[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #12 : งานเลี้ยง

2 ทุ่ม!!!

ทุกคนมาพร้อมกันที่บ้านหมดแล้ว ทั้ง แทคยอน ชานซอง จุนโฮ จุนซู แล้วเพื่อนๆนิชคุณอีก 2 คน แขกที่มามีแค่ 6 คน แต่ทำอาหารเหมือนจะเลี้ยงทั้งซอย

ทุกคนนั่งสบายๆในมุมต่างๆของบ้าน ไม่นานนิชคุณก็เรียกทุกคนให้ไปร่วมกันที่ห้องนั่งเล่น เพื่อบอกเหตุผลว่าทำไมเขาถึงชวนทุกคนมาในวันนี้

''นั่งก่อนเลย...นาย เอิ่ม...ชานซองใช่ไหม?''

นิชคุณมองหน้าชานซองนิ่งๆ ดูคุ้นๆแต่ก็จำไม่ได้

''ใช่!พี่ฉันล่ะ?''

ชานซองถือโอกาสถามหาพี่ชายที่สุดแสนจะคิดถึง

''อยู่ในห้องครัวน่ะ กำลังไปหยิบแก้วกับไวน์!!''

''ทำไมนายถึงใช้พี่ฉัน...ให้พี่ฉันยกของหนักได้ยังไง?''

ชานซองไม่ค่อยชอบขี้หน้านิชคุณเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งทำท่าใหญ่โตเขาเลยยิ่งไม่ชอบใจ

''ฉันก็จะช่วยน่ะ...แต่เขาบอกไม่ต้อง  อ่ะนั้น..เดินออกมาแล้ว!!''

นิชคุณแก้ตัวกับชานซอง แล้วหันไปเห็นอูยองเดินถือถาดแก้วกับขวดไวน์มาพอดี   แต่แล้วภาพในดวงตาก็ดีใครเขามาอยู่ในม่านตานั้นอีกคน

''มา...ฉันช่วย!!''

แทคยอนเดินมาจากข้างนอก เขาตรงมาช่วยถือทันทีที่เห็นว่าอูยองถือมัน อูยองปฏิเสธแต่แล้วก็ต้องยอมให้แทคยอนช่วยถือ ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตานิชคุณตลอดและเสียงของคนข้างๆก็ดังขึ้นขัดสมาธิในการมอง

''เป็นสามีที่ใช้ไม่ได้...แทนที่ฉันจะเห็นว่านายเป็นคนช่วย แต่กลับเป็นพี่แทคยอน!!''

ชานซองเชิดหน้าใส่นิชคุณแล้วหันไปหาจุนโฮ

''ปากดี!นายน่ะ รับผิดชอบชีวิตคนอื่นแบบพี่เขาไม่ได้หรอ?''

นั้นจุนโอแก้ตัวให้นิชคุณหรือป่าว??? 

''ฉันอยากมีชีวิตแบบนั้นจะตาย ดูน่ารักดีออก นายเป็นพวกใจแคบมองอะไรแคบๆ พี่เขาไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก ก็ต้องเข้าใจพี่เขาหน่อยสิ! ''

จุนโฮพูดฉุนๆทำท่าจะเข็กหัวชานซอง

''อะไรหล่ะ? ชานว่าพี่เขา ชานผิดด้วยไง ก็นึกว่าจะดูแลดีกว่านี้สะอีก ที่ไหนได้...ก็แต่งมาให้เป็นคนรับใช้!!''

ชานซองเบะปากใส่นิชคุณ ที่กำลังหันหลังให้เขาแล้วหันไปสนใจพี่ชายของเขาแทน

''นายน่ะผิดเต็มๆ ถ้ายังพูดไม่หยุด...ฉันจะยัดนายขึ้นรถกลับบ้าน''

จุนโฮเอ็ด




แล้วทั้งหมดก็เดินมาร่วมกันที่ห้องนั่งเล่น นิชคุณเดินมานั่งข้างอูยองแล้วพูด

''วันนี้...ที่เรา 2 คนจัดงานเลี้ยงขึ้นก็เพราะ...เพราะ... ''

นิชคุณหันไปมองหน้าอุยองนิดๆ สีหน้าเป็นกังวลแบบนั้น อูยองคิดว่าเขาจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนงั้นหรอ?

ไม่มีใครบอกหรือไง...ว่าเรื่องแบบนั้นเขาไม่เล่าให้คนอื่นฟังกัน 

''เพราะว่าเราอยากให้ทุกคนได้พบปะกันน่ะ เพื่อนฉันก็เหมือนเพื่อนอูยอง เพื่อนอูยองก็เหมือนเพื่อนของฉัน วันนี้ก็เต็มที่เลยน่ะ ขาดเหลืออะไรบอกได้!!''

นิชคุณโอบไหล่อูยองแล้วบีบที่หัวไหล่เบาๆ
เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาครั้งนึงแล้ว นั้นเป็นครั้งแรกที่เขากับนิชคุณมีอะไรกัน และในงานเลี้ยงเขาก็โดนหอมแก้ม

มาครั้งนี้ มันเป็นครั้งที่สองที่บ้านหลังนี้จัดงานเลี้ยง เขาจะต้องทำอะไรอีกน่ะ ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย

ทุกคนเริ่มแนะนำทำความรู้จัก มีก็แต่ แทคยอนกับจุนซู ที่เดินแยกออกมาแล้วไปนั่งข้างนอก ทั้งคู่ไม่ได้นัดกัน เพียงแต่ไม่อยากร่วมวงกับคนอื่นๆแล้วที่เดียวที่จะหลบหลีบได้ก็คือข้างนอก

ทั้งคู่เดินมานั่งชิงช้าหน้าบ้าน  จุนซูเป็นคนเริ่มพูดก่อน 

''นายคงเป็นเพื่อนสนิทของอูยองสิน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก!! ปกติฉันจะไม่ทักทายใครก่อน แต่เห็นว่านายเป็นคนที่เบื่ออะไรที่จำเจเหมือนกับฉัน  ฉันเลยอยากจะรู้จักนาย''

''ฉัน อ๊ค แทคยอน!!''

แทคยอนเอื้อมมือมาแตะมือจุนซูแล้วชักกลับไป

''นายหล่ะชื่ออะไร??''

''อ่อ!ฉันหรอ ฉันชื่อ จุนซู... คิม จุนซู!!! ''

จุนซูทำหน้านิ่งๆ แล้วเสียงของแทคยอนก็ดังขึ้นมา

''นายก็คงเป็นเพื่อนสนิทนิชคุณใช่ไหม?''

''ก็อื้ม! ฉันไม่ได้ต้องการมันนักหรอก?''

จุนซูทำหน้าเศร้าๆ

''ฉันจะไม่ถามนายก็แล้วกัน..ว่าเพราะอะไร?''

แทคยอนหยิบแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆชิงช้าขึ้นมา ยื่นให้จุนซูและหยิบให้ตัวเอง

''ข้างในมันอึดอัดใช่ไหมหล่ะ นายถึงได้ออกมานั่งข้างนอกเหมือนฉัน!! ''

จุนซูพูดแล้วจิกไวน์ในแก้ว

''ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนน่ะ! ฉันกำลังหักห้ามใจอยุ่...แต่มันยาก นายว่าไหม??''

แทคยอนหันมาถามความเห็นจากจุนซู แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นน้ำใสๆที่ไหลลงมา

''อื้ม!ยาก...ยากมากเลย ฉันกำลังพยายามอยู่... [พยายามแย้งเขาคืนมา] ''

ประโยคหลังจุนซูพูดมันในใจ สิ่งที่แทคยอนได้ยินแล้วการกระทำที่จุนซูแสดงเลยดูเหมือนกับว่าเขาทั้งคู่หัวอกเดียวกัน

แต่ใครจะรู้ว่าความรักของนายทั้งคู่ต่างกันแค่ไหน?

ความรักที่รักเขาเพียงข้างเดียว เมื่อรู้ว่าสายไปก็พยายามตัดใจ
และทำเหมือนเคย

แต่ต่างจากความคิดอีกคนในที่นี้

ที่รักเขามากพอๆกัน และความรักนั้นก็กำลังพยายามอย่างหนักเพื่อแย้งเขามา
ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานแล้วก็ตาม

''ฉันก็เห็นใจนายนะ! แต่ทำไงได้เราไม่ใช่คนที่ญาติผู้ใหญ่เลือกนิ ถึงอย่างนั้นเราเลยไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา จากคนที่เคยสนิทกันแต่ตอนนี้ เหมือนเป็นเศษแก้วที่แตกแล้ว   แล้วพวกเขาก็กำลังกวาดเศษแก้วนั้นอยู่ พวกเรากำลังค่อยๆกระเด็นไกลออกไป ไกลออกไปจากพวกเขาเรื่อยๆ  จนวันนึ่งเมื่อเราเจอหน้ากัน  เราก็จะเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน''

แทคยอนพูดพรางเอามือทุบที่อกตัวเอง

''ทุกครั้งที่นึกถึงตอนที่พวกเขามีความสุข ตอนที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน นายก้รุ้สึกเจ็บตรงนั้นเหมือนกันใช่ไหม??''

จุนซูถามเมื่อเห็นแทคยอนนั่งเงียบไป แทคยอนไม่ตอบอะไรเขายิ้มให้กับตัวเองแล้วจุนซูก็พูดขึ้น

''ในฐานะที่เราหัวอกเดียวกัน ฉันขอเบอร์นายหน่อยสิ เผื่อว่ามีเรื่องอะไร จะได้โทรไปหา''

จุนซูยื่นโทรศัพท์ให้แทคยอน แทคยอนรับมาเขากดเบอร์ลงไปแล้วยื่นให้จุนซู

''ฉันหวังว่านายจะไม่โทรมาระบาย ...แค่ปรึกษาก็พอ เพราะฉันไม่ชอบพวกที่ชอบเซ้าซี้!''

แทคยอนพูดเสริมแล้วจิกไวน์

สายตาของเขามองไปข้างหน้า...
เขากำลังมองหาจุดยืนของตัวเอง...
วันนี้ที่ไม่มีอูยองแล้ว...
ไม่มีเพื่อนสนิทบ้าบอนั้นแล้ว...
เขาจะหยุดยืนตรงไหนดี...

เขาอยู่ตรงไหนในความรู้สึกของอูยอง...



ทั้งคู่นั่งดื่มด้วยกันเงียบๆ ต่างคนต่างคิดเรื่องของตัวเอง

แทคยอนกำลังเศร้าใจแต่เขาเลือกที่จะไม่แสดงออกมาว่าเขาเจ็บ
ส่วนจุนซูกำลังเริ่มคิดแผน คิดซ้ำไปซ้ำมาแล้วมันก็ไม่เวิร์กสักที






ในบ้าน

ทุกคนนั่งดื่มกันอย่างเมามัน ดูท่าจุนโฮกับชานซองจะเริ่มเมาแล้ว ทั้งคู่เถียงกันได้ทุกเรื่อง นิสัยช่างเหมือนกันจริงๆ ส่วนเพื่อนนิชคุณอีก 2 คน ไม่ต้องพูดถึงเลยดีกว่า นอกจากจะไม่มีบทพูดและไม่มีชื่อเป็นของตัวเองแล้ว ตอนนี้ยังเมาจนหลับไปแล้วด้วย ช่างน่าสงสารจริงๆ

นิชคุณเดินมานั่งข้างๆอูยอง เขาเดินไปหยิบไวน์ขวดใหม่มา แล้วมันก็หมดอย่างรวดเร็วเมื่อคนน้องทั้งสองต้องการจะกินมัน

''ขอบคุณมากเลยครับพี่คุณ ที่อุส่าห์เดินไปหยิบมาให้ พอดีผมลุกไม่ค่อยขึ้นแล้ว ขอบคุณมากน่ะครับ!!''

จุนโฮหันมาหยิบไปจากมือนิชคุณ จนนิชคุณหลุดขำ

''อะไรกัน? เป็นเด็กเป็นเล็กกินขนาดลุกไม่ขึ้นเชียวหรอ? ''

นิชคุณเดินมานั่งข้างอูยองอีกครั้ง

''ขี้เกรียจเดินแล้ว ขวดเมื่อกี้จุนโฮกับชานซองแย้งไปแล้ว ''

นิชคุณทิ้งหัวลงบนไหล่ข้างซ้ายของอูยอง เขาเองก็ยอมรับว่าเริ่มมึนๆแล้วเหมือนกัน

อูยองเอนหัวพิงเบาะหลังของโซฟาอีกที ก่อนจะเด่งตัวลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่าจะไปเอาไวน์เอง

''ขี้เกรียจเดินก็นอนรอไปก่อน เดี๋ยวเดินไปเอามาให้ ''

อูยองยิ้มบางๆ ตาที่เริ่มแฉะทำให้อูยองรู้ตัวว่าตัวเองก็เริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เขาเดินเซนิดๆแล้วหายเข้าไปในห้องครัว  นิชคุณลุกขึ้นเดินตามไปอีกที เขารู้ว่าอูยองเมาแล้วเลยกะว่าจะเขาไปช่วย





--------------------------------------------------------------------------



''ฉันว่าเราเข้าไปข้างในกันเถอะ อากาศข้างนอกเริ่มเย็นแล้ว''

แทคยอนสะกิดจุนซูที่นั่งเอียงไปอีกฝั่ง

''หะ..หื้ม! อื้มๆ ''

จุนซูเมามากจนแทคยอนต้องแบกเข้าไป แทคยอนทิ้งตัวจุนซูลงบนโซฟาแล้วนั่งลงข้างๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องขอกลับก่อนก็เลยมองหาเจ้าของบ้านเพื่อกล่าวลา






-----------------------------------------------------------------------------



''อูยองมาหยิบถึงไหนเนี่ย ทำไมไม่ออกมาสักที ''

นิชคุณเดินเซไปเซมาจนมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องครัว

''อูยองงงงง! อะ...อ้าว! มาแอบหลับอะไรตรงนี้ รีบๆหยิบไวน์แล้วออกไปนั่งข้างนอกสิ ในนี้มันอบอ้าวจะตาย''

นิชคุณเดินมาสะกิดตัวอูยอง ทางนอนของอูยองตลกผิลึกหรือเพราะว่าเขาเมา

ท่า่ยืนพิงข้างฝาไม่เท่าไหร่ แต่ทางทิ้งหัวเอียงไปบนหม้อข้าวนั้นสิที่น่าขำ อูยองรู้สึกตัวพรางยืนงง

''เดินไม่ไหวแล้วอ่ะ...หนักหัวมากเลย!!''

อูยองทำท่าจับหัว แล้วเดินเซไปเซมาเพื่อหยิบขวดไวน์เมื่อหยิบได้แล้ว เขาก็หันหน้ากลับมาหานิชคุณแต่....



นิชคุณเดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วตอนนี้ก็กำลังจูบเขาอยู่ นิชคุณรับไวน์ที่มืออูยองได้ทันเวลาพอดี เพราะเมื่อปากเขาแตะปากอูยองก็ดูเหมือนว่าอูยองจะอ่อนแรงไปหมด นิชคุณดันอุยองติดข้างฝาก่อนจะเริ่มจูบที่ร้อนแรงอีกครั้ง





-------------------------------------------------------------------------



''เอ๋!อูยองหายไปไหนน่ะ??''

แทคยอนมองหาอูยองทั่วบ้าน  เขากะว่าจะลาก่อนแล้วค่อยกลับ แต่เจ้าของบ้านหายไปไหนสะแล้ว

แทคยอนหันมาเจอห้องครัวก็นึกขึ้นได้ ว่าเขายังไม่ได้เดินไปดูตรงนั้นเลย แทคยอนเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องครัวทันที และก็ชัดเจน.......พวกเขากำลังจูบกัน!

จูบกันแบบไม่อายฟ้าดิน
ทำเหมือนกับว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้มีคนอื่นอยู่ด้วย
ทำเหมือนกับว่าคนโง่ๆพวกนั้นจะไม่เดินมาเจอเข้า
ฉันควรเจ็บ...ให้ถึงที่สุดใช่ไหม??? 


''บางทีพวกนายก็น่าจะอายแขกอย่างฉันบ้างน่ะ!!!''

เสียงของแทคยอนแล่นเข้าโสทประสาททันที ทั้งอูยองแล้วนิชคุณผลักออกจากกัน

''คะ...คือ..คือฉัน..ฉันมาเอาไวน์''

อูยองหันมาหยิบไวน์จากมือนิชคุณแล้วเดินออกไป 

''ฉัน...ฉัน..เอิ่ม..มาตามอูยอง!''

นิชคุณยิ้มให้แทคยอนแล้วเดินตามออกไป



นายควรจะถามความรู้สึกของคนที่เห็นน่ะอูยอง.....
เพราะเขาคือเพื่อนรักของนาย แล้วก็...เป็นคนที่รักนาย


แทคยอนเดินตามกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วเอ่ยขึ้น

''ฉันจะกลับบ้านแล้วน่ะ ส่วนไอ้ชานกับโฮฉันจะไปส่งเอง''

''อื้มหื้ม!''

อูยองขานรับ เชื่อว่าเขาไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่ นิชตุณที่อยู่ข้างๆก็เหมือนจะช่วยอะไรเขาได้มากเลยยยยยย

''งั้นฉันไปก่อนน่ะ! ดูแลด้วยหล่ะ''

''อื้มหื้ม!! ''

อูยองยิ้มให้แทคยอนแล้วหันไปหานิชคุณที่กำลังปลุกจุนซูกับเพื่อนที่เหลืออยู่ 




20 นาทีให้หลัง

ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านกันหมด ชานซองทิ้งรถไว้นี้ แล้วกลับรถแทคยอนพร้อมกับจุนโฮ ส่วนจุนซูกับพวกเพื่อนๆก็ขับกลับตามไปหลังจากนั้น ตอนนี้บ้านทั้งบ้านเหลือแค่เขา 2 คน




เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง

''ไปอาบน้ำได้แล้ว!! ''

อูยองชี้นิ้วให้นิชคุณไปอาบน้ำก่อนที่จะนอนบนเตียง

''ไม่เอาอ่ะ...นอนเลยล่ะกัน!!''

นิชคุณล้มตัวลงนอน

''ไปอาบก่อน...มันเหม็น!!''

อูยองที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ เขาเริ่มสร่างเมาแล้วและเขาก็กำลังจะนอน แต่ถ้าจะให้นอนกับกลิ่นเหล้ากลิ่นไวน์เขาไม่เอา

''ขี้เกรียจแล้วอ่ะ...น่ะๆ ง่วงนอนแล้วไม่ไหวแล้วเนี่ย''

นิชคุณล้มตัวลงนอนอีกครั้ง คำอ้อนวอนเป็นผลเมื่ออุยองยอมนอนลงตามเขา  นั้นหมายความว่าอูยองใจอ่อนแล้ววว

''มานอนใกล้ๆสิ ไม่มีใครให้กอดเลย!!''

นิชคุณตบที่นอนตรงที่ข้างๆเขา

''ไม่! ถ้าไม่อาบน้ำก็ไม่ให้แตะ''

อูยองยื้นคำขาดแล้วหันหน้าหนี เขาพลิกตัวไปอีกฝั่งแล้วห่มผ้าห่มทันที

''โห!!อูยองงงงงง''

อูยองไม่หันกลับไปมอง เขานอนนิ่งเหมือนว่าตัวเองนั้นหลับไปแล้ว

''อะ..โอ๊ย! พะ...พี่...ปวดหัว!!''

อูยองหันหน้ากลับมาทันที เขาขยับเข้าใกล้นิชคุณแล้วเปิดไฟที่โคมไฟข้างเตียง แต่มือคนพี่ขวางมือของอูยองเอาไว้

''ทำไม? จะเปิดไฟไงเล่า ไหนดูสิเจ็บหัวตรงไหน?''

อูยองเอื้อมมือไปกดโคมไฟอีกครั้ง แต่คนพี่ก็ปัดได้ทัน  นิชคุณรวบกอดอูยองแล้วขยับเขาไปใกล้

''หึ!เรียกร้องความสนใจเฉยๆ''

นั้นทำให้อูยองตีมือที่โอบกอดเขาเบาๆ

''ตกใจหมด...ทำไมหมู่นี้ชอบเล่นมุมนี้นัก ไอ้มุมปวดหัวเนี่ย!! ''

อูยองพูดน้ำเสียงดูจะเคืองๆคนพี่ที่แกล้งเขา 

''ก็อยากใ้ห้สนใจเฉยๆ เห็นว่านายไม่สนใจแล้วใจมันสั่นๆ ''

นิชคุณกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เหมือนใจจะขาดจริงๆเวลาที่เขาถูกหมางเมิน

''ที่หลังก็อย่างเล่นแบบนี้..!!! ''

อูยองตีมือคนพี่เบาๆอีกที ทำเขาตกอกตกใจหมด

''งั้นก็..... ''

นิชคุณขึ้นค่อมอุยอง...อีกแล้ว!!!

''บอกว่าให้ไปอาบน้ำก่อน!!''

อูยองตะคอกใส่ทันทีที่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อหมาป่าสะแล้ว

''ไม่สน!''

นิชคุณก้มลงแตะริมฝีปากทันที
ถ้าเขาฉลาดกว่านี้อีกนิด ก็คงจะไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของหมาป่าในคืนนี้




















''ไอ้พี่บ้า!!! อย่างนี้ทุกทีเลย''


*************************************************************


เริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว...พี่คุณหลงอิด้งของเราหัวปักหัวปำ
และอิด้งของเราก็หลงเขาเช่นกัน
แต่ถ้าจะมีความสุขตลอดแบบนี้ ไรเตอร์ก็คงไม่นั่งคิดนอนคิดที่จะแต่งตั้งแต่แรก
ชีวิต....มันต้องมีรสชาติ ว่าแต่ฉากสุดท้าย รสหวานสิน่ะ
อ๊ายยย!!! เขินแทนด้งมัน 55+

เม้นๆให้เขาด้วยนร้าาาาาาา เหมือนหลายคนจะหายหน้าหายตาไป[เยอะ]
ฟิคเรื่องเก่าจะต่อให้ในวันเสาร์-อาทิตย์นี้น่ะจร่ะ
บอกหน่อยว่ามันใกล้จบแล้ว หลังจากนั้นไรเตอร์จะมุ่งมั่นกับฟิคเรื่องที่ 2
แบบเอาเป็นเอาตาย กะว่าเรื่องที่ 2 นี้ จะต่อให้ได้สัก 100 ตอน

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย[มาก]ดูแลสุขภาพด้วยน่ะจร่ะ
เป็นห่วงรีดเ้ดอร์ทุกคนไม่หยุดเลยจร้าาาาาาา จ๊วบๆ ♥♥♥