[Fic 2PM] ฉันเกลียดนาย...I hate you [Khundong].......The End

ลำดับตอนที่ #10 : ยอม...

''คะ..คิม จุนซู!''


ผู้ชายคนนี้มาทำอะไรที่บ้านของเขา


''พวกนายไปไหนกันมา...ฉันรอนายนานมากเลยน่ะุคุณ''

จุนซูทำเหมือนว่าตัวเองเป็นคนดีคนนึง ที่เป็นห่วงเพื่อนรักอย่างสุดซึ้ง แต่รู้หรือป่าวว่านิชคุณรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

''มะ..มีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ?''

นิชคุณเดินมายืนข้างอูยองพรางเอามือข้างซ้ายโอบที่ไหล่

''ฉันมาบ้านนายต้องมีธุระด้วยหรือไง? แต่ก่อนฉันมานอนกับนายเกือบทุกคืนไม่เห็นนายจะพูดแบบนี้เลย''

คำพูดที่จงใจ ทำให้อูยองรู้ความลับใหม่ระหว่างสองคนนี้อีกแล้ว
อูยองหันมามองหน้านิชคุณแล้วจิกตาใส่ ทำเอานิชคุณต้องรีบพูดแก้ตัว

''แต่นี้ไม่ใช่บ้านหลังนั้นนิ นี้มันเรือนหอของฉันน่ะ มันควรจะมีแค่ฉันกับอูยอง!!''

''ฉันก็ไม่ได้พูดสักหน่อย ว่าจะมานอนด้วย แค่แวะมาคุยด้วยเฉยๆ เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้วหล่ะ แต่ก่อนกลับขอชาสักถ้วยได้ไหมคุณ ''

จุนซูหันไปมองหน้านิชคุณอีกครั้ง

''ดะ...ได้สิ! รออยู่ตรงนี้น่ะ''

นิชคุณตีไห่ลอูยองเบาๆแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
เหมือนจุนซูพยายามจะทำให้หน้าบ้านเหลือแค่เขาและอูยองเท่านั้น 

''มีความสุขดีใช่ไหมอูยอง? ''

จุนซูเดินเข้ามาใกล้แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอูยอง

''อะ..อื้ม! ''

อูยองตอบเสียงเรียบ

''นายดูมีความสุขมากเกินไปน่ะ มากกว่าที่ฉันคิดไว้สะอีก ฉันว่า..ฉันควรทำอะไรสักอย่างแล้วหล่ะ นายว่าไหม? ''

จุนซูพูดพรางมองหน้าอูยอง แล้วจู่ๆมือข้างขวาของเขาก็ยกขึ้นจับแขนข้างซ้ายของอูยองหยั่งเจตนา


''ฉันจะเอาเขาคืน...ระวังตัวนายไว้ให้ดี!!!''

จุนซูพูดยิ้มๆเหมือนคนโรคจิต ก่อนจะสลัดแขนออกแล้วเดินกลับไปยืนข้างรถตัวเอง จ้องหน้ากันอยู่สักพักนิชคุณก็เดินกลับมาพร้อมถ้วยชา

''อ่ะ!!''

นิชคุณยื่นให้แต่จุนซู...

''ฉันว่าฉันกลับเลยดีกว่า ขอโทษน่ะที่ใช้ให้นายเสียเวลาไปเอาชา''

''อ้าว!กินก่อนสิ แล้วค่อยกลับ''

นิชคุณงงนิดๆที่จุนซูเปลี่ยนใจ

''ฉันทำธุระเสร็จแล้วน่ะ ฉันกลับล่ะน่ะ บาย!! ''

จุนซูกล่าวลาก่อนจะขับรถออกไป






''เมื่อกี้นายได้คุยกันหรือป่าว? ''

นิชคุณหันมาถามอูยอง

''ปะ..ป่าวนิ!''

อูยองพูดปัดๆก่อนจะเข้าบ้าน นิชคุณเองก็เดินตามเข้ามา

''เรื่องนั้นมันไม่จริงน่ะ...พี่กับจุนซูนอนบ้านเดียวกันแทบทุกวันก็จริง แต่เราไม่เคยนอนเตียงเดียวกัน''

''ฉันอุส่าห์ลืมมันไปแล้วน่ะ จะพูดขึ้นมาอีกทำไม?''

อูยองวางกระเป่าแล้วหันมามองหน้า สายตาที่เคืองนิดๆไม่สามารถปกปิดได้เลย

''ก็ไม่อยากให้เข้าใจผิดนิ!''

นิชคุณทำท่าจะเดินมากอดจากด้านหลัง แต่อูยองหันหนีทันสะก่อน

''ฉันไปอาบน้ำก่อนน่ะ!''

อูยองตัดบทแล้วเดินขึ้นข้างบนทันที


''หึ!งอนอีกแล้วววว ทุกเรื่องเลยแม่คุณ คิดมากจริง''

นิชคุณพูดกับตัวเองก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวขึ้นมา






45 นาทีผ่านพ้นไป

นิชคุณอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาเดินเซไปเซมาเพราะอาการปวดที่หัวยังไม่ทุเลา

''อะ..อ้าว! หลับสะแล้ว!!!''

นิชคุณล้มตัวลงนอนช้าๆ เขาก้มลงหอมแก้มคนน้องเบาๆ ก่อนจะพลิกกลับมาบนหมอนตัวเองแล้วหลับตา

เมื่อนิชคุณนิ่งไปแล้วอูยองก็หันกลับมามอง พรางนึกถึงคำที่จุนซูพูดกับเขา


''ฉันจะเอาเขาคืน...ระวังตัวนายไว้ให้ดี!!! ''

ใช่!เขายังไม่หลับ จะไปหลับลงได้ยังไง เขาต้องคิดหาวิธีก่อนว่าจะหลบหลีกจุนซูตรงไหนได้บ้าง จะปล่อยไปเฉยๆไม่ได้ ในเมื่อเขารักคนๆนี้ไปแล้ว...ก็จะไม่ยอมเสียเขาไป ไม่ได้เด็ดขาด

อูยองพลิกตัวมาอีกฝั่ง เขานอนมองหน้าคนพี่ที่เรียบเฉย ดวงตากลมโต หลับลงอย่างเหนื่อยล้า

ทำไมเขาถึงหล่อขนาดนี้น่ะ ทำไมใจของผมถึงรักเขามากขนาดนี้

อูยองคิดในใจ สายตาที่มองตามคนพี่บงบอกว่าเขาหลงใหลแค่ไหน อูยองขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะค่อยๆแตะริมฝีปากลงบนปากของคนพี่

น้ำตาที่ไหลออกมา นึกคิดว่า เขาอาจพลาดเสียทีให้คนอย่างจุนซู
เขาควรทำยังไง..ควรทำยังไง!!

อูยองยังไม่ยอมละริมฝีปากออกจากคนพี่
อยากจะซึมซับความหวานนี้งั้นหรอ กลัวว่าจะไม่ได้แตะมันหรือยังไง??

ระหว่างที่อูยองกำลังคิดอยู่นั้น อยู่ๆคนพี่ก็พลิกตัวอูยองกลับไปนอนบนหมอนตัวเอง กลายเป็นว่าตอนนี้คนพี่กำลังขึ้นค่อมแทน ริมฝีปากที่ยังแตะกันอยู่ค่อยๆผลักออก

''ยังไม่นอนหรือไง?''

นิชคุณถามอูยองที่กำลังปาดน้ำตา ไม่อยากให้คนพี่เห็น

''แล้วร้องไห้ทำไม? อย่าบอกน่ะว่านายกำลังโกรธพี่อยู่ ''

นิชคุณถามแต่คำตอบที่ได้มากลับเป็นโครงหน้าของอูยองที่ส่ายมันเพราะปฏิเสธ

''ไม่ได้โกรธพี่แล้วเป็นอะไร อยู่ๆก็มาขโมยจูบ''

นิชคุณเอามือลูบไล้ที่ปลายคางคนน้อง

''ป่าวสะหน่อย! นอนได้หล่ะ''

อูยองหันหนี
แต่แกจะหันพ้นได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้คนพี่เขาค่อมแกอยู่

''เดี๋ยวสิอย่าพึ่งนอน ปลุกอารมณ์พี่แล้วคิดจะหลับง่ายๆหรือไง?''

นิชคุณเชยคางคนน้องให้หันกลับมา อูยองยอมทำตามอย่างว่าง่าย

นิชคุณค่อยๆก้มลงแตะปากคนน้องอีกครั้ง หยอกล้อในปากจนพอใจ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางมาสนใจซอกคอขาวเนียนแทน  แล้วทุกอย่างก็ล่วงลุไป

''เจ็บหรือป่าว...หลังของพี่คุณเจ็บหรือป่าว??''

อูยองหอบหายใจถามคนพี่ พรางยันตัวขึ้นดูรอยจิกที่มีเลือดซิบออกมา

''ไม่!พี่รู้ว่านายเจ็บกว่าพี่เยอะ แค่นายอดทนเพื่อพี่ แค่นั้นก็มากพอแล้ว''

''ผม...ผมไม่อยากให้พี่เจ็บ ผมคนเดียวก็พอ..ผมเจ็บคนเดียวก็พอ!!''







คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปาก จาง อูยอง ได้ยังไง???
ทั้งๆที่ตอนแต่งงานดูเหมือนเขาจะไม่ยอมสุดชีวิต
แต่ทำไมแค่ 3 อาทิตย์ให้หลัง เขาถึงเปลี่ยนเป็นคนละคน ทำไม?

...เพราะคนๆนี้น่ะหรอ คนที่เขากำลังออดอ้อนคนนี้น่ะหรอ
ทำไมเขาถึงยอมเจ็บเพื่อผู้ชายคนนี้ ทั้งที่แต่ก่อนไม่มีวี่แววว่าจะเป็นไปได้

หรือทั้งหมดที่ทำไป ต้องขอบคุณ คิม จุนซู กันน่ะ







''ทำไมพี่ถึงรักนายมากขนาดนี้น่ะ!!''


นิชคุณจูบคนน้องที่ต้นคอ ก่อนจะสูดดมกลิ่นแชมพูที่ติดอยู่บนผมคนน้อง

''พี่รักผมมากขนาดนั้นเลยหรอ?''

''นายให้ใจพี่มาแล้ว...ใช่ไหม?''

นิชคุณถามกลับแล้วคำตอบก็น่ารักเสียด้วย เมื่ออูยองพยักหน้ารับทันทีที่ได้ยินมัน

''พี่ต้องรักผมให้มากๆน่ะ!''

''ทุกอย่างที่เป็นนาย..ทุกอย่างที่คนดีของพี่ทำ พี่รักมันทั้งหมด''

นิชคุณกอดอูยองไว้แน่น ทั้งคู่กอดในทางหันหน้าเข้าหากัน ตอนนี้อุยองกำลังซบอกคนพี่อยู่

''รักผมให้มากกว่านี้อีก รักให้มากกว่าที่ผมรักพี่ ผมจะได้มั่นใจว่าพี่จะไม่ทิ้งผมไป''

''อย่าคิดมากนะคนดี ตราบใดที่นายยังต้องการพี่ ตราบใดที่นายยังไม่ตะโกนคำว่าเกลียดใส่หน้าพี่ พี่ก็จะอยู่ข้างนายแบบนี้แหละ จะไม่หนีไปไหน!''

''ผมแค่กลัว ว่าพี่จะฆ่าผมโดนการทิ้งผมไป ถึงตอนนั้นผมต้องตายแน่ๆ อย่าหลอกกัน มันไม่สนุกนักหรอกน่ะ ถ้าผมต้องอยู่แบบระแวง''

''เป็นอะไรหรือป่าวคนดี จุนซูกับนายไม่ได้คุยอะไรกันใช่ไหม?''

''ปะ..ป่าว!มะ..ไม่ได้คุย''

''อย่าคิดมาก บอกแล้วไง ตราบใดที่นายยังไม่เกลียดพี่ พี่ก็จะอยู่กับนาย ''

นิชคุณก้มลงจูบปากอูยองอีกครั้ง การจูบที่เนินนายครั้งนี้ มันบอกอะไรอูยองได้บ้าง

สร้างความมั่นใจให้อูยองได้ไหม ว่านิชคุณจะไม่ทิ้งเขาไปแล้วเลือก คิม จุนซู


''นอนกันเถอะ ฝันดีน่ะครับ!''

นิชคุณผลักจูบออกแล้ว แต่มือที่ยังโอบเอวอูยองอยู่ ก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป นิชคุณเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

''ไม่มีวัน!คำว่าเกลียดสำหรับผม มันไม่มีวันใช้กับพี่ได้อีกแล้ว  แค่พี่รักผมมากๆก็พอ แค่บอก...บอกซ้ำๆว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอด ขอแค่นั้น...แค่นั้นพอ''






เช้าของอีกวัน


''พี่คุณ!ตื่นได้แล้ว ไปโรงเรียนนน สายแล้วน่ะ!!''

อูยองสะดุ้งตื่นขึ้นมามองดูนาฬิกาก็ตกใจ

''ไม่เอา!ขี้เกรียจไป นอนต่อเถอะ''

นิชคุณโอบเอวอูยองเข้าหาตัวเองก่อนจะหลับแบบไม่สนใจ

''ไม่ได้!ไปโรงเรียนนนน เดี๋ยวนี้!! ''

''ขอวันนึงไม่ได้หรอ ขอหยุดวันนึงน่ะ!''

นิชคุณลืมตาแล้วหันกลับมามองหน้าคนน้อง

''ไม่ได้!! ''

''เจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ..ไม่เอาอ่ะ!ไม่ให้ไป''

นิชคุณพูดขึ้นมาอีกครั้ง

''จะ..เจ็บที่ไหนหล่ะ! ใครบอกว่าเจ็บ ไม่ถึงขนาดนั้นสะหน่อย''

อูยองว่า

''งั้นต้องอีกรอบแล้วหล่ะ จะได้ไปไม่ไหว!! ''

นิชคุณชักหมั่นไส้เลยคิดจะแกล้ง เขาพลิกตัวขึ้นค่อมอูยองทันที จนอูยองล้มตัวลงนอน

''อะ..โอ้ย!!''

''นะ...เห็นไหม! บอกแล้วว่าไปไม่ไหวๆ เดี๋ยวก็ไปเดินเอื่อยๆจนเพื่อนสงสัยหรอ''

นิชคุณพลิกตัวลงนอนที่ตัวเองก่อนจะกอดอูยองเอาไว้อีกครั้ง

''ก็ได้!! ''

''เด็กดี...เดี๋ยวสายๆจะพาไปกินข้าวนะจ๊ะ!''

''ใครเด็ก..ไม่ใช่เด็กสะหน่อย ผมโตแล้วนะ!''

อูยองเชิดหน้าใส่

''รู้ไหมว่าเวลาที่คนดีของพี่ทำท่ายียวนกวนประสาท มันทำให้พี่อยากทุกครั้งเลยน่ะ ''

นิชคุณแกล้งอูยองอีกแล้วววว 

''ไหนดูสิ...วันนี้ผูกผ้าพันคอไปด้วยน่ะ เดี๋ยวคนที่เขาเดินอยู่ในห้างจะตกใจรอยจ้ำบนคอ ''

นิชคุณหัวเราะชอบใจ ฝีมือของตัวเองไม่เลวเหมือนกันนะ

''จิ!รู้และหน่าาา ''






11 โมงของวันเดียวกัน


''ชาน! เห็นพี่แทคบ้างป่ะ? ''

จุนโฮเดินมาหาชานซองที่โรงอาหาร หน้าตาเร่งรีบมาเชียว

''พี่แทค...แทคไหนอ่ะ''

ชานซองทำหน้างง

''ก็พี่แทคยอนเพื่อนพี่ชายนายอะ''

''  อ๋อ!ไม่นิ ถามทำไมอะ ''

''ก็.ปะ..ป่าว!!ฉันแค่ถามเฉยๆ''

''อะไรๆ อยากบอกนะว่านายชอบพี่เขา...ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ฉันเอานายตายแน่ ''

''ป่าวสะหน่อย...ฉันจะถามพี่เขาเรื่องไปหาพี่อูยองที่บ้านพี่คนนั้นตังหาก''

''อ๋อ! ชื่ออะไรนะ...นิ...นิช..นิชคุณ ฉันว่าหน้าตาก็งั้นๆแหละ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย ''

''ปากดี!นายนะหล่อตายหล่ะ ''

จุนโฮเอามือดันช้อนที่กำลังจะเขาปากชานซองให้มันเขาไปเร็วขึ้นกว่าเดิม

''อย่าพึ่งไปรบกวนพี่เขาเลยน่าาา ให้เขาปรับตัวกันไปก่อนเถอะ เพราะว่าวันแต่งนายก็เห็นไม่ใช่หรือไง ว่าทุกอย่างคือแม่ชอบทั้งหมด พี่เขาไม่ได้ชอบกันจริงๆสักหน่อย''

ชานซองยกน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะวางแก้วลง

''นายรู้อะไรไหม?? เขาลือกันให้แซดว่าพี่ชายของนายนะมีรอยจ้ำตรงนี้!!!''

จุนโฮชี้ไปที่คอชานซองแล้วพูดต่อ

''คนเราถ้าไม่รักก็ไม่ยอมหรอกนะ แต่ถ้าถึงขั้นนี้แล้ว ฉันว่าพี่นายอาจเปลี่ยนใจแล้วก็ได้ รอยพวกนั้นถึงปรากฎให้เราได้เห็น ''

''หึ!พี่ชายฉันน่ะตัวพ่อ เรื่องใจแข็งเนี่ยที่หนึ่ง''

''แล้วถ้าเกิดพี่นิชคุณอะไรนั้นมัดใจพี่นายได้หล่ะ สิ่งที่นายพูดมาทั้งหมดจะกลายเป็นเรื่องโกหกน่ะ''

''แล้วนายจะมาคาดคั้นฉันเพื่อ...? ''

''ฉันก็แค่อยากจะเล่าให้ฟัง ที่โรงเรียนเขารู้เรื่องนี้กันหมด เห็นจะมีแต่นายที่พึ่งรู้ทั้งๆที่นายน่าจะรู้ก่อนคนอื่น ''

''เรื่องนั้นช่างเหอะ! ไว้ฉันจะพานายไปหาพวกพี่เขาก็แล้วกัน ให้ฉันเจอพี่ชายฉันก่อนโอเค!!   ว่าแต่ทำไมถึงอยากไปนักหนาา''

ชานซองทำหน้าสงสัย ก่อนที่จุนโฮจะตอบเสียงเบา

''ฉันอยากเห็นว่าพี่นิชคุณหล่อแค่ไหน ทำไมแค่ 3อาทิตย์ถึงทำให้พี่นายยอมจำนนได้ ''

''นั้นนายกำลังจะบอกว่าพี่ฉันใจง่ายน่ะ!!''

ชานซองทำท่าทางชวนทะเลาะ

''ป่าว!!ฉันกำลังจะบอกว่า พี่นิชคุณเป็นต้นเหตุุที่ทำให้พี่นายเปลี่ยนใจตั้งหาก ฉันถึงอยากจะรู้ไงเล่าว่าพี่เขาหล่อแค่ไหน??? ''

''เกี่ยวอะไรกับนาย...พี่เขาหล่อก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับนายอยู่ดี อีกอยากวันแต่งนายก็ได้ถ่ายรูปครอบครัวกับพวกเราไม่ใช่หรอ ซึ่งนั้นก็หมายความว่านายเคยเห็นพี่เขาแล้ว''

''ก็ใช่!แต่ว่าฉัน....คือแบบว่าฉัน... ''

''ไม่ต้องเลย! ฉันไม่พานายไปแน่ เพราะนายกำลังคิดไม่ดีกับพี่เขยฉัน และที่สำคัญกว่าพี่เขยฉันก็คือ ฉันหึงนาย ''

ชานซองลุกหนีขึ้นห้องเรียน ทำเอาจุนโฮงงไปเลย

''เดี๋ยวสิชาน โอ๋ๆๆ อย่างอนน่าาาา อย่างอนๆ นิหยุดวิ่งเดี๋ยวนี้ !!!''

จุนโฮวิ่งตามชานซองที่ลุกหนีเขาเมื่อกี้
 



ดูชีวิตรักของทั้งคู่จะสนุกน่าดู...วิ่งกันทั้งวัน





-------------------------------------------------------------------------------






''พี่อาจตายได้..ถ้าพี่กินข้าวเช้าตอนเที่ยงนะอูยอง!!''

นิชคุณตะโกนจากบันไดด้านล่างแหงนหน้าขึ้นไปข้างบนชั้นสอง

''รู้แล้วๆ เสร็จแล้ววว!''

อูยองวิ่งกุกๆลงมาชั้นล่าง ก่อนจะทำท่าวิ่งขึ้นไปอีกรอบ

''อะ...ลืม..เดี๋ยวมานะ!''

''อะไร?..ลืมอะไร??''

''ผ้าพันคอ!''

อูยองตอน  แต่นิชคุณกลับดึงให้อูยองตามเขาไป

''ไม่ต้องเอาแล้ว....พี่หิวไส้จะขาดแล้วนะ ไปกันเลยเถอะ''

''แล้ว..แล้ว..ระ..รอย ''

''ช่างมันเถอะน่าาาา คนทั้งประเทศเขาก็รู้กันหมดแหละว่าเราแต่งงานกัน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่มีรอยพวกนี้น่าา ''

นิชคุณเปิดประตูให้อูยองขึ้นรถ แล้วเดินไปขึ้นอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว




ปึง!

เสียงปิดประตูทำให้อูยองตกใจ เขาหันไปมองคนพี่ที่ปิดประตูเสียงดังใส่เขา
แต่ท่าทางแบบนั้น.คะ..คืออะไร??

นิชคุณเอามือจับหัว  เขากดแรงๆที่ขมับแล้วหันมาสนใจกุญแจรถ

''เป็นอะไร..ปวดหัวหรอ??''

อูยองเอามือทาบที่หน้าผาก

''ตัวก็ไม่ร้อนนิ...เป็นอะไร???''

อูยองจับแขนนิชคุณแล้วถาม แต่แล้วอยู่ๆท่าทางคนพี่ก็เปลี่ยนไป

''เพราะตัวเองตื่นสายนั้นแหละ...เขาถึงปวดหัว!'' 

''กะ..เกี่ยวอะไรกันไม่ทราบ! ''

''ก็หิวข้าวอะ!''

''จิ!ตกใจหมด นึกว่าเป็นอะไร ที่หลังก็ปลุดเร็วๆสิ จะได้ไม่ต้องหิวข้าวจนปวดหัว''

อูยองยิ้มบางๆให้กับความทะเล้นของคนพี่ ทั้งคู่ออกรถมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าทันที



''กินอะไรกันดี?''

''แล้วแต่นายละกัน''

''ใครนาย?  ทำไมไม่ยอมเรียกว่า พี่ เรียกว่านายอยู่ได้!''

''ก็มันไม่ชินนิ...อย่าเรื่องมากนักเลยน่าาา ''

''แต่พี่สังเกตน่ะ...แต่พี่สังเกตนะ  แล้วมันก็เป็นแบบนั้นทุกคนเลยด้วย''

''สังเกต...สังเกตอะไร?''

''ก็เวลาอยู่บนเตียง...อูยองเรียกพี่ว่า พี่คุณ พี่คุณ พี่คุณ ซ้ำไปซ้ำมา ''

''นิ!หยุดพูดแล้วขับรถไปเลย''

''ครับ!คุณเมีย ''

'' จิ! ''

''ยิ่งเมื่อคืนนะ... ''

''ยังไม่หยุดอีก!!''

''ครับ..คร๊าบบบบ หยุดแล้วๆ''




















''นายนี้มัน...กวนประสาทจริงๆเลย''





*****************************************************************

อ๊ายยยย!!! โดนแบนจนได้...งานเข้าเลย!!!
ต้องขอโทษอย่าสุดซึ้งน่ะค่ะ น้อมรับคำพิพากษาโดยชอบธรรม
คือตอนแรกก็คิดน่ะค่ะว่ามันแรงเกินไป แต่ก็ยังอยากจะลง
คราวหน้าคราวหลังจะระวังแล้วกันน่ะค่ะ!!!

ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนที่เขามาอ่านทีหลังด้วยน่ะค่ะ
จำเป็นต้องตัด NC ออกจริงๆค่ะ ขอโทษน่ะ!!!

มันกำลังจะบีบหัวใจเข้าไปทุกที ฟิคเรื่องนี้ดร่าม่านิดๆน่ะ
เตรียมตัวให้พร้อมมมมม ร้องไห้ไปด้วยกัน!!!

สำหรับตอนนี้ แต่งเองก็จิ้นเอง อ๊ายยยยย 555

เม้นๆให้กำลังใจเขาด้วยน่ะ แล้วตอนต่อไปจะตามมาาาาา
รักน่ะ จ๊วบๆ