[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #18 : โรงพยาบาล

 

ผับ Kiss night


ทุกคนเดินทางมาถึงที่ผับภายในเวลาไม่ถึง20นาที เพราะผับที่ว่าเป็นผับที่อยู่ใกล้บ้านเอามากๆ 

''แม่ครับ!จอดตรงนี้แหละ ที่นี้เขามีเด็กรถน่ะครับ เดี๋ยวเขาจะขยับให้ ผมว่าเราเข้าไปกันเลยดีกว่าครับ''

นิชคุณเปิดประตูรถตู้ด้านข้างตัวแล้วจับมืออูยอง

''เข้าไปข้างในกันดีกว่า ไม่ได้มานานแล้ว ดูแปลกตาขึ้นเยอะเลย ''

นิชคุณพูดพรางดึงอูยองลงมาจากรถก่อนจะพากันเดินเข้าไป

''อ่อ!!นี้แต่ก่อนมาที่นี้เป็นประจำเลยใช่ไหม?''

''ก็แหม!! ก็..ก็มีบ้าง ''

''แล้วควงหญิงมาด้วยใช่ไหม? บอกมาน่ะว่ากี่คน?''

 อูยองหยุดเดินแล้วหันมาหาเรื่องนิชคุณ

''กะ..ก็..ก็เยอะอยู่ ''

''เยอะ!!!''

อูยองทวนคำพูดของคนพี่ พร้อมๆกับอาการเลือดขึ้นหน้า

''ถ้าฉันเจอนายก่อนยัยพวกนั้น...นายก็จะเลือกฉันใช่ไหม?''

''แล้วทำไมต้องพูดฉันๆนายๆด้วย เราเป็นสามีภรรยากันน่ะ พูดดีๆสิ''

''ตอบมา? ''

อูยองจิกสายตาเข้ากับนัยตาของนิชคุณที่มองเขาหวั่นๆ

''ก็..ก็อยู่แล้ว พี่ต้องเลือกคุณเมียสุดที่รักอยู่แล้ว''

นิชคุณโอบเอวอูยองเข้ามาใกล้ตัว ก่อนจะเอามืออีกข้างปาดเหงื่ออย่างร้อนรน

''เดินเข้าไปข้างในสิ...ดูสิว่าวันนี้กิ๊กเก่าของคุณสามีจะมานั่งรอหรือป่าว?''

''อะ..โอ๊ย!!''

อูยองพูดจบก็ดึงหูคนพี่สะเต็มแรง

''บะ..เบาๆสิอูยอง!! พี่เลิกนิสัยแบบนั้นไปตั้งนานแล้วน่ะ อะ..โอ๊ย!! ''

''เลิกแล้วก็เลิกแล้วสิ  ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ''

''ละ..แล้วเมียจ๋าจะดึงหูผัวทำไมหล่ะจ๊ะ?''

'' ที่กำลังโกรธอยู่เนี่ยก็เพราะฉันนึกถึงเรื่องบนเตียงของนายกับคนอื่นตังหาก ''

''แล้วจะไปนึกถึงมันทำไมหล่ะจ๊ะ...ปล่อยวางบางเถอะน่ะ ''

นิชคุณเดินตามแรงดึงที่หูของเขา ดูเหมือนอูยองจะคิดเรื่องอะไรๆก่อนเข้าผับได้เยอะแยะ เยอะจนนิชคุณชักจะไม่ปลอดภัย




''อ้าวๆ!มัวแต่มองน้องรักอยู่นั้นแหละ จะเดินเข้าไปได้หรือยัง''

แทคยอนที่ยืนมองเจบอมอยู่นาน พูดขึ้นทันทีที่ตัวเองคิดว่าเจบอมมองน้องๆนานเกินไปแล้ว  

''นายก็เดินไปก่อนสิ...มันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า?''

 เจบอมหันมาใส่แทคยอนที่ยุ่งเรื่องของเขา

''ก็อยากจะเดินเข้าไปในผับด้วยไง อุส่าห์ยืนรอนายมองน้องรักตั้งนาน ''

''ใครบอกว่าฉันจะเข้าไปกับนายไม่ทราบ ฉันไม่ได้อยากไปกับนายสักหน่อย''

เจบอมหันมาพูดใส่หน้าแทคยอนดังๆ ก่อนจะชิ่งรีบวิ่งเข้าร้านไป

''อ้าว..เฮ้ย!!รอด้วยดิ รอผมด้วย!!! ''

แทคยอนตามเข้าไปติดๆ ในใจพรางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
บางทีผมก็คิดน่ะ ว่าผมจะวิ่งตามคุณไปเพื่ออะไร ในเมื่อคุณไม่เคยมีท่าทีสนอกสนใจผมเลย


หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็เดินเข้าไปในผับ การจับจองทีนั่งเป็นไปอย่างยุติธรรม ทีนั่งริมสุดเป็นของชานโฮ ถัดมาก็เป็นแทคเจย์ และปิดท้ายด้วยคุณด้ง ทั้ง 6 คนนั่งอยู่บนโซฟาตัวงามเป็นรูปครึ่งวงกลม ถัดมาอีกโต๊ะ ก็เป็นพ่อแม่ของนิชคุณแล้วก็พ่อแม่ของอูยอง

ทุกคนกินเลี้ยงกันอย่างสนุกสนาน ภายในผับเปิดเพลงดังจนนิชคุณรู้สึกปวดหัว

''เดี๋ยวพี่มาน่ะ...ไปเข้าห้องน้ำก่อน ''

นิชคุณจับหัวตัวเองแล้วหันไปพูดกับอูยอง อูยองพยักหน้าเบาๆ แล้วนิชคุณก็เดินแยกออกมา

ระหว่างทางเดินไปห้องน้ำ มีผู้ชายคนนึ่งเดินสวนมา

''อะ..อ้าว!! ไม่เจอกันนานเลยน่ะ สบายดี? ''

''อ่ะ!แน่นอนฉันสบายดีอยู่แล้ว ว่าแต่แกเหอะ! ดูโทรมๆไปน่ะ เป็นอะไรหรือป่าวว่ะ?''

เพื่อนชายถามด้วยความเป็นห่วงเพราะใบหน้าของนิชคุณดูซีดเอามากๆ

''ก็..กะ..ก็ไม่สบายนิดหน่อยว่ะ ''

นิชคุณตอบเสียงเรียบ

''แล้วทำไมเดินออกมาข้างนอกคนเดียวว่ะ  ไม่คิดจะเอาเมียมาอวดเลยหรือไง?''

'' อ่อ!พอดีข้างในเปิดเพลงเสียงดังมากเลยว่ะ ฉันเลยเดินออกมาข้างนอก  ไม่ไหวจะนั่งฟัง ปวดหัวฉิบ''

''โอ๊โอ๋!เดี๋ยวนี้แกเป็นพวกรำคาญเสียงเพลงพวกนี้แล้วหรอว่ะ เห็นปกติสิ่งเหล่านี้แกรักเลยนิหว่า แบบประมาณว่าเกิดมาเพื่อคู่กับแกโดยเฉพาะ แล้วไหงวันนี้บอกว่ารำคาญสิ่งที่เกิดมาคู่กับแกกันว่ะ?''

'' ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ได้ยินแล้วมันปวดหัว ก็เลยไม่ค่อยชอบ''

นิชคุณตอบ

''น่าแปลกมากกก คนอย่างนิชคุณเบื่อของพวกนี้เป็นด้วยหรือไง หรือเพราะว่าเมียแกโหดว่ะ  แน่ะ!ประเภทกลัวเมียหรือไงแก ทิ้งลายเสือไว้ข้างหลังเชียวน่ะ 555 ''

เพื่อนชายขำเสียงดังลั่นผับด้านนอก

''คนอย่างฉันมันก็เปลี่ยนแปลงได้แบบนี้แหละ ถ้าแกเป็นฉันแกก็อยากแต่ง ''

ประโยคนี้ทำเอาเพื่อนชายขนลุกนิดๆ

''ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ? เมียแกมีดี ถึงขนาดเห็นครั้งแรกก็ยอมทิ้งลายเสือเลยหรอว่ะ? ฉันอยากเห็นเมียแกสะแล้วสิ ''

''อีกสักพักก็คงออกมาตามฉัน เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักแล้วกัน ''

นิชคุณตบไหล่เพื่อนชายเบาๆ

''เออคุณ!!แล้วจุนซูหล่ะ มาด้วยหรือป่าว?''

''ป่าวหรอก!ตั้งแต่บริษัทฉันเกิดเรื่อง ฉันยังไม่เห็นมันเลย ถามทำไมว่ะ? ยังไม่ลืมมันอีกหรือไง? มันไม่เลือกแกตั้งแต่แรกแล้วนิ? ''

นิชคุณหันไปมองหน้าเพื่อนชายแล้วพูดต่อ

''หรือที่แกถามหามัน ก็เพราะแกยังรักมันอยู่?''

นั้นทำให้เพื่อนชายของเขาหน้าแดง

''ซึลอง! แกควรจะตัดใจได้แล้วน่ะ มันจะทำให้แกเจ็บถ้าแกยังฝืนรักมัน ทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้''

''ได้สิ!ถ้าฉันพยายาม ฉันต้องทำได้แน่ ชีวิตนี้ถ้าฉันไม่ได้ลงเอยกับจุนซู ฉันก็จะไม่ขอรักใคร?''

'' โห๋!เน่าไปป่าวว่ะ? ''

นิชคุณทำหน้าเอียนใส่

''หรือแกจะบอกฉันว่าแกจะมีคนอื่นนอกจากเมียแก''

''------------ ''

''น่ะ!แกก็ไม่ทำ เหมือนกับฉัน แกยอมมีเมียแกคนเดียว เหมือนกับฉันที่จะรักจุนซูคนเดียว ถึงแม้ว่าฉันจะรักเขาข้างเดียว แต่มันก็มีความสุขน่ะ  แล้วฉันก็กำลังพยายามให้ความรักของฉันเป็นไปได้''

''โอเคๆ!ฉันเชื่อในความรักอันยิ่งใหญ่ของแก ถึงฉันจะเคยมีความรู้สึกรักข้างเดียวอยู่บ้าง  แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะความรักข้างเดียวของฉันมันไม่ยาวนานเหมือนแก''

''แกเคยรักใครข้างเดียวด้วยหรอว่ะ? เพลบอยอย่างแกเนี่ยน่ะ? ''

''ก็..ก็เมียฉันนั้นแหละ ตอนแต่งเขาไม่ได้รักฉันเลยสักนิด จะว่าไป..ฉันบังคับให้เขาแต่งกับฉันด้วยซ้ำ ฉันรับรู้และเข้าใจได้ถึงความอึดอัดและความทรมานเลยหล่ะ ''

''ไม่น่าเชื่อ?''

''ลึกซึ้งเลย!! ''

นิชคุณตอบพรางเอามือปาดเหงื่ออีกครั้ง
พูดถึงเรื่องนี้ทีไรเขารู้สึกไม่ดีทุกที

''ฉันก็จะทำเหมือนกับแกนั้นแหละ ถึงแม้ว่ารักข้างเดียวของฉันจะยาวนานไปหน่อย แต่ถ้าลงเอยด้วยกันมันก็คุ้มนี่หว่า''

ซึลองยิ้มออกมานิดๆ ดูเขาจะมีความสุขกับการฝันเฝื่องสะเหลือเกิน

''โอเค!ฉันเชียร์แกเต็มที่เลย มีอะไรให้ช่วย...ขอบอกว่าผ่านฉัน เคป่ะ?''

นิชคุณยื่นมือออกมาก่อนที่ซึลองจะจับแล้วยิ้มให้บางๆ

''นั้นไงมาโน่นแล้ว เมียฉัน! ''

''โห๋!ฉันไม่แปลกใจเลยว่ะ ว่าทำไมแกถึงบังคับให้เขาแต่งกับแก เป็นฉันจับปล้ำตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ น่ารักเป็นบ้า!''

ซึลองมองอูยองที่กำลังเดินมาตาไม่กระพิบ

''น้อยๆหน่อย!ขืนแกยังมองเมียฉันแบบนั้น ฉันจะไม่ช่วยแกกับไอ้ซูมันน่ะ''

นิชคุณพูดลอยๆ แต่ซึลองก็เงียบกริบทันที

''ตามนั้นเลยเพื่อน! ''



''อูยองนี้ซึลองเพื่อนพี่เอง''

''สวัสดีครับ! ผม อง ซึลอง''

 ซึลองก้มโค้งให้อูยองแล้วยิ้มให้

''ครับ!ผม จาง อูยอง''

อูยองตอบรับแล้วยืนข้างๆนิชคุณ

''รู้จักกันแล้วก็โอเค งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ไปไอ้ซึลอง แกเดินนำเข้าไปเลย''

นิชคุณชี้ให้ซึลองเดินนำเข้าไปก่อน เมื่อซึลองเดินเลยไปแล้ว  อูยองก็บิดเอวนิชคุณทันที

''นี้แน่ะ!ออกมาตั้งนาน นึกว่าตายไปแล้วสะอีก ทีหลังถ้าจะไปไหนนานๆก็บอกกันก่อนจะได้ไม่ต้องเดินหา มันเมื่อย!!''

อูยองร่ายยาวทันทีที่พ้นสายตาของซึลอง

''คร๊าบบบบบบบ!!''

นิชคุณตอบนิ่งๆแล้วเดินจูงมืออูยองเข้าไปข้างใน



ด้านในเปิดเพลงเสียงดังเช่นเดิม
ทุกคนเฮฮาปาร์ตี้โดยเฉพาะจุนโฮกับชานซองที่ดูเหมือนจะได้ที่แล้ว  

''เห้ย!ไอ้ซึลอง อย่าบอกน่ะว่าแกเป็นเจ้าของผับ''

เจบอมที่หันมาเห็นทั้ง 3 คนกำลังเดินเข้ามา ก็อุทานด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจ

''คะ..ครับ!สวัสดีครับพี่ ''

ซึลองก้มโค้งเป็นครั้งที่2

''เพื่อนไอ้คุณแต่ละคนเลวๆทั้งนั้น''

เจบอมมักจะพูดคำเหล่านี้เสมอๆ เมื่อเจอกับเพื่อนของน้องชาย

''เงียบปากแกไปเลยไอ้เจย์ เพื่อนฉันไม่ใช่เพื่อนแก ไม่ต้องวิจารณ์ ''

นิชคุณปัดมือพี่ชายที่กำลังชี้หน้าซึลองอยู่

''ผมไม่ถือครับ พี่คงจะชินมากไปหน่อย''

ซึลองหันมาทำหน้าสบายๆ

ทุกคนนั่งลงบนโซฟาครึ่งวงกลม  เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนลุกขึ้นเต้นอย่างสนุกสนาน จะมีก็แต่นิชคุณที่เริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว ดูเหมือนเขากำลังควักหาอะไรสักอย่างในกระเป๋ากางเกง

รู้สึกปวดหัวเกินกว่าจะทนไหว

นิชคุณควักถุงยาออกมา เขาแกะมันอย่างเร่งรีบ มืออีกข้างบีบศรีษะแรงๆ

''พะ..พี่คุณเป็นอะไร? ''

อูยองที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองกริยาท่าทางของคนพี่

''ปะ..ป่าว!คือพี่ปวดหัว ''

''ยังไม่หายอีกหรือไง พักหลังๆเห็นไม่เป็นไรแล้วนิ''

อูยองจับแขนข้างขวาของนิชคุณ

''ดะ..เดี๋ยวพี่มา!''

นิชคุณเอามือกำถุงยาแล้วเดินแยกอกมาจากกลุ่ม มือไม้เริ่มสั้นไหว นิชคุณเดินออกมาพรางหยิบเม็ดยาในถุงยาอย่างรวดเร็ว

''อะ..อ้าว!พี่คุณ มาเต้นกันเร็ววว''

และเขาก็เดินมาชนกับจุนโฮพอดี เม็ดยาที่หยิบเมื่อกี้หล่นลงพื้นทันที จุนโฮที่ไม่รู้ก็ลากนิชคุณเข้าไปเต้นในวงด้วยกัน แต่แล้วคนพี่ก็ทรุดลง

นิชคุณลงไปกองอยู่ที่พื้น และเพลงก็ดับลงพร้อมๆกับการหยุดเคลื่อนไหวของทุกคนในกลุ่ม

''พี่คุณ!!!''

อูยองที่นั่งมองอยู่วิ่งเข้ามาประคองนิชคุณทันที

''เป็นอะไร? บอกผมสิ?''

อูยองเขย่าตัวนิชคุณแต่คนพี่กลับนอนนิ่ง

''เป็นอะไรเล่า?? ''

อูยองจับหน้านิชคุณให้หันมามองเข้า ตอนนี้ใบหน้าของคนรักช่างซีดเซียวเหลือเกิน    น้ำตาของอูยองไหลออกมาในทันที ทุกคนในห้องเหมือนถูกสตาฟ อาการมึนงงของทุกคนแผ่ปกคลุมทั่วทั้งผับ  

''พี่คุณ...ฮึก..เป็นอะไร..บอกผมสิ...ฮึก..ตะ..ตอบเดี๋ยวนี้!!''

อูยองเอามืออีกข้างปาดน้ำตาตัวเอง

''พะ..พะ...พี่...ปวดหัว!''

นิชคุณตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาจนคนน้องเกือบจะไม่ได้ยินมัน

''แม่ครับ...ระ..เรียกรถพยาบาล แม่ครับ!!! ''

อูยองตะโกนเหมือนคนบ้า สติของเขาหมดไปตั้งแต่ตอนที่นิชคุณล้มลง

ทุกคนดูวุ่นวายไปหมด   ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง อูยองขึ้นไปกับนิชคุณส่วนทีเหลือตามไปทีหลัง




บนรถพยาบาล

ไม่มีการคุยเกิดขึ้น มีเพียงมือที่จับกันไว้แน่นและคราบน้ำตาของอูยอง

เมื่อถึงโรงพยาบลาหมอก็พานิชคุณเข้าห้องฉุกเฉินทันที ทิ้งให้อูยองนั่งรออยู่ข้างนอกตามลำพัง

ไม่นานทุกคนก็มาถึงโรงพยาบาล
ไม่น่าเชื่อว่าเจบอมจะเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปหาอูยอง

''คุณเป็นยังไงบ้าง??''

''ฮึก...ยังไม่ออก..มะ..มาเลยครับ!''

อูยองร้องไห้หนักมากจนเจบอมต้องพูดปลอบใจ

''ใจเย็นๆน่ะอูยอง ไอ้คุณมันไม่ตายง่ายๆหรอก น้องฉันมันแข็งแรงจะตาย''

เจบอมตบไหล่อูยองเบาๆ แต่นัยตาของเขากลับมีน้ำใสๆไหลออกมา ครั้งแรกในชีวิตที่เจบอมรู้สึกรักนิชคุณจริงๆ ไม่เคยบอกรักน้องชายคนนี้ แต่ถึงตอนนี้เขากลับภาวนาไม่ให้เสียน้องชายคนนี้ไป

หลังจากนั้นไม่นานหมอที่ทำการรักษาก็ออกมา

เขาบอกถึงรายละเอียดและยังถามอีกว่า

''ไม่มีใครรู้เลยหรอ ว่าคนไข้ต้องกินยาที่หมอให้ไปครั้งที่แล้วอย่างเคร่งคัด''

ทุกคนงุนงงโดยเฉพาะอูยอง

''เขาไม่เคยบอกผมเลย ''

อูยองหันไปพูดกับคุณหมอ

''เขาเป็นอะไรหรอครับ?''

''เอิ่ม..คนไข้เป็นเนื้องอกในสมองครับ ถึงจะไม่ใช่เนื้อร้ายแต่ขนาดของมันใหญ่มากและตอนนี้กำลังโตตามอายุของคนไข้ หมอต้องรีบผ่าตัดด่วน!''

คุณหมอบอกทุกคนด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ทุกคนกลับทำท่าทางตื่นตระหนก

''ขะ..เขาเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?''

อูยองปาดน้ำตาแล้วหันไปถามคุณหมออีกครั้ง

''ประมาณ 8 ปีที่ผ่านมา เพียงแต่มันยังมีขนาดเล็กเลยทำให้คนไข้ไม่รู้สึกว่ามันผิดปกติ     แต่ถึงตอนนี้หมอต้องรีบผ่าตัดด่วน''

''แล้ว...แล้วหลังจากนั้นเขาจะปลอดภัยใช่ไหมครับ? ''

พระผู้เป็นเจ้าขอร้องหล่ะ ขอให้คนรักของผมปลอดภัย

''คืออย่างนี้น่ะครับ! ก้อนเนื้อในสมองของคนไข้ใหญ่มาก หมอเกรงว่าจะทำได้ไม่ดีนัก แต่หมอจะพยายามน่ะครับ ''

แล้วพยาบาลท่านหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด เธอกระซิบข้างหูคุณหมออยู่นานก่อนจะเดินเลี่ยงไป

''เห็นว่าเป็นลูกของคุณน่ะครับ!''

หมอหันไปมองหน้าพ่อของนิชคุณแล้วหันกลับมามองอูยองที่ตอนนี้มีแทคยอนยืนประคองอยู่

''ผมจะเริ่มผ่าตัดบ่ายวันพรุ่งนี้ ส่วนตอนนี้ผมให้ยาบรรเทาไปแล้ว คาดว่าอีกประมาณ 10 นาที จะมีบุรุษพยาบาลมาเคลื่อนย้ายคนไข้ไปห้องพิเศษชั้นบนสุดน่ะครับ''

''ฝากด้วยน่ะ!!! ''

พ่อของนิชคุณเดินมากุมมือหมอเจ้าของไข้

''ผมจะทำให้สุดความสามารถน่ะครับ!''

หมอก้มโค้งให้พ่อของนิชคุณแล้วยิ้มตอบบางๆ ทุกคนดูเหมือนจะคลายความกังวลลงบ้างแล้ว จะมีก็แต่อูยองที่ยืนร้องไห้อยู่

''หมอครับ!!''

อูยองเดินตามหมอมาตรงบันไดทางลงของชั้น5 โดยมีแทคยอนเดินประคอง

''มะ..มีโอกาสรอดกี่เปอร์เซ็นครับ?''

อูยองตัดสินใจถามไปตรงๆ
เขาอยากจะรู้ล่วงหน้าก่อนจะได้ทำใจได้ ถ้าหากสิ่งที่หมอกำลังจะพูดเป็นสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในขนาดนี้ 

''คือเคสนี้ เป็นเคสที่หนักมาก หมอคิดว่า 50/50ครับ!''

และแล้วสิ่งที่เขาคิดก็เป็นเรื่องจริงที่เขาต้องยอมรับ  

''นั้นหมายถึงตายกับรอดมีค่าเท่ากันงั้นหรอ? ''

ประโยคนั้นทำให้อูยองร้องไห้โห เขาลงไปกองที่พื้นอย่างหมดแรง ภาพที่ค่อยๆผ่านไปในทุกๆวัน กำลังประเดประดังเข้ามาในความคิด

''มีโอกาสที่จะไม่ได้เจอกันอีกงั้นหรอ?''

แทคยอนเข้ามาพยุงอูยองไว้  ไม่นานบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงนิชคุณออกมา ทุกคนกรูเข้าไปรายรอบเตียงนิชคุณ

ทุกลมหายใจเข้าออกของอูยองในตอนนี้ อยากทำเพียงอย่างเดียวคือมองหน้าคนรักให้ชัดที่สุด

นิชคุณถูกเข็นออกมาเขานอนนิ่งในท่าสบายๆ
นั้นทำให้อูยองนึกใจหายว่าถ้าหากหลังผ่าตัดแล้วนิชคุณนอนนิ่งไปแบบนี้ เขาจะเป็นยังไง???

นิชคุณถูกเคลื่อนย้ายไปห้องพิเศษ ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านทั้งพ่อแม่ของนิชคุณพ่อแม่ของอูยองร่วมทั้งเจบอม แทคยอน จุนโฮ ชานซอง และซึลองด้วย

''อูยอง!ดูแลพี่เขาดีๆน่ะลูก อีกไม่นานพี่เขาก็จะปลอดภัยแล้ว อยู่ในมือหมอแล้วไม่ต้องห่วงน่ะลูกน่ะ ''

แม่ของนิชคุณลูบหัวอูยองไปมาอย่างเอ็นดู
ทุกคนตกลงกันว่าจะแยกย้ายกลับไปนอนที่บ้านแล้วค่อยมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ก่อนที่นิชคุณจะผ่าตัด




ห้องคนไข้พิเศษ

อูยองจัดแจงดอกไม้ที่แม่ส่งมาให้หลังจากกลับบ้านไปแล้ว เขาจัดมันไว้ข้างๆเตียงเผื่อว่านิชคุณจะรู้สึกสดชื่นขึ้น

จากนั้นก็นั่งปลอกผลไม้อยู่ข้างๆคนพี่ ตาคอยเหลือบมองคนพี่อยู่ตลอดว่ารู้สึกตัวหรือยัง นิชคุณนอนนิ่งจนอูยองเดินเอาผลไม้ที่ปอกเสร็จไปแช่ไว้ในตู้เย็น

แล้วเมื่ออูยองหันกลับมาก็เห็นสายตาของคนพี่จับจ้องมาที่ตัวเองอย่างเหม่อลอย อูยองวิ่งเขาไปใกล้ทันที แทนที่จะกอดให้หายกังวล อูยองกลับเลือกที่จะเอ็ดนิชคุณที่ไม่ยอมบอกเขา

''ทีหลังมีอะไรก็บอกกันด้วยสิ ตกใจหมด!''

อูยองพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วบาง

''พี่ไม่อยากให้คนดีของพี่เป็นห่วงนิ!''

''มีค่าเท่ากันอยู่ดี ยิ่งตอนนี้เป็นห่วงมากกว่าเป็น 100เท่า มันน่านัก!''

อูยองง้างมือก่อนจะลดมือลง

''พรุ่งนี้ตอนบ่ายพี่ต้องผ่าตัด รีบนอนเถอะ!!''

อูยองดึงผ้าห่มมาห่มให้คนพี่ ก่อนทีนิชคุณจะดึงอูยองให้ล้มลงบนอกของตัวเอง

''ผ่าพรุ่งนี้เลยหรอ? งั้นคืนนี้ขอนอนกอดแบบนี้แล้วกันน่ะ ''

นิชคุณกระตุกยิ้มแล้วหลับตาลง

''การผ่าตัดในวันพรุ่งนี้จะเป็นไปได้ด้วยดี พี่ต้องอดทนแล้วต่อสู้กับมัน เราจะได้เจอกันอีกครั้ง''

อูยองพูดทั้งๆที่ตัวเองยังอยู่ในอ้อมกอดของคนพี่

''รับทราบครับ! จะอดทนจนหน้าเขียวไปเลย''

นิชคุณกระชับอ้อมกอดคนน้องแน่นกว่าเดิม

''ยังจะทำเป็นเล่น  รีบๆนอนได้แล้ว พักผ่อนน้อยเดี๋ยวก็เป็นหนัก''

''คร๊าบบบบบบ''

เสียงนี้ชังไพเราะเหลือเกิน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะรักนิชคุณให้มากกว่านี้
จะใส่ใจนิชคุณให้มากกว่านี้
จะดูแลและถามไถ่ให้มากกว่านี้














แหวนคู่ของเราจะยังคงคู่กัน...ใช่ไหมครับ??? 



*****************************************************

อัพแล้วๆ รีดเดอร์น่ารักมากกกกกก [โดยเฉพาะหน้าเดิมๆ จ๊วบๆ]
การผ่าตัดจะราบรื่นไหมน่ะ???

ติดตามตอนต่อไปแล้วก็เม้นๆ จะได้รู้ว่าผลการผ่าตัดเป็นยังไง???
รักทุกคนเลยจร้าาาาาา...จ๊วบๆ