ

''ไปดูหนังกันไหมหล่ะ? มีหนังผีเข้าใหม่น่าดูเหมือนกันน่ะ''

นิชคุณเสนอก่อนที่ฝ่ายหญิงจะสนอง

''คือฮยอนกลัวผีน่ะค่ะ''

''อยู่กับพี่จะกลัวอะไรเล่า?''

นิชคุณโอบไหล่แล้วอบยิ้มก่อนจะพากันเดินเข้าโรงหนังและ... ผ่านหน้าร้านอาหรที่ให้หญิงอีกคนนั่งรอ

''นะ..นั้น คุณนิ!''

หญิงสาวที่มองตามเดินออกมาจากร้านด้วยความโกรธ

''นิเธอ!เป็นใครย่ะมายุ่งกับแฟนของฉัน อยากลองดีหรือไง''

หญิงสาวตะหวาดใส่หน้าซอฮยอนก่อนจะมองหน้านิชคุณ

''นี้ใครกันค่ะคุณ ฉันนั่งรอคุณตั้งนาน โทรไปก็ไม่ติด ทำไมคุณถึงอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้''

''คะ..ครับ พี่ไม่รู้จักเค้าน่ะ สงสัยคงจะจำคนผิดล่ะมั้ง ''

นิชคุณหันมาคุยกับซอฮยอน ก่อนจะพาซอฮยอนเดินออกมาเหมือนไม่มีอะไร ปล่อยให้หญิงสาวอีกคนยืนกรี๊ดดเป็นนางร้ายให้ละคร 



สายตา...ที่ไม่สนใจใยดี
ท่าที...ที่ทำเป็นไม่รู้จัก

เค้าใช้มันทุกวันอย่างไม่เบื่อ เดี๋ยวก็รักเดี๋ยวก็เลิกกับคนนั้นทีคนนี้ที ทำให้หญิงหลายร้อยคนต้องปวดใจเพราะคำพูดบ้าๆและหน้าตากวนๆของเค้า

แต่ใครจะไปทำอะไรได้ ในเมื่อแค่จูบครั้งเดียวหญิงสาวพวกนั้นก็กลับมาหลงรักเค้าเหมือนเดิม[หล่อเลือกได้ก็เงี่ยแหละ]





----------------------------------------------------------------------------------------





ปี๊นนนนนน ปี๊นนนนนนนนน ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

''อาจารย์ครับ!เปิดประตูให้ผมหน่อย!!''

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกด้วยรีโมทคอนโทรสมัยใหม่

อูยองขับเค้าไปจอดอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบหนังสือแล้วเดินขึ้นห้องเรียน

''ขอบคุณคร๊าบบบบบ''

อูยองหันมายิ้มหวานให้กับอาจารย์ฝ่ายปกครองก่อนจะเดินขึ้นห้องเรียน

''ขอโทษครับอาจารย์ที่ผมมาสาย''

นักเรียนอีกคนวิ่งไล่หลังตามอูยองมา

'' คือรถมันติดน่ะครับ  รถประจำทางก็เลยติดไปด้วย''

เด็กหนุ่มบอกเหตุผลที่ทำให้ตัวเค้ามาสาย

''ต่อให้นายพูดยังไง นายก็ต้องทำทันบนอยู่ดี เข้าไปรอในห้องปกครองเดี๋ยวนี้เลย''

อาจารย์ฝ่ายปกครอง 1 ท่าน หันมาพูดกับเด็กหนุ่ม ก่อนจะตัดบทให้เด็กหนุ่มทำทันบนเหมือนเด็กคนอื่นๆ

''แต่แล้วทำไม? รุ่นพี่  จาง อูยอง ถึงไม่โดนล่ะครับ''

''ก็เค้าเป็น...ลูกคนใหญ่คนโตน่ะสิ แถมเค้ายังเรียนเ่กงอีกตังหาก เธอน่ะมีอะไรเหมือนพี่เค้าบ้างไหมล่ะ? ''

อาจารย์ฝ่ายปกครองหันมาย้อนด้วยเหตุผลไม่เข้าทาง

''มะ..ไม่มีครับ''

ชายหนุ่มทำหน้างุดๆ

''งั้นก็ไม่ต้องคิดเลย เข้าไปรอในห้องเดี๋ยวนี้!!''

ความลำเอียงที่คนในโรงเรียนต้องประสบ
                                               เป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่า...จาง อูยอง เหนือกว่าใคร




''ขออนุญาติเข้าห้องครับ''

''นักเรียนทำไมถึงมาสาย ''

อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หันมาถาม

''ผมติดธุระบางประการครับ ''

อูยองตอบยิ้มๆก่อนจะเดินเข้ามานั่ง

''หยุดอยู่ตรงนั้นน่ะนักเรียน อาจารย์ยังไม่ได้อนุญาติเลย เธอจะเดินเข้ามานั่งได้ยังไง?''

อาจารย์หันมาดุ ก่อนที่นักเรียนที่น่ารักอย่าง จาง อูยอง จะสวนกลับ

''อาจารย์เป็นอาจารย์ที่มาใหม่วันนี้ใช่ไหมครับ''

''ใช่!''

''ถึงว่าผมไม่เคยเห็นอาจารย์เลย ''

''ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเพราะเลยน่ะ การที่เธอมาสายทำให้อาจารย์ไม่อยากสอนเพื่อนๆต่อ ''

''งั้น! อาจารย์อยากไม่สอนไปตลอดชีวิตไหมครับ? ''

อูยองพูดก่อนจะทำหน้าหาเรื่อง ผิดกับเมื่อกี้นี่ที่ดูเป็นคนดี เพื่อนๆในห้องต่างก็รู้ดีว่าไม่มีใครขวางเค้าคนนี้ได้

''นิ!อย่างมาพูดจาดูหมิ่นอาจารย์แบบนี้น่ะ ฉันว่า ฉันควรเชิญผู้ปกครองของเธอมาพบหน่อยแล้ว''

อาจารย์วางหนังสือลงก่อนจะเดินมาพูดกับอูยองที่หน้าประตูห้อง

''อาจารย์รู้หรือครับว่าพ่อแม่ผมเป็นใคร? ถึงจะเชิญพวกเค้ามาน่ะ''

''พ่อแม่ของเธอต้องมาหาฉันพรุ่งนี้แน่นอน''

อาจารย์พูดอย่างอวดดีก่อนที่หน้าจะซีดไป

''พ่อแม่ของผมเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ในประเทศนี้มีเพียง 2 แห่งเท่านั้น  1แห่งเป็นของลูกชายเพื่อนแม่ และอีก 1 แห่งเป็นของผม พ่อผมเป็นเพื่อนกับนายกรัฐมนตรีประเทศนี้ และที่ผมพูดมาทั้งหมดอาจารย์มีปัญญาหาหรือป่าวครับ ถ้ามี ก็เชิญเรียกผู้ปกครองของผมได้เลย''

อูยองร่ายยาวก่อนจะปิดท้ายอย่างสยดสยอง

''อะ..เอิ่มม! เชิญมานั่งตรงนี้เลยจร่ะ อาจารย์ก็นึงอยู่แล้วเชียวว่าทำไมหนูถึงหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน ที่แท้ก็เป็นทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ในประเทศนี้เอง''

อาจารย์เปลี่ยนสีหน้าอย่างไวก่อนจะเดินมาปัดโต๊ะด้วยชายแขนเสื้อตัวเองเพื่อให้อูยองนั่ง

''ขอบคุณครับ!''

อูยองตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้แทคยอน

เพื่อนๆในห้องพากับขำอาจารย์คนใหม่อย่างสนุกสนาน




หลังเลิกเรียน

''เมื่อเช้า! แกเล่นแรงไปหรือป่าวว่ะ อาจารย์คนใหม่ถึงกับหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย ''

''อยากเล่นตัวไม่รู้เวลาก่อนทำไม?''

อูยองยักคิ้วอย่างไม่แคร์ก่อนจะเดินไปที่รถ

''งั้นวันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ เซงๆตั้งแต่เช้าและ''

''อ้าว!ไม่ไปเที่ยวผับด้วยหันหน่อยหรอ ฉันอุส่าห์บอกเค้าไปว่านายจะมา ''

''วันหลังล่ะกัน วันนี้ฉันเซงว่ะ ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้นแหละ ไปก่อนน่ะ''

''เออๆ ก็ได้ๆ งั้นฉันโทรไปยกเลิกเลยแล้วกันน่ะ แกไม่ไปก็ไม่รู้ว่าฉันจะไปทำไมว่ะ ''

''เออๆ!ตามใจๆ ไปน่ะ บาย ''

อูยองเดินไปขึ้นรถ เค้าแยกกับแทคยอนทันทีที่โรงเรียนเลิก อยู่ๆก็รู้สึกอยากกลับบ้านสงสัยว่าจะง่วงนอน





----------------------------------------------------------------------------------





''คุณ! แต่งตัวเสร็จหรือยังน่ะลูก ''

แม่ของนิชคุณเดินมารอที่หน้าห้องก่อนที่นิชคุณจะเปิดประตูออกมา

''ไปไหนหล่ะครับ วันนี้ผมเซงไม่อยากออกไปไหน''

นิชคุณเปิดประตูมาบอกปัดๆก่อนจะชะงักเมื่ออยู่ๆคุณแม่ตัวดีก็หาเรื่องให้เค้าต้องไปจนได้

''คุณ!ลูกจะควงหญิงไม่ซ้ำหน้าไปเที่ยวเตร่แม่ก็ไม่ว่า จะผลานเงินที่บ้านเยอะแค่ไหนแม่ก็ไม่บ่น ไม่อยากบริหารบริษัทแม่ก็ไม่ให้ทำ แต่แค่แม่ให้ลูกไปกับแม่แค่นี้ ลูกกับปฏิเสธ รู้อย่างนี้ แม่น่าจะส่งลูกไปอยู่กับพี่ที่อเมริกาตั้งแต่วันนั้น ''

''โธ่!แม่ครับ แม่ก็รู้ว่าถ้าแม่พูดแบบนี้แล้วผมจะ...ขัดแม่ไม่ได้ !!!''

นิชคุณยอมอย่างหมดทางสู้ ก็เพราะเค้าไม่อยากบริหารบริษัทเค้าถึงต้องทำตามที่แม่บอก

''ว่าแต่จะไปไหนกันหรอครับ? พ่อกับแม่แต่งตัวสะเต็มยศเชียว''

นิชคุณมองชุดที่พ่อแม่ใส่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะไปไหนกัน?

''ไปบ้านเพื่อนแม่เอง''

''อ่อ! ''

''ไปคุยเรื่องแต่งงานของลูกกับน้องเค้า''

''ห่ะ!!! ผะ...ผมกับใคร? ไม่เอาน่ะครับแม่ ผมยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ แม่ก็รู้ว่าผมเป็น นิชคุณ หรเวชกุล ที่สาวๆยอมสยบแทบเท้าทุกคน''

''แม่รู้! ''

''และทำไมแม่ยังให้ผมแต่งงานอีกหล่ะ ทั้งๆที่แม่ก็รู้เนี่ยน่ะ?''

''แต่ถ้าลูกได้เห็นน้อง ลูกต้องชอบแน่ๆ ไปแต่งตัวได้แล้ว ''

''แม่ครับ!!!''

''ไปแต่งตัว!!!!!''

แม่ของนิชคุณปิดประตูให้ก่อนจะเดินไปรอข้างล่าง

''คุณค่ะ!ห้ามขัดฉันน่ะ ฉันว่าเค้าเหมาะสมกันดี ''

แม่ของนิชคุณคุยกับพ่อของนิชคุณก่อนจะหยิบรูปอูยองขึ้นมาดู

''น่ารักใช่ไหมล่ะค่ะ นี้แหละลูกสะใภ้ของคุณ''

''ผมว่า...ถ้าลูกไม่ชอบ เราก็ไม่ควรบังคับเค้าน่ะ''

''ถึงยังไง เมื่อถึงที่บ้านของเพื่อนฉัน คุณก็ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น วันนี้คุณจะไม่มีบทพูด เข้าใจ๊? ''

''อ่ะ...จร่ะๆ ''

พ่อของนิชคุณยังต้องยอมปล่อยให้แม่กับแม่เป็นฝ่ายคิดแผนบ้าบอ





---------------------------------------------------------------------------------------




''กลับมาแล้วหรอจร่ะ ลูกสุดที่รักของแม่''

แม่ของอูยองเดินเข้ามากอดลูกชายก่อนจะผลักออก

''มะ...แม่ครับ วันนี้ดูแปลกๆไปน่ะ แล้วพ่อล่ะครับ ''

''พ่อออกไปหาเพื่อนที่เป็นนายกน่ะจร่ะ ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าไป วันนี้จะมีแขกมาบ้านเรา''

''อ่อ!ครับ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนน่ะ''

''เดี๋ยว! ถ้าแม่อยากให้ลูกแต่งงานลูกจะว่าไงจร่ะ? ''

''ตะ..แต่งงาน แต่งทำไมครับ ผมพึ่งจะอยู่ปีสุดท้ายของไฮสคูลเองน่ะ ทำไมแม่ถึงจะให้ผมแต่งงานหล่ะ ไม่เอาอ่ะ! ''

อูยองยืนสะบัดสะบิ้งอยู่หน้าบันได

''ถ้าลูกได้เห็นเค้าลูกต้องชอบแน่ๆ ''

''ไม่!จะหญิงหรือชายผมก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ ผมมีคนที่รักผมเยอะแล้ว ผมไม่ต้องการงานแต่งงานครั้งนี้ แม่เตรียมเก็บของได้เลยเพราะผมไม่แต่ง! ''

อูยองยื่นคำขาดก่อนจะเดินกระทืบเท้าขึ้นห้องไป

''นิ จาง อูยอง!!! แกอยากให้แม่ของแกไม่มีความสุขงั้นหรอ ฉันเลี้ยงแกมาก็เพราะฉันอยากเห็นวันที่แกมีคนดูแลน่ะ''

''ก็แม่กับพ่อไง...ที่ดูและผม ''

อูยองตะโกนลงมาจากชั้นบน เค้าหยุดยืนอยู่หน้าบันไดชั้นบนที่พึ่งเดินไปถึง

''แม่หมายถึงคนอื่นที่ไม่ใช่แม่กับพ่อตังหาก''

''ไม่รู้หล่ะ!ยังไงผมก็ไม่แต่ง''

อูยองเดินกระทืบเท้าเข้าห้องก่อนจะเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น

คิดไม่ตกเลยจริงๆ เฮ้อ!แม่น่ะแม่






ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง


''อ้าว!มากันแล้วหรอนั่งก่อนๆ''

แม่ของอูยองเดินมาตอนรับที่หน้าประตูบ้าน

''ทำไมถึงมาช้าจังหล่ะ หรือว่าคนขับรถไม่ได้เอารถกอล์ฟไปรับที่หน้าประตูบ้าน''

''ป่าวหรอๆ!ก็ลูกคุณน่ะสิ แต่งตัวช้า สงสัยว่าจะตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าน้อง''

แม่ของนิชคุณตีมือนิชคุณให้ขานรับ

''อ่อครับ!ขอโทษน่ะครับที่ผมแต่งตัวช้าจนทำให้ผิดเวลานัด ''

''อ่อ!ไม่เป็นไรจะ คนกันเองๆ เดี๋ยวนั่งจิบไวน์ไปก่อนน่ะ สักพักน้องคงจะลงมาน่ะจร่ะ ตามสบายน่ะ ตามสบาย''

แม่ของอูยองต้อนรับอย่างดี ก่อนจะรินไวน์ให้แล้วขอตัวไปตามลูกชายให้ลงมา




''แม่ครับ!ที่แม่จะให้ผมแต่ง ผะ..ผู้ชายหรอ? ''

นิชคุณตาโตทันทีที่แม่อูยองแวบหายไปจากตรงนั้น

''ก็ใช่น่ะสิ ทำไมหล่ะลูกสมัยนี้เค้าไม่ถือกันหรอน่ะ''

แม่ของนิชคุณบอกปัดกลัวว่าลูกชายจะไม่ยอม

''แต่ผมถือ! ผมเป็นผู้ชายน่ะครับแม่ ''

''แม่รู้แล้วๆ! ว่าลูกน่ะเป็นผู้ชาย รอดูหน้าน้องก่อนแล้วค่อยว่ากัน''

แม่นิชคุณตัดบทก่อนจะจิบไวน์เพื่อปิดปากตัวเอง 

นิชคุณทำได้เพียงนั้นเงียบๆเท่านั้น
ถ้าไม่มีเรื่องบริษัทมาขู่ ป่านนี้เค้าคงขับรถออกไปหาสาวๆแล้ว




''นิ! อูยอง ออกมาเดี๋ยวนี้น่ะ''

แม่ของอูยองเดินขึ้นไปตามลูกชายถึงข้างบนก่อนจะพูดให้เบาที่สุด เพราะกลัวว่าแขกจะได้ยิน

''อูยอง ออกมาเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นแม่จะให้พ่อยึดบัตรเครดิตน่ะ''

แกร๊ก ก ก

ได้ผลจนได้ เมื่อพูดถึงเรื่องเงินทอง จาง อูยอง จะหูผึ่งทันที

''ทำไมแม่ไม่ให้เค้าแต่งกับไอ้ชานล่ะครับ มันอายุน้องกว่าผมแค่ปีเดียวเองน่ะ แถมมันยังก้านโลกกว่าผมด้วย''

อูยองตั้งท่าปัดให้ชานซองเต็มที่

''ผมยังไม่ถูกเลือก 555 ผมจึงลอยหน้าลอยตาต่อไป''

ชานซองเดินผ่านหน้าห้องก่อนจะพูดให้อูยองเจ็บใจเล่นๆ

''ลูกเป็นพี่ก็ต้องแต่งก่อนน้องสิ ไม่งั้นชาวบ้านแถวนี้เค้าจะหาว่าลูกคนโตบ้านนี้ ขายไม่ออก ''

''โธ่!แม่ครับ ผมไม่เห็นจะแคร์เลย ''

''ลงมาเดี๋ยวนี้ เร็วๆน่ะ แม่ให้เวลาแค่ 2 นาที''

แม่ของอูยองพูดจบก็เดินลงไป ปล่อยให้อูยองยื่นอ้าปากค้างทำตาปริบๆอย่างจำทน



ไม่นาน จาง อูยอง ก็ปรากฏตัว นิชคุณเป็นคนแรกที่หันไปเห็นและ...

''นาย/นาย ''

ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกันทันทีที่เห็นหน้าของอีกฝ่าย

''นายมาที่นี้ทำไม??''

''แล้วนายเป็นลูกบ้านนี้หรอไง?''

ทั้งคู่ผลัดกันถามคำถามจนบรรดาแม่ๆถึงกับงง

''อ้าว!รู้จักกันหรอลูก งั้นดีเลย เลื่อนงานแต่งให้เร็วอีก 2 อาทิตย์เลยเป็นไง ไหนๆก็สนิทกันอยู่แล้ว ''

แม่นิชคุณหันมาคุยกับแม่อูยองและได้รับคำอนุมัติ

''โอเค! ตกลงตามนั้นเลย ''

ทั้งคู่ยืนมองแม่ๆเปลี่ยนวันเป็นว่าเลย

''แม่คิดว่าการแต่งงานเป็นเรื่องเล่นๆหรือไง จะให้ผมแต่งกับผู้ชายเนี่ยน่ะ ''

อูยองโวยวายสะใหญ่โต แต่นิชคุณกลับยิ้มกริ่ม

''นะ..นายยิ้มอะไร ?''

อูยองหันมามองหน้านิชคุณที่เอาแต่จ้องเค้า

''แม่ครับ! ผมจะแต่ง''

นิชคุณตอนอย่างไม่ลังเล ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เค้ายังปฏิเสธมันอยู่เลย

''นายพูดบ้าอะไรของนายน่ะ? บ้าไปแล้วหรือไง เราเป็นผู้ชายน่ะ ''

อูยองหันมาตะโกนใส่นิชคุณ

''คนเราจะแต่งงาน ขึ้นอยู่กับเพศด้วยหรือไง? ''

นิชคุณตอกกลับ แต่อะไรกันน่ะที่ทำให้เค้าเปลี่ยนใจ

''ผมขอคุยกับน้องตามลำพังได้ไหมครับ?''

นิชคุณหันมาทางแม่ๆก่อนจะได้รับคำอนุญาติ

''งั้นเดี๋ยวพวกแม่ๆไปนั่งคุยกันข้างบนแล้วกันน่ะ คุยเสร็จแล้วก็ตามขึ้นไปน่ะลูก''

แม่อูยองพูดยิ้มๆก่อนจะดึงพ่อแม่ของนิชคุณให้ตามขึ้นไป





''ทำไมถึงพูดไปแบบนั้น? เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว และมันก็ไม่ดีสักเท่าไหร่ ผีห่าซาตานที่ไหนบอกให้นายตอบตกลงกันห่ะ!!!''

อูยองหันมาโวยใส่นิชคุณทันที

''ก็ฉันอยากรู้จักนายมากกว่านี้ คิดว่าคงจะสนุกดีถ้ามีนายเป็นของเล่นเพิ่มอีกชิ้น
และคงจะดีไม่น้อยถ้าของเล่นชิ้นนั้นจะเป็นของฉันคนเดียว ไม่มีสิทธิ์โชว์ให้ใครดูนอกจากฉันเพราะเงินสินสอดคือเงินที่ฉันซื้อนาย แค่คิืดก็สนุกแล้ว ''

นิชคุณกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ อูยองควันออกหูทันที

''ทั้งๆที่เราไม่ชอบขี้หน้ากันเนี่ยน่ะ ฉันทำไม่ได้! ''

อูยองหันหลังให้

''ยังไงก็ไม่แต่ง ฉันไม่ได้รักนายแล้วจะให้แต่งบ้าแต่งบออะไร''

''หึ!ไม่รักก็ยิ่งดี ฉันชอบนักแหละ พวกที่หยิ่งทะนงในตัวเอง แต่สุดท้ายก็พายแพ้ฉันทุกคน''

''สะ...แสดงว่าที่นายทำแบบนี้ก็เพราะ...''

''ใช่!เพราะนายหักหน้าฉันเมื่อเช้า ทำให้ฉันเสียเครดิตเรื่องไม่เคยมาสาย เพราะนายทำหน้ากวนประสาทใส่ฉัน ทำให้ฉันดูหนังกับสาวๆไม่สนุก และเพราะนายกำลังจะเป็นรองฉัน ฉันถึงรู้สึกอยากเลยเกมส์นี้ เรียกง่ายๆว่า แก้แค้นคงจะถูก เพราะฉันเป้นคนไม่ยอมใคร และนายก็จะต้องเป็นอีกคนที่ยอมสยบแทบเท้าฉัน''

นิชคุณร่ายยาวก่อนที่อูยองจะรู้สึดจุกขึ้นมาเรื่อยๆ

''ที่จะแต่งก็เพราะจะแก้แค้นฉันงั้นหรอ อยากให้ฉันเป็นรองนายใช่ไหม ได้เลย! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันจะทำให้นายรู้ว่าบนโลกนี้ มีฉันเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมนาย''

อูยองเดินฟิดฟัดขึ้นข้างบนก่อนจะเปิดประตูห้องแม่แล้วปิดอย่างเสียงดัง



ปึง!!!

''แม่ครับผมตัดสินใจแล้วว่า... ''

''น้องเค้าจะแต่งงานกับผมครับ!''

อยู่ๆนิชคุณก็เค้ามาต่อท้ายคำพูดของเค้า เค้าจะตอนว่าเค้าไม่ยอมแต่งงานตังหาก

''ไม่ใ่ชน่ะครับแม่ คือผมจะบอกแม่ว่า...''

''ดีเลยลูกรัก คุณคุยกับน้องยังไงน่ะน้องถึงได้ยอม แต่แม่พูดตั้งนานน้องก็ไม่ยอมอย่างเดียว''

แม่ของอูยองหันไปหานิชคุณทันที
รอยยิ้มของลูกเขยที่ส่งผ่านมาให้แม่ยายถ้ามองดีๆ มันเป็นรอยยิ้มแห่งหายนะเลยหล่ะ

ไม่มีใครคักค้านใดๆ เว้นก็แต่อูยองที่พูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง ตั้งแต่นิชคุณตอบแทนว่าอูยองยอมแต่งงานกับเค้า

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คาสโนว่าอย่าง จาง อูยอง จะมาตายตอนจบ เน่าเฟอะฟะขนาดนี้ เฮ้อ!




3 อาทิตย์ให้หลัง งานแต่งงานก็ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมชื่อดัง นักข่าวทุกสำนักสนใจงานนี้เป็นอย่างมาก พิธีที่เริ่มขึ้นตั้งแต่เช้ายันเย็นถูกถ่ายทอดสดทั่วประเทศ เพราะทั้งคู่เป็นลูกคนใหญ่คนโต อาหารที่ใช้เลี้ยงแขกที่มางานก็ระดับเชฟชื่อดังของประเทศทั้งนั้น เรียกได้ว่าเป็นงานยักษ์ใหญ่จริงๆ





*********************************************************************


ตอนแรกออกมาแล้วววว
อิด้งไม่ยอม แต่พี่คุณบีบบังคับเพียงเพราะอยากแก้แค้นที่อูยองหักหน้าเค้า
เมื่อต้องมาแต่งงานกันโดยไม่มีการตกลงปรงใจ
จะเป็นยังไงถ้าการแก้แค้นครั้งนี้ จะกลับกลายเป็นความรักที่เจ็บปวด
เหมือนหนามดอกกุหลาบที่แค่แตะก็ยังรู้สึกเจ็บ

ติดตามตอนต่อไปด้วยน่ะจร่ะรีดเดอร์ทุกคนนนนนนน
เม้นๆเป็นกำลังใจสุดแสนจะสำคัญให้ไรเตอร์ด้วยน่ะ

รักน่ะจะบอกให้ จ๊วบๆ