คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ซวยซ้ำซวยซ้อน
ซวยซ้ำซวยซ้อน
ก่อนที่พิธีงานจะเริ่มขึ้นทางโรงเรียนได้ให้สัญญาณ ซึ่งเมื่อสัญญาณดังขึ้นนักเรียนทุกคนต้องมารวมตัวกันที่กลางสนามของโรงเรียน
โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของจังหวัดเลยนะจึงไม่ค่อยแปลกที่จะมีแขกผู้ใหญ่มาในงานเยอะมาก เพราะนอกจากครูในโรงเรียนฉันที่มากแล้วยังจะมีผู้ใหญ่ เด็กนักเรียนมาอีก ถือว่างานนี้เป็นงานใหญ่มากเลยทีเดียว
เมื่อทุกส่วนของงานพร้อมขึ้น พิธีกรในงานซึ่งรับตำแหน่งโดยครูอรสา (มิน่าล่ะตอนเช้าฉันถึงเห็นครูใส่ชุดไทย) กล่าวเปิดงาน
“น้องค่ะ ถ้าครูอรสาพูดจบเดินไปได้เลยนะค่ะ” พี่ทีมงานเดินมาแนะนำคิวการเดิน
“น้องญาณิศากับพิชาญเมธคนไหนค่ะ” ฉันกับนายกสมนี่มองหน้ากันก่อนจะยกมือขึ้น
“ครูอรสาฝากมาบอกว่า อย่าทำให้ครูผิดหวังค่ะ” พี่มีทีมงานพูดจบฉันหันไปหานายกสมาซึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินในสิ่งที่พี่ทีมงานพูด หึ ช่างหน้าหมั่นไส้อะไรเพียงนี้
เมื่อครูอรสาพูดจบเพื่อนๆๆที่มาร่วมชะตาของฉันเดินออกไปทีล่ะคู่ จนมาถึงคู่ก่อนหน้าฉัน
“ฉันต้องเดินการยัยเตี้ยนี่จริงๆเหรอ...” นายกสมาพูดพรำพึงเบาๆ แต่ฉันได้ยินมันอย่างชัดเจนเลย ฉันควบคุมอารามณ์ของตนเองอย่างเต็มที่ ก่อนจะพูดว่า
“ฉันต้องขอโทษนายงั้นสิที่ฉันเกิดมาเตี้ย”
“ฉันชื่อ โฟโต้ ไม่ได้ชื่อนายจำไว้ยัยเตี้ย”
“ฉันก็ไม่ได้ชื่อยัยเตี้ยเหมือนกัน ฉันชื่อ แอนนิสย่ะ” ฉันทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่กับโฟโต้
“ใครถาม”
“หมาถามมั่ง” นี่ฉันกะจะไม่ทะเลาะกับนายนี่แล้วนะ แต่มันมากวนช่วงล่างของฉันก่อน
เขาไม่ทันได้หันห้ามาด่าฉัน พี่ทีมงานก็ดันเราทั้งสองให้ขึ้นไปบนเวที ฉันปั้นหน้ายิ้มอย่างเต็มที่ ยิ้มไว้ แอนนิส ยิ้มไว้ควบคุมอารมณ์ของตนเองให้ได้
ฉันและนายโฟโต้เดินมาหยุดอยู่ตรงกลางเวที ที่ตรงกับคนอื่นๆแล้วหมุนตัวกลับหลังและเดินออกเวที ให้ตายเถอะมาแต่งหน้าตั้งแต่ตี 5 มาเดินไม่ถึง 10 นาที จะบ้าตาย เมื่อฉันลงมาเวทีนายออกัสก็หาเรื่องฉันทันที
“เธอว่าใครเป็นหมา”
“นายเป็นหมาหรอ มาเดือดร้อนทำไม”
“เธอมัน!!” เขาไม่พูดอะไรต่อแต่กลับเดินหนี ฉันแอบแลบลิ้นใส่เขาก่อนเดินไปเปลื่ยนชุดที่ห้องนาฏศิลป์
เมื่อฉันเปลื่ยนชุดเสร็จก็จะขึ้นห้องเรียน ว่าแต่นี่มันวันเปิดเทอมวันแรกนิ ฉันยังไม่รู้เลยว่าอยู่ห้องไหน ไปดูก่อนดีกว่า
เมื่อมาถึงบอร์ดฉันก็กวาดสายตาดูรายชื่อของตนเอง ในตารางชื่อ ม.5 ห้องหนึ่งคือห้องเด็กหัวกะทิ ฉันว่าฉันไม่ติดหลอก มาดูห้องสองดีกว่า ญาณิศา ญาณิศา มีไหนน่า นี่ไงเจอแล้ว 14 นางสาวญาณิศา ฝนมณี ฉันเลขที่ 14ด้วยสวยจังเพราะฉันชอบเลข 4 ฮิฮิ ไปที่ก้องดีกว่า
ลัล ละ ลั๊ลลา ลัล ลา ลัล ละ ลั๊ลลา
ฉันพรำพึงเพลงอย่าสบายใจก่อนมาถึงที่ห้อง
“ขออนุญาตค่ะ” ฉัยยกมือไหว้ขออนุญาตอาจารย์อรสาที่ฉันคิดไว้อย่างแน่นอนว่าฉันต้องมาอยู่กับครู
“เชิญจ๊ะญาณิศา” ครูอรสากล่าวเสียงหวาน ผิดกับเมื่อเช้าที่ด่าฉันกับออกัสซะไม่มีชิ้นดี ฉันมองหาแอนนัส แองจี้ และพิกเล็ท ที่ฉันแอบหาตั้งแต่ที่บอร์ดแล้วว่าอยู่ห้องนี้ดีจัง อยู่กันครบแก๊งเลย
นั่นไงเจอแล้วเหลือให้ฉันพอดี
ฉันเดินมุ่งตรงไปยังโต๊ะที่ว่าง
“เธอสวยมากเลย แอนนิส” ยัยแองจี้สาวมั่นประจำกลุ่มร้องทักฉันคนแรก
“จริงดิ ขอบใจมากนะ”
“คนที่เดินคู่กับเธอใครอ่ะหล่อเป็นบ้าเลย” ยัยพิกเล็ทพูดพร้อมทำตาเป็นประกายมองฉันอย่างมีความหวัง *o*
“ฉันไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าตานั่นชื่อโฟโต้ และก็นิสัยไม่มีมากๆด้วย”
“ทำไมอ่ะแก” ยัยพิกเล็ทหยุดทำตาเป็นประกายเมื่อฉันพูดแบบนั้น
“เรื่องมันยาวอ่ะ แก ไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง”
“เรื่องมันยาวก็จะฟัง” ยัยพิกเล็ททำหน้าสอดรู้ทันที
“ใช่ๆ เค้าทำอะไรให้แม่คนดีศรีสังคมอย่างเธอถึงกับตบะแตกกันชักอยากรู้แล้วสิ” ยัยแอนนัสส่งเสริม
“ใช่ๆอยากรู้” ยัยแองจี้ก็อีกคน
“เออ เล่าก็ได้ คือเล่ามันเป็นแบบนี้.....”
ฉันสารทยายความชั่วร้ายของนายนั่นออกมาด้วยความแค้น
“ใจร้ายจังไม่สมกับหน้าตาเลยนะ” พิกเล็ทเริ่มศรัทธาในความหล่อของนายโฟโต้
“ใช่ๆๆ” ยัยแองจี้และพินนี่พูดพร้อมกัน
และก่อนที่พวกฉันจะเม้าส์มอยกันต่อได้มีเสียงคุ้นๆที่ฉันเหมือนจะเคยได้ยินขึ้น
“ขออนุญาตครับ” ฉันและเพื่อนๆทั้งห้องต่างมองไปต่างเสียง นี่มัน!!นายโฟโต้นี่นา อย่าบอกนะว่า...
“มาช้านะไปนั่งที่เลย นั่นเหลือที่เดียว” ครูอรสาชี้มาทางข้างๆฉัน และข้อสันนิฐานของฉันก็เป็นจริงนายนี่อยู่ห้องเดียวกับฉัน
“นี่มันนายโฟโต้ใช่ไหมแก” ยัยแองจี้ถามด้วยความสงสัย
“ก็ใช่น่ะสิ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงรุนแรง
“นี่มันยัยเตี้ยกระดูกสั้น!!” นายโฟโต้ทำตาโตเมื่อเจอฉัน
“ฉันชื่อแอนนิสย่ะ กรุญาเรียกให้ถูกนายเกิดมาไม่มีมารยาท”
“ว่าคนอื่นเธอก็เรียกฉันไม่ถูกเหมือนกันนั่นแหละ” ฉันทำหน้าย่นใส่โฟโต้พร้อมแลบลิ้นใส่
“จะไหวหรอแกนั่งข้างแกเลย” พิกเล็ทถามอย่างเป็นห่วง
“มันก็คงต้องไหวแหละแก” ฉันตอบอย่างหงุดหงิด
“ฉันเชื่อว่าเธอทำได้แอนนิส เธอก็เป็นใจเย็นมากกกก” ฉันแอนนัสลากเสียงยาว
ใช่สิฉันต้องทำได้เมื่อก่อนฉันใจเย็นมากเลยนะ ขนาดมีคนมาล้อชื่อพ่อชื่อแม่ฉันยังไม่โกรธเลย ไหนจะแกล้งเอากระเป๋าไปทิ้งอีก และอีกมากมาย บลาๆๆ ฉันยังไม่โกรธได้เลย แต่ไม่รู้ทำไมว่าครั้งนี้ฉันถึงยอมไม่ได้
“อ่ะหมดคาบแรกแล้วนักเรียนบอกชั้นได้” เมื่อสิ้นเสียงครูอรสา จีโม่หัวหน้าห้องหน้าหวานคนสวย(ที่น้อยกว่าฉัน) ก็กล่าวบอกนักเรียนทำความเคารพ
ฉันรู้สึกว่าวันนี้มันวันซวยอะไรของฉันนักหนาฟ่ะ ถ้าความอดทนฉันหมดเมื่อไหร่นายตายแน่นายโฟโต้!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น